Joyce Brenda - Francesca Cahill 09 - Skandal na ślubie panny Cahill

SAVE OFFLINE

Brenda Joyce

Skandal na ślubie panny Cahill Tłumaczenie: Małgorzata Borkowska HarperCollins Polska sp. z o.o. Warszawa 2021

Tytuł oryginału: Deadly Vows Pierwsze wydanie: Harlequin Books 2010 Redaktor serii: Grażyna Ordęga Opracowanie redakcyjne: Grażyna Ordęga © 2010 by Brenda Joyce Dreams Unlimited, Inc. © for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2021 Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części lub całości dzieła w jakiejkolwiek formie Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe. Harlequin i Harlequin Powieść Historyczna są zastrzeżonymi znakami należącymi do Harlequin Enterprises Limited i zostały użyte na jego licencji. HarperCollins Polska jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela. Ilustracja na okładce wykorzystana za zgodą Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone. HarperCollins Polska sp. z o.o. 02-672 Warszawa ul. Domaniewska 34A

www.harpercollins.pl ISBN 978-83-276-6684-0 Konwersja do formatu EPUB, MOBI: Katarzyna Rek / Woblink

ROZDZIAŁ PIERWSZY Nowy Jork sobota, 28 czerwca 1902 r. godzina 10.00 Dziś był dzień jej ślubu. Francesca Cahill aż nie mogła w to uwierzyć. Trzy tygodnie temu jej narzeczonego aresztowano pod zarzutem zamordowania kobiety, z którą miał przelotny romans. Trzy tygodnie temu jej ojciec czepiał się Caldera Harta na każdym kroku. Głównym powodem afrontów były ich zaręczyny. Również trzy tygodnie temu śmietanka towarzyska Nowego Jorku

ekscytowała

się

zbliżającym

się

ponoć

upadkiem

jednego z najbogatszych i najbardziej wpływowych obywateli miasta. Patrzyła w lustro na swoją zarumienioną twarz. Hart, nim znaleziono jego zamordowaną kochankę, przez lata pracował na

swoją

ostentacyjnie

skandaliczną lekceważył

reputację. przyjęte

Był

normy

rozpustnikiem, i

konwenanse,

wywoływał skandale, znany był z upodobania do rozwódek i mężatek, a jego awangardowa kolekcja sztuki szokowała większość towarzystwa. Innymi słowy, robił i mówił to, na co miał ochotę, a że był krezusem, uchodziło mu to płazem. Jednak fatalne trzy tygodnie minęły, Calder nie poległ, a tego popołudnia nowojorska elita przybędzie na ich ślub i wzniesie kieliszki, żeby wypić toast za Harta i Francescę… Ta hipokryzja nawet jej nie dziwiła. Już jako dziewczynka też była przedmiotem obmowy i wiedziała, jak to działa. Jej

starsza siostra, Connie, zachowała się stosownie i poślubiła lorda Neila Montrose’a, natomiast ona była ekstrawagancką erudytką

i

radykalną

profesjonalnym

reformatorką,

detektywem.

Od

a

ostatnio

początku

roku

także

pomogła

policji rozwiązać osiem wstrząsających zbrodni. Jej wkład musiał

być

bardzo

znaczący,

skoro

komendant

policji

przyznał, że bez niej tych spraw nie udałoby się wyjaśnić, a prasa zaczęła regularnie pisać o jej działaniach. Stała się jedną z najważniejszych, a zarazem bardzo kontrowersyjną celebrytką. Jednak nie dbała o sławę. Już od dzieciństwa z nakazu serca niosła pomoc tym, którym nie poszczęściło się w życiu. Dawanie wsparcia i walka o prospołeczne reformy stało się dla niej tak ważne jak oddychanie. A od kiedy odkryła w sobie zdolności

detektywistyczne,

ratowała

niewinne

ofiary

nikczemnych zbrodni. A teraz była zakochana. Niewiele kobiet oparłoby się urokowi Harta, ona też się nie oparła. Z tym że jej narzeczony należał

do

wyjątkowo

nieprzewidywalnych

mężczyzn,

dlatego, choć nie mogła się doczekać, aż zostanie jego żoną, była też pełna obaw. Calder

Hart

był

bogatym

kawalerem,

więc

mimo

wątpliwej reputacji uchodził za świetną partię i matrony z towarzystwa ze wszystkich sił starały się zainteresować go swoimi

wchodzącymi

w

życie

eleganckimi,

nienagannie

wychowanymi córkami. Jednak on otwarcie drwił z ich wysiłków.

Francesca

poznała

go

podczas

dochodzenia

w sprawie zabójstwa Paula Randalla, biologicznego ojca Harta, i gdy tylko ich drogi się skrzyżowały, uległa jego uwodzicielskiemu magnetyzmowi. Z czasem Calder stał się jej

sprzymierzeńcem, opiekunem i obrońcą, a także przyjacielem, a

w

ich

relacjach

narastało

erotyczne

napięcie

i

coraz

silniejsze, choć skomplikowane uczucia. I nagle Calder Hart zapragnął poślubić tę najbardziej ekscentryczną i niezależną ze wszystkich znanych mu kobiet. Ją jednak dręczyła obawa, czy pewnego dnia nie zmieni zdania… W niczym nie przypominała zmysłowych uwodzicielek, z jakimi go dotychczas widywano. Była uczuciowa, naiwna i wciąż niezbyt doświadczona, a jednocześnie zbyt bystra, krytyczna i ambitna jak na swoją płeć. Kobiety nie powinny być zanadto inteligentne i gruntownie oczytane, zajmować się karierą zawodową ani wygłaszać zdecydowanych opinii. A już na pewno nie powinny dążyć do niezależności, co było znakiem rozpoznawczym Franceski. Włożyła niebieską spódnicę i bluzkę, po czym odsuwając od siebie wszelkie obawy, odwróciła się od lustra. Przez ostatnie dwa tygodnie trwały gorączkowe przygotowania do ślubu, który miał być wielkim towarzyskim wydarzeniem. Jej matka, Julia Van Wyck Cahill, nie wyobrażała sobie, by było inaczej. Najpierw z ogromną determinacją i równie wielką siłą perswazji

zmusiła

męża,

żeby

wyraził

zgodę

na

to

małżeństwo, po czym ona i Connie zabrały się za organizację uroczystości. Ślub zaplanowano w kościele prezbiteriańskim przy Piątej Alei, a wesele w hotelu Waldorf Astoria. Francesce pokazano listę gości, dekoracje kwiatowe, dobór kolorów, plan usadzenia gości, projekt strojów i wybrane tkaniny. A ona od razu godziła się na wszystko, co matka i siostra uznały za najlepszy wybór. Przynajmniej to miała z głowy, niestety musiała

również

brać

udział

w

kolejnych

spotkaniach

towarzyskich. Hart zaledwie kilka dni temu wrócił z Chicago, by załatwić jak najwięcej biznesowych spraw, ponieważ podczas

miesiąca

miodowego

w

Paryżu

nie

zamierzał

zajmować się interesami. Upinała

włosy,

gdy

zapukano

do

drzwi.

Oczekiwała

siostry, która miała towarzyszyć jej w ciągu dnia, a później pomóc w ubieraniu się, jednak w progu stała pokojówka. – Kto przyszedł, Bette? – Komendant policji, panienko. Przeprasza, że panią niepokoi,

ale

prosi

o

krótką

rozmowę

–

z

uśmiechem

powiadomiła ją śliczna dziewczyna rodem z Francji. Nie spodziewała się odwiedzin w dniu swojego ślubu. Serce zabiło jej mocniej. Coś się musiało wydarzyć. Ale to taki specjalny dzień… Od pewnego czasu współpracowała z Rickiem Braggiem. Stworzyli świetny zespół, a Bragg stał się jej serdecznym przyjacielem. I tak już pozostali w przyjaźni, choć zanim poznała Harta i nim dowiedziała się, że Rick jest żonaty, choć wtedy żył z żoną w separacji, zaczynała darzyć go uczuciem. Był pierwszym mężczyzną, którego pocałowała. Poza tym był przyrodnim bratem Caldera Harta. Ale nie chciała wspominać minionych romantycznych uniesień. Pomyślała o letnim weekendzie, który właśnie się zaczynał. Wiele osób z towarzystwa już wyjechało na lato, ale miasto wcale nie opustoszało. Wśród kupców popularnością cieszyły się Coney Island i tamtejsze plaże, jednak większość mieszkańców Nowego Jorku pozostała w mieście, szykując się

na

Święto

Niepodległości

obchodzone

czwartego

lipca.

Slumsy były przeludnione, a zbrodnia nie brała sobie urlopu. Wsunęła

ostatnią

szpilkę,

zeszła

po

wyłożonych

chodnikiem szerokich i krętych schodach, ruszyła przez wielki, wyłożony marmurem hol i dotarła do małego saloniku. Bragg stał przy oknie. Na zewnątrz widać było pięknie utrzymany

trawnik,

który

otaczał

dom.

Na

Piątej

Alei

Francesca dostrzegła parę kabrioletów i mały gig, a także eleganckich spacerowiczów. Po drugiej stronie alei rozciągał się Central Park. Bujna zieleń drzew, rosnących za ciemnym kamiennym ogrodzeniem, dawała dużo cienia. Był piękny letni dzień, idealny na ślub. Gdy popatrzyła na Ricka, poczuła ogarniające ją ciepło. Zawsze będzie myśleć o nim z uczuciem, ale nie dlatego, że był wysokim, przystojnym blondynem. Walczył o zmiany z jeszcze większym zaangażowaniem niż ona. Dziesięć lat spędził w Waszyngtonie jako prawnik pomagający biedocie, ludziom niewykształconym i bezradnym. Dla tego szczytnego celu zrezygnował z partnerstwa w renomowanej kancelarii prawnej. W styczniu Seth Low, nowy burmistrz reformator, powierzył

mu

zadanie

oczyszczenia

wydziału

policji

w Nowym Jorku, gdzie od dawna kwitła korupcja. Najnowsze badania wykazały, że policja co roku w postaci łapówek i

haraczy

zbierała

cztery

miliony

dolarów

z

hazardu,

prostytucji i innej występnej działalności. Nawet drobni sklepikarze czy szewcy musieli co tydzień płacić dolara lub dwa za opiekę. Od pół roku, czyli od chwili podjęcia pracy, Bragg starał się

położyć

kres

łapówkarstwu

i

korupcji,

przydzielając

funkcjonariuszom nowe zadania, jednych degradując, innych

awansując. Okazało się jednak, że stanął między ścierającymi się

siłami.

Burmistrz

Low

ze

strachu

przed

przegraną

w kolejnych wyborach powoli odstępował od polityki reform, postępowe elity miasta i duchowieństwo nawoływali Bragga do zwiększenia wysiłków, a niemiecki ruch reformatorski związany ze stowarzyszeniem Tammany Hall próbował go powstrzymać. Tym samym Bragg znalazł się między młotem a kowadłem, lecz nadal z determinacja próbował oczyścić policję. I w krótkim czasie zyskał wielu wrogów, a przyjaciół niewielu. Nie było na świecie człowieka, którego bardziej by podziwiała i szanowała. Oczywiście poza narzeczonym. Bragg

podszedł

do

niej,

pocałował

ją

w

policzek

i powiedział: – Bardzo ci przeszkadzam? Wiem, że dzisiaj jest twój ślub. – Mam nadzieję, że wiesz – odparła z uśmiechem. – Skoro jesteś na liście gości. – Wyglądasz jak kobieta szczęśliwa, Francesco. Musiała zachować czujność. Bragg czuł głęboką niechęć do Harta. – Jak szczęśliwa panna młoda. Choć przyznaję, że również jak zdenerwowana panna młoda. Jego uśmiech powoli gasł, aż wreszcie Bragg chwycił jej dłonie i powiedział gorączkowo: – Wiesz dobrze, co myślę o tym ślubie. Bardzo się o ciebie niepokoję. Gdy próbowała zabrać dłonie, ścisnął je jeszcze mocniej.

– Dziś po południu poślubię Caldera – powiedziała. – Trzy tygodnie temu Hart był w więzieniu, a na naszej liście podejrzanych zajmował czołową pozycję. W końcu udało jej się uwolnić ręce. – Nie! Był na szczycie twojej listy. Ja nigdy nie wątpiłam w jego niewinność. – Pewnie cię zahipnotyzował. Hart i Bragg nieustannie ze sobą rywalizowali. Chyba nie było dwóch braci, którzy tak bardzo by się różnili. Dorastali w ubóstwie w jednej z najnędzniejszych dzielnic miasta, aż w końcu wziął ich do siebie Rathe Bragg, ojciec Ricka. Ale Rick postanowił nieść pomoc innym, za nic mając bogactwo, i żył ze skromnych dochodów komendanta policji. Natomiast Hart

wyciągnął

z

dzieciństwa

odmienną

lekcję.

Został

milionerem i z irytującą butą obnosił się z bogactwem. Chociaż hojnie wspierał sztukę i niektóre akcje charytatywne, za swój główny cel uznał dążenie do władzy. Nie zamierzał już nigdy zaznać biedy i uczucia bezsilności. Do majątku doszedł dzięki ciężkiej pracy i nadzwyczajnej inteligencji. Jego główne branże to transport morski, ubezpieczenia i kolej żelazna. Obiektywny obserwator jednego z braci nazwałby uosobieniem bezinteresowności, a drugiego wyrachowanym egoistą. Francesca była przekonana, że nie taka jest prawda. Hart też miał szlachetne oblicze, a jego arogancja była tylko pozą. Ale

nie

miało

to

już

znaczenia.

Nie

znosiła

ich

wzajemnych animozji. Wiedziała, że po części tę niechęć podsycały jej dawna bliskość z Rickiem i obecny związek

z Hartem. Tyle że Rick w tamtym czasie był w separacji z żoną, ale już pogodził się z Leigh Ann. – To coś znacznie więcej niż zauroczenie, Rick. Jestem zakochana. – Naprawdę nie masz żadnych wątpliwości? – Nie mogę się doczekać, aż zostanę żoną Harta. – Właśnie to najbardziej mnie martwi. – W jego oczach dostrzegła niepokój. – Światowa kobieta, równie zblazowana jak Hart, mogłaby sobie z nim poradzić. Jednak ty jesteś nie tylko intelektualistką, ale i romantyczką, a także, mimo jego zalotów, bardzo jeszcze niewinna. Drżę na samą myśl, jak bardzo mu ufasz i jak wielkie masz nadzieje! W ostatnich tygodniach słyszała to od niego wiele już razy. –

Wydaje

realne…

–

mi

Ktoś

się,

że

zapukał

moje do

oczekiwania otwartych

są

całkiem

drzwi

salonu.

Odwróciła się, obrzucając Ricka ponurym spojrzeniem. Czy naprawdę musiał jej to robić? Do pokoju wszedł lokaj z pudełeczkiem opakowanym w biały papier i elegancko obwiązanym niebieską wstążką. Wiedziała, że to podarunek od Harta. Rick wcisnął ręce do kieszeni spodni, a Francesca podeszła do biurka i rozwinęła prezent. W środku nie było tradycyjnego aksamitnego pudełeczka, jakiego mogłaby oczekiwać panna młoda,

jednak

banalnych

po

gestów.

Harcie

nie

Wyjęła

należało

się

staroświecki

spodziewać scyzoryk

z dwucalowym ostrzem i trzonkiem z kości słoniowej. Na dołączonej wizytówce widniały inicjały „CH”. – Mój Boże, on ci przysłał nóż! – zdumiał się Bragg.

– Coś starego, coś nowego – skwitowała, a prezent był dla niej wręcz idealny. Mały nożyk świetnie leżał w dłoni, w razie potrzeby można go było tam ukryć. Między innymi dlatego tak bardzo kochała Harta. Inny mężczyzna przysłałby jej biżuterię, ale nie on, bo świetnie ją rozumiał. – Bez wątpienia pozostajesz pod jego urokiem. – Owszem. I mam nadzieję pozostać pod nim jeszcze długo, jak najdłużej. –

Znacie

się

krótko,

a

on

już

zdążył

bardzo

cię

skrzywdzić – odparował Rick. – Widziałem, jak cierpisz. – Rick, proszę… Nie dzisiaj. Po prostu życz mi szczęścia. On jednak ciągnął dalej: – Musisz wiedzieć, że gazety niemal codziennie piszą o

Harcie.

Reporterzy

wciąż

badają

szczegóły

jego

obrzydliwego romansu z Daisy Jones. – Wiem, że wciąż krążą plotki na temat jej zabójstwa – odparła mocno spięta. – Choć zabójca się przyznał, niektórzy nadal wierzą w winę Harta. Uległam matce i przez ostatnie dwa tygodnie prawie co wieczór wychodziłam na spotkania towarzyskie, więc słyszałam te wstrętne szepty, bo przecież chodziło o to, by do mnie dotarły. Mówią nawet, że się mną znudzi. – Owszem, wzruszyła lekceważąco ramionami, ale nie dała rady się uśmiechnąć. Milczał przez chwilę, a ona wiedziała, że myśli to samo co tamte matrony. Też uważał, że prędzej czy później Hart ją porzuci.

– Pracowałem przy sprawie Wannamaker – powiedział w końcu. – Ciebie przy tym nie było. Sam słyszałem potworne plotki. Oni chcą go zniszczyć, wielu z radością ujrzałoby go na szubienicy, a przy okazji zniszczą ciebie. Wiedziała, że Rick nie przyszedłby tutaj i nie mówił tego wszystkiego, gdyby mu na niej nie zależało. – Po prostu odpłacają mu za te wszystkie lata, gdy ich ignorował i drwił z całego tego towarzystwa. – Gardzą nim. A gdy będą o nim plotkować, ty również znajdziesz się na językach. – Żadna mi nowina. Wychowałam się wśród elit i wiem, ile jadu mają w sobie ludzie z towarzystwa. Oczywiście nie cieszą mnie plotki i bardzo bym chciała, by to się skończyło, ale bez wątpienia czeka nas ciężki okres. Musi minąć trochę czasu, nim śmietanka towarzyska zapomni o zabójstwie Daisy. Ale Hart jest niewinny, co zostało dowiedzione, a ja będę stała za nim murem. – Kiedy oskarżono go o zamordowanie Daisy, zerwał wasze zaręczyny – przypomniał ostro Bragg. – I złamał ci serce.

Wiem,

że

tego

nie

zapomniałaś.

Zastanów

się,

Francesco! –

Oczywiście,

że

nie

zapomniałam.

Hart

próbował

ochronić mnie przed skandalem i przed samym sobą. – Stałaś się mistrzynią w wyszukiwaniu usprawiedliwień dla niego! Wiesz równie dobrze jak ja, że wciąż będzie cię ranił, czasami tylko trochę, ale też w najgorszy sposób. Bóg jeden wie, jakie tkwią w nim demony. Jest samolubny i okrutny. A ty zasługujesz na dobrego człowieka. – Odetchnął

głęboko. – Nie proszę, żebyś zerwała zaręczyny, tylko o to, żebyś przełożyła ślub. Nie rozumiem, po co ten pośpiech. Wreszcie oderwała od niego wzrok i spytała drżącym głosem: – Dlaczego to robisz? – Wiesz dlaczego. Bo nigdy nie przestało mi na tobie zależeć. Połknęła łzy, które spłynęły jej po policzkach. Dawno temu Bragg był mężczyzną jej marzeń. Gdyby jego żona nie wróciła, być może teraz byliby razem. Ale się rozstali, a ona zakochała się na zabój w Harcie. Nie spodziewała się, że można kogoś kochać tak mocno i tak intensywnie. Wyboru dokonała kilka miesięcy temu. Jednak słowa Bragga wciąż ją bolały, choć nie chciała analizować, dlaczego tak się dzieje. – Nie mogę przełożyć ślubu – odparła po chwili. – Dlaczego? – naciskał. – Poczułby się bardzo zraniony, gdybym to zrobiła… No i jestem zakochana. Niewiarygodnie wysokie kości policzkowe Bragga pokryły się rumieńcem. – Z pewnością szybko doszedłby do siebie, gdybyś popatrzyła na niego tymi niebieskimi oczyma i zatrzepotała rzęsami. Mój brat wciąż jest tobą zauroczony. – Chcę go dzisiaj poślubić, Rick. – W jej głosie pojawił się ostrzegawczy ton. – Czyżby? W twoim spojrzeniu dostrzegam niepokój i wahanie. Nawet nie próbuj zaprzeczać, zbyt dobrze cię znam.

Objęła się ramionami i trochę minęło czasu, nim odparła: –

Przyznaję,

że

mam

obawy.

Hart

jest

trudnym

człowiekiem. Z pewnością nasze małżeństwo będzie miało swoje wzloty i upadki, jak większość związków. Jestem realistką. – Wzloty i upadki? – spytał z niedowierzaniem. – Kiedy sprawia ci ból, robi to celowo… I łamie ci serce. Przecież widziałem. Francesco, pragnę cię przed nim ochronić! – Proszę, dość już tego. – Odsunęła się. – To szczególny dzień, nie zamierzam przekładać ślubu. Nigdy bym tego nie zrobiła. Powiem więcej: nie mogę się doczekać, kiedy zostanę jego żoną, choć tak bardzo próbujesz wzbudzić we mnie niepokój. – Przepraszam – powiedział szczerze. – Po prostu za bardzo mi na tobie zależy. Ale zabiję go, jeśli się nie zmieni i nie będzie takim mężem, na jakiego zasługujesz. – A więc będziesz nam dobrze życzył? – Odetchnęła z ulgą. – Chcę mieć twoje błogosławieństwo! Wyciągnął do niej ramiona, a ona, choć nie było to właściwe, pozwoliła się objąć. – Życzę ci jak najlepiej i zawsze tak będzie, Francesco. Zasługujesz na to, żeby spełniły się wszystkie twoje marzenia. – Dziękuję, Rick – odparła cicho. – Czyli widzimy się o czwartej? Jego spojrzenie wreszcie złagodniało. – Tak, o czwartej.

Connie

minęła

wypolerowane

drzwi

wejściowe.

Zaskoczona zatrzymała się w pół kroku, gdy Bragg skinął jej głową na powitanie. Kiedy wyszedł, Francesca podeszła do siostry i przyglądały się, jak kręci korbą, żeby uruchomić czarnego daimlera, który stał na podjeździe. Potem założył gogle

i

ruszył

w

kierunku

otwartej

żelaznej

bramy

na

zachodnim krańcu długiego żwirowego podjazdu. Francesca spojrzała na jak zawsze elegancką siostrę. Julia wychowała starszą córkę na swoje podobieństwo. Connie była prawdziwą damą, troskliwą matką i oddaną żoną oraz idealną gospodynią.

Innymi

słowy,

perfekcyjną

przedstawicielką

socjety. – Widzę, że już się ubrałaś na ślub – zażartowała Francesca,

bo

przecież

wiedziała,

że

Connie

niedługo

przebierze się w coś jeszcze bardziej eleganckiego niż ten niebieski kostium w prążki. –

Chyba

żartujesz.

–

Siostra

popatrzyła

na

nią

ze

zdumieniem. – Powiedz, co tu robił Rick? Francesca wzięła ją za rękę i poprowadziła do saloniku, z którego przed chwilą wyszli z Rickiem. –

Przyszedł

złożyć

mi

życzenia

–

odparła

zbyt

stanowczym tonem. Nie przekonała Connie, która zamknęła mahoniowe drzwi i spytała oskarżycielsko: – Chyba mi nie powiesz, że pracujesz przy jakiejś kolejnej sprawie? – Nie, Con. Nie musisz się tym martwić. – W sumie to mi go żal – mruknęła Connie.

– Przestań! – fuknęła Francesca. – Ale czemu? Był w tobie zakochany, aż tu nagle ni z tego, ni z owego pojawiła się jego żona. A ja widzę, jak on na ciebie patrzy. Wszyscy to widzą. Poczuła się niezręcznie. – Con, on kocha Leigh Anne. –

Czyżby?

Z

pewnością

spełnia

swój

małżeński

obowiązek. Trzeba też przyznać, że tworzą piękną parę. Muszę jednak powiedzieć, że z tego, co mogłam zauważyć, to sądzę, że ich stosunki są dość napięte. – To skomplikowane, Con. Jak wiesz, Leigh Anne po wypadku już nigdy nie będzie mogła chodzić, więc to dla nich trudny czas. To prawda, Bragg mnie lubi. I ja go lubię. – Serce jej zamarło, gdy pomyślała o Harcie. – Jednak dziś wieczorem będę już żoną Harta. Nagle ogarnęło ją pożądanie. Wiele godzin spędziła w jego ramionach…

i

w

jego

łóżku.

Jednak

Hart

nigdy

nie

doprowadził aktu do końca. Z jakiegoś cholernego powodu postanowił traktować ją z szacunkiem. – Jestem twoją siostrą i widzę, że jakoś udało ci się powstrzymać żądzę. – Connie uśmiechnęła się znacząco. – Tak bardzo się cieszę twoim szczęściem, Fran. Hart stracił dla ciebie głowę, ty też jesteś zakochana po uszy. I tylko Bóg jeden wie, jak mamie i mnie udało się zorganizować wesele w ciągu zaledwie dwóch tygodni. Francesca roześmiała się. Znikły wszystkie jej obawy. Mogła już tylko myśleć o ciemnym, intensywnym spojrzeniu Harta, gdy będzie patrzył, jak idzie ku niemu nawą.

– Tylko Bóg jeden wie, jak w ciągu tych dwóch tygodni udało wam się przekonać ojca. – Myślę, że to zrobił Hart – odrzekła Connie. – Neil widział ich na lunchu w Delmonico. Francesca przygryzła wargę. Hart nie wspomniał, że spotkał się z jej ojcem przed wyjazdem z miasta. Wiedziała, jakim jest znakomitym negocjatorem. Najwidoczniej Andrew Cahill, choć w interesach był twardym graczem – karierę rozpoczął

jako

rzeźnik,

a

teraz

kierował

wielkim

przedsiębiorstwem w branży mięsnej – dał się wyprowadzić w pole. –

Widziałaś

się

z

narzeczonym

po

jego

powrocie

z Chicago? – Przedwczoraj byliśmy na uroczej kolacji. – Zarumieniła się na wspomnienie wieczoru. – Żałuję, że wczoraj nie udało się nic urządzić, ale organizacja

wesela

była

już

wystarczająco

trudna

–

powiedziała Connie, a ponieważ ktoś zapukał do drzwi, poszła otworzyć. – Hartowi urządzono wieczór kawalerski – mruknęła Francesca. – Nie chcę nawet o tym słuchać – odparła Connie, rumieniąc się. – Ja również – skłamała, bo nie mogła się doczekać, żeby usłyszeć,

gdzie

został

zabrany

i

jakie

przygotowano. Lokaj Jonathon trzymał w ręku kopertę.

rozrywki

mu

–

Ten

list

przyszedł

przed

chwilą,

panno

Cahill.

Powiedziano mi, że mam go pani oddać do rąk własnych. Kwiaty byłyby czymś oczywistym, lecz taka przesyłka ją zdziwiła. Co zawierała i dlaczego została doręczona w taki sposób? Gdy Jonathon mijał Connie, rzuciła okiem na kopertę i pobladła. Mocno już wystraszona reakcją siostry szybko sięgnęła po przesyłkę i zamarła. Na kopercie nie było jej imienia, tylko wypisane dużymi drukowanymi literami jedno słowo: PILNE. – Nie otwieraj! – krzyknęła Connie. – To już wszystko, dziękuję. – Francesca poczekała, aż Jonathon wyjdzie i odwróciła kopertę. Druga strona była czysta. Connie podeszła bliżej. – Znam cię. To z pewnością początek nowego śledztwa. Fran, dziś jest twój ślub. Nie otwieraj! – Nie zacznę dziś żadnego śledztwa, Con. – Odsunęła się od siostry, udając, że chce stanąć w padającym od okna świetle. Tak naprawdę nie chciała, żeby Connie zobaczyła zawartość koperty, zanim sama ją obejrzy. W środku było drukowane zaproszenie: Prywatny wernisaż prac Sarah Channing sobota, 28 czerwca 1902 r. w godzinach 13.00 – 16.00 Waverly Place 69

Nogi się pod nią ugięły. – Co to jest? – zawołała Connie, podbiegając do niej. – Ktoś umarł? Pośpiesznie przycisnęła kartkę do piersi, żeby siostra nie mogła

odczytać

zaproszenia.

Spojrzała

na

Connie,

ale

w głowie miała taki mętlik, że właściwie jej nie widziała. Za to

widziała

swój

portret,

w

kwietniu

namalowała

który

Sarah.

na Na

zamówienie tym

obrazie

Harta panna

Francesca Cahill siedziała na kanapie. I była całkiem naga. A teraz skradziony akt ponownie wypłynął na powierzchnię. Ktoś ją zaprosił, żeby go zobaczyła. Wiedziała, o co chodzi w tym zaproszeniu. – Fran? Podać ci wody? Opadła na krzesło. Connie wiedziała, że Hart zamówił portret i że go skradziono. Nie miała jednak pojęcia, że to był akt. Prawdę znała tylko niewielka garstka ludzi. Gdyby portret wystawiono na widok publiczny, byłaby skończona. Nie tylko ona, bo taki skandal okryłby hańbą całą rodzinę. Że też złodziej musiał wybrać właśnie taki dzień! Czego chciał? – Nie, Con, nic mi nie jest! – Zerwała się na nogi. Było dopiero

wpół

do

dwunastej.

Do

Waverly

Place

dotrze

w godzinę, więc na pewno zdąży do kościoła przed trzecią. Będzie miała mnóstwo czasu, żeby się przebrać w suknię ślubną. Nikt nie może zobaczyć tego portretu! – Co się dzieje? – nerwowo dopytywała Connie.

–

Mam

do

ciebie

prośbę,

Con.

–

Uśmiechnęła

się

z wysiłkiem. – Ogromną prośbę… – Nie. Cokolwiek to jest, musi poczekać. – Connie zmarszczyła brwi. Jej łagodna siostra rozgniewała się nie na żarty. –

Chcę,

żebyś

zabrała

do

kościoła

suknię,

pantofle

i biżuterię. – Nadal się uśmiechała. – Spotkamy się tam o trzeciej. – Mowy nie ma! – zawołała przerażona Connie. – Jeśli się tym nie zajmę, i to w tej chwili, wpadnę w straszne kłopoty! – Zajmij się tym po ślubie. – Con, jadę do centrum. Będę przed trzecią w kościele, przysięgam. Nic mnie nie powstrzyma!

ROZDZIAŁ DRUGI Sobota, 28 czerwca 1902 r. 12.00 w południe Rick Bragg siedział w automobilu i patrzył na swój dom, lecz tak naprawdę nie widział uroczego wiktoriańskiego budynku z czerwonej cegły. Nadal rozpamiętywał rozmowę z Francescą. Bardzo się o nią bał. Był pewien, że Hart w końcu ją zniszczy. Brat miał czarną, samolubną duszę, był okrutny i zapatrzony w siebie. Owszem, czasami

stawał

na

wysokości

zadania

i

ukazywał

szlachetniejszą stronę swojego charakteru, ale na co dzień dbał tylko o swój interes i ambicje. Francesca była bezinteresowna. Hart był egoistą. Czy można znaleźć gorszy związek? Z tym że akurat on nie był w tej sprawie bezstronny. Bał się wspominać przeszłość, którą dzielił z Francescą, obawiał się powrotu dawnych uczuć. Wiedział, że nie wolno mu myśleć o czasach, gdy się poznali, kiedy był nią zauroczony, a

ona

to

odwzajemniała.

Nie

powinien

myśleć

o

ich

rozmowach, nieustających dyskusjach, śledztwach… Ani o ich pocałunkach i pieszczotach. To było niewłaściwe. Żona, która cztery lata temu go opuściła, niedawno do niego wróciła. Chociaż nie czuł się z tym dobrze i wciąż był na nią zły, to jednak się pogodzili. Zresztą Francesca, nim jeszcze Hart ją oczarował, mocno sprzeciwiała się ewentualnemu rozwodowi. Wprawdzie Bragg nie mówił o tym otwarcie, ale w najbardziej wpływowych kręgach zakładano, że kiedyś obejmie wyższy urząd, być może nawet wygra wybory do Senatu Stanów Zjednoczonych. A rozwód by mu to uniemożliwił.

Gdy Leigh Anne znów z nim zamieszkała, Bragg zaczął się domagać od niej spełniania powinności małżeńskich, i to, co z początku było niezbyt przyjaznym pojednaniem, zmieniło się w namiętny związek. Tyle że jego żądzę podsycał gniew. Był na nią wściekły i za to, że go opuściła, i za to, że wróciła. Pół

poprzedniej

nocy

pracował,

przez

drugą

połowę

rozmyślał o tym, że następnego dnia Francesca poślubi jego bezdusznego przyrodniego brata. Ostatnich kilka tygodni minęło mu jak z bicza trzasł, tak bardzo był zawalony pracą. W

rozrywkowej

dzielnicy

Tenderloin

dokonano

kilku

obywatelskich aresztowań zorganizowanych przez wielebnego Parkhursta.

Kierując

się

czysto

politycznym

interesem,

gromko głosił, że jako obywatel amerykański musi robić to, co powinna robić policja, czyli w niedzielę zamykać bary. Prasa z każdego obywatelskiego nalotu robiła sensację i do debaty wciągała Bragga. Burmistrz był wściekły na Parkhursta, ale z Bragga też nie był zadowolony. W tym czasie Leigh Anne zaczęła narzekać na bóle w nodze… I nagle dostał to cholerne zaproszenie ślubne! To

oczywiste,

że

byłby

pozytywnie

nastawiony

do

małżeństwa Franceski z kimkolwiek innym… znaczy się z kimś, kto byłby jej wart. Lecz tym kimś z pewnością nie był Hart.

Ale

co

mógł

zrobić?

Próbował

ją

namówić

na

przełożenie ślubu, jednak odmówiła. Może tylko trzymać się z boku i być gotowy pozbierać Francescę, gdy Hart rozbije ją na

drobne

kawałki.

A

Bragg

był

przekonany,

że

to

nieuniknione. Dotarło do niego, że silnik nadal chodzi, więc go zgasił i niechętnie wysiadł z automobilu. Zaczynał się wakacyjny

weekend.

Obiecał,

że

zabierze

żonę

i

dziewczynki,

ich

podopieczne, do Sag Harbor, wioski na północnym brzegu Long Island. Poprzednią noc spędził w biurze nad pilną robotą. To był świetny pretekst, żeby nie wracać do domu. Już tyle razy zostawał w pracy na noc, że zaczął trzymać w biurze ubranie na zmianę. Mówiąc wprost, unikał domu. Gniew dawno minął wyparty przez wyrzuty sumienia. Miał

świadomość,

że

przed

wypadkiem

traktował

żonę

okropnie. To przez jego okrucieństwo Leigh Anne nie zważała na to, co dzieje się wokół, i wpadła pod powóz. A jeśli chodzi o ich pożycie, za każdym razem, gdy chciał się do niej zbliżyć, udawała, że śpi, albo wynajdywała jakąś wymówkę. A przecież wiedział, że jest namiętną kobietą, ale była też próżna i po wypadku nie umiała pogodzić się kalectwem. Zaproponowała mu, żeby wziął sobie kochankę, a nawet poprosiła o rozwód. Co za ironia losu! To przecież on chciał rozwodu, gdy w lutym ponownie pojawiła się w jego życiu i nalegała na pojednanie. Zastanawiał się, co im pozostało z prawdziwego życia, skoro między nimi brakowało zrozumienia, uczucia i namiętności. Właściwie prawie ze sobą nie rozmawiali. Jednak wykluczone, by w takiej sytuacji ją zostawił. Owszem, nie zawinił przy wypadku, ale była jego żoną. Kto się o nią zatroszczy, jeśli nie on? Pochłonięty

ponurymi

myślami

minął

stojącą

na

podjeździe czarną dwukółkę. Znał ten powóz. Leigh Anne musiała wezwać doktora Finneya. Ruszył ceglaną ścieżką w stronę domu. Oby dziewczynki były z nianią w ogrodzie i nie musiały patrzeć na udrękę Leigh

Anne. Gdy z uśmiechem przyklejonym do ust przekroczył próg, usłyszał hałas na schodach. Wyciągnął ręce, bo Katie biegła na dół tak szybko, że mogła się potknąć i upaść. Jej buzia była ściągnięta ze zmartwienia. –

Co

się

stało?

–

Przyklęknął

przy

ciemnowłosej

dziewczynce. – Pani Bragg bardzo cierpi! – zawołała, patrząc na niego, jakby tylko on mógł zaradzić nieszczęściu. Siedmioletnia Katie o wszystko się troszczyła. Kiedy po śmierci mamy zamieszkała z nimi, nie chciała mówić ani jeść. Teraz już mówiła, chociaż niezbyt często, i miała wilczy apetyt. Czasami nawet się uśmiechała, szczególnie wówczas gdy Leigh Anne dobrze się czuła i jej matkowała. Tyle że Katie nieustannie niepokoiła się o swoją nową mamę. – Katie, pani Bragg była ciężko ranna. – Objął jej szczupłe ramionka. – I te dawne rany czasami bolą. – Dlaczego on ciągle wraca? Powinno się zagoić… – W jej wielkich ciemnych oczach malowała się rozpacz. – Ale są takie dni, kiedy czuje się dobrze. Pójdę na górę, żeby porozmawiać z doktorem Finneyem. Gdzie jest Dot? – Je lunch. – Może pójdziesz do niej? Nie jesteś głodna? Pani Flowers świetnie gotuje. – Uśmiechnął się z wysiłkiem. Katie

nie

odpowiedziała

uśmiechem

i

odwróciła

się

z ociąganiem, a Rick wbiegł na górę. Był bardzo niespokojny, co w sumie go zaskoczyło. Zatrzymał się przed wejściem do sypialni. Zastanawiał się, jak człowiek może tak żyć. Bał się

powrotu do domu, w którym brakuje śmiechu, uczucia, pożądania. Choć minęło już południe, Leigh Anne wciąż miała na sobie szlafrok z niebieskiego jedwabiu, a kruczoczarne włosy spięła niedbale na czubku głowy. Kołdrę podciągnęła pod brodę, do tego była jeszcze okryta wełnianym kocem, jakby panował chłód. Finney siedział przy łóżku i rozmawiał z nią, klepiąc jej rękę. Leigh Anne nadal była niezwykle piękna, tyle że wyglądała jak krucha figurka z porcelany. Kiedy go dostrzegła, wyprostowała plecy i ściągnęła ramiona. Rick wolnym krokiem wszedł do pokoju. – Jak się czujesz? – Ból się nasilił – odparła. Doktor Finney podszedł przywitać się z Rickiem. – Dałem jej trochę laudanum, żeby mogła zasnąć w nocy – powiedział cicho. – Mówi, że nie może spać. – Z nogą nie dzieje się nic złego – rzucił Rick. – Złamane kości już się zrosły. – Obrażenia były bardzo poważne i podejrzewam, że zawsze będzie odczuwać dolegliwości w prawej nodze – odrzekł lekarz. – Proszę zwrócić uwagę, żeby nie przyjmowała laudanum

każdej

nocy.

Powinna

je

brać

tylko

w

razie

absolutnej konieczności. – Będę tego pilnował – powiedział Bragg. – Odprowadzę pana. – Dam sobie radę. – Finney dotknął jego ramienia. – Zobaczymy się jeszcze, co? Na ślubie Harta? – Pokręcił głową

jakby z niedowierzaniem i wyszedł z pokoju. Bragg odwrócił się powoli. – Wszystko słyszałam – cicho powiedziała Leigh Anne. – Przykro mi, że cierpisz. – Gdzie są dziewczynki? Wiedział, jak bardzo pokochała Katie i Dot. Choć czasami myślał, że z rozpaczy tak kurczowo się ich trzyma. – Jedzą lunch. – Kiedy usiadł na łóżku, zesztywniała. Czyżby sądziła, że liczy na zbliżenie? Nic z tych rzeczy. Był śmiertelnie znużony, i trwało to od dawna niczym dręcząca choroba. Ale dobrze siebie i wiedział, że gdyby tylko Leigh Anne dała sygnał, ogarnęłoby go pożądanie. – Jest już po pierwszej – dodał niepewnie. – Nie powinnaś się ubrać? – Nie czuję się na siłach iść na ślub – stwierdziła po chwili wahania. Zaskoczyło go to. Leigh Anne przepadała za takimi wydarzeniami, a ten ślub będzie omawiany we wszystkich kronikach

towarzyskich

od

Bar

Harbor

po

Charleston.

Uświadomił sobie, że już kilka dni nie wychodziła. Nie chciała nawet w fotelu na kołach pojechać wokół domu lub na drugą stronę placu. Kiedy się poznali, była jedną z najpiękniejszych debiutantek

w

uczestniczyła zaproszono.

w

Bostonie. niemal

Jeszcze każdym

Towarzyszyła

mu

całkiem

lunchu,

podczas

niedawno

na

który

każdej

ją

kolacji

i charytatywnego przyjęcia, które uznała za ważne dla jego kariery.

Czyli

dzieje

się

źle.

Rozumiał,

że

popadła

w melancholię, jednak będzie jeszcze gorzej, jeśli w ogóle przestanie wychodzić.

– Ale oczywiście pójdę – podjęła z grymasem. – Masz rację, powinnam się już ubierać. Gdzie jest Nanette? Wynajął pokojówkę, która pomagała Leigh Anne kąpać się i ubierać. Ponieważ jego sytuacja finansowa była niepewna, musiał odprawić pielęgniarza. – Zaraz ją przyślę na górę – powiedział, starając się nadać głosowi beztroskie brzmienie. Uśmiechnęła się z wysiłkiem, unikając jego spojrzenia. Ruszył w stronę drzwi, ale nagle się zatrzymał. Przykro mu było,

że

jest

taka

przygnębiona.

Tylko

jak

mógłby

ją

rozweselić? Może powinien powiedzieć, że nie musi iść na ślub, skoro źle się czuje? Odwrócił się w stronę łóżka. Leigh Anne przelewała brandy z niewielkiej butelki do filiżanki z herbatą. Detektyw Francesca Cahill dobrze poznała niebezpieczne dzielnice Manhattanu. Było to wielkie miasto pełne slumsów, czynszówek, fabryk i barów, rejonów zasiedlonych przez Niemców, Włochów i Irlandczyków, nie wspominając już o Rosjanach, Polakach i Żydach. W czasie swych licznych przygód dowiedziała się, że w dzielnicy Lower East Side była też „Mała Afryka”. Imigranci, którzy zjeżdżali do miasta z różnych stron, mieszkali w etnicznych skupiskach. Była dumna, że dobrze zna miasto, jednak nie jak własną kieszeń, jak Joel Kennedy. Poznała go podczas pierwszego śledztwa,

w

którym

chodziło

o

uprowadzenie

dziecka

z sąsiedztwa. Miał jedenaście lat i był bardzo sympatycznym kieszonkowcem. Gdy obronił ją przed jakimś zbirem, wzięła go pod swoje skrzydła, mając nadzieję, że uda jej się poprawić jego los. Kiedy Joela przy niej nie było, poruszała się po

Manhattanie, korzystając z planu miasta. Dzisiaj Joel został z

mamą,

wspaniałą

szwaczką,

z

którą

Francesca

się

zaprzyjaźniła. Przypuszczała, że Maggie stała się też obiektem uczuć jej brata. Łatwo sobie wyobrazić zamieszanie, jakie powstało

w

domu

Kennedych,

gdy

Maggie

otrzymała

zaproszenie na jej ślub. Z pewnością Joel i jego rodzeństwo pod bacznym okiem matki szykują się na tę uroczystość. Dziś jednak plan miasta nie był jej potrzebny. Dorożkarz wiedział, że Waverly Place 69 jest po północnej stronie placu Waszyngtona. Poczuła ulgę. Wernisaż miał się odbyć zaledwie kilka przecznic od Mulberry Street 300, gdzie mieściła się Komenda Główna Policji. Siedziała w dorożce jak na rozżarzonych węglach. Nie miała wątpliwości, że pod adresem podanym w zaproszeniu znajduje

się

jej

portret.

Czy

komuś

zależało,

żeby

ją

zdenerwować w dniu ślubu? Jeśli tak, to z pewnością mu się udało! Przed

wyjściem

z

domu

zdążyła

jeszcze

zadzwonić.

Poszłoby szybciej, gdyby telefonistka Beatrice nie próbowała poplotkować z nią na temat ślubu. Jednak Harta nie było w domu – ciekawe, co takiego mógł robić w dniu ślubu – więc rozmawiała z jego lokajem, Alfredem. Spytał, czy chce zostawić jakąś wiadomość, ale była zbyt rozgorączkowana, żeby zebrać myśli. Zanim wybiegła z domu, usłyszała od Connie, że jest szalona. Spojrzała na zegarek kieszonkowy. Było wpół do drugiej. Droga do centrum trwała dłużej, niż szacowała, ale wciąż miała godzinę czasu na zbadanie sprawy.

Jechała Piątą Aleją w kierunku południowym. Przed sobą widziała

zielone

Waszyngtona.

trawniki

Obie

strony

i

brukowane

Piątej

Alei

pasaże

placu

zabudowane

były

starymi domami z piaskowca. Na wyższych piętrach były mieszkania, na parterze mieściły się restauracje i tawerny. Jednokonka skręciła w lewo w ocienioną wiązami uliczkę Waverly Place. Tu również stały domy z piaskowca. Na niższych piętrach znajdowały się sklepy. Na jednym z budynków był szyld „Galeria Moore”. – Proszę się zatrzymać! Stop! – Nad szyldem dostrzegła numer 69. – Mam na panią czekać, panienko? – spytał dorożkarz. Rozejrzała się wokół. Mimo wolnego dnia na placu było pełno ludzi. Kobiety w płóciennych sukienkach, niektóre z

parasolkami,

towarzystwie,

spacerowały niektórzy

z

z

dziećmi

panów

byli

lub

w

bez

męskim

marynarek

i cylindrów, dwoje cyklistów, w tym kobieta w pumpach, niepewnie jechało chodnikiem. Kilka piesków biegało między ludźmi, wypuszczony przez dziecko balon pofrunął ku niebu. Była to sympatyczna, malownicza scena. Spojrzała na ulicę naprzeciwko. Kiedyś były to modne jednorodzinne domy w stylu georgiańskim. Wokół wiązów rosnących wzdłuż chodników kwitły żonkile, na parapetach stały

skrzynki

z

kwiatami.

Plac

Waszyngtona

był

stary

i zaniedbany, lecz wciąż zamieszkiwała go klasa średnia. Kiedy spostrzegła przejeżdżający fiakier, uznała, że swoją dorożkę może odesłać. Potknęła

się,

wysiadając

z

wielkim

pośpiechem.

Zatrzasnęła drzwiczki i z bijącym sercem odwróciła się

w stronę galerii. Budynek

wydawał

się

opuszczony,

jakby

wszyscy

przebywający w nim ludzie wylegli na plac. Wyciągnęła z torebki mały pistolecik. Był naładowany. Kimkolwiek była osoba, która zabrała jej portret, i z jakichkolwiek powodów to uczyniła, tak czy inaczej była złodziejem. Być może jest to chciwy okupu szantażysta lub jakiś wróg, który chce się na niej zemścić. Nawet przed samą sobą nie udawała, że się nie boi. Skradziony portret mógł się znajdować wewnątrz. Modliła się, żeby tak było. Po prawej stronie były szerokie kamienne schody, które prowadziły do mieszkań nad galerią, która mieściła się w suterenie, więc musiała zejść kilka stopni w dół. Na drzwiach wejściowych zawieszono tabliczkę. Czarny napis na białym tle informował: ZAMKNIĘTE Szklane

drzwi

były

osadzone

w

żelaznej

ramie

i zakratowane. Na oknach po obu stronach wejścia również były

kraty.

Zwykle

w

galeriach

okna

były

duże,

żeby

wpuszczać jak najwięcej światła, ale w tej musiało być ciemno i ponuro. Na oknie po prawej stronie dostrzegła inną, mniejszą tabliczkę: Latem otwarte: poniedziałek – piątek 12.00 – 17.00 A więc galeria była zamknięta dla publiczności. Francesca poczuła ulgę, chociaż wciąż była bardzo niespokojna. Na drzwiach

była

żelazna

kołatka,

obok

umieszczono

też

dzwonek, ale od razu sięgnęła do gałki. Ledwie ją przekręciła, drzwi się otwarły. Czyli ktoś na nią czekał. Szkoda, że nie zastała Harta w domu, szkoda, że Bragg wyszedł, zanim dostała zaproszenie. Cóż, musi działać sama. Weszła do środka i zamknęła drzwi. W pomieszczeniu nie paliły się żadne światła, więc chwilę trwało, nim przywykła do mroku. Poczuła ciarki na skórze przekonana, że nie jest tu sama. Odwróciła się i omal nie krzyknęła. Stała naprzeciwko swojego portretu. Zadrżała. Zapomniała już, jak szokujący był ten obraz. I jak prowokujący. Miała na sobie tylko obrożę z pereł, włosy były upięte i perfekcyjnie uczesane. Siedziała plecami do widza, ale częściowo odwrócona, więc poza pośladkami można było zobaczyć z boku jedną pierś. Nie było wątpliwości, kogo przedstawia portret. Na domiar złego na jej twarzy malowały się zmysłowość i nieokiełznana żądza. Podczas

pozowania

była

w

stanie

myśleć

wyłącznie

o Harcie. Instynkt podpowiadał jej, że powinna podbiec, zerwać portret ze ściany i go zniszczyć. Ale na to będzie czas później. Musiała się opanować. Czego chciał złodziej? Dlaczego wyciągnął obraz właśnie teraz? Czy chodziło o pieniądze? A może o zniszczenie jej reputacji? Czy w tej chwili ją obserwuje? Miała wrażenie, że czuje na sobie czyjś wzrok i bardzo jej się to nie podobało. Stała tyłem do drzwi. Spojrzała przez kraty na zewnątrz, ale podest przed wejściem był pusty.

Ruszyła przed siebie z pistoletem w ręku. Jeśli złodziej ją obserwował, nie było sensu zachowywać się cicho. Teraz dopiero dostrzegła na ścianach inne obrazy, ale nie pochodziły z pracowni Sarah Channing. Jej styl był inny, po części klasyczny, ale noszący też cechy impresjonizmu. – Gdzie jesteś? – zawołała, skręcając za róg. Ściany w tej części pomieszczenia były szare i puste. – Kim jesteś? Czego chcesz? – Jej głos zabrzmiał głucho. Dostrzegła otwarte drzwi, ale się zawahała. – Wyjdź. Wiem, że tu jesteś. – Natężyła słuch, ale usłyszała tylko bicie własnego serca i przyśpieszony oddech. – Dobrze ci zapłacę za mój portret! – krzyknęła, ale nie doczekała się odpowiedzi. Stała w sali na tyłach galerii, patrząc na ciemne otwarte drzwi, i czuła rozpacz. Czy to jakaś gra? Wolała być gotowa do natychmiastowej akcji zaczepno-odpornej, ale w końcu wetknęła pistolet za pasek spódnicy, by wyjąć z torebki świeczkę i zapałki. Jako detektyw szybko zaczęła nosić sporą torbę, w której mieściły się wszystkie niezbędne przedmioty. Zapaliła świecę i wtedy zorientowała się, że drzwi prowadzą do małego pokoju wyposażonego w biurko, krzesło i szafki na dokumenty. Weszła do środka, ale zobaczyła tylko paragony i notatki leżące na biurku. Uważnie im się przyjrzała, ale nic istotnego nie dostrzegła. Z pewnością nie było tam ani jej nazwiska, ani Harta. Rzuciła okiem na talerzyk z wizytówkami. Galeria Moore – Sztuki Piękne i Przesyłki Właściciel Daniel Moore Waverly Place 69

Nowy Jork Zaczęła przeszukiwać szuflady, ale było tam zbyt wiele papierów, a czas ją gonił. Właśnie, czas. Zamarła, po czym zerknęła na zegarek. Prawie wpół do trzeciej. Musiała się pośpieszyć! Bragg będzie na jej ślubie, więc opowie mu wszystko przed ceremonią i pośle do centrum, żeby odzyskał obraz. Ale czy może go tutaj zostawić? I czego chciał ten cholerny złodziej? Zdusiła palcami płomień i zostawiła świecę na biurku. Miała ich jeszcze kilka. Zza paska spódnicy wyjęła pistolet, zabrała torbę i po ciemku wyszła z pokoju. Miała wrażenie, że z frontowej sali dobiegło jakieś szuranie i szybko poszła w tamtą stronę. – Kto tam jest? – spytała głośno, ale odpowiedziała jej cisza. Coraz bardziej zdesperowana wetknęła pistolet za pasek i podniosła ręce, żeby zdjąć obraz ze ściany, ale nawet się nie poruszył. Nie został powieszony na drucie, tylko ktoś przybił go do ściany. Szarpnęła jeszcze raz, lecz ani drgnął. I usłyszała głośny szczęk zamka. Obróciła się w stronę drzwi, spodziewając się, że zobaczy tam kogoś, kto popatrzy na nią z uśmiechem, ale zamiast tego zobaczyła przez okno, jak ktoś zbiega po schodkach na chodnik.

Rzuciła

się

do

drzwi,

ale

były

zamknięte

od

zewnątrz. Krzyknęła z wściekłością, bezskutecznie szarpiąc gałką. Drzwi nawet nie drgnęły. Ogarnęło ją przerażenie.

Została uwięziona wewnątrz galerii. Jak ma się stąd wydostać? Jak ma dotrzeć na swój ślub? Calder Hart w znakomitym nastroju wyglądał przez okno salonu kościoła prezbiteriańskiego przy Piątej Alei. Właściwie był już gotowy, musiał tylko zawiązać krawat. Piąta Aleja była prawie pusta, bo wiele osób wyjechało już z miasta na letnie wakacje.

Oczywiście

poza

tymi,

którzy

należeli

do

nowojorskiej śmietanki towarzyskiej i czuli respekt – lub strach – przed Julią Van Wyck Cahill. Wyludniona

ulica

wyglądała

bardzo

atrakcyjnie.

Brukowaną jezdnią jechały zaledwie dwa czarne jednokonne kabriolety oraz dorożka. Wzdłuż Piątej Alei stały dostojne rezydencje, eleganckie domy, ekskluzywne sklepy i kluby. Przed kościołem dostrzegł trzy powozy, ale było jeszcze za wcześnie na gości, dopiero kilka minut po trzeciej. Calder nadal

patrzył

na

ulicę.

Oczywiście

nie

wypatrywał

narzeczonej. Nie był przesądny, ale na wszelki wypadek przed ślubem wolał jej nie widzieć. Uśmiechnął się do siebie. Nie miał wątpliwości, że Francesca jest już w kościele i z pomocą matki i siostry robi ostatnie poprawki w toalecie, jakby mogła stać się jeszcze piękniejsza, niż była. Gdyby kilka miesięcy temu ktoś mu powiedział, że zjawi się na ślubie w roli pana młodego, bardzo by go to rozbawiło. Tylko dureń mógłby wpaść na taki pomysł. No i proszę, stawił się tu z bijącym sercem i cały w nerwach. – Hej, Calder – wesoło go ktoś powitał. – Już się zastanawiasz, czy jednak nie czmychnąć? Jeszcze raz obrzucił wzrokiem spokojną aleję. Na rogu gawędzili

dwaj

posterunkowi

w

uniformach.

W

rękach

trzymali pałki. Wkrótce zaczną kierować ruchem powozów, po to ich tu odkomenderowano. Odwrócił się do młodego mężczyzny, który wszedł do pokoju. Rourke Bragg bardzo przypominał swojego ojca, Rathe’a Bragga. Wysoki, szeroki w barach, o blond włosach, bursztynowych

oczach

i

Odziedziczył

też

Rathe’a.

przybranym

Był

opalonej,

pogodne,

niemal

śniadej

optymistyczne

bratem

Ricka,

cerze.

usposobienie

ale

Hart

miał

zaledwie dziewięć lat, kiedy po śmierci matki Braggowie wzięli ich do siebie, więc Rourke stał mu się bliski jak rodzony brat. Nie tylko stali się rodziną, ale bardzo się też lubili i szanowali. Rourke studiował na uczelni medycznej i był bez reszty oddany swojemu zawodowi. I z pewnością nie miał w sobie ani krztyny obłudy. A skoro mowa o hipokrytach, wciąż jeszcze nie było Ricka Bragga. Wczoraj w Sherry Netherland, gdzie wynajęli salę, by uczcić ostatni kawalerski wieczór Harta, spędził z nimi zaledwie pół godziny. Calder uśmiechnął się ponuro. Rzadko się zdarzało, by pokonał swojego idealnego brata. Ale tym razem z pewnością mu się udało. Zawsze będzie pamiętał, że kilka miesięcy temu Rick stracił głowę dla jego narzeczonej. Jednak to jego żoną zostanie Francesca. Co sprawiało mu olbrzymią satysfakcję. – Z pewnością trzęsie portkami – rzucił młodszy z braci Braggów, dwudziestoletni George. Był o cztery lata młodszy od Rourke’a i pracował w San Francisco u swojego wuja, Bretta D’Archanda, bogatego armatora. Kiedy dowiedział się o ślubie, natychmiast wsiadł w pociąg do Nowego Jorku. Hart prosił Rourke’a, George’a, ich młodszego brata Hugh oraz

młodego Nicka D’Archanda, żeby zostali jego drużbami. George uśmiechnął się drwiąco. – Na Boga, Hart! Dziś się wszystko skończy. Koniec z kobietami i orgietkami. Zostaną ci niewola i kajdany. Chyba jesteś obłąkany. Hart odparł ze spokojnym uśmiechem: – Jeśli pytasz, czy mam wątpliwości, to odpowiedź brzmi „nie”. Jedynym mężczyzną, który im nie towarzyszył, był ojciec panny młodej. Andrew Cahill niespokojnie krążył po holu. Hart domyślał się, że chciał osobiście powitać każdego z gości. – To musi być miłość! – zarżał Hugh Bragg, który przyjechał tu z Teksasu. Hart był mistrzem w ignorowaniu uwag, na które nie chciał reagować, dlatego odpowiedział: – Żenię się z najbardziej interesującą kobietą na naszym globie. Czego chcieć więcej? – Nawet najpotężniejsi mogą upaść – z uśmiechem skwitował brat Franceski Evan Cahill. – Tak jak powiedziałem… – Hugh sięgnął po wysoki kieliszek z szampanem. Miał zaledwie piętnaście lat, więc ojciec zabrał mu kieliszek, zanim zdążył skosztować zacnego trunku. Hart mówił prawdę. Niemal natychmiast po poznaniu Franceski

uświadomił

sobie,

że

jest

wyjątkową

kobietą,

piękną, odważną i nadzwyczaj inteligentną. Miała też w sobie więcej ambicji niż którykolwiek ze znanych mu mężczyzn.

Uosabiała to wszystko, co czyste, dobre i uczciwe. Niestety była przy tym zbyt ufna, co go martwiło. Poza nią nie znał osoby aż tak bezinteresownej i hojnej. W żadnym razie nie potrafiła zignorować człowieka w potrzebie, co obserwował wielokrotnie. No i była całkowicie niezależna, co większość mężczyzn uznałaby za niedopuszczalną skazę na charakterze. Po prostu nie potrafiła być uległa i posłuszna, a jego fascynowała jej samowolna, skrajnie liberalna natura. Oczywiście bywała też impulsywna i lekkomyślna. Można by powiedzieć, że niewielu ludziom aż tak brakuje zdrowego rozsądku. Jednak gdy już wiedział, że Francesca potrafi rzucić się w wir wydarzeń, których nie jest w stanie kontrolować, to zawsze może ją powstrzymać albo podać pomocną dłoń. I tak już było niejeden raz. Właśnie przez pannę Cahill nabawił się początków siwizny, a znali się zaledwie od pięciu miesięcy. Po raz pierwszy ją zobaczył dwudziestego piątego stycznia w biurze Ricka, ale dopiero trzydziestego pierwszego miał z nią okazję porozmawiać. Było to podczas szokującego przyjęcia

na

dachu

Madison

Square

Garden.

Przed

dwudziestym trzecim lutego wiedział, że była jedyną kobietą na świecie, która nigdy go nie znudzi. Serce mu zamierało, gdy na nią patrzył i sobie uświadamiał, jak wiele znaczy dla niego jej przyjaźń i jak wiele ciepła wprowadziła do jego życia. W ułamku sekundy podjął decyzję i natychmiast oznajmił pannie Cahill, że zamierza wziąć ją za żonę. To oczywiste, że bardzo ją tym zaskoczył. Ale pięć dni później przyjęła jego propozycję.

Aż trudno uwierzyć, że doszli tak daleko, ale pragnął poślubić tę kobietę, a zawsze dostawał to, czego chciał. Przy tak trudnym starcie nikt poza nim nie byłby w stanie dorobić się aż takiego majątku, co osiągnął siłą woli i niepohamowaną ambicją. Był

też

spragniony

nocy

poślubnej,

choć

próbował

udawać, że jest mu to obojętne. Uwodzenie pięknych kobiet przychodziło mu z taką łatwością, że zaczął to traktować jak rozrywkę towarzyską, jednak do Franceski od początku ich znajomości odnosił się z szacunkiem. Postanowił, że odbierze jej dziewictwo dopiero w noc poślubną. Nagle

poczuł

niepokój.

Francesca

uważała

go

za

człowieka szlachetnego. To była jedna z jej najbardziej zadziwiających cech, ta niezachwiana wiara w niego. Nie przyjmowała do wiadomości, że zawsze i wszystko robi z myślą o własnej korzyści. Gdyby faktycznie był szlachetny, powiedziałby, że powinna znaleźć kogoś, kto jest jej wart. Kogoś takiego jak Rick. Jednak nigdy by tego nie zrobił. Była jego pierwszą, jedyną i najlepszą przyjaciółką. Musiał ją mieć na wyłączność. Z tym że nie chciała dostrzec jego prawdziwego oblicza, a on wiedział doskonale, że gdy już dotrze do niej, jaki jest naprawdę, jego świat się zawali. Gdy go naszła ta nieprzyjemna myśl, do salonu wszedł Rick Bragg. Hart popatrzył na brata, który wyrzekł się wygodnego życia, by walczyć o sprawiedliwość, równość i wolność dla wszystkich. przyznać,

Gardził że

Rick

cnotliwym w

braciszkiem,

takim

samym

lecz

musiał

stopniu

jest

bezinteresowny, jak on samolubny. Szlachetny rycerz, który na siłę uszczęśliwia świat. Bo on naprawdę chciał ocalić świat i nie robił tego na pokaz. Jednak Rick, jak wszyscy inni ludzie, miał potrzeby

cielesne

i mroczne

pragnienia.

Hart czuł

satysfakcję, gdy na jego zbroi pojawiały się rysy. Ale zdarzało się to bardzo rzadko. Świat potrzebował takich mężczyzn jak Rick i takich kobiet jak Francesca, bo w innym razie przemieniłby się w piekło. Calder żałował tylko, że Rick jest jego przyrodnim bratem. Rick

był

dobry,

Towarzystwo

a

Ricka

on było

zły.

Ricka

zawsze

kochano,

pożądane,

jego nikogo

nie. nie

obchodziły jego majątek i władza, a on był traktowany jak outsider. Najbardziej nienawistna była myśl, że Rick jako pierwszy zalecał się do Franceski, kochał ją, całował… Rick idealnie do niej pasował, bo tak wiele ich łączyło. Dwoje

radykalnych

reformatorów,

dwa

szlachetne

ziarna

oddzielone od plew. Wiedział, że byli dla siebie stworzeni, ale to jego wybrała. Wygrał tę bitwę i mógł się tym delektować. – Cześć, Rick. Już myślałem, że nie przyjdziesz. – Rozważałem, czy nie odmówić – bez uśmiechu odparł Rick. Hart Nie był hipokrytą, więc nie poprosił brata, żeby został jego drużbą. – I co, jeśli można wiedzieć, spowodowało, że zmieniłeś zdanie? Bo chyba nie pragniesz świętować mojego związku z Francescą? – Widziałem się z nią dziś rano.

– Aha… – Hart nie lubił, gdy go coś zaskakiwało. – Jest tobą olśniona – ciągnął Rick. – Ale obaj wiemy, że jest ufna i naiwna. – Przyszła się z tobą zobaczyć? – Zacisnął pięści. Po co miałaby chodzić do Ricka w dniu ich ślubu? Och, dobrze wiedział, po co! Rick spojrzał na niego zdumiony.. – Nie, Calder. – W końcu się uśmiechnął. – To ja poszedłem do niej. Chciałem ją namówić, żeby odłożyła ślub. Boję się o nią. Hart poczuł, że zazdrość go oślepia. Czyżby Francesca miała jakieś wątpliwości?! Zdołał się opanować i wycedził: – Sam o nią zadbam. Pod każdym względem. – Miał nadzieję, że brat odczytał podtekst. – I przez jakiś czas będzie jeszcze bardziej zadurzona, co? – Rick aż poczerwieniał. – Jednak nadejdzie czas, gdy namiętność nie wystarczy. Hart miał ochotę wyrzucić go za próg, jednak za pół godziny będą z Fran składać ślubną przysięgę, a chciał, żeby Rick był przy tym obecny i cierpiał z zazdrości jak on przed chwilą. – Wiesz, że mam rację – podjął Bragg. – Gdy Daisy została zamordowana, zerwałeś z nią, żeby ją ochronić. Teraz też powinieneś to zrobić. Odwołaj ślub. Hart uśmiechnął się. Wiedział, że wygląda to paskudnie. Zerwał

zaręczyny,

kiedy

go

aresztowano

pod

zarzutem

zamordowania kochanki. Nie chciał zrujnować Francesce

reputacji z powodu ich związku. Nie umiałby z tym żyć, gdyby zniszczył jej życie. – Nie jestem aresztowany, nie siedzę w więzieniu, nie jestem

podejrzany

o

morderstwo.

Za

to

jestem

jednym

z najbogatszych ludzi w kraju. Odnosił wrażenie, że Rick zachowuje się, jakby wciąż kochał kobietę, którą on miał poślubić. Powrót żony i żądza, jaką do niej czuł, na pewien czas go zajęła, ale żądza to nie miłość i nie trwa długo. Zresztą Rick nie był głupcem i musiał wiedzieć, że Leigh Anne jest tak słaba i samolubna, jak Francesca silna i wielkoduszna. Pewnie już wie, jak wielki popełnił błąd. –

Zapewnię

jej

życie,

na

jakie

zasługuje

–

ciągnął

brutalnie. – Wolność intelektualna, możliwość zajmowania się tym, na co będzie miała ochotę… Nic i nikt mnie nie powstrzyma, a już na pewno nie ty. Niedługo staniemy przed wielebnym Cramerem i złożymy przysięgę małżeńską. Dziś skonsumuję ten związek i nikt, nawet ty, Rick, nie stanie między nami. A za kilka dni wyruszymy do Paryża w podróż poślubną. Czy wiesz, że kupiłem statek, który nas przewiezie przez Atlantyk? A my będziemy jedynymi pasażerami. – Żądza to nie miłość. – Rick znów poczerwieniał. – A ty nie masz pojęcia, na czym to uczucie polega. – A ty wiesz? – zadrwił Hart. – Czy piękna Leigh Anne jest na dole… czy czeka w domu w sypialni? Rathe stanął między nimi. – Nie mogę uwierzyć, że wciąż zachowujecie się jak dzieci! – Spojrzał ze złością na Harta. – Prowokujesz go, choć

wiesz, co czuje do Franceski. – Przeniósł spojrzenie na Ricka. – A ty jesteś żonaty. Twoja żona zasługuje na więcej. Tak czy siak, dziś jest dzień ślubu Caldera! – Boję się o nią – powtórzył Rick, nie patrząc na Rathe’a. – On ją zniszczy. Albo zrobi to powoli, albo za jednym zamachem. – Ruszył do wyjścia. – Rick, nie rób sobie kłopotu i nie przychodź na ślubną ceremonię – powiedział Hart cicho. Był wściekły, bo brat bardzo się mylił. Nigdy nie skrzywdzi Franceski i modlił się w duchu, by jego mroczna przeszłość nie zniszczyła im życia. Niedawno omal tak się nie stało. – Przepraszam cię. – Rick odwrócił się do niego. – Rano dałem

jej

moje

błogosławieństwo

i

zrobiłem

to

jak

najszczerzej. Pragnę, żeby była szczęśliwa, a to znaczy, że chcę, by wasze małżeństwo było szczęśliwe. Mam nadzieję, że będziesz dobrym, oddanym mężem. – Jednak nie zdołał ukryć, że te słowa sprawiają mu ból. – Dajesz mi swoje błogosławieństwo? – zdumiał się Hart. – W przeciwieństwie do ciebie chcę żyć w zgodzie z

własnym

sumieniem

–

twardo

odparował

Rick.

–

Przynajmniej się staram, chociaż bardzo mi to utrudniasz. – No oczywiście. – Hart się roześmiał. – Przecież jesteś tak cholernie szlachetny! – Wypij to. – Rourke podał mu szklaneczkę szkockiej. – Przeprosił cię, a ty powinieneś zakopać topór przynajmniej do końca dnia. Hart wziął whisky, ale nie uniósł jej do ust. Był naprawdę rozbawiony. Tylko ktoś taki jak Rick mógł mu dać szczere

błogosławieństwo.

Ciekawe,

czy

gdy

wreszcie

pojadą

z Francescą do domu, by sycić się seksem w noc poślubną, nadal będzie taki wielkoduszny? Miał nadzieję, że Rick nie zaśnie, obsesyjnie rozmyślając o nich. Ktoś zapukał do drzwi salonu, a gdy George otworzył, Hart

dostrzegł

śmiertelnie

bladą

Julię

i

równie

mocno

przerażoną Connie. Spojrzał na duży zegar. Było wpół do czwartej. – Julia? – Rathe pośpieszył do wejścia. Hart zobaczył, że podtrzymuje ją żona Rathe’a, Grace, jakby bała się, że upadnie. – Nie wiem, gdzie ona jest! – krzyknęła Julia. – Franceski nie ma ani tutaj, ani w domu! Nikt jej nie widział od południa. Umilkły rozmowy. Czas się zatrzymał. Franceski nie było. Nie będzie żadnego ślubu… I Harta nawet to nie zdziwiło. Po prostu się opamiętała.

ROZDZIAŁ TRZECI Sobota, 28 czerwca 1902 r. godzina 16.00 Gardło miała zdarte od wołania o pomoc. Jak miała się stąd wydostać? Wzywała pomocy przez długi czas, ale nikt jej nie usłyszał. Właściwie która to godzina? Rozejrzała się za torbą. Rzuciła ją na podłogę, gdy usłyszała, że ktoś zamyka drzwi. Była wtedy przy ścianie, na której

wisiał

obraz.

Przez

chwilę

poprzez

panujący

w pomieszczeniu mrok wpatrywała się w swój zmysłowy portret. Zwabiono ją do galerii, a teraz została tu zamknięta. Dlaczego?! Pewnie komuś zależało, żeby nie pojawiła się w kościele. Ten wniosek sam się nasuwał. Jednak nie zamierzała opuścić swojego ślubu! Musi wyjść z tej cholernej piwnicy! Kochała Caldera Harta i pragnęła zostać jego żoną. Nie mogła pozwolić, żeby samotnie stał przed ołtarzem, czekając na nią! Rozmyślając, kto mógł jej to zrobić, po omacku ruszyła do sali za ścianą. Narobiła sobie wielu wrogów przez ostatnie pół roku.

Każda

zbrodnia,

którą

rozwiązała,

owocowała

wyrokami, więc lista osób, które mogły ją skrzywdzić, była długa. Zastanowi się nad tym, gdy tylko wydostanie się z galerii i poślubi Harta.

Torba leżała na podłodze. Francesca wyjęła zegarek i serce jej się ścisnęło, bo do czwartej brakowało zaledwie kilku minut.

Jej

rodzina,

przyjaciele

i

trzystu

gości

byli

już

w kościele. Wszyscy, w tym i narzeczony, już się wiedzieli, że nie przyszła. Z pewnością Hart się o nią niepokoi! Jaka szkoda, że nie przekazała

Alfredowi

wiadomości;

jaka

szkoda,

że

nie

pokazała Connie cholernego zaproszenia! Jednak nic z tego nie zrobiła i nikt nie miał pojęcia, dokąd pojechała. Pewnie z godzinę krzyczała, mając nadzieję, że usłyszy ją jakiś przechodzień, jednak galeria była usytuowana zbyt nisko i za daleko od chodnika. Musiała poszukać innego sposobu, żeby się stąd wydostać. Zakratowanych drzwi frontowych w ogóle nie brała pod uwagę tylko pobiegła do pokoju biurowego i spojrzała w górę. Usytuowane tuż pod sufitem małe prostokątne okna, mniej więcej dziesięć na pięć cali, wpuszczały do środka trochę światła. Była szczupła, ale nawet gdyby zdołała wdrapać się na górę i wybić szybę, raczej nie przecisnęłaby się przez otwór. Gdyby to nie był dzień jej ślubu, krzyczałaby aż do skutku, ale na to nie miała czasu. Owszem, była już spóźniona, ale musi dziś złożyć przysięgę małżeńską! Z wielkim mozołem przesunęła pod okno ciężkie biurko i postawiła na nim szafkę na dokumenty, z którą też miała niezłą mitręgę. Bała się, że kręgosłup jej pęknie, ale dała radę. I ponurym wzrokiem spojrzała na okno. Jeśli się w nim zaklinuje, utknie w nim na całą noc, ale nie miała wyboru. Zdjęła pantofle i pończochy, żeby stopy się nie ślizgały, po czym wdrapała się na biurko i wbijając palce w szorstką

ścianę, wspięła się na szafkę. Nie miała lęku wysokości, jednak znajdowała się dwa jardy nad podłogą i nie za bardzo ufała tej prowizorycznej drabinie, ale musiała to zrobić. Stanęła na szafce. Która zachwiała się. Francesca z trudem odzyskała równowagę, jednak już czuła się pewniej na chybotliwej konstrukcji. Wyprostowała się, palce dłoni oparła na dość wąskim występie pod oknem, a twarzą sięgała grubej i brudnej szyby Piwniczne okno wychodziło na trawiaste podwórko za domem. Możliwe, że zdoła się przecisnąć przez otwór, ale same chęci nie wystarczą. Po wybiciu szyby i usunięciu odłamków szkła będzie musiała podskoczyć i wykorzystując występ, zacząć się przepychać przez otwór okienny. Ale jeśli źle wymierzy podskok, boleśnie wyląduje na podłodze. Sięgnęła po pistolet, który tkwił za paskiem spódnicy, z całej siły walnęła kolbą i szkło się rozprysnęło. Choć ramieniem osłaniała twarz, i tak poczuła na policzku kłujące drobiny szkła. Po chwili wytłukła resztę szyby, ale brzegi ramy nadal były niebezpieczne, a ona nie miała jak pozbyć się wszystkich odłamków. Trudno, kilka zadrapań i skaleczeń to jeszcze nie koniec świata, a przecież był to dzień jej ślubu. Unikając zerkania w dół, wysunęła rękę przez okno i położyła pistolet na trawie, po czym oparła dłonie na występie ściany. Bała się, że nie da rady, musiała jednak spróbować. Podskoczyła

jak

najwyżej,

próbowała

wspomóc

rękami, już miała nadzieję, że się udało… i runęła w dół.

się

Opamiętała się i dotarło do niej, że poślubienie go byłoby szaleństwem. Hart miał wrażenie, że podłoga gwałtownie się przechyliła. I nagle poczuł na ramieniu jakąś dłoń. Rathe, bo to on go chwycił, spytał niezbyt mądrze: – Co to znaczy, że jej nie ma? To gdzie jest? Zesztywniał, gdy spojrzał na matkę Franceski. Julia była śmiertelnie blada. Jęknęła, czego w innych okolicznościach nigdy nie zrobiłaby publicznie. Grace i Connie, które stały za nią, wyglądały równie upiornie. – Nie ma jej tutaj, Rathe – wykrztusiła Julia. – Po raz ostatni była widziana w południe, jak zatrzymywała dorożkę. Nie wiem, gdzie jest! Zapadła głucha cisza, a Hartowi wreszcie udało się sformułować

jakąś

spójną

myśl.

W

południe

Francesca

przywołała dorożkę. Poczuł jeszcze większe napięcie. Czy to znaczy,

że

uciekła?

Przeniósł

wzrok

z

Julii

na

siostrę

Franceski. Lady Montrose też była przerażona. Odwrócił się w stronę Ricka, który też był skrajnie zaskoczony. Do Harta dotarło, że nie uciekła z jego przyrodnim bratem, bo Rick był tutaj. Czuł na sobie wszystkie spojrzenia, choć sam na nikogo nie

patrzył.

Nadal

był

w

szoku,

pojawiło

się

też

niedowierzanie. Uciekła. Wystawiła go do wiatru. Przed oczami latały mu obrazy Franceski, kiedy się do niego uśmiecha i patrzy na niego z uczuciem. Pogrążony w tych wspomnieniach, spojrzał na przyrodniego brata i zaczął

się zastanawiać, jak mógł choćby przez chwilę sądzić, że ona naprawdę za niego wyjdzie. Był głupcem. Nigdy nie chciała mieć go za męża. Zawsze pragnęła poślubić Bragga. Jego widziała w roli kochanka… Jego pożądała, ale kochała Bragga. On miał być w zastępstwie. Zacisnął pięści. Jak mógł być takim durniem? – Kto widział ją ostatni? Hart ze zdumieniem spostrzegł, że Rick wystąpił do przodu, jakby zamierzał wziąć sprawy w swoje ręce. – Connie. – Głos Julii był ochrypły. – Francesca poprosiła siostrę, żeby tu przywiozła jej rzeczy. Powiedziała, że spotkają się tutaj o trzeciej. – Błagałam ją, żeby nie jechała! – krzyknęła Connie. Hart to słyszał, ale jakoś niewyraźnie, jakby z daleka. Działo się z nim coś dziwnego, ale to zignorował. Jak mogła mu to zrobić? W pamięci odżywały coraz to nowe wspomnienia ich wspólnych chwil: nad szkocką u niego w bibliotece, w jego powozie w ciemnościach nocy, w klubie nocnym w świetle świec. Były w tym rozmowy i dyskusje, chwile beztroski i radosnego śmiechu, pożądanie i miłość. Oddał się jej całkowicie.

Bezgranicznie

jej

zaufał.

Chociaż…

czy

na

pewno? Był dla niej drugą opcją i nigdy o tym nie zapomniał. Dziwne uczucie w klatce piersiowej nasiliło się, jakby coś zaczęło w nim trzeszczeć… Nie, jakby coś go rozrywało. Ale

nadal to ignorował. Nie powinien niczemu się dziwić. Mógł się przecież spodziewać, jak ten dzień się skończy. Uświadomił sobie, że Connie zwraca się do niego. – Nie wiem, co było w tej wiadomości. Nie chciała mi jej pokazać. Błagałam, żeby nie jechała! Przysięgła, że będzie tutaj przed trzecią! – Czy zostawiła tę kartkę w salonie? – spytał Rick. – Miała ją ze sobą, gdy biegła na górę po torbę – wyjaśniła Connie.

–

Tylko

Francesca

mogła

odpowiedzieć

na

wiadomość, która przyszła w dniu jej ślubu. – Czy powiedziała coś na temat tego listu? Cokolwiek? – Nie – odparła płaczliwie Connie. – Jednak była bardzo przygnębiona. Omal

nie

zaśmiał

się

z

goryczą.

Francesca

dostaje

wiadomość, która tak bardzo ją przygnębia, że nie pojawia się na własnym ślubie. Zamierzał spędzić z nią całe życie. Pragnął dać jej wszystko, otworzyć jej oczy na świat: pokazać piramidy w Egipcie, Wielki Mur w Chinach, antyczne ruiny w Grecji i świątynię króla Dawida; pragnął dzielić z nią zachwyt nad największymi dziełami sztuki, poczynając od rysunków naskalnych w Norwegii po Stonehenge w Wielkiej Brytanii

i

średniowieczne

skarby

ukryte

w

podziemiach

Watykanu. Jak mogła mu zrobić coś takiego? Uwierzył w jej przyjaźń. Przed Francescą nigdy nie miał przyjaciół, więc jej przyjaźń uznał za zapewnienie o lojalności i uczuciu. Jakże się mylił. Przyjaciele nie zdradzają się w taki sposób.

Ofiarował

jej

zaufanie,

przyjaźń

lojalność, a w nagrodę został porzucony.

i

bezwzględną

W obecności trzystu najznamienitszych obywateli miasta. – Calder, wypij whisky. – Rourke podał mu trunek. – Potrzebujesz tego. Gdy wziął szklaneczkę, spostrzegł, że drży mu ręka. Nienawidził się za to, że okazał się słabym, sentymentalnym głupcem. Przełknął alkohol jednym haustem i odszedł. Czyż nie spodziewał się tego? Czy nie dlatego wyglądał przez okno, czekając na jej przyjazd? Czy podświadomie nie zdawał sobie sprawy, że to małżeństwo nie może dojść do skutku? Bo w gębi duszy Francesca marzyła o innym życiu… z kimś innym. Nie

chciał

wspominać

dzieciństwa,

gdy

był

małym

chłopcem, mizernym, chudym i wiecznie głodnym. Spali z Rickiem w jednym łóżku w jednopokojowej norze. Nie chciał myśleć o Lily, ich matce, jak niedługo przed śmiercią stała

uśmiechnięta

przy

kuchence.

Tyle

że

nigdy

nie

uśmiechała się do niego, wyłącznie do jego brata. To Rickowi powtarzała, jaki jest cudowny. Nie chciał przypominać sobie ostatnich dni jej życia, gdy z przerażeniem myślał, że go zostawi. Tylko Ricka chciała wtedy widzieć, do Ricka wciąż coś szeptała. Teraz

już

wiedział,

że

kazała

Rickowi

przysiąc,

że

zaopiekuje się młodszym bratem, jednak ta wiedza niczego nie zmieniła. Lily bezgranicznie kochała Ricka, a on już nigdy się nie dowie, czy jego w ogóle chciała. Nad tym, czy go kochała, nawet się nie zastanawiał. Im gorzej się zachowywał, tym chłodniej go traktowała i z tym większym smutkiem na niego patrzyła. Na Ricka nigdy nie patrzyła w taki sposób.

– Byłeś naszym życiowym błędem! – powiedział kiedyś jego ojciec, Paul Randall. Harta przyjęto na uniwersytet w Princeton, gdy skończył szesnaście lat. Rathe przyjaźnił się z rektorem tej uczelni, ale Hart dostał się na nią dzięki znakomitym wynikom egzaminu. Jednak zamiast udać się do New Jersey, gdzie powinien zarejestrować się na pierwszy semestr, najpierw pojechał do Nowego Jorku. Czuł się dziwnie, gdy wrócił na Manhattan w

garniturze,

z

pieniędzmi

w

portfelu.

Uczucie

było

zdumiewające i bardzo ożywcze. Spodobało mu się, że gdy wychodzi na ulicę i unosi rękę, dorożka natychmiast się zatrzymuje.

Ze

ekskluzywne

restauracje,

z

szacunkiem.

specyficzna gdzie

Jednak

satysfakcja zwracano

przyjechał

do

odwiedzał

się

do

niego

Nowego

Jorku

w określonym celu. Wynajął detektywa, żeby odnalazł jego biologicznego ojca. W końcu nie tylko znalazł Paula Randalla, lecz dowiedział się również, że ma dwójkę rodzeństwa. Randall

mieszkał

na

rogu

Pięćdziesiątej

Siódmej

i Lexington Avenue w tym samym budynku, w którym go zamordowano

w

zbudowanego

z

lutym

zeszłego

piaskowca

roku.

domu,

Hart

Zbliżając czuł

się

do

wyjątkowe

zdenerwowanie. To było całkiem do niego niepodobne. Mimo że

przećwiczył

nonszalanckie

powitanie

i

dokonanie

prezentacji, gdy podszedł do drzwi, był zlany potem i odjęło mu mowę. Jadąc tu pociągiem, przećwiczył w myślach ich pierwsze spotkanie. Nie był nadmiernym optymistą, ale każdy z

wymyślonych

scenariuszy

miał

w

miarę

szczęśliwe

jest,

zszokowany

zakończenie. Kiedy

powiedział,

kim

Randall

gwałtownie pobladł i zamiast zaprosić Caldera do środka,

wyszedł na zewnątrz i zamknął za sobą drzwi. – Po co tu przyszedłeś? – zawołał. – Na Boga, moja żona nie może się dowiedzieć! Już wiedział, że ojciec nie chce go znać. – Sądziłem, że powinniśmy się poznać. Wydawało mi się, że tak będzie właściwie. – Ale nie jest! – krzyknął Randall. – Idź już, proszę… I nie wracaj. – Zamknął mu drzwi przed nosem. Starając się na razie nie rozpamiętywać swoich uczuć, Hart słyszał zza drzwi, jak jego przyrodnie rodzeństwo pyta ojca, kto to był. – Jakiś chłopak, który sprzedaje encyklopedie. Odwrócił się od okna. Ku jego zdziwieniu Rick wciąż przepytywał Connie, jakby prowadził kolejne śledztwo. Cóż, w sumie to bez znaczenia, bo jeśli o niego chodzi, ten dramat już się skończył. Gdy Rick podszedł do niego zdecydowanym krokiem, Hart oznajmił szorstko: – Z pewnością ucieszyła cię wiadomość, że Francesca zmieniła zdanie na temat swoich uczuć. – Nie cieszę się – z powagą odparł Bragg. – Widzę przecież, że jesteś zraniony. Martwię się o nią. Nie słyszałeś, co powiedziała lady Montrose? Francesca zamierzała tu przyjechać, ale doręczono jej pilne wezwanie. Pilne wezwanie w dniu ślubu! Zaśmiał się zimno i od razu poczuł się lepiej. – Nie czuję się zraniony, Rick. W gruncie rzeczy nawet mi ulżyło. Nareszcie się opamiętałem. Co ja sobie właściwie

wyobrażałem? Nie nadaję się do żeniaczki. Teraz już wszyscy na niego patrzyli. Julia wyglądała, jakby miała zaraz zemdleć. Chciał ich wszystkich posłać do diabla, ale przecież nic mu nie zrobili. Tylko ona była winna. – Świetnie. – Rick pokręcił głową. – Powtarzaj to sobie, skoro chcesz. Potrzebujesz pomocy? – Nie. – Nie musiał się nad tym zastanawiać. –

Nie

zrobiłaby

tego

specjalnie!

–

krzyknęła

Julia

i zachwiała się, a Rathe ją podtrzymał. – Mamo, przejdźmy do salonu dla pań. – Connie zastąpiła Rathe’a u boku matki, gniewnie patrząc na Harta. – Evan, ojciec jest z gośćmi na dole. Przydałaby mu się twoja pomoc. Może uda się uspokoić nastroje i nie dopuścić do wielkiego skandalu. – Oczywiście. – Evan wraz z Connie przeprowadzili Julię przez hol. Hart dobrze

wiedział,

co nastąpi

teraz, gdy rodzina

Franceski opuściła salon. Uśmiechnął się zimno do Ricka. Oczy Ricka pociemniały. – Wiesz co? Bardzo się cieszę, że to się wydarzyło. Obaj wiemy, że to małżeństwo byłoby katastrofą. Wiemy też, że Francesca zasługuje na więcej, niż możesz jej dać. Może faktycznie

odzyskała

rozum.

Tego

ranka

była

bardzo

zdenerwowana. Hart zatrząsł się z gniewu, ale jego głos zabrzmiał spokojnie:

–

A co

ty

jej

dasz,

Rick?

Szczególnie

teraz,

gdy

szczęśliwie pogodziłeś się ze swoją piękną żoną. Dozgonną przyjaźń? Niespełnioną miłość? A może… obleśny romans? – Jestem jej przyjacielem – odparł ostro. – Chociaż ty nie rozumiesz, co to znaczy. – Masz rację – rzucił zimno Hart, lekceważąc dojmujący ból. – Nie mam pojęcia, co to jest przyjaźń, i wcale tego nie żałuję. Ciesz się swoją przyjaźnią, Rick. – Skinął głową i minął brata. Rourke zrównał się z nim, gdy przechodził przez hol. – Co robisz? – spytał Hart chłodno. – Dotrzymuję ci towarzystwa. Przeżyłeś szok. – Bez przesady. Nie potrzebuję niańki ani pielęgniarki. – Szybkim krokiem zaczął schodzić po schodach. Rourke wciąż szedł z nim ramię w ramię, mówiąc spokojnie: – W takim razie będziesz miał przyjaciela. Czy tego chcesz, czy nie. Hart trochę za późno się zorientował, że zaraz wejdzie w trzystuosobowy tłum gości weselnych. Zawahał się. Panie były

w

balowych

sukniach,

mężczyźni

nosili

smokingi.

Wszyscy żywo rozprawiali, co prawda dość przyciszonymi głosami, lecz widać było, że są podekscytowani. I nagle zapadła cisza. Z ojcem Franceski, który stał w pobliżu wielkich

podwójnych

jednocześnie. i

drzwi

Andrew

zdenerwowany,

a

poczerwieniał z gniewu.

do

Cahill

kiedy

kościoła, był

napotkał

spostrzegli

się

zaniepokojony spojrzenie

Harta,

– Wyjdźmy stąd – odezwał się Rourke cicho. – Nie wiem jak ty, ale ja potrzebuję drinka. Było mu to obojętne. Andrew wpatrywał się w niego oskarżycielsko, jakby to on zawinił, na co Hart oznajmił z uśmieszkiem: – Pora ogłosić koniec rozrywek na dzisiaj. Ślub jest odwołany i mnie się za to wini. Zszedł z ostatnich stopni, a tłum rozstąpił się przed nim jak wody Morza Czerwonego. Na nikim nie zatrzymywał wzroku, lecz rozpoznawał twarze. Spał z jakimś tuzinem bywalczyń salonów i z wieloma pannami, które podsuwały mu szacowne matrony, a z niektórymi z tych dżentelmenów prowadził interesy. Zauważył hrabinę Bartollę, która wydawała się rozradowana,

i

Leigh

Anne,

która

miała

bezmyślną,

a jednocześnie zdumioną minę; dostrzegł Sarah Channing, która nie kryła skrajnego zaniepokojenia – o niego czy o Francescę? – oraz jej zszokowaną matkę. Niech ich wszystkich diabli wezmą. Kiedy wyszedł na zewnątrz na jasne słońce, za swoimi plecami usłyszał narastający gwar podekscytowanych głosów. Mało go to obchodziło. Było jej obojętne, ile siniaków sobie nabije, i po raz trzeci zaczęła wdrapywać się na szafkę stojąca na biurku. Tyle że teraz jej oczy wypełniły się łzami. Już dwukrotnie próbowała doskoczyć do parapetu i za każdym razem boleśnie spadała na podłogę. Czuła, że traci siły. Tym razem musi podciągnąć się do okna!

Ciężko

dysząc,

mając

przed

oczami

twarz

Harta,

uchwyciła się betonowego występu… i usłyszała krzyki jakiegoś

dziecka.

Czyżby

miała

omamy?

Ale

usłyszała

śmiech. Na zewnątrz były dzieci! – Ratunku! – krzyknęła. – Pomocy! Jestem zamknięta w galerii… Pomocy! Po chwili do okienka zajrzał piegowaty chłopczyk. Gdy ich

oczy

się

spotkały,

wtedy

malec

rozdziawił

usta

ze

zdumienia. – Możesz mi pomóc się wydostać? Jestem w Galerii Moore. Drzwi są zamknięte od zewnątrz! – gorączkowo powiedziała Francesca. Kiwnął głową, wpatrując się w nią ze zdumieniem, i powiedział: – Tak, proszę pani. Przyprowadzę tatę. Kiedy chłopiec odbiegł, poczuła ogromną ulgę, a kilka minut później, które ciągnęły się jak wieczność, do okienka zajrzał jakiś mężczyzny. Miał koło trzydziestki, był gładko ogolony i lekko posiwiały na skroniach. – A ja nie wierzyłem Bobby’emu! – powiedział, patrząc na nią z niedowierzaniem. – Dobrze się pani czuje, panienko? – Och, nie za bardzo! – Pośpiesznie wytłumaczyła, że ktoś ją tu zamknął, a mężczyzna obiecał, że ją uwolni, tylko musi przejść pod drzwi frontowe. Ostrożnie zeszła na podłogę. Cała była obolała, paznokcie miała połamane, a palce podrapane do krwi. Kiedy podnosiła torbę i buty, uświadomiła sobie, że pistolet został na zewnątrz. Sięgnęła po zegarek. Było wpół do piątej.

Pośpiesznie ruszyła przez galerię w stronę drzwi. Rzuciła okiem na portret, żałując, że wcześniej nie pomyślała, by go zniszczyć. Bała się zostawić go tutaj. Kiedy tylko zobaczy się z Hartem, opowie mu, co się wydarzyło, a wtedy on kogoś przyśle, żeby odzyskać obraz. Za wejściowymi drzwiami już był jej wybawca wraz z posterunkowym, który próbował otworzyć zamek. W środku panował teraz większy mrok, więc portret stał się mniej widoczny. Przynajmniej tyle dobrego, pomyślała Francesca. Mniej więcej dziesięć minut później zamek w końcu puścił. – Dziękuję! – Francesca wyskoczyła na zewnątrz. – Nic pani nie jest? – Policjant obrzucił ją spojrzeniem. Nie miała wątpliwości, że wygląda, jakby wymykała się z cudzej sypialni. – Jestem bardzo spóźniona – powiedziała, zamierzając go wyminąć, ale posterunkowy zagrodził jej drogę. – Jest pani krewną pana Moore’a? – spytał. Zamarła. Miał ją za włamywacza lub złodziejkę! – Nie, nie jestem. Proszę pana, dziś jest mój ślub. – Zarumieniła się. – Właściwie, to już powinnam być po ślubie. Muszę iść! – Hart z pewnością wszystko zrozumie. Bez wątpienia będzie na nią czekał. – Galeria jest zamknięta. Tak jest napisane na tej tabliczce na drzwiach. Muszę panią zatrzymać pod zarzutem włamania i wtargnięcia do tego lokalu. – Zaproszono mnie tutaj! – krzyknęła Francesca.

On jednak jakby jej słyszał, tylko uniósł pistolet i spytał – Czy to pani? – Tak, oczywiście. – Wyjęła z torby bilet wizytowy z nadrukiem: Francesca Cahill Prywatny detektyw Nowy Jork, Piąta Aleja 810 Wszystkie sprawy są dla mnie ważne! Kiedy czytał, jego oczy robiły się coraz większe. – Jestem Francesca Cahill! – parsknęła. – Z pewnością pan o mnie słyszał. Współpracuję z komendantem policji, który zresztą jest moim przyjacielem. – O tak, słyszałem o pani – odparł z szacunkiem. –

To

świetnie.

Rick

Bragg

jest

teraz

w

kościele

prezbiteriańskim przy Piątej Alei i wraz z trzema setkami gości

czeka

na

moje

przybycie.

–

Czuła,

że

jej

oczy

wypełniają się łzami. – I z moim narzeczonym, panem Calderem Hartem. O nim też pewno pan słyszał, prawda? Jak najszybciej muszę znaleźć dorożkę! –

Już

ją

posterunkowy.

przywołuję –

–

Przepraszam,

powiedział panno

Cahill,

pośpiesznie że

panią

zatrzymałem, ale musi pani przyznać, że to było bardzo podejrzane… – Może mi pan oddać pistolet? – przerwała mu. Podał jej broń, a wtedy ruszyła biegiem ulicą. Nigdy nie czuła się tak zdesperowana, a wokół żadnego powozu! Ale policjant włożył palce do ust, rozległ się świdrujący gwizd

i niemal natychmiast zza rogu od strony Broadwayu wyjechał jednokonny fiakier. Francesca z ulgą opadła na siedzenie. Czterdzieści

minut

później

zobaczyła

wysokie

wieże

kościoła. Modląc się w duchu, pochyliła się do przodu. Jednak aleja była całkiem wyludniona. Przed kościołem nie było ani jednego powozu. Czyli wszyscy już odjechali.

ROZDZIAŁ CZWARTY Sobota, 28 czerwca 1902 r. godzina 18.00 Evan Cahill zamknął drzwi do pokoju siostry i dołączył do Ricka

Bragga,

który

czekał

na

korytarzu.

Zdążyli

już

przeszukać każdy cal sypialni i buduaru, jednak nie znaleźli wiadomości, którą rano doręczono Francesce. Evan uwielbiał młodszą siostrę, ale znał ją też lepiej niż ktokolwiek inny. Pozwól Fran pobiec na pomoc jakiemuś nieszczęśnikowi, a możesz być pewien, że nie zdąży na własny ślub. Zachwycały go hojność, inteligencja i ambicja siostry, jednak zamiłowanie do przygód detektywistycznych narażało ją na niebezpieczeństwo. W ciągu kilku ostatnich miesięcy była już poparzona, ogłuszona, uwięziona, dźgnięta nożem. Kot ma dziewięć żyć. Ile ich ma jego lekkomyślna siostra? – Chciałbym skorzystać z telefonu – powiedział Bragg. – Jest na dole, w bibliotece – odparł Evan. – Bardzo się boję,

Rick

–

zaczął,

gdy

ruszyli

korytarzem.

–

Czy

rozpoczniesz oficjalne śledztwo? – Na razie nie ma powodu do obaw. – Bragg poklepał go po ramieniu. – Twoja siostra jest nie tylko inteligentna, ale również zaradna. Nic jej nie będzie. Evan pomyślał o nieszczęsnym narzeczonym. Co za upokorzenie. Trudno sobie wyobrazić szok, jaki odczuwa zakochany mężczyzna, gdy nie pojawia się panna młoda. Chociaż w końcu Hart pewnie tak jak wszyscy musiał zacząć

się martwić o Francescę. A jednak nie przyszedł, żeby się dowiedzieć,

czy

mają

jakieś

informacje,

ani

nawet

nie

zadzwonił. Prowadząc Bragga do biblioteki, usłyszał zrozpaczoną Julię. Matka miała niespożyte siły i nigdy nie wpadała w panikę, ale teraz była przerażona. Poczuł ucisk w piersiach, kiedy Bragg podniósł słuchawkę. Też wpadam w panikę, pomyślał. Fran kochała Caldera Harta. Musiało się wydarzyć coś strasznego, skoro nie pojawiła się na własnym ślubie. – Beatrice, tu komendant policji – powiedział Rick Bragg do telefonu. – Połącz mnie, proszę, z komendą. Evan nerwowo wcisnął dłonie do kieszeni smokingowych spodni. Miał dwadzieścia sześć lat, był wysoki, ciemnowłosy, przystojny. Niestety lubił hulanki i kusił go hazard, przez co popadł w monstrualne długi. Pokłócili się o to z ojcem, bowiem Andrew Cahill uznał, że ma już dość spłacania długów syna, chyba że Evan poślubi poważaną młodą damę. Awantura była tak poważna, że Evan się wyprowadził, ale po jakimś czasie pogodził się z ojcem, wrócił do rodzinnego biznesu

i

swojego

domu,

który

sąsiadował

z

rodzinną

rezydencją. W rodzinnym gronie powinien czuć się wspaniale. Żył jak książę i znów miał stały dopływ gotówki. A jednak wcale tak nie było. Nie znosił, gdy nim dyrygowano, jakby nie miał własnego rozumu, jakby był wynajętym, a do tego niezbyt rozgarniętym służącym. Dotarło

do

niego,

że

Bragg

pyta

dyżurnego

funkcjonariusza, czy jest obecny asystent komendanta Farr.

Westchnął. Jego problemy musiały poczekać, chociaż miał ich całkiem sporo. Przede wszystkim jego kochanka twierdziła, że spodziewa się dziecka. Jednak jakoś nie miał ochoty myśleć o ekscentrycznej Bartolli Benevente. Bragg poprosił Farra, by zebrał grupę dochodzeniową. – Traktujemy to jak sprawę zaginięcia – powiedział na koniec i odwiesił słuchawkę. – Co dalej? – spytał Evan. – Zlecę Newmanowi, żeby jego zespół szukał śladów, choćby najmniejszych. Sugeruję, żebyś w tym czasie zajął się matką. Wpadnę na chwilę do siebie, a potem wrócę, żeby szczegółowo przesłuchać służbę. Kiedy

wyszli

z

biblioteki,

Evan

spostrzegł

Maggie

Kennedy, która stała w holu ze swoim synem Joelem. Spotkali się z Maggie wzrokiem. Zrozumiał, że przyszła tu nie tylko z powodu Franceski, lecz niepokoiła się również o niego. Uśmiechnął się, podchodząc do niej, a ona odpowiedziała mu tym samym i spytała cicho: – Dobrze się czujesz? Miał wrażenie, że jego serce wywinęło fikołka, ale bardzo polubił Maggie Kennedy. Poznał ją przez Francescę, dla której Maggie szyła suknie. I omal nie zginęła z rąk seryjnego mordercy. To Evan ją znalazł, kiedy walczyła z ojcem Culhanem, i obronił przed szaleńcem. Maggie była prawdziwym aniołem. Od kiedy została wdową, pracowała niestrudzenie, żeby utrzymać czworo dzieci. Nigdy wcześniej nie znał kobiety tak miłej i łagodnej, a jednocześnie tak silnej i stanowczej.

Zaczął

odwiedzać

ją

i

dzieci,

przynosił

im

drobne

upominki i słodycze, a kilka razy zabrał ich na wycieczki. Ostatnim razem zapytał Maggie, czy może ją pocałować, a ona się zgodziła. Próbował zapomnieć o tym jedynym i dość niewinnym pocałunku, ale bez skutku, a gdyby ślub odbył się zgodnie z planem, mógłby z nią zatańczyć podczas przyjęcia. Niestety

musiał

wraz

z

ojcem

wyjaśniać

gościom,

że

Francesca zapadła na zdrowiu i ślub trzeba odłożyć. Owszem, starali się, ale i tak nikt im nie uwierzył. – Muszę się trzymać – odparł. – Dzień dobry, Maggie. – Czy już coś wiadomo? – spytała z niepokojem. Była o kilka lat starsza od niego, miała jasną cerę obsypaną piegami, bystre niebieskie oczy i jaskraworude włosy. Suknia, którą

miała

na

sobie,

z

pewnością

była

jej

najlepszą

świąteczną kreacją. – Niestety nie – odparł, nie kryjąc zdenerwowania. – Evan… – Ujęła go za rękę. – Nie ma drugiej tak bystrej i zaradnej osoby jak twoja siostra. Spojrzał jej w oczy, czując w tej drobnej dłoni niezłomną siłę woli. Uniósł jej rękę do ust, wyznając przy tym: – Bardzo się o nią boję. – Wiem… – Spojrzała ponad jego ramieniem. Powędrował za jej wzrokiem. Bragg wypytywał Joela, jakby chłopiec mógł wiedzieć, co się stało z Francescą. Joel miał jedenaście lat i wiele razy zatrzymywano go za drobne kradzieże,

ale

już

zakończył

karierę

kieszonkowca,

bo

Francesca zatrudniła go jako swojego asystenta. Płaciła mu pensję, a on, bystry i znający świat przestępczy oraz uliczne

życie

chłopak,

towarzyszył

jej

w

detektywistycznych

przygodach i bardzo pomagał. – Panienka Cahill ni słówkiem nie bąkła o żadnej kartce – z powagą mówił Joel. – Miłuje pana Harta i musiał się zdarzyć jakiś cholerny klops, żeby w taki dzień ją zatrzymać. Bragg

zmierzwił

chłopcu

włosy,

ale

zrobił

to

bez

uśmiechu. Evan pomyślał, że być może ta ponura mina wiąże się bardziej z uwagą Joela o uczuciach Franceski do Harta niż z niepokojem o jej zniknięcie. Jeszcze bliżej przysunął się do Maggie, jakby jej ciepło mogło go pocieszyć. – Wejdź, proszę – zaproponował cicho. – Nie chcę przeszkadzać. Przyszłam, bo niepokoję się o Francescę… i o ciebie. Gdyby nie tragiczna sytuacja, jej słowa sprawiłyby mu wielką radość. – Ty miałabyś przeszkadzać? Matka za tobą przepada. Ja zresztą też. – Gdy dotarło do niego, co powiedział, aż się zaczerwienił. Maggie także się zarumieniła. Ujął ją pod ramię i poprowadził do salonu. Julia siedziała na sofie w towarzystwie Andrew i Connie. Wyprostowała się, kiedy weszli do pokoju. – Czy nadeszła jakaś wiadomość? A może wróciła? – Przykro mi, Julio – z ponurą miną odparł Bragg. – Niestety na wszystkie twoje pytania muszę odpowiedzieć „nie”. – Mój Boże! – krzyknęła. – Co się z nią stało?!

– Kochanie! – Andrew przytulił ja, ale jego głos zabrzmiał ostro. – Francesce nic złego się nie przydarzyło. Lada moment wróci z jakimś niedorzecznym wyjaśnieniem, cóż takiego jej się zdarzyło. – Jednak był tak samo blady jak żona. – A co będzie, gdy już wróci? – histeryzowała Julia. – Trzy tygodnie temu jej narzeczony był oskarżony o morderstwo! Ledwie uporaliśmy się z tamtym skandalem, a teraz to! – Skandalem martwić się będziemy później – stanowczo oznajmił Andrew. Evan w pełni zgadzał się z ojcem. – Wkrótce przyjedzie tu policja – powiedział Bragg, podchodząc do sofy. – Na razie muszę wyjść, ale wrócę za dwie godziny. Andrew podniósł się i spytał: – Czy możemy zamienić słówko na osobności, Rick? Andrew, podobnie jak Rick, walczył o reformy i był aktywny politycznie. Poznali się przed laty, kiedy ojciec Ricka pracował w administracji prezydenta Grovera Clevelanda. Teraz zostali bliskimi przyjaciółmi. Gdy wyszli do holu, w salonie zaległa głucha cisza. Julia zastygła w bezruchu, Connie podeszła do męża i przytuliła się do niego. Evan mocniej uchwycił ramię Maggie. –

Zawołam

ci

dorożkę

–

powiedział,

zniżając

głos.

Wolałby, żeby została, ale wiedział, że musi wracać do dzieci. Rozejrzał się, ale nie dostrzegł Joela. Musiał być już na zewnątrz.

– Wszystko w porządku, Joel? – zawołał, gdy wyszli z salonu. Chłopiec miał więcej odwagi niż większość dorosłych mężczyzn, był też wyjątkowo roztropny, a także nadzwyczaj lojalny i bardzo przywiązany do swojej szefowej. Evan obawiał się, że Joel gdzieś pognał, żeby szukać Franceski. Ale jeśli ją znajdzie, to będzie wspaniale… Rozległ się dźwięk dzwonka. Kto mógł ich odwiedzić? Wraz z Maggie odwrócili się w momencie, gdy lokaj otworzył drzwi, za którymi stała Bartolla Benevente. Wzburzenie Evana sięgnęło szczytu, a Maggie zadrżała. Była

kochanka

Evana

wkroczyła

do

holu,

niosąc

obwiązane wstążką pudełko. Wciąż miała na sobie bardzo śmiałą

ciemnoczerwoną

balową

suknię.

Była

piękną,

posągową kobietą o kasztanowych włosach. Kiedyś jej twarz i figura budziły w nim szaleńcze pożądanie. Teraz wydawały mu się odrażająco pospolite. – Cześć, Evan. – Ignorując Maggie, Bartolla zbliżyła się powolnym królewskim krokiem. W rzeczywistości w jej żyłach nie płynęła ani kropla królewskiej krwi, choć w wieku szesnastu lat wyszła za sześćdziesięcioletniego włoskiego hrabiego. – Czy znaleziono twoją siostrę? – Nie, jeszcze nie. To nie jest dobry moment, Bartollo. – Przecież wiem! Ale nigdy by mi nie przyszło do głowy, że Francesca porzuci Harta. Zawsze myślałam, że to on wcześniej czy później złamie jej serce. – Roześmiała się ewidentnie rozbawiona tym, co się wydarzyło. – Evan, wydaje

mi się, że Hart nie powita twojej siostry zbyt radośnie, gdy już wróci. – Mylisz się. Jest w niej szczerze zakochany i po prostu wyznaczą inny dzień. – Czuł do niej wstręt połączony z pogardą. Nie wiedział, jak zniesie wzajemne kontakty, gdy urodzi się ich dziecko. – Dobrze znam Harta, mój drogi, i wiem, że lubi chować urazę. – Znów się roześmiała. – Uwierz mi, tego ślubu już nie będzie. Do Evana dotarło, że Bartolla nawet nie spojrzała na Maggie, jakby w ogóle jej tu nie było. – Nie zamierzam się z tobą spierać. A teraz muszę przywołać dorożkę dla pani Kennedy. – Może raczej wsadź ją do pociągu El. Na taki wydatek nawet szwaczka może sobie pozwolić. Zatrząsł się z gniewu, lecz Maggie dotknęła jego dłoni, dając sygnał, by nie pozwolił hrabinie wyprowadzić się z równowagi. – Bartollo, to nie jest czas na wizyty – odparł, pozornie zachowując spokój. – Moja rodzina szaleje z rozpaczy. Matka dziś nie przyjmuje. –

Brednie!

Przyniosłam

ciastka.

Bardzo

lubię

Julię

i pragnę wyrazić jej swoje współczucie. Przyda jej się ramię, na którym będzie mogła się wypłakać. Gdy Maggie pociągnęła go za rękę, dając znak, że chce już wyjść, pojawił się Bragg, kiwnął na Evana i wyszli na zewnątrz,

natomiast

w poszukiwaniu Julii.

Bartolla

przemknęła

do

salonu

– Co o tym myślisz? – spytał Evan. – Ale tak szczerze. – Sądzę, że Francesca wpadła w kłopoty – odparł Bragg. – Ale odnajdę ją, na pewno, uwierz mi. Bała się wysiąść z dorożki. Hart mieszkał w ogromnej rezydencji z kamienia o barwie antracytu. Dom był jeszcze bardziej oddalony od śródmieścia niż rezydencja Cahillów, od której dzieliło go kilkanaście przecznic.

Wokół

nie

było

jeszcze

sąsiadów,

a

posesja

zajmowała co najmniej połowę kwartału. Budynek otaczały trawniki i ogrody, natomiast ceglane stajnie, mieszkania służby, korty tenisowe i duży staw usytuowano w głębi terenu. Posiadłość była ogrodzona wysokim parkanem z kamienia i kutego żelaza. Francesca nie poruszyła się, gdy dorożkarz zsiadł z kozła. Brama była zamknięta, choć ledwie minęła osiemnasta. Przez te pół godziny, gdy tu jechała, próbowała sobie wyobrazić, jak to wyglądało w kościele, gdy powinien rozbrzmieć marsz weselny. Matka wpadła w histerię, ojciec spochmurniał, ale reakcji

gości

nie

potrafiła

sobie

wyobrazić.

No

i najważniejsze, jak to przeżywał Hart. Woźnica otworzył skrzydło bramy na tyle szeroko, żeby zmieścił się powóz, i ponownie wdrapał się na kozioł. Francesca była skrajnie przerażona. Już nie była w stanie powtarzać, że Hart martwił się o nią. Zbyt dobrze go znała. Miał wybuchowy charakter, a przy tym był cyniczny i zblazowany. Kiedy koń ruszył kłusem po żwirowanym podjeździe, Francesca już całkiem poddała się rozpaczy. Dla niej szklanka

zawsze była do połowy pełna i wszystkim dawała kredyt zaufania. Hart odwrotnie, nikomu ani niczemu nie ufał. Chociaż jej przecież zaufał… Ale jakie to miało teraz znaczenie? Teraz jest wściekły, maksymalnie wściekły. Ale

jest

coś

jeszcze

gorszego.

Za

fasadą

arogancji

i pogardy, za bogactwem i władzą dostrzegła u Harta wielką wrażliwość. Miała nadzieję, że aż tak bardzo go nie zraniła… I omal nie roześmiała się histerycznie. Tyle razy ją ostrzegano, że w tym związku to ona zostanie zraniona. Zniknęła ulga, którą czuła po wydostaniu się z galerii. Musiała wytłumaczyć Hartowi, co się wydarzyło, uspokoić go i ułagodzić, a potem pojadą do galerii, by odzyskać portret. To nie może czekać! Policjantowi nie wspomniała o obrazie, bo nie chciała, żeby wszedł do środka i go zobaczył. Gdy odjeżdżała

z

Waverly

Place,

właśnie

zamykał

galerię.

Żałowała, że nie zniszczyła portretu, zanim stamtąd wyszła. Zapłaciła dorożkarzowi. Na parterze nie paliły się żadne światła. Czasami Hart był w tak ponurym nastroju, że odsyłał służbę i snuł się po tym swoim mauzoleum ze szklaneczką szkockiej, podziwiał dzieła sztuki i rozmyślał. Mógłby to robić również w tej chwili, przypadkiem wiedziała jednak, że ma gości. Na bliżej nieokreślony czas zamieszkali u niego Rathe i Grace Braggowie, którzy budowali dom w zachodniej części miasta. Gościł też u siebie Nicholasa D’Archanda oraz dwóch braci Braggów. Weszła po frontowych schodach, minęła stojące na ich szczycie

dwa

ogromne

kamienne

lwy.

Na

dachu

frontowymi drzwiami umieszczono jelenia z brązu.

nad

Zanim zdążyła unieść ciężką mosiężną kołatkę, drzwi zostały otwarte. Spodziewała się zobaczyć Harta, ale w progu stał Alfred. Francesca wtargnęła do środka, pytając nerwowo: – Jak on się czuje? – Panna Cahill! – Lokaj nie zdołał ukryć zdumienia. – Czy coś się pani stało? Źle się pani czuje? Wiedziała, że jest brudna i rozczochrana, a odłamki szkła poraniły jej twarz. – Nie za dobrze, ale doktora nie potrzebuję. Muszę porozmawiać z Hartem. – Pan Hart poszedł pracować do biblioteki. Źle pani wygląda, panno Cahill – dodał z wahaniem. – Może chce się pani odświeżyć? Pokręciła głową i pośpiesznie ruszyła przez hol. Wokół panowała

niczym

niezmącona

cisza.

Ciężkie

drzwi

do

biblioteki były zamknięte. Francesca przystanęła, a serce waliło w niej jak młot. Hart siedział przy biurku nad papierami. Kiedy otworzyła drzwi, podniósł głowę i spojrzał w jej kierunku. Dzieliła ich odległość równa długości kortu tenisowego. – Hart, tak mi przykro! – Szybkim krokiem szła ku niemu. – Miałam straszny dzień! Powoli wstał zza biurka i wyprostował się, jakby chciał uwydatnić swój wzrost. A liczył sporo ponad sześć stóp. Z pewnością zauważył, jak nieporządnie wygląda i że jest podrapana. Musiał się o nią martwić!

– Zostałam uwięziona! – zawołała. – I odnalazłam swój portret! Z

nieruchomą

twarzą,

jakby

nie

słyszał

jej

słów,

powiedział: –

Rozumiem,

że

zmieniłaś

zdanie,

Francesco.

Najwidoczniej przejrzałaś na oczy. – Nie słyszałeś, co mówię?! Nie rozmyśliłam się! – krzyknęła. – Ktoś zamknął mnie w galerii… Dlatego nie zdążyłam na ślub! Wciąż stał nieruchomo jak posąg, a jego głos brzmiał monotonnie, jakby rozmawiali o czymś nieistotnym: – Przecież wiem, że nie zdążyłaś na ślub. Czy cię skrzywdzono? – Nie! W każdym razie nie w taki sposób, jak myślisz. – To dobrze. – Sięgnął po jakiś dokument. Patrzyła zszokowana, co on wyprawia. Nie zamierza spojrzeć na jej twarz, na dłonie? Nie zapyta, co się stało? Nie chce wiedzieć, gdzie jest ten cholerny portret, żeby mogli go odzyskać i zniszczyć? Spojrzał na nią, jakby była kimś obcym. – Zamierzasz jeszcze coś powiedzieć? Jak widzisz, jestem zajęty. – Calder, czy ty mnie słuchasz?! Znalazłam ten cholerny portret. Dlatego się spóźniłam! – Była bliska płaczu. – Musimy porozmawiać o tym, co się stało! Przesuwał papiery, nie spuszczając z niej oczu, ale nadal był

nieprzenikniony.

Jego

twarz

wyglądała

jak

wykuta

z kamienia. – Nie obchodzi mnie, co się stało – powiedział tym swoim monotonnym głosem. – Nie mamy już nic do omawiania. Nie rozumiała, co się z nim dzieje. – Wiem, że tak nie myślisz. Na pewno obchodzi cię to, co mi

się

przytrafiło.

–

I

dodała

z

rozpaczą:

–

Musimy

zaplanować nowy ślub! W końcu zostawił papiery i podniósł oczy. – Nie będzie drugiego ślubu – oznajmił. – Nie mówisz… tego… poważnie… – wydukała, bo zabrakło jej tchu.. – Ależ tak. – W końcu w jego głosie pojawił się gniew. Minęła

dłuższa

chwila,

nim

Francesca

odezwała

się

ponownie, próbując zapanować nad głosem: – Z pewnością czujesz się zraniony i zły, choć tego nie okazujesz.

W

takiej

chwili

nie

powinnam

wspominać

o ślubie. – Widziała, że powieka mu nawet nie drgnęła, gdy patrzył na nią w milczeniu. – Nie przestaje się kochać drugiej osoby w ciągu godziny czy jednego dnia – przekonywała. – Obchodziłam cię dziś rano… Z pewnością teraz też cię obchodzę. –

Dobrego

dnia,

Francesco.

–

Usiadł

gwałtownie

i przyciągnął do siebie teczkę. – Taka jest twoja odpowiedź na to, co się wydarzyło? – spytała z niedowierzaniem. – Udajesz, że nic cię to nie obchodzi, odmawiasz rozmowy, pozbywasz się mnie, jakbym nie była twoją narzeczoną?! – Spostrzegła, że zadrżał, lecz

nadal nie odrywał oczu od papierów. Ale już wiedziała, że trafiła w czuły punkt, i postanowiła to wykorzystać. – Czy chociaż raz na mnie spojrzałeś? Całą twarz mam pociętą odłamkami szkła. Połamałam paznokcie, poraniłam palce, przytrzymując się ściany, gdy próbowałam wydostać się przez okno. – Wreszcie podniósł na nią oczy, ale minę miał jak gradowa chmura. – Rano dostarczono mi dziwną wiadomość w formie zaproszenia na wernisaż Sarah. Domyśliłam się, że będzie tam portret, ale musiałam to sprawdzić! – Oczywiście – rzucił beznamiętnie. – Drzwi do galerii były otwarte, portret wisiał na ścianie, ale zanim zdążyłam cokolwiek zrobić, ktoś zamknął mnie w środku. Spędziłam wiele godzin, próbując się uwolnić. W końcu, a była już czwarta, bawiące się dzieci usłyszały moje wołanie o pomoc. – Przerwała na moment. – Ze wszystkich

dni

złodziej

musiał

wybrać

akurat

ten!

Najwidoczniej nie chciał, żebyśmy się pobrali. Zwabiono mnie do centrum, chyba już rozumiesz… A może mi nie wierzysz? – Ależ wierzę, tylko jakie to ma znaczenie? To już koniec, Francesco. – Ponownie zajął się dokumentami. Wiedziała, że ukrywa się za murem lodowatej obojętności i nie zachowuje się autentycznie. Taka poza. Przecież Hart był najbardziej wybuchową osobą, jaką znała. – Mój Boże! Oczekiwałam, że będziesz się wściekał, ale wcale nie jesteś zły, prawda? Bo wtedy wybuchasz i pijesz. A ja cię zraniłam. – Jeżeli spodziewasz się ataku szału, to gorzko się rozczarujesz – odparł mocno zdumiony. – Bo chyba nie oczekujesz łez?

Nie podobała jej się ta drwina w jego głosie. Przecież musiał czuć się zraniony! Nie było innej możliwości. – Postanowiłeś udawać obojętność nawet przed samym sobą. – Po prostu uznałem, że nasz związek był pomyłką – odparł zdecydowanie. – To koniec. – Aha… – Tego się nie spodziewała. – Więc pozwól, że zacytuję twoje słowa: „To się nigdy nie skończy!”. – Wiesz, że nie lubię narzucających się kobiet. – Co?! Co ty… – Idź już, proszę. – Hart podniósł się zza biurka. Była jak ogłuszona, ale coś jej mówiło, że jednak powinna stąd wyjść i wrócić innego dnia. Takich mężczyzn jak on nie powinno się osaczać. – Hart, ja cię kocham – powiedziała drżącym głosem. – Zdajesz sobie sprawę, jak często kobiety deklarowały mi miłość? – rzucił chłodno. Wzdrygnęła się. Jego pogardliwe spojrzenie zdradzało, że naprawdę jest w bezlitosnym nastroju. – Nie rób mi tego… – Czego? To ty się nie pojawiłaś. – Mówiłeś, że mnie kochasz! – Jesteś tak wyjątkowa, że dałem się zwieść, ale przecież oboje wiemy, że nie wierzę w miłość. – Uśmiechnął się ponuro. – To była żądza, Francesco, nic poza tym. I jak widzisz, też się opamiętałem. Nie wiem, jakim cudem nagle

zapragnąłem związać się z kobietą na całe życie. Ale gdy żądze

przeminą,

jedyne,

co

pozostanie,

to

atrament

na

kontrakcie ślubnym. –

Myślę,

że

nic

z

tego,

co

mówisz,

nie

mówisz

poważnie! – zawołała. – Nie interesuje mnie, co myślisz. – Jak możesz być tak okrutny?! Jak możesz mnie odrzucać po tym, co nas łączyło? – A co niby nas łączyło poza kilkoma rozmowami, kilkoma akcjami ze szczyptą zagrożenia i kilkoma nocami wspólnie spędzonymi w moim łóżku? – Gdy w jej oczach pojawiły się łzy, rzucił ostrzegawczo: – Nie znoszę płaczących kobiet. – Koniecznie chcesz, żebym poczuła się jak jedna z twoich chwilowych rozrywek… jedna z twoich zabawek! – Milczał, ale jego spojrzenie potwierdzało jej słowa. – Nie wierzę, że to się dzieje. Hart, my jesteśmy sobie pisani. – Nic nie jest pisane. – Wyszedł zza biurka i ruszył w kierunku drzwi. – I wiesz co, kochanie? Nie zamierzam zrujnować ci życia. Nie zmieniłem zdania. Jeśli chodzi o moją osobę, to twoje pragnienia pozostaną niezaspokojone, ale nie martw się, Rick z radością zaspokoi cię pod tym względem. – To boli! – krzyknęła. – Ranisz mnie! – Być może, ale nie martw się, to minie. Zawsze mija. – Otworzył drzwi i stanął obok, czekając, aż Francesca wyjdzie. Nawet nie wiedziała, jakim cudem przemierzyła pokój, ale już stała przy progu.

–

Wiem,

że

cię

zraniłam.

Bardzo

cię

przepraszam!

Kocham cię i zawsze będę kochać… Nawet teraz, gdy starasz się zniszczyć tę miłość. – Czy wyglądam na zranionego? Zapewniam cię, że nie jestem. Wręcz mi ulżyło. – Jego oczy były lodowate. – Nie zdejmę pierścionka. Ani nie zrezygnuję z naszego związku. – Cóż, bardzo mi cię szkoda, ale pierścionek możesz zatrzymać. Wykorzystaj go na wykupienie portretu, kochanie. Nie była w stanie dłużej znosić jego okrucieństwa. Gdy przekroczyła próg i łykając łzy, ruszyła korytarzem, usłyszała, ze Hart coś jeszcze ma do powiedzenia. Cała się spięła, spodziewając się miażdżącego ciosu. I się doczekała: – Francesco, nie wracaj tutaj. Kiedy coś kończę, to kończę to naprawdę. Już nie będziesz tu mile widziana.

ROZDZIAŁ PIĄTY Sobota, 28 czerwca 1902 r. godzina 19.00 Francesca nie mogła otrząsnąć się z szoku. Czy to naprawdę koniec? Czy Hart te wszystkie okrutne słowa mówił poważnie? Cóż, Bragg ostrzegał ją, że tak to się skończy, jeśli się w nim zakocha… Kiedy kilka tygodni temu Hart zerwał zaręczyny, działał ze szlachetnych

pobudek,

to

znaczy

próbował

ochronić

narzeczoną przed skandalem związanym ze śmiercią Daisy. Ale dzisiaj okazał tejże narzeczonej całkowitą obojętność, jakby jednym niecierpliwym gestem usunął ją ze swojego serca i życia. – Panno Cahill, proszę, niech pani usiądzie. Uświadomiła sobie, że płacząc, doszła do głównego holu. Alfred patrzył na nią z wielkim niepokojem. Spróbowała się opanować, ale jak miała tego dokonać? Jeśli Hart jej nie kochał, jeśli ich związek był oparty tylko na zauroczeniu i żądzy, wtedy faktycznie jest to koniec. Jednak jeśli czuł się tak zraniony, jak podejrzewała, jeśli tę pozę przybrał, by chronić swoje uczucia, jeżeli naprawdę uważał ją za swoją przyjaciółką, to wciąż była nadzieja. Już raz wzbudziła w nim namiętność i miłość, więc mogła to zrobić ponownie. Ale nie teraz. W dodatku w Galerii Moore nadal wisiał ten cholerny portret.

Otarła oczy. Poczuła się trochę lepiej, bo miała do wykonania zadanie i musiała się na czymś skupić. – Muszę się pośpieszyć, Alfredzie. Strasznie pokłóciliśmy się z panem Hartem, ale mam nadzieję, że wszystko wróci do normy.

Jutro

wstanie

nowy

dzień.

–

Uśmiechnęła

się

z trudem. – Oby Hart był do mnie już lepiej nastawiony… – Bardzo mi przykro, panno Cahill. –

Wiedziałam,

przyjmowałam

jakie

nastroje

oświadczyny.

–

go

dopadają,

Mogłaby

gdy

poprosić

o przywołanie dorożki, tyle że za wcześnie na powrót do domu. Nie była jeszcze gotowa na spotkanie z matką. Julia na jej widok poczuje ulgę, ale już po chwili zapomni o groźnych chwilach, które przeżyła jej córka, i zacznie się złościć, że nie pojawiła się na ślubie. A nie może powiedzieć rodzicom, co naprawdę się wydarzyło, bo musiałaby im wyjawić tajemnicę portretu. Co gorsza, matka będzie dociekać, czy córka pojechała do narzeczonego wytłumaczyć się i prosić o wybaczenie, bo za wszelką cenę zamierzała doprowadzić to małżeństwo do skutku,

ale Francesca

nie zamierzała

omawiać

z matką

patowej sytuacji, w jakiej znalazł się jej związek. Tak

czy

inaczej

rodzina

powinna

wiedzieć,

że

jest

bezpieczna. Poprosiła Alfreda, by przekazał wiadomość, że nic jej się nie stało i wróci do domu, kiedy tylko będzie to możliwe, po czym wyszła w ciepłą czerwcową noc. Na gwiaździstym niebie świecił sierp księżyca, a łagodny wiatr coś

szeptał

cicho.

Co

za

wspaniały

wieczór

na

ślub!

Przymknęła oczy, próbując odsunąć bolesne wspomnienie.

Wiedziała, jak okrutny potrafi być Hart, nigdy jednak nie podejrzewała, że to okrucieństwo skieruje przeciw niej. – Panienko Cahill, dobrze się pani czuje? Otrząsnęła się, gdy Joel Kennedy pociągnął ją za rękę. Och, jak ucieszyła się na jego widok! Był dla niej niczym młodszy braciszek. Mocno go przytuliła, a gdy wypuszczała z ramion, wyznała: – Hart bardzo się na mnie gniewa. – Nie dziwota, bo wystawiła go pani. Ale kocha panią i w końcu przebaczy. Ustami dziecka prawda przemawia, pomyślała, modląc się, żeby Joel był tym niosącym prawdę prorokiem. – Całą twarz ma pani pokaleczoną. Co się stało? – Jest nowa sprawa, Joel. Jest już wieczór, ale możesz mi dzisiaj pomóc? – Się rozumie, panno Cahill. – Wciąż patrzył na nią z

niepokojem.

–

Potrzebujemy

glin?

Minęła

się

pani

z komendantem. Był tu przed godziną, kiedy rozpytywali się o panią. – Tak, Joel, potrzebujemy glin. – Uśmiechnęła się lekko. – A konkretnie

komendanta

Bragga.

–

Jeszcze

nigdy

nie

potrzebowała go tak bardzo jak teraz. – Peter – poprosiła cicho Leigh Anne. – Możesz podać brandy? Noga znów mi dokucza. Wielki, mierzący sześć stóp i sześć cali służący nie odezwał się. Trudno powiedzieć, czy wiedział, że dolała już brandy

do

herbaty.

Nie

ujawniał

żadnych

emocji,

gdy

wychodził z jadalni, gdzie Leigh Anne spożywała posiłek w towarzystwie Katie i Dot. Katie odłożyła widelec i podniosła ciemne oczy, w których czaił się niepokój. Leigh Anne zaczęła żałować, że się przy niej odezwała. Położyła dłoń na jej dłoni. – Kochanie, naprawdę czuję się dobrze, to tylko niewielkie ukłucie – skłamała. Nie miała pojęcia, czemu prawa, czyli zdrowa noga tak często jej dokuczała. Chociaż to było nic w porównaniu z nieznośnym bólem, który umiejscowił się w piersi i nigdy nie ustępował. Budziła się z nim, cierpiała w ciągu dnia i kładła się z nim spać. W takiej sytuacji jak mogłaby poradzić sobie bez brandy i laudanum? Dlatego dziś po powrocie z kościoła poprosiła o herbatę, którą doprawiła alkoholem. Nie miała ochoty rozmyślać o ślubie, który się nie odbył, tyle

że

trudno

było

pozbyć

się

krążących

po

głowie

wspomnień. Kiedy wchodziła do rodziny Braggów, sądziła, że spędzi życie na balach i przyjęciach w bogactwie i luksusach, lecz wynajęli z mężem skromny dom, a Rick pracował dniami i nocami jako publiczny obrońca biedoty. Czuła się oszukana i opuszczona i w końcu wyjechała do Europy. Spodziewała się, że Rick pośpieszy za nią i będzie błagał o przebaczenie, jednak nic takiego nie nastąpiło. W końcu przywykła do myśli, że pozostaną w separacji. Życie na Starym Kontynencie było niezwykle

atrakcyjne.

Wkrótce

zaczęła

poruszać

się

w najwyższych kręgach, a o jej względy zabiegali słynni finansiści i szykowni arystokraci. Do Stanów wróciła tylko dlatego, że ciężko zachorował jej ojciec, a wkrótce po przyjeździe dotarła do niej plotka, że Rick

zakochał się w innej kobiecie. Wtedy odezwał się w niej instynkt

samozachowawczy.

Nie

zamierzała

znosić

upokorzenia z powodu romansu Ricka lub by jej reputację zrujnował

rozwód,

i natychmiast wróciła

z Bostonu

do

Nowego Jorku, by walczyć o męża i małżeństwo. Jej powrót rozwścieczył Ricka, lecz nie zamierzała ustąpić, a do zawarcia zgody nakłoniła go w specyficzny sposób. Zaproponowała, żeby przez pół roku żył z nią jak mąż z żoną, a jeśli po tym czasie nadal będzie chciał rozwodu, to ona nie będzie oponować. Wierzyła w sztukę uwodzenia, której była mistrzynią. I miała rację. Mimo to ich małżeństwo nie było szczęśliwe, bo Rick nie potrafił wybaczyć jej lat rozłąki. Poza tym bardzo się zmienił. Stał się silnym mężczyzną, którego podziwiała i szanowała. Uświadomiła sobie, że nadal go kocha. Tyle że właśnie wtedy potrącił ją rozpędzony powóz i straciła władzę w nogach. Nienawidziła

swojego

kalectwa

i

brzydoty.

Żyła

w przekonaniu, że zawsze będzie najpiękniejszą kobietą na salonach, lecz to już tylko przeszłość. Czuła się okropnie, gdy wjeżdżała do kościoła w tym cholernym fotelu na kółkach. Wszyscy na nią patrzyli, a ona wiedziała, co sobie myślą. W pochwyconych spojrzeniach dostrzegała litość, za plecami słyszała współczujące szepty… Peter z idealnym wyczuciem czasu postawił obok niej szklaneczkę brandy. Leigh Anne przełknęła łzy i wychyliła brandy, a potem czekała, aż palący alkohol spłynie do żołądka i przyniesie ulgę. Jedyne, co jej pozostało, to rola dobrej matki. Spojrzała na niemal pustą szklaneczkę i zesztywniała, gdy otwarły się

drzwi wejściowe. – Mamo – powiedziała Katie – czy przeczytasz nam bajkę? – Bajka, bajka! – Dot radośnie zaklaskała. Niania Flowers kończyła wycierać dziewczynkom buzie z musu jabłkowego. Nim Leigh Anne zdążyła odpowiedzieć, usłyszała kroki Ricka, a po chwili stanął w progu oliwkowo-złotego pokoju jadalnego. Żonie posłał wymuszony uśmiech, a Katie i Dot pocałował w czoła. Do niej nawet nie podszedł, co przyjęła z

ulgą.

na

pomyślała.

pewno Ale

taki

martwi już

się

był,

zniknięciem lojalny

aż

Franceski,

do

absurdu,

a o Francescę nigdy nie przestanie się troszczyć. – Znaleźliście ją? – spytała, sama nie wiedząc, czy powinna się cieszyć, czy martwić, że Francesca i Hart się nie pobrali. Rick zanim odpowiedział, popatrzył na szklaneczkę. –

Nie

i

bardzo

się

tym

niepokoję.

Jej

zniknięciem

oficjalnie zajmuje się policja. – Zwrócił się do niani: – Czy może pani zabrać dziewczynki na górę i przygotować je do snu? Katie spojrzała błagalnie na Leigh Anne, a Dot zawołała: – Bajka na dobranoc! – Za chwilę do was przyjdę – obiecała Leigh Anne. Bragg usiadł za stołem, dziewczynki z nianią wyszły, a ona dodała: – Co takiego mogło się wydarzyć, żeby nie pojawiła się na własnym ślubie? Wprost niepojęte. Była taka szczęśliwa, gdy

ją

ostatnio

widziałam.

Myślisz,

że

w

grę

wchodzi

przestępstwo? –

Owszem.

postanowiła

To

rzucić

wykluczone, Caldera

–

by

Francesca

powiedział

nagle

beznamiętnym

głosem, choć myśl o małżeństwie Franceski z Hartem była mu wyjątkowo

nienawistna,

o

czym

Leigh

Anne

doskonale

wiedziała. – Peter, możesz mi podać szkocką? – zwrócił się do lokaja, który skinął głową i wyszedł z jadalni. Leigh Anne przysunęła do siebie szklankę z resztka drinka i powiedziała: – Dzwonił Farr, szukał cię. – Ma zmontować grupę dochodzeniową, pewnie dzwonił w tej sprawie – ponuro skwitował Rick. – Podpytywał mnie, czy coś wiem, i że na niedoszłym ślubie musiało być sporo zamieszania. Peter wrócił ze szkocką, Rick upił łyk i powiedział: – Farr jej nie lubi i pewnie się cieszy, że coś jej się przydarzyło. – Co za straszne przypuszczenie. – Musi być bardzo przejęty, pomyślała. – Mam nadzieję, że nie znalazła się w niebezpieczeństwie. Podniósł się gwałtownie i oznajmił: – Muszę zadzwonić do Farra. – Rick, nie przejmuj

się mną. Zamierzam

poczytać

dziewczynkom, a potem położę je spać. Ty znajdź Francescę. – Na pewno nie masz nic przeciwko temu? – Znów spojrzał na pustą szklankę, która przed nią stała.

– Bardzo ja lubię. – Przynajmniej w tym nie skłamała. Francesca była sympatyczną, miłą kobietą. – Też się o nią martwię. – Dziękuję – powiedział, wychodząc z pokoju. Z wielką ulgą odchyliła się na krześle. Dziś nie będzie już jej niepokoił, więc kiedy dziewczynki usną, bez problemów nafaszeruje się brandy i laudanum. Po drodze Francesca zrelacjonowała Joelowi dzisiejsze wydarzenia, z tym że chłopiec już wiedział o kradzieży obrazu. Dwa miesiące temu, gdy razem z Hartem i Braggiem zdecydowali, że nie włączą policji do śledztwa, by nie rozpowszechniać informacji o portrecie, Joel nie mógł pojąć, dlaczego tak się tym przejmują. Uznała, że nie musi mówić mu całej prawdy, tylko oględnie stwierdzila, że obraz jest dość kompromitujący. Nie zrozumiał tego słowa, wyjaśniła więc, że towarzystwo może patrzeć na portret krzywym okiem, a Joel przestał się tą sprawą interesować. Uważał bowiem, że obyczaje

śmietanki

towarzyskiej

są

niezrozumiałe

i niedzisiejsze, więc nie warto się nimi przejmować. Gdy zbliżyli się do domu przy Madison Square 11, Francesca poczuła ucisk w sercu. O tej porze na placu już nie było ludzi, a park wyglądał pięknie w świetle księżyca i ulicznych latarni. Wąska wiktoriańska kamienica, którą zajmował

Bragg,

stała

w

otoczeniu

podobnych

domów

z czerwonej cegły. W pobliżu była Dwudziesta Trzecia Ulica. Przypomniała sobie, jak piechotą wybrali się do Broadwayu, żeby obejrzeć nowo zbudowany Flatiron Building, przez żurnalistów nazwany drapaczem chmur. Wysoki trójkątny

budynek

był

zachwycającym

świadectwem

ludzkiego

geniuszu. –

Jest

w

domu

–

stwierdziła

na

widok

daimlera

zaparkowanego przed małą powozownią. Zapłaciła za dorożkę, zeskoczyli z Joelem na chodnik i ruszyli żwirowaną ścieżką do wejścia. Ledwie zapukała, a Bragg otworzył drzwi. – Wiedziałem, że to ty. Jesteś ranna? Weszła do środka, Joel wsunął się za nią. Chciała pokazać, jaka jest silna i niezależna, lecz tylko uśmiechnęła się żałośnie i powiedziała: – Miałam straszny dzień. – Przecież widzę. Wyczula, że Bragg chce ją przytulić, lecz nawet nie zrobił ruchu w jej stronę. I sama nie wiedziała, co czuje: ulgę czy rozczarowanie. – Co z wami? – wtrącił się Joel. – Mamy sprawę do rozwiązania! Ktoś uwięził pannę Cahill, ktoś nie chciał, by poślubiła pana Harta. Francesca przygryzła wargę. Zdołała oderwać wzrok od Bragga. – Co się wydarzyło? Skąd te zadrapania i skaleczenia? – Wziął ją za rękę i poprowadził do gabinetu. Był to niewielki ciemny pokój z biurkiem i dwoma krzesłami i z wygaszonym kominkiem,

a

telefonicznym.

także

z

Pierwszy

drugim był

w

w

tym

sypialni.

domu To

aparatem było

dość

niespotykane, ale praktyczne. Joel podszedł z nimi do drzwi, ale zatrzymał się w korytarzu. Francesca zerknęła w stronę saloniku, ale nie było tam Leigh Anne, chociaż światła się paliły i drzwi pozostały otwarte. – Może przeszkadzam? – spytała. – Skądże znowu! – żywo zaprzeczył Bragg. – Wszyscy się o ciebie martwią. Hart się nie martwił, pomyślała ponuro. – Doręczono mi to dziś rano, wkrótce po twoim wyjściu. – Sięgnęła do torebki i podała mu kopertę z napisem „pilne”. Bragg przebiegł wzrokiem zaproszenie i pobladł. – Portret? – Tak, portret. Kiedy tam przyjechałam, galeria była zamknięta dla zwiedzających, ale drzwi zostawiono otwarte. Weszłam do środka i zobaczyłam przybity do ściany portret. Czułam, że nie jestem sama i poszłam się rozejrzeć. Mniej więcej pół godziny później ktoś zamknął mnie od zewnątrz. Wzywałam

pomocy,

przeszłam

do

i

próbowałam

ale

pokoju wydostać

nikt

mnie

biurowego się

przez

nie

usłyszał,

na

tyłach

małe

okienko.

więc galerii Gdy

wybijałam szybę, poraniłam twarz. – A jak poraniłaś ręce? – Chwytając się ściany, kiedy starałam dostać się do tego okna. Gdy

jego

twarz

jeszcze

bardziej

stężała,

Francesca

porównała jego reakcję do zachowania Harta. Czy w ogóle

zauważył jej rany? – W końcu usłyszały mnie bawiące się dzieci, a ich ojciec z pomocą posterunkowego otworzyli drzwi i wypuścili mnie z galerii. Jeszcze trochę przytrzymał jej dłonie i już była pewna, że wszystko będzie dobrze. I przypomniała sobie lodowate spojrzenie Harta, jego okrutne zachowanie i słowa „to już koniec”. Wzdrygnęła się. To nie mogło się tak skończyć. Bragg puścił jej ręce i sięgnął po słuchawkę telefonu. – Tu Bragg. Otoczcie Galerię Moore przy Waverly Place 69. Dokonano tam próby uprowadzenia. Nikt nie może tam wejść ani wydostać się na zewnątrz. Dotyczy to również Moore’a, właściciela galerii, a także policjantów. Powtarzam: galeria ma być otoczona i nikt nie wchodzi do środka. Będę tam za pół godziny. – Skończył połączenie i spojrzał na Francescę. – Nie musisz tam jechać. Mogę się sam zająć sprawą. Spojrzała na niego zdumiona. – To jasne, że jadę z tobą! – zawołała zdumiona, że według Bragga mogłoby być inaczej. – Pewnie inaczej zaplanowałeś ten wieczór, gdy nasz ślub… – Nie – rzucił ostro, co ją zdziwiło, i dodał znacznie łagodniej: – Chcieliśmy prywatnie zbadać sprawę kradzieży obrazu, jednak po tym, co się dzisiaj wydarzyło, musze wykorzystać wszystkie dostępne środki. – Hart i jego detektywi nie poczynili żadnych postępów – powiedziała z wahaniem.

–

Tak,

wiem,

choć

odwiedzili

wszystkie

galerie

na

Manhattanie i Brooklynie. Nikt nie widział ani nie słyszał o twoim portrecie, a my wiemy, że nikt nie może go zobaczyć. Otuliła się ramionami. Miała nadzieję, że w ciągu godziny odzyskają portret, jednak złodziej pozostanie na wolności. Dlaczego mocniej nie zaangażowała się w poszukiwania? To prawda, że gdy dwudziestego siódmego kwietnia portret zniknął ze studia Sarah, ona wciąż ścigała straszliwego Rzeźnika,

by

nie

zdążył

zamordować

kolejnej

kobiety.

A potem zginęła Daisy Jones. Kiedy Hart stał się głównym podejrzanym, z

zarzutów

ze i

wszystkich

tylko

na

tym

sił się

starała

się

skupiała.

oczyścić Na

go

szczęście

rozwiązanie tej sprawy zajęło zaledwie cztery dni, a Marion Gillespie przyznała się, że szóstego czerwca zabiła własną córkę. – Co się stało? – spytał cicho Bragg. – Pomyślałam, że powinnam bardziej się zaangażować, chociaż to takie głupie gadanie po fakcie. – To prawda, nie ma o czym mówić. Kiedy Hart zaczął przeczesywać nowojorski świat sztuki, uznałem to za dobry pomysł i miałem wielką nadzieję, ale tego, co dziś się wydarzyło, nigdy bym nie przewidział. – Sięgnął po telefon. – Czy ktoś zawiadomił twoich rodziców, że jesteś cała i zdrowa? – Alfred przekazał im wiadomość. – Modliła się, żeby nie spytał, czy widziała się z Hartem. – Jednak czuję się w obowiązku zadzwonić do Andrew. – Dobrze, dzwoń. Ucieszą się, gdy usłyszą to od ciebie, ale jeszcze nie jestem gotowa na konfrontację z matką.

– Centrala, proszę połączyć mnie z domem Andrew Cahilla. – Przykrył słuchawkę dłonią. – Chcesz rozmawiać z ojcem? – Jeszcze nie. Powiedz im, że jest pewien problem, ale czuję się dobrze, a teraz zasnęłam w pokoju gościnnym… – Francesco! – zaoponował. – To kłamstwo… – No i dobrze! Pojadę z tobą do śródmieścia i zyskam kilka godzin, żeby wymyślić jakieś rozsądne wyjaśnienie, dlaczego nie pojawiłam się na własnym ślubie. Westchnął ciężko, po czym powiedział do słuchawki: – Cześć, Andrew. Mam dobre wieści. Jestem razem z Francescą, dla której ten dzień był wyjątkowo trudny. Została perfidnie wywabiona z domu, ale już nic jej nie grozi… Tak, ktoś chciał przeszkodzić w ślubie… Zasnęła na sofie… Za kilka godzin odstawię ją do domu. Dobranoc. – Odłożył słuchawkę. –

Przeze

mnie

zostałeś

wspólnikiem

przestępstwa.

Przepraszam. – Nie przejmuj się. – Wzrok mu złagodniał. – Z tobą nawet współudział w przestępstwie jest całkiem miły. – Rick obrzucił ją uważnym spojrzeniem. – Widziałaś się już z Calderem? – Tak – odparła niechętnie i rzuciła pośpiesznie: – Możemy już ruszać do centrum? Wyszła z gabinetu, a Bragg ruszył za nią, wołając po drodze

Joela.

dziewczynki.

Chłopiec

zszedł

z

góry,

gdzie

odwiedził

– Jak myślisz, komu zależało, żebym nie zdążyła na ślub? – spytała Francesca. – Hart ma wielu wrogów, tak naprawdę są ich setki. – Czyli najpewniej złodziej chce uderzyć w Caldera, nie we mnie. Przeszli na tyły powozowni, gdzie stał daimler Bragga. –

To

bardzo

prawdopodobne

–

skwitował

gniewnie

i zaczął kręcić korbą, żeby uruchomić silnik. –

Nie

możesz

za

to

winić

Harta

–

zaoponowała

stanowczo. – Też narobiłam sobie wrogów. – To prawda. Rozważaliśmy Hartem taką możliwość, że to zemsta na tobie. Silnik w końcu zapalił, Bragg otworzył drzwi automobilu przed Francescą, która poczekała, aż Joel wdrapie się do tyłu i też wsiadła, mówiąc przy tym: – Ułożyłam listę osób, które mają powody, by się mścić na mnie. Gordino, Bill Randall, Mary i Henrietta Randall oraz Solange Marceaux. Moim zdaniem tylko oni wchodzą w grę. – Na początku kwietnia Gordino został uwięziony za jakieś oszustwo. – Bragg wrzucił wsteczny bieg. – Nie wyjdzie do sierpnia. – A do tego jest za mało cwany, żeby zorganizować taką kradzież. Pomyślała o Billu Randallu, przyrodnim bracie Harta. Ledwie się znali, ale i tak się nienawidzili. Bill nie mógł znieść myśli, że jego ojciec spłodził nieślubnego syna. Hart

również nie cierpiał brata. Francesca uznała, że to naturalna reakcja, skoro ojciec i brat go odrzucili. – Bill Randall znienawidził mnie, gdy odkryłam, że to jego siostra zamordowała ojca. – Mary Randall przyznała się do zabójstwa Paula Randalla dopiero wtedy, gdy Francesca była bliska bardzo bliska prawdy. Bill uprowadził Francescę, żeby nie mogła przedstawić dowodów policji. Zarówno brat, jak i siostra byli bardzo niebezpieczni. – Bill został świadkiem koronnym w jej sprawie – dodał Bragg. – W zamian za zeznania wymigał się od kary, natomiast adwokaci Mary oparli obronę na ograniczonej poczytalności, więc odsiaduje wyrok w szpitalu w Bellevue. Minie wiele lat, nim wyjdzie na wolność. Natomiast na sobotnią noc Bill ma alibi. Razem z dwoma współlokatorami był w swoim pokoju. Nie mógł ukraść obrazu, bo pierwszy pociąg z Filadelfii przyjeżdża w południe, więc czas się nie zgadza. Billa również musiała wykreślić z listy podejrzanych. Nikt, kto przyjechał na Grand Central Station w południe, nie byłby w

stanie

w

ciągu

niespełna

godziny

dotrzeć

do

domu

Channingów. – A Henrietta Randall? – spytała, gdy Bragg skręcił w Piątą Aleję. – Ich matkę za próbę ukrycia zbrodni córki skazano na rok. Siedzi w więzieniu na Wyspie Blackwella. – No cóż, to wyklucza Randallów. – Natomiast Solange Marceaux wyparowała już wtedy, gdy podczas dochodzenia w sprawie gangu Murphy’ego

i prostytucji dziecięcej zrobiliśmy nalot na jej dom rozpusty. Od dawna nie myślała o platynowej madame. Na krótki czas Francesca wcieliła się w rolę prostytutki, żeby mieć dostęp do prowadzonego przez Marceaux domu schadzek. Solange rozwścieczyło to oszustwo i nawet zleciła zabicie Franceski. – Wciąż jej nie znaleziono? – Poczuła, jak skóra jej cierpnie.

Solange

Marceaux

była

silną,

inteligentną

i niebezpieczną kobietą. – Niestety

nie – odparł Bragg, ostrożnie

wymijając

tramwaj elektryczny. – W końcu ją znajdziemy. Jestem pewien, że gdzieś w mieście założyła już nowy przybytek. Minęli

Czternastą

Ulicę,

główną

arterię

przecinającą

miasto. Za chwilę dojadą do galerii. – Solange to groźna przeciwniczka – dodała Francesca. – Jest bystra, bezwzględna i mściwa. Jednak nie wyobrażam sobie, żeby ryzykowała zyski i wolność tylko po to, by w tak błahy sposób zemścić się na mnie. – Uważasz, że to taki nic nieznaczący rewanż? Gdyby portret został publicznie ujawniony, zostałabyś wykluczona z towarzystwa. Miał rację. Pomyślała o Harcie i o jego okrutnych słowach: „To już koniec”. –

Powiesz

mi

wreszcie,

co

się

wydarzyło

podczas

spotkania z Hartem? – spytał Rick, jakby czytał w jej myślach. Dojechali

do

Ósmej

Ulicy.

Od

placu

Waszyngtona

i Waverly Place dzielił ich jeden kwartał. Widziała błyszczące w świetle gazowych latarni wozy policji z drzwiczkami

i kołami pokrytymi mosiądzem. Trzy z nich stały rzędem na ulicy między parkiem a galerią. Wokół kręciło się kilku policjantów. W pobliżu stał tłumek gapiów, biegały dzieciaki. Wyglądało to tak, jakby ludzie czekali na rozpoczęcie ulicznej zabawy. Bragg skręcił w prawo w Waverly Place i zatrzymał auto za wozami. Kiedy zaczął ku nim iść wysoki policjant, Francesca zamarła z przerażenia. Asystent komendanta Farr jej nie znosił. Wiedziała, że będzie skończona, jeśli zobaczył portret. – Witaj, komendancie. Panno Cahill. – Uprzejmie skinął głową. – Przykro mi z powodu ślubu – dodał z uśmieszkiem, który świadczył o czymś przeciwnym. – Dziękuję – odparła spokojnym głosem, choć była zdenerwowana.

–

Z

pewnością

połączymy

się

węzłem

małżeńskim w innym terminie. – Na pewno. – Zabrzmiało to tak, jakby nie był o tym przekonany. Wysiadła z automobilu i popatrzyła na galerię. Budynek pogrążony był w ciemności, jednak dostrzegła drewniane zapory, które broniły dostępu do wejścia. Zerknęła na tłumek gapiów, ale szczęśliwie nie było wśród nich widać drapieżnych reporterów z miejskich dzienników. Bragg, który też patrzył na galerię, spytał ostro: – Drzwi są otwarte? – Były już otwarte, gdy tu dotarliśmy, szefie – odparł Farr.

Francesca ruszyła biegiem, czując narastające przerażenie. Krzyknęła, gdy dobiegła do drewnianej barierki i zobaczyła szeroko otwarte drzwi. Każdy mógł tu wejść! Usłyszała, jak Bragg pyta Farra: – Wchodziłeś do środka? Biegła dalej, ale usłyszała odpowiedź: – Musiałem. Ktoś się tu włamał. Szyba jest rozbita. Dopiero teraz zauważyła, że szkło w drzwiach frontowych jest wybite, co wydawało się kompletnie bez sensu. Chyba że ktoś chciał sięgnąć do środka i w ten sposób otworzyć zamek. Ale gdy stąd odchodziła, drzwi frontowe nie były zamknięte! – Podaj mi latarnię i niech wszyscy się odsuną – rozkazał Bragg, stając tuż za nią. Francesca

popchnęła

drzwi,

a

Rick

i oświetlił wnętrze. Zamarła. Ściana, na której wisiał portret, była pusta.

uniósł

latarnię

ROZDZIAŁ SZÓSTY Sobota, 28 czerwca 1902 r. północ Automobil Bragga zatrzymał się przed bramą rezydencji Cahillów, ale Francesca nadal siedziała w fotelu pasażera. Czuła się skrajnie wykończona. Farr zeznał, że gdy przyjechał na miejsce z oddziałem policji, drzwi wejściowe były otwarte, a wewnątrz panowały ciemności. Nie dotykał drzwi, ale wziął latarnię i z dwoma policjantami wszedł do środka, bo włamywacz wciąż mógł tam być. Jednak nikogo tam nie było, natomiast przybity do ściany obraz zniknął. Farr przypilnował, żeby jego ludzie niczego nie dotykali. Farr zarządził przeszukanie budynku i otoczenia, wysłał też kilku ludzi, żeby porozmawiali z sąsiadami. Nikt jednak nie słyszał ani nie widział niczego podejrzanego. Bragg

wyznaczył

do

prowadzenia

sprawy

inspektora

Newmana. Jutro rano Newman z Heinreichem przeczeszą całą galerię, szukając jakichkolwiek śladów. Na koniec odwieźli Joela do domu u zbiegu Dziesiątej z Piątą Aleją. Jutro chłopiec zacznie rozglądać się po sąsiedztwie. – Dobrze się czujesz? – spytał Bragg. Drgnęła, jakby wróciła z daleka, i odparła: – Jak mam się dobrze czuć? Portret nadal jest w rękach złodzieja. – Nie wiemy, czy to ten sam człowiek.

– Owszem, ale możliwe, że tak. – Trudno było uwierzyć, by jakiś przechodzień wszedł do galerii i zabrał obraz. – Przez chwilę się bałam, że Farr widział portret. – Też się tego obawiałem. Czy porozmawiamy wreszcie o tym, co się wydarzyło? – Nie wiem… – Przełknęła łzy, które nagle napłynęły jej do oczu. – Nie wiem, czy powinnam… czy mogę? – Położyła dłonie na kolanach, zapatrzyła się na dom. I ponownie drgnęła, gdy silna ręka Bragga przykryła jej dłoń. – Tak mi przykro, Francesco – powiedział z powagą. – Domyślam się, że Hart zachował się jak łajdak, gdy poszłaś się z nim zobaczyć. Kiwnęła potakująco głową, czując, że jej determinacja słabnie. – Przepraszam, że wtykam nos w nie swoje sprawy, ale… ale zależy mi na tobie. – Wiem o tym… – Wreszcie spojrzała na niego. – Był wstrętny… okrutny… Bragg otoczył ją ramionami. Zanim pomyślała, co robi, wtuliła twarz w jego szeroką pierś i rozpłakała się. Zaraz jednak nakazała sobie spokój i opanowała łzy. W jego ramionach czuła się bezpieczna. Przypomniały jej się chwile, które ze sobą dzielili. Jednak aż do bólu kochała Harta. Wysunęła się z objęć Bragga. – Przepraszam, że zachowuję się jak słodka idiotka. – Ty? Ty jesteś silna i odważna, a Hart jest cholernym głupcem.

– Powiedział, że to koniec. Mówił, że nie obchodzi go, co się dziś wydarzyło i że nigdy mnie nie kochał. – Mój Boże! – zawołał zdumiony Bragg. – Chyba nie ma wstydu! Tylko zepsuty i skrajnie samolubny człowiek może być tak nieczuły… Jakim trzeba być egoistą, żeby dbać tylko o własne odczucia! Akurat w tym momencie jakoś nie miała ochoty go bronić. – Skoro mnie nie kocha… i nigdy mnie nie kochał, to faktycznie już koniec i nic na to nie poradzę. Spodziewała się usłyszeć od Bragga, że Hart bez wątpienia ją

kocha,

ale

milczał

z

pochmurnym

wyrazem

twarzy,

i dopiero po chwili powiedział: – Przykro mi, że czujesz się zraniona. Wiem, że mi nie uwierzysz, ale zaufaj moim słowom. Wkrótce poczujesz się lepiej. Jeszcze nie dziś i nie jutro, ale z pewnością się z tym uporasz. Innymi

słowy

sugerował,

że

powinna

wyleczyć

się

z Harta. Owszem, kochała go, ale jeśli jej miłość była nieodwzajemniona, to znaczy, że kochała złudzenie. – Pójdę do domu. Już późno, a jutro mamy tyle do zrobienia. – To prawda. – Przestawił dźwignię do pozycji jazdy i ruszył powoli do przodu. – Od czego chcesz zacząć dochodzenie? – Joel sprawdzi sąsiadów, a ja zacznę od samego początku, czyli odwiedzę Sarah.

– To może być dobry pomysł. Zajrzyj do komendy po rozmowie z panną Channing, zdasz mi relację z tego, co odkryłaś, i ułożymy dalszy plan działania. – Dobrze. – Podjechali pod szerokie kamienne schody prowadzące do wejścia. – Dziękuję za wszystko, Rick. – Nie musisz mi za nic dziękować – odparł zdecydowanie. – Życzę ci dobrej nocy po takim dniu – powiedziała z uśmiechem i wysiadła. Wiedziała, że Bragg będzie czekał, dopóki nie wejdzie do środka. Podczas poprzednich spraw została zaatakowana zarówno na podjeździe, jak i tuż przed drzwiami. Dopiero kiedy przekroczyła próg, usłyszała, że auto odjeżdża. Zamykając za sobą drzwi, z głębokim żalem pomyślała o Harcie. Nie miała pojęcia, jak poradziłaby sobie bez pomocy Bragga.

Taki

przyjaciel

to

prawdziwy

skarb.

Był

silny

i niezawodny niczym opoka. W holu rozbłysło światło i Francesca aż podskoczyła na widok ojca. Stał u stóp schodów w jedwabnym szlafroku. Bez wątpienia nie kładł się jeszcze spać. – Nie musiałeś na mnie czekać, papo – powiedziała, przygryzając wargę. Andrew

Cahill

był

siwowłosym,

dość

pulchnym

mężczyzną. Jego sympatyczną twarz zdobiły bujne bokobrody. Pośpiesznie podszedł do córki. – Co takiego się stało, Francesco? I co się stało z twoją twarzą? Uśmiechnęła się przez łzy, gdy ujął jej dłonie.

– Ktoś chce mnie skrzywdzić. Postanowił mi przeszkodzić w poślubieniu Caldera, a ja połknęłam haczyk. Tak bardzo mi przykro! – Twoja matka wpadła w histerię, wyobrażając sobie najgorsze. – Przytulił ją. – Ale wreszcie zasnęła. Kiedy Rick zadzwonił z wiadomością, że nic ci nie jest, po prostu padła z nóg. – Tak mi przykro, tato. – Kto to zrobił? I co się właściwie wydarzyło? – spytał Andrew, wpatrując się w nią intensywnie. – Dostarczono mi pilną wiadomość, że mam udać się do centrum.

Zwabiono

mnie

i

uwięziono

w

galerii

sztuki.

Sprawcy nie widziałam. Próbując się wydostać, wybiłam szybę, ale okno było za wysoko i nie dałam rady. Zanim pojawiła się pomoc, dawno już minęła czwarta. Ale nikt mnie nie skrzywdził. – Dzięki Bogu – powiedział ponuro Andrew. – Poprosiłam Bragga, żeby pomógł mi dopaść mojego prześladowcę. –

Jestem

pewien,

że

Rick

tego

dokona

i

rozwiąże

zagadkę. – Ojciec znów lekko ją objął. – Widziałaś się już z Hartem? – Gdy milczała, ponaglił ją: – Francesco, chyba wytłumaczyłaś się narzeczonemu? Wiedziała, że musi postępować bardzo ostrożnie, bo tatuś uważał, że Calder Hart nie jest wystarczająco dobry dla jego córki. – Tak, widziałam się z Calderem. On też przeżył szok. Nie każdego dnia pan młody zostaje sam przed ołtarzem.

– Niech zgadnę… Nie obchodzi go, przez co przeszłaś. Jest na ciebie wściekły – zimno stwierdził Andrew. Ludzie uważali go za człowieka wyrozumiałego i łagodnego, lecz mało kto pamiętał, że dorastał na farmie w Illinois, a majątek w bardzo konkurencyjnym przemyśle mięsnym zdobył ciężką pracą, niepohamowaną ambicją i błyskotliwą inteligencją. Z pewnością nie był mężczyzną, którego bezkarnie można zlekceważyć i potraktować niefrasobliwie. W razie potrzeby był bezwzględny. – Oczywiście, że go obchodzi – zaprzeczyła, modląc się, żeby tak było faktycznie. – Tyle że jest bardzo zmartwiony i niezbyt przychylnie nastawiony do rozmów. – No tak… – Andrew skrzyżował ręce na piersi. – A Rick podrzucił cię tutaj po tym, jak całą noc spędziliście na szukaniu tego łajdaka? – Zgadza się. – Nie była pewna, do czego ojciec zmierza. – Tato, jestem wykończona i muszę się położyć. Możemy skończyć tę rozmowę jutro? – Oczywiście – odparł łagodnie i pocałował ją w głowę. – Ale wiesz co, córeczko? Zachodzę w głowę, czy zamierzałaś poślubić właściwego mężczyznę. Poranne światło wlewało się przez ogromne okna gabinetu na Bridge Street. Biuro zajmowało cały róg piątego piętra. Hart odwrócił się, żeby spojrzeć na nowojorski port. Słońce stało już wyżej na zabarwionym czerwonym świtem niebie. Trzymał szklankę ze szkocką, chyba już piątą lub szóstą tej nocy. Stracił rachubę, ale tak czy inaczej noc już minęła. Głowa pękała mu z bólu. Spojrzał w dół na pustą ulicę. Był tam tylko samotny woźnica. Ale w ciągu pół godziny ten

wysunięty

najbardziej

na

południe

koniuszek

wyspy

Manhattan zacznie tętnić życiem. Pojawią się śpieszący do pracy bankierzy, urzędnicy, prawnicy i gorzej od nich ubrani księgowi. Przekupnie zaczną sprzedawać schłodzone ostrygi i gorące kasztany, pojawią się dorożki i tramwaje. Zaklął. Zdecydowanie to był koniec. Nie przyszła na ich ślub. Nigdy nie wybaczy jej takiej zdrady, choć w sumie ją rozumiał. Z pewnością podświadomie wykorzystała otrzymaną wiadomość, żeby go nie poślubić. Tak samo jak on zdawała sobie sprawę, że ich małżeństwo byłoby wielkim błędem. Przez całą noc i dzisiejszy ranek nie przestawał myśleć o tym, jak Francesca błagała o wybaczenie i powtarzała, że go kocha. Ale gdyby naprawdę go kochała, nie pojechałaby do centrum, bo najważniejszy byłby dla niej ślub, a do galerii mogli pojechać razem już po ceremonii. Nie kochała go, przecież to oczywiste. Jedynym mężczyzną, którego naprawdę kochała, był Rick. A on był tylko tym drugim. Mimo whisky ból w piersi nie ustępował. Dręczył go przez cały wieczór, lecz Hart wolał skupić się na złości. Nigdy jeszcze żadna kobieta go nie zraniła i teraz nie zamierzał na to pozwolić. Zaklął i cisnął szklanką o ścianę, ale nie poczuł satysfakcji, gdy się roztrzaskała. Wciąż widział wypełnione łzami oczy Franceski i słyszał zapewnienia, że go kocha. Niech ją diabli! Francesca była tym najlepszym, co mu się przydarzyło w życiu… Tylko jakie to ma teraz znaczenie? Nielojalność trzeba karać. To kwestia przetrwania. Nigdy nie wybaczał zdrady,

a ta zdrada szczególnie zabolała, bo przecież wobec Franceski był bezgranicznie lojalny. Dlatego nie chciał jej więcej widzieć. Słońce

mocniej

zaświeciło,

ale

Hart

widział

tylko

zapłakaną twarz Franceski. Starał się stłumić wewnętrzny głos, który powtarzał, że ta kobieta nikogo nie skrzywdziłaby celowo, a z pewnością nie jego. I że zachowuje się jak dureń… Była jego jedyną przyjaciółką. Pomyślał o przyszłości i ogarnął go lęk, a przecież ponoć Calder Hart nie znał strachu. Pojawiło się też dojmujące uczucie samotności, chociaż nigdy nie bywał samotny… Zwalczył tę chwilową słabość. To był koniec, mógł odetchnąć z ulgą. Zastanawiał się tylko,

czy

mimo

zdrady

przestanie

kiedyś

wierzyć

we

Francescę. A może zawsze podświadomie będzie darzył ją zaufaniem? Wbrew sobie pomyślał o czasach, gdy to ona uwierzyła w niego. Nawet na początku znajomości, gdy byli obcymi sobie ludźmi, nie widziała w nim zła. A gdy oskarżono go o zabójstwo Daisy i całe miasto ustawiło się w kolejce, żeby go powiesić, zażarcie o niego walczyła… Przed oczami stanął mu obraz jej twarzy zalanej łzami, pokrytych zadrapaniami policzków, podartego ubrania. Nie chciał słuchać jej wyjaśnień, był zbyt wściekły i za bardzo skupiony na opanowaniu gniewu, żeby słyszeć, co mówiła. Kiedy weszła do biblioteki, włosy i ubranie miała w całkowitym nieładzie, ale nie była ranna. Mimo furii

dokładnie widział, jak wyglądała. Twierdziła, że na ślub nie zdążyła przez złodzieja, który ukradł jej portret, a wczoraj wciągnął ją w pułapkę. Nie

przeżyłby

chyba,

gdyby

ten

portret

pojawił

się

publicznie. Starając się odzyskać spokój, ponownie podszedł do okna. Ulica tętniła życiem. A więc w końcu zatoczyli pełne koło. Portret zaistniał, bo on go zamówił i domagał się, żeby to był akt. Gdyby nie to, kradzież nie miałaby żadnego znaczenia, a

Francesca

nie

pojechałaby

na

poszukiwanie

obrazu.

Oczywiście mogła wykorzystać wezwanie do galerii jako wymówkę, żeby ślub się nie odbył, jednak w ostatecznym rozrachunku to on był odpowiedzialny za to, że nie pojawiła się w kościele. Miał nadzieję, że kiedyś będzie mógł się z tego śmiać. Ale było coś jeszcze. Ktokolwiek ukradł obraz, nie zrobił tego dla jego wartości na rynku sztuki. A jeśli złodziej chce go szantażować… albo zrujnować reputację Franceski? Musi odzyskać portret i go zniszczyć. Narzucił

na

ramiona

marynarkę,

wybiegł

z

biura

że

przed

i zatrzymał dorożkę. Bez

trudu

znalazł

galerię,

tym

łatwiej,

budynkiem, którego pilnowało dwóch policjantów, ustawiono zapory. Hart polecił dorożkarzowi czekać i ruszył do wejścia, ale jeden z policjantów zagrodził mu drogę. Hart był na to przygotowany i wcisnął w dłoń funkcjonariusza banknot dziesięciodolarowy,

i

już

po

chwili

patrzył

na

dziury

w zrobionej ze sklejki ściance. Najpewniej stąd zerwano przybity gwoździami portret.

– Czy obraz zdjął komendant Bragg? – spytał. – Nie, proszę pana. – Policjant zamilkł. Hart dał mu następny banknot, więc policjant przemówił: – Wczoraj słyszałem, jak asystent komendanta mówił, że skradziono jakiś portret.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Niedziela, 29 czerwca 1902 r. Godzina 9.00 Francesca zacisnęła dłoń na poręczy schodów. Ledwie stanęła na pierwszym stopniu, w holu pojawiła się Julia. Była już elegancko ubrana, co dobrze nie wróżyło. – Dzień dobry, mamo. – Trudno mówić o dobrym dniu – odparła bez uśmiechu. – Twój ojciec dość chaotycznie próbował mi wyjaśnić, czemu nie poślubiłaś Caldera. – Najwidoczniej komuś zależało, żeby nie dopuścić do ślubu. – Mówiąc to, Francesca pokonała resztę schodów. Mina Julii nie świadczyła o współczuciu. – Na trawniku stoi co najmniej pół tuzina reporterów. Francesca marmurowej

przebiegła posadzce

do

po okna,

efektownej

czarno-białej

usytuowanego

tuż

przy

drzwiach wejściowych. Julia nie skłamała, przed domem zebrało się dokładnie sześciu żurnalistów. Wszyscy mieli na sobie wymięte garnitury, niektórzy nosili kapelusze typu fedora. Rozpoznała wstrętnego kundla z „Sun”, Arthura Kurlanda, który o jej prywatnych sprawach wiedział znacznie więcej, niż dziennikarz powinien. Był tam również Isaacson z „Tribune”. Jak zdoła wyjść z domu? – Mam nadzieję, że jesteś z siebie zadowolona – za jej plecami szorstko skwitowała Julia.

Do holu zeszła też jej siostra i pośpiesznie szła w ich stronę. –

Wcale

nie

jestem

zadowolona!

Kocham

Caldera

i o niczym bardziej nie marzyłam, niż o tym, żeby się dziś obudzić jako jego żona! – zawołała. – Może po prostu powinnaś dwa razy pomyśleć, zanim lekkomyślnie zareagujesz na jakąś mętną prośbę – odparła Julia. Francesca wzdrygnęła się, a Connie lekko uścisnęła jej dłoń. W oczach siostry malował się niepokój. W nocy mówiła Rickowi, że najpierw odwiedzi Sarah, lecz postanowiła,

że

zanim

porozmawiać

z Hartem.

zrobi

cokolwiek

Z pewnością

innego,

musi

z nastaniem

dnia

zrozumiał, jak bardzo go kocha. Nie miała wątpliwości, że na koniec rozmowy padną sobie w objęcia. – Narobiłam potwornego bałaganu – powiedziała. – Zgadza się. Czy to prawda, że w nocy bawiłaś się w

detektywa

i

rozbijałaś

się

po

mieście

z

Rickiem

Braggiem? – ze zgrozą spytała Julia. –

Mamo,

zostałam

zwabiona

do

centrum

miasta

i uwięziona w galerii sztuki. Ktoś chciał, żebym nie pojawiła się na własnym ślubie. To oczywiste, że poprosiłam Bragga, by mi pomógł ująć osobę, która jest za to odpowiedzialna. – Spojrzała na Connie, szukając u niej pomocy. – Bragg może sam pojmać tego drania – nie ustępowała Julia. Connie objęła siostrę i w końcu przyszła jej na ratunek.

– Mamo, Fran nie próbowała zrujnować własnego ślubu. Ktoś znał ją na tyle dobrze, by wiedzieć, jak zwabić ją w pułapkę i pokrzyżować plany. Julia chrząknęła, po czym powiedziała: – Andrew mówił, że widziałaś się z Hartem. – Tak… – Francesca zwilżyła wargi. Zaczęła ją boleć głowa. – Gniewa się na mnie, ale mu przejdzie. – Czy on zerwał zaręczyny, Francesco? – Matka patrzyła na nią badawczo. Zawahała się i to wystarczyło za odpowiedź. – Nie wyjaśniłaś mu, że cię uwięziono? – krzyknęła Julia. –

Ależ

wyjaśniłam,

ale

na

razie

jest

bardzo

zły

–

tłumaczyła drżącym głosem. – Jestem pewna, że za dzień lub dwa się uspokoi. – To nie do zniesienia… Skandal za skandalem! Wszystko przez te twoje dochodzenia! Czym ja sobie zasłużyłam na taką ekscentryczną córkę? No cóż, Hart będzie musiał zmienić zdanie. Nie pozwolę, żeby cię porzucił! – Julia ruszyła w kierunku schodów, a jej oczy ciskały błyskawice. Dopóki matka nie zniknęła z pola widzenia, Francesca nie odważyła się ruszyć. Cóż, w sumie wywinęła się tanim kosztem. Odetchnęła głęboko i powiedziała do siostry: – Nie wiem, czy Hart kiedykolwiek zmieni zdanie. – Faktycznie może mieć z tym problem, gdy dowie się, że pół wczorajszej nocy spędziłaś z jego przyrodnim bratem… – Connie wzięła ją za rękę. – Fran, co się naprawdę wydarzyło? Widziałam, jak ta wiadomość cię przestraszyła.

To była trudna sytuacja, bo rzadko miały przed sobą sekrety. Connie wiedziała, że Hart zamówił portret, który w kwietniu zniknął. Nie wiedziała jednak, że był tak cholernie kompromitujący. – Connie, to była wiadomość od złodzieja, który ukradł mój portret… – I z powodu jakiegoś portretu… – Connie, to akt. Siostra jakby nie zrozumiała, dopiero po chwili na jej twarzy pojawiły się szok i niedowierzanie. – Jak mogłaś! – krzyknęła. – Owszem, mogłam… Ale jakie to teraz ma znaczenie? Muszę

odzyskać

portret,

zanim

zostanie

pokazany

publicznie! – zawołała Francesca. – A Hart wini cię za to, że nie zdążyłaś przyjechać na ślub? – Connie powoli wychodziła z szoku. – Czy on oszalał? Przecież wie, co ci zagraża! I nie rzucił ci się z pomocą?! To przerażające! – Con, potwornie go zraniłam, w innym razie na pewno starałby się odzyskać obraz. – Ponownie podeszła do okna i kryjąc się za zasłoną, wyjrzała na zewnątrz. – Muszę pojechać do Sarah, ale najpierw zadzwonię do Harta. Jeśli jest w domu, wpadnę tam i spróbuję z nim pomówić. Connie krzepiąco ją uścisnęła. Nie zastała Harta w domu, więc zaordynowała powóz Cahillów,

by

pojechać

do

zachodniej

Reporterów postanowiła zignorować.

części

miasta.

– Zmieniła pani zdanie w sprawie ślubu z Calderem Hartem? Dlaczego go pani porzuciła? – zawołał Arthur Kurland, przekrzykując kolegów. – Nie, panie Kurland. Nie porzuciłam narzeczonego. – A więc ślub się odbędzie? – pytał. Zerknęła na Jenningsa, który wspinał się na swoje miejsce, i wsiadła do środka. – Oczywiście, że się odbędzie – odparła, gdy powóz zaczął odjeżdżać. Przejazd przez Central Park powinien być przyjemnością. Wszędzie dokoła kwitły kwiaty, z gęstwiny drzew dobiegał śpiew ptaków, damy i dżentelmeni przechadzali się alejkami, drogą dla powozów pedałowali cykliści. Jednak Francesca niewiele z tego widziała. Starała się skupić na czekającym ja spotkaniu z Sarah Channing, ale zadręczała się myślami o Harcie. Alfred zdradził, że nie wrócił na noc do domu… W końcu dojechali do zdobnej w liczne wieżyczki, baszty i

gargulce

neogotyckiej

budowli,

gdzie

mieszkali

Channingowie. Nim zdążyła spytać lokaja o Sarah, do holu wpadła młoda brunetka. –

Fran!

Tak

się

o

ciebie

martwiłam!

–

Chwyciła

przyjaciółkę w ramiona. Francesca ostatnio bardzo polubiła Sarah. Z początku wydała jej się niezbyt inteligentną i do przesady potulną dziewczyną, lecz wkrótce zaczęła dostrzegać, jak wiele je łączy. Okazala się też bardzo utalentowaną młodą damą, a podczas pozowania do portretu zaprzyjaźniły się. Sarah żyła wyłącznie sztuką i była równie ekscentryczna jak Francesca.

–

Wczoraj

w

galerii

w

pobliżu

placu

Waszyngtona

zobaczyłam swój portret – wyznała. Sarah

krzyknęła

cicho,

ale

zanim

coś

powiedziała,

Francesca pociągnęła ją w stronę wielkiego weneckiego lustra. –

Zostałam

tam

zwabiona

i

zamknięta,

dlatego

nie

zdążyłam na ślub. Kiedy kilka godzin później pojechaliśmy tam z Braggiem, portret znów zniknął. – Żałuję, że w ogóle zgodziłam się namalować twój akt. – Sarah zaczęła nerwowo krążyć po holu, a jej ciemne oczy płonęły gniewem. Tak jak Francesca miała na sobie codzienną bluzkę oraz ciemną spódnicę i nie nosiła biżuterii. Zostala oderwana od pracy, bo na jej policzku widniała smuga węgla drzewnego. – To przez ten cholerny portret nie przyjechałaś na własny ślub! –

Dobrze

wiesz,

że

chciałam

pozować

w

taki

prowokacyjny sposób. – Francesca podeszła do Sarah. – Razem z Braggiem prowadzimy dochodzenie. Proszę cię, odpowiedz mi na kilka pytań. – Oczywiście. A co Hart o tym sądzi? – Nie jestem pewna – odparła niepewnie, nie patrząc Sarah w oczy. – Co to znaczy, Francesco? – To znaczy, że w ogóle nie chce ze mną rozmawiać! – Jest zły, że został porzucony przed ołtarzem. – Oby tylko zrozumiał, że nigdy bym go nie skrzywdziła. – On cię naprawdę kocha – cicho powiedziała Sarah, a wyczuwając powątpiewanie przyjaciółki, dodała: – On cię

uwielbia, to widać! I słusznie, bo jesteś wyjątkową kobietą. Postanowiła, że dopadnie Harta, gdy będzie wracał do domu, bo nie chciała nachodzić go w biurze. – Czy możemy porozmawiać o tym weekendzie, kiedy portret zniknął? – Oczywiście, z tym że już odpowiedziałam na dziesiątki pytań. – Wiem, że rozmawiałaś z detektywami Harta, ale mnie przy tym nie było. Kiedy zauważyłaś, że portret zniknął? – Wyjęła notatnik, by wszystko skrupulatnie zapisać. – Byłaś z Braggiem na komendzie, kiedy zadzwoniłam na policję. Brak portretu odkryłam w niedzielę około pierwszej po południu. Francesca pamiętała, że telefon do policji był o drugiej. – W jaki sposób się dowiedziałaś, że go nie ma? Poszłaś do pracowni i zauważyłaś, że przepadł? W jakim stanie było studio, kiedy tam weszłaś? Czy coś jeszcze zginęło? Albo ktoś coś poprzestawiał? Drzwi były otwarte czy zamknięte? I jak je zostawiłaś? – Wiedziała, że powinna zwolnić, ale ogarnął ją typowy dla niej zapał i nie mogła nad nim zapanować. Sarah cierpliwie wyjaśniała: –

Zawsze

zamykam

drzwi,

a

zastałam

je

otwarte.

Sprzątaczki wzywam co dwa miesiące na generalne porządki, i były zaledwie przed tygodniem, więc już wiedziałam, że jakiś intruz wszedł do środka. Pierwsze, co zobaczyłam, to puste sztalugi, na których umieściłam twój portret. Stały na środku z przodu studia, a obraz był przykryty płótnem, ale to

płótno leżało na podłodze. Wszystko inne było nietknięte. To wszystko powiedziałam detektywom Harta, a także policji. –

Rozmawiałaś…

z

policją?

–

zawołała

zdumiona

Francesca. – Jak mogłabym z nimi nie rozmawiać, skoro odwiedził mnie asystent komendanta Farr. Francesca dokonała błyskawicznej analizy. Bragg nie złożył doniesienia o kradzieży, ponieważ się bali, że któryś z policjantów znajdzie portret, a wtedy wszyscy dowiedzą się o jego istnieniu. – Wyglądasz na zaskoczoną – zaniepokoiła się Sarah. Francesca nadal analizowała sytuację. Farr od pierwszej chwili poczuł do niej wielką antypatię. Uważał ją za intruza w męskim gronie, za natręta w policyjnym świecie. I bez ogródek głosił konserwatywne poglądy na temat kobiet i ich miejsca w społeczeństwie. Francesca wiedziała również, że potępiał jej stosunki z Braggiem, a już bardzo nie podobał mu się wpływ, jaki na niego miała. I ta wrogość narastała z każdym nowym śledztwem. –

Sarah,

przesłuchać?

co –

Farr

powiedział,

Ciekawe,

skąd

w

kiedy ogóle

przyszedł

cię

dowiedział

się

o kradzieży. –

Że

za

wszelką

cenę

musi

znaleźć

portret

i

ująć

sprawcę… Co się dzieje, Fran? –

Bragg

nie

wyznaczył

do

tej

sprawy

żadnego

z policjantów. Trzymaliśmy to w tajemnicy. Skąd Farr się o tym dowiedział?

– Nie wiem, skąd wiedział, że portret został skradziony! – Sarah wystraszyła się nie na żarty. – Pojawił się tu następnego dnia, a potem w tym samym tygodniu przyszedł jeszcze dwa razy. Był bardzo zaniepokojony i przejęty sprawą. – Farr był u ciebie trzy razy? Musiał wiedzieć, że chodzi o mój portret. Czy mu to powiedziałaś? Sarah, błagam, powiedz mi jedno! Nie wiedział, że to jest akt, prawda? – Przyjaciółka była blada jak papier. – Sarah! Muszę znać prawdę! – Nie powiedziałam mu, że to akt! Ale byłam bardzo zmartwiona, a on dopytywał, dlaczego. Więc wyjawiłam mu, że portret jest kompromitujący i nigdy nie może być pokazany publicznie. Francesca wpadła w panikę. Komenda policji znajdowała się dość blisko odrażających slumsów Mulberry Bend. Ponieważ było ciepło, nieznośny odór

szczególnie

mocno

nękał

całą

okolicę.

Wysiadając

z powozu, Francesca przyłożyła do nosa chusteczkę. Czarny daimler

Bragga

stał

zaparkowany

przed

pięciokondygnacyjnym budynkiem z piaskowca, w którym mieściła się komenda. Automobilu dość beztrosko pilnowało dwóch policjantów w niebieskich mundurach i skórzanych hełmach. Kilka

miesięcy

temu,

kiedy

Bragg

objął

obecne

stanowisko, prywatne auto wzbudzało w tej okolicy sensację, bo sąsiedztwo centralnej siedziby policji było okropne. Na przyległych

ulicach

swoje

interesy

załatwiali

chuligani

i oszuści, kieszonkowcy, bandyci i wszelkiego autoramentu szumowiny, nie wspominając o prostytutkach. Dziś już nikt

nie zwracał uwagi na automobil, a cały światek drobnych rzezimieszków trzymał się z dala od komendy. Rozboje i nierząd nie były już tolerowane przed wejściem do budynku policji. Czy jest szansa, żeby kiedyś to miasto stanie się gościnne, wolne od zbrodni, praworządne? – zastanawiała się Francesca. Ale tak się nie stanie, dopóki mieszkańcy slumsów, głównie nieznający angielskiego i pracujący za grosze emigranci będą się gnieździć się w tak strasznych warunkach, bez światła, odpowiedniej wentylacji czy wody. W slumsach rodziła się beznadzieja, a ona sprzyjała zbrodni. Odesłała powóz do domu i weszła do niemal pustej komendy. Niedzielny ranek upływał spokojnie, większość drewnianych krzeseł i ławek była wolna. Wjechała

windą

na

trzecie

piętro.

Drzwi

gabinetu

komendanta były szeroko otwarte. Rick stał za biurkiem i rozmawiał przez telefon. Na jej widok skinął głową, a twarz mu złagodniała. Po chwili odłożył słuchawkę. –

Dzień

wzrokiem.

dobry –

–

Właśnie

powiedział,

przesuwając

rozmawiałem

z

po

niej

Newmanem.

Wczorajszej nocy od jednego z sąsiadów dowiedział się, że Daniel Moore mieszka zaledwie kilka przecznic od galerii. Już mamy jego adres. – Sięgnął po pióro i napisał na kartce: „Broadway 529”. – Świetnie – skwitowała Francesca. – Moore to mój pierwszy punkt na dzisiejszej liście. – Pójdziemy tam razem – oznajmił zdecydowanie.

– Za chwilę, Rick. Mam dla ciebie złą wiadomość. Przynajmniej ja uważam ją za złą. Farr trzy razy przesłuchiwał Sarah

w

sprawie

kradzieży

portretu.

–

Gdy

jego

oczy

rozszerzyły się ze zdziwienia, dodała: – Sarah nie wiedziała, że utrzymujemy sprawę w tajemnicy. Wyjawiła Farrowi, że obraz jest kompromitujący. Bragg minę miał ponurą. Francesca zrozumiała, że myśli o ostatniej sprawie, nad którą pracowali. Podczas dochodzenia w sprawie zabójstwa Daisy Farr ukrył pewną informację. Nie zrobili z tego afery, w ogóle nic mu nie powiedzieli, jednak Bragg zaczął bacznie obserwować Farra. Wiedzieli, że nie można mu ufać. – A jeśli portret wciąż wisiał w Galerii Moore, kiedy Farr przybył tam ze swoimi ludźmi? – dodała gorączkowo. – Nie posunąłby się do tego, by go zabrać – odparł Bragg. – Gdyby coś się wydało, straciłby pracę. Zresztą Farr przybył tam razem z ludźmi, nie wcześniej. – Co więc z tym zrobisz? – Przydzielę mu kilka absorbujących i pilnych zadań, żeby odwrócić jego uwagę. I rozejdzie się wieść, że szukamy informacji na temat Solange Marceaux, a także o nagrodzie za wiadomość o miejscu jej pobytu. – Dobry pomysł. – Dumała przez chwilę. – Bragg, powinnam porozmawiać z Rose. Rose Cooper była luksusową prostytutką, która przyjaźniła się z Daisy Jones. Zanim Hart związał się z Francescą, czasem korzystał z jej usług. Rose nienawidziła Harta z powodu

komplikacji uczuciowych: zakochała się w Daisy, natomiast Daisy zakochała się w Harcie. – Francesco, rozmawiałem z nią dwa miesiące temu. Nie miała pojęcia, gdzie Solange Marceaux może przebywać. – To było wtedy. No i ty nie jesteś mną. Myślę, że potrafię nakłonić Rose do pomocy. Poza tym ma u mnie dług. – Rose prosiła, żeby odnalazła zabójcę Daisy. Francesca nie tylko zajęła

się

sprawą,

lecz

także

pocieszyła

rozpaczającą

dziewczynę. – Być może Rose skontaktuje mnie z Dawn, która kiedyś pracowała dla Marceaux. Dawn już nam pomogła, gdy ratowaliśmy tamte dzieci. Może wiedzieć, gdzie jest jej dawna pracodawczyni. – Świetny plan. – Bragg coś dopisał do wcześniejszej notatki i podał kartkę Francesce. – To ostatni adres Rose. Powinnaś wiedzieć, że na początku maja wciąż spotykała się z Farrem. – I oby to trwało nadal – skwitowała Francesca. – Może uda się zdobyć jakiegoś haka na Farra. – Nie waż się próbować jakichś środków nacisku – z powagą ostrzegł ją Bragg. – W razie potrzeby sam to zrobię. – No dobrze, w takim razie oboje będziemy mieli haki, jeśli nadal się widują. – W porządku. – Uśmiechnął się. – Zanim pójdziemy do Daniela Moore’a, muszę trochę podzwonić. Pewnie zajmie mi to z godzinę. Możesz poczekać? Dostrzegła zmęczenie w jego uśmiechu. Przyjrzała mu się uważniej.

– Rick, czy coś cię martwi? Wczoraj wydawałeś się bardzo zmęczony. Dziś nie wyglądasz lepiej. Nie patrząc na nią, usiadł za biurkiem i odparł: – Pracowałem wczoraj do późna. – Czy to znaczy, że wróciłeś tu po odwiezieniu mnie do domu? – wykrzyknęła. Zawahał

się,

ale

powiedział

po

chwili,

unikając

jej

wzroku: – Tak, wróciłem. Francesca oparła dłonie na biurku i pochyliła się tak, że musiał spojrzeć jej w oczy. – Rick, o której pojechałeś wczoraj do domu? – Gdzieś koło czwartej. Działo się coś złego. Była tak pochłonięta ślubem, a potem wydarzeniami ostatniej doby, że nie zauważyła żadnych sygnałów. – Co się takiego stało w czasie ostatnich dwóch tygodni? – Wywierają na mnie duże naciski, Francesco. Tylko tyle. z

–

Spojrzał

Tammany

Hall

na i

biurko.

–

Low

niemieckimi

zaczął

negocjować

imigrantami,

wielebny

Parkhurst napuszcza na mnie prasę, jego naśladowcy robią naloty na domy publiczne i bary, a prasa ma o czym pisać. Znalazłem się w bardzo trudnej sytuacji. Czuła, że to nie wszystko. – Jak się ma Leigh Anne?

– Musimy o tym mówić? – odparł po chwili, nie patrząc na nią. – Owszem, ponieważ… zależy mi na tobie – odparła zdecydowanie. – No dobrze… – Potarł twarz dłońmi. – W ogóle nie pogodziła się z paraliżem. A im bardziej staram się jej pomóc, tym mocniej mnie odpycha. – Bardzo mi przykro, Rick. Na pewno trzeba czasu, żeby się z tym pogodzić. Ona cię kocha. – Być może kiedyś tak było, ale jeśli jestem czegoś w stu procentach pewien, to tego, że teraz mnie nie kocha. – Mylisz się! Kocha cię, widziałam. – Jesteś romantyczką. – Pogodziliście się, wychowujecie dwie dziewczynki, a ona jest twoją żoną. Macie zły czas, ale to minie. W każdym małżeństwie trafiają się trudne chwile. – Nic nie rozumiesz, Francesco. Leigh Anne wciąż narzeka na ból, więc pije, żeby mniej bolało. I narzeka na brak snu, więc bierze laudanum, żeby zasnąć. A ja myślę, że ona ucieka przed czymś więcej niż ból i bezsenność. – Tak mi przykro… – Ujęła jego dłoń. Gdy Bragg spojrzał ponad jej głową, odwróciła się. W

progu

stał

Calder

Hart

w

eleganckim

czarnym

garniturze, wykrochmalonej białej koszuli i krawacie koloru bordo. –

Widzę,

że

przeszkadzam.

–

Rozciągnął

w uśmiechu. – Ale mówiąc szczerze, gwiżdżę na to.

usta

ROZDZIAŁ ÓSMY Niedziela, 29 czerwca 1902 r. południe – Ciekawe, czemu patrząc na was, jak trzymacie się za rączki i szepczecie sobie w uszka, w ogóle się nie dziwię? – dodał Hart, wchodząc do środka. Francesce serce omal nie wyskoczyło z piersi. Ile czasu tak sobie podsłuchiwał? – Hart! Nie trzymaliśmy się za rączki ani nie szeptaliśmy. Omawiamy sprawę. – A tak, sprawę zaginionego portretu. I na jakież to ślady wpadliście wczorajszej i jakże długiej nocy? – spytał, wbijając w nią płonący wzrok. Potem spojrzał na brata. – Szybko działasz, Rick. Jego kpiący ton wystraszył Francescę. Ktoś musiał mu powiedzieć, że minioną noc spędziła w towarzystwie Ricka. –

Potrzebowałam

pomocy,

Hart,

ale

jakoś

nie

zainteresował cię mój problem. Rozumiem, przeżyłeś szok, więc cię nie winię, ale nie mogłam pojechać do domu, gdy wiedziałam, że portret wisi w galerii. – To oczywiste. – Wzruszył ramionami. – Nie obwiniam cię o to, że próbujesz ratować swoją reputację. Spojrzała mu w oczy. Nie znosiła sytuacji, gdy nie potrafiła odgadnąć, co Hart myśli i czuje. – I nie jest to nie jest pierwsza sprawa, nad którą razem pracujemy – dodała.

– Ale pierwsza, nad którą pracujesz z Rickiem od chwili, gdy między nami wszystko się skończyło. – Przez jego usta przemknął zimny uśmieszek. Czyli wszystko po staremu. Nie chciał się z nią pogodzić. – I wiesz co, Francesco? Sądzę, że mój szlachetny brat ma rację. Miłość to nie to samo co żądza. Jego żona go nie kocha i pewnie nigdy nie kochała. To nie ma sensu, pomyślała. Muszę z nim porozmawiać w cztery oczy i dokończyć rozmowę, która wczoraj nawet na dobrze się nie zaczęła. – Po co mówisz o Leigh Anne? Ona nie ma z nami nic wspólnego. – Czyżby? – Jego spojrzenie stwardniało. – Według mojej oceny mój brat obecnie jest dostępny. Rick stanął między nimi i rzucił ostro: – Przyszedłeś tu siać ferment, gdy gra jest o tak wysoką stawkę? Dobrze cię znam. Chcesz zranić Francescę, zadać jej jak najwięcej bólu, jakbyś wczorajszej nocy wystarczająco jej nie skrzywdził. – To ja zostałem porzucony na oczach trzystu gości – odparl ze zjadliwym uśmieszkiem. – Byłam uwięziona! – próbowała się wtrącić. – Nigdy bym cię nie skrzywdziła, a już na pewno nie celowo. Można było odnieść wrażenie, że żaden z braci jej nie słyszy. – A ja nie jestem wolny – ciągnął Bragg. – Może zapomniałeś, ale moja żona jest kaleką.

– Jak mógłbym zapomnieć? Przecież wciąż się upajasz swoim męczeństwem. – Znów uśmiechnął się drwiąco, ale Francesce posłał twarde spojrzenie. – Męczennik i święty. Klękajcie narody! Przygryzła wargi. Dlaczego zakładał, że będzie chciała wrócić do Ricka? – Hart, czy możemy porozmawiać na osobności? Nie ma powodu, żebyś się tak wrogo zachowywał. Nie zamierzałam cię porzucić. Jestem pewna, że to wiesz. – Naprawdę chcesz przez to przejść jeszcze raz? – Patrzył na nią intensywnie. – Od naszej ostatniej rozmowy moje stanowisko nie uległo zmianie, Francesco. – Więc czemu tu jesteś? – zawołała. – Czy skrzywdziłam cię tak bardzo, że szukasz sposobu, by zranić mnie równie dotkliwie? – Nie… – Oczy mu pociemniały. – Nie przyszedłem, żeby cię ranić. – Jest twoją narzeczoną – wtrącił ostro Rick. – Była nią. – Hart pokręcił głową. – Jak szczęśliwie się składa, że nowojorscy przestępcy zawsze was ze sobą połączą. Mam uwierzyć, że zajmowaliście się śledztwem, zanim moja była

narzeczona

postanowiła

pocieszyć

cię

w

sprawie

oziębienia stosunków z żoną? – Przestań, proszę. Może nie robisz tego umyślnie, jednak nadal mnie ranisz, a ja na to nie zasłużyłam. Wczoraj, gdy mnie odprawiłeś, wzięłam sprawy w swoje ręce, by ten złodziej

nie

zrujnował

mnie

i

mojej

rodziny.

I

bardzo

potrzebowałam pomocy, ale odwróciłeś się do mnie plecami,

więc zwróciłam się do Ricka. To nie jest romantyczna schadzka, Hart. Omawialiśmy sprawę. Mam zbyt wiele do stracenia. – I dodała po chwili namysłu: – Rick nigdy nie odwróciłby się ode mnie. No już to wiesz. – Tak, wiem. Bez względu na okoliczności mój brat nigdy by cię nie porzucił. Jest nie tylko szlachetny, ale i lojalny. Jestem pewien, że prędzej czy później dopadniecie przestępcę. Jak zawsze. – Wykrzywił drwiąco usta. Po co tu przyszedł, skoro wciąż jest na nią zły? Nasuwał się tylko jeden wniosek, do którego doszła już wczoraj: czuł się tak mocno zraniony, że tylko okrucieństwem i sarkazmem mógł zatuszować cierpienie. – Czy możemy porozmawiać na osobności? – spytała ponownie. Skrzyżował ramiona na piersi, a ona już wiedziała, że zaczyna ustępować. – Pięć minut, nie dłużej – stwierdził zdecydowanym tonem. – Ale ostrzegam, żadnych błagań. Z nami koniec. Zwalczyła łzy i odparła: – Chcę z tobą pomówić, a nie błagać o przebaczenie. –

I

dobrze

–

rzucił

beznamiętnie.

–

Nie

jestem

w odpowiednim nastroju, żeby wybaczać. – Pójdę przejrzeć kartotekę. – Bragg z niepokojem spojrzał na Francescę. Próbowała mu posłać uspokajający uśmiech, ale bez skutku.

Gdy

Bragg

wyszedł,

Francesca

zamknęła

drzwi

i powiedziała: – Zawsze będę cię kochać. – Przestań. – Nie wolno mi wyrażać swoich uczuć? Otóż wolno… Ale dotarło do mnie, że skoro nigdy mnie nie kochałeś, jak to wczoraj oznajmiłeś, to faktycznie między nami koniec. Nie będę cię prześladować ani błagać o twoje uczucie. Lecz nawet jeśli nasz związek opierał się na kłamstwie, to nadal pozostanę twoją

przyjaciółką.

–

Zobaczyła,

jak

oczy

Harta

się

rozszerzają, czyli doczekała się jakiejś reakcji. – Widzisz, wciąż

dostrzegam

w

tobie

dobro.

–

Widziała,

jak

poczerwieniał. A więc nie uodpornił się ani na mnie, ani na moje uczucia, pomyślała z ulgą i dodała cicho: – Natomiast jeżeli mnie kochałeś, to z czasem zrozumiesz, że w niczym nie zawiniłam, a ja przyjmę cię z otwartymi ramionami. – Już ochłonąłem. – Jego rysy stężały. – Uświadomiłem sobie, jakim byłem głupcem, rozważając poślubienie ciebie. – Bo jestem kobietą, której się pożąda, ale nie kocha? – Nie, Francesco. Ponieważ jesteś do bólu uczciwa. Masz złote serce i więcej pasji i ambicji niż tuzin mężczyzn. Bo twoje serce jest czyste. Zasługujesz na Ricka lub kogoś podobnego, a nasze rozstanie to najlepsze wyjście. Nie jestem właściwym mężczyzną dla ciebie. I nie mam wątpliwości, że teraz wybierzesz lepiej. – Znów uśmiechnął się kpiąco. – Mój Boże, czyżbyś ponownie chciał o mnie zadbać? Jeśli twierdzisz, że nie jesteś dla mnie wystarczająco dobry i wczorajszego dnia używasz jako wymówki, żeby się ze mną

rozstać, to muszę uznać, że jesteś bardzo, ale to bardzo szlachetny! – Niech będzie, że wczorajszy dzień posłużył mi za wymówkę. Tak jak ty skorzystałaś z otrzymanej wiadomości, żeby uniknąć ślubu ze mną. Niemożliwe, żeby wierzył w to, co mówi! – Nie mogłam się doczekać chwili, aż złożymy przysięgę! Z radością czekałam na chwilę, kiedy jako panna młoda przejdę nawą! – W głębi serca dobrze wiesz, że jestem dla ciebie drugim wyborem, więc gdy przyszła wiadomość, skorzystałaś z okazji i ruszyłaś w pościg za duchami, żeby tylko uniknąć tego małżeństwa. Krzyknęła

cicho.

Naprawdę

sądził,

że

wykorzystała

zaproszenie, by wywinąć się od ślubu?! – Już zapomniałaś, że gdy się poznaliśmy, byłaś zakochana w moim bracie? – spytał, przewiercając ją wzrokiem. – Małżeństwo Ricka jest skazane na porażkę, a wy idealnie do siebie pasujecie. – Przestań! – krzyknęła rozdzierająco. – Ta wiadomość, niczym fatum, uratowała cię przed spędzeniem życia w moich szponach – zakończył. – Nie kocham Ricka i szczerze pragnęłam poślubić ciebie. Nie popędziłam szukać portretu, by uniknąć małżeństwa z tobą. Pojechałam tam, żeby ratować swoją reputację! Po chwili milczenia odparł cicho:

– Portret by nie powstał, gdybym go nie zamówił. Gdybym był prawdziwym dżentelmenem, na przykład takim jak mój brat, obraz nie byłby bezwstydny i kompromitujący. Jestem odpowiedzialny za fatalne położenie, w którym się znalazłaś. A więc winił siebie… No tak, oczywiście. Zrobiła krok do przodu i dotknęła jego twarzy. Miała wrażenie, że jego szorstki, nieogolony policzek pali jej rękę. – Tęsknię za tobą – szepnęła. – Potrzebuję ciebie. – Przyszedłem, żeby pomóc w rozwiązaniu tej sprawy. To w końcu jest moja wina. Nie chcę, żebyś została skrzywdzona, nie chcę, żebyś straciła reputację, Francesco. – Więc wciąż ci zależy. – Twoje towarzystwo zawsze będzie dla mnie ważne. Zawsze też będę cenił twoją inteligencję i cięty humor. A więc tak, nadal mi zależy. Przyszedłem tu jako twój przyjaciel. Westchnęła. Czy naprawdę sądziła, że uda jej się nakłonić Caldera, by wyznał jej miłość? – A kiedy już znajdziemy portret i złodzieja? – Pozostanę twoim przyjacielem i będę cię wspierał we wszystkich twoich przedsięwzięciach i wyborach. – Rozumiem… A jeżeli ty pozostaniesz moim wyborem? – Przykro mi, Francesco – odparł cicho. Jego spojrzenie powędrowało do ośmiokaratowego brylantu, który nosiła. – Powinien leżeć w sejfie. – Będę nosić twój pierścionek aż do śmierci. – Pragnęła odzyskać Harta, ale nie wiedziała, jak to zrobić.

Zapadła cisza. Hart wciąż stał przy oknie za biurkiem Ricka, ona pozostała na środku gabinetu. Już nie miała prawa do niego podejść, dotknąć jego ramienia czy podjąć jakiejś banalnej rozmowy. Jego decyzja, by zakończyć ich związek, stworzyła między nimi przepaść wielką niczym ocean. Nigdy nie

przestanę

go

kochać,

pomyślała.

A przecież

nawet

największe oceany można przepłynąć. Rozległo się pukanie i Rick wetknął głowę do pokoju. Spojrzał na nią, potem na Harta i dopiero wtedy wszedł do swojego gabinetu. – Jak przypuszczam, brak krzyków oznacza, że mamy jakiś postęp? Francesca nie wiedziała, jak odpowiedzieć. To prawda, zawarli rozejm. Hart zamierzał pomóc jej w śledztwie, czyli będą ściśle współpracować. Była w tym jakaś nadzieja. –

Przyszedłem

zaoferować

pomoc

w

dochodzeniu

–

powiedział Hart. – Zwolniłem wszystkich swoich detektywów. Uważam, że najwyższy czas zawinąć rękawy i ostatecznie rozwiązać tę sprawę. – Szczerze mówiąc, wolałbym odrzucić twoją propozycję, ale muszę skorzystać z każdej pomocy. Masz znakomite kontakty w świecie sztuki w naszym mieście, jesteś w tym chyba najlepszy. Zapewne każdy z marszandów z radością ci pomoże, bo nie żałujesz dolarów na dzieła sztuki. Chcemy przesłuchać

Daniela

Moore’a.

Myślę,

Hart,

że

potrafisz

zweryfikować jego zeznania. – Tak, oczywiście. Zajrzałem dziś do galerii, ale dotąd o niej nawet nie słyszałem. Prace, które tam wystawiono, są

niskiej jakości. Można powiedzieć, że Moore nie zna się na sztuce, za to liczy na szybki zarobek. – Można założyć, że pozwolił złodziejowi wejść do galerii, bo mu za to zapłacono – odezwała się Francesca. – Tak czy inaczej, chciałabym już dostać wiadomość od szantażysty. – Gdyby złodziej chciał pieniędzy, już dawno zażądałby wykupienia portretu, a nie czekał na dzień naszego ślubu. – Hart zmarszczył brwi. – Myślę, że się nad tobą znęca. – Hart, a może chce dręczyć ciebie – powiedział Rick. – Bardzo prawdopodobne. Mój powóz stoi na zewnątrz. Mogę zawieźć Francescę do Moore’a. – Rick, od razu tam pojedziemy i potem przekażemy ci wszystkie informacje. – Bardzo chciała zostać sama z Hartem. – Nie mam nic przeciwko temu, żebyś sama przesłuchała Moore’a – odparł, posyłając jej ostrzegawcze spojrzenie. – Tylko czy jesteś pewna, że po tym, co się działo, chcesz to zrobić z Hartem? – Hart przyszedł pomóc, a w jednym się zgadzamy: portret trzeba odzyskać, i to szybko. – A więc niech tak będzie. Tylko informujcie mnie o wszystkim. Aż nie mogła uwierzyć, że z gabinetu Bragga wychodzi w towarzystwie Caldera. To nieźle rokowało. Hart był po jej stronie bez względu na to, jaką decyzję podjął. A każdą decyzję można zmienić. Uśmiechnęła się tajemniczo, idąc do windy.

Do

Moore’a

jechali

w

krępującej

ciszy.

W

końcu

Francesca nie wytrzymała. – Proszę cię, nie bądźmy tacy oficjalni. – Czy prośba o listę podejrzanych brzmi oficjalnie? – Zależy jakim tonem wyrażona. – Westchnęła. – Na szczycie mojej listy jest Solange Marceaux. Chcę odnaleźć prostytutkę, którą poznałam, gdy udawałam jedną z nich. Może Dawn będzie wiedziała, gdzie jest Solange. – A jak chcesz odnaleźć Dawn? – Zacznę od rozmowy z Rose. – Rzuciła mu badawcze spojrzenie. – Francesco, moi detektywi dokładnie ją przepytali, ale potraktowała ich wrogo. Tyle rzeczy wydarzyło się między nami

i

nawet

teraz

jej

nie

ufam.

Pewnie

wciąż

mnie

nienawidzi. –

Nie

sądzę,

żeby

posunęła

się

do

tego,

by

mnie

skrzywdzić. – w

Nie,

pobliżu

ale

pragnie

Szóstej

skrzywdzić

Alei.

Dwa

mnie.

miesiące

Rose

mieszka

temu

kazałem

przeszukać dom Daisy, ale nic nie znaleźliśmy. – Sądziłeś, że Rose zabrała mój portret i tam go ukryła? – Nie

kryła

zdumienia.

–

Niby

jak

mogłaby

się

o

nim

dowiedzieć? – A gdzie indziej mogłaby go schować? Nie kryłem się, zamawiając twój portret. Zrobiłem to podczas balu przy wielu gościach. Dużo osób wiedziało, że Sarah go maluje.

– Owszem, ale tylko ty, Sarah i ja wiedzieliśmy, że to akt. Kiedy go zamawiałeś, prosiłeś, żebym pozowała w czerwonej sukni balowej. – Pamiętam. – Jego wymowne spojrzenie sprawiło, że się zarumieniła. Podczas balu był taki zazdrosny. To tamtej nocy uświadomili sobie, że pod wpływem pożądania zmienia się charakter

ich

związku.

–

Ale

tak,

powinnaś

z

nią

porozmawiać. Jeśli coś wie, tylko ty z niej to wydobędziesz. – Dziękuję. Powóz skręcił w Broadway. Oby Daniel Moore był w domu, ale w niedzielne popołudnie mógł gdzieś wyjść. Niecierpliwie nachyliła się w stronę Harta, żeby zobaczyć numer domu, obok którego przejeżdżali. – Numer pięćset dwudziesty dziewiąty jest przed nami – poinformował ją. Pochylając się, musnęła ramię Harta. Nie zmieniła pozycji, tylko podniosła na niego wzrok. Dawniejszy Calder dotknąłby jej policzka i odsunął kosmyk włosów. Ale dziś odwrócił od niej wzrok i ponownie wyjrzał przez okno. Pod adresem Broadway 529 był niezbyt okazały budynek z cegły. Na każdym piętrze mieściły się dwa mieszkania. Nazwisko

Daniela

Moore’a

znajdowało

się

na

tabliczce

oznaczonej 2A. Hart otworzył ciężkie drzwi i weszli do ładnego holu. Na podłodze leżał perski dywanik, a z sufitu zwieszał się mosiężny żyrandol. Pod jedną ze ścian stał dość duży i nadszarpnięty zębem czas stół na pozłacanych nogach

w kształcie zwierzęcych łap, a nad nim wisiał koszmarny bohomaz przedstawiający dom w zimowym krajobrazie. – To chyba praca z jego galerii – powiedziała. – Zdecydowanie. – Hart ujął ją pod łokieć i skierował do schodów. Nieopatrznie się uśmiechnęła, a wtedy natychmiast opuścił rękę. Puls jej przyśpieszył. Zrobi wszystko, by wróciła ich miłość, ale teraz musiała się skupić na rozmowie z Moore’em. Weszli na górę, a gdy zapukała, drzwi mieszkania Moore’a otworzyła blondynka koło trzydziestki. – W czym mogę pomóc? – Była pulchna i dobrze ubrana, jednak nosiła tylko skromną szpilkę z kameą i kolczyki, które zdaniem Franceski były ze szkła i strasów. – Dzień dobry. – Francesca z miłym uśmiechem podała bilet wizytowy. – Nazywam się Francesca Cahill, a to mój na…

mój

kolega,

Calder

Hart.

Prowadzę

dochodzenie

w sprawie kradzieży portretu. Czy pani jest panią Moore? Kobieta pobladła i zaczęła zamykać drzwi, a zza jej pleców jakiś mężczyzna spytał: – Marsha, kto przyszedł? Hart wstawił stopę między futrynę a drzwi. –

Możemy

wejść?

Mamy

kilka

pytań.

Możecie

odpowiedzieć na nie teraz lub później na policji. – W oczach miał złe błyski. W korytarzu pojawił się Daniel Moore. – Kim są ci ludzie i czego chcą?

Marsha zwilżyła wargi, podała mu wizytówkę Franceski i cofnęła się do pokoju. Było to dość ładne pomieszczenie: pośrodku stał okrągły stół, na nim kwiaty, na suficie niewielki żyrandol. Po lewej stronie widać było salon. Stały tam podniszczone meble, wysłużony fortepian, nuty na pulpicie. Po

prawej

stronie

znajdowała

się

jadalnia.

Francesca

domyśliła się, że sypialnia musi być bezpośrednio przed nimi. Uznała, że para najwyraźniej nie ma dzieci i stara się prowadzić możliwie wytworne życie. Weszli

za

Marshą

do

środka.

Hart

zamknął

drzwi

i powiedział: – Wczoraj po południu panna Cahill została uwięziona w pańskiej galerii, panie Moore. Moore,

który

patrzył

na

wizytówkę,

podniósł

wzrok

i gwałtownie zamrugał. Był bardzo blady. Francesca była pewna, że coś ukrywa. Jednak nie wyglądało na to, że ją rozpoznał z portretu. – Wczoraj dostałam zaproszenie na wernisaż prac Sarah Channing. Jest moją przyjaciółką, dlatego przyszłam. Czy to pan wysłał zaproszenie, panie Moore? – Nie, to nie ja. Nie znam tej artystki i nic nie wiem o zaproszeniu. – Zmarszczył brwi. – Twierdzi pani, że ktoś zaprosił panią do mojej galerii? – spytał z niedowierzaniem. – I że się pani tam zamknęła? – Właśnie tak. Tyle że nie ja się zamknęłam, tylko ktoś mnie

uwięził.

z uśmiechem.

Wie

pan

coś

na

ten

temat?

–

spytała

– W żadnym razie! Nie znam tej malarki, nie mam żadnych jej prac, a w weekendy mamy zamknięte. Spojrzała na Harta, który skinął głową. Moore z jakiegoś powodu był bardzo zdenerwowany. – Przykro mi – powiedziała łagodnie. – Widzę, jak bardzo się pan zmartwił. Jednak gdy tam przyjechałam, w galerii był obraz Sarah. Nie widział pan portretu? – Nic o tym nie wiem – odparł gniewnie. Wierzyła, że nie wie nic o portrecie, ale była przekonana, że coś ukrywa. – Ktoś jednak zamknął pannę Cahill w pańskiej galerii – zdecydowanym tom oznajmił Hart. – Uprowadzenie lub uwięzienie to przestępstwo, i to poważne. – Moore był blady jak śmierć. – Nawet minimalny udział wystarczy, żeby zostać oskarżonym. – Nic nie wiem o żadnym zaproszeniu, portrecie czy uwięzieniu panny Cahill! – krzyknął Moore. –

Nie

oskarżamy

pana

o

zbrodnię,

panie

Moore

–

uprzejmym tonem odezwała się Francesca. – Po prostu staramy się znaleźć osobę, która ukradła należący do pana Harta portret. No i osoba, która mnie uwięziła, musi zapłacić za ten nikczemny uczynek. Policja już sprawdziła biuro w galerii. – Policja jest w mojej galerii? – Moore pobladł jeszcze bardziej. – Zostanę bankrutem! Muszę tam iść i sprawdzić, co się dzieje. – Pobiegł do pokoju na tyłach. Gdy sypialnię,

otworzył której

drzwi, ściany

Francesca pokryto

dostrzegła

tapetą

z

ciemną

wypukłym

kwiatowym wzorem. –

Bardzo

mi

przykro,

że

przynosimy

nieprzyjemne

wieści – zwróciła się do pochlipującej Marshy. Moore wrócił z sypialni z marynarką. – Mogę pana podwieźć – zaproponował Hart. – Na dole mam powóz. – Dziękuję. – Moore wyszedł do holu, a Hart ruszył za nim. Spojrzeniem dał znać Francesce, żeby została z Marshą. – Z powodu tego dziwnego zaproszenia nie zdążyłam wczoraj

na

swój

ślub

–

powiedziała,

kiedy

mężczyźni

wyszli. – Mój narzeczony pogniewał się na mnie, a ja go bardzo

kocham.

Muszę

znaleźć

winowajcę

i

odzyskać

narzeczonego. – Mam nadzieję, że się pani uda. – Jest pani pewna, że nie wie nic, co mogłoby pomóc odszukać tego drania, który zamknął mnie w galerii? Marsha przygryzła wargi i pokręciła przecząco głową. Francesca wiedziała już, że tu wróci, bo pani Moore bez wątpienia coś wie. – Proszę na siebie uważać. Do widzenia. – Ruszyła do wyjścia. Ku jej zdumieniu Marsha pobiegła za nią. – Proszę poczekać! – Po jej twarzy spływały łzy. – Dzieje się

coś

złego,

panno

Cahill.

Jest

pewien

człowiek…

Widziałam, jak się szwenda przed domem i pod galerią, czekając na mojego męża. – Skąd pani wie, że czekał na pani męża?

– Raz widziałam, jak rozmawiają. Dan nie chciał mi powiedzieć, kto to był ani czego chciał. – Kiedy to było? – Francesca wzięła ją za rękę. – Kilka dni temu przed galerią, a także wczoraj wieczorem tutaj, na Broadwayu. Czyżby

złodziej

przyszedł

tutaj

po

zamknięciu

jej

w galerii? – pomyślała Francesca. – Może go pani opisać? – Było ciemno, ale to potężny mężczyzna, niebezpieczny. To wszystko, co mogę powiedzieć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Niedziela, 29 czerwca 1902 r. godzina 14.00 Galeria

wciąż

była

odgrodzona

od

ulicy.

Francesca

obserwowała Moore’a, gdy we trójkę wysiadali z powozu. Miała pewność, że bariery go nie zdziwiły. Wciąż był bardzo spięty, lecz wyraz jego twarzy nie uległ zmianie. Policjant, który stał przy drewnianym koźle, ruszył w ich stronę, ostrzegawczo kładąc rękę na pałce. – Nikomu nie wolno tam wejść – zwrócił się do Harta, który szedł pierwszy. Moore wysunął się do przodu. – Nazywam się Daniel Moore i jestem właścicielem galerii – powiedział. – Właśnie dostałem informację, co tu się wczoraj wydarzyło. Muszę wejść do środka. – Nikt nie może wejść – powtórzył policjant. Miał najwyżej dwadzieścia lat i brakowało mu jeszcze policyjnej pewności siebie, co nadrabiał sztuczną stanowczością. Hart podał mu banknot. Funkcjonariusz wetknął pieniądze do kieszeni i odwrócił się plecami do wejścia. Przynajmniej w tym był dobry. – Musiałeś to zrobić? – Francesca spojrzała na Harta. – Wolałabyś zaczekać, aż Bragg wyda pozwolenie? Moore już biegł do drzwi. – Lepiej trzymajmy się blisko niego – mruknęła.

– Tęgie umysły myślą podobnie. – Ujął jej łokieć. Ruszyła obok niego, czując, jak poprawia się jej nastrój. Odzyskanie narzeczonego wydawało się łatwiejsze, niż z początku sądziła. Moore

wpatrywał

się

w

ściankę,

na

której

pozostał

kawałek sklejki. – Co się stało z moją ścianą? Miałem tu obraz, cudowne wyobrażenie cyrkowego klauna. – Wczoraj na tej ścianie wisiał portret – powiedziała Francesca. Nie zwracając na nią uwagi, krążył po galerii, sprawdzając obrazy. Francesca z Hartem chodzili za nim. – Czy to pan zamyka galerię, panie Moore? – spytał Hart. – Oczywiście, że ja. Poza olejnym obrazem klauna nic nie zginęło. – Ile ma pan kompletów kluczy? – spytała Francesca. Trwało dłuższą chwilę, nim odpowiedział. – Jeden komplet mam zawsze przy sobie, drugi trzymam w biurze na tyłach galerii. Hart gestem wskazał, że mają tam przejść. Moore ruszył przodem i krzyknął, gdy weszli do środka. Francesca solidnie tu nabałaganiła, próbując się wydostać przez okno. Teraz dostrzegła wizerunek klauna, który stał oparty o ścianę w pobliżu drzwi, co wzbudziło w niej jeszcze większe wątpliwości. – Jaki uprzejmy i troskliwy jest nasz złodziej – zauważyła. – Słucham? – Moore odwrócił się do niej.

– Złodziej nie tylko usunął pański obraz, żeby zrobić miejsce dla skradzionego portretu, ale również zataszczył go do biura i oparł o ścianę. – Uśmiechnęła się uroczo. – To dość duże płótno. Na jego miejscu zostawiłabym je na podłodze, tam gdzie je zdjęłam. – Może nasz złodziej ma obsesję na punkcie porządku – mruknął Hart. Moore

przenosił

spojrzenie

z

Franceski

na

Harta.

Francesca była niemal pewna, że marszand jest w zmowie ze złodziejem i albo przeniósł obraz sam, albo kazał to zrobić złodziejowi. – To jakieś bzdury. Jakie to ma znaczenie, że złodziej przeniósł obraz? – Zapasowe klucze, Moore. – Hart skinął w stronę biurka. Marszand podszedł tam, wyciągnął szufladę i z miną, która miała wyrażać zaskoczenie, zaczął w niej nerwowo grzebać. Francesca rzuciła okiem na Harta. Byli zgodni w tym, że Moore robił to na pokaz. – Rozumiem, że klucze zostały skradzione – odezwał się w końcu Hart. – Nie mogę w to uwierzyć! – wykrzyknął Moore. – Ale teraz tak sobie myślę… W czwartek miałem dużo pracy. Przyszły dwie damy, które spędziły w galerii sporo czasu. Jedną

z

nich

zainteresował

pejzaż

morski,

który

wisi

w pierwszej sali. Podała nawet cenę. – Sugeruje pan, że jej towarzyszka ukradła zapasowe klucze,

kiedy

pan

był

zajęty

klientką?

–

upewniła

się

Francesca, wyobrażając sobie Solange Marceaux, która udaje zainteresowanie brzydkim obrazem eksponowanym w galerii. – Nic z tych rzeczy, ale w tym samym czasie wszedł jakiś mężczyzna i przechadzał się po salach, gdy ja zajmowałem się paniami. Moore dotąd nie wspomniał o tym mężczyźnie. – Może pan go opisać? – Pamiętam jedynie, że był w garniturze. – Ciężko usiadł za biurkiem i oparł głowę na rękach. Dłonie mu drżały. – O coś jeszcze muszę spytać, panie Moore. Gdzie pan był w sobotę po południu i wieczorem? – Dlaczego pani o to pyta? – Znów pobladł. – Proszę odpowiedzieć. – Hart uśmiechnął się uprzejmie. – Wydaje mi się, że po południu wyszliśmy na spacer – odparł nerwowo. – A wieczór jak zawsze spędziłem z żoną w domu. Francesca i Hart wymienili spojrzenia. Calder zacisnął palce na jej ramieniu. – Chodźmy. Kiwnęła potakująco głową, ale jeszcze zwróciła się do marszanda: – Panie Moore, będę wdzięczna, jeśli przypomni pan sobie coś, co mogłoby nam pomóc odszukać złodzieja i osobę, która mnie tu zamknęła. – Nagle wpadł jej do głowy pewien pomysł. – Pan Hart wyznaczył szczodrą nagrodę za zwrot obrazu. – Wyczula, że Daniel Moore jest w rozpaczliwej sytuacji

finansowej.

W

myślach

odnotowała,

że

muszą

spojrzeć

na

jego

konto

bankowe,

a

także

porozmawiać

z właścicielem tego budynku i domu przy Broadwayu. – Za zwrot portretu nagroda wynosi dziesięć tysięcy dolarów. –

Jeśli

coś

sobie

przypomnę,

wyślę

wiadomość

–

niepewnie odparł Moore. Na ulicy powiedziała do Caldera: – Kto trzyma zapasowe klucze w galerii? Trzyma się je w mieszkaniu, to logiczne. Powinnam ich tam poszukać lub posłać Joela, bo w tym jest prawdziwym specem. – To dobry pomysł, Joel sobie poradzi. A tak przy okazji, poinformowałem

agentów

wszystkich

galerii,

że

zapłacę

pięćdziesiąt tysięcy dolarów za zwrot obrazu. – To ogromna kwota! – zawołała z niedowierzaniem. – Nie aż tak wielka, gdy zestawić ja z tym, jaką szkodę ten portret może ci wyrządzić. – A po chwili spytał: – Co pani Moore miała do powiedzenia? – Mówiła, że jakiś mężczyzna próbował rozmawiać z jej mężem. Kilka dni temu widziała go przed galerią, a wczoraj na ulicy przed ich domem. Nie potrafiła go opisać. Duży i wydawał się niebezpieczny, to wszystko. – Rzeczywiście słaby rysopis. – Jest coś jeszcze, o czym muszę ci powiedzieć. Po zniknięciu

portretu

asystent

komendanta

Farr

trzy

razy

przyszedł do Sarah, żeby ją przesłuchać. Powiedziała mu, że to mój portret jej autorstwa, a także zdradziła, że jest kompromitujący.

– Niech to szlag! – z furią zaklął Hart. – Jak to możliwe, że Farr dowiedział się o kradzieży portretu?! – Domyślam się, że ktoś ze służby coś podsłuchał, gdy portret zniknął. A służbę da się przekupić… Ale to nie wszystko. – Aż się boję pytać. – Jego spojrzenie było twarde i skupione. – Kiedy wczoraj przyjechaliśmy z Braggiem do galerii, Farr już tam był. Nie przegapia żadnej rzeczy, która się dzieje w Komendzie Głównej. Bragg prosił o zabezpieczenie galerii, a Farr miał właśnie dyżur. Tak czy inaczej, powiedział nam, że gdy przybył ze swoimi ludźmi, galeria była otwarta i portretu nie było. Muszę przyznać, że przeraziłam się na jego widok. – Myślisz, że Farr widział wczoraj obraz? Że on go ukradł? – pytał Hart z niedowierzaniem. – Jak miałby to zrobić na oczach tylu policjantów? – Bragg już to sprawdził. Ktoś z sąsiedztwa z pewnością by go zobaczył. Przepytali wszystkich w okolicy. Wierzę, że mówi prawdę. Jednak jest w tym coś dziwnego. Kiedy się stąd wydostałam i w końcu mogłam ruszyć do kościoła, był tu ze mną policjant, a także mężczyzna, który wyważył zamek. Jednak gdy wieczorem przyjechał tu Farr, drzwi były otwarte, a szyba wybita. Jakby ponownie zamknięto drzwi, a potem ktoś stłukł szybę, żeby otworzyć je od środka. – Możliwe, że Moore kłamie. Może wrócił tu i zamknął galerię – odparł Hart. – To wydaje się sensowne, nawet jeśli nie jest zamieszany w kradzież. – Faktycznie ma to sens.

Popatrzył na nią z namysłem i powiedział: – Oboje wiemy, że on coś ukrywa. – Owszem. – Uśmiechnęła się pod nosem, ale zaraz spoważniała. – W każdym razie to nie Farr jest naszym złodziejem. Gdyby nim był, po co miałby przesłuchiwać Sarah? A zrobił to, bo chce znaleźć portret, a potem go wykorzystać przeciwko mnie. – Ale tego nie zrobi. – Rysy Harta stężały. – Bo wcześniej go zabiję. – Nawet tak nie mów! – zawołała. – Wiesz, do czego jestem zdolny, żeby chronić tych, na których mi zależy – powiedział ponurym, groźnym tonem. Przed

kilkoma

miesiącami

pewien

zbrodniarz

zaczął

szantażować jego przybraną siostrę, Lucy. Wtedy właśnie Hart powiedział, że mógłby popełnić zbrodnię w obronie tych, których kocha. – Francesco – przerwał jej rozmyślania – myślisz, że to Farr był tym mężczyzną, którego Marsha widziała wczoraj podczas rozmowy z Moore’em? – Też tak myślę – przyznała drżącym głosem. – Farr chce rozwiązać tę sprawę, a my nie możemy mu na to pozwolić. – Farr nie zrobi ci krzywdy. – Popatrzył jej w oczy. – Możesz być tego pewna. Francesca zatrzymała się przed domem tuż przy Szóstej Alei, gdzie mieszkała Rose. Minęła prawie cała doba od chwili, gdy stanęła w galerii naprzeciwko swojego portretu, a teraz obraz krążył gdzieś po mieście. Pomyślała o dwóch

kobietach,

które

według

Daniela

Moore’a

odwiedziły

w czwartek jego galerię. Czy możliwe, że jedną z nich była Solange Marceaux? Francesca wysiadła z powozu, gdy nad głową zaczęło dudnić i skrzypieć. Pod estakadą było ciemno i posępnie. Spięła się, czekając, aż nadjedzie pociąg El, a po chwili rozległ się ryk lokomotywy i pisk żelaznych kół. Przycisnęła dłonie do uszu, a Raoul przytrzymał konie, aż przejechał ostatni wagon. Opuściła ręce, zanosząc się kaszlem od dymu. Hart nalegał, żeby do końca dnia korzystała z jego powozu i pojechał do domu dorożką. Wyjaśnił, że musi wziąć kąpiel i przebrać się, ponieważ miał na sobie wczorajsze ubranie. Budynek z piaskowca był zupełnie bez wyrazu. Dość niezwykła

lokalizacja

jak

na

dom

schadzek,

pomyślała.

W okolicy mieściły się fabryki, manufaktury, magazyny. Ludzie, którzy pod wiaduktem pociągu El przechodzili przez Czternastą Ulicę, z pewnością byli robotnikami. Kobiety w skromnych ubraniach z kraciastej bawełny, mężczyźni w ciemnych spodniach i bawełnianych koszulach. Na ulicy były tylko fury i wozy wyładowane pudłami i beczkami. Ciekawe, kim są klienci lupanaru, bo Rose z pewnością nie przyjmowała robotników. Weszła po schodach i kilka razy mocno zastukała kołatką. W końcu ktoś odchylił judasz i Francesca napotkała spojrzenie zaczerwienionych piwnych oczu. – Zamknięte – powiedziała kobieta, zasłaniając otwór. – Muszę pomówić z Rose Cooper. – Francesca zastukała jeszcze raz. – Jeśli mnie pani nie wpuści, wrócę z policją.

Po

chwili

drzwi

otwarto,

a

przed

Francescą

stanęła

pulchna, mniej więcej czterdziestoletnia kobieta w szlafroku. Włosy miała ufarbowane na jaskrawoczerwony kolor. Po

lewej

prowadzące

stronie

na

ciemnoczerwony

górę

niewielkiego schody,

salon.

Tej

a

przedpokoju

były

na

końcu

korytarza

instytucji

daleko

było

do

eleganckiego domu, który prowadziła Solange Marceaux, nawet dom rozpusty Madame Pinke wypadał korzystniej. Kiedyś jednym z klientów Rose był Hart, choć tamte czasy skończyły się wraz z ich zaręczynami. Francesca wiedziała, że Hart korzystał wyłącznie z ekskluzywnych domów schadzek obsługujących

wyłącznie

elitę.

Nikt

z

tych

kręgów

nie

odwiedziłby domu o podejrzanej renomie. – Nie znam żadnej Rose – oznajmiła kobieta. Francesca westchnęła. Robiło się późno, a jej marzyła się szklanka szkockiej, przy której mogłaby omówić z Hartem miniony dzień. Oczywiście jeśli Calder da się na to namówić. Ale od czego jej dar przekonywania? Otworzyła torbę, wyjęła pistolet i wycelowała w pulchną czerwonowłosą. – Mam kiepski humor. Moja reputacja wisi na włosku. Poczekam na Rose w salonie. Proszę jej powiedzieć, że nazywam się Francesca Cahill i sprawa jest najwyższej wagi. Kobieta rzuciła jej gniewne spojrzenie, zatrzasnęła drzwi, zamknęła zamki, po czym mrucząc pod nosem, zaczęła się ciężko wspinać na schody. Francesca otworzyła drzwi, które prowadziły z salonu do jadalni z owalnym stołem. Ściany pokryto oliwkowozieloną

tapetą, zasłony miały ten sam okropny kolor, na podłodze leżał wyblakły złoty dywan. Wróciła do salonu. – Witaj, Francesco – rozległ się drwiący głos. Rose Cooper, która stała z dłońmi opartymi na biodrach, była olśniewającą kobietą. Miała oliwkową cerę, zielone oczy i ciemne włosy. Była dość wysoka, pewnie liczyła z pięć stóp i siedem cali wzrostu, i miała idealną figurę. Ubrana była w prostą bluzkę i ciemną spódnicę. Francesca nigdy jeszcze nie widziała jej w takim stroju. – Jak się masz, Rose? – spytała cicho. – Wszystko po staremu. Daisy nie żyje. Już zawsze będę sama! – Tak mi przykro. – Naprawdę jej współczuła. – Wiem, jak ci ciężko. Żałuję, że nie mogę ci pomóc. – Już pomogłaś. Znalazłaś zabójcę. – Jej oczy wypełniły się łzami. Gwałtownie je otarła i ze złością spojrzała na Francescę. – Czego chcesz? Twoja obecność przypomina mi chwile, o których chcę zapomnieć. Gburowate zachowanie Rose nie uraziło jej. Rose Cooper wciąż była w żałobie. –

Potrzebuję

twojej

pomocy

w

śledztwie.

Szukam

skradzionego portretu i muszę go jak najprędzej znaleźć. – Oczywiście pamiętała, co mówił Hart. Jego zdaniem Rose mogła ukraść portret, żeby go wykorzystać przeciw któremuś z nich. – Czy ten portret należy do Harta? – zawołała Rose. – I niby ja miałabym mu pomagać?

Wiedziała, że może zdradzać tylko to, co absolutnie konieczne, a Rose nienawidziła Harta. Ale były też inne kwestie, o które chciała spytać. Dwa miesiące temu klientem Rose był Farr. – Wiem, że wciąż czujesz wielki żal. Ale jak się czujesz poza tym? Dlaczego jesteś w tym domu? – Tylko tymczasowo – prychnęła Rose. Oby to była prawda, pomyślała Francesca. – Wciąż widujesz Farra? – Nie. – Jej głos zabrzmiał ostro. – Nie podobał mi się ten gliniarz. To świnia. Krzyżyk mu na drogę! Francesca też nie lubiła Farra, jednak Rose w ogóle nie cierpiała

mężczyzn.

Uprawiając

taki

zawód,

mogła

ich

znienawidzić. Tak czy inaczej można przyjąć, że Farr nie rozmawiał z Rose o portrecie. – Wiesz może, gdzie jest teraz Solange Marceaux? – Nie bądź naiwna. – Rose roześmiała się. – Nawet gdybym wiedziała, i tak bym nie puściła pary z ust. Słyszałam, że policja wydała nakaz aresztowania, a my, dziwki, trzymamy się razem. – Wiesz może, czy Solange chce się na mnie zemścić? – Skąd miałabym wiedzieć? Pracowałam w jej lupanarze, ale nie przyjaźniłyśmy się i nigdy mi się nie zwierzała. – Naprawdę muszę ją odnaleźć – powiedziała Francesca. – Niech Hart jej szuka. – Rose wzruszyła ramionami. – Zna w mieście każdy porządny dom publiczny.

Wyglądało na to, że Rose nie miała pojęcia o ślubie. Może uda się to wykorzystać, żeby przekonać ją do siebie? – Ty o niczym nie słyszałaś, prawda? – To znaczy o czym? – spytała nieufnie Rose. – Wczoraj miałam poślubić Harta, ale złodziej obrazu zwabił mnie do galerii sztuki i zamknął w środku, przez co nie zdążyłam na własny ślub. Rose wybałuszyła oczy, a po chwili na jej ustach pojawił się uśmiech. – O rety! – Rose roześmiała się. – Ale heca! Spóźniłaś się na

swój

ślub!

Wystawiłaś

Harta?

Porzuciłaś

go

przed

ołtarzem? – Nie zrobiłam tego umyślnie, ale tak to wyglądało. –

Zrobiłaś

z

niego

frajera!

Cudownie!

Wielki

Hart

upokorzony! Nadal jest wściekły? – Roześmiała się. – Och, wiem, że jest. Musi być na ciebie nieźle wkurzony. – Cieszę się, że tak cię to rozradowało. – Całe współczucie do Rose ulotniło się. – Ja kocham Caldera, a on zakończył nasz związek. Więc tak, jest zły, a ja jestem zrozpaczona. Ale my to przetrwamy. – Moja ty naiwniutka. – Rozbawiona Rose pokręciła głową. – Nigdy ci tak do końca nie wybaczy. Niby naprawisz wasz związek, ale on zawsze będzie o tym pamiętał i może to przeciw tobie wykorzystać. – Twoja złośliwa satysfakcja jest całkiem niestosowna. – Jestem dziwką. Kogo to obchodzi?

– Jeszcze przed chwilą twój żal mnie obchodził. Tak samo jak przejmowałam się tobą, gdy szukałam zabójcy Daisy – odpaliła. – A teraz sama wpadłam w kłopoty. Rose, muszę odnaleźć

ten

portret.

–

Jednak

Rose

nie

wydawała

się

poruszona. – Proszę cię, to dla mnie takie ważne! Naprawdę nie możesz mi powiedzieć, gdzie Solange Marceaux otworzyła swój dom? – Potrafisz być przekonująca, kiedy ci zależy. – Rose ciężko westchnęła. – Ale naprawdę nie wiem, gdzie jest teraz madame Marceaux. – A wiesz, gdzie się zatrudniła Dawn? Rose zawahała się. – Hm… – Zawahała się. – Podobno pracuje po zachodniej stronie

na

którejś

z

ulic

czterdziestych,

w

burdelu

prowadzonym przez dwóch dżentelmenów. Słyszałam, że jest w dogodnym miejscu, niedaleko stacji El. Ale dokładnego adresu nie znam. To wszystko, co wiem. Francesca cały czas robiła notatki. To ważne, by nie umknął jakiś szczegół. Zajmie to trochę czasu, ale jeżeli Rose mówiła prawdę, odnajdzie ten dom publiczny. – Dziękuję, Rose – powiedziała przyjaznym tonem. –

Tyle

zamieszania

z

powodu

jakiegoś

obrazu?

–

z niedowierzaniem skwitowała Rose. Francesca wychyliła się do okienka w powozie i zobaczyła olbrzymi

dom

Harta.

Wszystko

układa

się

obiecująco,

pomyślała z uśmiechem. Miała wskazówkę, jak dotrzeć do Dawn, która mogła wiedzieć, gdzie szukać Solange Marceaux. Rose nie słyszała nic na temat portretu, natomiast Daniel

Moore bez wątpienia coś ukrywał. Trzeba zdobyć dostęp do rachunków bankowych i sprawdzić, w jakim stanie są jego finanse. A jutro, żeby upewnić się, czy może definitywnie wykreślić oboje Randallów z listy podejrzanych, odwiedzi w więzieniu Henriettę. Zapewne będzie to tylko rutynowe przesłuchanie, Uniwersytet

ale

być

Pensylwanii

może był

coś w

wypłynie.

lecie

Ponieważ

nieczynny,

musi

dowiedzieć się, gdzie jest Bill, bo z nim też powinna porozmawiać. Kiedy zatrzymali się przed wejściem, Francesca wysiadła i wbiegła po schodach. – Pan Hart jest w bibliotece, panno Cahill – poinformował ją Alfred, który ucieszył się na jej widok. Francesca

uśmiechnęła

się

promiennie,

zdejmując

rękawiczki. – Dziś był bardzo dobry dzień, Alfredzie. – Właśnie widzę. Czy zaprowadzić panią do biblioteki? – Pójdę sama. Jak się czuje pan Hart? Czy ktoś jeszcze jest w domu? – W końcu będzie musiała poznać resztę rodziny. – Wydaje się, że wraca do siebie, panno Cahill. Już nie wiszą nad nim czarne chmury. A w domu nikogo nie ma. Szła do biblioteki, zastanawiając się, czy prowadzenie śledztwa w jej towarzystwie sprawia Hartowi tyle samo zadowolenia co jej. Zatrzymała się, gdy Hart pojawił się w holu. Wyglądał tak poważnie, że nie potrafiła ocenić, czy jest poirytowany, zły czy rozbawiony.

– Hart, potrzebuję podwójnej szkockiej. – Nagle opuściła ją cała pewność siebie. – Czy mogę wejść? – Nie. – Nie wygłupiaj się! – fuknęła. – Zapomniałeś, że jesteśmy przyjaciółmi? – Minęła go i z bijącym sercem podeszła do drzwi biblioteki. Chwycił ją za ramię, gwałtownie obrócił twarzą do siebie i wycedził: – Nie znam nikogo, kto byłby tak zuchwały i odważny. – Przyjaciele czasem umawiają się na drinka. – Posłała mu uśmiech. – Nie możesz się sprzeciwiać. Czyżby dostrzegła w jego oczach błysk rozbawienia? – Naprawdę zamierzasz mną manipulować? – Tak samo jak ja marzysz o szkockiej, a nikt nie lubi pić sam. No i przed chwilą widziałam się z Rose! – dodała triumfalnie, mając nadzieję, że połknie przynętę. Jednak nie dał się skusić. – Ho, ho! Próbujesz wziąć mnie podstępem. – Puścił jej ramię. – Drink żadnemu z nas nie zaszkodzi – przekomarzała się. Skrzyżował ramiona na piersi i nadal miał minę, jakby jej żarty go nie bawiły. – Wczoraj porzuciłaś mnie przed ołtarzem. Chyba nie muszę ci tego przypominać? Dzisiaj razem szukaliśmy tropów, ale już nie jesteśmy narzeczeństwem, a poza tym twoja matka z pewnością coś zaplanowała na wieczór. Może nawet te plany

uwzględniają interesujących dżentelmenów. Powinnaś już iść, Francesco. – Och, proszę. – Zmarszczyła gniewnie czoło. – Przecież i tak wkrótce się pogodzimy. – Ciekawe, bo nic o tym nie wiem. Pewnego dnia być może spędzimy ze sobą wieczór, ale ten dzień jeszcze nie nadszedł. – Nie wierzę! Naprawdę chcesz mnie odesłać do domu? – Już pora na kolację. Więc tak, właśnie tak zrobię. – Nie chcesz usłyszeć o Rose? – nadal walczyła o swoje. – Kochanie, znam cię lepiej niż ty siebie. Gdybyś miała jakiś świetny trop, już dawno byś go wypaplała. I wiesz co? Prześlicznie wyglądasz z nadąsaną miną, ale i tak nie zmienię zdania. – Cudownie, po prostu cudownie – odparła zrzędliwie. – Namówię siostrę na drinka, a ty siedź tu sobie sam jak kolek. Patrzył na nią bez słowa. Czyżby jednak miał jakieś plany na ten wieczór? – Bo będziesz dziś sam, prawda? Wziął ją pod rękę i poprowadził do obszernego holu. – Czy Raoul nadal jest na zewnątrz? O, widzę, że jest. Odwiezie cię do domu. Po południu była przekonana, że Hart wciąż ja kocha. Była tego tak pewna, że odważyła się tu przyjechać i oczywiście spodziewała się, że postawi na swoim. Nie chciała dopuścić do siebie myśli, że on pójdzie na miasto w towarzystwie innej kobiety. Bo chyba nikim innym się nie interesował?

Alfred otworzył drzwi, a Hart pochylił się i szepnął Francesce do ucha: – Nie zadawaj pytań, jeśli wolisz nie znać odpowiedzi.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Niedziela, 29 czerwca 1902 r. godzina 20.00 Francesca podziękowała Raoulowi i skierowała się do wejścia. Cała radość zdążyła z niej wyparować. Najwidoczniej Hart postanowił trzymać się swojej decyzji. Czuła się bardzo zraniona. Jak miała na niego wpłynąć? Po południu sądziła, że sobie z tym poradziła, ale najwyraźniej była w błędzie. Nie chciała rozmyślać o jego uszczypliwej uwadze, że nie spędzi wieczoru sam. Nie wierzyła, że mógłby być jej niewierny. Uśmiechnęła się do lokaja, który otworzył w domu drzwi. Uznała, że powinna zadzwonić do Bragga i poinformować o wydarzeniach dnia. – Przyszła lady Montrose, panno Cahill – poinformował ją Francis. Ledwie skończył mówić, z jednego z saloników wyszedł Joel, a tuż za nim pojawiła się jej siostra. –

Dobry

wieczór,

Connie.

–

Pomyślała,

że

chętnie

skorzysta z rady tej światowej damy. – Gdzieś ty była cały dzień? – Siostra krytycznie spojrzała na jej rozczochrane włosy i wymięte ubranie. – Mama wciąż dopytuje się o ciebie. Chyba zaczyna coś podejrzewać. Julia w żadnym razie nie może się dowiedzieć o portrecie, pomyślała Francesca. – Podczas kolacji ją uspokoję – zapewniła.

– Oby ci się udało. Matka domaga się szczegółów dotyczących

tej

pułapki,

w

którą

wczoraj

wpadłaś.

Przepytywała mnie, jakbym była świadkiem, a ona tobą podczas śledztwa. Pewnie myśli, że coś wiem. Cóż, wiem. Francesca ujęła jej rękę. – Nie wpadaj w panikę – powiedziała uspokajająco i odwróciła się do Joela: – Ciągle tu jesteś, choć jest już późno? – Praca detektywa nigdy się nie kończy. – Chłopiec błysnął uśmiechem. – A pomagier wcale nie ma lżej. Panno Cahill, pan Moore był w sobotę rano w galerii, gdzieś tak między dziesiątą a jedenastą. – Co takiego? – wykrzyknęła. – Jeśli to prawda, to możemy go powiązać ze złodziejem! Kto ci to powiedział? – Te dwa dzieciaki, które pomogły pani się wydostać. Bawili się z psem na podwórku i piłka uderzyła w okno, przez które pani chciała wyjść. Bobby, tak ten mały ma na imię, pobiegł po piłkę i zobaczył Moore’a w środku. Był z jeszcze jednym gościem. Słuchała podekscytowana. – Jesteś przekonany, że Bobby widział Daniela Moore’a, a nie kogoś innego? Jest tego pewien? – Po prostu powiedział, że to był pan Moore – odparł Joel. – Jutro mogę zapytać jeszcze raz. – Zaczynam wierzyć, że Moore jest jakoś związany ze złodziejem, jednak z samą kradzieżą nie ma nic wspólnego – myślała głośno. – Joel, czy słyszałeś o lupanarze, który

prowadzi dwóch dżentelmenów, a znajduje się po zachodniej stronie na czterdziestej którejś ulicy? – Nie, ale mam się rozejrzeć? – Jeszcze się zastanowię. – Spojrzała na podjazd. – Raoul już odjechał, ale Francis przywoła ci fiakra. – Sięgnęła po torbę i podała mu dwie srebrne jednodolarówki, choć o tej porze opłata wynosiła najwyżej pół dolara. – Jutro o wpół do dziewiątej wpadnę po ciebie w drodze do komendy. Connie zakasłała, a Francesca poczuła na karku świdrujące spojrzenie. Odwróciła do matki. – Dobry wieczór, mamo. – Nie mogę w to uwierzyć. Twoje małżeństwo wisi na włosku,

a

ty

ganiasz

po

mieście

z

Rickiem

Braggiem

w sprawie jakiegoś żałosnego śledztwa! – Pewnie ucieszy cię fakt, że dziś po południu razem z Hartem biegaliśmy po mieście i szukaliśmy tropów, by namierzyć osobę, której zależało, by nasz ślub się nie odbył. – Julia wpatrywała się w nią zaskoczona, a Francesca zwróciła się do chłopca: – Do zobaczenia, Joel. Podziękował i nie patrząc na Julię, która najwyraźniej go przerażała, czmychnął za lokajem z domu. – Mam nadzieję, że kazałaś mu dać coś do zjedzenia – powiedziała Francesca. – Oczywiście. Nie waż się mnie krytykować i nie zmieniaj tematu. – Julia wbiła w nią wzrok. – Czy to ma znaczyć, że znów jesteście z Hartem?

– Trudno powiedzieć… Nadal mu na mnie zależy, ale wbił sobie do głowy, że za wszelką cenę musi mnie chronić przed swoją przeszłością. Julia mruknęła coś gniewnie, po czym oznajmiła twardo, wręcz groźnie: – Jutro z nim porozmawiam. – Popatrzyła po córkach. – Wkrótce siadamy do kolacji. – Zdecydowanym krokiem przemierzyła czarno-biały hol. Francesca postanowiła trochę odczekać i dopiero za jakiś czas wyperswadować matce rozmowę z Hartem. Spojrzała na siostrę i szepnęła: – Jest do mnie wrogo usposobiony. Connie pociągnęła ją do małego saloniku. – Ależ on cię kocha, Fran, tyle że buzuje w nim męska duma. – Obyś miała rację. Connie, on uznał, że najlepiej zrobię, gdy wyjdę za kogoś innego. Całe popołudnie spędziliśmy razem, szukając tropów, a on wciąż mi okazywał, jak bardzo mnie lubi. A jednak gdy przed chwila przyjechałam do niego, nie chciał mnie wpuścić. Zwykle o tej porze piliśmy szkocką i omawialiśmy jego biznesy i moje dochodzenia. A dziś nie chciał nawet wypić ze mną drinka. – O coś cię spytam. Skoro spędziliście razem całe popołudnie, co cię napadło, żeby jeszcze do niego jechać wieczorem? – Kocham go – sztywno odparła Francesca.

– A on kocha ciebie, jednak wciąż czuje się upokorzony, bo został porzucony przed ołtarzem. – Więc co mam zrobić? Connie sięgnęła po jej rękę i zanim Francesca zdążyła zaprotestować, ściągnęła jej z palca pierścionek zaręczynowy i oznajmiła: – Musisz z nim trochę pograć. Po pierwsze, schowaj pierścionek do sejfu. A po drugie, nie biegaj za nim, nie błagaj, żeby wrócił, nie tłumacz mu, że podjął złą decyzję, zrywając wasze zaręczyny. Do niego musi dotrzeć, że cię traci. Niech on gania za tobą, a nie ty za nim. – A niech to… – Była zdumiona, że sama na to nie wpadła, choć to takie proste i oczywiste! – Sama go zamknę w sejfie – obiecała Connie. – A jutro pracuj z Braggiem. Wszyscy wiedzą, że Hart jest zazdrosny o brata. Jeśli musisz wypić drinka przed kolacją, wypij go z Rickiem. A następnym razem, gdy spotkasz Harta, powiedz mu, że faktycznie nie masz wyboru i musisz zaakceptować jego decyzję. – Jesteś genialna, Connie – wyszeptała. – Mężczyźni to proste w obsłudze stworzenia, uwierz mi – skwitowała z uśmieszkiem. – Chcesz się odświeżyć przed kolacją? Zostanę u was, żeby pomóc ci przetrwać atak Julii. –

Kocham

cię.

–

Francesca

objęła

siostrę.

–

Zaraz

wracam. – Popędziła na piętro do sypialni. Humor jej się poprawił. Już sobie wyobrażała zdumioną minę Harta, gdy mu oznajmi, że się z nim zgadza i zakończenie ich związku to najlepsze rozwiązanie.

Och, dużo by dała, żeby znów zaczął o nią zabiegać. W sypialni przebrała się i poprawiła fryzurę. Włożyła ciemnozieloną suknię i rozejrzała się za szmaragdowymi kolczykami w kształcie kropli. Ostatnio miała je w uszach podczas przyjęcia, na które poszła z matką, gdy Hart gdzieś wyjechał. Nie było ich na toaletce ani w kasetce z biżuterią. Miała fatalny zwyczaj kręcenia się po pokoju podczas zdejmowania kolczyków i odkładała je, gdzie popadnie. Sprawdziła szafkę nocną, stoliczek przed kominkiem i antyczny sekretarzyk. I wreszcie zobaczyła połyskujące zielonym blaskiem łezki. I zamarła. Kolczyki leżały na kopercie, na której widniały duże, ręcznie wypisane drukowane litery. Rozpoznała je. Koperta była zaadresowana do niej, a pod nazwiskiem umieszczono tylko jedno słowo. PILNE. Opadła na krzesło i rozerwała kopertę. Tak jak poprzednio w środku była kartka z papieru welinowego w tym samym gatunku i kolorze. Rozłożyła ją drżącymi rękami. Jeśli chcesz odzyskać portret, przyjdź jutro o 14.00 na most w Central Parku. Przynieś 75 000 dolarów. A więc w końcu przyszła wiadomość od szantażysty. Chciałaby zrezygnować z rodzinnej kolacji, ale nie mogła. Kiedy więc Andrew z Evanem omawiali rewoltę na Haiti, a Connie z Julią gawędziły o zaletach nowej modystki, w jej głowie kłębiły się myśli. Czy złodziejowi naprawdę zależało na pieniądzach? Czemu ten list nie pojawił się wcześniej? Jaki

to ma związek z jej uwięzieniem w dniu ślubu? Coś tu się kompletnie nie zgadzało! Skąd miała wziąć tyle pieniędzy? Nie odważy się poprosić o nie ojca. Andrew nigdy by jej ich nie dał, a przed wyrażeniem odmowy zadałby tysiące pytać. Natomiast Hart natychmiast dałby jej pieniądze. Na niego zawsze mogła liczyć, nawet w ich obecnej sytuacji. Tylko kto był tym szantażystą. Wyeliminowała Moore’a. Gdyby miał portret, z pewnością od razu zażądałby pieniędzy. Czy mógł być w to zamieszany Farr? Wiedział, że portret jest kompromitujący i być może zniżyłby się do tego, żeby ją nim szantażować, nawet nie mając go w ręku. Tylko dlaczego miałby to robić? Nie ryzykowałby pracy w nowojorskiej policji

za

takie

pieniądze.

Najpewniej,

jak

większość

funkcjonariuszy, tyle wyciągał z łapówek. Zostało dwoje podejrzanych: Solange Marceaux i Bill Randall. Solange jest wystarczająco chciwa, by posunąć się do szantażu.

A najpewniej

wzięłaby

pieniądze,

a

następnie

wystawiła portret na widok publiczny, rujnując Francescę. Wciąż nie miała pewności, czy z udziału w kradzieży obrazu może wykluczyć Billa Randalla. Musiała sprawdzić, czy jego alibi nie zostało sfabrykowane. Jutro rano powinni razem z Braggiem porozmawiać z Henriettą, matką Billa, a potem okaże się, co przyniesie popołudnie. Wiedziała, że nie może wybrać się do Central Parku bez wsparcia, ale po Braggu było widać, że jest policjantem. Zresztą w prasie często pojawiały się jego zdjęcia i wszyscy

w

mieście

go

rozpoznawali.

Gdyby

z

nią

pojechał

i szantażysta go zobaczył, nie odzyskałaby portretu. O wpół do czwartej nad ranem, tuż przed zaśnięciem, postanowiła, że dowie się, czy Hart pozwoli jej pojechać z Raoulem. Weźmie też ze sobą Joela. A gdy zapadała w sen, pomyślała, że gdyby coś się nie powiodło, każe Joelowi natychmiast udać się do Bragga. Mogłaby go nawet uzbroić… Rankiem, stukając do drzwi Harta, była pewna, że nic nie może pójść źle. Odzyska portret i być może pozna tożsamość złodzieja. Było bardzo wcześnie, ale gdy zapukała, była pewna, że służba już wstała. Ale gdy drzwi gwałtownie się otworzyły, zobaczyła Harta. Spojrzała na niego zaskoczona. – Francesca? – spytał zdumiony. Przez krótką chwilę miała ochotę powiedzieć mu całą prawdę i skłonić, żeby to on pojechał z nią do Central Parku. Jaka szkoda, że nie byli już razem. – Przepraszam, że przychodzę tak wcześnie, ale widzę, że ty też już jesteś na nogach. – Uśmiechnęła się z wysiłkiem. – A w ogóle dzień dobry. – Teraz już zabrzmiało to prawie wesoło. Hart nie uśmiechnął się w odpowiedzi, tylko wciągnął ją do środka. – Co się stało? – spytał, zamykając drzwi. Zdjęła rękawiczki, unikając patrzenia mu w oczy. Ucieszył ją niepokój w jego głosie.

– Muszę z tobą porozmawiać. To osobista sprawa. I dość pilna. – Odważyła się podnieść oczy, lecz pod wpływem jego bacznego wzroku umknęła wzrokiem. – Czy ktoś już wstał? – Nie wiem. Próbuję zrozumieć, co takiego się wydarzyło między wczorajszym wieczorem a dzisiejszym rankiem. Podniosła wzrok i zauważyła, że jego spojrzenie padło na jej lewą rękę. – Wydajesz się bardzo spięta – powiedział. – W innym razie na pewno nie obdarzałabyś mnie tymi niby wesołymi uśmiechami. – Poprowadził ją przez hol. – Trochę się niepokoję… –

Tylko

nie

próbuj

mnie

zwodzić.

–

Przepuścił

ją

w drzwiach do biblioteki. Weszła ze spłoszoną miną. Czyżby domyślił się, że chce go oszukać? W kominku palił się ogień, na biurku leżały papiery i gazety, stała filiżanka kawy. Hart podszedł do pozłacanego wózka barowego, ze srebrnego dzbanka nalał czarnej kawy i podał jej filiżankę. – Jest bardzo wcześnie, Francesco, nawet jak na ciebie. – To prawda. – Przyjęła kawę, zastanawiając się, czy po jej wypiciu ucisk, który czuła w żołądku, stanie się bardziej dokuczliwy.

Inaczej

to

wyglądało,

kiedy

prowadziła

dochodzenie w sprawie obcej osoby. Ale teraz to jej los był zagrożony. Gdyby odzyskała portret, mogliby spokojnie zająć się ściganiem złodzieja. No i skupiłaby się na odzyskaniu Harta.

Dostrzegła,

że

ponownie

popatrzył

na

pozbawioną

pierścionka dłoń. Poczuła satysfakcję. Ciekawiło ją, czy coś na ten temat powie; mogłaby wówczas rzucić jakąś nonszalancką uwagę, ale milczał. Upiła łyk kawy. Żołądek jej się ścisnął i zaczął boleć, więc odstawiła filiżankę. – Źle się z tym czuję, że musze ciebie o coś poprosić, ale nie mam wyjścia. – Nieważne, o co chodzi, moja odpowiedź brzmi „tak”. Miała wielką ochotę go przytulić, ale nawet się nie ruszyła. – Jeszcze nie słyszałeś, w czym rzecz. – Moja odpowiedź brzmi „tak”. Poczuła bezbrzeżną ulgę. Uniosła powieki i wciąż mocno zakłopotana powiedziała: – Muszę cię prosić o znaczną sumę pieniędzy… Choć wciąż jestem ci dużo winna. –

Nie

jesteś

pięćdziesiąt

mi

tysięcy,

nic

winna,

żeby

pomóc

Francesco.

Dałem

twojemu

bratu.

ci Ile

potrzebujesz? Wzdrygnęła się z zażenowania. Kiedy Andrew odmówił spłacenia kolejnych długów hazardowych, na Evana, jako ostrzeżenie od wierzyciela, napadł jakiś zbir i bardzo go pobił, między innymi połamał mu żebra. Wtedy Francesca poprosiła Harta

o

pięćdziesiąt

tysięcy

dolarów.

Evan

był

winien

znacznie więcej, lecz uznali, że częściowa spłata wystarczy, by powstrzymać kolejne ataki. Hart bez wahania dał im tę kwotę. Nalegał też, że sam się zajmie wierzycielem Evana. Francesca wiedziała, że nie przyjmie zwrotu pożyczki.

– Zawsze możesz prosić mnie o pomoc, nigdy się nie wahaj – powiedział cicho. – Niestety potrzebuję aż siedemdziesięciu pięciu tysięcy dolarów – wyznała posępnie. – Rozumiem. – Po chwili milczenia spytał: – Po co ci te pieniądze? – Wolałabym nie mówić – odparła poważnie. – Wiesz, że ci je dam niezależnie od tego, na co ich potrzebujesz. Nie była w stanie się uśmiechnąć. – Jestem ci bardzo wdzięczna. – Tak nie zachowuje się były narzeczony, pomyślała. Tak postępuje oddany, lojalny partner. –

Wyglądasz

na

wyczerpaną.

–

Popatrzył

na

nią

badawczo. – W ogóle spałaś tej nocy? – Niewiele. – Czy pieniądze są na wykupienie portretu? – Nie. – Znów spojrzał na nią uważnie, a ona nie była w stanie popatrzeć mu w oczy. – Proszę, zaufaj mi – szepnęła, myśląc przy tym, że już jej kiedyś zaufał, a ona nie przyszła na ślub. Niemniej Hart nie zaoponował. A po chwili patrzyła, jak zdejmuje ze ściany duży obraz, za którym ukryty był sejf, i przekręcił zamek. Żelazne drzwiczki otworzyły się i Hart zaczął

ze

środka

wyjmować

skończył, przeniósł je na biurko.

paczki

banknotów.

Kiedy

– To nie jest pożyczka. Nigdy nie będziesz mogła tego spłacić, a nawet gdybyś mogła, i tak nie przyjmę zwrotu. Jednak chcę wiedzieć, na co są ci potrzebne pieniądze. Ponieważ ty również możesz mi ufać. Podeszła do biurka, ściskając w rękach torbę. – Evan znów zaczął grać. – Modliła się, żeby brat nie dowiedział się o tym okropnym oszustwie. Hart wrócił do sejfu, zamknął go i zawiesił obraz. Francesca nagle zdała sobie sprawę, że nie jest to krajobraz Constable’a, który niedawno jeszcze tu wisiał. Teraz był to senny trochę abstrakcyjny miejski pejzaż. – Kupiłeś nowy obraz. – Ten młody artysta zrobił na mnie wielkie wrażenie. Nazywa się Henri Matisse, a to jego wizja Notre-Dame. – Zabrał jej kawę, podszedł do kredensu i dolał do filiżanki ciemnego

alkoholu.

Ponownie

podał jej filiżankę.

– To

powinno cię rozluźnić. – Jest wpół do siódmej rano. – Jesteś przerażona, Francesco. – Nie, jestem… zmartwiona. Ujął ją pod brodę i uniósł jej głowę. – Powiesz mi, na co naprawdę są te pieniądze? Niewiele brakowało, by jego dłoń na jej twarzy zniweczyła jej plany. Tak bardzo chciała wszystko mu wyznać. – Nie mogę, Hart. Zostaw to tak, jak jest. Proszę.

– Nie wiem, czy mogę. – Oczy mu pociemniały i popatrzył na jej usta. Zesztywniała, spodziewając się, że zaraz ją pocałuje. Jednak po chwili cofnął rękę. – Obrałaś sobie niebezpieczny zawód. Ciągle zadajesz się z

przestępcami.

Nie

podoba

mi

się,

gdy

się

narażasz,

Francesco. – Zacisnął szczęki. – Wcale się nie narażam. – Dotknęła jego twarzy. Hart chwycił jej dłoń. – Czy jesteś szantażowana? – Nie – wyszeptała z trudem. Przez kilka chwil stali nieruchomo: jej dłoń na jego twarzy, przytrzymywana przez Harta, który zacisnął palce na jej nadgarstku. – Nie wierzę ci. – Zostaw to, Hart. Proszę – powtórzyła. –

Czy

Bragg

wie,

że

przyszłaś

tu,

żeby

prosić

o siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów? – Westchnął, gdy się zawahała. – Tak myślałem. Weźmiesz ze sobą Raoula. Poczuła wielką ulgę. – Bardzo ci dziękuję, tym bardziej że papa dziś bierze nasz powóz. Po drodze do komendy zabiorę ze sobą Joela. – Pragnęła zmienić już temat. – Chcemy dziś przesłuchać Henriettę Randall. Muszę mieć pewność, czy Bill Randall rzeczywiście nie jest podejrzanym. Odszedł parę kroków.

– Podczas tamtego weekendu, gdy skradziono twój portret, mój przyrodni brat był na uniwersytecie w Filadelfii. Ma na to dwóch świadków. – Chcę się tylko upewnić, że jego alibi jest prawdziwe. – Wiedziała, jak nie znosił przyrodniego brata. Teraz też, gdy o nim mówił, twarz mu pociemniała z gniewu. – Czy rozmawiałeś z Randallem? – Nie. To nieprzyjemne zadanie zostawiłem detektywom. Gdy podeszła do niego, chwycił ją za nadgarstek, zanim zdążyła dotknąć jego twarzy. – Nie mogę zrozumieć, czemu zamówiłem ten portret. Niszczę wszystko, czego się tylko tknę. I wszystkich… A ty nie jesteś wyjątkiem, Francesco. Francesca już kilkakrotnie odwiedzała cieszącą się złą sławą Wyspę Blackwella. Zwykle odwiedzała przytułek, gdzie udzielała się charytatywnie, ale widok więzienia był jeszcze bardziej przygnębiający. Kiedy stała z Braggiem na pokładzie promu, zadrżała nie tylko z powodu panującego na rzece zimna. – Przydałby ci się szal – stwierdził Bragg i zanim zdążyła zaprotestować, zdjął marynarkę i zarzucił jej na ramiona. Otoczył ją jego męski zapach, przypominając dawno minione chwile, gdy byli kimś więcej niż przyjaciółmi, i poczuła się zakłopotana. Hart nie byłby mu wdzięczny za ten gest, pomyślała. – Dziękuję. Za każdym razem, gdy tu przyjeżdżam, myślę, jak przytłaczająco wygląda więzienie.

Zakład zbudowany z granitu zajmował większość terenu, od południowego brzegu wyspy aż do samego krańca na północy. – Też tak się tu czuję. Ale cieszę się, że pani Randall jest w części, gdzie może pracować, bo warunki w więzieniu są godne ubolewania. – Rzucił Francesce przeciągłe spojrzenie. – Wolałbym, żebyś tu nie przyjeżdżała. – Już tu byłam, Bragg – odparła posępnie. – Zapomniałeś, że zajmuję się reformami? Słyszałam, jak Seth Low mówił o Zakładzie Karnym na Wyspie Blackwella. Przez niemal całą dekadę

pomstował

narkotykami,

brak

na

okropne

urządzeń

przepełnienie,

sanitarnych.

Kiedy

handel ostatnio

przyjechałam do przytułku, odwiedziłam również więzienie. – Jakim cudem dostałaś się do środka? – Wzniósł oczy do nieba. – Mam swoje metody. – No tak, bez wątpienia. – Spoważniał. Całą godzinę spędzili na omawianiu sprawy. Francesca zdała Braggowi relację z wczorajszego dnia, więc był już na bieżąco. Nie wspomniała tylko, że stała się ofiarą szantażu. Rick także przekazał jej kilka nowych informacji. Daniel Moore był zadłużony, na przykład czynszu za galerię nie płacił już od pół roku, a za mieszkanie od dwóch miesięcy. Zgłosiła się jakaś kobieta, która twierdzi, że w sobotę widziała dwóch mężczyzn wychodzących z galerii. Nie pamięta dokładnej godziny, ale zeznanie

świadka,

z

którym

rozmawiał

Joel,

zostało

potwierdzone. Bragg

również

sądził,

że

Moore

był

zamieszany

w uwięzienie Franceski. Zamierzali sprawdzić jego rachunki

bankowe, żeby upewnić się, czy ostatnio na jego konto nie wpłynęła jakaś znacząca kwota. I oboje uważali, że już czas sprowadzić Moore’a do komendy na formalne przesłuchanie. Francesca postanowiła, że Joel nadal będzie szukać tropów w

okolicach

placu

Waszyngtona.

Poprosiła

też

Bragga

o odszukanie lupanaru, w którym być może pracuje Dawn. Rick przesłał pytanie do właściwych komisariatów, więc być może już po południu dostanie tę informację. Prom płynął wzdłuż zachodniego brzegu wyspy i niedługo mieli z niego wysiąść. – Czemu jesteś taka zmartwiona? Wydawało mi się, że sprawy z moim bratem idą ku lepszemu. Obrzuciła go uważnym spojrzeniem. Gdy rano pojawiła się w jego biurze, z pewnością zauważył, że nie nosiła na palcu

pierścionka,

a

jednak

nie

skomentował

tego.

Wyczuwała, że ma ochotę o to spytać, ale się powstrzymuje. Z namysłem przygryzła wargi. Czyż nie był jej najlepszym przyjacielem, zaraz po Connie? – Jak widzisz, nie noszę pierścionka zaręczynowego. Leży schowany w sejfie. – Zauważyłem, ale sądzę, nie zamierzasz rezygnować z mojego brata. Zawahała się, ale jednak zdradziła małą tajemnicę: – Connie mi poradziła, żebym go zdjęła. Zdumiony myślał przez chwilę, po czym wypalił: – A niech cię…Nie próbuj manipulować Hartem!

– Connie, kobieta mądra i doświadczona, dała mi światłą radę, Bragg. – I co powiedziała? Żebyś go zwodziła i udawała, że się zgadzasz z nim i też chcesz zakończyć wasz związek? Natychmiast przejrzy ten kant! Przestraszyła się, że Rick może mieć rację, jednak uznała, że nie zejdzie z obranego już kursu. – A co się dzieje u ciebie? – zmieniła temat. – Zawsze tylko o mnie mówimy. Czy jest jakiś postęp z Leigh Anne? Czuje się lepiej? Drgnął, po czym odparł spokojnie: – Francesco, kiedy zbliża się weekend świąteczny, nie mam w pracy chwili wytchnienia. – Ale chyba raz czy drugi mogłeś z żoną porozmawiać – rzuciła lekko, żartobliwie. Nie uśmiechnął się. – Do domu przychodzę najwyżej na godzinę lub dwie. Nic się nie zmieniło. Teraz naprawdę się zaniepokoiła. Ale to chyba tylko niewielka

przeszkoda

na

drodze

ich

wspólnego

życia,

pomyślała z nadzieją. – Rick, musisz znaleźć czas dla rodziny. Nie możesz mieszkać w gmachu policji ani uciekać w pracę i ukrywać się przed Leigh Anne. – Przed nikim ani przed niczym się nie ukrywam – odparł chłodno. – Po prostu jestem bardzo zajęty.

Uznała, że musi odwiedzić Leigh Anne, zanim Bragg wyjedzie z miasta na lipcowe Święto Niepodległości. Jeśli tylko będzie mogła, pomoże. Prom uderzył dziobem w nabrzeże i rzucono cumy, a Francesca spojrzała w stronę więzienia. Front budynku z wysokim spadzistym dachem przypominał gotycką budowlę. Francesca wiedziała, że osiemset cel więziennych znajduje się po lewej stronie, dom pracy przymusowej, szpital więzienny i zakład dla obłąkanych były po prawej. Na najbardziej odległym północnym krańcu wyspy znajdował się przytułek, gdzie odwiedzała biedne wdowy i sieroty. – Mam nadzieję, że warunki w domu pracy przymusowej są

znacznie

lepsze

niż

w

więzieniu.

Henrietta

nie

jest

zbrodniarką. Nadal nie mogę uwierzyć, że została skazana za to, że wiedziała, co zrobiła Mary. – Chociaż zachowanie milczenia nie jest przestępstwem, sąd uznał, że za bardzo się zaangażowała i uznano, że jej postawa ma cechy współsprawstwa. – Doszli już do drzwi recepcji. Grupa więźniów pracowała w ogrodzie pod okiem strażnika. – To niewielkie wykroczenie, dlatego znalazła się w domu pracy przymusowej, a nie więzieniu, gdzie osadzają groźnych

przestępców.

–

Otworzył

skrzydło

ciężkich

drewnianych drzwi i zatrzymał się. – Nie przestanę się o ciebie martwić, jeśli będziesz starała się wykiwać mojego brata. – To tak jak ja martwię się o ciebie i Leigh Anne – odparła cicho. Rysy mu stężały. – Chodźmy, Francesco.

Weszli do środka. Hol był ciemny, ponury, z wydzieloną częścią dla gości, recepcją i miejscem, w którym prowadzono rejestr. Było tu dość czysto. Francesca była pewna, że sprzątają tu więźniowie. Bragg zawiadomił telegraficznie o ich przybyciu

i

zanim

podszedł

do

recepcji,

z

przyległego

pomieszczenia wyszedł potężny mężczyzna. – Komendant Bragg! – zawołał. – To wielka przyjemność móc pana gościć. – Dyrektor więzienia na Wyspie Blackwella uścisnął mu rękę, po czym zwrócił się do Franceski. – A jeszcze większą przyjemnością jest poznać panią, panno Cahill. Śledziłem w prasie pani detektywistyczne sukcesy. Mam

wrażenie,

że

jest

pani

jeszcze

sławniejsza

niż

komendant… A na pewno piękniejsza. – Mrugnął do niej. – Nie sądzę, żebym była bardziej znana, lecz z radością przyjmuję pana zapewnienie, że jestem bardziej atrakcyjna – odparła

z

uśmiechem.

Richard

Coakley

wydawał

się

sympatycznym, pogodnym mężczyzną. Poszli za nim długim, zawilgoconym korytarzem. Tu nie było już tak czysto jak w holu, a brudne okno przepuszczało niewiele światła. –

Zajrzałem

do

teczki

pani

Randall

–

powiedział

dyrektor. – Dobrze sobie radzi. Przydzielono jej obowiązki w kuchni i wywiązuje się z nich bez zarzutu, w ogóle nie sprawia żadnych kłopotów. Nie narzeka, trzyma się na uboczu. Jest wzorową więźniarką. – Miło mi to słyszeć – powiedział Bragg. – Ma odsiedzieć rok, prawda? – spytała Francesca.

Ogromne znaki nad głową informowały, że wchodzą na teren Domu Pracy Przymusowej na Wyspie Blackwella. –

Zgadza

się.

Wyjdzie

dwudziestego

drugiego

października. – Coakley pchnął żelazne drzwi. – Sypialnie są na piętrze. Jak państwo widzą, mamy tu około czterdziestu różnych warsztatów. Nadal szli ciemnym korytarzem. Jedynym dźwiękiem, który tu docierał, był szum i warkot maszyn obsługiwanych przez więźniarki pracujące w warsztatach. Francesca zajrzała do jednego milczeniu

z pomieszczeń.

pracowicie

Kilka kobiet w absolutnym

przesuwało

części

garderoby

pod

stopkami maszyn do szycia. Wszystkie ubrane były w szare, więzienne uniformy. – Tędy – powiedział Coakley i otworzył szerokie drzwi. Znaleźli się w dużej, zakładowej kuchni. Pracowało tu kilkudziesięciu ludzi, szczękały garnki i patelnie, hałas był przeogromny. –

Ta

kuchnia

karmi

wszystkich

na

wyspie

poza

przestępcami z więzienia. – Dyrektor podniósł głos. – Mają własne kuchnie. Francesca dostrzegła mysz, która czmychnęła pod stół. To zawsze lepsze niż karaluchy, pomyślała, i zobaczyła insekta znikającego w ścianie. Do

dyrektora

podszedł

strażnik.

Kiedy

rozmawiali,

Francesca popatrzyła na więźniarki i zauważyła Henriettę, która wsuwała do pieca wielką tacę. – Tam jest – powiedziała do Bragga i od razu ruszyła w tamtą stronę. – Henrietto!

Starsza kobieta zamknęła piec i odwróciła się, a jej oczy zrobiły się okrągłe ze zdziwienia. Francesca podeszła bliżej. Było jej przykro, że widzi Henriettę w tych warunkach. Dawniej była dość pulchna, ale przez kilka ostatnich miesięcy bardzo schudła, posiwiała i na oko postarzała się o dziesięć lat. – Jak się pani ma? Henrietta

Randall

spojrzała

ponad

jej

ramieniem

na

Bragga, który żegnał się Coakleyem. – A jak myślisz? – Zadrżała. – Mary zamknęli w Bellevue. Dzięki Bogu mojego chłopca nie aresztowali za zbrodnię, której nie popełnił! A ja siedzę w tym okropnym miejscu! – Bardzo mi przykro, że panią skazano – szczerze powiedziała Francesca. –

Nienawidzisz

mojej

rodziny…

nienawidzisz

nas

wszystkich! – To nieprawda – zaprzeczyła żywo. W tym momencie dołączył do nich Bragg. – Bardzo mi przykro z powodu Mary, ale jeszcze bardziej żal mi pani. – Na pewno tak nie myślisz! – krzyknęła Henrietta. – Jesteś z tym parszywym kundlem, Calderem Hartem! Francesca zesztywniała, a Bragg powiedział: – Francesca i Hart byli zaręczeni. Może widziała pani w gazetach, że ślub został odwołany. Francesca nie wychodzi za Harta. – Nie wiedziałam… Rzadko dostajemy gazety, w dodatku musimy płacić trzy razy tyle co w kiosku. Nie stać mnie na to.

– Dopilnuję, żeby każdego dnia dostawała pani dziennik. Nic to nie będzie pani kosztować. – Francesca była oburzona, choć przecież wiedziała, jak działają więzienia. Strażnicy za wszystko pobierają opłaty. – Lubi pani czytać, Henrietto? Może podesłać jakieś książki? – Dlaczego tu przyszłaś? – Popatrzyła na nią nieufnie. – Czemu jesteś taka miła? Czego od mnie chcesz? – Chcemy porozmawiać z Billem i pomyśleliśmy, że może pani wie, gdzie mieszka. –

Czego

chcecie

od

mojego

syna?

–

Pobladła

gwałtownie. – Czy ma kłopoty? – Nic z tych rzeczy, Henrietto – uspokoiła ją Francesca. – Ale prowadzimy dochodzenie, a on mógłby nam pomóc. – Nie widziałam go od wielu miesięcy. Nie wiem, gdzie jest! – A kiedy widziała go pani po raz ostatni? – Wiele miesięcy temu… Był na moim procesie. – Roześmiała się gorzko. – Wiem, jakie to okropne miejsce. – Francesca chwyciła jej rękę. – Ale w październiku będzie pani wolna. – Nie chcę twojej uprzejmości. – Henrietta rozpłakała się. – Tęsknię za Mary. I za Billem. Tęsknię za naszym domem, za naszą rodziną… – To zrozumiałe, że pani tęskni za domem, za synem… – Francesca uścisnęła jej ramię. – To taki dobry chłopiec. Żadna kobieta nie ma lepszego syna! Odwiedza mnie w każdy weekend… – Urwała, a w jej

oczach pojawił się strach. – Bill odwiedza panią w każdy weekend? –szybko spytała Francesca. – Nie, nie… Tylko bym chciała, żeby to robił! – krzyknęła. – Czy Bill był tu w ostatni weekend, pani Randall? – spytał Bragg. – Proszę mówić prawdę. Mój Boże, myślała Francesca, patrząc na Bragga, który powtórzył pytanie: – Czy był tu w ostatni weekend? – Tak – szepnęła Henrietta. – W sobotę rano. W tym momencie Bill Randall stał się na liście Franceski podejrzanym numer jeden.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Poniedziałek, 30 czerwca 1902 r. południe Maggie Kennedy zawahała się i mocniej przycisnęła do siebie torbę z ubraniami. Mijała właśnie elegancki podjazd po wschodniej stronie Metropolitan Club. Rzuciła okiem przez żelazną

bramę

i

dostrzegła

trzy

wytwornie

i

bardzo

kosztownie ubrane damy, które wysiadały z dorożki. Portierzy w szkarłatno-złotych liberiach rzucili się otwierać drzwiczki. Panie nawet ich nie zauważyły. Inni portierzy pośpiesznie otwierali szklane drzwi klubu. Wśród śmiechów i pogawędek trio zniknęło w marmurowym budynku, bez wątpienia kierując się do restauracji dla pań. Maggie patrzyła z zapartym tchem. Evan często bywał w Metropolitan Club. Przychodziła tu również większość nowojorskich milionerów. Damy, które tu jadały, były ich żonami, siostrami lub córkami. Najpewniej bywała też tu Francesca, a także hrabina Bartolla Benevente. Natomiast ona nigdy nie będzie jadła w tym klubie! Nie pozwoliliby

jej

nawet

przejść

się

po

tym

wspaniałym

podjeździe. Z mieszkania przy Dziesiątej Alei wyszła prawie godzinę temu. Na stacji przy Trzeciej Alei wsiadła w El i pojechała do Ulicy Pięćdziesiątej Dziewiątej. Nie mogła wziąć fiakra – opłaty były szokujące, a ona ciężko pracowała na każdy grosz – więc pieszo poszła do Piątej Alei, oglądając wystawy.

Przy Grand Army Plaza skręciła, oddalając się jeszcze bardziej od centrum. Patrząc na jasny marmurowy budynek, zagryzła wargi. Odniesienie zamówionej przez Francescę bluzki do rezydencji Cahillów było tylko pretekstem, żeby zobaczyć Evana. Czyżbyś się zakochała, głupia dziewczyno? Jeden krótki pocałunek i już zdobył twoje serce? Nie

chciała

w

tym

momencie

wspominać

swojego

ukochanego męża. Zmarł wiele lat temu, gdy Joel był małym chłopcem, ale kochała go całym sercem i to się nie zmieniło. Zawsze będzie za nim tęskniła, a słuchanie w myślach tego, co do niej mówił, podnosiło ją na duchu. Z pewnością martwiłby się jej obecnym stanem. Chociaż nie działo się to naprawdę, wiedziała, że Josh jest śmiertelnie poważny. I w dodatku ma rację. On

ci

mężczyźni

nie

pasuje,

próbują

nieważne,

wcisnąć

co

ładnej

ci

gada.

Wszyscy

dziewczynie

piękne

słówka! Maggie wolałaby, żeby Evan nigdy jej nie pocałował. Żałowała też, że się jej zwierzył. Pomyślała nawet, że byłoby lepiej, gdyby ktoś inny, a nie Evan Cahill obronił ją przed nożownikiem. Ale ją pocałował, a ona mu na to pozwoliła. I było to cudowne

uczucie.

Nie

sądziła,

że

kiedykolwiek

jeszcze

zechce, by pocałował ją mężczyzna. A tu proszę, w ramionach Evana obudziła się w niej pragnąca spełnienia kobieta, a serce przepełniła wielka tęsknota.

Evan opowiedział jej o skłonności do hazardu, długach, o zerwaniu stosunków, a potem pogodzeniu się z rodziną, a także o dziecku, które nosiła hrabina. Bo to dziecko było jego. Maggie zadrżała. Nie czuła do hrabiny nienawiści, tylko się bała. Kilka tygodni temu Bartolla złożyła jej wizytę. Maggie pomyślała, że chce złożyć zamówienia na nowe suknie, ale hrabina zjawiła się po to, by wykpić uczucie Maggie do Evana i zażądała, by trzymała się z dala od jej kochanka. Zachowywała się okrutnie i protekcjonalnie, groziła nawet dzieciom. Maggie zszokowały jej arogancja i groźby. Kiedy po raz pierwszy zobaczyła Evana i Bartollę razem, pomyślała, że wyglądają jak para z bajki. Okazało się jednak, że hrabina jest podła i nienawistna. Bardzo jej ulżyło, gdy usłyszała, że Evan nie zamierza żenić się z Bartollą. Ale to bez sensu. Jaka ty głupia! – zrugała się w duchu. Powinien brać za żonę hrabinę, o czym dobrze wiesz. Nie myślisz chyba, że się ożeni z tobą. Josh ma rację. Jest strasznie głupia, jakby straciła rozum. Zawsze była dumna ze swojego zdrowego rozsądku, ale gdy chodziło

o

Evana

Cahilla,

cała

jej

rozwaga

ulatywała

z wiatrem. Dotarła do rezydencji Cahillów. Nie widziała nikogo z

rodziny

zamieszanie

od z

sobotniego powodu

wieczoru,

zniknięcia

kiedy

Franceski.

panowało Darzyła

Francescę ogromną sympatią i tak jak wszyscy bardzo się o nią martwiła. W gazetach pisano, że ślub został odwołany. Miała nadzieję, że to nieprawda, a Joel zapewniał ją, że pan

Hart i Francesca nadal są w sobie zakochani. Tyle tylko, że się posprzeczali. Ruszyła

podjazdem.

Wiedziała,

że

Joel

pracuje

z Francescą nad nową sprawą. Jej syn zarabiał całkiem dobrze jako pomocnik Franceski, lecz najważniejsze było to, że już nie okradał ludzi. Francesca miała na niego cudowny wpływ. Podchodziła właśnie do schodów, gdy drzwi się otworzyły i z domu wyszedł Andrew Cahill, wymachując wesoło laską z rączką z kości słoniowej. Miał na sobie elegancki garnitur i ciemny melonik. – Dzień dobry, pani Kennedy – przywitał się z miłym uśmiechem i dodał: – Francesca wyszła o świcie. Pan Cahill był tak samo uprzejmy jak jego córka. Maggie zarumieniła się i odpowiedziała na pozdrowienie. Patrzyła, jak wsiada do powozu, zastanawiając się, jak by zareagował, gdyby dowiedział się o jej uczuciach do jego syna. Oby nigdy się nie dowiedział o tych romantycznych mrzonkach. Uśmiechając się do Jonathona, weszła do holu, którego ogrom i świetność jak zawsze ją przytłoczyły. Nie potrafiłaby przywyknąć do majestatycznego przepychu, w którym żyli ludzie bogaci. Była prostą Irlandką, a na życie zarabiała szyciem. Za każdym razem, gdy przychodziła do wytwornych dzielnic miasta, zdumiewały ją różnice między ich światami. Ona

z

czwórką

jednopokojowym,

dzieci ciemnym

gnieździła

się

mieszkanku,

w a

maleńkim,

oni

opływali

w dostatki, mieszkali w ogromnych rezydencjach pełnych wymyślnych podłóg.

U

mebli, niej

pięknych

ściany

były

obrazów przegniłe;

i

marmurowych

tutaj

pokryto

je

tkaninami i tapetą. Ona miała podłogę spękaną i wytartą;

u nich chodziło się po marmurach lub lśniącym parkiecie i drogich, egzotycznych dywanach. Ostatnio

zaczęła

w

gazetach

przeglądać

kronikę

towarzyską. Nie było dnia, by nie wspomniano, że Julia Van Wyck Cahill, lord lub lady Montrose, Francesca, Evan lub pan Cahill jedli obiad w którymś ze słynnych lokali lub brali udział w eleganckim wydarzeniu. Kiedy czytała te strony, czuła się niemal jak członek tej rodziny. Jednak nie należała do nich i nigdy nie będzie. I tego powinna się trzymać. Ledwie Jonathon zamknął drzwi, w holu pojawiła się Julia. Ubrana w dopasowaną jasnoniebieską suknię i naszyjnik z

akwamarynów

i

wyrafinowania.

wyglądała

jak

Uśmiechnęła

się

uosobienie na

elegancji

powitanie,

choć

wydawała się trochę zaskoczona. – Dzień dobry, Maggie. Czy to dla Franceski? Jej spojrzenie wydawało się ostrzejsze niż zwykle, jakby uśmiechem chciała zamaskować jakieś podejrzenie. – Tak, jej bluzka. Pomyślałam, że może będzie chciała mieć ją na weekend. – Bardzo miło z twojej strony. – Julia odebrała torbę i przekazała ją przechodzącej pokojówce. – Bette, odwieś to, proszę, w pokoju Franceski. – Kiedy pokojówka odeszła, Julia spojrzała na Maggie. – Franceski nie ma w domu. Maggie poczuła, że się czerwieni. –

Wiem.

Przy

drzwiach

spotkałam

pana

Cahilla.

–

I pośpiesznie dodała: – Chciałam tylko powiedzieć, jak mi ulżyło, gdy się dowiedziałam, że w sobotę nic jej się nie stało.

–

Jesteś

dobrą

kobietą,

Maggie.

–

Julia

wyraźnie

złagodniała. – Jestem pewna, że Francesca i pan Hart wkrótce wszystko zaplanują od nowa – powiedziała Maggie, zerkając w bok. Nie rozmawiali na ten temat, lecz zakładała, że Evan wkrótce wyjedzie na lato z miasta, jak to robili wszyscy z jego klasy. Do tej pory, ku radości Maggie, zatrzymywał go ślub siostry. Wiedziała, że często jadał śniadania z rodzicami, ale nie bardzo wiedziała, jak zapytać, czy mogłaby zamienić z nim parę słów. – Czy mogę ci pomóc w czymś jeszcze? – Głos Julii znów stał się ostrzejszy. Ona wie, ze zgrozą pomyślała Maggie, ale jakimś cudem udało jej się uśmiechnąć. – Nie, tylko chciałam się upewnić, że Francesca dostanie bluzkę na święto. Dziś zabrała ze sobą Joela. Towarzyszy jej podczas dochodzenia. Jest najszczęśliwszy, gdy przebywa z panną Cahill. – Pomyślała, że ta uwaga zabrzmiała dość dziwnie. –

Cała

moja

córka,

nadzwyczajny

specjalista

od

rozwiązywania zagadek kryminalnych – z ledwie skrywaną złością skwitowała Julia. Zanim Maggie zdołała wymyślić coś stosownego na temat talentu Franceski, usłyszała kroki na schodach. I napotkała spojrzenie Evana, który szybko do niej podbiegł. – Maggie! Czy wszystko w porządku? – zaniepokoił się. – Tak, oczywiście. – Serce waliło jej jak młot. Evan był najprzystojniejszym

mężczyzną,

jakiego

kiedykolwiek

widziała. I najmilszym. Przepadał za jej dziećmi i ciągle im przynosił prezenty lub słodycze. Evan odetchnął z ulgą i z uśmiechem spojrzał na Julię. – Dzień dobry, mamo. – Maggie przyniosła Francesce nową bluzkę i właśnie wychodzi. – Oczy Julii były lodowate. Evana zdziwił jej ostry ton, a Maggie skuliła się. Co ja sobie myślę? – skarciła się w duchu. Pewnego dnia Evan znajdzie piękną, elegancką młodą damę. Może ją nawet lubić, może lubić jej dzieci… Ale to przecież dziedzic Cahillów. – Maggie czeka długa droga do domu. – Odwrócił się do niej z uśmiechem. – Jesteś głodna? Będę jadł drugie śniadanie, może się przyłączysz? Miał

najpiękniejszy

na

świecie

uśmiech,

świetlisty

i radosny, i taki też miał charakter. – Już jadłam – skłamała. – To zjedz jeszcze raz – rzucił wesoło. – Poprosiłem o naleśniki, jajka i kiełbaski z mnóstwem masła i syropem klonowym z Vermontu. Zaburczało jej w brzuchu. Na śniadanie jadła irlandzkie płatki owsiane. Nie mogli sobie pozwolić na jajka ani kiełbaski, o maśle i syropie nawet nie wspominając. – Nalegam. – Evan wziął ją pod rękę i spojrzał na Julię. – Dołączysz do nas? – Idę na lunch do hotelu Essex. – Obrzuciła Evana pełnym dezaprobaty spojrzeniem i wyszła.

Kiedy za matką zamknęły się drzwi, roześmiał się. – Tak łatwo ją przejrzeć. Niepokoi ją to, że tak się cieszę na twój widok. – Uścisnął jej dłoń. – A ja naprawdę się cieszę, że przyszłaś i ze mną zjesz. – Nie byłam pewna, czy nadal jesteś w mieście. – Lipiec i sierpień mam spędzić z przyjaciółmi na Fire Island. Tak naprawdę powinienem już tam być, ale zatrzymała mnie kolejna przygoda Fran. – Chwycił jej dłonie. – Maggie, nigdy nie wyjechałbym na całe lato bez pożegnania. – Uśmiechnął się. – Mam pomysł. Zabierzmy dzieci na Coney Island. Jest taki piękny dzień… Była tak wzruszona, że nie mogła wydobyć z siebie głosu. – Hej… – Ujął ją pod brodę. – Dlaczego płaczesz? Nawet nie próbowała odpowiedzieć. – Maggie… – Wziął ja w ramiona. Przylgnęła do niego z całej siły. Francesca

wyglądała

przez

okno

powozu.

Właśnie

wjeżdżali do Central Parku. Byli już prawie na moście, który łączył oba brzegi jeziora. Za kilka chwil stanie twarzą w twarz z szantażystą. Z posępną miną spoglądała na Joela, ale nieustannie myślała o Billu Randallu. Kiedy ostatnio miała z nim do czynienia, zachował się bezwzględnie i okrutnie. Brutalnie przywiązał ją do łóżka i zamknął na klucz, ale udało się jej rozwiązać więzy i wymknąć z pokoju. Niestety zauważył ją, jak czmycha, i rozgorzała między nimi krwawa walka. Jednak Francesce

dopisało szczęście. Zdołała chwycić patelnię i z całej siły walnęła w łeb Randalla. Pałał do niej nienawiścią, zanim jeszcze zebrała dowody, że jego siostra jest morderczynię, w konsekwencji czego Mary osadzono w Bellevue, a matka odsiadywała wyrok na Wyspie Blackwella. Z pewnością więc nienawidził jej jeszcze bardziej. Bała się, że za chwilę spotka go na moście. Opanowała lęk. Musi odzyskać portret! Otworzyła torbę i spojrzała na dwa nieduże pistolety. Wyjęła ten, który kupiła niedawno. – To nowy pistolet? – spytał Joel. – Tak. Uznałam, że na wszelki wypadek muszę mieć coś w zapasie. A dzisiaj ty go weźmiesz. – Ja? – Szeroko otworzył buzię. – Naprawdę? Jeszcze do nikogo nie waliłem z pukawki. –

Ta

kompletnie

pukawka

nie

jest

nieodpowiedzialny

naładowana. dałby

–

dziecku

Tylko

ktoś

gotową

do

strzału broń. – Będziesz moją ochroną. Być może staniemy oko w oko z Billem Randallem, a on nigdy cię nie widział. Wyjmiesz pistolet dopiero wtedy, gdy znajdę się w kłopotach. On nie będzie wiedział, że komora jest pusta. – Przywiążę go w pasie i przykryję koszulą – odparł mocno podekscytowany. Może powinnam powiedzieć Hartowi prawdę, rozmyślała Francesca. Nie byłby zadowolony, gdyby teraz ja zobaczył. – Pójdę z walizką na most i będę czekać na szantażystę. Ty pójdziesz tam przede mną. Weźmiesz piłkę i będziesz się nią bawił w połowie mostu. Kiedy zobaczysz, że nawiązałam

kontakt ze złodziejem, udawaj, że nic nie zauważyłeś, ale obserwuj

nas

uważnie.

Jeśli

wszystko

pójdzie

dobrze,

wymienię sakwojaż na portret. Jeśli sprawy potoczą się źle, przybiegniesz z pistoletem. – Bez obaw, panno Cahill – zawadiacko odparł Joel. – Bywały gorsze sytuacje. Zdobędziemy ten obraz i… tego dowcipnisia. Taką właśnie miała nadzieję. Odwróciła się i spojrzała przez okno. Na pięknym, jasnoszarym, kamiennym moście widziała kilku przechodniów, kaczki i łabędzie pływały po jeziorze, na brzegu stali dwaj chłopcy i bawili się miniaturową łódeczką. Zastukała w dach powozu, by Raoul się zatrzymał. Gdy wysiadali, minęła ich dorożka, która jechała za nimi. Raoul czekał na polecenia. – Możesz tu poczekać – zwróciła się do niego Francesca. – Nie pójdę dalej niż do połowy mostu. Raoul był dużym mężczyzną hiszpańskiego pochodzenia. Walczył z Teddym Rooseveltem w regimencie Rough Riders w wojnie o niepodległość Kuby. Było oczywiste, że Hart nakazał mu nie spuszczać Franceski z oka. Spojrzała na most. Szła po nim jakaś para i jechały dwa fiakry. Pomyślała, że w jednym z nich może siedzieć Randall lub Solange. Ruchem głowy dała znak Joelowi. Pistolet zasłonił koszulą, w ręku niósł piłkę. Pogwizdując, wszedł na most i zaczął odbijać piłkę od balustrady. Gdy jeden z fiakrów zatrzymał się w połowie mostu, Francesca podniosła ciężką walizkę. Para, którą zauważyła

wcześniej, spojrzała na nią z zaciekawieniem. Cóż, nie miała parasolki ani rękawiczek, za to taszczyła skórzaną męską teczkę. W drugiej ręce niosła torbę, w której schowała broń. Zatrzymała się nieopodal fiakra i postawiła sakwojaż na ziemi. Ze trzy jardy przed nią Joel z zapałem bawił się piłką. Był naprawdę wspaniałym pomocnikiem. Stała się czujna, gdy z dorożki wysiadła młoda kobieta i podbiegła do balustrady, wykrzykując coś z zachwytem. Odwróciła się, powiedziała coś po niemiecku, a po chwili dołączyła do niej starsza dama. Czyli fałszywy alarm. Jeśli nie liczyć niemieckich turystek i woźnicy, tylko ona i Joel byli na moście.

Gdzie

jest

szantażysta?

–

zastanawiała

się

poirytowana. Damy po chwili odjechały, natomiast do mostu zbliżał się następny powóz, a także cyklista. Jednak dorożka minęła Francesce i pojechała dalej, więc przyjrzała się cykliście. Był mniej więcej w tym samym wieku co Bill, ale to nie był on ani nikt, kogo znała. W spodniach z ciemnego tweedu i flanelowej koszuli wyglądał na robotnika, miał nawet pudełko na lunch zawieszone przy kierownicy. Rzuciła okiem na zegarek. Stała już na moście ponad dwadzieścia minut. A może ta wiadomość to był podstęp? Zobaczyła, że cyklista gwałtownie skręcił w jej stronę. Chciał ją staranować! Jednak gdy przednie koło musnęło jej spódnicę, mężczyzna szarpnął kierownicą i wetknął jej coś do ręki. Uderzenie było tak silne, że zatoczyła się do tyłu, a kiedy odzyskała równowagę, spojrzała na kawałek papieru, który zacisnęła w dłoni. Był to wykonany węglem prymitywny

szkic aktu. Bez wątpienia rysunek miał przedstawiać jej portret. Krzyknęła ze zgrozą, wtykając kartkę do torby. – Coś się pani stało? – pytał Joel, który właśnie do niej dobiegł. – On specjalnie na panią wjechał! – Musimy go złapać! – zawołała, gotowa ruszać w pościg za rowerzystą, który zawrócił i mocno pedałował w tę samą stronę, z której nadjechał. Spojrzała na sakwojaż i opamiętała się. Nie mogła go tu zostawić. – Ja go dorwę! – Joel puścił się pędem, jednak cyklista był już po zachodniej stronie mostu. – Joel! – zawołała. – Wracaj! Chłopiec

zwolnił,

potem

stanął

i

pięścią

pogroził

znikającemu rowerzyście. Usłyszała, że podchodzi do niej Raoul. – Mógłbyś wziąć tę walizkę? – poprosiła, odwracając się. Jednak to nie Raoul stał za jej plecami. Hart miał twarz surowa i posępną. – Naprawdę sądziłaś, że pozwolę ci iść samej na spotkanie z szantażystą? – Ujął jej twarz w dłonie. – Jesteś ranna? – Nie. – Daj mi spojrzeć na tę kartkę. – Śledziłeś nas?! – rzuciła oskarżycielsko, ale sięgnęła do torby i podała mu rysunek. – Jechałem za wami fiakrem. – Spojrzał na szkic i twarz mu pociemniała. – On się z tobą bawi, Francesco. Tu wcale nie chodzi o pieniądze.

– Czego on chce? – zawołała z rozpaczą. – Czy zamierza mnie torturować, zanim całkiem mnie zniszczy? – Tak to właśnie wygląda. – Dał znak Joelowi, Francescę wziął pod rękę i poprowadził do powozu. Kiedy wsiedli, oznajmił, patrząc na nią intensywnie: – Już wiem, że dostałaś wiadomość od szantażysty. Ale czego mi nie powiedziałaś? – Tak jak planowaliśmy, rano pojechaliśmy z Rickiem do Henrietty Randall. Bill Randall był w sobotę w mieście, o dziesiątej rano odwiedził matkę na Wyspie Blackwella. Henrietcie

wymknęła

sprawdziliśmy,

że

się

Randall

ta

informacja,

podpisał

się

a w

potem rejestrze

odwiedzających. Poprosiliśmy o rejestry z kwietnia. Mają je w archiwum. – A więc mój cholerny brat stoi za kradzieżą portretu – wycedził Hart. – Możliwe, że alibi jest prawdziwe, a jego pobyt w mieście to zwykły zbieg okoliczności. – Sama w to nie wierzysz. – Owszem, nie wierzę. – Pięćdziesiąta Siódma przy Lexington… Do dawnej rezydencji Randallów! – zawołał Hart do Raoula i dodał cicho: – Jeśli to Bill ukradł portret… jeśli to on wpakował nas w to piekło… zabiję go. – Nawet nie próbuj się o to obwiniać! – krzyknęła Francesca. – A kogo mam winić? Sarah, bo namalowała portret? Ciebie, bo się na to zgodziłaś? Panią Channing, bo nie pozamykała wszystkich drzwi?

– Tak, tak i jeszcze raz tak! – zawołała. Calder raptownie chwycił jej dłoń, a ich kolana zetknęły się. – Nie znoszę, gdy się narażasz na niebezpieczeństwo. A jeszcze gorzej się czuję, gdy to ja cię na nie narażam. – Puścił jej rękę, patrząc na nią rozpalonym wzrokiem. Jak miała wybić mu z głowy obsesyjne przekonanie, że wszystko się dzieje z jego winy? –

Po

przeszukaniu

domu

Randalla

powinniśmy

porozmawiać z Danielem Moore’em – powiedziała, patrząc mu w oczy. – Joel dowiedział się, że w sobotę rano Moore był w galerii z jakimś mężczyzną. Moim zdaniem to on mnie uwięził albo w tym pomagal. – Ale na pewno nie jest złodziejem ani szantażystą. Gdyby wiedział, gdzie się znajduje portret, już byśmy go odzyskali, bo rozpaczliwie potrzebuje gotówki. Zalega z czynszem w galerii i w mieszkaniu, a jednak w zeszły czwartek na swoje konto w Banku Oszczędnościowym East River wpłacił tysiąc dolarów. – Pieniądze od złodzieja za wykorzystanie galerii? – Najpewniej tak. – Wjechali w Aleję Lexington. – Jesteśmy na miejscu – powiedział Hart, a kiedy wysiedli, położył rękę na ramieniu Joela. – Zasługujesz na pochwałę za to, jak starałeś się obronić Francescę przed cyklistą. – Zobaczyłem, jak zmienia kierunek, i już wiedziałem, że chce w nią wjechać. – Joel, masz intuicję i jesteś bardzo odważny. Francesca ma szczęście, że zawsze jesteś przy niej.

Joel zarumienił się z radości, a Francesca ukryła uśmiech i powiedziała: – Szukamy wszystkich możliwych śladów związanych z

wiadomością

od

szantażysty,

kradzieżą

portretu

lub

obecnością Billa Randalla w mieście. Joel, ty zajmij się górą, a Hart i ja przeszukamy parter. Ruszyli w stronę budynku z czerwonej cegły, który znajdował się tuż za rogiem alei. Na żelaznej bramie wisiała tablica z napisem „Na sprzedaż”. Hart otworzył bramę i weszli do środka. Francesca sięgnęła do klamki, ale oczywiście drzwi były zamknięte. Joel zajął się zamkiem, a Hart ruszył wokół domu w poszukiwaniu otwartego okna. Francesca udawała, że nic złego się nie dzieje, ale kilku przechodniów przyjrzało się im podejrzliwie,

a

przekupień,

który

na

rogu

Pięćdziesiątej

Siódmej handlował świecami, zaczął obserwować, jak Joel majstruje przy zamku. W tym momencie Hart otworzył drzwi od środka, wpuścił ich do domu i Joel od razu pobiegł na górę. – Drzwi z tyłu były otwarte – wyjaśnił Hart. – Spójrz na to, Francesco. – Poprowadził ją do małego saloniku, gdzie w lutym przesłuchiwała członków rodziny po zabójstwie Paula Randalla. Salonik był ciemny i ponury, jakby panowała w nim żałoba. Francesca spojrzała na kredens, na którym stały bibeloty i liczne fotografie, przesunęła spojrzenie na kominek i skupiła się na części wypoczynkowej salonu. Naprzeciw

zielonej sofy ustawiono dwa czerwone fotele. Na jednym z podręcznych stolików stała pusta szklanka, na stole przed sofą leżały gazety. Oczywiście szklanka mogła tam stać od trzech miesięcy, mógł ją też zostawić agent nieruchomości. Podeszła do stolika i podniosła leżący na wierzchu „New York Times”. Dziś wchodzi w życie decyzja o podjęciu strajku. Krzyknęła cicho. Czy to możliwe, że artykuł dotyczy spodziewanego od dawna strajku Pacific Union w Omaha? Spojrzała na datę wydania. Poniedziałek, trzydziesty czerwca. –

To

dzisiejsza

gazeta!

A

dwa

inne

dzienniki

są

z niedzieli! – zawołała. – Mógł tu być ktokolwiek, agent, kupiec, każdy… – powiedział Hart spokojnie. – Owszem. Także Bill! – Przeszła do kuchni, Hart za nią. Poczuła się dziwnie, bo tutaj natknęła się na Billa, gdy uciekła z pokoju Mary, i powaliła go żeliwną patelnią. Na kuchennym stole zobaczyła talerz z okruszkami chleba. Sprawdziła, że okruszki są świeże Zajrzała do zlewu i zobaczyła brudne naczynia. – Agent nie zostawiłby takiego bałaganu. Do kuchni wpadł Joel i zawołał podekscytowany: – Na górze ktoś korzysta z sypialni! W drugim pokoju też ktoś mieszka. Chodźcie! Pomaszerowali na górę i Joel wskazał im małą, skromnie urządzoną sypialnię Mary. Nic się tu nie zmieniło od czasu, gdy Francesca została uwięziona. Tyle że łóżko nie było pościelone,

kołdra

leżała

odrzucona

na

bok,

poduszka

wgnieciona, jakby ktoś przed chwilą trzymał na niej głowę. A okno było otwarte. – Ktoś bezsprzecznie korzysta z tego pokoju – mruknął Hart. Poczuła niepokój. – Joel, a ten drugi pokój? Zaprowadził ich tam. W tej sypialni łóżko było pościelone, ale na nocnej szafce leżały przybory toaletowe oraz „Harper’s Magazine” sprzed dwóch tygodni. Kiedy Francesca podeszła do łóżka, poczuła woń męskiej wody. Żołądek się jej ścisnął. Ten zapach skojarzył się jej z Randallem. –

Wygląda

na

to,

że

Bill

mieszka

tu

ze

swoim

wspólnikiem – stwierdził Hart. – Robi się późno. Zawieźmy Joela do domu, a potem odwiozę ciebie. Jesteś od świtu na nogach. –

Bragg

musi

wziąć

ten

dom

pod

obserwację

–

powiedziała. – Zadzwonię do niego, gdy wrócimy do domu. Była ciekawa, czy to zwykłe przejęzyczenie. Kiedy zeszli na dół, poczuła się zmęczona. – To był ciężki dzień – powiedziała trochę cierpiętniczo, mając nadzieję, że wzbudzi w Harcie współczucie. Jednak udał, że nic nie widzi i nie słyszy. – Nie dość, że wstałam o świcie, to prawie nie mogłam zasnąć tej nocy – narzekała boleściwie. Czyżby

usta

Harta

drgnęły?

Ujął

ją

pod

łokieć

i poprowadził przez mały ogródek w stronę Pięćdziesiątej

Siódmej Ulicy. Joel szedł za nimi. – Czego ty chcesz, Francesco? – Och, marzę o dobrym, mocnym drinku.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Poniedziałek, 30 czerwca 1902 r. godzina 18.00 Przyglądała się strojom rozrzuconym na łóżku. Miała suknie na wszystkie okazje: na herbatki i lunche, przechadzki wzdłuż handlowej Ladies’ Mile, na zakupy w sklepach B. Altmana lub Lorda & Taylora, na charytatywne lunche i bale. Leigh Anne bezradnie wpatrywała się w stos sukien. Obok niej kręciła się podekscytowana Katie, a Nanette, nowa pokojówka, czekała na polecenia. Dlaczego nie mogła się zdecydować, które suknie wybrać do spakowania na świąteczny weekend? Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak będą spędzać czas z Rickiem i dziewczynkami w małym domku na plaży, więc jak miała podjąć decyzję o tym, w co się ubrać. Umysł miała zamroczony i jakby spowity mgłą. – Powinnaś wziąć bladoniebieską, ciemnoróżową i tę w zielone paski – szepnęła Katie. Leigh Anne spojrzała na dziewczynkę. Miała usta wygięte w podkówkę, w ciemnych oczach czaił się niepokój. – Świetny wybór – pochwaliła, uśmiechając się jak najradośniej. Powinnam kupić nowe rzeczy, pomyślała beznamiętnie. Potrzebowała sukni szarej i beżowej, i może też czarnej, bo stonowane

kolory

są

odpowiednie

dla

kalekiej

kobiety

w fotelu na kółkach. Prawa noga znów zaczęła boleć. Gdzie jej herbata?

– Od razu spakuję te piękne suknie – powiedziała wesoło Nanette. – Czy chce pani coś jeszcze zabrać na wyjazd? Na plaży może być chłodno. Ta Francuzka ciągle się uśmiechała. Z czego tak się cieszy?

Czy

nie

wie,

że

tragedia

może

się

wydarzyć

w mgnieniu oka, na zawsze odmieniając życie? Zauważyła, że Katie przyniosła jej herbatę. – Dziękuję. – Leigh Anne zarumieniła się, bojąc się spojrzeć dziewczynce w oczy. Katie widziała, jak wlewa brandy do filiżanki. – Czy możemy zejść na dół? – wyszeptała Katie. – Oczywiście. – Udało jej się uśmiechnąć, gdy zawołano Petera, choć nie cierpiała, gdy ją znosili na dół. Gdy kilka minut później dziewczynki siadały do stołu, rozległ się dzwonek. Kto mógł przyjść z wizytą w porze kolacji, zdziwiła się Leigh Anne. Z jej znajomych ostatnio nikt w ogóle nie przychodził, jakby przestała istnieć. Bo w gruncie rzeczy prawdziwa Leigh Anne już nie istniała. Jej miejsce zajęła obca osoba. Skinęła do Petera, żeby poszedł otworzyć, a po chwili rozległ się stukot damskich obcasów. – Dzień dobry, Leigh Anne. O rety, ale urocza rodzinna scena! Brakuje tylko pana komendanta. – Bartolla Benevente uśmiechnęła się promiennie. Leigh Anne zamarło serce. Czego ta kobieta chce? Nie uważała już Bartolli za przyjaciółkę. Kiedyś jadały ze sobą lunche, w Europie chodziły razem na zakupy, bawiły się na tych samych przyjęciach i balach. Bartolla zawsze była

zazdrosna o jej powodzenie. Teraz stało się jasne, że hrabina rozkoszuje się jej trudną sytuacją. – Witaj. Co za niespodzianka, Bartollo. Jak widzisz, dzieci właśnie jedzą kolację. Bartolla

była

piękną

kobietą

i

wyglądała

wspaniale

w szafirowym kostiumie. – Zapomniałam, że dzieci jadają tak wcześnie. Chciałam wpaść przed wyjazdem w góry Catskill. Kochanie, czy ty jesteś chora? – spytała, unosząc brwi. Leigh Anne wiedziała, że hrabina w nieelegancki sposób nawiązuje do jej bladej twarzy i mizernego wyglądu. –

Ostatnio

dokuczał

mi

ból…

–

Trochę

za

późno

pomyślała, że nie powinna o tym rozmawiać przy dzieciach. – Kończcie, kochane. Przejdę z hrabiną do salonu. Peter przewiózł ją przez niewielki hol do salonu. – Może podałbyś nam po kieliszku sherry – poprosiła Leigh Anne. – Tak mi przykro, że nie czujesz się dobrze – powiedziała Bartolla, gdy Peter odszedł do barku. – Straciłaś dużo na wadze. Wiem, że to, co zaraz powiem, zabrzmi zuchwale, ale w tej sukni nie jest ci dobrze. –

Muszę

zadzwonić

do

krawcowej.

–

Leigh

Anne

pociągnęła spory łyk sherry i spojrzała na Bartollę. Wiedziała wszystko o jej nieudanym romansie z Evanem Cahillem. – Myślę, że wypróbuję tę Irlandkę, Maggie Kennedy. Francesce uszyła przepiękne suknie.

–

Nie

wierzę,

że

mogłabyś

to

zrobić!

–Bartolla

z nienawistnym błyskiem w oku odstawiła kieliszek – Niby dlaczego? – Bo to ladacznica! Tuż pod moim nosem kręci romans z Evanem. – Naprawdę? Na mnie zrobiła wrażenie miłej, przyzwoitej kobiety. – Nie mogę uwierzyć, że on z nią sypia! – piekliła się hrabina. – Ale wreszcie dotrze do niego, że chodzi jej tylko o jego fortunę. – Tak jak było to w twoim przypadku? – No, no, wciąż masz ostre pazury. – Bartolla uśmiechnęła się. – A jak się ma Rick, kochanie? Codziennie o nim piszą w gazetach. Co miała powiedzieć? Nie chciała rozmawiać o Ricku ani o swoim małżeństwie z tą nienawistną kobietą. – Stracisz go, jeśli bardziej się nie postarasz – dodała Bartolla. – Wciąż jesteś ładna. Gdybyś nałożyła odrobinę różu i

wybrała

inną

suknię,

znów

mogłabyś

wzbudzić

jego

zainteresowanie. – Mój mąż jest mi bardzo oddany – oznajmiła dobitnie. – Słyszałam, że po tym, jak Hart zerwał zaręczyny, biega z Francescą po mieście. – Bartolla roześmiała się. – Naprawdę nie widzisz, co się dzieje? Rick zwróci się do niej, jeśli nadal tak będziesz postępować. Na to nie było odpowiedzi. Zresztą Bartolla miała rację.

– Nie chcę, żebyś go straciła – ciągnęła hrabina, siadając przy jej fotelu. – Musisz się doprowadzić do porządku. Leigh Anne żałowała, że nie może wstać i wyjść z pokoju. – Nalejesz mi jeszcze jedno sherry? Bartolla podeszła do barku, mówiąc przy tym: – Nie wydajesz się zaniepokojona myślą, że Rick może cię zostawić. – Jestem zbyt zmęczona, żeby się martwić. – Mój Boże… – Bartolla była wyraźnie skonsternowana. – Straciłaś znacznie więcej niż władzę w nogach. Żal mi ciebie. Przeczuwam, że Francesca może wkrótce odejść z Rickiem. Ciekawe czy ona ma rację, pomyślała Leigh Anne. Ale czy ja to obchodzi? Musi wziąć laudanum albo morfinę, którą zdobył dla niej zdobyć poprzedni pielęgniarz. – Chociaż może być inaczej, to Francesca zostanie sama – spekulowała Bartolla. – Sarah ostatnio czymś się zamartwia, prawie odchodzi od zmysłów, a wszystko przez ten skradziony portret. – Portret? – Nie nadążała za Bartollą. – Na pewno wiesz, że Hart zamówił portret Franceski, ale kilka miesięcy temu ktoś go ukradł. – Zaśmiała się. – Mój Boże, ależ się zrobił rwetes. – Rick coś mi o tym wspominał. – Leigh Anne skończyła sherry. – A wspomniał, że gdyby portret pokazano publicznie, Francesca byłaby skończona?

– Nie, nic takiego nie mówił… – No jasne, że ci nie powiedział… Chroni ją. – Myślę, że powinnaś już iść. – Nie była w stanie dłużej wytrzymać

zachowania

Bartolli.

Była

zmęczona,

chciała

przestać myśleć, odpłynąć na resztę wieczoru. – Ten portret to akt – wyjawiła Bartolla. – Widziałam na własne

oczy

w

pracowni

powierzchnię,

Sarah.

Francesca

Jeśli

zostanie

wypłynie

na

wykluczona

z towarzystwa. – Gdy oniemiała Leigh Anne tylko patrzyła na nią, dodała: – Widzę, że nie miałaś bladego pojęcia. – Ucałowała ją radośnie. – Jeśli się nie zobaczymy, życzę ci cudnego

Dnia

odmaszerowała

Niepodległości. do

drzwi,

ale

–

Dumnym

zatrzymała

się

krokiem w

progu

i powiedziała do oszołomionej Leigh Anne: – Nałóż trochę różu, chyba że chcesz posłać męża w ramiona innej kobiety. Leigh Anne nie wysiliła się na odpowiedź. Bartolla już wychodzi… Wszystko będzie dobrze. Musi tylko zaaplikować sobie lekarstwo. Wystarczy chwila i znajdzie się w świecie wolnym od bólu, rozpaczy i żalu. Francesca mocno odczuwała obecność Harta. Nie potrafiła zignorować jego męskiego uroku, siły, zmysłowości, gdy w powozie usiedli obok siebie. Odwieźli już Joela do domu i teraz dzieliła ich odległość nie większa niż na szerokość dłoni. Noc za oknem powozu wyglądała bajecznie. Atramentowe niebo nad miastem usiane było milionami gwiazd. Jechali Czwartą

Aleją

wzdłuż

wykopów

pod

tunel

kolejowy.

Francesca zerknęła na wyrazisty profil Harta. Wiedziała, jak chciałaby zakończyć ten dzień.

Gdyby w sobotę nie pojechała do Galerii Moore, byliby małżeństwem, płynęliby do Francji, każdą noc spędzaliby na tańcach, piliby wino i szampana. I kochaliby się do świtu. Spojrzenie Harta znów powędrowało w jej stronę, w jego oczach

pojawił

się

błysk.

Uśmiechnęła

się

lekko,

powstrzymując słowa, które cisnęły się jej na usta. Nie miała ochoty wracać do domu. Nie chciała spędzić reszty wieczoru samotnie albo co gorsza w towarzystwie rodziców. Pragnęła spędzić wieczór z nim… zacząć od omówienia osiągnięć w nowej sprawie, a potem się z nim kochać. Hart zerknął na jej dłonie. Miała nadzieję, że spyta, czemu nie nosi pierścionka, a wtedy rzuci dobrze już obmyśloną nonszalancką uwagę. – Dlaczego nie nosisz rękawiczek? – spytał. Uśmiechnęła się, patrząc mu prosto w oczy. W tym momencie powóz skręcił w Pięćdziesiąt Dziewiątą Ulicę. Jeszcze kilka minut i będzie w domu. –

Gdybym

musiała

użyć

broni,

rękawiczki

by

mi

przeszkadzały. – No tak, w rękawiczkach nie da się zastrzelić człowieka. Znów był zły? Czy tylko ironizował? – Przecież wiesz, że noszę broń tylko dla samoobrony. –

A ty

wiesz,

że

zawsze

byłem

odstrzelisz sobie palec u nogi. Miała wrażenie, że usta mu drgnęły. – Mam nadzieję, że nie!

przeciw.

Wreszcie

– Pani Kennedy nie ucieszy się, gdy się dowie, że dałaś pistolet Joelowi. – Nie był naładowany. – Zawahała się. – Ale masz rację, nie powinnam tego robić. – Tak, nie powinnaś. Przez chwilę ich spojrzenia krzyżowały się. Tętno jej przyśpieszyło. Sądziła, że Hart już się nie odezwie, jednak powiedział cicho: – Co ja mam z tobą zrobić? Jesteś jak kot, który ma dziewięć żyć. Nie mogę zgadnąć, ile ci jeszcze pozostało. – Cały był spięty, gdy to mówił. – Dzisiaj mogłaś zostać ranna. – Chwycił jej rękę. – Czy zawsze musisz rzucać się pod pędzące lokomotywy? –

Tam

nie

było

żadnego

pociągu,

tylko

spotkanie

z szantażystą. – Do diabła, też muszę się napić. – Jeszcze mocniej ścisnął jej palce. – Sugerujesz, że powinniśmy napić się bardzo starej i bardzo dobrej szkockiej? To nam ułatwi omówić sprawę i plany na jutro. – I mając w pamięci radę siostry, dodała: – Ale możemy pomówić o tym jutro przy śniadaniu. – Hm…Wolisz śniadanie? – Tego nie powiedziałam, ale nie chcę, żebyś mnie podejrzewał

o

jakieś

ukryte

pobudki.

Sporo

myślałam

o naszym związku i zaczynam rozumieć twoje stanowisko. – Przełknęła nerwowo. Łgarstwa nie były jej mocną stroną. – Cenię sobie naszą przyjaźń i z pewnością jest dla mnie ważniejsza

niż

pożądanie,

które

do

siebie

czuliśmy.

–

Uśmiechnęła się zaskoczona, jak dobrze jej idzie. – Kiedy zdecydowałeś o naszym rozstaniu, powoli zaczęło do mnie docierać, że duma nie pozwoli mi za tobą biegać. A potem zaczęłam się zastanawiać, czy nie masz racji. Przez chwilę patrzył na nią badawczo. – Pojedziemy prosto do domu – rzucił do Raoula, po czym zwrócił się do Franceski: – A więc zaaprobowałaś, że nie jesteśmy razem. Dlatego nie nosisz pierścionka? – Siostra mi poradziła, żebym go zdjęła. Nie cieszy cię mój zdrowy rozsądek? – Czyli po raz pierwszy w życiu zamiast kierować się własnymi pragnieniami, skorzystałaś z czyjejś rady? – A skąd niby wiesz, jakie teraz mam pragnienia? – Wyprostowała plecy, wciąż niepewna, czy jej uwierzył. – Zapewniałaś

mnie z wielkim

żarem – powiedział

oschle – że nigdy nie zdejmiesz pierścionka i będziesz go nosić aż do śmierci. Nie mogła się ugiąć i wygadać, że jest w nim szaleńczo zakochana. – To było wtedy, a teraz mamy nowy dzień. Kiedy ochłonęłam, dotarło do mnie, jak bardzo się różnimy. Jesteśmy stworzeni, by pozostać przyjaciółmi, takimi na całe życie. Ale kimś więcej? Nie, raczej nie. – Była pewna, że tę rundę wygrała, i dodała z szerokim uśmiechem: – O wiele bardziej podoba mi się taka relacja między nami. Niezbyt ładnie zachowałam się w sobotę. Nie dość, że pozwoliłam sobie na łzy, to jeszcze się poniżyłam.

–

Nie

poniżyłaś

się.

Natomiast

jesteś

bezczelną

kłamczuchą. – Co? Nazwałeś mnie kłamczuchą?! – Przepraszam, to było niegrzeczne wobec damy. – Uśmiechnął wygłaszałaś

się

kpiąco.

starannie

–

Tyle

że

przygotowaną

przez

kilka

minut

przemowę.

Ty,

najbardziej impulsywna i spontaniczna ze wszystkich znanych mi kobiet! Aha, czyli raczej mi nie uwierzył, pomyślała, po czym spytała ostrożnie: – Jesteś zły, Calderze? – Dlaczego miałbym być zły? Zostałem porzucony przed ołtarzem na oczach całego towarzystwa, a kobieta, którą zamierzałem

pojąć

za

żonę,

znalazła

się

przeze

mnie

w potwornym niebezpieczeństwie. Och, zapomniałem dodać, że za to wszystko najpewniej odpowiada mój brat. Gdyby nie kochany Bill, bylibyśmy na statku w drodze do Francji, a ty nosiłabyś

mój

pierścionek

na

palcu.

Oczywiście

jeśli

pominiemy fakt, że zburzyłem ten domek z kart. Była

na

siebie

wściekła.

Nie

powinna

udawać,

że

pogodziła się z zerwaniem zaręczyn. Wzbraniała się przed radami Connie, ale zarazem pragnęła odzyskać Caldera, a błaganiem tego nie osiągnie. – Nie będę walczyć z twoją decyzją – odparła. – To sprawa zarówno zdrowego rozsądku, jak i dumy. – Cieszy mnie, że postrzegasz to tak samo jak ja… Jego głos zabrzmiał tak zmysłowo, że poczuła mrowienie.

Kilka minut później weszli do biblioteki. Uradowany Alfred pobiegł do kucharki poprosić o lekką kolację. – Czy ktoś jeszcze jest w domu? – spytała Francesca. Zadrżała, gotowa rzucić się Hartowi w ramiona, gdy się o nią otarł, on zaś zapalił dwie lampy jakby nieświadomy tego kontaktu. – Nie mam pojęcia. – Podszedł do barku. – Wiem, że Rathe

i

Grace

w

środę

wyjeżdżają

do

Newport

Beach

i zabierają ze sobą Colina i Gregory’ego. Nick jutro wraca do San Francisco i zostanie tam aż do rozpoczęcia jesiennego semestru. Wydaje mi się, że Rourke zamierza snuć się po mieście i marzyć o Sarah Channing. – Podał jej szkocką. – To prawda, zanosi się na romans między nimi. – Usiadła na sofie, czując na sobie wzrok Harta. Z jawną lubością pociągnęła łyk szkockiej, po czym odpięła i zsunęła z nóg czarne buciki na niewysokim obcasie. – Wiem, o czym myślisz – powiedział Calder, który stanął za Francescą. – Naprawdę? – Zerknęła na niego przez ramię. – Czyżby w twoich żyłach płynęła cygańska krew? – Mało prawdopodobne, ale bardzo dobrze cię znam, prawda? – Jego wzrok stal się cieplejszy. – Lepiej niż ktokolwiek inny… Lepiej nawet niż Rick. – Upił drinka i odstawił szklankę na stolik, a potem oparł dłonie o ramiona Franceski. – A więc życzysz sobie, żebyśmy byli przyjaciółmi. Naprawdę cię to satysfakcjonuje? Pochylił się nad nią, a ona obsunęła się na sofie, by go widzieć. Jego twarz była tuż przy jej twarzy. Z trudem

oderwała wzrok od jego ust i zajrzała mu w oczy. – Jasne, że nie – odparła cicho. – Jesteś taka czytelna. – Jego oczy zabłysły. – W takim razie… – pogładziła go po twarzy – na pewno wiesz, czego pragnę. – Tak, ale powinniśmy zachować rozsądek, kochanie, skoro mamy być przyjaciółmi. – Jakby wbrew swoim słowom pocałował wnętrze jej dłoni. – A zwodzić mnie możesz tylko wtedy, gdy ci na to pozwolę. – Więc mi pozwól. – Objęła jego twarz i wygięła się w górę, przyciskając wargi do kącika jego ust. Nie poruszył się, ale kostki palców mu pobielały, gdy zacisnął dłonie na oparciu sofy. Natomiast Francesca delikatnie muskała jego usta swoimi. – Tęskniłam za tobą – wyszeptała. – A teraz rozpaczliwie cię pragnę. Odsunął się trochę i ich spojrzenia się spotkały. Jego ciemne oczy płonęły żądzą. – Kiedy wreszcie przyznasz, że w powozie kłamałaś? Zaskoczył ją, a akurat teraz nie była w stanie myśleć jasno. – Nie teraz, Calderze… – Ależ tak, teraz, Francesco. – Uśmiechnął się delikatnie i dotknął policzkiem jej twarzy, po czym przesunął ustami po jej odsłoniętej szyi. Westchnęła z rozkoszy, gdy jego usta powędrowały niżej, aż do rowka między piersiami. – Przyznaj, że bezczelnie kłamałaś. – Tak, kłamałam! – Chwyciła jego krawat i pociągnęła. – Chodź na sofę i pocałuj mnie porządnie.

Wyczuła, że uśmiechnął się z satysfakcją. – Usiądź – polecił, a potem sięgnął do zapięcia sukni na plecach. Serce jej waliło, gdy sprawnie odpinał guziki. Wstała i pozwoliła, by suknia opadła na podłogę. Spojrzała na Harta. Oczy mu pociemniały z żądzy. Miała na sobie przezroczystą halkę i gorset w kolorze kości słoniowej, a pantalony w tym samym

kolorze

sięgały

połowy

uda.

Podwiązki

podtrzymywały pończochy. Hart objął ją ramionami i ich usta się zetknęły, a potem popchnął ją na sofę. Westchnęła z zadowoleniem, gdy poczuła, jak bardzo jest podniecony. – A więc będziemy przyjaciółmi i kochankami? – mruknął, zrywając

z

niej

halkę.

Ustami

pieścił

odsłonięte

piersi,

jednocześnie wsuwając rękę między jej uda. – Też za tobą tęskniłem. Ledwie jej dotknął, poczuła rozkosz, a gdy zdjął z niej pantalony i zaczął ją pieścić językiem, aż załkała. A kiedy po serii gwałtownych orgazmów znów znalazła się w jego ramionach, pomyślała o potrzebach i przyjemności Caldera. Tak bardzo go kochała… Tak bardzo, że aż czuła ból, gdy o tym myślała. –

Rzeczywiście

chcesz,

żebyśmy

zostali

wyłącznie

przyjaciółmi? – spytał cicho. – W żadnym razie! Kocham cię! – odparła z nadzwyczajną prostotą.

Gdy się uśmiechnął z satysfakcją, dotarło do niej, że nie powinna mówić tak szczerze. Cóż, później będzie się tym martwić. Jednym szarpnięciem rozpięła mu rozporek. Hart wciągnął głęboko powietrze, gdy zaanektowała jego penisa. Głaskała go z uśmiechem, ostrożnie poprowadziła między swoje uda i podniosła wzrok na Caldera, na którego twarzy malowała się rozkosz. Ale widać też było, że stara się nad sobą panować. – Nie skusisz mnie. Sprzeczali się o to już tysiące razy. Z niezrozumiałego powodu Calder uważał, że póki nie są małżeństwem, nie powinni konsumować ich związku, co bardzo ją frustrowało. – Moje biedne kochanie – rzucił rozbawiony. – Tylko nie odgrywaj rozpaczy, bo to ja cierpię. – Pocałował ją tak mocno i namiętnie, że Francesca zapomniała o proteście. Po chwili uniosła się, pchnęła go na sofę i pochyliła nad nim. Spodobało się jej, gdy cicho jęknął. Ustami pieściła jego członek Harta, aż przewrócił ją na plecy, zawisł nad nią i zaczął ocierać penis o jej piersi i szyję. A gdy próbował odwrócić się od niej, przyciągnęła go z powrotem i pochyliła się nad nim. A Hart głośno krzyknął. Jakiś czas później zaczęła dochodzić do siebie. Leżeli spleceni, bo sofa była za mała dla nich dwojga. Oboje byli nadzy. Z Hartem było jej idealnie. Odczuwała głęboką, prawdziwą

satysfakcję,

szczęśliwa.

Gdy

ich

i

jeszcze

spojrzenia

się

nigdy

nie

spotkały,

była usta

taka Harta

rozciągnęły się w leniwym, zmysłowym i pełnym zadowolenia uśmiechu.

– Jesteś głodna? – Usiadł na sofie, przez co i Francesca musiała się podnieść. – Mówiąc szczerze, to umieram z głodu – odparła, sięgając po bieliznę. Hart upił drinka, przyglądając się, jak wkładała pantalony. Zwykle po erotycznych szaleństwach był bardzo spokojny. Zerknęła na niego uważnie, ciekawa, o czym myśli. Ze względu na późną porę postanowiła nie wkładać gorsetu, narzuciła tylko rozdartą koszulkę. –

Zniszczyłeś

moją

śliczną

halkę

–

powiedziała

z uśmiechem. – Kupię ci inną. – Też się uśmiechnął. – Mam wrażenie, że już to kiedyś słyszałam. – Wciągnęła suknię i unosząc włosy, stanęła do Harta tyłem. Za każdym razem, gdy to robił, zastanawiała się, na ilu kobietach ćwiczył zapinanie damskich guziczków. Cóż, był w tym mistrzem. Zwykle na koniec całował ją w kark, lecz tym razem po prostu się odsunął, więc odwróciła się zdziwiona. – Jesteś niesamowitą kusicielką – stwierdził Hart – ale kłamiesz

nieudolnie.

Cenię

twoją

szczerość,

uczciwość,

otwartość i spontaniczność, za to nie cierpię, gdy próbujesz typowych kobiecych sztuczek. Knucie intryg nie leży w twojej naturze. – Oczy mu pociemniały. – Wiem, że nigdy byś się ze mną nie kochała, gdybyśmy byli tylko przyjaciółmi. –

Co

właściwie

próbujesz

powiedzieć?

–

spytała

niepewnie. – Ufam ci, Calderze. Ufam ci całym sercem… Oczywiście masz rację. Nie rzuciłabym ci się w ramiona, gdyby moje uczucia były powierzchowne.

– Bardzo cię lubię. – Spojrzał na nią z ponurą miną. – Naprawdę bardzo, ale nic się nie zmieniło. – Co to ma znaczyć?! – zawołała. Wróciło wspomnienie sobotniego wieczoru, gdy tak okrutnie ją potraktował. Jednak nie wierzyła, że naprawdę tak myśli. Oczywiście, że ją kochał. Inaczej minione dwie godziny w ogóle nie miałyby miejsca. – Ty mnie lubisz? – Tak, lubię cię – powtórzył. – Tylko lubisz?! Dopiero co się kochaliśmy! – Powinienem panować nad pożądaniem. Pozwoliłem, byś mnie zmanipulowała. – Wypił whisky do końca. – Ale cieszę się, że zdjęłaś pierścionek. Powinien pozostać w sejfie. Miała wrażenie, że pokój zastygł. Nie, to świat zamarł. – To niemożliwe… – Podtrzymuję moją decyzję z sobotniego wieczoru – oznajmił twardo. – Nie ożenię się z tobą, Francesco. Zakrztusiła się. Przez koszmarnie długą chwilę nie była w stanie w ogóle myśleć. – Chcesz powiedzieć, że zachowałeś się wobec mnie jak ostatni łajdak? – Próbowałaś mnie zwieść, wygłaszając tę swoją niemądrą przemowę. A ja nie lubię, gdy się mnie próbuje przechytrzyć, Francesco. To gra dla dwojga. A seks może być bronią. – Przeciw mnie? – Nawet przeciw tobie.

– Chyba nie myślę zbyt jasno po chwilach namiętności, której daliśmy się porwać. Prawdę mówiąc, zupełnie się pogubiłam. Skoro się nie pojednaliśmy, czym było to, co się wydarzyło przed momentem? – Chciałem, byś przyznała, że w powozie plotłaś bzdury… Że wcale nie jestem ci obojętny. Wpatrywała się w niego z niedowierzaniem. Czasami odnosiła wrażenie, że Hart jest niesamowicie wrażliwy… że tylko ukrywa się za fasadą arogancji, próżności i siły. Teraz jednak nie wydawał się delikatny. – Więc jak rozumiem, osiągnąłeś to, na czym ci zależało. – Szok, ból i oszołomienie nie pozwalały jej zebrać myśli. – To niewiarygodne!

Byłam

pewna,

że

skoro

się

kochamy,

opamiętasz się i zrozumiesz, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Ale cóż, pomyliłam się… – W żadnym razie nie chciałbym cię zranić. – Hart zwilżył wargi. – Naprawdę bardzo mi na tobie zależy, tak bardzo, że chciałbym sprawić, by spełniły się wszystkie twoje życzenia. Mam nadzieję, że będę mógł to zrobić jako twój przyjaciel. Jednak nie jestem dla ciebie odpowiednim mężczyzną. Kiedy już ci minie zauroczenie, zrozumiesz, że mam rację. – Jesteś dla mnie idealnym mężczyzną – usłyszała swój głos. – Już ci kiedyś mówiłem i jeszcze raz powtórzę: nie zamierzam przyczynić się do twojego upadku. – Aha, czyli poświęcasz się dla mojego dobra? Jakie to szlachetne. Zamiast oskarżać mnie, że cię porzuciłam, wracasz do wersji, że zasługuję na kogoś lepszego?

–

Właśnie

tak.

Decyzję

już

podjąłem

–

rzucił

ostrzegawczo. – Taką samą dyskusję prowadziliśmy trzy tygodnie temu! A teraz chodzi o portret, tak? – Dobrze mnie znasz – powiedział cicho. – To nie twoja wina! – powiedziała drżącym głosem. – Zagrożona jest twoja przyszłość, a to jest wyłącznie moja wina. Wprost niewiarygodne! Co powinna zrobić, żeby zmienił zdanie? Rozejrzała się za swoją torbą. Marzyła tylko to tym, żeby znaleźć się w łóżku i popłakać sobie do woli. – Zrezygnuję z kolacji. – Znalazła torbę na krześle. – Odwiozę cię do domu. – Pojadę sama. – Zawsze będę twoim przyjacielem, Francesco. Zawsze będę

cię

wspierał

we

wszystkich

twoich

poczynaniach,

wystarczy, że poprosisz. – Zawahał się. – Nie chcę stracić twojej przyjaźni. Pomyślała, że pozostała jej jeszcze ta ostatnia karta. Czy powinna mu zagrozić, że zrezygnuje z ich przyjaźni? Jednak to byłoby jeszcze gorsze kłamstwo niż poprzednie. Dlatego powiedziała: – Zawsze pozostaniemy przyjaciółmi. – Nie wydajesz się przekonana. – Spojrzał na nią czujnie. – W tej chwili moje uczucia nie są zbyt przyjazne. Jutro sama będę prowadzić śledztwo.

– No nie… – Był zaskoczony, nawet zszokowany. – To nie jest dobry pomysł. – Poproszę Bragga, żeby mi posłużył za ochronę. – Dobrze – wycedził, choć miało zabrzmieć normalnie. Czuła

się

potwornie

wykorzystana.

Skoro

Hart

miał

pozostać wyłącznie przyjacielem, to tak naprawdę nastał koniec. Już nigdy nie rzuci mu się w ramiona, i nigdy nie przejdą razem nawą. Straciła jedyną miłość swego życia. W milczeniu odprowadził ją do drzwi wejściowych, ale kiedy czekali na Raoula, napotkała jego wzrok. Jak to możliwe, że oddalili się od siebie jeszcze bardziej niż w sobotni wieczór? – Francesco… – Nagle chwycił jej ramię, w spojrzeniu miał ból. – Przepraszam… bardzo cię przepraszam. Serce zabiło jej mocniej. – Czy ty w ogóle mnie kochasz? Zapadła straszna cisza, Francesca ze strachem czekała na odpowiedź. – Raoul już jest – powiedział chrapliwym głosem. Odeszła bez pożegnania.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Wtorek, 1 lipca 1902 r. godzina 10.00 Budynki szpitala Bellevue stały nad East River. Kiedyś z

powodu

najwyższej

w

kraju

śmiertelności

pacjentów

placówka cieszyła się bardzo złą sławą, ale od połowy dziewiętnastego wieku nie szczędzono wysiłków, by zmienić Bellevue w wiodącą instytucję akademicko-medyczną. Wielu pacjentów

przeniesiono

gdzie

indziej,

a

oddział

psychiatryczny zajmował zaledwie jedną dziesiątą całego szpitala. Większość pensjonariuszy ulokowano w zakładzie dla

obłąkanych

na

Wyspie

Blackwella,

w

Bellevue

pozostawiono tylko szczególne przypadki. Remont generalny rozpoczęto w 1891 roku, dzięki czemu niektóre pawilony były tak nowoczesne, tak dobrze wyposażone i z tak świetnym personelem, że trzeba było stworzyć listę oczekujących na przyjęcie do szpitala. Cały kompleks zajmował trzy kwartały i ciągnął się od Ulicy Dwudziestej Trzeciej do Dwudziestej Szóstej. Francesca umówiła się z Braggiem w głównym holu o

dziesiątej.

Gdy

szła

w

kierunku

Pawilonu

Chorób

Wewnętrznych i Położnictwa, usłyszała, jak ją woła. Był miły letni dzień, w gałęziach drzew śpiewały ptaki, świeciło

słońce.

Francesca

przybrała

pogodną

minę

i odwróciła się. – Idealne wyczucie czasu – z uśmiechem skwitował Bragg, wysiadając z automobilu.

Dobrze pamiętała, jak Hart upierał się, że Bragg idealnie do niej pasuje. Właśnie szedł w jej stronę. Był wysoki, przystojny, o takich samych jak ona moralnych przekonaniach. Ich nadzieje i marzenia na temat świata były identyczne. Jednak to Harta kochała. I właśnie dlatego cierpiała. – Co się stało? – spytał Bragg. – Powinnam wczoraj zadzwonić do ciebie z tą informacją. Mamy dowody, że Bill Randall przebywa w starym domu Randallów. I mieszka tam jeszcze ktoś. Powinieneś jak najszybciej wysłać tam ludzi, by go zatrzymać. – Wreszcie się uśmiechnęła. – I oby wiedział, gdzie jest portret. – Co on zrobił? – spytał Bragg, patrząc na nią z uwagą. Wiedziała, że pyta o Harta, nie o Randalla. – Francesco, wyglądasz na zmaltretowaną. – Ujął jej dłonie. – Mój cholerny brat znów dał ci się we znaki! Znów podeptał

twoje

uczucia?

–

Miał

gniew

w

oczach,

ale

i niepokój. – Zawsze wiedziałam, że Hart różni się od wszystkich. Nie chodzi o majątek i władzę, lecz o ciemną stronę jego natury. Wiedziałam,

że

jest

trudny

i

że

za

jego

uśmiechem,

obojętnością, ironią kryje się coś więcej. Nie miałam złudzeń, wiedziałam, że życie z nim to jak jazda na dzikim rumaku. I bardzo mnie zdumiał, gdy ujawnił swoje uczucia. – Jak rozumiem, nie doszliście do porozumienia? – Wydawało mi się, że już się uspokoił i powrócimy do narzeczeństwa. Całe popołudnie razem zajmowaliśmy się sprawą i wydawało się to takie proste.

–

Zaczynam

wierzyć,

że

mój

brat,

choć

jest

zdemoralizowany, to jednak nie do końca. Wydobyłaś jego najlepsze cechy, ale problem w tym, że natura ciągnie wilka do lasu. – Wiem, że mu na mnie zależy, zresztą sam to przyznaje, daleko temu do miłości. Ale jak go kocham, Bragg. I byłam pewna, że kocha mnie tak samo mocno i bezwarunkowo jak ja jego. – Milczała przez chwilę, po czym spytała drżącym głosem: – Jak myślisz, czy on mnie kocha? I czy w ogóle kiedyś

mnie

kochał?

A

może

byłam

tylko

chwilową

rozrywką? – wreszcie powiedziała to, czego najbardziej się obawiała. – Jestem strasznie naiwna. Wierzyłam, że mnie kocha, bo mi się oświadczył, bo spędziliśmy kilka namiętnych chwil, bo go kochałam. Ale to wcale tak nie działa, prawda? – Może, ale nie musi. – Objął ją silnym ramieniem. – Mam ochotę przemówić mu do rozumu. Musiał powiedzieć ci coś wyjątkowo okrutnego, prawda? – Connie poradziła, żebym zdjęła pierścionek i udawała obojętność, ale to przyniosło odwrotny skutek. – Nie igraj z moim bratem, radzę ci. Owszem, jesteś bardzo bystra, ale on jest mistrzem świata. Udowodnił, że mu na tobie zależy, a o coś takiego nigdy bym nie podejrzewał tego egoisty. Jednakże przyjaźń, troska o kogoś i pożądanie to całkiem coś innego, niż spędzić z kimś życie. – Zaczyna to do mnie docierać. – Wciąż czuła potworny ból. – Ale instynkt mi podpowiada, że muszę trwać przy nim i nie wolno mi z niego zrezygnować. – To obróci się przeciwko tobie. Do tej pory Hart był tym, który ściga, ale jeszcze bardziej ucierpisz, gdy zaczniesz za

nim biegać. – Wiem, przecież wiem. Boże, jaki on jest trudny. – Czuła się okropnie, gdy po myślała o tym, jak zakończył się ich miłosny seans. – Najwyraźniej może żyć beze mnie. – Przypomniała sobie jego płomienne zapewnienia: „Zawsze będę twoim przyjacielem… Zawsze będę cię wspierał we wszystkich twoich poczynaniach, wystarczy, że poprosisz… Nie chcę stracić twojej przyjaźni”. – Jednego jestem pewna: moja przyjaźń wiele dla niego znaczy. – Jesteś aniołem i świętą, Francesco – podsumował Rick. – Nigdy nie odwracasz się od ludzi w potrzebie. To jasne, że Hart cię potrzebuje. Jesteś jedyną osobą, która ma o nim dobre zdanie.

Jedyną,

która

dostrzega

w

nim

jakieś

dobro.

Oczywiście, że chce mieć w tobie przyjaciela. – Hart jest dobry. I są chwile, gdy okazuje swoją wielkoduszność. – Nadal go bronisz? – spytał z niedowierzaniem. A kto będzie go bronić, jeśli nie ja? – pomyślała. – Nawet teraz zachowuje się szlachetnie. Znów powtarza tę starą śpiewkę, że nie jest dla mnie wystarczająco dobry, więc rozstając się ze mną, wyświadcza mi wielką przysługę. – To prawda, w tym przypadku faktycznie zachowuje się szlachetnie i wykazuje troskę o ciebie, jeśli to cię pocieszy. Bo w innym razie parłby do małżeństwa, nasycił się tobą, a potem porzucił. – Przyznał, że mu na mnie zależy – potwierdziła drżącym głosem. – Nie takiej deklaracji oczekuje zakochana kobieta, ale i tak się cieszę, że się na nią zdobył.

– Moim zdaniem Hart nie jest zdolny do prawdziwej miłości. – Mylisz się. – Francesco, on nawet ze sobą nie może wytrzymać. Coś o tym wiedziała. Hart nieustannie walczy z demonami i dlatego tak bardzo jej potrzebował. – Jeśli mi wolno, to coś ci poradzę. – Pogładził ją po ramieniu. – Powinnaś sobie uświadomić, że taki mężczyzna jak Hart może cię tylko unieszczęśliwić. Życie z nim to będą same wzloty i upadki, nic pośrodku. Wzloty okej, ale czy upadki są tego warte? – Byliśmy bardzo szczęśliwi… przez większość czasu. – To było zaledwie kilka miesięcy, a dobre relacje nie biorą

się

z

sufitu.

Buduje

się

je

na

bazie

wspólnych

zainteresowań, podobnych pragnień i kompromisu. A według mnie z Calderem macie niewiele wspólnego. Kilka tygodni temu zerwał zaręczyny i złamał ci serce, a teraz to się powtarza. Jednak nie zamierzasz z niego zrezygnować. – Nawet jeżeli nasz romans się skończył, jeśli pozostała nam tylko przyjaźń, nigdy z niego nie zrezygnuję. Ma we mnie przyjaciółkę na całe życie, nieważne, czy naprawdę tego pragnie. – Spojrzała na niego. – Tak jak i ty. – On na ciebie nie zasługuje, pod żadnym względem – odparł Bragg, a gdy chciała zaprotestować, dodał: – Ale cieszę się, że ma ciebie po swojej stronie. Nikt nie powinien być samotną wyspą. Hart właśnie tym był: samotną wyspą na lodowatym oceanie. Musiała przy nim trwać, nawet jeśli się nie pogodzą.

– Masz rację. – Nagle poczuła się lepiej. Owszem, była zraniona, lecz Hartowi na niej zależało. A ona go kochała. I

jakoś

to

wszystko

zniesie.

–

Dzięki,

Rick,

że

mnie

wysłuchałeś. Bardzo mi pomogłeś, jak zawsze. – Zawsze będę się o ciebie troszczył. – Po tej deklaracji umknął wzrokiem. Przypomniała

sobie,

że

Hart

stanowczo

twierdzi,

że

małżeństwo Ricka przeżywa poważny kryzys. – Tak się zajęłam moimi dramatami, że nie zwracam uwagi na twoje. – Nie cierpię dramatów – rzucił cierpko. – Gdzie jest Joel? – Pojechał na całodzienną wycieczkę na Coney Island z całym klanem Kennedych. – I nim ruszyli w stronę pawilonu, spytała: – Czy Leigh Anne ma się lepiej? – Prawdę mówiąc, nie wiem – odparł po dłuższej chwili. – W tym tygodniu prawie mnie nie było w domu. Praca w policji jest bardzo absorbująca… Idziemy? Francesca

westchnęła.

Nie

miał

ochoty

rozmawiać

o swoim życiu, choć ona otworzyła przed nim duszę. A tak bardzo chciała mu pomóc. – Jeszcze coś, zanim wejdziemy – powiedziała, wracając do dochodzenia. – Nie złość się, proszę. Dostałam to w sobotę w nocy. – Wyjęła z torby wiadomość od szantażysty i podała ją Rickowi. – Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć? – spytał z pretensją w głosie. – Tylko mi nie mów, że na spotkanie z szantażystą poszłaś sama!

– Poszłam z Joelem. Pożyczyłam pieniądze od Harta, a on mnie

śledził.

Opowiedziała

Tak mu

czy o

inaczej, rysunku

nikt

się

nie

pojawił.

naśladującym

–

portret

i rowerzyście. – Jeśli dostaniesz następny list czy jakieś żądania, mam o tym wiedzieć pierwszy! Nie ostatni! – rzucił gniewnie. – Francesco, szantaż to poważne przestępstwo i jest to sprawa policji. I tak z ciekawości, naprawdę byłaś pewna, że wręczysz siedemdziesiąt pięć tysięcy dolarów i w zamian otrzymasz portret? – Taką miałam nadzieję. – W praktyce nie wygląda to tak różowo, zapewniam cię. A tak w ogóle, to cieszę się, że Hart za tobą pojechał, a na ciebie jestem wściekły. – Ruszył w stronę pawilonu. – Posłuchaj, Rick. Bałam się, że jeśli się tam pokażesz, szantażysta cię rozpozna i zniknie. Widać cię z daleka, a twoje zdjęcia wciąż są w gazetach. – To żałosna wymówka. Jeszcze raz powtórzę: przeceniłaś swoje możliwości. Osiwieję przez ciebie. Hart często mówił jej to samo. – A przy okazji, też mam nowe informacje. – Bragg zatrzymał się przy drzwiach wejściowych. – Odnaleźliśmy dom publiczny, w którym prawdopodobnie pracuje Dawn. – Świetnie. Porozmawiam z nią, gdy tylko skończymy z Mary. A co z Billem Randallem? – Żałowała, że nie zadzwoniła do Bragga wczoraj wieczorem, bo wtedy Randall mógłby już siedzieć w areszcie.

– Wziąłem dom pod obserwację. Myślę, że powinniśmy go śledzić,

a

nie

zamykać,

bo

nie

mamy

przeciw

niemu

wystarczających dowodów. Lepiej się przekonać, dokąd nas doprowadzi. Miejmy nadzieję, że do twojego portretu. Podeszli

do

recepcji,

gdzie

Bragg

zgłosił

ich

jako

odwiedzających, a urzędnik udał się po szefa. Po chwili podszedł do nich wysoki mężczyzna w białym lekarskim kitlu. – Panie komendancie, jestem doktor Jones. Zdarzyło się coś nieoczekiwanego. Bragg uścisnął mu rękę. – To panna Cahill, doktorze. Coś się stało? – Owszem. Pacjentka, którą pragną państwo odwiedzić, zniknęła. – Panie Hart, w recepcji jest pani Julia Cahill. Nie była umówiona – poinformował go urzędnik. Hart czytał właśnie kontrakt, który miał doprowadzić do przejęcia

przez

jego

międzynarodowe

przedsiębiorstwo

kontroli nad średniej wielkości duńską firmą transportową. Choć

miał

prawników,

którzy

zajmowali

się

takimi

przedsięwzięciami, korespondencję oraz dokumenty prawne wolał czytać osobiście. Często przeglądał faktury swoich firm i

już

setki

oszustwach

razy i

przyłapał

defraudacji.

pracowników Nie

znosił

na

kradzieży,

nielojalności,

ale

wiedział, że się szerzy, więc nie wyobrażał sobie, jak inaczej miałby zarządzać wielkim imperium. Coraz częściej nachodziła go myśl, że dobrze byłoby mieć zaufanego wspólnika.

Pomyślał o Francesce i poczuł ukłucie w sercu. Był na siebie

wściekły

egoistyczny,

za

to,

że

zdeprawowany

ją

zranił.

drań.

Zachował

Wszystko

się

dlatego,

jak że

próbowała go oszukać, a oczywiście musiał ją pokonać, zmusić do przyznania, że go kocha i pragnie. Strasznie go zabolało, że zdjęła pierścionek i schowała go do

sejfu,

lecz

narzeczeństwem.

nie Nie

zmienił będzie

decyzji.

ślubu,

a

Nie oni

z

byli

już

Francescą

pozostaną przyjaciółmi. Może nawet zachęci ją, by zwróciła uwagę na kogoś innego. A jeśli wybierze jego brata, po prostu będzie musiał z tym żyć. Był w fatalnym nastroju i znal tego powód. Cierpiał tak samo jak Francesca, tyle że próbował nie przyznawać się do tego nawet przed sobą samym. Nie był dla niej wystarczająco dobry. Zasługiwała na kogoś lepszego. Nie chciał doprowadzać jej do upadku. Nie mógłby z tym żyć, gdyby tak się stało. Te cztery zdania powtarzał sobie jak mantrę. Czemu Francesca nie potrafiła zrozumieć, jak bardzo on nie jest dla niej? A teraz w holu czeka Julia… Ale może właśnie tego mu trzeba? Zawsze lubił trudne wyzwania. Musi oczarować matkę Franceski, nie zdradzając, że ślub został odwołany. Chciał mieć Julię po swojej stronie, bo w życiu swej córki odgrywała ważną rolę. Nie kłamał, gdy mówił Francesce, że chce być jej przyjacielem i sojusznikiem, dlatego tak bardzo mu zależało, by pozostać u Julii w łaskach. – Poproś tu panią Cahill – zwrócił się do pracownika.

Opuścił podwinięte rękawy, włożył marynarkę i na nowo zawiązał krawat, a po chwili do gabinetu wkroczyła Julia. Wyglądała pięknie w kostiumie z jasnoniebieskiej jedwabnej mory,

do

którego

włożyła

naszyjnik

z

akwamarynów.

W uszach miała brylantowe kolczyki. Nie było osoby, która od razu by nie uznała, że ma do czynienia z jedną z najbardziej wpływowych i eleganckich kobiet w mieście. – Co za miła niespodzianka – powiedział Hart, idąc ku niej przez przestronny gabinet. Ujął dłonie Julii i pocałował ją w policzek. – Byłam u ciebie w domu i ze zdumieniem dowiedziałam się, że jesteś w biurze. – Niby się uśmiechała, ale spojrzenie miała ostre. – Calderze, jest pierwszy lipca. –

Zawsze

są

jakieś

sprawy

do

załatwienia,

nawet

pierwszego lipca. – Domyślam się, ale to nie do pomyślenia, że tu siedzisz. Mieliście już płynąć z Francescą do Francji. – Czy mogę zaproponować ci coś do picia? – wtrącił gładko. – Och, Calderze, daj spokój z herbatą. W sobotę wydarzyła się okropna tragedia, a my nie mieliśmy jeszcze okazji, żeby o tym porozmawiać. – Tragedii udało się uniknąć, gdyż Francesca uciekła porywaczowi. A właśnie, przekaż Andrew, że zajmę się kosztami nieudanego ślubu. – Wątpię, żeby na to przystał. Francesca nader skąpo mówi o tym, co się stało, w dodatku wciągnęła do sprawy policję. –

Spojrzała na niego z uwagą. – Nie wyglądasz, jakbyś się na nią gniewał. – A czy mógłby się na nią gniewać zbyt długo? Za bardzo mi na niej zależy – odparł zgodnie z prawdą. – Tak mi ulżyło! – Julia rozpromieniła się. – Większość mężczyzn wpadłaby w furię, ślub byłby odwołany… – Nie jestem taki jak ta większość. Oczywiście w sobotę byłem zły, ale potem poznałem fakty, a teraz czuję ulgę, że nic poważnego się nie stało i tylko czekam, aż sprawca zostanie ujęty. – Tak bardzo cię lubię. Jesteś wyjątkowym młodym dżentelmenem. – Dziękuję. – Hart pochylił głowę. – Więc co zrobimy w sprawie ślubu? Wszyscy opuścili miasto i przed jesienią nic nie da się zorganizować. Andrew niecierpliwie czeka na jutrzejszy wyjazd do Saratoga Springs, ale najpierw chciałam porozmawiać z tobą. Czy możemy zaplanować uroczystość na wrzesień? – Cieszę się, że mnie odwiedziłaś, Julio, ale pozwól, że ustalimy to wspólnie z Francescą. I oczywiście musicie wyjechać z miasta na lato. W Saratodze jest wyjątkowo przyjemnie o tej porze roku. – No cóż, w tym momencie i tak nie da się nic zorganizować, ale Connie zostaje w mieście, bo niepokoi się o siostrę, jak sądzę. Ale nie ma powodu do zmartwienia, prawda? – Jeśli przypomnisz Connie, jak bardzo troszczę się o

Francescę,

to

może

przestanie

się

denerwować.

–

Uśmiechnął się. – Powiedz jej, że się w ogóle nie gniewam, staram się tylko dbać o dobro Franceski. – Tak, oczywiście to zrobię. Nie mam ochoty wyjeżdżać, gdy Francesca zajmuje się śledztwem. Jak ją znam, nie dołączy do nas, dopóki sprawa nie zostanie rozwiązana. Wiesz, że wciągnęła też Ricka Bragga. – Jest świetnym komendantem policji… – Nie masz nic przeciwko temu? – zdziwiła się Julia. – Nie podoba mi się, że zajmują się tym do późnych godzin! – Wolę, żeby miała ochronę, Julio. – Uśmiech nadal gościł na jego twarzy. – Nieważne, czy to będzie Bragg, ja czy mój stangret Raoul. – Cóż, jeśli zostaniesz z nią w mieście, to jakoś to zniosę. Francesca potrzebuje nadzoru, Calderze. Nie ufam jej, kiedy działa całkiem na własną rękę. – To prawda, potrzebuje go bardziej niż ktokolwiek inny. Potrafi w czasie deszczu wdrapać się na słup telefoniczny, żeby ratować bezpańskiego kota. – To prawda. – Julia roześmiała się. – Dobrze ją znasz i widać, że bardzo ją kochasz. Tak mi ulżyło! Mówiąc szczerze, nie takiej rozmowy się spodziewałam. – Cieszę się, że jesteś usatysfakcjonowana. Ciesz się wakacjami, a ja będę miał oko na Francescę i pilnował, by nie wchodziła na żadne słupy. – Świetnie. – Julia uścisnęła mu rękę. – Pójdę już, a wy napiszcie, gdy wybierzecie nową datę. – Ruszyła do drzwi.

Hart patrzył za nią z uśmiechem, ale uśmiech szybko zgasł. Nie chciał myśleć o tym, że Francesca biega po mieście z Rickiem, lecz ten obraz nieustannie go dręczył. Cóż, przynajmniej była bezpieczna. No i czy sam nie namawiał jej do romansu? Chociaż to go zabijało… – Cześć, Dawn – powiedziała Francesca. Wysoka

ładna

brunetka

właśnie

zeszła

na

parter

georgiańskiego domu, który znajdował się pomiędzy Alejami Madison i Piątą. Mieścił się tu dom publiczny. Zaskoczona Dawn spojrzała na Francescę. – Emerald? Francesca przyszła tu sama. Joel wraz z rodziną pojechał na Coney Island, a w obecności Bragga lub innego policjanta z pewnością Dawn nic by nie wyjawiła. Rickowi nie podobało się,

że

sama

będzie

rozmawiać

z

prostytutką,

lecz

argumentowała, że jest wczesne popołudnie, dom publiczny będzie zamknięty dla klientów, i w dziennym świetle nic złego nie może jej się przytrafić. Zgodziła się tylko, żeby na zewnątrz dyskretnie czuwało dwóch posterunkowych. W tym czasie

inspektor

Newman

miał

do

komendy

sprowadzić

Daniela Moore’a na dalsze przesłuchanie. Francesca była zdumiona, że Mary Randall w tajemniczy sposób zniknęła z Bellevue, tak samo personel zakładu był kompletnie zdezorientowany, bo taka sytuacja wprost nie mieściła się w głowie i można było tylko spekulować, co się wydarzyło. Na przykład jedna z pielęgniarek sądziła, że Mary przeniesiono

do

szpitala

dla

obłąkanych

na

Wyspie

Blackwella, ale nie było na to potwierdzenia w dokumentach,

ktoś

inny

twierdził,

wykluczone.

że

Oczywiście

została Bragg

zwolniona, chciał

to

ale

jak

to

było

najprędzej

wyjaśnić, bo sprawa była pilna. – Mam na imię Francesca, pamiętasz? – Z uśmiechem podała Dawn wizytówkę. Używała imienia Emerald, kiedy podczas śledztwa w sprawie dziecięcej prostytucji udawała dziwkę pracującą w domu schadzek. Nie mogła zapomnieć szoku na twarzy Harta, gdy przyszedł tam powęszyć i natknął się na nią. – Wpuściła mnie pokojówka. Bałam się, że nie tak łatwo dostanę się do ciebie. Dawn ze zdumieniem popatrzyła na wizytówkę, po czym powiedziała: – Nie sądziłam, że jeszcze kiedykolwiek cię zobaczę, Em… Francesco. – Też nie spodziewałam się, że nasze drogi znów się skrzyżują. Pracuję nad nowym śledztwem. Dawn rozpogodziła się. – A co z tymi małymi dziewczynkami, które ocaliłyśmy? –

Mają

się

dobrze,

dziękuję.

–

Uśmiechnęła

się

w odpowiedzi. – Nigdy nie podziękowałam ci wystarczająco za pomoc w rozbiciu tego koszmarnego gangu. – Podziękowałaś. – Zawahała się. – A jakie śledztwo cię tu sprowadza? – W zasadzie to sprawa osobista. Jestem szantażowana i myślę, że mogłabyś mi pomóc. – To znaczy? – czujnie spytała Dawn.

– Bardzo by mi pomogło, gdybyś mi powiedziała, gdzie mieszka Solange Marceaux. – Co ona ma z tym wspólnego? – Spojrzenie Dawn już nie było takie ciepłe. – Być może nic. Ale chciałabym z nią porozmawiać. – To zły pomysł, bo ona ciebie nienawidzi. No i skąd mam wiedzieć, że nie wezwiesz glin? Zaraz by ją aresztowali, bo to ona handlowała dziećmi. – Nie zależy mi na aresztowaniu Solange. – Z radością wepchnęłaby ją za kraty, ale na razie nie jest to priorytetowa sprawa. – Muszę z nią porozmawiać i upewnić się, że nie jest zamieszana w szantaż. –

Nie

wiem,

gdzie

ona

jest

–

odparła

Dawn

po

intensywnym namyśle. – Ale dam ci jedną rade. Trzymaj się od niej z daleka. – Skąd wiesz, że Solange mnie nienawidzi? – spytała Francesca. – Przecież byłam tam podczas nalotu! Nienawiść miała wypisaną na twarzy, bo przez ciebie padł jej wspaniały interes. To jasne, że cię nienawidzi i pragnie zemsty. Najpewniej Dawn rozmawiała z Solange po nalocie, pomyślała Francesca, bo za dużo o niej wie. – Czy nienawidzi mnie aż tak bardzo, że pragnie mnie zniszczyć? – spytała. – Nie wiem, ale to możliwe. – Jesteś pewna, że nie wiesz, gdzie ona jest? – Podała jej dwadzieścia dolarów.

– Nie widziałam jej od nalotu. – Dawn wsunęła banknoty za gorset. – Francesco, trzymaj się od niej z daleka. Bardzo cię proszę. Dla twojego dobra. – Dziękuję za pomoc. Mogłabyś przysłać mi wiadomość, gdybyś jeszcze coś sobie przypomniała? Jeśli wolisz, możesz ją wysłać do szefa Komendy Głównej. – Nic sobie nie przypomnę – odparła Dawn.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Wtorek, 1 lipca 1902 r. godzina 17.00 Maggie

powoli

zamknęła

drzwi

swojego

mieszkania.

Miała ochotę się uszczypnąć, żeby się upewnić, czy nie śni. Patrzyła, jak Joel z Evanem wnoszą zakupy do części kuchennej. Jej mieszkanie było malutkie, ale zadbane, czyste i wyposażone w podstawowe sprzęty. Chłopcy spali w tylnej części pokoju. Uszyła żółto-zielone kwieciste zasłonki, żeby oddzielić sypialnię od reszty pomieszczenia. Na stoliku przed sofą

stał

okrywał

wazonik dywanik

z w

margerytkami, czerwone

zniszczoną

róże,

który

podłogę

znalazła

na

śmietniku. Na parapecie za oknem kuchennym rosły bratki, a za oknem salonu ustawiła skrzynkę z petuniami. Na stole kuchennym

rozścieliła

żółty

obrus,

a

na

krzesła

uszyła

pokrycia z bawełny w żółtą kratkę. Ale i tak mieszkanie było nędzne i ciemne. Kontrast z domem Evana przy Piątej Alei był rażący. – Proponuję, żebyśmy usmażyli steki. Co wy na to? – Evan zdjął marynarkę i patrząc z uśmiechem na Maggie, podwijał rękawy koszuli. – Mniam! – zawołał Paddy. – Steki! Mogę pomóc je przygotować? Tak naprawdę nikt nie był głodny, bo objedli się aż do przesady. Były kiełbaski, kiszona kapusta, lody z wodą sodową,

piwo

korzenne,

napój

z

sarasparilli

i

prażona

kukurydza. Dzieci szalały na wszystkich atrakcjach po kolei.

Mimo to w drodze powrotnej Evan stwierdził, że umiera z głodu, więc zatrzymali się na targu w pobliżu przystani promu i wstąpili do rzeźnika koło jej domu. Kupił znacznie więcej, niż mogliby zjeść podczas jednego posiłku, w tym również podstawowe artykuły, na które Maggie nie było stać. Wiedziała, czemu to robi. Chciał, żeby starczyło im jedzenia na cały tydzień. A na Coney Island na najsłynniejszej ze wszystkich atrakcji – najbardziej przerażającej kolejce górskiej – mocno ją obejmował ramieniem. Spojrzała na niego, wspominając emocje, jakie przeżywała podczas jazdy, i dreszcz rozkoszy, gdy siedziała przyciśnięta do niego. Czemu jest taki miły? Joel z Evanem przestawiali garnki i patelnie, omawiając sposób, w jaki przygotują steki z polędwicy. Paddy i Matt gonili się po mieszkaniu, udając, że siedzą w kolejce górskiej. Lizzie próbowała do nich dołączyć, ale ją zignorowali. Maggie zagryzła wargi, patrząc, jak Evan zaczyna rozpakowywać zakupy. Na krótką chwilę ich oczy się spotkały, a wtedy myślała tylko o tym, że pragnie, by ją pocałował. Zaraz jednak przypomniała sobie, że Evan wyjeżdża na całe lato. Dołączy na Fire Island do zamożnych przyjaciół i wkrótce o niej zapomni. Być może pozna tam kogoś bardziej odpowiedniego niż ona. – Potrzebny mi ktoś do obrania ziemniaków. – Evan zerknął na Joela. – Możemy pominąć ziemniaki – skwitował chłopiec. – Mamy cały bochen chleba.

– Ale mamy też ziemniaki. Zamierzam usmażyć je razem ze stekami. Smażone ziemniaki są pyszne, zapewniam cię. – Doskonale wiedział, że ich posiłki w połowie składały się z ziemniaków. Maggie szczerze wątpiła, czy Evan ma pojęcie, jak przygotować obiad. Otrząsnęła się, odsuwając na bok swoje tęsknoty, i podeszła do nich. – Joel, weź chłopców na zewnątrz i obierz ziemniaki. Chłopiec spojrzał na nią, potem na Evana i uśmiechnął się lekko. – Jasne, mamo. Przestraszyła się, że wyczuł pociąg, jaki do siebie czuli. Nie chciała rozbudzać w nim nadziei, bo wiedziała, jak bardzo lubi Evana. Jutro porozmawia z nim i wyjaśni, że ich znajomość to tylko przyjaźń, nic więcej. Kiedy Joel zagonił braci, a Lizzie pośpieszyła za nimi, Maggie odwróciła się do Evana. Serce jej biło jak oszalałe. Czuła, że się rumieni. – Tego jest za dużo, Evan. – Wcale nie za dużo. – Patrzył na dzieci, które właśnie wychodziły. – Joel, pilnuj, żeby się nie oddalili. Wkrótce będzie ciemno. – Bardzo nas psujesz. Był wysoki i szczupły, i gdy tak stali we dwoje, czuła się drobna i malutka, choć przecież była przeciętnego wzrostu. – Dzieci cudownie spędziły dzień – mówiła dalej. – Nigdy tego nie zapomną. Evan przyłożył dłoń do jej policzka.

– Chciałbym wiedzieć, czy ty się dobrze bawiłaś? – Tak – wykrztusiła z trudem, odsuwając się. – Nie – zaoponował, biorąc ją za rękę. – Nie uciekaj ode mnie. –

To

nie

jest

właściwe.

Jesteś

dżentelmenem,

a

ja

szwaczką. Popełniasz błąd, okazując mi zainteresowanie… – Próbowała odejść, ale mocniej chwycił jej rękę. – Wiem jedno: nigdy nie spotkałem kogoś tak miłego i wielkodusznego jak ty. Nigdy nie znałem kogoś z takim sercem. A przy tym jesteś piękna, Maggie. Jej

rude

włosy

były

wyblakłe,

a

twarz

nad

wiek

zniszczona, o czym dobrze wiedziała. – To nie jest prawda – szepnęła. – Nie może być. – Dlaczego nie? – Oczy mu zabłysły, wiedziała, co zamierza.

Krzyknęła

cicho,

lecz

jego

ramiona

już

ją

otoczyły. – Dlaczego nie, do diabła? Tak bardzo pragnęła, żeby to mogła być prawda; żeby łączyła

ich

miłość,

a

nie

pożądanie;

przyjaźń,

a

nie

wdzięczność. Wiedziała, że powinna opierać się; wiedziała też, że tego nie zrobi. Delikatnie przykrył jej usta swoimi. Przymknęła oczy i pogrążyła się w cudownych doznaniach. Tak dobrze było znaleźć się w ramionach Evana, czuć jego usta. Nigdy żaden mężczyzna tak jej nie obejmował. Evan był silny i mocny, a przy tym miły i delikatny. A ona wiedziała, że w żadnym schronieniu nie czułaby się tak bezpieczne jak w ramionach Evana Cahilla. Już wiedziała, że nie tylko go kocha, lecz także darzy zaufaniem. Łzy napłynęły jej do oczu,

radość rozrywała serce. Pocałowała go mocno, czując, jak wzbiera w niej pożądanie. Oddał

jej

pocałunek,

lecz

zaraz

jakby

zaczął

się

wycofywać, a po chwili oderwał od niej usta. Wtuliła twarz w jego jedwabistą koszulę i spytała: – Coś się stało, Evan? – Nic się nie stało… Tylko czuję, że się w tobie zakochuję. Naprawdę to usłyszała?! Odsunął się od Maggie, by na nią spojrzeć, i powiedział: – Gdybyś tylko mogła zobaczyć siebie taką, jaką ja cię widzę. Odebrało jej głos, a Evan uśmiechnął się do niej. Czy ośmieli się wyznać, że ona już go pokochała? – Mamo! – wołał Paddy, który wpadł do środka. Maggie odskoczyła od Evana. – Co się stało? – krzyknęła, czując, że ogarnia ją strach. – Lizzie zniknęła! Jakiś zbir ją zabrał! Francesca niemal wbiegła do recepcji komendy. Miała nadzieję, że Bragg nie zaczął bez niej przesłuchania Daniela Moore’a. O tej porze w budynku po drugiej stronie ulicy nie było żadnego reportera. Często siedzieli tam przy kawie, czekając na kolejną sensacyjna wiadomość, ale jak widać, wszyscy pracowali według letniego harmonogramu. Ruszyła w stronę windy, przetwarzając w myślach fakty i wskazówki. Zanim jednak odsunęła kratę, ktoś chwycił ją od

tyłu za ramię. Odwróciła się zdenerwowana i znalazła się twarzą w twarz z Arthurem Kurland em z „Sun”. – A już poczułam ulgę, gdy zobaczyłam, że nie siedzicie naprzeciwko na swoich stanowiskach – rzuciła niecierpliwie. – Mam dziś dobry dzień. – Kurland uśmiechnął się szeroko. – Właśnie miałem iść coś przekąsić. Była już pani u

Joego

w

Rybnym

Domu?

To

na

Broadwayu.

Z przyjemnością panią zaproszę, panno Cahill. – Jestem bardzo zajęta, panie Kurland – odparła chłodno. – No tak, zapomniałem. Nad czym pracujecie teraz z

komendantem?

Słyszałem,

że

wczoraj

pojechaliście

zobaczyć się z kimś na Wyspie Blackwella. Przyglądała

mu

się

zimno.

Bez

wątpienia

Kurland

przekupił jakiegoś policjanta. –

Gdybyśmy

chcieli,

żeby

wiedział

pan

więcej,

zorganizowalibyśmy konferencję prasową. Miłego dnia. Odwróciła się, ale wskoczył między nią a windę. – Co się wydarzyło w Galerii Moore? Dlaczego Daniel Moore jest na górze? – Uśmiechał się jeszcze szerzej. – Słyszałem również, że ślub został odwołany. – A więc źle pan słyszał. Mogę pana przeprosić? Kurland i

nacisnęła

odsunął guzik

się,

Francesca

trzeciego

piętra,

weszła starając

do się

kabiny przybrać

obojętną minę. Kiedy wysiadła z windy, zobaczyła Bragga, który na korytarzu rozmawiał z Farrem. Z miejsca poczuła niepokój. Niby nie miała żadnego powodu, by podejrzewać Farra

o nieczystą grę, choć prowadził śledztwo w sprawie kradzieży portretu, nie informując o tym nikogo z policji. Bardziej niepokoiło ją to, że w sobotę w nocy był już ze swoimi ludźmi, zanim ona i Bragg tam dotarli. Kolejny już raz zwróciła uwagę na to, że jest dużym i rzucającym się w oczy mężczyzną. Ale najpewniej złodziej ukradł portret wkrótce po jej uwolnieniu, zanim zobaczyła się z Braggiem i zrelacjonowała zdarzenie. Umilkli, gdy się do nich zbliżyła. Farr uprzejmie skinął głową na powitanie. Uśmiechnęła się w odpowiedzi. Cieszyła się, że ten wysoki rangą policjant nie jest już klientem Rose. – Czy pan Moore jest tutaj? – spytała. – Czeka w sali konferencyjnej – odrzekł Bragg. – Pani Moore jest w moim biurze. Zdziwiła się, że żonę Moore’a też tu ściągnięto, ale Farr wyjaśnił: – Uparła się, że chce z nim przyjechać. Francesca zerknęła na Bragga. Chciała zamienić z nim słówko na osobności. – Zaraz do pana dołączymy – zwróciła się do Farra. Farr

prychnął

i

odszedł

korytarzem

w

konferencyjnej. – O co chodzi? – spytał Bragg. – Czy Marsha Moore rozpoznała Farra? – Nie, nawet nie mrugnęła, gdy go zobaczyła.

stronę

sali

– Rozumiem, ale przecież zeznała, że tamtego wieczoru wysoki ciemnowłosy mężczyzna kręcił się przed ich domem, czekając na Daniela. –

Mylisz

się.

Opisała

tego

człowieka

jako

dużego

i niebezpiecznego. – Rzeczywiście… W takim razie to nie Farr, ale i tak mu nie ufam. Nie podoba mi się jego udział w tej sprawie. – Mnie również, lecz już za późno, żeby go z niej wyłączyć. Miejmy nadzieję, że to Randall zapłacił Moore’owi za wykorzystanie galerii w sobotę. Załóżmy też, że wrócił po portret, kiedy się wydostałaś. – Wziął ją pod ramię i zniżył głos. – W domu Randalla nic się dziś nie działo. Ludziom, których

oddelegowałem

do

obserwacji

domu,

zleciłem

zgromadzenie zdjęć całej rodziny. – Dobry pomysł – ucieszyła się. – Możemy pani Moore pokazać jego zdjęcie. – No właśnie. Miała wielką nadzieję, że identyfikacja się powiedzie. Gdy powiedziała Braggowi o rozmowie z Dawn, powiedział: – Odnalezienie Solange Marceaux to trudna sprawa. Miejmy nadzieję, że naszym przestępcą jest Randall i że wkrótce

go

aresztujemy.

Ale

wciąż

czekamy

na

rejestr

odwiedzających od dyrektora Coakleya. – Poprowadził ją w stronę otwartych drzwi do sali konferencyjnej, ale zatrzymał się na chwilę. – Właśnie dotarł do mnie telegram od dyrektora zakładu dla obłąkanych na Wyspie Blackwella. Niestety Mary nie została tam przeniesiona. – Czyli Mary wyparowała ze szpitala Bellevue…

– Nie, nie wyparowała. I dobrze wiemy, kto jej pomógł w ucieczce. Francesca zadumała się. Mary nie mogła być złodziejem, którego

szukali.

W

kwietniu,

kiedy

portret

skradziono,

przebywała w areszcie. Jednak jeśli to Bill ukradł portret, mógł w niej mieć wspólniczkę, choć z początku działał sam i z pracowni Sarah wyniósł obraz bez niczyjej pomocy. Czy w sobotę Mary pomogła mu zamknąć ją w galerii, a potem zabrać portret? Mary była obłąkana i przez to jeszcze bardziej przerażająca niż jej brat. Weszli do sali konferencyjnej. Daniel Moore, ubrany w ciemny surdut i jasne spodnie, siedział przy długim stole, Farr

stał

obok,

a

Newman

zajął

miejsce

naprzeciwko

i gryzmolił coś w notesie. W sali był jeszcze policjant w mundurze. Stał przy drzwiach, na wypadek gdyby Moore próbował uciec. – Dzień dobry, panie Moore – z uśmiechem powitała go Francesca. – Jestem oburzony! – wybuchnął, zrywając się z miejsca. – Nie zrobiłem nic złego! Bragg popchnął go z powrotem na krzesło. – Naprawdę? Okłamywanie policji, nawet zwykłe mijanie się z prawdą, to przestępstwo. – Ja nie kłamałem! – Mamy pańskie wyciągi bankowe, a także świadków, którzy w sobotę rano widzieli pana w galerii. Ale w sobotę wieczorem mówił pan, że nie zaglądał do galerii od piątku, kiedy pan ją zamknął.

– Macie świadków? – zdziwił się Moore. Francesca wiedziała, że sądy nie brały pod uwagę zeznań dzieci. Inaczej sprawa się przedstawiała, gdyby zeznanie złożyła kobieta. – Najwyraźniej nie był pan całkiem sam, panie Moore – powiedziała. – Może pan wyjaśnić tę rozbieżność? – No dobrze. – Moore znów się podniósł. – Tego ranka poszedłem do galerii, bo ciekło z kranu w łazience. Był tam ze mną hydraulik. Ale to nie jest zbrodnia. Francesca rzuciła okiem na Bragga. – A kto jest tym hydraulikiem, panie Moore? – spytał Rick. – Będziemy musieli potwierdzić pańską historyjkę. – Historyjkę? Nie zrobiłem nic złego. Ktoś się włamał do galerii i uwięził pannę Cahill. Nie mam nic wspólnego z jej porwaniem ani z ukradzionym portretem. Francesca spojrzała na Farra i szybko odwróciła wzrok, gdy się do niej uśmiechnął. – Mógłby pan wyjaśnić, jak to się stało, że w zeszły czwartek na pańskie konto w Banku Oszczędnościowym East River wpłynęło tysiąc dolarów? Moore gwałtownie nabrał powietrza, po czym zawołał: – To zapłata za sprzedaż obrazu! Francesca

uświadomiła

sobie,

że

to

wiarygodna

odpowiedź. – W takim razie przedstawi nam pan rachunek, prawda? – spytał Bragg.

– Oczywiście. Bragg skinął na Newmana. – Proszę towarzyszyć panu Moore’owi do galerii i wrócić tu z jego rachunkami. Wszystkimi. Oczy Farra zabłysły. Francesca odwróciła się do Bragga: – Chyba potrzebujemy nakazu? – Zaraz go załatwię – odparł. – A co z moją żoną? – zaniepokoił się Moore. – Może pan poczekać na nią w recepcji. – Czego wy chcecie od Marshy? – krzyknął Moore. – Mamy do niej kilka pytań, to wszystko. – Francesca pomyślała,

że

tylko

człowiek

winny

może

być

aż

tak

zdenerwowany. Wyminęła

Bragga

i

pierwsza

opuściła

salę.

Zanim

otworzył drzwi do swojego gabinetu, spytała: – Naprawdę zamierzasz wystąpić o nakaz już po fakcie? –

Tam

nie

będzie

żadnych

rachunków,

Francesco.

Z pewnością został przekupiony przez Randalla czy osobę, która ukradła portret, w zamian za wykorzystanie galerii. Moim zdaniem nie jest złodziejem, tylko narzędziem użytym do kradzieży i porwania. Czuję jego winę. – Pewnie masz rację. Marsha Moore siedziała przed biurkiem. W ręku ściskała chusteczkę, a jej oczy były czerwone od płaczu.

– On jest dobrym człowiekiem! – Zerwała się z krzesła. – Naprawdę! – Czego nam pani nie mówi? – łagodnie spytała Francesca. – Nie zrobił nic złego! – Pani mąż ma prawo wynająć galerię komu zechce, więc ma pani rację. Nie jest też odpowiedzialny za to, że ktoś mnie zwabił do galerii i zamknął w środku. – Więc czemu tu jesteśmy? – Jeśli wiedział, co ma się tam dziać i przyjął za to zapłatę, jest współwinny mojego uwięzienia – tłumaczyła Francesca. – Mógłby też zostać oskarżony o paserstwo – dorzucił Bragg. – Nie miał pojęcia, że panią zamknięto! I nigdy nie zajmował

się

kradzionymi

obrazami!

–

Była

blada

jak

śmierć. – Mamy już wystarczająco dużo kłopotów! Dobry Boże! Naprawdę nie potrzeba nam więcej. – Czemu więc jest pani taka przerażona? – spytała Francesca. – Usiłujemy powiązać koniec z końcem, a w dzisiejszych czasach nie jest to łatwe. Ale co pani o tym może wiedzieć, panno Cahill. – Kto się zgłosił do pani męża i poprosił o wynajęcie galerii na jeden dzień? – spytał stanowczo Bragg. – Nie wiem! – Zasłoniła twarz dłońmi i rozpłakała się. Francesce zrobiło się jej żal.

– Pani Moore, jestem pewna, że pani mąż nie miał pojęcia, co się stanie, gdy wynajmie galerię. Najpewniej boi się podać nam nazwisko osoby, która zapłaciła za skorzystanie z tych pomieszczeń w sobotę. Gdyby powiedział nam prawdę, nie postawilibyśmy żadnych zarzutów. Gdy Marsha podniosła na nią zapłakane oczy, Bragg podszedł bliżej i powiedział: – Nie wniósłbym oskarżenia, pani Moore. Prokurator okręgowy też tego nie zrobi, jeśli pani mąż, tak samo jak panna Cahill, okaże się niewinną ofiarą złodzieja. – On mi nigdy nic nie mówi – szepnęła Marsha. Ktoś

zapukał

do

drzwi

i

Bragg

odszedł

otworzyć,

a Francesca powiedziała: – Wiem, jak się pani martwi. Naprawdę nie wspomniał pani, że zamierza wynająć pomieszczenia galerii na jeden dzień? Zanim Marsha odpowiedziała, wrócił Bragg. W ręku trzymał ramkę z fotografią i podał ją Marshy. Francesca rozpoznała Billa Randalla, który stał pod rękę ze swoją drobną siostrą i matką. – Czy to jest mężczyzna, którego widziała pani przed galerią i przed waszym domem? – Nie, to nie on – odparła, gdy spojrzała na zdjęcie. Przecież to niemożliwe! – pomyślała Francesca, Bragg też był zdumiony. – Jest pani pewna? – naciskała Francesca.

– Jestem pewna. Nigdy wcześniej nie widziałam tego mężczyzny. Do Franceski dotarło, jak bardzo jest zmęczona. To był wyjątkowo

długi

dzień,

a

jeszcze

musiała

kontynuować

dochodzenie, póki nie było zbyt późno. – Czy ktoś jest w domu, Francis? – spytała, zatrzymując się na progu. Nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby została całkiem sama. Zwinęłaby się na sofie w gabinecie ojca z gorącym posiłkiem i kieliszkiem wina i zajęła robieniem notatek na temat prowadzonej sprawy. Z tym że wolałaby odświeżyć się, a potem zadzwonić do Harta. Powinna go zawiadomić, że być może Bill Randall nie jest złodziejem? Że Mary uciekła z zakładu? Wzdrygnęła się, gdy sobie wyobraziła, jak Hart zareagowałby na tę informację. Może przestałby się wreszcie obwiniać o ich obecną sytuację. Zdecydowała, że pobiegnie na górę, umyje twarz, nałoży trochę różu, użyje perfum, i pojedzie do Harta. Czasami trzeba chwycić byka za rogi. – Pan i pani Cahill wyszli na kolację. Mówili, że będą w Metropolitan Club, gdyby chciała pani do nich dołączyć – poinformował ją Francis. – Ale ktoś panią odwiedził, panno Cahill. Już od godziny na panią czeka. – Czyżby przyszła Sarah Channing? – zaniepokoiła się Francesca. Ruszyła do salonu i zamarła, gdy kobieta, która siedziała na obitej złotym brokatem sofie, wstała. Była to Rose Cooper, która podbiegła do Franceski i oznajmiła:

– Musimy porozmawiać. Nie mam już wiele czasu, zaraz muszę wracać. – Odeślę cię dorożką. – Zdumiona Francesca wzięła ją za rękę i poprowadziła do niebiesko-złotego salonu, zamknęła drzwi i powiedziała: – Zaskoczyło mnie, że pokonałaś taką trasę, żeby do mnie przyjść. Co się stało? Wyglądasz na zdenerwowaną. – Bo jestem zdenerwowana! – zawołała Rose. – Chodzi o twój portret. – Mój Boże… To znaczy? – To znaczy, że cię okłamałam. Przepraszam. Bardzo mi pomogłaś, gdy zamordowano Daisy. Poprzedniej nocy śniła mi się. Była taka piękna! – Jej oczy wypełniły się łzami. – Kiedy się obudziłam, miałam wrażenie, jakbyśmy naprawdę się widziały. Na pewno by się złościła, że nakłamałam, bo przecież ty zawsze jesteś taka cholernie miła. – W czym mnie okłamałaś? – Wiem o twoim portrecie. – Rose zawahała się. – Daisy mi powiedziała. – Daisy? A co ona mogła mieć z tym wspólnego? – Popatrzyła na Rose badawczo. Czy widziała obraz? Wiedziała, że

to

akt?

Czego

od

niej

chciała?

Czy

to

ona

była

złodziejką? – Hart zamówił ten portret, kiedy już byliśmy zaręczeni. Przyjęłam jego oświadczyny dwudziestego ósmego lutego, a on przestał widywać się z Daisy. Więc niemożliwe, by jej o tym powiedział. – Nie wiem, kiedy jej powiedział i czy w ogóle to zrobił. Wiem tylko, że powiedziała mi o nim Daisy. Była o ciebie

zazdrosna, kiedy okazało się, że Hart zakochał się w tobie. Francesca próbowała coś z tego zrozumieć. Hart na pewno nikomu by nie wspomniał o skandalicznym portrecie swojej narzeczonej. Tego była pewna. To by znaczyło, że Daisy dowiedziała się o nim w połowie lutego, wkrótce po tym, jak została kochanką Harta, ale wtedy portret jeszcze nie istniał. Powstał dopiero pod koniec marca. Naprawdę nic tu się nie zgadzało. – Czy wiesz, gdzie jest mój portret? – Nie! – zaprzeczyła żywo. – Jesteś jedną z najmilszych osób, jakie znam, i nie powinnam cię okłamywać. Ciągle pomagasz ludziom, mnie też pomogłaś. Nie chcę, żeby cię skrzywdzono. – Mówiąc to, patrzyła Francesce prosto w oczy. – Co jeszcze chciałaś mi powiedzieć, Rose? – spytała cicho, czując, że to nie koniec. – Nic więcej. – Gdy Francesca czekała w milczeniu, Rose dodała:. – Żałuję, że nie wiem, gdzie jest twój portret. Pomogłabym ci, gdybym tylko mogła. Dlaczego to brzmi jak wyuczona rola? – pomyślała Francesca. – Kto jeszcze o tym wie, Rose? – Nie rozumiem. – Mówiłaś Farrowi? – Rose i Farr byli kochankami, a kochankowie zdradzają sobie różne sekrety. – Nie pamiętam, żebym rozmawiała z Farrem o tobie lub o twoim portrecie – rzuciła ze złością. – Tej świni tylko jedno w głowie, kiedy jest ze mną.

– Doceniam twoją szczerość, Rose. Ale musisz wiedzieć, że

jeśli

ten

portret

zostanie

publicznie

pokazany,

będę

zniszczona. – Mam nadzieję, że go znajdziesz. Musisz mieć wielu wrogów, skoro obrałaś sobie taki zawód. Francesca

wiedziała,

że

jeszcze

daleko

do

odkrycia

prawdy. Myślała, że złodziejem jest Bill Randall, ale zagadka okazała się bardziej skomplikowana. A już w tej wizycie Rose było coś bardzo dziwnego. Była wrogiem czy przyjacielem? Do frontowych drzwi ktoś zapukał. Francesca wyjęła pieniądze z torby i powiedziała: – Doceniam to, że przyszłaś powiedzieć mi prawdę. Mam nadzieję, że jesteśmy przyjaciółkami, bo ja życzę ci dobrze. – Mówiła

szczerze,

ale

Rose

zarumieniła

się

i

umknęła

wzrokiem. – Proszę, to na dorożkę. – Wręczyła jej pieniądze. – Dziękuję – powiedziała Rose, wychodząc z salonu. Francesca wyszła z nią do holu. Nadal była pewna, że Rose coś ukrywa. Miała tylko nadzieję, że nie jest złodziejką. Tym

samym

pojawił

się

kolejny

powód,

żeby

porozmawiać z Hartem. Postanowiła, że pójdzie do niego natychmiast. W holu stał Joel. Był bardzo wzburzony, czyli stało się coś złego. – Joel, o co chodzi? – spytała. Podbiegł do Franceski i zawołał: – Ktoś porwał Lizzie!

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Wtorek, 1 lipca 1902 r. godzina 20.00 Byli kilka minut drogi od mieszkania Maggie. Wieczorem Aleja A wyglądała upiornie, do tego pojawiali się tylko nieliczni przechodnie, głównie podpici klienci okolicznych pubów i barów. Joel ze szczegółami opowiedział jej, co się wydarzyło. Kiedy dzieci bawiły się na Dziesiątej Ulicy, jakiś zbir chwycił Lizzie, wrzucił ją do tyłu wozu i wskoczył za nią, a powoził ktoś inny. Fakty były szokujące i… bez sensu. Francesca trzymała Joela za rękę. Nie protestował, co świadczyło o tym, jak bardzo się bał. Czasami zapominała, że jest taki młody. A był tylko jedenastoletnim chłopcem. W świetle ulicznej lampy zobaczyła policyjny wóz, wokół którego kręciło się kilku policjantów. Zebrał się też spory tłumek gapiów z sąsiedztwa. Wypatrzyła Bragga i serce jej zabiło z ulgą. Od razu do niego zadzwoniła, dopiero potem wyszła z Joelem z domu. – Komendant już tu jest! – zawołał chłopiec. – Może już znaleźli Liz! Pod gazową latarnią Bragg rozmawiał z Maggie, która była zrozpaczona i przerażona. Widać było, że z całych sił stara się nie płakać. Paddy trzymał się kurczowo jej spódnicy, Matthew stał obok, kręcąc się niespokojnie. Nigdzie nie mogła dostrzec Evana.

– Jeszcze jej nie znaleźli – powiedział Joel, gdy zobaczył matkę, i tak zaklął, ze Francesca się zarumieniła. – Dlaczego jej tak nie pilnowałem, jak mi kazali? – Joel, to nie twoja wina. – Wyciągnęła do niego rękę. – Chyba się o to nie oskarżasz? – A kogo mam winić? Pan Cahill powiedział, żebym uważał na dzieciaki – mówił z rozpaczą. – Wiedziałem, że chce

pocałować

mamę,

więc

wziąłem

ich

na

dół.

Ale

przestałem patrzeć na Lizzie, bo chciałem pogadać z Tomem O’Learym i jego siostrą! Niech to diabli! Gdy dojechali na miejsce, Joel wyskoczył z powozu, Francesca wysiadła za nim. Bragg z posępną miną już szedł w ich stronę. – Nie ma żadnych wiadomości? – spytała. – Nic, po prostu nic. Duży mężczyzna wrzucił dziecko do wozu, sam też wsiadł i odjechali. – Po co ktoś miałby porywać dziecko Maggie Kennedy? Przecież jej nie stać na zapłacenie okupu. – Ale Evan może zapłacić – odparł Bragg. – I ty również. To

nie

było

przypadkowe

porwanie,

zostało

starannie

zaplanowane i chodziło o konkretne dziecko. – Naprawdę tak uważasz? – To byłby już jakiś nikły trop. – Francesco,

przyjaźnisz

się z Maggie,

prawda?

To

niezwykła przyjaźń i z pewnością wywołała zainteresowanie i różne spekulacje. Myślę zresztą, że w mieście mówi się też o zainteresowaniu, jakim Evan obdarza Maggie.

– Nie uważasz chyba, że to ma coś wspólnego z moim portretem? – Zniżyła głos. – Chyba ten człowiek, który chce mnie zniszczyć, nie zamierza atakować moich przyjaciół i rodziny? – Mam nadzieję, że nie. – Nie zabrzmiało to zbyt stanowczo. – Jak ją znajdziemy? – spytała. – Moi ludzie pytają wszystkich w okolicy, ale sądzę, że wkrótce dostaniemy żądanie okupu. Spojrzała na zalaną łzami Maggie. – Maggie szaleje z rozpaczy. Gdzie, na Boga, jest Evan? –

Najwyraźniej

kiedy

przybyła

policja,

wyruszył

na

poszukiwania. – Bragg zawahał się. – Chyba nie zaczął znowu grać? Przypomniała sobie, jak oskarżyła Evana o hazard, gdy zwróciła się do Harta o pieniądze dla szantażysty. – Z tego co wiem, nie. – Wiedziała, że Bragg próbuje spojrzeć na sprawę pod każdym kątem, dlatego bierze też pod uwagę wierzycieli Evana, którzy mogliby porwać Lizzie, żeby wywrzeć na niego nacisk. – Ustalmy, co wiemy, dobrze? – zaproponowała. – Więc zaczynaj. – Uśmiechnął się lekko. –

Joel

ziemniaki,

powiedział, ale

potem

że

patrzył

zaczął

na

rozmawiać

dzieci, z

obierając

przyjacielem,

Tomem O’Learym, i jego siostrą. Nim zdążył się zorientować, potężny mężczyzna chwycił Lizzie, wrzucił ją do wozu i odjechał. Powoził ktoś inny.

– To samo powiedzieli Paddy i Matthew. Mamy jeszcze trzech innych świadków: dwóch facetów, którzy wychodzili z baru naprzeciwko, i sąsiadkę, panią Hamilton. Francesca spojrzała w stronę Maggie, którą trzymała w objęciach starsza kobieta. Nie mogła uwierzyć, że nie ma tu Evana. To on powinien ją pocieszać. – Czy mój brat powiedział, gdzie idzie? – Nie, ale Evan świata nie widzi poza Maggie i nigdy by jej tak nie zostawił, chyba że się domyśla, gdzie może być Lizzie. Modliła się, żeby to o nią chodziło. Oby tylko Evan nie wrócił do hazardu. Za Maggie stali dwaj młodzi mężczyźni w kraciastych koszulach, a tęga kobieta siedziała na krześle przed gankiem domu Maggie. – Czy to nasi świadkowie? – Tak. – Mamy rysopisy bandziorów? –

Bardzo

powierzchowne.

Mężczyzna

był

wysoki,

siwowłosy o zażywnej, a może muskularnej sylwetce. Na głowie nosił ciemnoszarą czapkę. Stangret miał czerwoną koszulę i był znacznie mniejszy. – Czy twoi ludzie przepytują okolicznych mieszkańców? – Owszem, ale dopóki ktoś nie zażąda okupu, jesteśmy w ślepym zaułku. – Spojrzał na nią posępnie. – Poproszę twojego brata o listę wierzycieli, oczywiście gdy się pojawi.

Zaniepokoiła się. Nie była przygotowana na taką zmianę tematu. Bragg dotknął jej ramienia i dodał: – Może Maggie wie, co przyszło Evanowi do głowy i czego szuka? Spotkali się wzrokiem. W chwilach kryzysu jest taki solidny i świetnie zorganizowany, pomyślała. Jako ekipa dochodzeniowa byli niezrównani. Zaczęła się zastanawiać, gdzie tego wieczoru może być Hart. Jest niezawodnym sojusznikiem, do tego obdarzonym nadzwyczaj przenikliwym umysłem. Umie też spojrzeć na sprawę pod nowym kątem i naprowadzić na nowe tropy. Starsza kobieta wypuściła z objęć Maggie, która odwróciła się w ich stronę i zawołała: – Kto mógł zabrać Lizzie? Och, Francesco! Musisz ją odnaleźć! –

Maggie,

znajdziemy

Lizzie.

Zaufaj

mi,

proszę.

–

Przytuliła ją mocno. – Po co ktoś miałby zabierać moją córeczkę? Jestem nędzarką, Francesco, a nie księżniczką jak ty. – Nie wiem – odparła z wahaniem. – Ale jesteśmy przyjaciółkami, przyjaźnisz się też z moim bratem. Nas z pewnością stać na okup. – Nie wspomniała o niezliczonych powodach, które mogły się kryć za uprowadzeniem, bo to jeszcze bardziej wystraszyłoby zrozpaczoną matkę. – Myślisz, że ktoś zażąda pieniędzy od ciebie lub Evana? – spytała Maggie zduszonym głosem. – To jakieś szaleństwo!

– Tak, sądzę, że przyślą żądanie okupu, i to raczej wcześniej niż później. – Mówiła spokojnie, starając się dodać jej otuchy. Przysłuchiwał się jej również Joel, który troskliwie stał obok matki i młodszych braci. – Maggie, gdzie na Boga jest Evan? – Przysiągł, że odnajdzie Lizzie. Poleciał, gdy tylko przyjechała policja. – Masz pojęcie, gdzie poszedł? – spytał Bragg. – Nie, nic nie wiem – płakała Maggie. – Ale… to wyglądało tak, jakby miał jakiś pomysł, co się mogło stać z Lizzie. Francesca rzuciła Braggowi znaczące spojrzenie. Czyżby jednak miało to związek z hazardem? – Maggie, przykro mi, że o to pytam, ale muszę – zaczął Bragg. – Czy Evan wrócił do hazardu? –

Nie!

–

Zbladła

jak

płótno.

–

On

jest

dobrym

człowiekiem, komendancie! I wyrzekł się grania! Wierzy

w

każde

z

tych

słów,

pomyślała

Francesca

o przyjaciółce. Sama również pragnęła, żeby to była prawda. – Zastanów się, gdzie mógł pójść. Może powiedział coś, co da nam jakąś wskazówkę. – Nic nie powiedział – odparła z żalem i mocno przytuliła swoich synów. – Znajdziemy Lizzie. Wkrótce będzie z nami w domu! – Spojrzała na Francescę i Ricka. W jej oczach czaił się strach. – O co chodzi? – spytała Francesca.

– Jestem pewna, że to nic ważnego, ale nie mogę przestać o tym myśleć. – Maggie, jeśli coś podejrzewasz, musisz na to przekazać. Maggie zwróciła się do najstarszego syna: – Joel, zabierz braci na górę. Robi się późno. – Gdy zaczął protestować, dodała: – Pomóż im przygotować się do spania. Wkrótce do was przyjdę. Niezadowolony, Matthew

i

że

Paddy’ego

go do

odesłano, budynku,

Joel a

poprowadził

Maggie

wreszcie

wyznała: – Jestem pewna, że robię widły z igły, ale dwa tygodnie temu ktoś mi groził. To znaczy… groził moim dzieciom. – Kto to był i z jakiego powodu im groził? – krzyknęła Francesca, zła, że dowiaduje się o tym dopiero teraz. – Przyszła do mnie hrabina – niemal wyszeptała Maggie. – Najpierw

myślałam,

że

chce

zostać

moją

klientką,

ale

zachowała się okrutnie i wyniośle. – Mówisz o Bartolli Benevente, z którą dawniej widywał się Evan? – spytał Bragg. – Tak. Mówiła, że mam się trzymać z daleka od Evana. Powiedziała, że skrzywdzi dzieci, jeśli nie posłucham. Ile pogardy jej okazała, pomyślała Francesca ze smutkiem. Bartolla Benevente nie była zwykłą kobietą, tylko skrajnie niebezpieczną manipulatorką. Pozostawało jednak pytanie, czy była również mściwa? – Czyli mamy jakiś ślad – zdecydowała.

Evan szedł ścieżką w stronę domu Channingów. Nie był w stanie zapanować nad wściekłością. Wieczór był upiornie cichy, bo większość mieszkańców wyjechała na świąteczny weekend poza miastem. Z trudem łapał oddech, gdy pomyślał o rozpaczy Maggie. I czuł się jeszcze gorzej, gdy myślał, przez co musi przechodzić mała Lizzie. Kochał tę dziewczynkę, jakby była jego własną córką. Na pewno jest przerażona. Oby tylko nikt jej nie skrzywdził. Gdy przyjechała policja, złapał dorożkę, żeby tu dojechać, a teraz jedną ręką chwycił mosiężną kołatkę, a drugą nacisnął dzwonek. Chyba Bartolla nie mogła uprowadzić dziecka? Nie była aż tak pozbawiona zasad moralnych, żeby zrobić coś równie nikczemnego… W drzwiach stanął lokaj. – Przykro mi, proszę pana. Dziś wieczorem nie można się widzieć z panią ani panną Channing. Brutalnie przepchnął się obok zszokowanego lokaja. –

Czy

hrabina

Benevente

jest

w

domu?

Jeśli

nie,

poczekam. – Był prawie pewien, że jeszcze nie opuściła miasta. – Jest w swoich pokojach, ale stanowczo zabroniła sobie przeszkadzać. – Doprawdy? Usłyszał szelest sukni, ledwie to ociekające drwiną słowo opuściło jego usta. Ktoś schodził na dół. Odwrócił się z zaciętym wyrazem twarzy, ale do holu weszła Sarah. – Evan, co się stało? – zawołała zaskoczona. – Słyszałam walenie do drzwi i dzwonek. Wydarzyło się coś złego?

Kiedyś byli z Evanem zaręczeni. Doprowadziła do tego matka Sarah swoimi intrygami. W tamtych czasach Sarah wydawała mu się cichą, zastraszoną myszką. Nie była kobietą, którą mógłby się zainteresować. Teraz jednak znał ją już lepiej. Okazało się, że jest zadziwiająco inteligentna i silna, trochę podobna do jego siostry. – Przepraszam, że cię oderwałem od zajęć, ale to nagła sprawa. Muszę rozmawiać z Bartollą. Dłonie Sarah były brudne od węgla, na brodzie też została smuga pyłu, a bluzka wysunęła się spod wąskiej granatowej spódnicy. – Evan, o co chodzi? Wydajesz się zrozpaczony! – Odwróciła się do służącego: – Barnes, mógłbyś poprosić moją kuzynkę, żeby zeszła na dół? – Kiedy lokaj ruszył po schodach, spojrzała na Evana. – Masz ochotę na drinka? Co się wydarzyło? – Ktoś porwał Lizzie Kennedy! – wybuchnął. – Mój Boże… Mówisz o córeczce Maggie Kennedy? – Tak. – Ale dlaczego? – krzyknęła. Wyczuł, że naprawdę ją to obeszło. – Bóg jeden wie, a Maggie wpadła w czarną rozpacz. Rozległy się kroki na schodach. – Tak mi przykro, Evanie – powiedziała Sarah. Spojrzał jej w oczy i poczuł wstyd, że kiedyś ocenił ją bardzo powierzchownie i niesprawiedliwie.

Bartolla sunęła w dół powłóczystym krokiem. Rude włosy były rozpuszczone, a na sobie miała zielony, jedwabny szlafrok, który rozchylał się przy każdym kroku, odsłaniając kostki

i

czarne

aksamitne

pantofle

z

połyskującymi

kryształkami. Evan był pewien, że pod szlafrokiem ma bardzo niewiele albo w ogóle nic. Prawdopodobnie liczyła, że ją odwiedzi. – Cóż, zastałeś mnie w negliżu – oznajmiła z uśmiechem – Jutro

wyjeżdżam

w

góry

Catskill

i

właśnie

kończę

pakowanie. – Podeszła do niego i pocałowała go w policzek. Odskoczył do tyłu. Przemknęło mu przez myśl, że nadal nie widać po niej ciąży. – Poczekamy na ciebie, a ty przebierz się w coś bardziej odpowiedniego

–

powiedziała

Sarah,

ale

czuło

się,

ze

przywykła do ekstrawagancji kuzynki. – Och, daj spokój. Przecież wiesz, że Evan jeszcze niedawno był moim kochankiem i wiele razy widział mnie w szlafroku. – Przyjrzała mu się uważniej. – Co cię tak zdenerwowało,

kochanie?

Może

napijemy

się

drinka?

–

Pogłaskała go po policzku. Mocno chwycił jej nadgarstek, czyli nie był to miły gest, a hrabina zastygła, gdy powiedział: – Bartollo, Lizzie została uprowadzona. – Kto? – zdziwiła się. – Nie udawaj! – Szarpnął jej ręką. – Uprowadzono Lizzie Kennedy. Masz z tym coś wspólnego? Bartolla gwałtownie wyszarpnęła rękę z jego uścisku.

– Jak śmiesz?! – zawołała. – Co z tobą? Jak zrozumiałam, mówisz o jednym z bachorów twojej szwaczki. Jak śmiesz oskarżać mnie o jakiś związek z tym porwaniem? Zapadła cisza, a Sarah podeszła bliżej i powiedziała: – Evanie, ty tak poważnie? Chyba nie sądzisz, że Bartolla coś wie o tym biednym dziecku. Wbił wzrok w Bartollę, która cofnęła się o krok. W jej oczach czaiło się rozbawienie. Evan pomyślał, że Bartolli nie obchodziła ani dziewczynka, ani Maggie. Ona interesowała się tylko sobą. – Zabrałaś Lizzie? Wiesz, gdzie ona jest? – Mój Boże, czyś ty postradał rozum? – Roześmiała się. – Oskarżasz mnie o uprowadzenie tego dziecka? Dlaczego, na miłość boską, miałabym zrobić coś takiego? – Znów się roześmiała. – Gdzie ja bym miała trzymać jakieś dziecko? Rozpaczliwie próbował odczytać, co może chodzić jej po głowie. – Bartolla nie jest przestępcą – odezwała się Sarah. – Nigdy nie porwałaby czyjegoś dziecka! A jednak polowała na bogatego męża i była groźną kobietą. A przy tym nienawidziła Maggie. Bartolla podeszła do Evana i przyłożyła dłoń do jego policzka. – Kochanie, wiele rzeczy można o mnie powiedzieć, ale nigdy nie skrzywdziłabym małego dziecka. A już na pewno nie dziecko, które ty lubisz… Nadal cię kocham.

– Mam nadzieję, że mówisz prawdę. – Odsunął się od niej. – Bo jeśli masz z tym coś wspólnego, będziesz tego gorzko żałować. – Czy ty mi grozisz? – Nadal była rozbawiona. – I co zrobisz? Zostawisz mnie i nasze dziecko na ulicy? Każesz nam żebrać i głodować? Z trudem łapał oddech. A był absolutnie pewny, że to Bartolla porwała Lizzie. – Jeśli to ty za tym stoisz, Bóg mi świadkiem, że za to zapłacisz. Bartolla przestała się uśmiechać. I rozległ się dzwonek przy drzwiach wejściowych. Automobil Bragga stał na luzie. Przed chwilą podjechali pod zbudowaną w stylu gotyckim rezydencję Channingów. Światła na dole się paliły, ale poza tym panowały ciemności. Zaledwie dwie gazowe latarnie oświetlały ulicę przed domem. Droga z centrum zajęła im dwadzieścia minut. Francesca właśnie skończyła opowiadać o rozmowie, która odbyła z Rose. – Więc Rose nie przypomina sobie, żeby rozmawiała o portrecie z Farrem – powiedział Rick z westchnieniem. – Im dłużej o tym myślę, tym bardziej wydaje mi się prawdopodobne, że zrobiła to, by uderzyć we mnie i Harta – zastanowiła się Francesca. – To by wyjaśniało, skąd Farr wiedział o kradzieży. Kiedy mu powiedziała o portrecie, zaczął węszyć wokół domu Channingów. Nie mogę się jednak pogodzić z myślą, że to Rose jest naszym złodziejem. Co miałaby zyskać, przychodząc do mnie z tym wyznaniem?

– Nie zapominaj, że złodziej bawi się z tobą. Gdyby chodziło o pieniądze, obraz już byłby w naszych rękach – powiedział Bragg. – A gdyby to Rose ukradła portret i zapłaciła Moore’owi za skorzystanie z galerii, znaczyłoby to, że nienawidzi mnie równie

mocno

jak

Harta.

–

Ta

myśl

wydala

się

jej

zatrważająca. – Nie poznamy odpowiedzi, dopóki sprawa nie będzie rozwiązana. – Bragg położył dłoń na jej ramieniu. – Czeka nas dużo pracy. – Już późno – powiedziała, zmieniając pozycję, a dłoń Ricka zsunęła się z jej ramienia. – Wątpię, czy dotrzesz do domu przed północą. – Pewnie masz rację. – Bragg, unikanie żony nie rozwiąże problemów. – Teraz zostałaś ekspertem od stosunków rodzinnych? – Nie zabrzmiało to złośliwie, ale i tak sprawiło jej przykrość. – Oczywiście że nie. Ale zawsze mówimy albo o sprawie, albo o moich problemach, a ja martwię się o ciebie. Jego twarz złagodniała. – Nie masz wystarczająco dużo na głowie z moim cholernym bratem? – Zmieniasz temat – rzuciła stanowczo. Nie chciała teraz myśleć o Harcie. – Tak, zmieniam. – Wolno nam tylko mówić o moich kłopotach?

Zawahał się, po czym oznajmił: – Muszę ci coś wyznać. Boję się wracać do domu, Francesco. – Otworzył drzwi auta i wysiadł. Francesca wciąż siedziała na swoim miejscu. – Przecież nie boisz się towarzystwa Leigh Anne! – niemal zawołała. Rick obszedł samochód i otworzył drzwiczki z jej strony. – Mam nadzieję, że Evan wciąż tu jest – powiedział. – Chciałbym zamienić z nim słowo, a także z Bartollą. Gdy ruszyli w stronę drzwi, spytała: – Mogę jutro odwiedzić Leigh Anne? – W żadnym razie. – Żartujesz? – Jestem śmiertelnie poważny, Francesco. Wiem, że masz jak najlepsze intencje, jednak czasem pomoc może odnieść odwrotny skutek. – Zatrzymali się pod drzwiami i Bragg nacisnął dzwonek. –

Zabraniasz

mi

odwiedzić

swoją

żonę?

–

Była

bezbrzeżnie zdziwiona. – Nie mogę ci niczego zabronić – odparł z powagą. – Mówię tylko, żebyś nie mieszała się do tego, co pozostało z mojego prywatnego życia. – I dodał cicho: – Proszę cię. Czuła, że serce pęka jej z żalu. Zaskoczyło ją, gdy w jego głosie

usłyszała

rozpacz.

Rick

Bragg

był

najbardziej

opanowanym i rozsądnym mężczyzną, jakiego znała, ale

małżeńskie kłopoty sprawiły, że kompletnie się pogubił. Naprawdę musiała mu pomóc. Zamiast lokaja drzwi otworzyła Sarah i Francesca od razu wyczuła, że przyjaciółka jest zdenerwowana. Spojrzała w głąb holu, gdzie stali Evan i Bartolla. Jej brat miał ponurą minę, natomiast Bartolla była czymś rozbawiona. Jak mogłam kiedykolwiek ją lubić? – zadała sobie pytanie. – Dzięki Bogu, że jest tu policja. – Evan natychmiast podszedł do nich. – Znaleźliście Lizzie? – Przykro mi, Evanie. Niestety nie – odparł Bragg. – Widzieliście Maggie? Jak się czuje? – Trzyma się. – Francesca otoczyła go ramieniem. – Ale potrzebuje ciebie. – Wiem, ale musiałem porozmawiać z Bartollą, by się upewnić, czy ma z tym coś wspólnego. Francesca rzuciła okiem na Bragga, który kiwnął głową, dając znak, że rozumie. – Wybaczcie na chwilę. – Odciągnęła brata na bok, a Bragg zaczął rozmawiać z Bartollą i Sarah. – Maggie jest zrozpaczona – podjęła. – Byliśmy z Braggiem na miejscu, sprawdzaliśmy

każdy

szczegół,

szukaliśmy

wszystkich

możliwych śladów. – Coś znaleźliście? – Niestety wciąż niewiele, ale mamy troje świadków uprowadzenia. – Patrzyła, jak Evan z udręką w oczach przeczesywał palcami włosy. Tak bardzo kocha Maggie,

pomyślała. – Evanie, muszę cię o to zapytać. Czy może chodzić o jakieś twoje długi karciane? – Mój Boże, mam nadzieję, że nie! – Nikt nie porwałby Lizzie, licząc na to, że Maggie zapłaci okup. Ale mogą liczyć na okup od ciebie. –

Już

się

zastanawiałem,

czy

dostanę

wiadomość

w sprawie okupu. Bo tak, mogą zrobić Lizzie krzywdę, by zmusić mnie do spłaty długów! – Nie wiemy, czy to ma związek z twoim graniem – rzucila uspokajająco. – Lecz jeśli ma, stracę ją… To wygląda bardzo poważnie, pomyślała Francesca. Jej rozpustny brat znalazł swoją miłość w prostej, uczciwej i ciężko pracującej Irlandce. I kiedyś będzie musiał stoczyć wielką bitwę z Julią. – Muszę cię o coś spytać, Evanie. Czy znowu grasz? – Nie, Fran! Wróciłem jeden tylko raz, gdy Bartolla przyszła z wiadomością, że nosi moje dziecko, a ja sobie uświadomiłem… – przerwał. – Kiedy zdałeś sobie sprawę, że już zawsze będzie obecna w twoim życiu? – dokończyła. – Tak… Związek z nią to mój kolejny błąd. – Nie oskarżaj się o wszystko. Tak sobie myślę, że wyjątkowo dogodnie przytrafiła jej się ta ciąża… – Też się nad tym zastanawiam. I nad czymś jeszcze. Jeśli faktycznie jest w ciąży, czy to ja jestem ojcem.

– To nie wszystko – powiedziała Francesca. – Ktokolwiek za tym stoi, może wysłać żądanie okupu do mnie. – Do ciebie? Dlaczego? Nie rozumiem… – Jesteśmy z Maggie przyjaciółkami, była gościem na moim niedoszłym ślubie. I wiesz… tobie mogę o tym powiedzieć. Obecnie zajmuję się sprawą, w której sama jestem ofiarą. – Co? Wiem, że ktoś cię wywabił z domu, bo ponoć ktoś potrzebował twojej pomocy, ale pierwszy raz słyszę, że to nie wszystko. Błagam, nie mów, że wpadłaś w kłopoty! Wiedziała, że bratu może zaufać. – Portret, który ukradziono ze studia Sarah, to akt. – Patrzył na nią w milczeniu, więc kontynuowała: – Pozowałam do niego nago. W dniu ślubu dostałam dziwne zaproszenie na wernisaż prac Sarah i od razu wiedziałam, że chodzi o mój portret. Twarz Evana nagle poczerwieniała. – Co zrobiłaś? Czyś ty postradała zmysły? Gdzie teraz jest ten portret? – Próbujemy wygrać wyścig z czasem, zanim zostanie wystawiony na widok publiczny. Był w galerii, kiedy tam przyjechałam

i

zostałam

uwięziona,

ale

gdy

wróciłam

z Braggiem, żeby go odzyskać, zniknął. – To Calder prosił, żebyś pozowała do aktu, prawda? Jeśli tak, to znaczy, że twój narzeczony jest szaleńcem. Twoja reputacja wisi na włosku, Francesco. Wzięła go za rękę.

– Najwidoczniej oboje lubimy ryzyko w życiu. – Touché. – Aluzja do hazardu była bolesna, ale zasłużył na to. – Nie mnie was osądzać. – Mówię o tym, bo ktoś chce mnie skrzywdzić. Najpierw nie dopuszczono, żebym przyszła na własny ślub. Możliwe, że ta osoba zamierza mnie zniszczyć. Nie mogę wykluczyć ewentualności, że uprowadzenie Lizzie to kolejny zwrot w grze jakiegoś sadysty. – W takim razie co mam powiedzieć Maggie? – Na razie nic, później się zobaczy. Ale jeśli porwanie Lizzie ma związek z tobą lub mną, to od nas zażądają okupu, i to będzie dobra wiadomość. – I dodała po chwili: – Co nas doprowadzi

do

trzeciego

możliwego

motywu:

zemsty

z miłości. –

Dwa

tygodnie

temu

Bartolla

odwiedziła

Maggie.

Zażądała, by trzymała się z dala ode mnie, bo inaczej ucierpią jej dzieci. – Wiemy już o tym od Maggie. Wygląda na to, że Bartolla jest wyjątkowo mściwą kobietą. Co ci powiedziała? – Twierdzi, że nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego – odparł z gniewem. – Rzeczywiście jest bardzo mściwa, Fran. Jest wściekła, że widuję się z Maggie i że nasz ślub się nie odbędzie. Francesca zerknęła na Bragga, który po drugiej stronie pokoju wciąż rozmawiał z Bartollą. – Nie ufam jej – powiedziała. – Ale porwanie dziecka to coś więcej niż zemsta, to poważne przestępstwo kryminalne. Trzeba być socjopatą, żeby je popełnić.

Evan splótł dłonie, patrząc na byłą kochankę. – Jutro wyjeżdża w góry Catskill. – Wątpię – oznajmiła Francesca i podeszła do hrabiny i Bragga. – Przeszkadzam? – Przybrała wyjątkowo uprzejmy ton. – Nie – z uśmiechem odparł Bragg. – Już skończyliśmy, a zrobiło się późno. Czyżby chciał dać do zrozumienia, że jednak zmienił zdanie i zamierza wrócić do żony i rodziny? Miała taką nadzieję. Udało jej się uśmiechnąć do Bartolli. – Słyszałam, że jutro wyjeżdżasz na wakacje. Dokąd się wybierasz? – spytała grzecznie. – Na zaproszenie przyjaciół jadę do hotelu w górach Catskill. – Przykro mi, Bartollo – wtrącił się Bragg, czego zresztą spodziewała

się

Francesca

–

ale

musisz

odłożyć

swój

wyjazd. – Gdy spojrzała na niego skrajnie zaskoczona, dodał: – Dopóki Lizzie Kennedy nie zostanie odnaleziona, musisz pozostać w mieście. – Nie możesz zabronić mi wyjazdu! – rzuciła gniewnie. – Owszem, mogę, a jeśli będzie się pani sprzeciwiać, wystąpię do sędziego Harrisa o nakaz sądowy, hrabino – stwierdził oficjalnym tonem. – Proszę nie opuszczać miasta aż do powiadomienia, że już można to zrobić. Bartolla spojrzała z wściekłością na Evana. – To twoja robota, co? Najpierw postanowiłeś zniszczyć naszą… moją przyszłość, a teraz odbierasz mi wolność.

Evan zdumiał się tym wybuchem, a Sarah stanęła między nimi i wzięła kuzynkę za rękę. – Bartollo, przestań. To poważna sprawa. Już nic więcej nie mów. – Sarah ma rację – dodał Bragg. – Może będzie pani potrzebować

adwokata,

hrabino.

–

Odwrócił

się

do

Franceski. – Idziemy? Evanie, ciebie też mogę podrzucić. Dobranoc paniom. – Dobranoc. – Sarah twarz miała szarą jak popiół, natomiast oczy Bartolli rzucały nienawistne błyski. – I co o tym myślisz? – spytała Francesca, gdy byli już na zewnątrz. – Myślę, że jest zdolna do wielu podłych uczynków, lecz chyba nie jest aż tak głupia, żeby dopuścić się porwania. Francesca rzuciła okiem na brata, który szedł za nimi, ale Evan był zatopiony w myślach. – Myślę, że mogła się pogubić, gdy mój brat zostawił ją dla Maggie. – Słuszna uwaga – przyznał Bragg, zatrzymując się przy automobilu. Wzięła go za rękę i powiedziała: – Zaskoczyłeś mnie. Natychmiast zrozumiał, o czym mówi. – Przestań. – Proszę, zakończ już pracę na dziś. – Nie mogę. Lizzie zaginęła. I twój portret także.

– A więc będziesz jej unikał? W czym ma to pomóc? Porozmawiaj z nią, Rick. Porozmawiaj tak, jak to robisz ze mną, uczciwie i szczerze. – Nigdy nie potrafiliśmy się porozumieć z Leigh Anne – powiedział ze smutkiem. – Nie w taki sposób, jak my to robimy, Francesco. – Wysunął dłoń z jej ręki.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Środa, 2 lipca 1902 r. godzina 9.00 Hart trzymał ją w ramionach. Jego uśmiech był pełen ciepła i miłości. Francesca westchnęła z ulgą. Wiedziała, że już wszystko będzie dobrze. Hart zmienił zdanie i nadal ją kocha. Była nieziemsko szczęśliwa i absolutnie nie miała ochoty wysuwać się z jego objęć. Niestety wciąż słyszała uporczywe stukanie do drzwi. –

Francesco

Cahill,

muszę

z

tobą

porozmawiać

–

powiedziała surowo Julia, stając przy jej łóżku. Gwałtownie przebudzona i potwornie rozczarowana, że to był tylko sen, Francesca ze zdumieniem patrzyła na matkę. Pokojówka

rozsunęła

zasłony,

wpuszczając

do

sypialni

słoneczne światło. Kiedy rozwiały się resztki marzeń sennych, przypomniała

sobie,

że

mała

Lizzie

Kennedy

została

uprowadzona. – Zaspałam! – krzyknęła, odrzuciła na bok kołdrę. Miała tyle rzeczy do zrobienia! Julia oparła dłonie na biodrach. Miała już na sobie różowy kostium w prążki, a więc musiało być okropnie późno. – Jesteś w błędzie, jeśli ci się wydaje, że popędzisz spotkać się z Rickiem Braggiem. Francesca postawiła już bosą stopę na podłodze. Spojrzała na zegar. Była dopiero dziewiąta, czyli nie aż tak późno, jak się obawiała. Ale i tak spała wyjątkowo długo.

– Domyślam się, że chcesz ze mną porozmawiać – powiedziała, wstając. – To znaczy powinniście już wyjechać do Saratoga Springs, a jednak wciąż tkwicie w gorącym mieście. – Uśmiechnęła się ciepło z nadzieją, że ułagodzi tym matkę. Julia zmarszczyła brwi. –

Jak

zwykle

latasz

po

mieście,

prowadząc

kolejne

zwariowane dochodzenie, a my z ojcem nadal nic nie wiemy, co tak naprawdę wydarzyło w sobotę. Kiedy planujesz nas o tym poinformować? –

Mamo,

wiesz

przecież,

że

nie

mogę

ci

zdradzić

szczegółów toczącego się śledztwa, ale mam nadzieję, że jesteśmy już blisko rozwiązania. – I już bez uśmiechu dodała:

–

Czy

słyszałaś,

że

wczoraj

porwano

córeczkę

Maggie? – Nie, nie wiem. – Julia zbladła. – Biedna Maggie! – Jak w każdym dochodzeniu czas jest najważniejszy. Im zimniejsze ślady, tym dla śledczych gorzej, a my bardzo potrzebujemy dobrego tropu. – My? – Julia podniosła brwi, a jej głos zabrzmiał kąśliwie.

–

Kiedy

ostatnio

widziałaś

się

ze

swoim

narzeczonym, Francesco? – Czy mogę się ubrać i wtedy dokończymy tę rozmowę? – Nie, odbędziemy ją teraz. Wczoraj odwiedziłam Caldera. Francesca mocno się wystraszyła. Więc matka już wie się o zerwanych zaręczynach… Z drugiej jednak strony Julia, choć była zła, to nie wpadła we wściekłość ani histerię. Czyli może nie powinna się bać?

– Już ci mówiłam, że jest na mnie zły. – Po co próbowała się wykręcać? Po rozmowie z Hartem matka i tak już wszystko wiedziała. – On cię uwielbia, choć zostawiłaś go przed ołtarzem. – Tak powiedział? – spytała z niedowierzaniem. – Poczułam ogromną ulgę. Spodziewałam się, że zerwie zaręczyny, bo w końcu ile mężczyzna może znieść? Jednak żaden dżentelmen nie zgodzi się, żeby jego narzeczona biegała z innym mężczyzną. Domagam się, żebyś oddała śledztwo w ręce policji, a potem będziecie mogli z Calderem dołączyć do nas w Springs. Słuchała zaskoczona. Co takiego Hart powiedział Julii? Dlaczego nie wyjawił, że ich związek się rozpadł? Czy chciał ją

ochronić

przed

gniewem

Julii,

czy

może

naprawdę

zamierzał kiedyś się z nią pogodzić? Oprzytomniała.

Bez

wątpienia

nie

skłamał,

gdy

powiedział, że z nimi koniec i tak będzie lepiej dla nich obojga. Mówił poważnie, gdy twierdził, że ona zasługuje na kogoś równie prawego i uczciwego jak Rick Bragg. Jednak tylko Hart potrafił być taki czarujący. Nikt nie potrafił grać tak jak on. Dlaczego miałby zrażać do siebie Julię, skoro chciał, żeby ich przyjaźń przetrwała? – Zaprosiłaś Caldera do Springs? – spytała ostrożnie. – Tak naprawdę dopiero wysłałam do niego wiadomość, choć nie ucieszyło to twojego ojca. – Julia sposępniała. – Wiesz,

jak

trudno

poradzić

sobie

z

Andrew.

Jestem

przekonana, że ulżyło mu, gdy twoje małżeństwo nie doszło do skutku. Musicie z Hartem jak najszybciej ustalić na jesień

harmonogram uroczystości, zanim całkiem stracimy poparcie Andrew. Francesca

wpatrywała

przyklejonym

do

twarzy.

się

w

Prawdę

matkę

z

mówiąc,

uśmiechem do

dziś

nie

rozumiała, jakim cudem udało się przekonać ojca, gdyż Andrew totalnie potępiał Harta. – Nie zrozum mnie źle. – Julia w końcu się uśmiechnęła. – Jestem zbulwersowana twoim zachowaniem. Wciąż muszę się zastanawiać, jak tuszować ten skandal. A musisz wiedzieć, że to jest skandal. Wszyscy mówią o tym, jak porzuciłaś Harta. Niemniej jestem zachwycona, że Hart nadal jest w tobie zakochany. Jednak, Francesco, musisz oprzytomnieć. Nawet Hart

może

tego

nie

wytrzymać.

Jestem

mądrą

kobietą

i powinnaś rozważyć moje słowa. – Matka pocałowała ją w policzek i poszła w stronę drzwi, a od progu dodała: – Zostaniemy w mieście, dopóki nie zrobicie z Hartem planów na

lato.

Mam

nadzieję,

że

dołączycie

do

nas

i

razem

zaplanujemy ślub. – Zmarszczyła czoło. – Dzwonił Rick Bragg. Serce

zabiło

jej

mocno.

Coś

się

wydarzyło?

Może

odnalazła się Lizzie? – pomyślała błagalnie i dorzuciła modlitwę o przełom w sprawie skradzionego portretu. – Czy jest w komendzie policji? – Po co ja o to pytam, pomyślała,

pośpiesznie

narzucając

szlafrok.

Przecież

wiedziała, że nie chciał wracać do domu. – Czy cokolwiek z tego, co mówiłam, w ogóle do ciebie dotarło? – Julia zagrodziła jej drogę. – Zamierzasz iść na dół do telefonu w koszuli nocnej? – spytała z niedowierzaniem. Francesca zarumieniła się.

– Mamo, nikt mnie nie zobaczy. A jeśli znaleziono Lizzie? Nie chcesz się dowiedzieć? To może być przełom, na który czekamy! – Popędziła do holu. – Nawet nie włożyłaś pantofli – zawołała Julia. – Tylko Hart może być oczarowany takim zachowaniem! Przy drzwiach wejściowych stał na posterunku Jonathon, ale nawet okiem nie mrugnął, gdy przemknęła przez hol i pobiegła korytarzem. Ojciec siedział w gabinecie na sofie i przeglądał „Sun”. – Dzień dobry. – Pocałowała go w policzek. – Cieszę się, że pospałaś dłużej. Nie pamiętam, kiedy ostatnio to zrobiłaś. – Byłam zmęczona. Tato, muszę zadzwonić do Ricka. – Tak, wiem. – Wrócił do czytania. W przeciwieństwie do Julii nie przeszkadzało mu, że biega z Braggiem po mieście. Francesca bała się, że znów nastawił się przeciw Calderowi. Ale ojcem i Hartem zajmie się później. Podeszła do telefonu, podniosła słuchawkę i poprosiła telefonistkę o połączenie z komendą policji. Przez chwilę pogawędziła

z

nią

o

pogodzie,

ignorując

pytania

o

jej

narzeczonego, które Beatrice uparcie zadawała. – Francesco? – Bragg! Czy mamy przełom? – zawołała z nadzieją, wiedząc, że ojciec spogląda na nią znad gazety. – Powiedz, proszę, że znalazła się Lizzie! – Niestety nie, jednak jest przełom w sprawie twojego portretu – powiedział Bragg. – Wreszcie dostałem rejestry

odwiedzających z Wyspy Blackwella. Bill Randall odwiedził Henriettę w sobotę dwudziestego szóstego kwietnia kwadrans po pierwszej. A więc Bill Randall był w mieście tego dnia, gdy Sarah ostatni raz widziała portret. Być może był to również dzień, kiedy go skradziono. Był tu również w zeszłą sobotę, gdy portret znów się pojawił. – Jednak Marsha Moore go nie rozpoznała. Być może mężczyzna,

który

czekał

na

Daniela

Moore’a,

nie

jest

złodziejem. – Zastanawiam się, na ile wyraźnie pani Moore mogła coś widzieć w nocy – wtrącił Bragg. – Z Filadelfii Randall jechał pociągiem, który tu przyjeżdża w południe. Z Grand Central Station musiał pojechać prosto do więzienia. Zadał sobie wiele trudu, żeby sfabrykować alibi na ten wieczór. – Faktycznie. To z pewnością go obciąża. – Koniecznie musieli go zatrzymać i przesłuchać. – Poza tym Moore przedstawił rachunek na tysiąc dolarów ze sprzedaży obrazu w czwartek przed twoim ślubem. Jednak nie

miałem

racji,

twierdząc,

że

pieniądze

pochodzą

od

złodzieja. –

Musimy

pomówić

z

Randallem.

I

ponownie

porozmawiać z Moore’em… a także z Rose. Muszę się dowiedzieć, gdzie była w sobotę w nocy. – Zgadzam się z tobą. Wystawiłem nakaz aresztowania Billa Randalla, ale zeszłej nocy nie wrócił do dawnego domu. – Pewno wie o naszych działaniach. – Randall się ukrywał, przez co wydawał się jeszcze bardziej podejrzany. – Spotkamy

się u Maggie? Czy masz dziś inne zajęcia? – W tej chwili moim priorytetem jest odnalezienie Lizzie. Do zobaczenia u Maggie. Francesca uśmiechnęła się do siebie i odłożyła słuchawkę. Kiedy się odwróciła, zobaczyła wbite w siebie spojrzenia obojga rodziców. Kiedy Francesca przyjechała pod dom Maggie, Bragg już rozmawiał z właścicielem mieszczącego się na rogu sklepiku. Joel stał obok. Francesca poczuła, że serce jej się kraje. Na bladej buzi chłopca malowało się cierpienie. Pomyślała, że Maggie również musi być bliska szaleństwa z przerażenia i rozpaczy. Bragg uśmiechnął się na jej widok, przesuwając wzrokiem po ładnej bluzce i ciemnoszarej spódnicy. – Coś nowego? – spytała. – Pan Schmidt, kiedy wczoraj wieczorem zamykał sklep, widział dzieci. Mówi też, że ostatnim klientem był duży siwowłosy gość w szarej czapce. – Może przypadkiem powiedział, jak się nazywa? – spytała Francesca. – Kupił tylko tytoń do żucia, panno Cahill, to wszystko. Francesca znała sklepikarza. W poprzednim dochodzeniu jego córka była ważnym świadkiem. – Miał spory zwitek pieniędzy – wtrącił Bragg. – Spora kwota jak na zwykłego robotnika. Było jasne, że porywaczy ktoś musiał opłacić. Bragg podziękował Schmidtowi.

– Znajdziemy Lizzie – szepnęła Francesca, obejmując Joela. – O tak, znajdziemy – krzyknął z wściekłością. – A ja zabiję sukinsyna, który ją zabrał! – Joel! – Wystraszyła się, Joel nie żartował. – Znajdę go. – Strząsnął z ramion jej rękę. Francesca

i

Bragg

patrzyli,

jak

odchodzi

z

rękami

wciśniętymi w pumpy. Odwróciła się do Ricka. Nigdy jeszcze nie widziała, żeby był tak zmęczony. – Może Joel trafi na jakiś ślad. Jak się czuje Maggie? – Jeszcze nie byłem na górze – odrzekł Bragg. Francesca i

zatrzymała

weszła się,

gdy

do

niewielkiego

Bragg

zamykał

ciemnego za

sobą

holu, ciężkie

drewniane drzwi. – Zaspałam dzisiaj – powiedziała. – To chyba twój pierwszy raz. – Bragg uśmiechnął się lekko. – Byłam zmęczona. Czy ty w ogóle spałeś ostatniej nocy? Bardzo się o ciebie martwię. – Wiedziała, że Rick nie może tak dłużej funkcjonować. – Dobrze mnie znasz… Nie, Francesco, prawie w ogóle nie spałem. Do domu dotarłem bardzo późno, a potem kręciłem się i przewracałem przez większość nocy, myśląc o Lizzie… I o tobie. – Mnie nic nie będzie. Albo złamiemy Daniela Moore’a i dowiemy się, kto wynajął galerię, albo w końcu zatrzymamy

Randalla. Miejmy nadzieję, że to on jest człowiekiem, którego szukamy. – Modlę się, żebyśmy znaleźli ten cholerny portret. Ale nawet gdy już go odzyskamy, czy wszystko z tobą będzie dobrze? Jak

sprytnie

kieruje

rozmowę

na

moje

problemy,

pomyślała. – Hart nie powiedział Julii, że się rozstaliśmy. – Czy się pogodziliście? – Nie widziałam go od poniedziałkowego wieczoru. Nie mam

wątpliwości,

że

nadal

nie

jest

do

mnie

dobrze

usposobiony, ale lubi moją matkę i jak rozumiem, zależy mu na tym, by pozostać z nią w dobrych stosunkach. – Wiem, że nie chcesz tego słyszeć, ale tak będzie znacznie lepiej. Zapadła niepokojąca cisza, w końcu Bragg powiedział, biorąc ją za rękę: – Chociaż teraz myślisz, że bardzo go kochasz, pojednanie przyniosłoby ci znacznie więcej bólu. – Mówisz to z własnego doświadczenia? Puścił jej rękę. – Czasem jesteś prawdziwą zołzą. – Martwię się o ciebie tak samo jak ty o mnie. Zakładam, że wróciłeś wczoraj do domu, kiedy Leigh Anne już spała i w ogóle z nią nie rozmawiałeś.

– Zastanawiam się, czy nie wysłać jej do Sag Harbor z dziewczynkami – powiedział z wahaniem. – I zostałbym sam w mieście, żeby dokończyć zawodowe sprawy. Zachłysnęła się. – Nie możesz tego zrobić! – Nie zamierzam wyjeżdżać, dopóki nie znajdziemy Lizzie i nie odzyskamy portretu. Już najwyższa pora, żebyśmy złapali złodzieja. Lizzie z pewnością znajdziemy, kiedy tylko trafimy na jakiś ślad. – Musimy ją znaleźć

jak najszybciej,

jeszcze

przed

piątkiem! – Nie wyobrażała sobie, żeby dziecko mogło dłużej pozostawać poza domem. – Tyle że ty wykorzystujesz tę sprawę jako wymówkę, żeby nie spędzić weekendu z żoną. A bardzo potrzebujesz odpoczynku. –

Potrzebuję

rozwiązania

obu

tych

spraw,

Lizzie

i skradzionego portretu. – Minął ją, ale chwyciła go za rękę, zanim wszedł na wąskie schody. – Rick, a może to będzie cudowny weekend. Nie dowiesz się tego, jeśli nie pojedziesz. Spojrzał jej w oczy. – Nie wyobrażam sobie, jak miałbym mieszkać z nią w tym małym domku. Zresztą nie wyobrażam sobie również, że mogłabyś uciec z miasta, póki Lizzie nie wróci do domu. I kiedy wciąż nie odzyskałaś portretu. –

Lizzie

znajdziemy

szybko

–

powiedziała

zdecydowanie. – Ale masz rację, jeśli nie odzyskamy portretu, nie będę mogła wyjechać z miasta.

Znów wziął ją za rękę. – Jeśli na weekend zostaniesz w mieście, zjedz ze mną kolację. Odebrało jej głos, a Bragg się zaczerwienił i puścił jej rękę. – Musimy znaleźć Lizzie – powiedział, wskazując schody. Przed oczami stanął jej obraz ich dwojga w pustej restauracji. – No właśnie, musimy. – Zachwiała się, bo droga na schody była zastawiona. – Cześć, Francesco – powiedział Hart kpiącym tonem. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi. – Co ty tu robisz? – zawołała. Minę miał jak gradowa chmura. Uświadomiła sobie, że musiał stać na schodach już jakiś czas. Czy słyszał ich rozmowę? Czy usłyszał, jak Bragg zapraszał ją na kolację? Czy miało to jakieś znaczenie? Dlaczego do niej nie wpadł albo nie przysłał wiadomości? Przecież już minęło półtora dnia! Czyżby w ogóle za nią nie tęsknił? – Sarah Channing wpadła dziś rano i od niej wiem, że porwano córeczkę Maggie. – Zimnym spojrzeniem zmierzył ją od stóp do głów, a potem utkwił wzrok w Braggu. – Cześć, Rick. Widzę, że jesteście bardzo zajęci dochodzeniem. Poirytowany Bragg nie odpowiedział. Ominął Francescę, co nie było łatwe, bowiem klatka schodowa była bardzo wąska. Przylgnęła do ściany, żeby mógł wejść na schody. Hart zaczął schodzić na dół, obdarzywszy ją przy tym zmysłowym

spojrzeniem. Zadrżała, gdy dotarło do niej, ile w nim było pogardy. Bragg popatrzył na nią posępnie, po czym ruszył na trzecie piętro do mieszkania Maggie. Na dole trzasnęły drzwi. Francesca obróciła się i zbiegła za Hartem. – Poczekaj! – krzyknęła, wybiegając na zewnątrz. Zatrzymał się, zimno patrząc na nią. – Mam nadzieję, że miło spędzisz weekend z moim bratem. Myślę zresztą, że ten dzień też będzie przyjemny. – Jednak nie odszedł, nadal tu był. –

Jesteś

niesprawiedliwy.

Przyjaźnimy

się

i

razem

prowadzimy śledztwo. – Gdy prychnął lekceważąco, dodała: – Nie

odzywałeś

Wspomniała

się

pełne

od

poniedziałkowego

namiętności

chwile

i

wieczoru.

to,

jak

–

została

odrzucona. Pomyślała, jak bardzo go kocha i jak za nim tęskni. – Martwiłam się… – Nie jesteśmy już razem – skwitował chłodno. – Ale przecież jesteśmy przyjaciółmi. – Tak, Francesco. Jesteśmy przyjaciółmi – potwierdził po chwili milczenia. – Przyszedłeś, żeby pomóc odnaleźć Lizzie? – Tak. Bardzo lubię Joela i panią Kennedy. – Tak samo jak ja… Hart, nie musisz się złościć. Prowadzimy z Braggiem dochodzenie, to wszystko. Moje uczucia się nie zmieniły. Czy tylko jej się zdawało, czy jego rysy faktycznie złagodniały?

– Absolutnie się nie gniewam. Spodziewałem się, że wkrótce w twoich uczuciach nastąpi zmiana. Naprawdę chcę, żebyś biegała z moim bratem po mieście. Jego zaproszenie na kolację też powinnaś przyjąć. – Chyba nie mówisz poważnie. – Nie mówiłbym, gdybym tak nie myślał. – Nawet gdybyśmy mieli zjeść razem kolację, byłaby to wspólna kolacja dwojga przyjaciół. Ale nie to mam teraz na głowie. – Naprawdę? No tak, bo serce ci się kraje, gdy o nim myślisz. Rick cierpi, więc podsuniesz mu ramię, żeby mógł się wypłakać. – Wzruszył ramionami, jakby nic go to nie obchodziło, ale jego oczy jeszcze bardziej pociemniały. – Zawsze pomogę Rickowi, tak samo jak zawsze będę przy tobie… i przy każdym, na kim mi zależy, a kto będzie potrzebować mojej pomocy! – zawołała. – I na tym polega twój urok, prawda, Francesco? – Dotknął jej policzka. Ta delikatna pieszczota mocno ja poruszyła. Hart przesunął palce wzdłuż jej szyi. – On wciąż zabiega o twoje względy, Francesco – powiedział cichym, zmysłowym tonem. Poczuła ogarniające ją pożądanie, ale Hart już opuścił rękę. Podniecił ją celowo, tylko dlaczego? Chciał udowodnić, że może to zrobić? – Nic z tych rzeczy. Jesteśmy przyjaciółmi, a on jest żonaty. Wiesz przecież, jaki jest praworządny. A teraz musimy

odnaleźć Lizzie! – Nawet ktoś tak cnotliwy jak mój brat musi czasem ulec pokusie. – Przestań mi go narzucać! – krzyknęła ze złością. – Pomyślę o tym. Czy dostaliście żądanie okupu? Musiała

błyskawicznie

się

przestawić

na

sprawy

zawodowe. – Nie, na razie nic nie przyszło. Evan przysięga, że nie zaczął znów grać i ja mu wierzę. – Mam nadzieję, że mówi prawdę. Jeśli to zrobił nasz złodziej, okupu może w ogóle nie być. – Błagam, tylko mi nie mów, że złodziej, by mnie torturować, uderza w tych, których kocham! – Moim zdaniem jest bardzo sprytny i bezwzględny. Boję się o Lizzie. Chwyciła go za rękę i wyszeptała: – Ja również. Wysunął dłoń z jej rąk. – I boję się o ciebie, Francesco. Poczuła ulgę. – Dziwiłam się, że nie chciałeś wiedzieć, czy mamy jakieś nowe tropy. – Dowiadywałem się – odparł cierpko. – Tyle że nie od ciebie. Wiem już, że Randall był w mieście, kiedy ukradziono portret, i że Rick wystawił nakaz aresztowania. – Gdy spojrzała

na

niego

zdziwiona,

dodał:

–

Mam

telefon,

Francesco,

a

także

powóz

i

stangreta.

Nie

mam

też

zahamowań, żeby domagać się informacji od mojego brata. – Patrzył jej prosto w oczy. – Wczoraj dwukrotnie rozmawiałem z Rickiem, i to dość długo. Rick nie wspomniał o tym ani słowem. –

A więc

słyszałeś

również

o

Rose?

Że

wiedziała

o portrecie? – Świat jest taki mały – zakpił. – Nie ufałem Rose w kwietniu i teraz jej też nie ufam. Powinniście porozmawiać z nią jeszcze raz – stwierdził gniewnie. – Swoją drogą, czy to nie szczęśliwy traf, że los wciąż łączy cię z moim bratem? – On jest jednym z moich najbliższych przyjaciół. To wszystko. – Naprawdę w to wierzysz? Nie, nie wierzyła… Łączyło ich zbyt silne uczucie. Wyobraziła sobie, jak razem z Braggiem siedzą przy kolacji w jakimś pustym lokalu. – Tak myślałem – rzucił ostro i odszedł. – Proszę, poczekaj. – Pobiegła za nim. – Przyznaję, że bardzo go lubię, ale do diabła, Hart, to ty jesteś mężczyzną moich marzeń. – Nie, wcale nie! – Odwrócił się do niej gwałtownie. – Nigdy nie byłem mężczyzną twoich marzeń! Uratowałaś mnie, jak to robisz z każdym, a ja wykorzystałem swój urok osobisty, żeby cię uwieść. – A mnie to sprawiło radość! – Chwyciła jego ramię.

W jego oczach pojawił się błysk. Francesca wiedziała, że jest wściekły, ale niewiele brakuje, by chwycił ją w ramiona i pocałował. Zamarła z bijącym sercem, a Hart wpatrywał się w jej usta. – Niech diabli wezmą moją czarną duszę. – Przestań powtarzać, że to wszystko twoja wina! – krzyknęła. – Bo tak jest. Pomyślałaś kiedyś, że gdybyś nie pozowała nago do tego portretu, bylibyśmy w tej chwili małżeństwem? – Niech diabli porwą ten portret! – Ach, więc w końcu przyznajesz, że ten portret to piekielna sprawa. – Zabrał rękę z jej uścisku. – Ja również, Francesco, nie wyjadę z miasta, dopóki nie odzyskamy tego cholernego portretu i nie wsadzimy złodzieja do więzienia. – Wiem, że nigdy nie mnie nie opuścisz, gdy jestem w potrzebie. – To prawda, Francesco. – Więc możemy zjeść razem kolację w czasie weekendu. Przecież

jesteś

moim

bohaterem

i

obrońcą.

Sam

tak

powiedziałeś. Potrzebuję cię, Calderze. – To niemożliwe, Francesco. – Ujął jej dłoń, którą trzymała przy jego policzku, ale jej stamtąd nie zabrał. – Nie próbuj mnie uwodzić lub mną manipulować. – Bardzo za tobą tęsknię – szepnęła. – Brak mi naszych wieczorów. Pragnę znaleźć się w twoich ramionach… przecież wiesz o tym. Myślę, że ty też za mną tęsknisz.

– Nie doczekasz się takiego wyznania. – Odsunął jej dłoń od twarzy. – Na razie – rzuciła bez wahania. Była pewna, że na chwilę

jego

spojrzenie

złagodniało.

–

Przyszedłeś

tu

i dzwoniłeś do Ricka. – Po prostu czuję, że muszę cię chronić, Francesco. I to się chyba już nie zmieni. – Zanim zdążyła poczuć radość, dodał: – Chociaż to źle wróży. – Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, w końcu Hart spytał: – Wejdziesz na górę? –

Pójdziesz

ze

mną?

Uczciwie

powiem,

że

chętnie

skorzystam z twojej pomocy. Zawahał się, lecz po chwili skinął potakująco głową.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Środa, 2 lipca 1902 r. godzina 11.00 Tę rundę wygrałam, pomyślała Francesca. – Nie triumfuj – odezwał się Hart, jakby czytał w jej myślach. – Nie triumfuję, po prostu twój brak skrupułów pozwala ci w inny sposób spojrzeć na śledztwo, dlatego twoje uwagi bywają bardzo przydatne. – Powinienem się obrazić? – Nie. Od czasu do czasu potrzebuję odrobiny zdrowego cynizmu. – To prawda. A jednak triumfujesz, Francesco. Czuję to. Nigdy nie oponowałem, że jesteśmy przyjaciółmi, i zawsze starałem się ciebie wspomagać w różnych przedsięwzięciach, a także… – Urwał gwałtownie. Podążyła za jego wzrokiem i zobaczyła przysadzistego mężczyznę

w

kraciastej

koszuli,

który

zsiadał

z

wozu,

trzymając w ramionach jakiś pakunek. Tyle że akurat ten pakunek się wiercił… – Lizzie! – krzyknęła. Hart

już

mężczyzna

pędził

puścił

w

kierunku

dziewczynkę,

porywacza. która

upadła

Siwowłosy i

zaczęła

wrzeszczeć, jak tylko wściekły maluch potrafi. Mężczyzna właśnie zamierzał wskoczyć na wóz, gdzie na koźle siedział jego

mniejszy

kompan.

Biegnąc

do

Lizzie,

Francesca

zobaczyła, jak bandzior chwyta platformę wozu i podciąga się do góry. W chwili gdy woźnica krzyknął na konia „wio”, Hart złapał porywacza za ramię, ściągnął go z wozu i rzucił na ziemię, a wóz zaczął się oddalać. – Lizzie! – Francesca podniosła płaczące dziecko. – Już dobrze – uspokajała dziewczynkę, obserwując przy tym Harta, który pochylił się nad porywaczem. – Hart! Nie! – zawołała, wiedząc, co zaraz się stanie. Nie dał po sobie znać, czy ją usłyszał, tylko postawił bandytę na nogi i wymierzył mu cios prosto w twarz. Francesca usłyszała trzask pękającej kości. – Hart! – krzyknęła. Hart przytrzymał zbira i pociągnął go przez chodnik do budynku, ponownie bijąc go w twarz. – Nienawidzę łotrów i tchórzy – rzucił zimno. Francesca mocno przytuliła Lizzie, a wokół zbierali się gapie. Między nimi zobaczyła niemieckiego sklepikarza. – Panie Schmidt! Niech pan zawoła Bragga – poprosiła. – Jest u Maggie. – Czy to ten drań, który porwał Lizzie? – spytał gniewnie jakiś młody mężczyzna. – To ten podlec zabrał córeczkę Maggie! – wołał chłopiec w wieku Joela. W ręku trzymał rękawicę i kij do baseballu. Bandzior stał otoczony ludźmi. Jego nos i oko krwawiły. Było

oczywiste,

że

gorączkowo

szuka

Pocałowała jasne włoski Lizzie. – Już dobrze, mamusia zaraz tu będzie.

drogi

ucieczki.

Lizzie podniosła na nią oczy. Na buzi widać było jeszcze ślady łez. Uśmiechnęła się jak aniołek. – Mam nową laleczkę. – Pokazała Francesce malutką porcelanową figurkę z jasnymi włosami. Skoro

Lizzie

dostała

zabawkę,

to

znaczy,

że

nie

traktowano jej źle. – Nic ci nie jest, kochanie? – spytała, tuląc małą. – Mama – powiedziała Lizzie. – Chcę, żeby mama zobaczyła Fran. Chwilę trwało, nim do Franceski dotarło, ze Lizzie chce pokazać matce lalkę, której nadała imię po niej. Wyprostowała się i napotkała wzrok Harta. Zadrżała, bo jego spojrzenie było przerażające. – Nawet o tym nie myśl – powiedział do bandyty. – Z przyjemnością rozwaliłbym ci łeb. – Ja tylko wykonywałem polecenia – zawołał mężczyzna, ocierając krew z twarzy. – Czyje polecenia? – spytał Hart spokojnie. Bandyta milczał, Francesca zakryła Lizzie oczy, a Hart wymierzył kolejny cios. – Powiesić go! – krzyknął ktoś. – Powiesić za porwanie Lizzie! – Czyje polecenia? – spytał ponownie Hart. Zbir oddychał ciężko. Hart, nie spuszczając z niego wzroku, zwrócił się do chłopca: – Chłopcze, pożycz mi swój kij.

Francesca wzdrygnęła się, gdy chłopiec ochoczo spełnił prośbę, ale zanim zdążyła otworzyć usta, żeby powstrzymać Caldera, z domu wypadli Bragg, Maggie, Joel z braćmi oraz Evan. Maggie z płaczem podbiegła do córeczki, a Francesca powiedziała cicho: – Chyba jej nie skrzywdzono. – Nikogo nie będziemy wieszać – oznajmił Bragg, stojąc przed protestującym tłumem i spoglądając na Harta, dodał: – W tym mieście sprawiedliwość wymierzają sędziowie. Hart popatrzył na siwowłosego bandziora, który kulił się przy ścianie budynku. – Nie zwracaj na niego uwagi. On jest z tych szlachetnych. Ja jestem sukinsynem, który tym kijem połamie ci kolana. Czyje polecenia? – Mówi o sobie hrabina! – krzyknął bandyta. – To jedna z tych bogatych snobek z zachodniej części miasta! Hart triumfalnie uśmiechnął się do Bragga. – Później mi podziękujesz. – Obłóż rękę lodem – poradził Rick. – A ty mi możesz podziękować, Calder, że nie oskarżę cię o napaść. Jesteśmy cywilizowanym społeczeństwem. Hart dostrzegł Francescę i nie spuszczając z niej wzroku, oddał chłopcu kij baseballowy. Z bijącym sercem zostawiła Lizzie w ramionach Maggie i wolno podeszła do Harta. Chociaż wiedziała, że nie tak powinien

postąpić,

przepełniała ją duma.

choć

wyznawała

inne

wartości,

– Ręka ci krwawi. – To jego krew, nie moja. – Hart… – Nic nie mów – przerwał jej. – Wiem, że chcesz mnie pouczyć o prawie, normach społecznych i tak dalej. To mi tylko przypomni, że jesteście z Rickiem dla siebie stworzeni. – Dziękuję – powiedziała cicho. – Za co? – Za schwytanie tego drania i… – I zmuszenie go do podania informacji o Bartolli? – Odsunął z jej oczu kosmyk włosów. Ten gest był tak czuły, że zamarła. – Wiesz, Francesco, że żyjesz w cywilizowanym społeczeństwie.

Wszyscy

powinniśmy

trzymać

się

litery

prawa. Ale to miasto jest bardzo rozległe, a świat jeszcze większy. I bywa tak, że przestrzeganie prawa okazuje się czystym szaleństwem, bo tylko mocna pięść może oddzielić dobro od zła. Nie miała ochoty przyznać, że Hart ma rację, lecz nagle dotarła do niej prawda o porwaniu Lizzie. Bartolla zapłaciła temu zbirowi, żeby uprowadził dziewczynkę. – Dopiero to do mnie dociera – powiedziała, a on skrzywił się, gdy chwyciła go za rękę. – Nie mogę uwierzyć, że Bartolla zrobiła coś takiego. – A ja mogę – odparł Hart. – I nie jestem jedyny. Nie patrzył na nią. Francesca odwróciła głowę. Wyraz twarzy jej brata był przerażający.

Francesca

z

uśmiechem

wysiadała

z

dorożki

przed

numerem pięćset dwadzieścia dziewięć na Broadwayu. Lizzie miała się świetnie. Całą godzinę zajęło jej opowiedzenie swojej historii. Wynikało z niej, że spędziła noc w hotelu w towarzystwie młodej kobiety, która prawdopodobnie była pokojówką. Dziewczynkę dobrze nakarmiono, przeczytano jej książeczkę, podarowano zabawkę. Ktoś jej powiedział, że to są wakacje. Bragg

posłał

ludzi

do

rezydencji

Channingów,

by

sprowadzili Bartollę na przesłuchanie. Zbir, który porwał Lizzie, zamilkł po przewiezieniu do aresztu. Zarzuty będą mu postawione, gdy wina zostanie udowodniona przed sądem. Bragg poszedł na posiedzenie rady miasta, więc Francesca została sama. Wciąż nie mogła uwierzyć, że Bartolla upadła tak nisko, natomiast Maggie była wściekła i domagała się, by hrabina znalazła się za kratkami. Francescę rozpierała radość. Zabrała Harta do sklepiku na rogu, posadziła na wielkiej beczce i zaopatrzyła w wielką torbę z lodem. Kiedy się przy nim kręciła, pomagając mu przytrzymać lód, rzucał jej zmysłowe spojrzenia. Nie potrafiła utrzymać rąk przy sobie. Przez chwilę myślała, że weźmie ją w ramiona albo posadzi sobie na kolanach. On jednak wstał, odrzucił torbę z lodem i podziękował Schmidtowi, a potem powiedział, że ma różne sprawy do załatwienia i wsadził ją do dorożki… Stała już przed wejściem do budynku, w którym mieszkali Moore’owie, i wciąż o nim myślała. Hart zdecydowanie zmiękł. Nadal pałali do siebie żądzą. Kochała go i była

przekonana, że on również ją kocha. I chyba był coraz dalej od deklaracji, która wyraził w sobotę wieczorem. Była tego niemal pewna. Poważnie traktował tylko zdanie o tym, że nie jest dla niej wystarczająco dobry. Westchnęła. Może sobie tak myśleć aż do śmierci, ona jednak ani przez jedną sekundę w to nie wierzyła. Już decydując się na małżeństwo, wiedziała, że Hart jest skomplikowany i posępny, a co za tym idzie, ich wspólna droga nie będzie łatwa. A

dzisiaj

potwierdziło

się,

jak

wspaniałym

jest

sojusznikiem. Ocknęła się z zamyślenia. Pomyślała, że pora zająć się sprawą,

i

podeszła

do

drzwi.

Było

dość

wcześnie

i spodziewała się zastać Marshę w domu. W galerii wciąż prowadzono dochodzenie, więc możliwe, że Daniel także będzie obecny. Ledwie zdążyła zastukać, Marsha otworzyła drzwi. –

Przepraszam,

że

przychodzę

bez

zapowiedzi.

Czy

możemy porozmawiać, pani Moore? – Nie mam już nic więcej do dodania, panno Cahill. – Pobladła Marsha zaczęła zamykać drzwi. Francesca zrobiła krok naprzód. Skrzywiła się, gdy drzwi boleśnie uderzyły ją w biodro. – Jeśli pani mąż jest niewinny, w co zresztą wierzę, dlaczego nie chce pani pomóc, żeby tego dowieść? – Jestem już tak tym zmęczona! – W oczach Marshy Moore pojawiły się łzy. – Co ja takiego zrobiłam, żeby

zasłużyć na tyle nieszczęścia? – Już okazała pani wielką pomoc. Chyba nie ma pani wątpliwości co do niewinności męża? Na

moment

zapadło

milczenie.

W

końcu

Marsha

otworzyła drzwi i wpuściła Francescę do środka. – Nie, nie mam. Tylko… – urwała. – Tylko co? – ponagliła ją Francesca. – To bardzo trudny czas. Nie zawsze tak było. – Przykro mi z powodu pani kłopotów. Z pewnością pani na nie nie zasługuje. – Dziękuję. – Pani Moore, czy sobotniej nocy, gdy zobaczyła pani tego mężczyznę, który czekał na ulicy na pani męża, było już ciemno? Ulica jest dobrze oświetlona. – Było późno, więc było ciemno. Kiedy spojrzałam przez okno, zobaczyłam na dole Daniela, który rozmawiał z tym nieznajomym. Stali przy jednym z tych dębów. Daniela było widać bardzo dobrze, ale tego mężczyznę trochę gorzej. – A więc nie widziała pani jego twarzy? – Stał w cieniu, panno Cahill, ale więc mogłam tylko trochę mu się przypatrzyć. Ale to ten sam człowiek, którego widziałam wcześniej w tygodniu. Tak jak mówiłam, wyglądał na niebezpiecznego. – Czy gdy widziała go pani przed galerią, też było ciemno? – Nie, była dopiero piąta lub szósta, ale był w pobliżu drzew…

Nie

chciał

się

pokazywać

–

powiedziała

zdecydowanie. Czyli

Bragg

zidentyfikować

miał

rację.

nieznajomego

Marsha

mężczyzny.

nie

mogłaby

Zarówno

przed

mieszkaniem, jak i pod galerią mógł czekać Bill Randall. – Przepraszam, że pani przeszkadzam i zajmuję czas. – Uśmiechnęła się. – Jeśli przypomni pani sobie coś jeszcze, co się pani wydało dziwne, a mogłoby nam pomóc znaleźć człowieka, który uwięził mnie w galerii i ukradł portret, proszę się skontaktować ze mną lub z policją. Marsha Moore nie poruszyła się. – Jest coś jeszcze, pani Moore? Coś, co mogłaby pani wyjawić? – Możliwe… – powiedziała z wahaniem. – Nie wiem… – Proszę… Chętnie przyjmę każdą wskazówkę. Marsha nabrała powietrza. – Na początku tygodnia do galerii przyszła jakaś kobieta. Francesca pomyślała o Rose. – Proszę mówić dalej. – Co tydzień prowadzę tam księgi. Daniel powiedział mi, że przyszła kupić obraz olejny, ale ja mu nie uwierzyłam. – Dlaczego? Czy może pani opisać tę kobietę? – Bo słyszałam, jak się kłócą. Była bardzo zła. Na moment wyjrzałam z biura, ale zobaczyłam tylko, że ma ciemne włosy. To wszystko, co wiem. Kiedy mnie zobaczyli, zamilkli, jakby coś ukrywali. Wróciłam do ksiąg, a ona zaraz wyszła.

Rose miała ciemne włosy i łatwo wybuchała gniewem, no i wiedziała o portrecie. Czy przyszła do galerii, żeby omówić sprawę wynajmu? Czy to ona była złodziejem? Czyżby w śledztwie nastąpił przełom? – Czy rozpoznałaby pani tę kobietę? – spytała. – Tak sądzę – odrzekła Marsha Moore. Na Grand Central Station panował totalny chaos. Przed głównym wejściem na Alei Lexington dziesiątki pasażerów wysiadały z powozów, dorożek i nielicznych automobili. Na chodniku, jezdni i w osłoniętej dobudówce piętrzyły się bagaże.

Tragarze

wskazywali

podróżnym

drogę

przez

terminal. Evan podał stangretowi banknot jednodolarowy i wyskoczył z dorożki. Bartolli nie było w domu, kiedy policja przyjechała ją zatrzymać w rezydencji Channingów. Evan zostawił Maggie w jej mieszkaniu, zaopatrzywszy ją w mleko i ciasteczka dla wszystkich dzieci. Wyszedł, gdy tylko usłyszał, co powiedział porywacz. Maggie wybiegła za nim. – Zostaw Bartollę policji! – krzyknęła. Uśmiechnął się chmurnie, pocałował w usta i poprosił, żeby się nie martwiła. U

Channingów

pojawił

się

przed

policją,

ale

lokaj

poinformował go, że hrabina przed chwilą wyszła. Kwadrans po trzeciej miała pociąg do Kingston w stanie Nowy Jork. W tej chwili była za dziesięć trzecia. Evan zdecydowanym krokiem szedł przez tłum. Przy wejściu zauważył dwóch policjantów, którzy też usiłowali wejść na stację.

Chyba nigdy wcześniej nie był tak rozwścieczony. Starał się pamiętać, że Bartolla nosi jego dziecko. Chociaż… czy aby na pewno? Wszedł do obszernej hali i przebiegł wzrokiem wiszące w górze wielkie tablice informacyjne. Chwilę trwało, nim odszukał jej pociąg: Syracuse, peron dziesiąty A; odjazd trzecia piętnaście. Ruszył biegiem, przepychając się przed tłum. Kątem oka widział

granatowe

mundury

policjantów.

Szli

za

nim,

najwyraźniej szukając tego samego peronu. Wydłużył krok i znacznie ich wyprzedził. Przejście przez terminal i odszukanie peronu trwało całą wieczność. Pociąg jeszcze nie nadjechał, ale przy torach stała co najmniej setka pasażerów z dużymi torbami i podręcznymi walizkami. Evan mniej więcej w połowie peronu wypatrzył rude włosy. Tak, stała tam w granatowym kostiumie i niewielkim niebieskim kapelusiku. Chciała skrzywdzić Maggie. Była mściwą, złą egoistką. A wszystko to jego wina, bo kiedyś go pociągała. Bartolla zobaczyła go i zamarła. Uśmiechnął się do niej powoli i uniósł rękę. Pobladła, lecz odpowiedziała uśmiechem. – Kochanie! Przyszedłeś życzyć mi szczęśliwej podróży? – Po cóż innego miałbym przychodzić? – Podszedł bliżej i

ujął

ją

pod

ramię.

Słychać

już

było

zbliżającą

się

lokomotywę. Bartolla sprawiała wrażenie zdenerwowanej. – To z pewnością mój pociąg, kochanie. Będę za tobą tęsknić… Słyszałam, że znaleziono to biedne dziecko. – Tak, odnaleziono Lizzie. – Miał dziwne uczucie, jakby wyszedł z siebie, zupełnie jak szaleniec. Nie był pewien, czy zdoła zapanować nad pragnieniem, by ją zniszczyć za to, co zrobiła. Próbował przypomnieć sobie, że nosi jego dziecko… a w każdym razie tak twierdzi. – Co się stało? – Próbowała wyrwać mu rękę, ale nie dała rady. – Tak dziwnie wyglądasz. Ale z dzieckiem wszystko w porządku, prawda? Pociąg się zbliżał, znów dało się słyszeć gwizd. Hałas był ogłuszający i Evan musiał podnieść głos, żeby mogła go słyszeć. – To dziecko ma imię. Bartolla wyglądała na przerażoną. – Tak, wiem. Ma na imię Lizzie! Za mocno mnie trzymasz! Patrz, to mój pociąg! Spojrzał na wielką czarną lokomotywę. Wystarczyłby jeden ruch. – Oj! – jęknęła. – Co się z tobą dzieje? Wzmocnił chwyt. Teraz lub nigdy… Pociąg już był prawie przy nich. Lecz chociaż nienawidził jej za to, co zrobiła, nie był zabójcą… – Jesteś z siebie zadowolona? Przez ciebie Maggie omal nie oszalała ze strachu.

– Puść mnie, Evanie! – krzyknęła, gdy pociąg z rykiem przejechał

obok

nich.

Pchnięta

podmuchem

oparła

się

o Evana. – Nie wiem, o czy mówisz! Wciąż nie puszczał jej ręki. Pociąg już zaczął zwalniać. – Hart zatrzymał jednego z twoich zbirów. – Mówisz bzdury. – Wyraz jej bladej twarzy nic się nie zmienił. – Czyżby? Bo ten bandzior przyznał, że brałaś w tym udział. – Gdy spojrzała mu w oczy, dodał cicho: – Zaraz będziesz aresztowana. – Poczuł ulgę. – Jak możesz pozwolić, żeby mnie aresztowali w moim stanie? Miał już tego dość. – Czy w ogóle można mówić o twoim stanie? Nic na to nie wskazuje! A jeśli jest jakieś dziecko, czy na pewno jest moje?

–

Uświadomił

sobie,

że

krzyczy

i

przechodnie

zaczynają się im przyglądać. – Oczywiście, że jest twoje! – Chwyciła gwałtownie powietrze. – Robisz mi krzywdę! Wbił w nią spojrzenie, ale Bartolla nie spuściła wzroku. Nienawidził jej, lecz nigdy nie porzuciłby własnego dziecka… Najpierw jednak musiał dowiedzieć się, czy w ogóle była w ciąży. Był tylko jeden sposób, żeby ją sprowokować, uznał ze smutkiem. Pochylił się do niej. – Nie chcę mieć z tobą więcej do czynienia, Bartollo. Nie obchodzi mnie, czy nosisz moje dziecko. Proponuję, żebyś

gdzie indziej poszukała wsparcia. Ode mnie już nie będziesz co miesiąc dostawała pieniędzy. Zachłysnęła się, wyraźnie zszokowana. – Pozbawisz mnie ich? Właśnie teraz? – Skończyła się moja hojność. Zresztą zamierzam ożenić się z Maggie i zrobię to, gdy tylko wyrazi na to zgodę. Ojciec znów się mnie wyrzeknie, więc nawet gdybym chciał, z pensji urzędnika nie będę mógł cię wspierać. Musisz poszukać innych źródeł pomocy. – Postradałeś zmysły? Ożenisz się z tą łajzą… z tą… zdzirą, tą lafiryndą? Miał ochotę ją uderzyć, ale zdołał się powstrzymać. – To brzmi, jakby przyganiał kocioł garnkowi, więc na twoim miejscu byłbym ostrożny. Z całej siły uderzyła go w twarz. – Co ja w tobie w ogóle widziałam? – wrzasnęła. – Jesteś mięczakiem i głupcem! Dzięki Bogu, nie byłam na tyle głupia, żeby zajść w ciążę! Masz rację, Evanie, nie ma żadnego dziecka! Na szczęście! Nogi się pod nim ugięły z ulgi. A więc kłamała. Ich spojrzenia się spotkały i w jej oczach Evan dostrzegł mściwy błysk. – Nigdy więcej nie zbliżysz się do Maggie ani jej dzieci – ostrzegł. Splunęła mu w twarz. A Evan dostrzegł zbliżających się policjantów.

– Domyślam się, że szukacie tej kobiety – powiedział, po czym uśmiechnął się do Bartolli. – Nastąpiła zmiana planów, hrabino. Wiem, że tęskniłaś za widokiem gór, ale mam nadzieje,

że

spodoba

ci

się

widok

betonowych

ścian

i żelaznych krat. Głęboko zadumana Francesca jechała dorożką. Złodziejem musiała być Rose. Z pewnością to ona była ciemnowłosą,

gniewną

kobietą,

którą

widziała

Marsha!

Kłóciła się z Danielem Moore’em kilka dni wcześniej, nim Francesca znalazła w galerii portret. To nie mógł być zbieg okoliczności. Czy Rose do tego stopnia jej nienawidzi? Rose nie cierpiała Harta. Do niej widocznie czuła to samo. Tylko jak zdobyła

szczegółowe

informacje

o

portrecie?

Hart

z pewnością nie zdradziłby tego Daisy. Skoro jednak to Rose była złodziejem, to mężczyzna, który kręcił się pod domem i galerią Moore’ów, nie był kimś ważnym w tej sprawie, lub w ogóle nie był z nią związany. Z tym nowym wnioskiem był pewien problem, bo w każdą z interesujących ich sobót Bill był w mieście. Randall nienawidził ich obojga i tak samo jak Rose pragnął się zemścić. Francesca uznała, że musi bez żadnych wątpliwości ustalić, czy faktycznie co weekend odwiedzał Henriettę. Jeśli tak, to jego obecność w mieście nie musiała mieć związku ze sprawą. Tylko po co zawracał sobie głowę fabrykowaniem skomplikowanego alibi? W drodze z centrum zastanawiała się, czy nie zatrzymać się w komendzie policji, w końcu jednak postanowiła pojechać do domu, przebrać się i wpaść do Harta. Zaczęli robić postępy,

a ona zamierzała to wykorzystać. Chyba jeszcze nigdy nie była tak zdeterminowana, ale była niemal pewna, że wcześniej czy później dojdzie do pojednania. A na razie nie mogła się doczekać, żeby mu opowiedzieć o najnowszym tropie. Najpierw jednak zadzwoni do Bragga i przekaże mu zdobyte informacje. Należało jak najprędzej sprowadzić Rose na przesłuchanie. Gdy

dorożka

zauważyła

czarny

zaczęła

skręcać

kabriolet

w

podjazd,

zaparkowany

tuż

Francesca za

bramą

wiodącą na teren rezydencji, w sporej odległości od domu. Dziwne, pomyślała. – Proszę się zatrzymać przy tym fiakrze – poleciła woźnicy, dostrzegając, że w czarnym powozie siedzi Dawn. – Za moment wracam. – Otworzyła drzwi, a w tej samej chwili Dawn wysiadła ze swojej dorożki. – Dawn! Czekasz na mnie? Czy coś się stało? Dawn podeszła do niej pośpiesznie. Twarz miała spiętą, w ręku trzymała kopertę. – Tak, Francesco, czekałam na ciebie. Mam dla ciebie wiadomość. Proszono mnie, żebym ci ją oddała osobiście. – Wcisnęła jej kopertę do dłoni. Koperta była czysta, nie było na niej ani adresu, ani słowa PILNE. Dawn szybkim krokiem wracała do swojego fiakra. – Kto ci to dał? – krzyknęła. Dawn wsiadła do kabrioletu, zamknęła drzwi i zawołała:

–

Musisz

być

bardzo

ostrożna,

Francesco.

Bardzo

ostrożna! – Poczekaj, proszę – próbowała ją zatrzymać, ale dorożka już ją minęła. Francesca

z

bijącym

sercem

otworzyła

kopertę

i wyciągnęła kartkę, na której kobiecym pismem napisano: Przyjdź dzisiaj o 16.00 pod Fontannę. SM Solange Marceaux w końcu się ujawniła. Czemu właśnie teraz? Nawet już jej nie miała na swojej liście podejrzanych. Oczywiście, że się z nią spotka. Solange wciąż była poszukiwana w sprawie dotyczącej zmuszaniu dzieci do nierządu. Musiała się jednak pośpieszyć. Dojazd do domu towarowego

Siegel-Cooper,

fontanna

popularne

i

gdzie

miejsce

znajdowała

spotkań,

się

zajmie

słynna jej

ze

dwadzieścia minut. Zdała sobie sprawę, że nie zdąży przebrać się na wieczór z Hartem. Zapłaciła dorożkarzowi, po czym szybko ruszyła do drzwi. Zastanawiała się, co się może kryć za otrzymaną wiadomością. – Czy ktoś jest w domu? – spytała Francisa, który pełnił dyżur w holu. Miała nadzieję, że nie natknie się na matkę. – Większość służby wyjechała do Saratogi przygotować dom

dla

rodziny

–

odparł

Francis.

–

Matka

panienki

postanowiła, że razem z panem Cahillem wyjadą jutro po południu.

Wydaje

mi

się,

że

pani

Cahill

wyszła

na

przechadzkę z pani siostrą. Ojciec panienki jest w klubie. – Dziękuję. – Zdziwiła się, że Julia zdecydowała się jechać następnego dnia. Matka z pewnością będzie próbowała ją

zmusić, żeby im towarzyszyła. Oczywiście razem z Hartem. To jednak było niemożliwe. Musieli zamknąć dochodzenie w sprawie portretu i złodzieja. Święto czy nie, musiała zostać w Nowym Jorku. Zaniepokojona informacją o wyjeździe pośpieszyła do biblioteki

ojca.

Julia

była

przerażająca,

gdy

sobie

coś

postanowiła, czyli szykuje się potężna bitwa. Przed oczami miała twarz Harta, przez chwilę mignął jej też Bragg. Na na spotkanie z Solange nie wybierze się w pojedynkę. Podniosła słuchawkę i poprosiła o połączenie z rezydencją Harta. Serce waliło jej jak młot. Chociaż Calder wspominał, że wybiera się do biura na Bridge Street, modliła się, żeby był w domu. Kiedy usłyszała głos Alfreda, upadła na duchu. – Alfredzie, gdzie jest Hart? – zawołała. – Mówił, że ma coś do załatwienia, ale sądziłam, że do tej pory już wróci do domu! – Nie wiem, panno Cahill. Może nadal być w biurze, mógł też pójść gdzieś na obiad. Pan Hart rzadko informuje mnie o swoich planach. – Alfredzie, to sprawa najwyższej wagi. Odnajdź Caldera i przekaż mu, żeby koniecznie był o czwartej przy fontannie! Tylko musi się ukrywać. Prowadzimy dochodzenie i jeżeli zostanie rozpoznany, nasza zdobycz umknie. Powiedz mu, że mam się spotkać z Solange Marceaux. – Szybko policzyła w myślach. – I proszę, poślij kogoś do biura na wypadek, gdyby tam był. – Jeżeli Hart wciąż jest na Bridge Street, dotarcie do niego zajmie czterdzieści pięć minut, nawet gdyby nie było ruchu.

Miała nadzieję, że Hart lada chwila wróci do domu. Ale jeśli był dopiero w drodze, pewno minie się z wiadomością, którą wyśle do niego Alfred. Podziękowała Alfredowi i odłożyła słuchawkę. Kiedy połączyła się z komendą i poprosiła do telefonu Bragga, powiedziano jej, że wyszedł. Jęknęła. Co teraz, zastanawiała się. – Czy mogę w czymś pomóc, panno Cahill? Zastygła, słysząc głos Farra. – Dzień dobry. – Myślała gorączkowo. Oczywiście mogła skorzystać z pomocy policji, ale najpierw chciała sama rozmawiać z Solange Marceaux, za którą był wystawiony nakaz aresztowania. Bała się też, że nawet jeśli okłamie Farra i

poda

mu

późniejszą

godzinę,

Farr

może

pojawić

się

wcześniej, żeby ukryć swoich ludzi. – Niestety nie. Ale czy mógłby pan przekazać komendantowi, żeby spotkał się ze mną na

kawie

u

Siegela-Coopera

powiedzmy

kwadrans

po

czwartej? Mam kilka tropów, które chciałabym z nim omówić. Tylko

najpierw

muszę

kupić

prezent

urodzinowy

dla

siostrzenicy. – Oczywiście – powiedział uprzejmie Farr. – Zrobię to, gdy tylko wróci. Francesca odłożyła słuchawkę. Cóż, najwyżej spotka się z

Solange

sama.

Choć

oczywiście

miała

nadzieję,

że

wiadomość dotrze albo do Harta, albo do Bragga. Usłyszała czyjeś kroki, na pewno męskie. Odwróciła się, spodziewając się ojca, i serce jej zamarło.

– Dzień dobry. – Bill Randall zamknął za sobą drzwi i przekręcił klucz. – Słyszałem, że mnie szukasz. Przerażenie zastąpiło szok. Torbę, w której miała pistolet, zostawiła w holu. Była bezbronna… prawie. Czego on chce? – Dzień dobry, Bill. Tak, szukamy cię. Był dziwny, coś z nim było nie tak, choć nie w tak oczywisty sposób jak w przypadku jego siostry. Zaczął iść w jej stronę. – Nie popełniłem żadnego przestępstwa, Francesco. Co więcej, złożyłem zeznania, które obciążyły moją biedną siostrę. Po co więc policja mnie szuka? Nawet do domu nie mogę wrócić. Przejęcie, z jakim to mówił, napawało ją grozą. – Bardzo mi przykro z powodu Mary i twojej matki. Przestał się uśmiechać. – Diabła tam ci przykro. To przez ciebie moją siostrę zamknęli w Bellevue… I przez ciebie moja biedna matka jest w domu pracy przymusowej. Cofnęła się do biurka i po omacku znalazła przycisk do papieru. –

Bill,

twoja

siostra

zabiła

waszego

ojca.

Ja

tylko

rozwiązałam tę zagadkę! – Zniszczyłaś moją rodzinę! A ja teraz zniszczę ciebie i mojego brata! – Czy to ty ukradłeś portret? To byłeś ty, prawda? – zawołała.

– Teraz jeszcze oskarżasz mnie o kradzież? Po co miałbym kraść jakiś portret, Francesco? Czy był obłąkany jak jego siostra? – Rozstaliśmy się z Hartem. Zaręczyny są zerwane. We wszystkich gazetach można o tym przeczytać. – Rozstaliście się, bo ktoś cię uwięził w dniu ślubu. – Roześmiał się. – Ciekawe, kto to mógł być. Żałuję, że nie mogłem zobaczyć, jak Hart stoi porzucony przed trzystoma gośćmi. – To byłeś ty, tak? Ty mnie uwięziłeś… I ty ukradłeś portret. Gdzie on jest? – wołała z rozpaczą. Jak inaczej mógłby się dowiedzieć, że była zamknięta? A może przekupił jakiegoś policjanta, żeby zdobyć informacje? Podszedł do niej. Skuliła się przy biurku, a gdy przycisnął się do niej całym ciałem, poczuła, że zbiera jej się na wymioty. Ujął jej twarz, a potem przesunął rękę na jej szyję. – Wystarczy jeden ruch – mruknął ochryple. – Chętnie przyszedłbym na pogrzeb, żeby zobaczyć, jak Hart płacze nad twoją trumną. Zabije

mnie,

pomyślała.

Zacisnęła

prawą

dłoń

na

przycisku. – Gdzie jest portret? – Nie wiem. – Uśmiechnął się cynicznie. – Za moją siostrę, Francesco i moją biedną, kochaną matkę. Kiedy jego ręką powoli zaciskała się na jej szyi, Francesca uniosła przycisk i uderzyła go w skroń. Zauważył ruch i uchylił się przed ciosem, ale jednocześnie ją puścił.

– Ratunku! – wrzasnęła Francesca. Randall znów chciał ją zaatakować, jednak zamiast tego doskoczył do drzwi i przekręcił klucz. Za drzwiami stali pokojówka z lokajem, ale ich odepchnął i przebiegł przez hol. Francis i Bette nie byli w stanie zatrzymać tego szaleńca. – Panno Cahill! Nic się pani nie stało? – Francis podbiegł do niej pierwszy. Francesca już wróciła do siebie i sięgała do telefonu. Nim Bette przyniosła jej whisky, połączyła się z Farrem. – Bill Randall właśnie wybiegł z mojego domu. – Natychmiast ruszamy.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Środa, 2 lipca 1902 r. godzina 16.15 Dom

towarowy

zajmował

cały

Siegela-Coopera

kwartał

między

przy

Szóstej

ulicami

Alei

Osiemnastą

i Dziewiętnastą. W samym holu fontannę, pośrodku której stanęła kopia francuskiego pomnika Republika. Fontanna była popularnym

miejscem

spotkań

pań

w

drodze

na

lunch,

herbatkę, zakupy i tym podobne. Często dało się słyszeć zdanie „spotkajmy się przy fontannie”. Francesca stała nieruchomo przy brzegu fontanny. Było już piętnaście po czwartej. Gdzie jest Solange Marceaux? W prawej dłoni zacisnęła malutki scyzoryk, który Hart podarował jej w prezencie ślubnym. Pistolet zamiast w torbie tkwił

za

paskiem

spódnicy

pod

żakietem.

Nie

włożyła

rękawiczek, żeby w razie potrzeby pewniej chwycić broń. Coraz bardziej się denerwowała. Zresztą chyba nic w tym dziwnego,

pomyślała.

Dopiero

przed

chwilą

miała

przerażające spotkanie z Randallem. Bill zdecydowanie był niezrównoważony. Jednak musiała skupi się na kimś innym. Za chwilę spotka się z wyjątkowo bezwzględną kobietą, która nienawidzi jej równie mocno jak Randall. Po wcześniejszych spotkaniach z Solange wiedziała, że madame z radością by ja zabiła. Może też przyprowadzić ze sobą wynajętych zbirów i kazać im wrzucić ją do East River z kajdanami na rękach i nogach.

Jej niepokój wzrastał. Nie wypatrzyła Harta ani Bragga, więc wyglądało na to, że pracuje sama. Ale przecież była przygotowana.

No i miała broń. Nieważne,

co Solange

planowała, będzie miała oczy otwarte i postara się przewidzieć każdy jej ruch. Przejściem prowadzącym od wejścia z Ulicy Osiemnastej szła pięknie ubrana kobieta w szafirowym stroju. Francesca spięła się, bo kobieta miała sylwetkę i jasne włosy Solange. Kiedy jednak podeszła bliżej, zobaczyła jej twarz i westchnęła zniechęcona. To nie była Solange. Gdy

z

tyłu

ktoś

stuknął

ją

w

ramię,

obróciła

się

gwałtownie. – Witaj, Francesco. – Mary Randall uśmiechnęła się do niej. – Jakże miło cię widzieć. Francesca

spojrzała

ponad

ramieniem

Mary

w poszukiwaniu Billa, ale jej brata tu nie było. Mary roześmiała

się

wyraźnie

rozradowana.

Była

szczupła

i ciemnowłosa. W jej oczach pojawił się złośliwy błysk. – Nie ma go tutaj. Tylko ty i ja… suko. – Mary wycelowała

w

serce

oniemiałej

Franceski

niewielki,

kieszonkowy pistolet. – Tak cię zaskoczyłam, że odebrało ci głos? – Mary znów się zaśmiała. Oprzytomniała i zaczęła rozważać, czy ma szansę na ratunek. W pobliżu fontanny i w przejściach między sklepami było

wielu

klientów,

ale

jeśli

zacznie

krzyczeć,

Mary

z pewnością strzeli jej prosto w serce. Jej szeroki uśmiech i zacięte spojrzenie nie pozostawiały wątpliwości. Jednakże kiedy się odezwała, jakoś udało jej się mówić spokojnie.

– Chciałabym z tobą porozmawiać, Mary. Ale musisz schować pistolet, bo zwrócimy na siebie uwagę. – Może jestem szalona, ale również bardzo sprytna. Nie schowam pistoletu. I tak przyciągniemy uwagę, kiedy cię zabiję, ty kłamliwa, podstępna, niemoralna suko. Dobrze wiesz, że jestem do tego zdolna. Starając się zachować spokój, zapytała: – Jak ci się udało uknuć taki fortel, żeby zorganizować spotkanie ze mną? – Stałam się mistrzynią przekupstwa. Jak myślisz, jakim sposobem wydostałam się z Bellevue? Zniszczyłaś moją rodzinę, lecz Bill wciąż ma środki i nie pozwoli, żebym zgniła w zakładzie dla obłąkanych. – Bardzo cię kocha… – Serce waliło jej jak młot, po skroni spływał pot. – Och, nie traktuj mnie tak protekcjonalnie! Ścigałaś Billa, szukasz też Solange Marceaux. Potrafimy węszyć równie dobrze jak ty, Francesco. – Jej oczy błyszczały fanatycznie. Uśmiechnęła się i dodała cicho: – Trafiłaś na godnego przeciwnika. – Przed chwilą widziałam twojego brata. Jest bardzo zły i wcale mu się nie dziwię, ale więcej gwałtu niczego nie rozwiąże. Bardzo mi przykro z powodu twojej matki, ale przecież wiesz, że jesienią już będzie wolna. – Zamknij się! – Mary wcisnęła pistolet w jej pierś i Francesca usłyszała zwalniany spust. Serce jej zamarło… ale nie rozległ się strzał.

– Nazywają to rosyjską ruletką, Francesco. Nawet ja nie wiem, w której komorze jest kula. – Roześmiała się. – Powinnaś zobaczyć swoją twarz! Kręciło jej się w głowie. Mary miała tylko jeden pocisk… Czy był już w następnej komorze? – Mary! Lada moment będzie tu policja. Odłóż pistolet! – Nie wierzę ci. A zresztą nawet jak przyjadą, to co? Nacisnę spust… a potem jeszcze raz… i jeszcze… aż będziesz martwa. – Splunęła. Ślina uderzyła Francescę w policzek, ale nie odważyła się jej wytrzeć. Kurczowo ścisnęła scyzoryk, ale jak miała przeciwstawić się obłąkanej, która przyciskała do jej serca pistolet? – Dlaczego tak mnie nienawidzisz? – krzyknęła. – Przez ciebie nie mam rodziny! I kochasz tego drania, który zniszczył moją matkę! Jesteście siebie warci. Wiedziała, że błaganie obłąkanej kobiety nic nie da, mimo to powiedziała: – Hart to twój brat. To, co się wydarzyło, nie było jego winą! – Hart to łajdak! – krzyknęła Mary. Uwagę Franceski przyciągnął jakiś ruch. I już nie patrzyła na rozwścieczoną Mary, tylko na rozjuszonego Harta. Poczuła wielką ulgę, ale uczucie zniknęło równie szybko, jak się pojawiło. Stał kilka jardów za Mary, w pobliżu donic z palmami. Musiał widzieć, że Mary nacisnęła spust, bo był blady jak śmierć. I z pewnością słyszał ich rozmowę. Widząc

wzrok Franceski, pokręcił zdecydowanie głową. Przekaz był jasny: wciąganie Mary w rozmowę jest błędem. Jej się nie da przekonać. Francesca, w obawie, żeby Mary nie zorientowała się, co się dzieje, wróciła do niej spojrzeniem. Kątem oka zdążyła jeszcze zauważyć, że Hart wyciąga swój pistolet. Miała wątpliwości, czy Calder jest wyborowym strzelcem, bo nigdy o tym nie rozmawiali. Bała się, że strzeli od tyłu, a jeśli nie wyceluje idealnie, Mary natychmiast ją zabije. – Czemu nie zdejmiesz palca ze spustu, Mary ? – spytała głośno. Nie patrzyła na Harta, ale wiedziała, że ją słyszy. – Bo chcę patrzeć, jak leżysz we krwi u moich stóp i

błagasz

o

litość!

–

Mary

wpatrywała

się

w

nią

wybałuszonymi oczami. – Zniszczyłaś mi życie! Przez ciebie mnie zamknęli i mówią, że jestem szalona. To ty musisz być szalona, Francesco, skoro nago pozowałaś do portretu, żeby wszyscy mogli cię zobaczyć! A więc Mary wiedziała o akcie. Ale to nie miało znaczenia. Musiała uwolnić się od lufy pistoletu i tym samym ocalić życie. – Nie zamierzałam nikogo skrzywdzić – powiedziała. – Twój ojciec umarł. Chciałam pomóc! – Chciałaś pomóc Hartowi! – krzyknęła Mary ostro. Miała

oczywiście

rację.

Francesca

i czuła, że spływa potem. Nagle Mary uśmiechnęła się przebiegle.

oddychała

ciężko

– Muszę przyznać, że jesteś bardzo piękną kobietą, Francesco. Czyli Mary widziała akt… Musieli razem z Billem ukraść obraz. – Gdzie jest portret? – Uważaj, żebym ci nie powiedziała! – zadrwiła. – To ty mnie zamknęłaś w galerii, prawda, Mary? Razem z bratem zwabiliście mnie tam w dniu mojego ślubu. – Och, biedna Francesca nie zdążyła na ślub! – Mary zaśmiała się i mocniej przycisnęła pistolet. – Idziemy. Jeśli będzie trzeba, zabiję cię tutaj, ale wolę to zrobić w uliczce. Nie podoba mi się w Bellevue. Nie zamierzam tam wracać. Wolę umrzeć. – Jeśli mnie zabijesz, nigdy już nie będziesz wolna. – Ale ty będziesz martwa, co mnie ucieszy. A ja na pewno nie wrócę do więzienia. Idziemy. Odwróć się, suko. Jeśli krzykniesz, zastrzelę cię. Francesca

spojrzała

w

jej

dzikie

oczy.

Nie

było

wątpliwości, że nie przemówią do niej żadne argumenty. Kiedy się odwróciła, Mary przycisnęła pistolet do jej piersi z boku. Nie widziała szansy, żeby się uratować. Po drugiej stronie fontanny dostrzegła Bragga. Kucał za ladą

z

bronią

w

ręku.

Skinął

jej

zdecydowanie

głową.

Zrozumiała, że chce, by zaczęła iść. Czy na zewnątrz miał swoich ludzi? A może chciał strzelić do Mary, gdy znajdzie się w dogodnej pozycji? – Ruszaj się! – krzyknęła Mary.

Kilka kobiet z torbami na zakupy obejrzało się za nimi, dwie sprzedawczynie, które przechodziły obok, spojrzały na nie z niepokojem. – Dobrze się pani czuje, panienko? – zwróciła się do Franceski jedna z nich. – Pilnuj swojego nosa – prychnęła Mary. – Ruszaj, Francesco, szybciej! Francesca

widziała,

że

czarnowłosa

sprzedawczyni

pobladła. Być może zobaczyła pistolet. – Nic mi nie jest – wykrztusiła z trudem. Oddaliły się pośpiesznie, a jedna z nich zaczęła krzyczeć: – Ona ma broń! Ta kobieta ma broń! Z prawej strony rozległ się wystrzał. Klientki z krzykiem rozbiegły

się

po

alejkach,

torby

z

zakupami

latały

w powietrzu. Francesca zdała sobie sprawę, że Bragg strzelił, żeby wywołać zamieszanie. Mary zawahała się, a Francesca zobaczyła, że Hart stoi trzy jardy za nimi i celuje z pistoletu w tył głowy Mary, ale minę ma nietęgą, bo gdyby spudłował, mógł zranić Francescę. Nadszedł moment, żeby zaczęła działać. W prawej dłoni nadal ściskała scyzoryk. Otworzyła go jednym ruchem i wbiła Mary pod żebra, jednocześnie próbując odsunąć się od jej pistoletu. Oczy Mary rozszerzyły się ze zdumienia. – Suka! – krzyknęła. Rozległy się dwa wystrzały. Francesca zachwiała się i opadła na kolana, a palący ból przeszył jej bark. Mary

odrzuciła pistolet i rzuciła się do ucieczki. Francesca

próbowała

się

podnieść,

ale

ból

był

zbyt

dokuczliwy i nie dała rady. – Francesca! Hart podtrzymał ją i przyciągnął do piersi. Krzyknęła, bo poczuła straszny ból, gdy dotknął prawego ramienia – Wszystko będzie dobrze – powiedział szorstko. Z trudem podniosła powieki. Chciała się uśmiechnąć i powiedzieć, że nic jej nie jest, ale wszystko widziała jak za mgłą i nie miała siły się uśmiechnąć. Pojawił

się

Bragg.

Udało

jej

się

nie

jęknąć,

gdy

z zaniepokojoną miną rozerwał rękaw jej bluzki. – To tylko draśnięcie, Francesco – uspokoił ją i zwrócił się do Harta: – Uciśnij ranę. Idę za Mary. – Odbiegł. Pieczenie było nie do zniesienia. Ledwie powstrzymywała płacz. Z wysiłkiem skupiła wzrok na twarzy Harta. – To ja cię postrzeliłem – powiedział poważnie. Ale Bragg przecież mówił, że to draśnięcie. Chciała go uspokoić, ale jego twarz zaczęła wirować jej przed oczami. I ogarnęła ją ciemność. – Za kilka dni nawet nie będziesz pamiętać, że miałaś jakąś ranę. – Rourke Bragg uśmiechnął się do niej wesoło. Francesca

leżała

oparta

na

poduszkach

w najprzytulniejszym, czerwono-złotym salonie Harta. Zaraz po przyjeździe podano jej whisky. Ból był znacznie słabszy, zaledwie

czuła

lekkie

pulsowanie.

Uśmiechnęła

się

do

Rourke’a, który oczyścił, zdezynfekował i zabandażował jej ranę. Jednak całą uwagę Franceski pochłaniał Hart. Stał za Rourkiem; był bez marynarki, kamizelki i krawata, rękawy miał podwinięte, koszulę przy szyi rozpiętą. W ręku trzymał nietkniętego drinka. Zdaniem Franceski była to już druga szklanka. Wyglądał bardzo posępnie. Kiedy ocknęła się z

omdlenia,

jego

twarz

była

ściągnięta

ze

zmartwienia

i niepokoju. Nasuwał się tylko jeden wniosek: bał się o nią. Czyli nadal ją kochał. Uśmiechnęła się do niego. Nie

odpowiedział

uśmiechem,

tylko

zwrócił

się

do

Rourke’a: – Dzięki Bogu, że byłeś w domu. Hart

wziął

Francescę

na

ręce,

gdy

tylko

odzyskała

przytomność i wyniósł ją do swojego powozu. Nie pytał, gdzie chce jechać, tylko kazał Raoulowi pędzić do domu, bo tam był Rourke i od razu fachowo się nią zajął, szybciej niż na izbie przyjęć. Rourke zatrzasnął torbę lekarską i powiedział: – To nic poważnego, sam mógłbyś ją opatrzyć. A teraz może mi powiecie, co tam się wydarzyło. – Francesca jak zwykle popędziła samodzielnie ratować świat, nie zważając na niebezpieczeństwo – odparł Hart. Był na nią zły. Ukryła uśmiech i poruszyła palcami nóg. – Stopy mnie bolą – powiedziała. – Mógłbyś? – Posłała mu błagalne spojrzenie.

Nogi miała przykryte kaszmirową narzutą. Hart trochę zbyt stanowczo odstawił drinka, stanął obok sofy i zdjął jej buty. Wyglądał przy tym tak, jakby zadanie przerastało jego siły. Kocha mnie, pomyślała. Uśmiechnęła się do Rourke’a, widząc, że na nią patrzy. – Lepiej się czujesz? – spytał. – To z pewnością zasługa whisky. – Z pewnością. – Mrugnął do niej. – Nie wiem, co was tak bawi – rzucił Hart zimno. – Przyjechałem do domu towarowego i zobaczyłem, jak moja przyrodnia siostra przyciska do niej pistolet, zamierzając ją zabić. Rourke natychmiast stracił humor. – Sądziłem, że Mary Randall jest zamknięta w zakładzie dla obłąkanych. – Uciekła z pomocą mojego brata. – Przyrodniego – uściśliła Francesca. – Poza tym tylko przypuszczamy, że Bill jej pomógł. Nie wiemy, jak było naprawdę. Hart wydawał się jeszcze bardziej poirytowany. Rourke spojrzał na Francescę. Uznała, że nie jest to właściwy moment, by wspominać o odwiedzinach Billa w jej własnym domu. Opowie o tym później. Uśmiechnęła się. – Jesteś w zadziwiająco dobrym humorze, wziąwszy pod uwagę, że cię postrzeliłem! – wykrzyknął ze złością Hart.

– Ty ją postrzeliłeś? – zdziwił się Rourke. – Były dwa strzały… Równie dobrze to Bragg mógł mnie zranić – odparła Francesca. – Nie! – Hart był stanowczy i wściekły. – Tym razem zawodzi cię twój intelekt. Bragg stał z twojej prawej strony, prawie pod kątem prostym. Ja stałem za tobą. Kiedy zaczęło się zamieszanie, przesunąłem się trochę w lewo, licząc na to, że będę mógł oddać strzał. Nie ma takiej możliwości, żeby Rick trafił cię w lewe ramię. Serce jej miękło, gdy patrzyła, jaki jest zdruzgotany. – To był wypadek. Mary chciała mnie zabić. Musiałeś spróbować ją powstrzymać. Podniósł szklankę i jednym haustem pochłonął trzecią część drinka. Rourke przysunął puf i usiadł obok Franceski. – Bardzo mi przykro, że cię to spotkało. –

Dziękuję.

–

Przeniosła

spojrzenie

na

Harta.

–

Z pewnością to oni są złodziejami. Słyszałeś naszą rozmowę? – Tylko fragmenty. – Mary widziała portret. Chełpiła się tym, triumfowała. Hart spojrzał na nią ostrzegawczo. – Chyba o to się nie obwiniasz! – krzyknęła. – Dlaczego nie? Wróciliśmy do punktu wyjścia. To ja zamówiłem ten cholerny portret. Mogłaś zginąć… Rourke ramieniu.

uspokajającym

gestem

położył

rękę

na

jej

– A gdzie jest Mary? Czy Rick ją zatrzymał? – Ruszył za nią w pościg, gdy zemdlałam – odparła Francesca. – Nie wiem, co się wydarzyło później. – Zadzwonię do komendy. Jeśli go nie zastanę, zadzwonię do niego do domu. – W domu go nie będzie, nie o tej porze – stwierdziła Francesca. Obaj mężczyźni popatrzyli na nią. Rourke z ciekawością, a Hart z namysłem. – Rick albo siedzi w komendzie, albo jedzie tutaj, żeby sprawdzić, jak się ma Francesca – powiedział Calder. – Możesz mi wierzyć. – Tym bardziej od razu zadzwonię i powiem, że Francesca czuje się dobrze. – Rourke spojrzał na nią. – Mogę ci coś podać? – Nie, nic mi nie trzeba. – Rana może boleć, ale jest niegroźna. Dać ci laudanum, żebyś mogła łatwiej zasnąć? Gdy pokręciła przecząco głową, Rourke wyszedł. Zostali sami. – Nic mi nie jest, Hart – powiedziała. – Naprawdę. – Nie mogę znieść tego, że sama ganiasz po mieście za wariatkami i kryminalistami! – wybuchnął. – Omal udaru nie dostałem, gdy Alfred przekazał mi twoją wiadomość. – Myślałam, że idę na spotkanie z Solange, ale to był podstęp. Tak się cieszę, że Alfred cię znalazł.

Podszedł do niej i zajął miejsce Rourke’a na pufie. – Pobiegłaś na spotkanie z Solange, dobrze wiedząc, jaka jest niebezpieczna. W dodatku nie wiedziałaś, czy dostanę twoją wiadomość. Chyba pierwszy raz w życiu nie zależało jej na omawianiu sprawy. – W głębi serca wierzyłam, że przyjdziesz. – Naprawdę? – Prychnął i pogłaskał ją po policzku. – Jak mogłaś iść tam sama? Dlaczego nie poczekałaś, aż mnie znajdą? Czemu musisz zachowywać się tak impulsywnie, tak lekceważyć niebezpieczeństwo? Jesteś śmiertelna, Francesco! – Tak bardzo się o mnie martwisz – szepnęła, czując, jak jego dłoń przesuwa się na jej kark. – Do diabła, to nie jest zabawne! Mało brakowało, żeby Mary cię zabiła, i to na moich oczach. Zastygła. Był zrozpaczony, a jednocześnie w jego oczach płonęła namiętność. Dotknęła jego szorstkiego policzka. – Uwielbiam, gdy się o mnie tak martwisz. I to, jak bardzo ci na mnie zależy. – Wierzę, że ci się to podoba. – Hart… – Pogłaskała go po policzku, przesunęła dłoń wzdłuż szyi i pod rozpiętą koszulę. – Nigdy ze mną nie zerwiesz. Nie umiesz ze mnie zrezygnować. Zresztą i tak bym ci na to nie pozwoliła. Jesteś na mnie skazany… na zawsze. Rourke zatrzymał się w holu komendy policji. Tak jak Francesca podejrzewała, zastał jeszcze Ricka w pracy, kiedy zadzwonił tu przed godziną. Jednakże brat na rozmowę z nim

poświęcił zaledwie pół minuty. Interesowało go tylko to, czy Francesce nic się nie stało, a potem powiedział, że ma dużo spraw i czeka go długa noc w pracy. Nim Rourke zdążył zapytać o Mary, przekazał pozdrowienia Francesce i rozłączył się. Rourke kochał obu starszych braci. Harta także zaliczał do rodzeństwa, choć nie łączyły ich więzy krwi. Bardzo też lubił Francescę, ale jak wszystkich w rodzinie, martwił go miłosny trójkąt, który się utworzył. A ponieważ Rick był żonaty, a Hart potwornie samotny, uznał, że musi stanąć po stronie związku Harta

i

Franceski.

I

bardzo

się

zaniepokoił,

gdy

mu

powiedzieli o zajściu w domu handlowym. Dzisiejszy wieczór udowodnił jedno: Hart nadal był po uszy zakochany we Francesce i wyglądało na to, że z czasem ułoży się między nimi. Nie znał nikogo tak zdecydowanego i nieustępliwego jak Francesca, więc irytująco uparty Hart był po prostu dla niej stworzony. Ale bardzo niepokoił się o Ricka. Trzymał papierową torbę, w której schował butelkę szkockiej. Nadszedł czas, by przeprowadzić z bratem długą rozmowę. I to bez względu na to, czy Rick będzie do tego skory. Nigdy jeszcze nie był w komendzie, a tym bardziej na Mulberry Street, więc ciekawie rozglądał się wokół. Przy recepcji kilku interesantów kłóciło się z siedzącymi tam policjantami, jedna z kobiet bezsprzecznie była prostytutką, w

celi

zamknięto

dwóch

spitych

do

nieprzytomności

mężczyzn. Rourke nie wiedział, gdzie jest biuro Ricka, ale wątpił, żeby było na parterze. Po prawej stronie zobaczył windę i schody.

– Komendancie? Policjant, który do niego podszedł, omyłkowo wziął go za Ricka. Takie pomyłki dość często się zdarzały. – Jestem Rourke Bragg, brat komendanta. Czy jego biuro jest na górze? Gdy tam dotarł, drzwi do gabinetu były otwarte, ale nikogo nie było w środku. Na gzymsie kominka stały rodzinne fotografie. Wśród nich było tylko jedno zdjęcie Leigh Anne, czyli portret panny młodej. Ale żadnych wspólnych zdjęć Ricka z żoną. Zastanawiające i niepokojące, pomyślał. Dosłyszał

głosy,

które

dobiegały

z

drugiego

pokoju.

Podszedł do zamkniętych drzwi z matową szybą. W środku jakaś kobieta przeraźliwie krzyknęła. – To jednorazowa oferta, Mary – powiedział Rick. – Więcej jej nie powtórzę. Powiedz mi, gdzie jest portret, a ja dopilnuję,

żebyś

po

powrocie

do

Bellevue

żyła

jak

księżniczka. – Idź do diabła! – wrzasnęła – Nawet gdybym wiedziała, nic bym ci nie powiedziała, ty sukinsynu! – Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. – Jeszcze z nią nie skończyłem – powiedział Bragg. – Przykujcie ją do krzesła. Może bezsenna noc poprawi jej humor. – Drzwi do pokoju przesłuchań otwarły się. Rourke uśmiechnął się, gdy stanął naprzeciwko brata. – Czasem rozsądniej jest, jeśli to Mahomet przyjdzie do góry. – Jestem bardzo zajęty – powiedział Rick.

– Zawsze jesteś zajęty. Nuży mnie ta wymówka. – Myślę, że mogę ci poświęcić kilka chwil. Rourke spojrzał ponad ramieniem brata i zobaczył Mary Randall. Stała z jakimś policjantem i z Farrem. Jej bladą twarz pokrywały

czerwone

plamy,

w

oczach

płonął

gniew.

Wyglądała na osobę kłótliwą, ale była drobna i wydawała się zbyt mała, żeby mogła kogoś skrzywdzić. Było oczywiste, że jest niezrównoważona. Na podłodze zobaczył szkło z rozbitej szklanki. – Twierdzi, że nie wie, gdzie jest portret – mówił Rick, prowadząc brata do gabinetu. Rourke zamknął drzwi i wyjął z papierowej torby bardzo dobrą i bardzo starą szkocką whisky. – A ty jej wierzysz? – Niestety tak. – Bragg usiadł i z zainteresowaniem spojrzał na butelkę szkockiej. Widać było, jak bardzo jest zmęczony. – Czy to jest tego warte? – Rourke otworzył butelkę, wypił łyk i podał whisky bratu. Rick

pociągnął

długi

haust

jak

bardzo

spragniony

człowiek. – Co jest warte czego? – Ta praca. – Jego brat czuł się osobiście odpowiedzialny za ład, porządek i sprawiedliwość w całym mieście. – Ktoś musi walczyć ze zbrodnią i korupcją. – Fakt, ktoś musi. Więc czy to jest tego warte?

Bragg podszedł do małej szafki i wrócił z dwiema szklankami, które Rourke natychmiast napełnił. – Są dobre i złe dni – powiedział Rick. – Są dni zwycięstwa oraz dni klęski i frustracji. A nawet jeszcze gorzej: dni strasznej tragedii. – Zamyślił się, po czym spytał: – Słyszałeś Mary. Co o tym myślisz? – Jest obłąkana. Możliwe, że wierzy we własne kłamstwa, lecz równie dobrze może mówić prawdę. Zastanawiał się nad tym przez kilka sekund, a po chwili zadał pytanie: – Jak się ma Francesca? Nie czekał z tym zbyt długo, pomyślał Rourke. – Miała tylko otarcie. Naprawdę nic wielkiego. Rick upił trochę whisky i cicho spytał: – Jest u Harta czy u siebie? – U Harta. Zapadła cisza. Rick szybko skończył swoją szkocką. – Myślę, że prędzej czy później się pogodzą – powiedział Rourke, ponownie napełniając szklaneczkę brata. – Hart omal nie wyszedł z siebie, tak się o nią bał. Nadal bardzo ją kocha. – Kocha, mówisz… – Bragg popatrzył na niego zimno. – Niszczy ją pomału kawałek po kawałku, dzień po dniu. – Jesteś niesprawiedliwy. Mnie się wydaje, że Francesca to najlepsze, co mu się w życiu przytrafiło. – Z tym się zgadzam – ostro odparł Rick. – Wciąż ją kochasz? – spytał Rourke cicho.

– Jestem żonaty, gdybyś zapomniał. – Żonatym mężczyznom też zdarza się zakochać w innej kobiecie. – Mam obowiązki wobec mojej żony… Kalekiej żony. – Rick… – No więc dobrze! Bardzo mi na niej zależy. I zawsze tak będzie. Nie ma innej osoby, którą bym bardziej podziwiał i szanował. – Znów się napił i zapadł w milczenie. Rourke właśnie tego się obawiał. – Kiedyś podziwiałeś i kochałeś swoją żonę. – Byłem wtedy chłopcem i zadurzyłem się tak, jak tylko chłopiec potrafi. – Dopełnił szklaneczkę szkocką i spytał: – Czemu to robisz? Nie chcę o tym rozmawiać. – Robię to, bo jestem twoim bratem i widzę, jaki jesteś nieszczęśliwy. Chcę pomóc… Tylko nie wiem jak. Rick

spojrzał

mu

w

oczy,

po

czym

powiedział

z namysłem: – Jesteś lekarzem, więc może będziesz mógł pomóc. Rourke,

Leigh

Anne

jest

nieszczęśliwa.

Popadła

w melancholię. Martwię się. Ten wypadek całkowicie ją odmienił. Zaczęła pić, faszeruje się laudanum. Nie wiem, co robić. Nie chce ze mną rozmawiać, robi wszystko, żeby mnie unikać. – Może minąć trochę czasu, nim przywyknie do tego, że straciła władzę w nogach. Może też w ogóle do tego nie przywyknąć. Niektórzy ludzie podnoszą się po takiej tragedii, inni niestety nie.

Rick odchylił się na krześle i rzucił ostro: – Ja już wiem, że ona się nie podniesie. I nie mów, że nie powinienem tak myśleć, że należy mieć nadzieję. Ona nie jest silną kobietą… nigdy o nic nie walczyła. A prawda jest taka, że ja również staram się jej za wszelką cenę unikać… Rourke widział, że jego brat jest zdruzgotany. Nie ciążył mu trud utrzymania porządku publicznego, lecz brzemię małżeństwa, a zapewne też utrata Franceski Cahill. – Czemu czujesz, że musisz jej unikać? Przecież jest twoją żoną. – Za każdym razem, gdy tylko wejdę do domu, daje mi do zrozumienia, że przeszkadzam. A prawdę mówiąc, nigdy jej nie wybaczyłem, że mnie opuściła, i nie mogłem wybaczyć, że wróciła! Wiedziałeś o tym, że mnie przekupiła, bym się z nią pogodził? – Nie, pierwsze słyszę… Nie znam zbyt dobrze Leigh Anne. Odeszła od ciebie niedługo po waszym ślubie. Nikogo nie może dziwić twój gniew. Jednak wróciła… A wróciła, żeby walczyć o ciebie z Francescą. – Niestety. – Co zamierzasz zrobić? – spytał Rourke łagodnie. – Nie wiem. – Rick wypił szkocką do końca. – A wiesz, co jest najgorsze? Czasami gdy na nią patrzę, nie czuję nic poza wyrzutami sumienia. – Na Boga, niby dlaczego masz wyrzuty sumienia? Minęło kilka długich chwil, nim Rick odpowiedział.

– Byłem wściekły, kiedy wróciła. Zachowywałem się okrutnie. Próbowałem ją przegnać. Dobrze wiedziałem, co robię.

W

pewnym

sensie

jestem

za

ten

wypadek

odpowiedzialny. – Potrącił ją powóz, nie ty! – zaprotestował Rourke. – Jesteś najrozsądniejszym człowiekiem, jakiego znam, ale czasem brak ci logiki. – Tak sądzisz? – Rick odwrócił się. Zapadła długa cisza. Rourke miał w głowie mętlik. Jak można wybrnąć z tego impasu? Jeśli Rick ma rację, Leigh Anne nigdy nie dojdzie do siebie psychicznie. A on już nie ma siły, by walczyć o swoje małżeństwo. Czyli totalna życiowa klęska. – Ale to wszystko i tak nie ma znaczenia. – Rick przerwał jego rozmyślania. – Jestem jej mężem, póki nas śmierć nie rozłączy… Nieważne, czy jej nienawidzę, kocham, pożądam, czy nie cierpię na nią patrzeć, i tak muszę się nią opiekować. Bo jeśli nie ja, to kto to zrobi? – Sugerowałbym sanatorium lub szpital – powiedział Rourke. – Skoro Leigh Anne uzależnia się od alkoholu i laudanum, potrzebuje opieki medycznej. – Mam się jej pozbyć, wyrzucić za próg? Nigdy bym czegoś takiego nie zrobił. Nie mógłbym z tym żyć. Rourke sposępniał. Chciał powiedzieć, że żaden człowiek nie może żyć w takim stresie i rozdarciu, ale brat tego nie będzie chciał słuchać. Następne słowa Ricka to potwierdziły. – Nie ma sensu rozwodzić się nad tym, co mogłoby być, ani lamentować nad tym, co jest teraz. Jesteśmy małżeństwem,

a ona jest chora. Przysposobiliśmy dwie małe dziewczynki. Mam na utrzymaniu rodzinę i tym zamierzam się zajmować. Francesca czuła pod dłonią serce Harta. Jego bicie z każdą chwilą stawało się szybsze. W końcu Hart powiedział: – Zawsze to bardzo długo. – To prawda. Patrzył na nią rozognionym wzrokiem. – Jesteś dziś bardzo pewna siebie. – Zgadza się. – Uśmiechnęła się lekko. – Przyznaję otwarcie, że panicznie się o ciebie bałem. – Wiem. – Przesunęła rękę po jego twardym torsie. –

Powinienem

odesłać

cię

do

domu

–

powiedział,

chwytając jej nadgarstek. Mimo że unieruchomił jej rękę, nie przestawała kciukiem gładzić jego ciepłej skóry. – Dlaczego? – Bo Julia mnie zabije, Francesco. No i dlatego, że się rozstaliśmy. – Nie zabije cię. Uwielbia cię i będzie zachwycona, jeśli spędzimy ze sobą wieczór. A poza tym czy my faktycznie się rozstaliśmy? – Czy przeszło ci przez myśl, że mogłaś umrzeć? –

Oczywiście,

że

mi

przeszło.

Byłam

śmiertelnie

przerażona i bardzo mi ulżyło, gdy cię zobaczyłam za Mary. Nie jestem głupia, Hart, i zdaję sobie sprawę ze swojej śmiertelności.

– Do diabła! – wyszeptał, pochylając się nad nią. – Jesteś tak cholernie lekkomyślna! Ich twarze były cal od siebie. Francesca uniosła głowę i miękkimi wargami musnęła jego twarde usta. Hart się nie poruszył. – Omal dziś nie umarłam – wyszeptała. – Postanowiłaś mnie podręczyć? – zdziwił się, ale głos miał zduszony i nie odsunął się od niej. – Przecież mnie kochasz, Hart. Więc tak, trochę cię podręczę. – Tak, Francesco… – Wbił w nią intensywne spojrzenie. – Skoro cię to uszczęśliwi, to wyznam, że tak, kocham cię. To jednak nie znaczy, że do siebie pasujemy… Chociaż podniesienie lewej ręki sprawiało jej ból, obiema dłońmi objęła jego twarz i mocno go pocałowała. Natychmiast rozchylił wargi, popchnął ją na sofę i oddał pocałunek. Jego ciało

spoczęło

na

niej,

gdy

ich

usta

się

połączyły.

Z zachwytem poczuła, że już jest podniecony. I nagle Hart przerwał pocałunek. – Nie robię ci krzywdy? – zaniepokoił się. – Nigdy mnie nie zranisz, nie w taki sposób. Pragnę cię, Hart. W jego oczach płonęła namiętność, ale dostrzegła tam też rozpacz i cierpienie. Tak bardzo się o nią lękał! Nagle zobaczyła,

jak

kończy

walkę,

i gwałtownie pochyla się do jej ust.

którą

ze

sobą

toczył,

Zachłanność, z którą ją całował, powiedziała jej wszystko, co chciała wiedzieć. Rozchyliła wargi i ich języki łapczywie się połączyły. Sięgnęła do jego koszuli, on zajął się jej bluzką. Kiedy

zasypywał

jej

nagie

piersi

i

brzuch

wilgotnymi

pocałunkami, wiła się pod nim leniwie, wbijając paznokcie w jego plecy. Jedno było jasne: Hart pragnął jej jak nigdy wcześniej. I wypowiedział te wspaniałe, magiczne słowa: – Nigdy się z tobą nie rozstanę.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Czwartek, 3 lipca 1902 r. godzina 5.30 Zaraz po wejściu do ciemnego holu wiedział, że dzieci śpią. W domu panowała bolesna cisza. A może to jego bolało serce? Rick Bragg cicho zamknął za sobą drzwi. Na zewnątrz ptaki rozpoczynały już poranne trele. Przespał się przez kilka godzin

na

krześle

przy

biurku.

Jeśli

sytuacja

w

jego

małżeństwie nie ulegnie zmianie, będzie musiał kupić do biura sofę. Powoli wchodził na górę, starając się nikogo nie obudzić. Czuł się jak nieproszony gość. Właściwie kogo próbował oszukać? Znaleźli się z Leigh Anne w impasie. Ona nie chciała walczyć o ich małżeństwo, a on zaczynał tracić zapał, by prowadzić tę walkę samotnie. Ale mówił szczerze, gdy pił szkocką z Rourkiem. Nigdy nie opuści Leigh Anne. Nie rozwiedzie się z nią i nie odda do zakładu opieki. Tu był jej dom. Nie, to był ich dom… Drzwi do sypialni były po lewej, ale ominął je. Pokój dziewczynek był po prawej stronie. Zatrzymał się w progu. Patrzył na śpiące dzieci z sercem wypełnionym miłością. Leigh Anne pragnęła zaadoptować dziewczynki, ale on miał wątpliwości. Czy powinni to robić, skoro ich małżeństwo było w rozsypce? Katie i Dot nie zasługiwały na matkę, która

nieustannie użala się nad sobą, a do porannej herbaty dolewa sobie brandy. Im potrzebna była mama, która będzie je wychowywać i pielęgnować. Zawsze gdy widział Katie, dziewczynka była spięta i podenerwowana. Dzień w dzień martwiła się o Leigh Anne. Żadne dziecko nie powinno dźwigać takiego brzemienia. Jednakże intencje jego żony były jak najlepsze. Hołubiła dziewczynki i bardzo ich potrzebowała. Nigdy nie odesłałby dzieci do innej rodziny. Niemniej uważał, że nie powinni dążyć do adopcji. Przyglądał się dziewczynkom, zastanawiając się, co należy zrobić. Czuł się całkiem bezradny… Tak samo było, gdy myślał o żonie. Wszedł do środka i pocałował Dot, która uśmiechała się przez sen. Miał nadzieję, że śnią jej się tłuste kucyki, weseli klowni, czerwono-białe cukrowe laseczki. Katie kręciła się niespokojnie, jej mała buzia marszczyła się z niepokoju. Westchnął i też ją pocałował, odgarniając czarne włoski, a ona szeroko

otworzyła

oczy

i

spojrzała

na

niego

całkiem

rozbudzona. – Wszystko będzie dobrze – powiedział uspokajającym tonem. Uśmiechnęła się sennie. Katie kochała Leigh Anne, a jego też już polubiła. Przynajmniej mógł im zapewnić dach nad głową, posiłki i trochę bezpieczeństwa. – Śpij dalej – szepnął. Powieki jej opadły i widział, jak niepokój znika z jej twarzy. Może zdoła sprawić, żeby dziewczynki poczuły się

bezpieczne

i

szczęśliwe

mimo

rozdźwięków

w

ich

małżeństwie. Być może nawet lepiej, że tak często nie ma go w domu, skoro Leigh Anne to odpowiada? Wszedł do sypialni i rozebrał się, starając się nie patrzeć na śpiącą żonę. Zaczął już rozumieć, że nic nie uratuje ich małżeństwa, bo Leigh Anne zdecydowała, że to koniec. Zresztą czemu się dziwić? Odeszła, kiedy byli tuż po ślubie. Egoistycznie podjęła decyzję, nawet nie próbując z nim rozmawiać. I teraz tak samo samolubnie zdecydowała, że nie będzie uczestniczyć w ich małżeństwie. Nagle

się

poczuł,

jakby

doznał

objawienia.

To

już

koniec… Choć w gruncie rzeczy jego małżeństwo nigdy się nie zaczęło. Nigdy jej nie kochał ani ona nie kochała jego. Kochał tylko jedną kobietę, tyle że ona zostanie żoną jego brata. Lecz musi dalej żyć. Jest silny, więc da radę… zrobi wszystko, co trzeba, o wszystkich zadba… czy Leigh Anne tego chce, czy nie. Zadzwonił telefon przy łóżku, ale Leigh Anne nawet nie drgnęła. W duchu zadał sobie pytanie, ile laudanum musiała przyjąć. Podniósł słuchawkę. – Mamy go, szefie – oznajmił Farr triumfalnie. – Moi chłopcy ujęli Randalla, kiedy godzinę temu próbował dostać się do domu. – Znakomicie – odparł Bragg. – Zaraz przyjadę. – Miał ochotę zadzwonić do Franceski, ale była dopiero szósta rano.

Nieważne, służba już na pewno jest na nogach. Zostawi jej wiadomość. Telefon odebrał Andrew Cahill. – Przepraszam, że zawracam ci głowę o tej porze, Andrew – powiedział Bragg. – Mam wiadomość, która powinna bardzo ucieszyć Francescę. – Nie ma jej w domu, Rick. Z powodu rany została na noc u Harta. No jasne. Poczuł się, jakby ktoś wbijał mu w pierś szpikulec do lodu. –

Dziękuję,

Andrew.

Jeszcze

raz

przepraszam,

że

zawracam głowę. – Odłożył słuchawkę i zobaczył, że Leigh Anne na niego patrzy. – Muszę jechać – powiedział. – Policyjna robota. – Był do ciebie telefon, Francesco. Budziła się wolno. Czuła się cudownie zaspokojona. Wspomniała z satysfakcją, że Hart kochał się z nią kilka razy. Później poszła spać do pokoju gościnnego. Czy to Hart ją przykrył?

Bo

pod

prześcieradłem

była

całkiem

naga.

Uśmiechnęła się szeroko. Hart był już ubrany, tylko mankiety koszuli jeszcze miał niezapięte. Pochylił się nad nią z kpiącym wyrazem twarzy. – Dzień dobry, Francesco. Wyciągnęła

rękę

do

jego

twarzy,

czując

przypływ

pożądania. Pomyślała, że nie wróciła na noc do domu, więc będzie musiał się z nią ożenić! – Moja reputacja jest zrujnowana, Hart.

– Jesteś dziewicą – odparł spokojnie. – W dodatku bardzo zadowoloną. Wywróciła oczami. – Ledwie. – Ledwie też wystarczy. – Usiadł obok, wziął ją w ramiona i gorąco pocałował. – Dzwonił Bragg – powiedział, kiedy oderwał się od jej ust. – Aresztowali Randalla. Natychmiast otrzeźwiała. – Muszę jechać. – Lepiej najpierw zajrzyj do domu i uspokój rodziców. Andrew także przed chwilą dzwonił. Wyskakiwała z łóżka i w połowie ruchu zamarła. Hart uśmiechnął się, patrząc z zachwytem na jej nagie ciało. – Zadzwoniłem do nich wieczorem i wyjaśniłem, że z raną trudno ci było jechać do domu. Jednak twój ojciec nie jest ze mnie zadowolony. Rzuciła się na niego, mocno go uściskała i szybko pocałowała w usta. – Kocham cię! – Wciągnęła pantalony. – Mary widziała portret, więc to Bill musi być złodziejem. – Znalazła koszulkę i szybko ją włożyła. – Zostaw mnie, proszę, żebym mogła się ubrać. Spotkamy się później w centrum? Z pewnością też chcesz usłyszeć, co Bill zezna. – Jeśli powiesz, ile czasu ci to zajmie, zawiozę cię do komendy.

Chciała powiedzieć, że pięć minut, ale opamiętała się. – Godzinę. – Westchnęła ciężko. – Bo moi kochani rodzice najpierw mnie przemaglują, dopiero potem pozwolą wyjść z domu. – W takim razie przyjadę po ciebie. – Delikatnie dotknął jej brody. – Powodzenia. Andrew pojawił się w holu, ledwie Francesca przekroczyła próg. Zachwiał się na widok ubrania poplamionego krwią. Wiedziała, że w zakrwawionej bluzce wygląda strasznie, ale postanowiła tę niebezpieczną przygodę obrócić na swoją korzyść. Podbiegła do ojca i mocno go przytuliła. –

To

była

powierzchowna

rana,

tatusiu,

ale

bolało

okropnie! Dlatego zasnęłam na sofie u Harta, kiedy Rourke opatrzył mi ramię. – Francesco, było wpół do dwunastej, gdy Hart do mnie zadzwonił – powiedział szorstko. – Wyobrażasz sobie, jak się z mamą niepokoiliśmy? – W holu rozległ się stukot obcasów matki, więc Andrew zniżył głos i dodał: – Nic jej nie mówiłem o postrzale. Nie zmrużyłaby oka. Powiedziałem tylko, że jakiś incydent z elementem przestępczym uniemożliwił ci powrót do domu, ale nic ci się nie stało. – Obrócił się w stronę Julii, która właśnie się pojawiła. – Muszę się przyznać do drobnego oszustwa wczorajszej nocy, ale to tylko otarcie. Francesca nie jest ranna, więc się nie martw. Julia zachwiała się i pobladła. – Nie wierzę własnym oczom! – krzyknęła zduszonym głosem. – Nie mogę znieść tych twoich śledztw! Francesca ruszyła do matki.

– Mamo, przyznaję, że do mnie strzelano, ale Hart był na miejscu i mnie uratował. – Och, nie chcę znać szczegółów, najważniejsze, że jesteś bezpieczna. Francesco, w południe wyruszamy do Springs. Kochanie, twoje torby zostały spakowane i już wysłane. Nie mogła nawet nacieszyć się, że zdołała powstrzymać atak Julii na swój zawód, i już musiała szykować się do kolejnej bitwy. – Nie mogę dzisiaj jechać do Springs, mamo, ale przyjadę jak najszybciej. Aresztowano głównego podejrzanego i za chwilę razem z Hartem ruszamy do centrum. Julia oparła na biodrach zaciśnięte dłonie, ale zanim się odezwała, Andrew stanął między nimi. Francesca poczuła niepokój, bo był wyraźnie rozgniewany. – Chyba rozumiesz, tatusiu, że muszę dzisiaj pojechać do komendy? – Och tak, rozumiem. Rozumiem, że masz dwadzieścia jeden lat i jesteś do szaleństwa zakochana. A w każdym razie tak ci się wydaje! Ale ty jesteś damą, Francesco. Nie możesz spędzać nocy z mężczyzną, w dodatku takim rozpustnikiem jak Calder Hart. – Byłam ranna – broniła się. – Poza tym jesteśmy zaręczeni. – Nie odważyła się powiedzieć, że nie robili nic złego. – Naprawdę? – Jego głos był lodowaty. – Na twoim palcu nie widzę pierścionka. Tym razem Julia wkroczyła zdecydowanie.

– Andrew, musimy się przygotować do wyjazdu. Hart dołączy do nas w Springs! – Nie. – Nie patrzył na żonę. – Hart jest człowiekiem bez zasad. Nigdy go nie lubiłem i nie ufałem mu. Wbrew własnemu przekonaniu zostałem zmuszony do zaakceptowania tego małżeństwa. Ale ja tu rządzę, a ty jesteś moją córką, i choć w tej chwili pewnie uznasz, że jestem okrutny, dbam tylko o twój najlepszy interes. Nie poślubisz Harta ani teraz, ani nigdy. Francesce odebrało głos. – I nie uznałeś za słuszne przedyskutować ze mną takiej fundamentalnej decyzji? – zaatakowała go Julia. – Hart cię całkiem ogłupił – skwitował Andrew i spojrzał na Francescę. – Sugeruję, żebyś poszła do siebie i odświeżyła się. Wyjeżdżamy o jedenastej. – Przemaszerował przez hol i zniknął w korytarzu. Zapadła grobowa cisza, a po chwili Julia krzyknęła: – Powinnaś wrócić wczoraj do domu! – Wiem, mamo… Ale ja go kocham. W końcu i tak za niego wyjdę. Tylko co zrobimy z papą? – Mamy całe lato, by pracować nad twoim ojcem. Zostaw go mnie – oznajmiła Julia. Francesce nie przyniosło to ulgi, ale posłusznie kiwnęła głową. – Mamo, na pewno chcesz się dowiedzieć, kto jest winny temu, że nie pojawiłam się na ślubie? – Przecież wiesz, że tak.

– Bo Hart na pewno sobie tego życzy. Powiedział, że nie wyjedzie z miasta, dopóki sprawca nie zostanie aresztowany. Nie

mogę

dzisiaj

zdobędziemy

jechać

zeznania,

do a

Springs,

policja

jednak

aresztuje

gdy

tylko

wszystkich

zamieszanych w tę sprawę, dołączymy do was na resztę lata. – Hart mnie zamorduje, pomyślała. Za to Julia z pewnością przestanie nalegać. I faktycznie matka połknęła przynętę. –

Twojemu

ojcu

dobrze

zrobi,

gdy

zobaczy

cię

w towarzystwie Harta. Do tego czasu powinien już dostrzec, że jest w tobie zakochany. Przyjedźcie jak najszybciej. Mogę spokojnie wyjechać z miasta, wiedząc, że zostawiam cię w dobrych rękach. – Posłała córce konspiracyjne spojrzenie. Francesca pocałowała ją w policzek. –

Jestem

spóźniona.

Jeszcze

muszę

się

przebrać.

Zatelegrafuję do ciebie, gdy już będziemy wiedzieli, kiedy przyjedziemy. – Pomknęła na górę. – Kocham cię! Już wsiadając do powozu, zobaczyła, że Hart czymś się martwi. Raoul zamknął za nią drzwiczki i wspiął się na kozioł. – Coś się stało? – spytała. – Twój ojciec z chęcią by mnie zamordował, prawda? Przestraszyła się, że zaczął mieć wątpliwości, czy powinni znów być razem, jednak odparła w swoim stylu: – Chyba nic by mu nie sprawiło większej radości. Ale mówiąc poważnie, źle się stało, że nie wróciłam na noc do domu. –

Zasnęłaś,

wykończył.

byłaś

wykończona

i

nie

tylko

seks

cię

– To był ciężki dzień. – Pomyślała o spotkaniu z Billem Randallem;

jeszcze

nie

mówiła

o

tym

Hartowi.

Była

przekonana, że podły nastrój Caldera niewiele ma wspólnego z jej ojcem. Hart obwinia się, że jego brat brał udział w kradzieży portretu. – Czemu się tak wzdrygnęłaś? – spytał. Nic

nie

uchodziło

jego

uwadze.

Uśmiechnęła

się

z wysiłkiem. – Powiedziałam Julii, że jak najszybciej przyjedziemy do Springs i spędzimy z nimi lato. – Nie spędzę lata w Saratodze z twoimi rodzicami – zamknął temat. – Nadal drżysz. –

Jest

pewien

drobiazg,

o

którym

zapomniałam

ci

powiedzieć. –

Oho,

zaczyna

być

ciekawie.

–

Poprawił

się

na

siedzeniu. – Czego mi nie powiedziałaś, Francesco? – Kiedy wczoraj po południu wróciłam do domu, jeszcze przed

wyjściem

do

Siegela-Coopera,

Bill

wtargnął

do

biblioteki taty, gdzie akurat byłam. Niby do niczego się nie przyznał, ale jednak wiedział, że zostałam zamknięta. – Tak jak większość reporterów w tym mieście, ponieważ nieprzyjemne

plotki

szybko

się

rozchodzą.

–

Hart

nie

spuszczał z niej wzroku. – Co było dalej? – Zaatakował mnie, ale zawołałam po pomoc, służący usłyszeli i nie stała mi się żadna krzywda. – Gdy Hart zaklął, zawołała: – To nie twoja wina! – i chwyciła go za rękę, ale ją odepchnął.

– On chce się zemścić na mnie, nie na tobie! – Chce zemsty na nas obojgu! – krzyknęła i już po chwili żałowała, że się w ogóle odezwała. – Ach, więc zaczynamy dochodzić do prawdy. – Gdy w milczeniu z grobową miną oparła się o poduszki, ponaglił ją: – Francesco? – Tak, powiedział, że chce skrzywdzić nas oboje. – Hart parsknął ze złością. Kiedy przez dłuższy czas się nie odzywał, powiedziała: – To on musi być naszym złodziejem. Mary wiedziała, że portret jest aktem, czyli go widziała. Musiała odwiedzić galerię w ciągu tygodnia. I wtedy pokłóciła się z Moore’em… Marsha mówiła, że widziała ciemnowłosą rozgniewaną kobietę. On z pewnością jest złodziejem. – A co z Rose? Nie wierzę w zbiegi okoliczności, nie w takiej sytuacji jak ta. – Co masz na myśli? –

Oni

wszyscy

są

w

to

zamieszani

–

stwierdził

kategorycznie. – Po prostu nie znamy jeszcze wszystkich faktów. Czy Calder miał rację? Czy Rose była w to zamieszana? – Właściwie to dziwne, że Rose wie o istnieniu portretu… Chociaż raczej nie ma pojęcia, że to akt. – Najwidoczniej po kradzieży w kwietniu Farr jej coś powiedział. – Nie, to Daisy jej zdradziła, że zamówiłeś mój portret – sprostowała Francesca. – Jeszcze w lutym. Hart wyprostował się.

– A skąd Daisy miałaby o tym wiedzieć? – Nie mówiłeś Daisy, że poprosiłeś Sarah o namalowanie mojego portretu? – W żadnym razie nie omawiałbym tego z Daisy. Zresztą spotykałem się z nią bardzo krótko. Wszystko skończyło się po naszych zaręczynach. Francesca nie spuszczała wzroku z jego twarzy. – O tym zamówieniu wiedzieli w zasadzie wszyscy… – Daisy nie obracała się w tych kręgach – przerwał jej Calder. – Nie mogłaby o tym usłyszeć. Kiedy Raoul zatrzymał powóz za czarnym daimlerem Bragga, Francesca i Hart wciąż siedzieli w środku, patrząc na siebie. – Z jakiegoś powodu Rose kłamie – odezwał się w końcu Hart. – Daisy nie powiedziała jej o portrecie, bo sama o nim nie wiedziała. Francesca czuła, że rozwiązanie jest na wyciągnięcie ręki, tylko wciąż jej się wymyka. – A więc Rose skłamała… – powiedziała z namysłem. – Owszem – potwierdził Hart i dodał: – Jesteśmy na miejscu. – Nadal jednak się nie ruszał. Był spokojny, ale wyraźnie wściekły. Tyle że nie na nią. Na siebie. Czy już zawsze będzie się tak torturował? – Hart… – Pocałowała go w policzek. – Tak bardzo cię kocham. Nie wolno ci się winić za szaleństwo przyrodniego brata. – Chyba muszę zaakceptować twoją wiarę.

– Tak właśnie powinieneś zrobić. Jego twarz złagodniała. – Straszny z ciebie urwis, Francesco. Uśmiechnęła się zadowolona, że trochę się rozluźnił. – Tak jest mi łatwiej trzymać cię w ryzach – zażartowała, a gdy weszli do komendy, powiedziała: – Nadal nie wiemy, w jaki sposób Bill dowiedział się o portrecie. – Z pewnością zaraz do tego dojdziemy. Umilkli, pogrążeni we własnych myślach. Winda wwiozła ich

na

trzecie

piętro

i

ruszyli

korytarzem.

Francesca

przyśpieszyła kroku. Miała nadzieję, że przyjechali na czas i zdążą wysłuchać zeznań Randalla. Widziała, że Hart gotuje się ze złości i poczuła niepokój. Kiedy pukał do pokoju przesłuchań, szepnęła: – Chyba powinniśmy pozwolić, żeby Bragg się tym zajął. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. Bragg otworzył drzwi i wyszedł na korytarz. Poczekał chwilę, żeby mogli zajrzeć do środka, po czym zamknął drzwi za sobą. Randall siedział przy długim drewnianym stole, rękawy

koszuli

miał

podwinięte,

udręczone

spojrzenie.

W pobliżu stał Farr z triumfującą miną. W pokoju byli też obecni inspektor Newman i mundurowy policjant. – Jak twoje ramię? – spytał Bragg. – Obolałe. Zeznał coś? – spytała niecierpliwie. – Nie. Powtarza bez przerwy, że nie wie, gdzie jest portret. A wczoraj po południu przywiozłem tu Mary i powiedziała

dokładnie to samo… Żadne z nich nie przyznaje się do kradzieży obrazu. Nie mogła w to uwierzyć. – A czy któreś z nich wyjaśniło, skąd Mary wiedziała, że to akt? Jestem pewna, że go widziała! Bragg dotknął uspokajająco jej ręki. – Dojdziemy do prawdy, Francesco. – Są jeszcze inne zarzuty, które możemy przedstawić – zaczęła, zamierzając opowiedzieć o napaści Billa w jej domu. – Zostawcie mnie z nim samego – przerwał jej Hart. – Mowy nie ma – zaoponował Bragg. – Jesteś głupcem. – Hart jednym ruchem otworzył drzwi i wparował do środka, zatrwożona Francesca poszła za nim, a za nią Bragg. – Cześć, braciszku – rzucił Hart zimno, idąc w stronę stołu. Bill zerwał się gwałtownie, przewracając krzesło. – Idź do diabła… i zabierz ją ze sobą. – Kiedy tam pójdę, z pewnością ciebie też spotkam – powiedział Hart, zbliżając się. – Hart, nie… Próbowała go powstrzymać, ale już było za późno. Harta trzasnął

Billa

pięścią

w

nos.

Trysnęła

krew.

Żaden

z policjantów nawet nie drgnął. Francesca z przestrachem spojrzała na Bragga, i chociaż widziała, że zacisnął szczęki, nie odezwał się ani słowem.

Hard uśmiechnął się zimno do Billa. – Zabrałeś portret z pracowni Sarah? – Chciałbyś wiedzieć! – Bill splunął na niego. Hart wyciągnął coś z kieszeni. Francesca przeraziła się, kiedy w jego ręku zobaczyła kieszonkowy pistolet. – Owszem, chciałbym. Bill krzyknął, gdy został uderzony w twarz pistoletem. Zanim

Francesca

zdołała

zaprotestować,

do

Harta

i Randalla zbliżył się Bragg, jednak nie kazał Hartowi przestać. – Może się jeszcze zastanów. Ja mam cierpliwość, ale mojemu bratu jej brakuje. – Już wam mówiłem… Nie wiem, gdzie jest ten portret. Hart chwycił Billa za ramię i przycisnął lufę do jego prawej skroni. – Ty sukinsynu. Wiesz, że twoja siostra zabawiła się z Francescą w rosyjską ruletkę? – Pociągnął za spust. Francesca omal nie krzyknęła, gdy rozległ się głośny trzask. Bill pobladł, kolana mu się ugięły, ale Bragg go podtrzymał. Francesca patrzyła na to z niedowierzaniem. Bragg zamierzał pomóc Hartowi w torturowaniu Randalla! Rzuciła

okiem

na

Farra,

lecz

na

nim

ta

metoda

przesłuchania nie zrobiła wrażenia. Hart uśmiechnął się okrutnie, wciąż przyciskając pistolet do skroni Randalla. – Jakie to uczucie być tak blisko śmierci?

Bill krzyknął coś nieskładnie. Francesce po plecach płynął pot. Przecież Hart nie był zabójcą… A może był? Z pewnością wiedział, w której komorze znajduje się kula. Popatrzyła na Bragga, licząc, że powstrzyma Harta, ale tylko lekko pokręcił głową. Czyżby znał Harta lepiej niż ona? – Jest całkiem zabawnie – mruknął Hart. – Wolałbym, Rick,

żeby

wszyscy

stąd

wyszli.

Żebyśmy

zostali

bez

świadków… tak na wszelki wypadek. – Przysunął usta do ucha Billa. – Pragnę cię zabić, draniu. Daj mi jakiś pretekst. – Pieprz się! – wrzasnął Bill. – Wziąłem ten cholerny portret, przyznaję! Od kiedy ojciec został zamordowany, chcieliśmy zemścić się na tobie i tej suce! Ukradłem portret z

pracowni

Sarah

Channing!

Nie

było

trudno

tam

się

zakraść… Któregoś dnia śledziłem Francescę i zobaczyłem, że pozuje nago. – Zaśmiał się głośno. Hart znów nacisnął spust. Francesca krzyknęła, ale rozległ się tylko głośny szczęk. Po twarzy Randalla spływał pot. – Przyglądałem się, skurwielu! Tak, przyglądałem się, jak pozuje. Do Franceski dotarło, że w tym momencie wszyscy w pokoju poznali prawdę o portrecie. Rzuciła okiem na Farra. Odpowiedział jej spokojnym spojrzeniem. Jeśli wcześniej nie domyślał się prawdy, teraz ją poznał. Jednak nie wydawał się zaskoczony. Hart uniósł pistolet.

– Przestań! – krzyknęła Francesca. Jednak Calder nie pociągnął za spust, tylko uderzył Randalla w twarz lufą pistoletu. Bill upadł na podłogę. Hart pochylił się nad nim i znów go uderzył. – Gdzie on jest? – Nie wiem – zapłakał Randall. – W sobotę w nocy ktoś zabrał portret z galerii! Gdybym dostał go w swoje ręce, wystawiłbym

na

widok

publiczny…

ale

najpierw

wyciągnąłbym z was wszystkie możliwe pieniądze! Hart

wcisnął

lufę

do

ucha

Billa.

Francesca

zaczęła

krzyczeć: – Hart, proszę, nie! – Czy to ty wysłałeś Francesce zaproszenie na wernisaż? – warknął Calder. – Razem z Mary zamknęliście ją w galerii? Zrobiłeś to, sukinsynu? – Jeszcze mocniej wepchnął pistolet w ucho Randalla. – Tak, tak, tak! – rozpaczliwie krzyczał Randall. Hart zastygł, nadal nie cofając pistoletu. – Nie zasługujesz na proces – zaczął zimno. Randall uśmiechnął się szyderczo. Po jego twarzy płynęły łzy. Bragg położył dłoń na ramieniu Harta. – On nie wie, gdzie jest portret. A jeśli nawet wie, jego śmierć nie pomoże go znaleźć. Ciężko dysząc, Hart spojrzał na Bragga, z furią odrzucił pistolet, po czym zerwał się na nogi i wyszedł z pokoju

przesłuchań, nawet nie spojrzawszy na Francescę. Twarz miał pociemniałą z wściekłości. Zapadła głucha cisza. Przerwał ją w końcu Farr. – Szefie? – odezwał się przymilnie. Francesce zrobiło się niedobrze. Farr właśnie dowiedział się prawdy o portrecie. Nie była w stanie się poruszyć; miała wrażenie, że nogi wrosły jej w ziemię. Bill nie wiedział, gdzie obraz jest… – Puśćmy go. Nikt nie widział, co tu się wydarzyło. – Bragg spojrzał na Billa. – Twoich zeznań słuchało pięcioro świadków, Randall. – Francesca zrozumiała, że będą udawać, że Harta w ogóle tu nie było. – Newman spisze twoje zeznania. Randall wciąż siedział na podłodze i płakał jak dziecko. – Mam nadzieję, że wkrótce znajdzie pani swój portret, panno Cahill – zwrócił się do Franceski Farr. Ich spojrzenia spotkały się. W jego oczach dostrzegła szyderstwo i radość. Odetchnęła, gdy wyszedł z pokoju. W głowie miała kompletny zamęt. Farr nawet okiem nie mrugnął, gdy usłyszał, że jej portret to akt, jednak z drugiej strony zawsze był niezrównanym pokerzystą… Czy może wiedział już od jakiegoś czasu? Albo od sobotniej nocy? Dojechał tam pierwszy, więc mógł się dowiedzieć… Myśli jej wirowały. Rose skłamała, gdy za pierwszym razem spytała ją o portret. Wydawało się to zupełnie bez sensu… Dlaczego nie przyznała się, że o nim wiedziała? Poza

tym Rose nie powiedziała prawdy, twierdząc, że już nie widuje Farra. Potem kolejny raz skłamała podczas tej dziwacznej spowiedzi. Przyznała co prawda, że o portrecie wiedziała od początku, lecz nie zdradziła nic poza tym. Także tego, że portret to akt i ona o tym wie… Powiedziała natomiast, że Francesca nie zasługuje na to, by ją ranić… Dlaczego miałaby mówić coś takiego, gdyby nie wiedziała, że pozowała do obrazu nago? Kochankowie

rozmawiają

ze

sobą.

Wiosną

Farr

był

kochankiem Rose. O tym, że portret jest kompromitujący, wiedział od Sarah. Rose z kolei była postawną, silną kobietą, która bez trudu mogła zdjąć ze ściany wielki obraz… – Bragg! – zawołała.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Czwartek, 3 lipca 1902 r. południe Rose otworzyła drzwi do stylowego georgiańskiego domu. Zimą Hart kupił tę piękną rezydencję dla Daisy. Poczuła napięcie, gdy stanęła na parkietowej posadzce obszernego holu. Uderzyła ją grobowa cisza, która tu panowała. Po policzku Rose spłynęła łza. Spojrzała na piękne schody, niemal czując obecność Daisy, czekając, że zaraz tu się pojawi. Jednak Daisy nie żyła i nigdy już nie zejdzie po tych schodach. Hart jej nie zamordował, lecz przecież zabił ich miłość. Jakże go nienawidziła! Nim ruszyła na górę, rozejrzała się po holu. Stał tam stół na jednej nodze, a na nim zawsze był wazon z białymi liliami. Daisy uwielbiała lilie. To były jej ulubione kwiaty, jej ulubiony zapach. Jednak teraz stół był pusty. Weszła na schody z poczuciem potwornej straty. Obejrzała się, niemal spodziewając się, że do domu wchodzi Brendan Farr. Był wstrętną świnią i wciąż chciał się z nią spotykać właśnie tutaj. Lubił się pieprzyć w sypialni Daisy. Nigdy mu nie odmawiała, bo ona była dziwką, a on gliną. I w każdej chwili może zamknąć ją w pudle, a potem wyrzucić klucz, żeby tam zgniła i umarła. Powiedział jej o tym, gdy w nią wchodził… Zebrało

jej

się

na

wymioty

i

przyśpieszyła

kroku.

Nienawidziła Farra bardziej nawet niż Harta, a to wiele

mówiło. Miała nadzieję, że pewnego dnia uda jej się odwrócić sytuację. Nie wiedziała jak, ale zamierzała dać mu popalić. Tyle że wtedy pewnie skończy martwa. Farr

był

przerażającym,

niebezpiecznym

mężczyzną,

a teraz uwziął się na Francescę. Rose nie potrafiła sobie wyobrazić, co takiego Francesca zrobiła, że wzbudziła w nim aż taką nienawiść. Ponownie spojrzała w dół. Hol był pusty, drzwi frontowe zamknięte. Przypomniała sobie, że Farr był dziś zajęty. Nie będzie jej niepokoił aż do późnego wieczora. Żeby odgonić nieprzyjemne myśli, skupiła myśli na Daisy. Mogłaby teraz śmiać się w jej objęciach. Wyobraziła sobie spacer

wzdłuż

Ladies’

Mile,

gdzie

ubóstwiały

oglądać

wystawy. I przejażdżkę na karuzeli na Coney Island… Tylko o tym rozmawiały, ale zamierzały kiedyś się tam wybrać. Wiedziała, że nigdy nie pogodzi się ze śmiercią Daisy. Tak bardzo ją kochała. Weszła do prześlicznej złotej sypialni. Tamtego dnia miała ochotę wyznać Francesce prawdę, jednak się nie odważyła. Zamknęła powoli drzwi i zagryzając wargi, spojrzała na portret Franceski oparty o jedną ze ścian. Bragg popchnął drzwi wejściowe. – Nie są zamknięte na klucz – powiedział. Za chwilę mieli wejść do wytwornego georgiańskiego domu, gdzie kiedyś mieszkała Daisy. Hart kupił jej ten dom, gdy została jego kochanką. Chociaż ich romans trwał bardzo krótko, Hart pozwolił Daisy dalej tam mieszkać. Została zamordowana w gabinecie na tyłach domu.

W pewnym momencie Hart zaczął podejrzewać, że to Rose może być złodziejką. Uważał też, że do ukrycia portretu wykorzystałaby dom Daisy. Jednak Francesca wiedziała, że Rose nie miała pojęcia o portrecie aż do końca kwietnia, kiedy został ukradziony. Daisy nie mogła jej o nim powiedzieć. Nie, Rose musiała usłyszeć o akcie od Farra, gdy zaczął węszyć w sprawie kradzieży. Kochankowie ze sobą rozmawiali. Przecież to jasne. Nie mogła tylko odgadnąć, jak Farr dowiedział

się

o

istnieniu

portretu

i

kradzieży.

Prawdopodobnie coś wyniuchał, bo już od wielu miesięcy wtrącał się do jej spraw i śledztw. Francesca

czuła

przez

skórę,

że

Rose

była

w

to

zamieszana. Jeśli to ona ukradła portret z galerii Moore’a, nie było lepszego miejsca, żeby go ukryć. W dodatku dom Daisy znajdował się raptem dziesięć minut drogi od galerii. Tylko dlaczego drzwi wejściowe były otwarte? – Jesteśmy sami? – spytała cicho. – A spodziewasz się towarzystwa? – Uśmiechnął się, ale z kabury pod pachą wyjął pistolet. Nim zdążyła odpowiedzieć, że sama nie wie, czego się spodziewać, usłyszeli skrzypienie drewnianej podłogi. Dźwięk doszedł od strony schodów. Oboje z Braggiem zamarli. Wciąż stali na progu w otwartych drzwiach. Chwilę później na schodach pojawiła się Rose. Zachwiała się, gdy ich dostrzegła, i chwyciła się poręczy. Po chwili zdumienie zastąpił strach. – Rose, poczekaj! – krzyknęła Francesca, widząc, że chce umknąć.

Rose w panice rozglądała się wokół, szukając drogi ucieczki. Wejście frontowe było odcięte, a zanim dobiegnie do drzwi

z

tyłu

domu,

Bragg

ją

złapie.

Kiedy

sobie

to

uświadomiła, oparła się ciężko na balustradzie. –Naprawdę mnie szukacie? Ja nic nie zrobiłam! – Szukamy portretu, Rose. – Bragg podszedł do niej. – Ale to już wiesz, prawda? Jej oczy wypełniły się łzami. Odwróciła się do Franceski. – Przepraszam… Czyli miałam rację, pomyślała Francesca. – Ty go zabrałaś? Rose z pobladłą twarzą rozglądała się po holu i spytała ochryple: – Gdzie jest Farr? – To Farr go wziął? – krzyknęła Francesca, czując jak ogarnia ją lęk. Co Farr zamierzał z nim zrobić? – On mnie zabije. – Rose zaczęła płakać. – Na pewno cię nie skrzywdzi – zapewnił ją Bragg. – Czy w sobotę zabrałaś portret z Galerii Moore? – Nie. – Spojrzała na Francescę. – Przepraszam, że cię okłamałam. To nie Daisy mi o nim powiedziała, tylko Farr. Pokazał mi obraz, kiedy się spotkaliśmy we wtorek. A więc jednak się myliła. Rose aż do wtorku nie wiedziała o portrecie. Farrowi w jakiś sposób udało się wynieść portret z galerii w tajemnicy przed policjantami… Chyba że boją się go tak samo jak Rose.

– Gdzie jest portret? – spytała. – Na górze. – Rose się rozpłakała. – Czy on musi się dowiedzieć, że to ja wam powiedziałam? Proszę, powiedzcie, że sami go znaleźliście! – Musimy ją chronić – powiedziała Francesca do Bragga. – Zgadzam się. Zaskoczyła ją ta odpowiedź. Przecież nie będzie w stanie przedstawić Farrowi zarzutów bez zeznania Rose. – Nie zdołacie mnie ochronić! Nawet jeśli go zamkniecie, on mnie dopadnie. – Po jej twarzy lały się łzy. – Będę musiała wyjechać z miasta! – Jeśli zdecydujesz się wyjechać z miasta, pomogę ci – obiecała Francesca. – Rose, będę potrzebował twojego zeznania, ale spiszemy je nieoficjalnie, tylko dla mnie – powiedział Bragg, a kiedy skinęła głową, wskazał schody. – Prowadź, proszę. Gdy weszli na górę, Rose wskazała ręką i powiedziała: – Tam jest… Drzwi do pięknej, urządzonej na złoto sypialni były szeroko otwarte, łoże z baldachimem stało naprzeciwko wejścia, a oparty o ścianę portret Franceski widać było i z korytarza, i ze szczytu schodów. Poczuła, że robi jej się słabo. Farr go widział… Za plecami usłyszała, jak Bragg pomrukuje coś dziwnie. Kiedyś trzymał ją prawie rozebraną w objęciach, lecz to całkiem coś innego. Na płótnie przyjęła prowokacyjną pozę,

a wyraz jej twarzy był przeznaczony tylko i wyłącznie dla Harta. – Jest piękny – powiedziała Rose, przerywając niezręczną ciszę. Francesca w końcu odważyła się spojrzeć na Bragga. Natychmiast oderwał wzrok od obrazu, ale unikał jej wzroku. Patrzyła, jak podchodzi do łóżka, odrzuca narzutę i okrywa płótno złotym prześcieradłem. – Co zrobisz z Farrem? – spytała Francesca. W końcu na nią spojrzał. – Nie mogę przedstawić mu zarzutów, chyba że chcesz, żebym zatrzymał portret jako dowód. Ale wtedy skończyłoby się to w sądzie. Wewnętrznego śledztwa też nie mogę rozpocząć, bo śledczy musieliby zobaczyć portret. Portret ciągle im zagrażał, nawet teraz, choć był zakryty i stał za Braggiem. – A co z jego ludźmi? – spytała. – Z pewnością muszą wiedzieć, że zabrał obraz. Czy ktoś jeszcze mógł go zobaczyć? – Wygląda mi na to, że bardzo się go boją. Wiedzą, co zrobił, ale będą milczeć. I nie sądzę, by ktoś z nich widział portret. Farr by na to nie pozwolił, bo mogliby to obrócić na swoją korzyść, a to on miał na tym skorzystać. – Zwolnić go też nie możesz? – Już zadając to pytanie, wiedziała, że odpowiedź jest przecząca. Farr natychmiast rozpuściłby

pogłoskę

o

akcie

Franceski.

Taka

plotka

wywołałaby skandal towarzyski, mimo że nikt by portretu nie widział i pogłoska nie byłaby potwierdzona. – Jesteśmy jego zakładnikami – szepnęła.

– Zgadza się – potwierdził Bragg. – Jak to mówią: przyjaciół trzymaj blisko siebie, ale wrogów jeszcze bliżej. Francesca

podniosła

wzrok,

Bragg

odpowiedział

jej

spojrzeniem. – Chcesz mnie spytać, czemu to zrobiłam? – Nie – odparł stanowczo. Po raz pierwszy w swym życiu Francesca nie pociągnęła rozmowy. W domu było pusto. Hart na ten wieczór zwolnił całą służbę. Zacisnął dłoń na szklance z whisky i zapatrzył się na obraz Matisse’a, który wisiał w bibliotece nad kominkiem. Nie widział jednak wież Notre Dame. Prześladowała go sylwetka złotowłosej Franceski i jej pełne niepokoju niebieskie oczy. Potem

stanęła

mu

uśmiechniętego

przed

przyrodniego

oczami

twarz

brata…

Chwilę

szyderczo później

pociągnął za spust. Chciał

zamordować

własnego

brata.

Naprawdę

nie

Ponieważ

go

obchodziło go, czy kula była w tej komorze. „Hart! Nie!”. Francesce

nie

było

wszystko

jedno.

podziwiała, uważała, że jest szlachetny i nie jest zdolny do popełnienia zabójstwa z zimną krwią. Francesca… najlepsze, co mu się kiedykolwiek przytrafiło. Rozstanie

to

najrozsądniejsze

wyjście,

stwierdził

bezlitośnie. Szklanka z trzaskiem pękła mu w dłoni. Spojrzał beznamiętnie na swoją rękę. Nie poruszyło go ani pęknięte szkło, ani płynąca po skórze szkocka. Skaleczenie piekło. Hart

z

zadowoleniem

przyjął

to

uczucie,

mając

nadzieję,

że

odwróci jego uwagę od ognia, który trawił mu pierś. Francesca była dobra i złocista, on ciemny i niemoralny. Ona

miała

czyste

sumienie,

jego

zaśmiecały

trudne

do

opisania wydarzenia z przeszłości. Zasługiwała na Ricka. Naprawdę święcie w to wierzył! Z pewnością nie zasłużyła na życie życia z nim i z jego demonami, które wciąż go nawiedzały. Ciekawe

czy

Francesca

i

Rick

trafili

na

ślad

tego

przeklętego portretu? A może już go znaleźli? Czy radośnie świętowali swoje zwycięstwo? Może padli sobie w objęcia? „Zjedz ze mną kolację w czasie weekendu”. Słowa brata wciąż brzmiały mu w uszach. Pamiętał milczenie zaskoczonej Franceski, a także to, że nie odmówiła. Wyobraził ich sobie podczas kolacji w prywatnym gabinecie w hotelu Plaza. Francesca w odważnej czerwonej sukni, Rick w smokingu, a kelner w białej marynarce nalewa im najlepsze wino. Pasowali do siebie wręcz idealnie! – pomyślał i zaklął. Był przecież w każdym calu egoistycznym draniem… – Hart? Spodziewał się, że przyjdzie. Jej głos drżał z niepokoju. Odwrócił się bez uśmiechu. Postanowił, że będzie bezduszny. Wydawała się przestraszona. – Dałeś wolne całej służbie. – Owszem. – Dobrze się czujesz?

– Dlaczego miałbym czuć się źle? – spytał spokojnie, choć z pewnością nie był spokojny. Prawdę mówiąc, miał ochotę coś

rozbić;

najchętniej

nos

Ricka.

Dopiero

po

chwili

uświadomił sobie, że to wcale nie Ricka chciał pobić, tylko samego siebie. – Co się stało? – Podbiegła i chwyciła jego mokrą, skaleczoną dłoń. – Zbiłem szklankę. – Mamy portret, Hart. – W jej oczach zbierały się łzy. – Już po wszystkim. – Czyżbyś nie zauważyła, że miałem ochotę zabić swojego brata? I omal tego nie zrobiłem. – Ale nie zrobiłeś. Nie zabiłbyś nikogo w ataku furii. Jestem tego pewna. – W takim razie w ogóle mnie nie znasz. – Nieprawda! – zawołała. – Znam cię lepiej, niż ty znasz siebie. Poczuł, że serce mu mięknie, a wcale tego nie chciał. – Gdzie jest portret? – Stoi w holu. Zaczął się zastanawiać, w jaki sposób go zniszczy. Może potnie nożem… – Przestań się obwiniać, proszę! Mamy portret, najgorsze już za nami. Farr ukradł go z galerii w sobotę w nocy i zamierzał wykorzystać przeciwko Braggowi lub mnie. Ponieważ musimy zachować sprawę w tajemnicy, nie możemy mu postawić zarzutów.

– My. – To nie było pytanie. – Ale to ciebie kocham, Calderze. – Być może. Ale możesz też wciąż myśleć o tym, jak trzymałem

pistolet

przy

głowie

Randalla,

nie

wiedząc,

w której komorze jest kula, i że dwa razy pociągnąłem za spust. – Sądzę, że bardzo mnie dzisiaj potrzebujesz. Ujął ją pod brodę. – Czy w czasie weekendu zjesz z Rickiem kolację? – Zazdrość, która w nim wzbierała, płonęła teraz żywym ogniem. – Nawet mi to przez myśl nie przeszło! – Jesteś taka wielkoduszna – powiedział – a ze mnie jest egoistyczny

drań,

który

nie

potrafi

się

ciebie

wyrzec.

Francesco, weź ze mną ślub… jeszcze tego wieczoru. Kiedy

Bragg

wszedł

do

domu,

ich

bagaże

stały

przygotowane w holu, a Leigh Anne w stroju podróżnym siedziała fotelu na kółkach. Twarz miała ściągniętą z napięcia. Dochodziła czwarta po południu, a pociąg odjeżdżał o piątej. –

Spóźnimy

się

na

pociąg,

Rick

–

powiedziała

nieprzyjemnie spokojnym głosem. – Musisz się pośpieszyć. Zamknął za sobą drzwi i stał nieruchomo, patrząc na żonę. Przez cały dzień czuł ból w piersi. Teraz bolało go o wiele mocniej. Doznanie, które pojawiło się wcześniej, stało się jeszcze bardziej palące. Do końca życia będzie utrzymywał żonę i dziewczynki, ale nigdy nie stworzą z Leigh Anne

ciepłej, kochającej się rodziny; nigdy też nie zwiąże się z kobietą, którą kochał. Jednego był pewien: nie pojedzie do Sag Harbor. Pobyt tam stałby się dla nich piekłem, o czym oboje wiedzieli. Decyzję już podjął. Leigh Anne mogła tam sama zabrać dziewczynki i pojechać z Peterem i panią Flowers. On zostanie

w

mieście

i

będzie

pracował.

Było

mnóstwo

papierkowej roboty do uzupełnienia, w areszcie siedział Randall, trzeba było postawić mu zarzuty i zamknąć sprawę. –

Przepraszam,

że

cię

zatrzymuję,

ale

musimy

porozmawiać. – Teraz? – spytała z niedowierzaniem. – Niestety tak. – Spóźnimy się na pociąg, a dzisiaj to już ostatni! Nim zdążył odpowiedzieć, z góry zbiegła Katie. Za nią potykając się, schodziła Dot. Katie uśmiechnęła się do Bragga. – Już wychodzimy? – Jeszcze nie. Muszę porozmawiać z waszą mamą. – Chwycił w ramiona Dot, zanim upadła, po czym drugą ręką objął Katie. – Czy spóźnimy się na pociąg? – dopytywała nerwowo. – Sag! Sag! – wykrzykiwała Dot. Przytulił ją mocniej i pocałował, a wtedy zapiszczała radośnie.

Przynajmniej

jedna

osoba

w

tym

domu

jest

naprawdę szczęśliwa, pomyślał. Katie popatrywała niespokojnie to na niego, to na Leigh Anne. Uśmiechnął się do niej i postawił Dot na podłodze.

– Zabierz Dot do kuchni na ostatnią szklankę mleka – poprosił starszą z dziewczynek. Kiedy wyszły, spojrzał na Leigh Anne. Patrzyła na niego ze śmiertelnie poważną miną. – O co chodzi, Rick? Zawahał się. – Wiesz równie dobrze jak ja, że niemożliwe jest, byśmy przez cały weekend wytrzymali ze sobą w tym maleńkim domku. – Byłoby to niezwykle trudne – odparła. Znów poczuł ukłucie w sercu. – Czy możemy rozmawiać uczciwie? – Gdy kiwnęła potakująco głową, oznajmił: – Myślę, że dziewczynki nie powinny widzieć takiego rozdźwięku między nami. Nie są z tym szczęśliwe. Lepiej będzie, jeśli zostanę w mieście. I tak mam dużo pracy. – Masz rację, Rick – odparła z ulgą. – To niesprawiedliwe wobec nich… Wobec nas też. Katie cierpi z powodu napięcia. – A więc zgadzasz się, że najlepiej będzie, jeśli pojedziesz z nimi sama. – Tak. To jedno słowo wszystko wyjaśniało. Leigh Anne marzyła, żeby się z nim rozstać. A on czuł to samo. Ulga walczyła ze smutkiem i żalem. – Odwiozę was na dworzec. – Peter może nas zawieźć…

– Nie, ja to zrobię. Pragnę pożegnać się z dziewczynkami. Będę za nimi tęsknił. Chcę je zapewnić, że nic się nie zmieni, gdy wrócą. – Dziewczynki cię uwielbiają. One też będą za tobą tęsknić. Oczywiście musisz je uspokoić. A więc to naprawdę już koniec, pomyślał. Oboje się na to zgodzili, nawet tego nie precyzując. – Czy mamy brnąć przez takie małżeństwo, Leigh Anne? – spytał. – Może powinieneś zastanowić się nad rozwodem… albo separacją. I nagle zaświtała mu nadzieja. Nie znosił życia, które prowadzili po jej powrocie. Wcześniej też byli w separacji. Oczywiście, że będzie się nimi opiekował, ale przynajmniej przestanie się czuć jak intruz we własnym domu. – Nigdy nie zgodzę się na rozwód. To byłoby nieetyczne – powiedział wolno. Odwróciła wzrok. – Ale pomyślisz o separacji i oddzielnych domach? Odetchnął

głęboko.

Jednoznacznie

określiła,

czego

pragnie. Ale być może to było jedyne rozsądne rozwiązanie. – Tak, pomyślę o tym. – Mam pomysł. To nie jest ostateczne rozwiązanie, ale na razie może być odpowiednie. Czy pozwolisz, żebym w domku w

Sag

Harbor

spędziła

z

dziewczynkami

lato?

Będą

zachwycone plażą i zatoką, i przestaniemy wchodzić ci w drogę. Biedna Katie przestanie zadręczać się panującym

między nami rozdźwiękiem, a ja nie będę ci kulą u nogi. – Przerwała na moment. – To zaledwie dwa miesiące. Wiele par spędza wakacje oddzielnie, a ty będziesz miał czas, żeby zastanowić się nad separacją. Zaskoczyła go jej propozycja, ale poczuł, że odżywa. Faktycznie

wiele

par

spędzało

wakacje

oddzielnie;

małżeństwa takie jak ich, których nie łączyło nic poza nazwiskiem. Dotarło do niego, że podoba mu się ten pomysł, mimo że życie, które go czekało, wydawało się szare i ponure jak niekończący się ciemny tunel. – Rick? Z trudem wrócił do rzeczywistości. W jego życiu było trochę światła, chociaż musiał sobie o nim przypominać. Miał przecież pracę, swoje ambicje, wiele reform do wprowadzenia i swoją przyjaciółkę Francescę. – Zajmę się tym – obiecał. Nim zdążyła wysiąść z powozu, chwycił ją w ramiona. – Co robisz? – krzyknęła Francesca. – Zamierzam cię przenieść przez próg – odparł Hart. Wzrok mu błyszczał, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Spojrzała mu w oczy i z radości podskoczyło jej serce. Byli małżeństwem. – Czy ty, Francesco Cahill, bierzesz tego mężczyznę za męża? W zdrowiu i w chorobie, na dobre i na złe, póki śmierć was nie rozłączy? – Tak.

Ubrana w granatowy kostium, który miała na sobie przez cały dzień, trzęsła się tak bardzo, że Hart musiał wziąć ją pod ramię. Czuła się tak, jakby w małej salce nie było sędziego O’Briena ani jego żony. Byli tylko oni we dwoje. W oczach Harta widziała tyle żaru… Ale była tam też szaleńcza miłość. – Czy ty, Calderze Harcie, bierzesz tę kobietę za żonę? W zdrowiu i w chorobie, na dobre i na złe, póki śmierć was nie rozłączy? – Tak. Francesca nie mogła oderwać od Harta oczu. Sędzia poprosił

Caldera

o

obrączkę.

Ogarnął

ją

obłąkańczy,

bezsensowny strach… nie mieli obrączki! Czy cała ceremonia będzie unieważniona z powodu braku obrączki? Ale wtedy Hart sięgnął do kieszeni na piersi i wyjął obrączkę. Patrzyła, jak wsuwa złoty krążek na jej palec i bała się, że to sen… – Na mocy nadanej mi przez stan Nowy Jork ogłaszam was mężem i żoną. Może pan pocałować pannę młodą. Hart przyciągnął ją do siebie i pocałowali się. Kiedy spojrzała na niego chwilę później, widziała, że jest tak samo zaskoczony jak ona… – Wcale nie musisz wnosić mnie przez próg! – zawołała Francesca, co wcale nie zabrzmiało szczerze. – To taki głupi zwyczaj! – Mówisz, jakbyś należała do cyganerii – mruknął Hart, wchodząc po frontowych schodach. Jakoś udało mu się otworzyć drzwi i jej nie upuścić. – Wnoszę cię przez próg naszego domu, Francesco. Kiedy wszedł do środka, spojrzeli sobie w oczy

– Jesteśmy małżeństwem. – Z całą pewnością. – Jego spojrzenie przesunęło się po jej sylwetce, a ona nie mogła wydobyć z siebie głosu. Dobry Boże,

wzięli

potajemny

ślub!

A

teraz

czeka

ich

noc

poślubna… – Julia nas zamorduje, gdy tylko się dowie! – wykrztusiła. Uśmiechnął się. Szybko przeszedł hol, minął jej portret, który stało oparty o ścianę odwrócony plecami do nich. Nadal był okryty złotym prześcieradłem. – Z pewnością będzie zaskoczona, ale zła? Nie miną dwie minuty, jak zacznie planować przyjęcie weselne. Założysz się? – Wskoczył na schody. Roześmiała

się.

Hart

miał

rację.

Kiedy

już

minie

zaskoczenie, Julia będzie zachwycona, a jesienią zorganizuje wielkie przyjęcie. Andrew to całkiem inna sprawa, pomyślała Francesca, jednak faktu dokonanego nie da się już zmienić, a pocieszaniem ojca zajmie się później. Serce jej zabiło mocniej, gdy Hart dotarł na piętro. Całą wieczność czekała na ten moment. Wsunęła palce w rozcięcie koszuli i dotknęła jego aksamitnej skóry. Uśmiechnął się do niej. Puls jej przyśpieszył gwałtownie. Nie miała wątpliwości, co oznacza jego spojrzenie. Tak bardzo go pragnęła, że zrobiło jej się słabo. – Hart… Wszedł do sypialni i skierował się do wielkiego łoża z baldachimem. – Zgadzam się z tobą – powiedział.

Położył ją na łóżku i usiadł obok. Nie sięgnął jednak do guzików bluzki, tylko objął dłonią jej policzek. – Chcę sprawić, żebyś była szczęśliwa, Francesco. Wiedziała, że nie miał na myśli zmysłowych uciech. To była deklaracja na całe życie. Ale teraz rozpierały ją radość i pożądanie. Tak bardzo go kochała! – Zrobisz to. – Tak myślisz? – Jesteśmy ludźmi. Będą dobre i złe chwile, ale nasza miłość to przetrwa. – Jesteś nieuleczalną romantyczką, a ja zatwardziałym cynikiem. Niezła z nas para. – Zaczął rozpinać jej bluzkę. – Czy mówiłem ci kiedyś, że rozświetliłaś moje szare życie? – Tak – zdołała powiedzieć, gdy jednym ruchem rozerwał jej koszulkę na pół. – To już następna. Zsunął niżej gorset i pieścił językiem jej sutki. – Zawsze będę rozjaśniać twoje życie, nawet gdy będziesz się upierał, że jest czarną dziurą. – Tylko ty jesteś zdolna dokonać takiego cudu, Francesco. Tylko ty… Te słowa wiele dla niej znaczyły. Podniósł się, ściągnął marynarkę oraz koszulę i odrzucił na bok. Przyglądała się mu, a jej serce waliło jak dzwon. Hart zdjął spodnie i szybko pozbył się reszty ubrania. Francesce zabrakło tchu. Był najbardziej olśniewającym mężczyzną,

jakiego kiedykolwiek widziała. Wysoki, pięknie umięśniony, a teraz jeszcze w pełni podniecony. – Jesteś taki piękny – zachwyciła się. – Nie, Francesco, to ty jesteś piękna. Na zewnątrz i w środku. – Usiadł, a ona uniosła włosy i odwróciła się plecami. Hart zaczął rozsznurowywać gorset. Całował przy tym jej barki, ramiona i piersi. I rozpiął pasek przy spódnicy, a gdy tkanina opadła z bioder, zsunął pantalony. Czuła, jak z tyłu trąca jej biodro, jednocześnie obsypując pocałunkami krągłość jej pupy. – Hart, zaraz umrę! – krzyknęła w końcu. Objął dłońmi jej biodra. – Mam nawet nadzieję, że niejeden raz – powiedział rozbawionym głosem. Zamierzała właśnie zażądać, żeby przestał ją uwodzić, kiedy ją odwrócił, obrzucił płonącym spojrzeniem. Nagle jednak zamarł, jakby coś go zaczęło nękać. – Hart? – zaniepokoiła się, wyciągając do niego ręce. Z dziwną miną gwałtownie pokręcił głową i przesunął się nad nią. – Będę się z tobą kochał, Francesco. – Pocałował ją w szyję. – Nigdy się z nikim nie kochałem. Ich usta się spotkały. Mocne uda Harta rozchyliły jej nogi. Dotykała ciała Harta, gdy jego ręce wędrowały po niej w górę i w dół. Całował jej brzuch, dłoń wsunął między jej nogi, a ona pojękując, pieściła jego gładki, długi penis. Ich oddechy stawały się coraz cięższe.

Kiedy ją objął, Francesca wtuliła twarz w jego pierś. – Hart, proszę… – Kocham cię – powiedział, patrząc jej w oczy. Chociaż łzy zamgliły jej wzrok, zobaczyła napięcie na jego twarzy i po chwili poczuła, jak powoli zaczyna się w niej poruszać. Rozkosz była nieopisana. Jej miłość była tak wielka, że aż sprawiała ból. Hart już jest mój, zdołała pomyśleć. Teraz i na zawsze. –

Jesteś

moim

światłem

przewodnim,

Francesco

–

powiedział Hart. – Od zawsze. Przebudziła się uszczęśliwiona. W każdym punkcie ciała czuła cudowne pulsowanie. Zorientowała się, że Hart leży tuż za nią. Obejmował ją ramionami i był w pełnej gotowości. Pocałował ją w ucho. – Jest środek nocy, kochanie. Serce zabiło jej mocno, gdy sobie wszystko przypomniała. Odwróciła się do niego z szerokim uśmiechem. – Calder, jesteśmy małżeństwem! Jesteś moim mężem i nikt już nie może nic z tym zrobić! – Wydajesz się bardzo zadowolona, Francesco. Co w tym dziwnego! – pomyślała. Już nie była dziewicą i przyznawała, że warto było czekać. – Jestem bardzo zadowolona, Hart, a tej nocy nauczyłam się jednej lub dwóch sztuczek. Patrzył na nią rozpłomienionym wzrokiem, gdy głaskała jego pierś.

– Wydaje mi się, że kiedyś ci obiecywałem udzielenie paru lekcji. – Nawet na pewno – mruknęła, całując jedną z jego naprężonych sutek. – Och, Calderze, to niesamowite, ale ja znów cię pragnę. – Stworzyłem potwora – powiedział, lecz po chwili wszedł w

nią

głęboko

i

wkrótce

znów

zaczęli

się

poruszać

w cudownej ekstazie. Jakiś

czas

później

Francesca

objęła

go

ramionami.

Pocałowała go w czubek głowy i dostrzegła portret, który stał przy ścianie. Złote prześcieradło wciąż zasłaniało kawałek płótna. Usiadła na łóżku i powiedziała: – Przyniosłeś go na górę. Hart również usiadł. – Poszedłem po niego, kiedy zasnęłaś. Doszedłem do wniosku, że rano, gdy wróci służba, możemy być zajęci. – Zawahał się, wpatrując się w obraz. – Jest piękny. Sarah świetnie uchwyciła podobieństwo. Nie

chce

go

zniszczyć,

pomyślała.

Nagle

odrzuciła

przykrycie i wstała. – Co robisz? Naga przeszła przez pokój. – To mi się podoba – stwierdził Hart. – Jaka skromna żona! Zaśmiała się i ściągnęła z portretu resztę tkaniny. Czuła, z jakim zachwytem Calder się przygląda, choć niekoniecznie patrzy teraz na płótno.

– Czy naprawdę tak wyglądam, kiedy jesteśmy razem i mamy się kochać? – Owszem – odparł zduszonym głosem. – Ale na żywo jesteś jeszcze piękniejsza i bardziej godna pożądania. Zobaczyła, że wstał, ale skierował się w drugi koniec pokoju. Włożył jedwabny szlafrok i niedbale zawiązał pasek. – Postanowiłeś zachowywać się jak dżentelmen? – Owszem. Zamierzam przynieść butelkę szampana, a nie mam zwyczaju biegać nago po domu. Zresztą ty, Francesco, również nie będziesz chodziła rozebrana. W domu jest Rourke. Uśmiechnęła się, gdy podszedł i narzucił jej na ramiona bonżurkę i

w

zobaczyła,

tureckie jak

oczy

wzory. Harta

Wsunęła ciemnieją.

ręce

w

rękawy

Domyśliła

się,

dlaczego: bonżurka sięgała jej do ud. – Sarah tak cię powinna namalować… – No wiesz! – krzyknęła, ale spodobał się jej ten pomysł. – Żartowałem. – Przyciągnął ją do siebie i bardzo mocno przytulił. Kiedy wypuścił ją z objęć, znów popatrzyli na portret. – Nie musimy się go pozbywać – powiedziała Francesca, a gdy Hart uniósł brwi, wzięła go za rękę i dodała: – Przecież wiem, że nie chcesz go zniszczyć. – Naprawdę już tak dobrze mnie znasz? To prawda, wcale tego nie chcę. Kiedyś, gdy już stanę się stary i siwy, będę mógł go podziwiać i wspominać, jak się poznaliśmy i jak nam się wszystko udało mimo tylu przeciwności. – Jesteś romantyczny! – zawołała ze śmiechem.

– Nonsens. – Ponownie przeniósł wzrok na portret. – Jeśli go nie zniszczymy, będę musiał trzymać go pod kluczem w mojej prywatnej galerii. –I dodał z powagą: – Zrobię, czego tylko sobie życzysz, Francesco. Wsunęła się w jego ramiona i powiedziała: – Chcę, żebyś pewnego dnia, gdy już oboje będziemy starzy i siwi, spojrzał na ten portret i przypomniał sobie te chwile z naszego życia. Będziesz wspominał nasze pierwsze spotkanie, i zbrodnie, które rozwiązaliśmy, i to, jak cię porzuciłam przed ołtarzem! Przypomnisz sobie noc, gdy wzięliśmy potajemny ślub. Wszystkie dobre i złe chwile, i to, jak z każdym dniem nasza miłość stawała się coraz większa. A kiedy będziesz o tym myślał, Calderze, nasze wnuki będą biegać po tym pełnym miłości i śmiechu domu. Nie będzie tu żadnych demonów z przeszłości. – Uśmiechnęła się. – Jestem twoim światłem przewodnim, pamiętasz? Nie chcę, żeby portret został zniszczony. Oczy Caldera zwilgotniały, gdy powiedział: – Tylko ty, Francesco. – Tylko ja, Calderze. Tylko ja.

Spis treści: Okładka Karta tytułowa Karta redakcyjna Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty

Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty