Delargy James - 55

SAVE OFFLINE

Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20

Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Rozdział 41 Rozdział 42 Rozdział 43 Rozdział 44

Rozdział 45 Rozdział 46 Rozdział 47 Rozdział 48 Rozdział 49 Rozdział 50 Rozdział 51 Rozdział 52 Rozdział 53 Rozdział 54 Rozdział 55

Tytuł oryginału 55 Wydawca Urszula Ruzik-Kulińska Redaktor prowadzący Beata Kołodziejska Redakcja Katarzyna Bielawska-Drzewek Korekta Mirosława Kostrzyńska Copyright © James Delargy, 2019 Copyright © for the Polish translation by Krzysztof Obłucki, 2019 Wydawnictwo Świat Książki 02-103 Warszawa, ul. Hankiewicza 2 Warszawa 2019 Księgarnia internetowa: swiatksiazki.pl Skład i łamanie Laguna Dystrybucja Firma Księgarska Olesiejuk sp. z o.o. 05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91 e-mail: [email protected], tel. 22 733 50 10 www.olesiejuk.pl ISBN 978-83-813-9432-1 Skład wersji elektronicznej [email protected]

Dla tych, którzy nigdy nie mieli szansy

1 Płuca parzyły go, jakby nie oddychał tlenem, tylko czerwonym pyłem, który wzbijał się przy każdym kroku. Nogi prowadziły donikąd. Był pośrodku niczego. Tyle wiedział. Otaczało go pustkowie, a mimo to świat nadal próbował go udusić. Nisko wiszące gałęzie wyciągały się, by wyszarpać choćby gram jego ciała i przyjąć go jako stałego mieszkańca tych okolic. Było tak blisko. Ale uciekł. Biegł, ile sił, aby ocalić życie. Wyświechtany slogan, w który nigdy nie wierzył, teraz nabrał realnych kształtów. Nie czuł w sobie życia. Był daleki od tego. Przygniatający strach przed złapaniem zawładnął nim bez reszty, skupiał się na stawianiu każdego kroku, ograniczał uwagę do każdej skały, którą mijał, i każdego drzewa, za którym mógł się skryć. Czuł się jak zwierzę, zmuszone do uruchomienia podstawowych instynktów zapewniających przetrwanie, wszystko postrzegał w kategoriach zagrożenia lub bezpieczeństwa. Długie palce bezlitosnego słońca sięgały między konarami i wypalały każdy dostępny kawałek ziemi, pstrząc ją plamami światła, ale wytyczały także ciemne ścieżki ku wolności. Wokół widział skały i drzewa, drzewa i jeszcze więcej pieprzonych skał. Nie miał pojęcia, czy przybliżał się ku cywilizacji, czy zagłębiał bardziej w dzikie ostępy. Gdy obchodził kolejną skałę prażoną słońcem, poczuł napinające się mięśnie łydek, jakby kajdany nadal krępowały mu nogi. Jeszcze niedawno myślał, że ich zimny, zardzewiały metal będzie go skuwał aż do chwili, gdy ten psychopata postanowi go zabić. Nie mógł się zatrzymać. Mimo bólu, zmęczenia i obezwładniającego braku tchu,

nie mógł stanąć. Zatrzymanie się oznaczało śmierć. Wypatrzył prześwit między drzewami. Miał nadzieję, że to granica tego piekła, że znajdzie szosę, farmę, polną drogę – cokolwiek świadczącego o istnieniu realnego świata. Z trudem zaczerpnął powietrza i ruszył w kierunku światła. Wysuwając stopę, natrafił na skałę, która tkwiła tam od wieków, prawdopodobnie aż do tej chwili przez nikogo nie niepokojona. Stracił równowagę, wyrzucił jedno ramię przed siebie. Nie znalazł niczego oprócz powietrza. A potem uderzył ramieniem w pień drzewa, które zatrzęsło się, ale wytrzymało. Jakimś cudem, on również. Las się skończył. Słońce oślepiło go, a jego marzenie o dotarciu do cywilizacji rozwiało się jak dym. Miał przed sobą jedynie niewielką polanę z pięcioma lub sześcioma wyraźnymi łatami luźnej ziemi; prostokątne łaty, wyglądające jak… groby. Wiedział, że jeśli teraz nie wstanie, wyląduje w jednym z nich. Podniósł się. Bolało go całe ciało. Ubranie przesiąkło potem. Obszedł groby, nie odrywając od nich wzroku, i ruszył w teren zdominowany przez więcej drzew i skał. Miał wrażenie, że kręci się w kółko. Tu znowu było stromo i jego nogi, podobnie jak płuca, protestowały przeciwko zmuszaniu ich do nadmiernego wysiłku. W oddali skrawek błękitnego, bezchmurnego nieba sygnalizował szczyt wzgórza; dobre miejsce, żeby rozejrzeć się po okolicy. Stłumił rebelię nóg i płuc, ale znękany ich protestem, nie zauważył wystającego korzenia. Potknął się i nie było luźnej ziemi, która złagodziłaby upadek, tylko twardy, spieczony słońcem grunt i pył pokrywający twarz. Zdławił krzyk bólu, przerażony, że mógłby zdradzić swoje położenie, ale wzmacniane skalistym podłożem echo zakpiło z niego, powtarzając stęknięcie, które zagłuszyło świergot ptaków, odgłosy owadów i dźwięki wydobywane przez potencjalnego mordercę. Dotarcie na szczyt było kolejnym rozczarowaniem. Nie zobaczył żadnego punktu orientacyjnego, jedynie strome urwisko głębokie na trzy metry. Rzucone w panice spojrzenia na lewo i na prawo utwierdziły go, że nie ma tam bezpiecznego zejścia w dół. Nie było czasu na szukanie innej drogi. Uderzenie w plecy rzuciło

go na ziemię. Zdążył się obrócić i zarobił pięścią w lewy policzek. Cios, częściowo chybiony, zmusił go do zamknięcia oczu na ułamek sekundy. Zacisnął palce i mocno się zamachnął. Trafił w coś twardego – prawdopodobnie ramię. W odpowiedzi napastnik kopnął go kolanem w udo. Ból sprawił, że otworzył oczy, ale nie widział wyraźnie. Bez planu i właściwie przy słabej koordynacji ruchów, zaczął walić pięściami na oślep. Niektóre uderzenia trafiły w cel, inne w powietrze. Ale każdy zadany cios przynosił ze strony napastnika dwa, precyzyjnie wymierzone, lądujące na jego głowie lub karku, tępe i bezlitosne walnięcia, które sprawiły, że zobaczył gwiazdy. Agresor chwycił go za włosy i beznamiętnie grzmotnął jego głową o twardą ziemię. Zrobiło mu się ciemno przed oczami, mózg zagroził wyłączeniem się na dobre. Gdyby stracił przytomność, byłoby po nim. Wyciągnął rękę i złapał ciemny kontur nad sobą. Przyszpilił ramiona napastnika, przeturlał się na bok i walczył, by uzyskać przewagę. Tam, gdzie powinien napotkać grunt, niczego nie było, turlał się przez całą wieczność, wydawało mu się, że znajduje się w stanie nieważkości, jakby ciosy w głowę uwolniły jego umysł od skutków grawitacji. Jednocześnie ogarnęło go niemal surrealistyczne uczucie błogości. Było po wszystkim. Został zabity i przechodził teraz do tego, co znajdowało się poza ziemskim padołem i nic nie mógł na to poradzić. Zetknięcie z solidnym gruntem to zmieniło. Upadek wycisnął z niego oddech. Jakby dusza uszła z ciała. Mimo to otworzył oczy i zobaczył chropowatą brązową ścianę wznoszącą się nad nim wysoko i niewielką, rozmywającą się niebieską plamę jeszcze wyżej. Brązy, szarości i błękity pociemniały. Stracił przytomność.

2 Wilbrook to rodzinne miasto Chandlera Jenkinsa. Było całym jego życiem. Swoje długie, nudne trzydzieści dwa lata życia tkwił na płaskowyżu Pilbara w Australii Zachodniej, na terenach, których wiek ostrożnie szacowano na dwa i pół miliarda lat i uznawano za część prekambryjskiego kontynentu. Zdarzały się dni, kiedy Chandler wierzył, że zebrane tam prehistoryczne atomy skupiły się w jego kościach i przedwcześnie go postarzyły. Wściekle gorący, wszechobecny pył koloru miedzi, na ziemi wypalonej słońcem niemal do szczętu, sprawiał, że wielu ludzi tak myślało. Miasto było położone na głębokiej prowincji, oddalone o setki kilometrów od Portman, najbliższego osiedla, do którego prowadziła kręta droga ciągnąca się w dal niczym smoczy ogon. Samo Wilbrook nie miało zbyt długiej historii, nawet jak na australijskie warunki. Powstało pod koniec dziewiętnastego wieku i zostało nazwane na cześć słynnego poszukiwacza z Albany, który opuścił zielone winnice Południa, żeby grzebać się w pyle tamtych okolic w poszukiwaniu bogactwa. I znalazł je. Natrafił na ogromne pokłady złota, kawałki, które sterczały z ziemi jak świeczki na urodzinowym torcie. Do wydobycia niektórych potrzebne były obie ręce. Wiadomość szybko poszła w świat i okolica zaroiła się od prowizorycznych bud, drewnianych konstrukcji będących wyzwaniem rzuconym grawitacji i rozsądkowi. Wraz z budami nastał czas interesów: pojawiły się bary, saloony, burdele. Przynajmniej po dwa z każdego rodzaju. Populacja gwałtownie wzrosła, w gazetach pisano, że to miejsce, gdzie spełniają się marzenia. Ale marzenia szybko pogrzebano, pokłady się wyczerpały i znajdowano jedynie połyskujące drobiny

w pordzewiałych sitach. Mimo to ludzi przybywało. Desperacko przesiewali w strumieniach skały i ziemię, a potem topili rozżalenie w whisky i szukali zapomnienia w ramionach kobiet, za których usługi nie mieli czym zapłacić. W miarę jak długi rosły, wzrastało też napięcie. Rezultatem był wybuch beczki z prochem pewnej letniej nocy, kiedy dziesięciu mężczyzn wszczęło strzelaninę na Main Street. Jedyny ocalały, Tomato Tom Kelly, zmarł następnego dnia na skutek przebitej żyły w ramieniu. Im wyższy stawał się poziom przemocy, tym bardziej malały szanse zdobycia fortuny. Lekarze, adwokaci i kupcy odeszli jako pierwsi, podążając do najnowszych ośrodków gorączki złota i zostawiając kwitnące niegdyś miasto z pięcioma tysiącami mieszkańców, które teraz zaludniała ledwie jedna piąta tej liczby, wspierana przez kilka nadal funkcjonujących barów i burdeli. Nic lepiej nie służyło takim interesom jak rozpacz. Wraz ze zniknięciem złota, rodzinom, które pozostały na miejscu przyszło klepać biedę i wieść surowy żywot na nieprzyjaznej ziemi. W równym stopniu im, jak i zwierzętom, jakie usiłowali hodować. Ten stan utrzymywał się prawie przez czterdzieści lat, miasto ledwie dyszało. Ale wtedy pobliźniona ziemia ujawniła rudę żelaza i „niebieski azbest”. Zaczęła się nowa gorączka, korporacje górnicze wykupowały ogromne połacie ziemi po cenach zbyt kuszących, żeby je zignorować. W następstwie doszło do gwałtownego rozwoju miasta. Pojawiły się pierwsze murowane domy. I tak samo jak wcześniej ożywienie nagle ustało, a korporacje bez żalu i sentymentu przeniosły działalność o kilka godzin jazdy w kierunku Portman, niczym wąż zostawiając za sobą niepotrzebną już wylinkę. Chandler i jego rodzina żyli w tej pustej wylince. Mimo wszystkich niedoskonałości miasta, był z niego dumny. To było jego miasto. Miał stopień sierżanta i w efekcie został miejscowym szeryfem. Świetnie się do tego nadawał w mieście, które zachowało wygląd osady z przełomu dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Szeroka główna ulica chlubiła się asfaltem, choć przedtem była zwykłym bitym traktem. Droga wydawała się niemal biała w promieniach słońca, a betonowa wysepka w samym centrum zapewniała niepotrzebne wytchnienie od

bardzo rzadkiego ruchu ulicznego. Kolorowe werandy obejmujące łukami ścieżki, dawały niosący ulgę cień, choć nie chroniły przed piekielnym upałem, a ich dekoracyjne metalowe podpory tkwiły na swoich miejscach od stu lat jako ostatnie bastiony czasów, które bezpowrotnie minęły. * Chandler zaparkował pod sauną z betonu, jaką był posterunek policji i zerknął w lusterko. W odbiciu wpatrywała się w niego coraz bardziej krągła twarz, należąca do przystojnego mężczyzny po trzydziestce. Twarz samotnego rodzica toczącego walkę z życiem do późnej nocy. Jego blond włosy traciły gęstość, choć nie oddawały jeszcze terytorium łysinie. Jasne włosy i lekka opalenizna nadawały mu wygląd podstarzałego surfera, ale nic nie mogło być dalsze od prawdy, bo Chandler trzymał się od morza tak daleko jak tylko zdołał. Na lądzie przynajmniej miał szansę zobaczyć, co chciało go zabić. Bill Ashcroft, starszy sierżant, przeszedł na emeryturę zeszłego czerwca i tymczasowo przekazał Chandlerowi dowodzenie posterunkiem. Nie żeby ich piątka miała zbyt wiele do roboty: kilka wykroczeń drogowych i kłótni domowych albo sporadycznie bójki w jednym z trzech działających w mieście pubów, które właściwie nie konkurowały ze sobą, bo ich klientami byli ludzie mający zakaz wstępu do pozostałych. Niemniej posterunek obsadzono pięcioma funkcjonariuszami Sił Policyjnych Australii Zachodniej, walczącymi by utrzymać tę liczebność z obawy, że utrata choćby jednego z nich spowoduje upadek pozostałych, jak w efekcie domina. Kiedy wszedł, jego najnowszy rekrut, Nick Kyriakos, siedział w dyżurce, swoim stałym miejscu urzędowania do chwili, gdy Chandler uzna, że chłopak nadaje się do służby na ulicy. Nie chciał ryzykować posyłania uzbrojonego dwudziestolatka w teren, choć Nick udowodnił, że jest bystry i godny zaufania. Był młodym człowiekiem robiącym dobre wrażenie, chętnym do spełniania poleceń i palącym się do nauki, który aż za dobrze znał biografie seryjnych morderców.

Tanya, starsza posterunkowa, jego bezpośrednia zastępczyni, siedziała już przy biurku. Nigdy się nie spóźniała, równie nienaganna na służbie jak jej koński ogon. Brała wcześniejsze dyżury, żeby móc odbierać trójkę dzieci z podstawówki znajdującej się na drugim końcu miasta. Maluchy pojawiały się w krótkich odstępach podczas pięcioletniego urlopu macierzyńskiego, z którego niedawno wróciła. Chandler wyobrażał sobie, że w przypadku całej trójki było to niemal klinicznym procesem. Bo jeśli chodziło o Tanyę, wszystko przypominało operację wojskową. Gdyby go awansowano, rekomendowałby awans również dla niej. Zasługiwała na to. Każdemu, kto potrafi pogodzić pracę z wychowaniem trójki dzieci, należało się wszystko, co możliwe. Dobrze to wiedział. Sam wychowywał dwoje. Ona przynajmniej miała partnera do pomocy. Chandler wślizgnął się do swojego gabinetu. Klimatyzacja znowu była przytkana, przez co powietrze na posterunku stało się lepkie jak klej. Usiadł i spojrzał przez okno na widoczne w oddali Wzgórze Gardnera, skaliste, pokryte lasem wzniesienie, nazwane tak na cześć pierwszego mera miasta. Z daleka wzgórze wydawało się dość interesujące, drzewa porastające zbocze od strony miasta były wysokie, smukłe i wznosiły się ku niebu – bujna, zielona anomalia na tle wszechobecnego czerwonawego krajobrazu. Za wzgórzem rozciągały się tysiące hektarów dzikich ostępów. Dzikość, jaka zawsze przyciągała ludzi skorych do jej eksplorowania. Ale nawet doświadczeni wędrowcy, którym nieobce były ekstremalne warunki, uznawali ten teren za trudny. Mimo to przyciągał tych, którzy chcieli odnaleźć siebie. A czasem takich, którzy chcieli się zgubić. To był typowy dzień dla Chandlera, cichy i refleksyjny. Ale wszystko miało się dramatycznie zmienić. Przez otwarte drzwi usłyszał jakieś zamieszanie. I głos, którego nie rozpoznawał, choć bez trudu zorientował się, że jest zdesperowany. Usiłował rozpoznać akcent – południe, głębokie południe, może Perth. Jeśli tak, ta osoba – mężczyzna – znajdowała się daleko od domu. – Sierżancie, myślę, że powinien pan tu przyjść! – zawołała Tanya. Jej zwykle spokojny ton zdradzał zaniepokojenie.

Chandler zdjął nogi z blatu biurka i poprawił pasek na brzuchu. Brzuch rósł z biegiem miesięcy i lat, od kiedy Teri odeszła, jakby jego ciało uznało, że sposobem na poradzenie sobie z utratą jakiejś części siebie, było powiększenie objętości, by to skompensować. Wszedł do głównej części posterunku. Przy biurku Tanyi – pierwszym etapie po surowym odsiewie w dyżurce – siedział zdenerwowany dwudziestokilkuletni mężczyzna, którego T-shirt i dżinsy wskazywały, że był ofiarą poważnego pobicia. Chandler podrapał się po karku i zaklął. Zapomniał o przypinanym krawacie. Zazwyczaj nie był służbistą, jeśli chodziło o mundur, ale wolał być odpowiednio ubrany w trakcie spotkań z obywatelami. Mundur przydawał autorytetu. „Wyglądaj, jakbyś był właścicielem tego miejsca – powiedział mu kiedyś Bill. – Ale zachowuj się tak, jakbyś tylko nim zarządzał”. Podszedł bliżej, Tanya stała obok biurka i patrzyła podejrzliwie na mężczyznę. Nawet Nick przyciągnął krzesło z dyżurki, jakby siedzenie na nim świadczyło, że w dalszym ciągu pełni swoje obowiązki przy wejściu na posterunek. Gość wstał. Tanya cofnęła się o krok, gotowa do działania. Przerażenie mężczyzny było zaraźliwe. Chandler zauważył, że byli podobnego wzrostu, choć różnili się budową ciała. Zdenerwowanie dominowało w rozbieganym wzroku mężczyzny, zerkał od Chandlera ku ścianom i drzwiom, jakby w poszukiwaniu jakiegoś lepszego miejsca. Jego ciało najwyraźniej nabierało coraz większej gotowości do ucieczki. Oczy zwęziły się w szparki. Wyglądał na kogoś pogrążonego w bólu. – Chciał, żebym został pięćdziesiątym piątym – wychrypiał, po raz pierwszy patrząc Chandlerowi w oczy. Zadrżał i opuścił powieki. Chandler zanotował w pamięci. Definitywnie akcent z Perth. Kępki zarostu na twarzy świadczyły, że facet przez kilka tygodni golił się jakimś tępym ostrzem. Założył, że to sezonowy robotnik. Zbyt przyzwoicie wyglądający, zbyt świeży, żeby być menelem. – O czym ty mówisz? – zapytał Chandler, zachowując spokój, mimo że nagłe zjawienie się zakrwawionego obcego wytrąciło go z równowagi.

– Pięćdziesiątym piątym – powtórzył mężczyzna. Chandler spojrzał na Tanyę, szukając u niej pomocy. Pokręciła głową. – Jakim pięćdziesiątym piątym? – dopytał Chandler. Poczuł nagłą chęć wyciągnięcia ręki i dotknięcia ramienia tego człowieka, żeby okazać mu współczucie i uspokoić, ale uznał, że mógłby go tym wystraszyć. – Ten fa-fa-cet. Morderca. – Jaki morderca? – Ten, który mnie porwał. Przywiózł mnie… tutaj. Do lasu… między drzewa… – Mężczyzna wskazał na ścianę. Chandler uświadomił sobie, że za nią znajdowało się Wzgórze Gardnera. – Jaki morder… – Wariat. Mężczyzna zachwiał się. Plamy krwi na jego dżinsach nie były świeże, dawno temu wyschły na słońcu, ale Chandler nie chciał, żeby gość się przewrócił. Złapał go pod ramię, a ten skrzywił się z bólu. – Już wszystko dobrze, jesteśmy tu po to, żeby ci pomóc. – Chandler posadził go na krześle, co pozwoliło mu poczuć, że trochę lepiej kontroluje sytuację. – Jak masz na imię? – zapytał. – Gabriel. – Bardzo dobrze, Gabrielu. Ja nazywam się Chandler. Jestem tu sierżantem. Czy wiesz, gdzie jesteś? Gabriel pokręcił głową. – Jesteś w Wilbrook. Spostrzegł przebłysk czegoś w oczach Gabriela, czegoś, co odczytał jako nadzieję. Nadzieję, że znalazł się w bezpiecznym miejscu. Chandler mówił dalej, żeby go w tym utwierdzić. – Wilbrook w Australii Zachodniej. To jest Tanya, starsza posterunkowa, i Nick, posterunkowy. Skąd jesteś? – Stamtąd. – Mężczyzna ponownie wskazał palcem ścianę. – To znaczy, gdzie mieszkasz? – Chandler zmusił się do uśmiechu, który miał dodawać otuchy. – W Perth… ale podróżuję. Opadł na oparcie krzesła. Przez chwilę wyglądało na to, że zaraz

zsunie się z niego na podłogę. – Masz jakiś dokument? – On go ukradł. Chandler pokiwał głową. – W porządku… znasz jego nazwisko, Gabrielu? Mężczyzna milczał. Oczy, które przed chwilą lustrowały pomieszczenie, przymykały się. Chandler ponownie przyjrzał się jego ubraniu. Wyschnięta krew wskazywała na brak poważniejszych ran, choć nie mógł wykluczyć krwotoku w mózgu. – Czy ty… – Heeeeath – odezwał się Gabriel, co bardziej przypominało długie westchnienie. – Heath? – Chandler skinął głową do Tanyi, która już i tak wszystko notowała. – Ten maniak. Nazywał się Heath – powiedział Gabriel. – On ukradł mi dokumenty. – Ciało, które wydawało się roztrzęsioną galaretą, zesztywniało. Mężczyzna próbował wstać. – Muszę się stąd wydostać. Chandler podszedł bliżej i przytrzymał go na krześle. Wewnętrzny przymus ucieczki był reakcją, którą dobrze znał. Wiele osób zgłaszających się na posterunek chciało wyjść stąd jak najszybciej, bo wierzyli, że jeśli zabawią tu dłużej, na pewno zostaną im postawione jakieś zarzuty. – Posiedź tu, a my załatwimy ci pomoc medyczną. – Nie. – Gabriel miał rozbiegane oczy. – Chcę powiedzieć, co się stało, a potem muszę stąd zniknąć. Na wypadek, gdyby tu wrócił. – Teraz jesteś bezpieczny – zapewnił go Chandler. – Nie, dopóki nie znajdę się daleko stąd. Gabriel długo i głęboko odetchnął, tłumiąc w sobie nerwowość. Skrzywił się, nabierając powietrza, co Chandler przypisał paskudnie obitym żebrom. – Możemy wezwać lekarza – powiedziała Tanya, zbliżając się wolno do niego. – Nie. Chcę wam powiedzieć, co się stało.

3 Pokój przesłuchań znajdujący się za dyżurką był mały i używany niemal wyłącznie jako miejsce, gdzie jadano lunche. Ściany pomieszczenia w odróżnieniu od jasnożółtego koloru dominującego w całym posterunku pomalowano na ciemnozielono. Chandler przeczytał gdzieś, że ta barwa skłania ludzi do mówienia. Liche plastikowe krzesełko zaskrzypiało pod ciężarem ich gościa. Chandler zajął miejsce po drugiej stronie stołu, którego plastikowy blat był poplamiony musztardą. Postanowił, że później sprawdzi, na kogo wypadała kolejka sprzątania – prawdopodobnie na niego. – Jest dwudziesty trzeci listopada dwa tysiące dwunastego roku. Proszę o podanie do protokołu pełnego nazwiska – zwrócił się do Gabriela. – Gabriel Johnson. – Miejsce zamieszkania? – Początkowo Perth… Ale jak to nazywacie? Teraz bez adresu? – Bez stałego miejsca zamieszkania. – No właśnie. Bez stałego miejsca zamieszkania. Przepraszam, jestem trochę… – Gabriel omiótł wzrokiem całe pomieszczenie, jakby je zapamiętywał. Zresztą nie było tam wiele do oglądania. – Wiek? – Trzydzieści lat. Chandler pomyślał, że Gabriel mówił ze znużeniem, które sugerowało, że przeszedł w życiu niejedną trudną chwilę. Mocna utrwalona opalenizna maskowała blizny po trądziku, pokrywające jego nadal chłopięco wyglądające policzki. – A co tu robiłeś?

– Szukałem pracy. – Jako? – Robotnik, pomocnik na farmie, cokolwiek. Pomyślałem, że właśnie tutaj spróbuję swoich sił. – Z jakiegoś szczególnego powodu? – Nie. Ale słyszałem, że można się tu załapać. Gabriel mówił prawdę. Na rozległych równinach było mnóstwo farm bydła i gospodarstw rolnych o gigantycznych powierzchniach, przywodzących na myśl niewielkie państwa. Jego szczupła, ale zdradzająca siłę sylwetka, wskazywała na kogoś, kto odżywiał się prawie wyłącznie mięsem i na pewno sprawdzał się we wszelkiego rodzaju zajęciach, począwszy od odwiertu po zaganianie i piętnowanie bydła. – A jak poznałeś… Heatha? Na dźwięk tego imienia Gabriel zadrżał i potrzebował chwili, by zebrać się w sobie. – Byłem w Port Hedland. Dzień wcześniej podwiózł mnie tam z Exmouth kierowca ciężarówki. – Jakoś się nazywał? Gabriel wzruszył ramionami, jakby to nie miało znaczenia. – Lee czy jakoś tak. Chińczyk po pięćdziesiątce. Gruby, palił skręcone przez siebie papierosy, które trzymał za osłoną przeciwsłoneczną. Niewiele więcej da się o nim powiedzieć. – I to on cię podrzucił do Port Hedland? – zapytał Chandler. – Aha, ale sam jechał do Darwin. – Co robiłeś w Port Hedland? – Spałem. – Gdzie? – W parku. – Którym? – Nie wiem. – Gabriel pokręcił głową. – Nie przyjechałem zwiedzać. Była tam trawa… drzewa… ławka. No wiesz, jak to w parku. – Mów dalej – Chandler drążył temat. – Następnego dnia postanowiłem iść w gąb lądu. Poszukać pracy. – Napięcie w głosie mężczyzny jakby trochę zmalało, choć nadal

wypowiadał słowa niemal warcząc. – Dlaczego nie zostałeś blisko wybrzeża? – Jeden facet w Exmouth powiedział mi, że najlepiej iść w głąb lądu. Twierdził, że większość ludzi trzyma się wybrzeża, bo stamtąd łatwiej się przemieszczać, ale konkurencja sprawia, że szefowie płacą chujowo. Poza tym wyglądało to na niezłą przygodę. W tym momencie Gabriel zamilkł, jakby stracił wątek. Chandler postanowił dać mu czas na zastanowienie, tak by opowiedział wszystko w niewymuszony sposób. Gabriel mocno zamrugał i otrząsnął się. – Szedłem szosą… główną… – urwał i spojrzał na Chandlera. – Ale nie znam jej nazwy. Chandler wiedział. Autostrada jedynka, czarna nitka, która ostatecznie skręcała w dziewięćdziesiątkę piątkę, prowadzącą do Wilbrook. Pokonywał tę trasę w jedną i w drugą stronę wiele razy, zwłaszcza w czasach, gdy spotykał się z Teri, kiedy ostro imprezowała na wybrzeżu. Nie wiedział wtedy, że wybrzeże zawsze będzie działało na nią jak magnes. – Próbowałem złapać podwózkę, ale szedłem pod słońce i nie bardzo widziałem, co nadjeżdża. Usłyszałem za sobą warkot silnika i uniosłem kciuk. Dwa minęły mnie już tego ranka, dlatego spodziewałem się, że i ten pojedzie dalej… ale zjechał na pobocze. – Możesz go opisać? – poprosił Chandler. Popatrzył na weneckie lustro w ścianie i miał nadzieję, że Tanya wszystko słyszała. Minął prawie rok od kiedy ostatni raz prowadzili w tym pomieszczeniu nagrywane przesłuchanie. Był to przypadek przemocy w rodzinie. June Tiendali wkurzyła się na męża za to, że spędzał wieczory z hodowanymi przez niego gołębiami a nie z nią, i dlatego złamała mu rękę kijem hokejowym. – To był pick-up, ale nie pamiętam marki. Chyba odpadł mu znaczek producenta. Ciemnobrązowy… ale to mógł być pył, bo pokrywał nawet szyby. Jedno tylne światło miał zepsute, tyle zapamiętałem. Podbiegłem do niego, bo bałem się, że może w każdej chwili odjechać. – Gabriel popatrzył z żalem na Chandlera. – Szkoda, że nie odjechał. – Numery rejestracyjne?

– Też pokryte pyłem. Może celowo. – Gabriel pokręcił głową. – W porządku, mów dalej. – No więc wsiadłem. Pewnie powinienem najpierw dobrze mu się przyjrzeć, ale musiałem jak najszybciej znaleźć robotę. Jakiś dach nad głową, coś do jedzenia. – I jak on wyglądał… ten Heath? – Chandler przygotował się do notowania opisu. Miał nadzieję, że będzie bardziej obrazowy niż w przypadku samochodu: nieznana marka, nieznane numery rejestracyjne, zakurzony pick-up. Pasowało to do większości szmelcu jeżdżącego po drogach w tej okolicy. Gabriel zamknął oczy i głęboko odetchnął. Chandler nie przerywał ciszy. Zerknął w weneckie lustro. Zobaczył w nim odbicie zmęczonego gliny, ciemne cienie wokół zimnych niebieskich oczu podkreślały ich wyrazisty kolor. – Niski… kilka centymetrów niższy ode mnie. Ogorzały, jakby pracował na świeżym powietrzu. I krępy. Powiedział, że ma trzydzieści lat, jak ja, ale wydawał się jakby… sam nie wiem… podenerwowany – Gabriel przerwał. – Pewnie już wtedy powinienem się zorientować, że było w nim coś mrocznego. – Jak to „mrocznego”? – Coś… obcego – odpowiedział Gabriel. – Broda zasłaniała rysy twarzy. Jakby powoli stawał się cieniem. Gabriel wpatrywał się w Chandlera, poniekąd oczekując potwierdzenia, że jego słowa mają jakiś sens. – I nie musisz mi przypominać, sierżancie, że jazda autostopem w tej okolicy jest wielką głupotą – dodał, nagle przechodząc na pozycję obronną. – Robił dobre wrażenie albo mój umysł przekonał mnie, że wyglądał w porządku. Wiedziałem… albo wydawało mi się, że wiem… że gdyby chciał mi coś zrobić, to się obronię. Powiedział, że nazywa się Heath i wraca z miasta z zakupami, bo uzupełniał zapasy. I to też sprawiło, że poczułem się lepiej. Bo w końcu żaden morderca się nie przedstawia… prawda? Ponownie spojrzał na Chandlera, oczekując potwierdzenia. Chandler skinął głową, choć nie do końca się z nim zgadzał. Jeśli Heath planował zabójstwo, dlaczego miałby nie ujawniać dotyczących

siebie szczegółów. Ale dzięki temu dowiedział się jednego. Heath był pewny siebie, swobodnie rozmawiał z potencjalną ofiarą, co świadczyło, że robił to już wcześniej, był wystarczająco odprężony, żeby przejąć kontrolę nad sytuacją, i bezczelny na tyle, by pozwolić sobie na otwartość z celem: numerem pięćdziesiątym piątym. Ekscytacja i przerażenie nie dość, że zacisnęły Chandlerowi żołądek, to jeszcze sprawiły, że poczuł w nim motyle wielkości orłów. To mogła być duża sprawa. Musiał uzyskać więcej szczegółów, zanim ofiara przestępstwa zamknie się w sobie. – Powiedział ci cokolwiek o tym, kim był? – Tylko tyle, że mieszka w okolicy. – W Wilbrook? – Chandler nie pamiętał, by jakiś Heath mieszkał na tym terenie, dlatego przyjął, że to prawdopodobnie ksywa. Skupił uwagę na domysłach, kto z okolicznych mieszkańców mógłby zamordować tak wiele osób. W Wilbrook nie brakowało szaleńców, ale żaden z nich nie miał dość odwagi, żeby dopuścić się czegoś takiego. Prawdopodobnie. – Nie… nie wiem… po prostu mówił, że w tej okolicy. Powiedziałbym, że miał akcent ze wschodu. W każdym razie wydawał się wystarczająco sympatyczny. W końcu potrzebowałem podwózki, a nie bratniej duszy. Chandler kiwnięciem głowy zachęcił go do dalszego mówienia. – Powiedziałem mu, że jestem z Perth. Kiedy skomentował to, że jestem daleko od domu, odparłem, że muszę iść tam, gdzie są pieniądze, że wszystko tu wygląda na ugór, ale ma pewien urok. – Gabriel wzruszył ramionami i skrzywił się. – To kłamstwo, ale przekonałem się, że dobrze jest schlebić trochę kierowcy. Pewnie tak samo robią dziwki. Chandler studiował twarz mężczyzny. Ten grymas świadczył o tym, że nie żartował, że to była filozofia, którą wyznawał. – Przez godzinę minęliśmy kilka zjazdów do gospodarstw. Stwierdziłem, że właściwie jestem na miejscu, ale odparł, że wszyscy tu zjeżdżają. Mówił, że to jak zatrzymywanie się przy pierwszym napotkanym dużym zbiorniku wodnym, takim, w którym zwierzęta zdążyły już zamulić wodę. Powiedział, że płacą do dupy, dlatego dalej

położone farmy będą lepsze. Zapytałem, czy może pracował na którejś z nich, bo miałem nadzieję, że poda mi jakąś nazwę albo wprowadzi mnie do którejś, ale mi nie odpowiedział. Pomyślałem, że może coś mu się tam przytrafiło i nie chciał o tym rozmawiać. Chandler zanotował, żeby popytać na farmach o Heatha; dowiedzieć się, czy ktoś pamięta takiego pracownika. Gabriel mówił dalej. – Jechaliśmy przez kolejne pół godziny, krajobraz zmienił się w pustkowie pokryte pyłem. Zastanawiałem się, jakim cudem coś może tam przetrwać, nie wspominając o stadzie bydła. Poczułem pragnienie. Mimo zamkniętych okien, w środku można było się ugotować. Musiał czytać mi w myślach, bo powiedział, że woda jest z tyłu i mogę się napić, jeśli chcę. I tak mnie dorwał. – Dzięki wodzie? Gabriel skinął głową. – Smakowała trochę jak kreda, ale wtedy nie zawracałem sobie tym głowy. To była woda, a mnie rozpaczliwie chciało się pić. – Popatrzył na Chandlera, jakby zniesmaczony samym sobą. – Prawie od razu poczułem się senny. W pierwszej chwili uznałem, że to zmęczenie albo upał, ale było coraz gorzej. Spróbowałem unieść ramiona i nie mogłem. Miałem wrażenie, jakby nie były częścią mojego ciała. Pamiętam, że obróciłem się do Heatha. Patrzył na mnie, jakby nie stało się nic złego. To tylko proces, któremu przyglądał się wiele razy. Nawet nie patrzył na drogę ani dokąd jedziemy, tylko gapił się na mnie. Miałem wrażenie, że trwa to godzinami. Cień padł na jego twarz i widziałem jedynie zarys jego głowy. A potem straciłem przytomność, jak sądzę. Musiał nasypać czegoś do tej wody. Gabriel ponownie rozglądał się nerwowo po pokoju. Chandler rozpoznał to spojrzenie. Zdezorientowana ofiara próbowała zapełnić luki w pamięci. Ale daremnie. – Obudziłem się w drewnianej szopie. Nie wiem, jak długo tam byłem, ale światło dzienne nadal wpadało przez szpary między deskami, dlatego nie mogło minąć więcej niż kilka godzin. – Nagle wyraźnie się zaniepokoił. – Chyba, że jest piątek… – Nie, jest czwartek – zapewnił go Chandler.

To najwyraźniej przyniosło Gabrielowi ulgę. Fakt, że nie stracił całego dnia z życia. Fakt, że nadal żył. – Przykuł mnie za nadgarstki do belki stropowej. – Przykuł? – zapytał Chandler. – Aha… Użył takich grubych żelaznych zacisków w kształcie litery D, połączonych łańcuchem przymocowanym do ściany. Takie same założył mi nad kostkami nóg. Te nie były do niczego przymocowane, ale ograniczały możliwość ruchu. Nie żebym się gdzieś wybierał. Dobrze o to zadbał. – Byłeś na jakiejś farmie? W lesie? W budynku gospodarczym? – Tam – odpowiedział Gabriel. – Na wzgórzu, o którym mówiłeś. Przez szpary między deskami widziałem drzewa. Przykuty łańcuchem w szopie z piłami, siekierami i tak dalej. Nie było tam niczego, co nie pasowałoby do tego miejsca, ale ponieważ byłem skuty, wydawało mi się, że to śmiercionośne narzędzia. – Możesz opowiedzieć o tym miejscu coś więcej? Jakieś odgłosy? Zapachy? Gabriel wzruszył ramionami. – Klepisko. Stos drewna opałowego w jednym kącie. Słyszałem dźwięki kroków, dlatego pomyślałem, że przykuł mnie obok chaty. Zacząłem wzywać pomocy. I wtedy zjawił się Heath. Zapytałem, gdzie jestem. Odpowiedział, że w domu. Błagałem go, żeby mnie wypuścił, że nikomu nie powiem o tym, co zrobił. Kazał mi się uspokoić. Wyglądał na rozzłoszczonego, jakbym przeszkodził mu w czymś ważnym. Nogi Gabriela poruszyły się nerwowo pod stołem. Omiatał pokój wzrokiem, jakby szukał sposobności ucieczki. – Przepraszam, ja… czuję się tu trochę klaustrofobicznie. – Chcesz, żebym otworzył drzwi? – Poproszę. Chandler wstał z krzesła, otworzył drzwi wychodzące na biuro posterunku i kilka małych okien w ścianie nad szarymi szafkami na kartoteki w najdalszej części pokoju. Gabriel zapatrzył się w nie. – Bałem się, że coś mi zrobi. Podszedł do mnie i zbliżył twarz do mojej. To wtedy wspomniał o numerze pięćdziesiątym piątym.

Powiedział tylko to i wycofał się do drzwi. Bałem się zapytać, o co mu chodzi. Ale domyśliłem się… – Gabriel zamilkł. – Czego się domyśliłeś? – spytał Chandler, bo chciał usłyszeć potwierdzenie własnych podejrzeń. – Że będę jego pięćdziesiątą piątą ofiarą. Nawet w dzień wystarczająco gorący, by stopić plastik, Chandler poczuł na plecach zimny dreszcz. W miarę jak Gabriel snuł opowieść, jego mięśnie napinały się pod zakrwawionym T-shirtem, ścięgna przedramion przypominały postronki. To był prawdziwy horror. – Powiedział, żebym się nie zamartwił tym, czy mnie zabije – kontynuował Gabriel. – Bo oczywiście zostanę zabity. Tak zostało zapisane. – Co rozumiesz przez „tak zostało zapisane”? – zapytał policjant. Gabriel wzruszył ramionami. – Twoje domysły będą tyle samo warte, co moje, sierżancie. – W porządku, mów dalej – powiedział Chandler, notując to zdanie. – Wiedziałem, że muszę się jakoś uwolnić, dlatego kiedy wyszedł, spróbowałem pozbyć się kajdan. – Gabriel pokazał opuchnięte dłonie i nadgarstki, na których widać było krwawe kręgi, podrapaną skórę, ślady po włosach wyrwanych z cebulkami. – Ciągnąłem za nie, usiłowałem wyrwać je ze ściany. Nie przestawałem wołać o pomoc. A on już więcej nie przyszedł, żeby mnie uciszyć. Nie musiał się martwić, że ktoś mnie usłyszy. To wtedy zorientowałem się, że jestem pośrodku pustkowia. Nie przestawałem szarpać łańcucha i w końcu udało mi się uszkodzić jedną z obejm i uwolnić rękę, ale druga nadal była przykuta do ściany. Wolną ręką sięgnąłem do ławki, żeby chwycić jakieś narzędzia. Ramię niemal wyskoczyło mi ze stawu, ale udało mi się złapać siekierę za trzonek. Usiłowałem przerąbać kajdany bez odcinania sobie dłoni. Śmiertelnie się bałem, że on przyjdzie i mnie złapie. Chciałem tylko mieć szansę, aby się uwolnić. Mieć szansę, aby żyć. Przestałem krzyczeć, ale zaraz się przeraziłem, że moje milczenie przyciągnie jego uwagę, dlatego znowu wrzeszczałem, żeby zagłuszyć walenie siekiery o metal, bo brzmiało to jak pieprzone dzwony kościelne. – Gabriel podniósł wzrok. Chandler dał mu znak skinieniem głowy, żeby mówił dalej,

zaintrygowany niesamowitymi wspomnieniami mężczyzny i sposobem, w jaki to opowiadał, bo słowa płynęły mu z ust niczym woda z przerwanej tamy. – Jakoś udało mi się odgiąć metal i nadludzkim wysiłkiem uwolniłem drugą rękę. Klucz do kajdan skuwających mi nogi wisiał na gwoździu, dlatego już po kilku sekundach mogłem się uwolnić. Bałem się bardziej niż wtedy, gdy byłem skuty. Pamiętam, że spróbowałem otworzyć drzwi szopy, ale były zamknięte na kłódkę. Jedyne drzwi prowadziły do chaty. Te, którymi on wchodził. Otworzyłem je. Była tam jedna izba wypełniona zapasami. Gabriel głośno odetchnął, jakby długo wstrzymywał powietrze. – A Heath? – zapytał Chandler. – Siedział przy biurku zawalonym papierami i mapami. Wielki krzyż wisiał na ścianie. Podszedłem na palcach do frontowych drzwi, ale kiedy je otworzyłem, zawiasy zaskrzypiały. Obrócił się. Wpatrywaliśmy się w siebie skamieniali. I wtedy rozpoczął się pościg. Wydostałem się na zewnątrz, ale to było kompletne pustkowie. Wokół tylko drzewa i ziemia. Nie miałem pojęcia, w którą stronę ruszyć i pobiegłem w prawo. – Dlaczego w prawo? – Nie wiem… Może dlatego, że jestem praworęczny… Nie umiem powiedzieć dlaczego. Każdy kierunek wyglądał tak samo. Nogi miałem zesztywniałe po tych kajdanach, ale wiedziałem, że muszę szybko uciekać, bo nie byłem pewny, czy miał broń. Chandler niemal widział, jak serce Gabriela wali niczym młot pod T-shirtem. Zalały go wspomnienia, silne i niekontrolowane. Po zaczerpnięciu głębokiego oddechu, który zdawał się zasysać całe powietrze z pokoju, Gabriel kontynuował: – Kierowałem się w stronę szczytu wzniesienia. Obejrzałem się za siebie i zobaczyłem, że jest jakieś dziesięć metrów za mną. Biegłem i biegłem, aż potknąłem się na nieubitej ziemi i wypadłem na niewielką polanę. Ziemia była przekopana. – Gabriel wpatrywał się w Chandlera. – To były groby. Atmosfera w pokoju stała się jeszcze bardziej duszna. – Groby? – Chandler zmarszczył czoło. – Skąd możesz to wiedzieć?

Gabriel pokręcił głową. – Nie wiem… nie mam pewności. Pamiętam tylko, że wtedy pomyślałem, że wyglądają jak groby. Pięć, sześć, siedem może… prostokątne łaty – przerwał i znowu wpatrywał się w Chandlera, jakby właśnie doszło do niego, że otarł się o śmierć. – Wstałem, pobiegłem dalej i dotarłem na wzgórze. Myślałem, że stamtąd coś zobaczę, ale widziałem tylko urwisko po drugiej stronie. Nie powinienem był się zatrzymywać. Wziął kolejny głęboki oddech. Zbierał się w sobie. Mięśnie żuchwy kurczyły się i rozkurczały. – Skoczył na mnie. Próbowałem go uderzyć… ale chybiałem. W każdym razie to go nie powstrzymało. Tarzaliśmy się po ziemi… a potem zacząłem spadać. Jakby w stanie nieważkości. Doświadczyłeś kiedyś czegoś takiego, sierżancie? – Gabriel popatrzył na Chandlera. – Nie, nigdy. – To było dziwnie przyjemne. Aż do uderzenia o ziemię. Czułem się, jakby walnął mnie pociąg. Jakbym opuścił własne ciało. Pomyślałem, że to koniec i że znalazłem się w niebie. – Wpatrywał się w Chandlera, szukając u niego zrozumienia. Chociaż rodzice wpoili zasady wiary i jemu, i jego dwójce dzieci, Chandler nigdy nie był kimś, kogo można nazwać praktykującym wiernym. Religia była dla niego jak amatorskie uprawianie pomidorów. Łatwiej je zjeść, niż ich doglądać. To przypomniało mu, że Sarah, jego najstarsza, będzie miała jutro pierwszą spowiedź, a on miał jej pomóc dziś wieczorem w powtórzeniu tego, co powinna powiedzieć, kiedy powinna uklęknąć, kiedy wstać… – Ocknąłem się chwilę później i po raz drugi tego dnia, nie bardzo wiedziałem, gdzie jestem. Zobaczyłem szczyt ponad sobą i zdałem sobie sprawę, że spadłem. Poczułem ból od uderzenia w ziemię i wtedy przypomniałem sobie o Heacie. Leżał obok mnie. Płasko rozciągnięty na skale, ziemia wokół niego była obryzgana krwią. – Nie żył? – Martwy podejrzany bardzo ułatwiłby Chandlerowi życie. – Nie wiem. – Jak to nie wiesz?

– Nie wiem, czy żył, czy nie. Nie podszedłem do niego na wypadek, gdyby tylko udawał. Widziałem kilka filmów, sierżancie. Musiałem zwiewać. Więc zwiałem. – I zostawiłeś go tam? Gabriel skinął głową. Czyli nie ma potwierdzenia śmierci. Chandler musiał przyjąć, że Heath przeżył. Brak jasności sytuacji był ogromnie frustrujący. Trzeba zorganizować poszukiwania rannego mężczyzny, poszukiwania w tamtym lesie. Ale skoro Gabrielowi udało się dotrzeć do miasta w kilka godzin, to oznaczało, że Heath nie był zbyt daleko. Istniało prawdopodobieństwo odnalezienia go, uratowania i wsadzenia za kratki. – Jak udało ci się dotrzeć do miasta? – zapytał Chandler. – Fart. Błąkałem się przez kilka godzin, zanim natrafiłem na polną drogę. Poszedłem nią w poszukiwaniu pomocy, ale nikogo nie spotkałem. I wtedy znalazłem stary rower. Był pordzewiały jak cholera, ale lepsze to niż nic. Dotarłem do końca drogi, zobaczyłem miasto w oddali i ruszyłem przed siebie, kuląc się ze strachu przed każdym mijającym mnie samochodem. Spodziewałem się, że Heath wyskoczy z któregoś z nich albo zepchnie mnie autem do rowu i wykończy. – Jaka to była droga? – spytał Chandler. Identyfikacja miejsca zawęziłaby obszar poszukiwań. Gabriel pokręcił głową. – Nie mam pojęcia. To wszystko jest jak koszmarny sen, sierżancie. Nie wydaje mi się, żeby miała jakąś nazwę. Zwykła polna droga. On mnie ścigał. Ten sukinsyn… mnie ścigał. Ale udało mi się. Z tymi słowami Gabriel opadł na oparcie krzesła, wyczerpany relacjonowaniem swojej historii, której brzemię zostało tymczasowo zdjęte z jego barków. Chandler obserwował go uważnie. Gabriel miał zamknięte oczy, ale język jego ciała wskazywał, że choć odczuwał ulgę, nadal był mocno wystraszony. – Jesteś już bezpieczny. Oczy się otworzyły. Podobnie jak usta, pojawił się krzywy i znużony uśmiech, błysnęły idealnie równe białe zęby: dobre geny albo wyśmienity ortodonta.

– Chcę tylko wrócić do domu – powiedział Gabriel. – Wydawało mi się, że nie masz stałego adresu? – Bo nie mam. – No to dokąd pojedziesz? – Dokądkolwiek. Byle dalej stąd. – Na kolejną farmę? – Nie, chrzanić to. – Wolałbym, żebyś został tu jeszcze jakiś czas. Uśmiech Gabriela zmienił się w grymas. Nie takiej informacji oczekiwał. – Po co? Zeznanie zostało złożone, więc Chandler nie miał żadnej władzy, żeby zatrzymać Gabriela, dlatego musiał wymyślić jakiś powód, żeby powstrzymać go od wyjazdu. – Na wypadek, gdyby trzeba było zidentyfikować ciało. Sposób, w jaki Gabriel spojrzał na Chandler, sprawił, że sierżant zaczął się zastanawiać, czy facet nie przejrzał jego podstępu. Oczy, które wcześniej szukały drogi ucieczki, nadal zdradzały czujność i skupienie. Wydawały się zmuszać Chandlera do mówienia prawdy, bo już osądziły jego kłamstwo. – A gdzie miałbym mieszkać? Chandler od razu pomyślał o celi, lecz to zapewne nie zachęciłoby wystraszonego Gabriela do pozostania w tej okolicy. Ale oferta luksusowego noclegu… – Mamy w mieście doskonały hotel. Nie było to do końca szczere. Przybytek Ollie’ego Orlandera nie pretendował do miana pałacu, ale dla robotnika rolnego, który zwykle spał w dwudziestoosobowej sali, powinien wydać się wystarczająco ekskluzywny. – W porządku. – Gabriel zgodził się bez przekonania. – Postawimy kogoś na straży. Zamierzał to zrobić. Jim z radością będzie siedział przez cały dzień nad niedokończoną krzyżówką. – Może chcesz, żebyśmy do kogoś zadzwonili? – zapytał. – Nie – odpowiedział Gabriel oschle. Atmosfera życzliwości, którą Chandler starał się wytworzyć, pękła jak bańka mydlana. Rodzina

okazała się drażliwym tematem. – Nie masz rodziny? – Chandler drążył mimo wszystko. Odpowiedzią było jedynie powolne kręcenie głową. – Dlaczego? – Sierżant zaczynał przeginać, ale ustalanie czułych punktów, dzięki którym dawało się później manipulować przesłuchiwanym było umiejętnością, jaką pielęgnował i z trudem z niej rezygnował. Czasami złościło to nie tylko innych, ale i jego samego. Gabriel posłał mu zimne spojrzenie. Spojrzenie, które sugerowało, że Chandler nie powinien bardziej naciskać, dlatego ten uznał, że się powstrzyma. Mężczyzna wystarczająco dużo przeżył tego dnia, nawet bez konieczności tłumaczenia się z braku rodziny, do której mógłby zadzwonić. Ostatecznie jednak Gabriel wybawił Chandlera z kłopotu. – Nie żyją, sierżancie. Słowa zostały wypowiedziane bez emocji, cała nerwowość i napięcie zniknęły. Po ucieczce i szaleńczym biegu, żeby ratować życie, po przemocy, której zaznał, wyglądało na to, że Gabriel wreszcie się uspokoił. – Sierżancie – powiedział powoli, a łagodność jego głosu nadawała słowom gładką jedwabistość. – Tym, co łączy nas wszystkich po narodzinach jest potrzeba posiadania rodziców i szukanie otuchy w religii. W obu przypadkach się zawiodłem. – Co chcesz przez to powiedzieć? Gabriel westchnął i zamknął oczy. – Nic. Sprawy rodzinne. Jestem wykończony, zły i wystraszony. Chcę się przespać. Chandlera aż swędziało, żeby zadać więcej pytań, ale człowiek siedzący naprzeciwko odciął się od świata. Poprowadził Gabriela z powrotem do części biurowej posterunku. Mężczyzna szedł na niepewnych nogach, jakby z trudem zachowywał równowagę. Tanya dołączyła do nich, dyskretnie dając Chandlerowi znak głową, że wszystko się nagrało. – Mamy tutaj jakieś ubrania? – zapytał ją. – Niewiele tego – odpowiedziała i wyciągnęła podkoszulek z pudła z ubraniami, których nawet sklep charytatywny nie chciałby

sprzedawać. Wybrała najlepszy z najgorszych: znoszony, pomarańczowy T-shirt z niewielkim ognistym logo nad piersią. – A to po co? – zapytał Gabriel, kiedy Chandler podał mu podkoszulek. – Włóż. – Mam swój. – Gabriel popatrzył na zakrwawiony T-shirt. – Nie chciałbym robić kłopotu. – Nie możesz tak chodzić po mieście. Wystraszysz mieszkańców – powiedział Chandler, prowadząc go w kierunku radiowozów, na wyłożony brukiem dziedziniec przed posterunkiem. Gabriel popatrzył na niego. Jego obronna postawa nieco złagodniała. – Nie mam zbyt wiele. I nie lubię niczego wyrzucać. Nawet tej koszulki. Chandler to rozumiał. Jako dziecko zażarcie bronił swoich rzeczy. Pobił się nawet z najlepszym przyjacielem – dawno utraconym najlepszym przyjacielem – Mitchellem o piłkę, kopaną tyle razy, że straciła swój kształt i toczyła się jak pijak od krawężnika do krawężnika. – Nie musisz. Weź po prostu ten T-shirt i włóż go. Potraktuj to jako prezent – rzekł Chandler. – Najpierw wezmę prysznic – stwierdził, chwytając koszulkę, gdy podchodzili do lśniącego, białego radiowozu.

4 Chandler wyjechał sprzed komisariatu i skierował samochód do miasta. Popołudniowe słońce natychmiast próbowało ugotować ich wewnątrz auta, upał starał się przykleić ich do czarnych plastikowych foteli i utopić w ich własnym pocie. Kiedy minęli rodzinne firmy i opuszczone sklepy przy głównej ulicy, Chandler zerknął na pasażera. Gabriel wpatrywał się w niego uważnie, wygodnie rozparty w fotelu, a okazywany przez niego spokój znajdował potwierdzenie w mowie jego ciała. Chandler miał tylko nadzieję, że teraz, gdy mężczyzna był pod opieką policji, nic mu się nie stanie. – Na pewno nie chcesz, żeby obejrzał cię lekarz? – zapytał. – Myślę, że to tylko siniaki. Nic na to nie poradzi. A ból przynajmniej zmusza mnie do czujności. – Poczekaj, aż będziesz miał byłą żonę. – Chandler uśmiechnął się do niego. – Kiedy to się stało? – Na twarzy pasażera pojawił się zarys uśmiechu. Nawet w jego głosie słychać było, że się odprężył. Rozedrgany, ochrypły ton został zastąpiony przez przyjemny, kojący tembr spikera radiowego prowadzącego nocną audycję. To był ciepły, pobrzmiewający smutkiem głos, który miał uśpić słuchaczy. Policjant odnosił wrażenie, jakby jechał samochodem z zupełnie innym człowiekiem. Chandler zamilkł i liczył w myślach. – Siedem… siedem i pół roku temu. – To dawno. Tęsknisz za nią?

– Nie, od kiedy zagroziła, że odbierze mi dzieci. – Och. – Gabriel znowu wpatrywał się w niego uważnie. – Miała jakieś podstawy, żeby je zabrać? Tak naprawdę Chandler nie miał ochoty rozmawiać o tym z nieznajomym, ale głos Gabriela był jak ramię, na którym mógłby się wypłakać. Chandler, wszechwładny komendant posterunku, twardo stąpający po ziemi mężczyzna, miał mówić o swoich obawach i smutkach. – Moim zdaniem nie. – Ile masz dzieci? – Dwoje. Prawdopodobnie to jedyna dobra rzecz, jaką udało mi się zrobić w życiu. – Chandler uśmiechnął się i spojrzał na pasażera. – A właściwie dwie dobre rzeczy. Nawet jeśli rozmowa o Teri nadwerężała jego nerwy, to skrzętnie wykorzystywał każdą okazję do chwalenia się zaletami swoich dzieci, jak gdyby próbował zrekompensować tym fakt, że nie przebywał z nimi tak długo, jakby chciał. Ale jego praca miała swoją cenę: przeciągające się godziny dyżurów, najdziwniejsze pory służby, robota papierkowa i procedury. – W jakim są wieku? – Sarah niedługo skończy jedenaście, a Jasper dziewięć. – Sarah i Jasper. Ładne imiona – powiedział Gabriel. Chandler usłyszał nutę tęsknoty w jego głosie. – A ty nie masz nikogo? Dziewczyny? Braci, sióstr? Jakichś kuzynów? Ciotek i wujków? Przeczące kręcenie głową. – Nie, nie mam nikogo. – Chrapliwy, obronny ton z posterunku powrócił. – Przepraszam – rzekł Chandler. Nie potrafił sobie wyobrazić życia bez rodziny. Gabriel patrzył na niego i milczał przez kilka sekund. To gapienie się było irytujące. W końcu odezwał się głosem pełnym rezygnacji. – Przywykłem do tego. – Wspomniałeś wcześniej, że zawiodłeś się na rodzinie i religii… Chandler zawiesił głos, kiedy mijali pomnik Stuarta MacAllena,

Szkota, który odkrył złoża rudy żelaza i ponownie wypełnił miasto życiem. W każdym razie na kilka dziesięcioleci. Teraz gdy odwierty były suche i porzucone, młodzi ludzie uciekali do lepiej prosperujących miast. Nie mógł ich za to winić. Musieli iść tam, gdzie była praca. A tu prawie jej nie było. Choć dał Gabrielowi czas, nie usłyszał odpowiedzi. Może mężczyzna w ogóle nie miał w tej sprawie nic do powiedzenia, wymknęło mu się to po prostu w chwili stresu, a może chodziło o jakąś kłótnię rodzinną, o której nie chciał rozmawiać z nieznajomym. Podobnie jak on nie chciał mówić o zbliżającej się walce o opiekę nad dziećmi. Przejechali obok pomarańczowej werandy Red Inn, pubu, który szczycił się tym, że działał od końca dziewiętnastego wieku, choć w tym czasie dwa razy zmieniał siedzibę, zanim ostatecznie zajął obecną lokalizację w 1950 roku, wtedy gdy urodziła się matka Chandlera. – Jaki będzie kolejny krok? – Gabriel przerwał tok jego myśli. – Procedura. – To znaczy? Uspokoiłaby mnie świadomość, że wiecie, co robicie. – Nie ufasz nam? Wymijający uśmiech Gabriela nic nie znaczył. – Dobrze wiemy, co robimy, Gabrielu Johnsonie. Pracuję w tym zawodzie od ponad dziesięciu lat. – A z iloma seryjnymi mordercami miałeś do czynienia, sierżancie? Pytanie jak najbardziej uzasadnione. – Jak już zainstaluję cię w hotelu, zbiorę GP. – Że co? – GP. Grupę poszukiwawczą. – Och! – Gabriel wzruszył ramionami. – To ma sens. – Roześlę wieści po całym stanie, a na wszelki wypadek do Terytorium Północnego i dla pewności do Australii Południowej. Potem zorganizujemy poszukiwania na wzgórzu, spróbujemy znaleźć tego faceta albo jego ciało, a następnie zlokalizujemy groby. Choć muszę przyznać, że znalezienie tego gościa, znalezienie Heatha, jeśli umie tam przetrwać, nie będzie łatwe, biorąc pod uwagę wielkość terenu. – Chandler popatrzył na Gabriela. Widział wyraźnie, że te

słowa trochę go zaniepokoiły. – Poślemy helikopter i samolot, żeby szukać z góry. – To coś jak poszukiwanie zaginionej osoby? – Mniej więcej. No i będziemy przeczesywać teren. – Trochę przypomina to szukanie igły w stogu siana. – Tylko tyle możemy, siła w liczebności; jeden człowiek przeciwko setkom. – Chandler wzruszył ramionami. – To jak Jezus kontra niewierzący. – Zatem jesteś religijnym człowiekiem? – Chandler posłał mu pytające spojrzenie. Gabriel wypuścił głośno powietrze nosem. – Wierzę, jeśli o to pytasz. A ty? – Nie mam problemu z wiarą. To, jak przypuszczam, grunt moralny dla dzieciaków. Podejmą własne decyzje, jak będą starsze. Przecież Bóg nie zmusza nikogo, żeby w niego wierzył. – Nie… gdyby tylko jego wyznawcy się do tego stosowali. Ich rozmowa nagle ustała. Ale nie miało to znaczenia. Podjechali właśnie pod Gardner’s Palace, trzypiętrowy budynek, który wyglądał, jakby wykuto go z jednego kamiennego bloku. Był jaskrawoczerwony, o jeszcze żywszym kolorze niż wszędobylski czerwony pył. Całość sprawiała trochę niechlujne wrażenie. Czarną smołę na dachu pomalowano na biało, żeby odbijała wściekły żar lejący się z nieba, a drewniane okiennice chroniły wnętrze przed upałem. Powitała ich para łatanych foteli, stojących w wąskiej recepcji. To nie był Ritz, ale wystarczał na te rzadkie okazje, kiedy zachodziła potrzeba przenocowania kogoś w mieście. Właściciel, Ollie Orlander, przywitał się z nimi. Brzuch sterczał mu nad paskiem spodni, jakby połknął gigantyczną dynię. Ollie zawsze z entuzjazmem przyjmował policyjnych podopiecznych. Rząd płacił rachunki, a on mógł wynajmować najdroższy pokój, nie wiedzieć czemu nazywany apartamentem prezydenckim, za pełną cenę. Ollie otaksował spojrzeniem nowego gościa, żeby jasno dać mu do zrozumienia, kto jest właścicielem tego przybytku. Była to zupełnie niepotrzebna próba upokorzenia drugiego człowieka i jeden z powodów, dla którego bardzo rzadko ktoś zatrzymywał się u niego

ponownie. Chandler wiedział, że goście woleli serdeczne powitanie, a nie podejrzliwe spojrzenia rzucane w ich stronę. Paciorkowate oczka Ollie’ego spojrzały na Chandlera. – Nie zniszczy niczego, prawda? – Nie jest przestępcą – odpowiedział Chandler. – To dlaczego jest z tobą? – Dostarczył nam pewnych informacji. Musimy umieścić go gdzieś na noc. – Ten sam apartament, co zawsze? – Ten sam apartament, co zawsze. – Chandler skinął głową ze znużeniem. – Bardzo dobrze. – Krzywy uśmiech pojawił się na okrągłej twarzy Ollie’ego. Kiedy Chandler prowadził Gabriela na górę, właściciel oddalił się od nich, powłócząc nogami, żeby przygotować kilka rzeczy. – Nie oczekuj zbyt wiele – ostrzegł Chandler. – Jeśli jest tam miękkie łóżko i można wziąć gorącą kąpiel, to dla mnie w sam raz. Chandler wpatrywał się w jego twarz. Pewne oznaki nerwowości powróciły, oczy znowu stały się rozbiegane, jakby Gabriel sądził, że Heath może wyłonić się zza rogu. – Postawię funkcjonariusza przed drzwiami do pokoju. – Nie ma takiej potrzeby, sierżancie. Dotarli do apartamentu prezydenckiego. – Będę się przy tym upierał – odpowiedział Chandler. Nie miał zamiaru dopuścić, by Gabriel stał się ofiarą własnej brawury.

5 Posterunkowy Jim Fall przyjechał, przywożąc ze sobą krzyżówki. Jego tyczkowata postać wysiadała z radiowozu etapami: prawa noga, potem lewa, chwycił dłońmi dach, zanim wysunął tors na zewnątrz. Chandler nie miał pojęcia, jakim cudem udało się Jimowi przeżyć w wąskich i niskich korytarzach kopalni. I choć wstąpili do policji zaledwie parę lat jeden po drugim, Jim odmawiał awansu na stopień wyższy od posterunkowego, zadowolony z minimalnego poziomu odpowiedzialności, jaki łączył się z jego stanowiskiem. W pełni można było na nim polegać. – To czym mam się zająć, sierżancie? – zapytał Jim, przeciągając ostatnią sylabę i drapiąc się po zmierzwionej siwiejącej czuprynie. – Obserwuj hotel. Zaopiekuj się naszym gościem. – Może zwiać? – Nie jestem pewny. Gabriel na tyle doszedł do siebie, że znowu mógł nabrać ochoty na wyjazd z miasta; pewnie dlatego odrzucił początkowo propozycję ochrony przez policję. – Miej oko na wszystko i tyle – dodał Chandler, zostawiając Jima siedzącego pod markizą na zewnątrz kawiarni Annie’s Coffee naprzeciwko hotelu. Kiedy wrócił na posterunek, Tanya zdążyła już zadzwonić do ostatniego członka ich zespołu. Luka Grgić przecierał zaspane oczy. Miał wolny dzień. Lodowatym spojrzeniem dał Chandlerowi do zrozumienia, co o tym myśli. Może i był młody, czasem lekkomyślny, ale miał dość oleju w głowie, by posłuchać rozkazu przełożonego, nawet jeśli frustrowała go świadomość, że utknął jako trzeci

w hierarchii po Chandlerze i Tanyi. Błyski ambicji widoczne w jego oczach trochę przypominały Chandlerowi Mitcha. Wyparł jednak wspomnienia o byłym partnerze. Musiał się skoncentrować. – No, o co chodzi, szefie? – zapytał Luka, ziewając. – Mamy problem. Luka zmarszczył smoliście czarne brwi nad parą błyszczących uwodzicielskich oczu, które bardzo się podobały większości mieszkanek miasta. Gdyby w Wilbrook przeprowadzono konkurs na najbardziej pożądanych mężczyzn stanu wolnego, Chandler odpadłby w przedbiegach. Luka wygrałby, nie kiwnąwszy palcem. – Mamy zeznanie mężczyzny – kontynuował Chandler – który twierdzi, że został zaatakowany i był przetrzymywany wbrew własnej woli na Wzgórzu Gardnera przez człowieka nazywanego Heathem. Heath, zgodnie z uzyskanym opisem, ma około trzydziestki, mierzy sto sześćdziesiąt pięć, sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, jest krępej budowy ciała, ma brązowe włosy i brodę. Jest też opalony. Ta opalenizna to skutek pracy na powietrzu. Uważamy go za osobnika niebezpiecznego, być może uzbrojonego. – A za co go ścigamy? Napaść? Porwanie? – dopytywał Luka. – Za próbę morderstwa. – Chandler omiótł spojrzeniem swoich ludzi. – I mamy podstawy podejrzewać, że mógł już wcześniej zabijać. – Nareszcie! Chandler obrócił się, żeby zobaczyć, kto krzyknął. Zawstydzony tak jawnym okazaniem radości Nick, wycofał się szybko do dyżurki i udawał, że coś pisze. Chandler dobrze wiedział, że ta wiadomość rozpali Nicka. Jego fascynacja seryjnymi zabójcami była tak wielka, że Chandler nabrał przekonania, iż w mrocznej historii zbrodni nie było choćby jednego nazwiska mordercy, którego Nick by nie znał. Chandler popatrzył na Tanyę. Tylko ona go nie słuchała, zajęta organizowaniem GP. – Ile czasu potrzeba, zanim będziemy mogli rozesłać… – Gotowe – oznajmiła. Chandler szybko przebiegł wzrokiem po piśmie. – Wysyłaj. Za jednym kliknięciem klawisza wiadomość o GP pofrunęła do

wszystkich posterunków w Pilbarze, Australii Zachodniej, Terytorium Północnym i Australii Południowej. Policja stanowa też ją otrzyma. Wkrótce Wilbrook znajdzie się w centrum uwagi. Uprzedzając rozwój wypadków, Chandler otworzył w komputerze mapy, żeby zorientować się, jaki obszar będą musieli przeszukać. Wyglądało na to, że mały zespół powinien sobie poradzić z tym terenem; kontury i oznaczenia nie były zbyt gęste. Jednak pozaginany egzemplarz papierowy, rozłożony na stole konferencyjnym prezentował realny ogrom tego rejonu. Może nic tam nie było, ale strasznie dużo było tego „nic”. – Chyba będziesz musiał zadzwonić do komendy głównej – powiedziała Tanya. Chandler wiedział o tym. Wiedział też, co się z tym wiąże. Komenda główna oznaczała Port Hedland. A Port Hedland oznaczał Mitcha. – Wiem. – Będziemy potrzebowali co najmniej… dwudziestki, jak myślisz? – zapytał Luka i od razu stało się jasne, że w życiu nie postawił stopy na Wzgórzu Gardnera. – Trzy razy tyle, jeśli szczęcie nam dopisze – odpowiedział Chandler. Spojrzał na Tanyę. – Sprawdź, czy dadzą nam jeszcze dzisiaj helikopter albo cokolwiek, co lata. Każ im wypatrywać wszystkich anomalii, może niech najpierw ograniczą przeszukiwany obszar. – Obrócił się do Luki. – Luka… sprawdź Heatha, wszystkich przestępców o takim imieniu lub nazwisku. Skup się na każdym oskarżonym lub skazanym za napaść lub morderstwo. Zdobądź wszelkie możliwe informacje. Rozkazy zostały wydane, funkcjonariusze się rozeszli. Chandlerowi pozostawało zadanie, którego nie cierpiał. Zaangażowanie Mitcha. Zadanie, które zmieniało jego rolę z dowódcy na podwładnego. Ale jeśli Gabriel mówił prawdę, mieli groźnego przestępcę na wolności. Potrzebował wsparcia, żeby otoczyć teren, postawić blokady drogowe, zatrzymać podejrzanego. Równolegle trzeba było zorganizować przeczesywanie wzgórza i pobliskich farm. To zadanie przerastało jego zespół liczący zaledwie pięciu ludzi. Sięgnął po telefon, ale przerwał mu krzyk dochodzący z głównego

biura. Głos Nicka z silnym akcentem typowym dla Melbourne wzbił się w powietrze, jakby ktoś wołał w obcym języku. – Zero, zero, jeden, sierżancie! Taki ich wewnętrzny dowcip, kod dla telefonów od jego mamy. Chandler był jej osobistym pogotowiem ratunkowym. Zazwyczaj wtedy, gdy ojciec próbował zrobić coś, co nie spotkało się z jej aprobatą. Biorąc pod uwagę, że było lato, pewnie usiłował wyciągnąć na podwórze wielki gumowy basen z garażu. Kolejne zajęcie dla Chandlera. W zamian za opiekę nad dziećmi. – O co chodzi, Nick? – zapytał Chandler. Wolał, żeby teraz go nie rozpraszano. Może tylko mu się wydawało, że usłyszał stłumiony chichot, ale i tak się zirytował. – Chodzi o Sarah. – W porządku, przełącz. Chandler odebrał w połowie pierwszego dzwonka. – Chandler? – Tak, to ja, mamo. – Westchnął. – Co jest z akcentem tego nowego chłopaka? W pierwszej chwili pomyślałam, że dodzwoniłam się do złego miejsca. – Dzwonisz dwa razy dziennie, mamo. – Nie, nieprawda. Choć mówiła łagodnym głosem, wypowiadane przez nią słowa świadczyły o pewności siebie kobiety, która zna swoją pozycję w świecie i jest z tego zadowolona. Chandler postanowił się wycofać. Nie potrzebował teraz bezsensownej kłótni. – Coś nie tak z Sarah? – A, tak, Sarah. Myślę, że powinieneś przyjechać i z nią porozmawiać. Strasznie się przejmuje jutrzejszą pierwszą spowiedzią. – A czym tu się przejmować? Musi powiedzieć kilka słów, uklęknąć i wstać. – Ona ma jedenaście lat. – Wiem, ile ma lat, mamo. – W jej wieku bałeś się spać przy zgaszonym świetle. Chandler słyszał to już nie raz, dlatego wszedł jej w słowo. – Nie możesz się tym zająć? Albo tata?

– Możemy, oczywiście, ale moim zdaniem, lepiej byłoby, gdyby to jej ojciec z nią porozmawiał. – Jestem teraz bardzo zajęty. – Nie powiesz mi, że aż tak jesteś zajęty. – Zajmij się tym, mamo. Przyjadę później i z nią porozmawiam. Albo poproś jedną z jej przyjaciółek, żeby z nią pogadała. – Zatem radzisz, żeby jedna jedenastolatka szukała pomocy u drugiej jedenastolatki? Słychać było, że uważa ten pomysł za niedorzeczny. Chandler nie winił jej za to. To nie była jedna z jego najlepszych sugestii, ale myślami był przy zaistniałej sytuacji. Przy Gabrielu. – Muszę kończyć, mamo – powiedział i rozłączył się. Ta chwilowa cisza skłoniła go do przeanalizowania kwestii Gabriela. Wystraszona ofiara na posterunku, a potem spokojny jedwabisty głos w drodze do hotelu. Chandlerowi przyszło do głowy, że może Gabriel to wszystko zmyślił. Wilk w owczej skórze, chcący zwrócić na siebie uwagę. Pragnący dreszczu emocji w nudnym życiu. Szukał rozgłosu. Albo złej sławy. Tak mógłby postąpić seryjny morderca. Ale Gabriel wyglądał na szczerze wystraszonego. Poza tym krew i siniaki były prawdziwe. Podobnie jak podrapana skóra wokół nadgarstków i opuchnięte dłonie. Niemniej jeśli Chandler odrzuciłby pomysł, że była to tylko gra… zostawała jedynie bardzo realna możliwość, że gdzieś tam grasował morderca. Popatrzył na telefon. Istniała szansa, że Mitch wyśle kogoś innego. Złudna nadzieja. Jak ta, że nigdy już nie będzie musiał pracować z Mitchem.

6 ROK 2002 Jak na późny listopad, dzień był gorący. Chandler trzymał się linii drzew, żeby o ile to możliwe pozostawać w cieniu niezbyt gęstych gałęzi. Szedł zygzakiem od pnia do pnia. Inni robili tak samo, przez co przypominali grupę umundurowanych pijaków, którzy zgubili się na odludziu, rozpaczliwie poszukując wody i schronienia. Skaleczenia po goleniu zrobione o szóstej rano, kiedy zachowywał się jak zombi, piekły od soli. Dwunastogodzinne przemierzanie pustkowia w poszukiwaniu zagubionego wędrowca w tym piekle nie było powodem, dla którego wstąpił do policji. Ale jako nowicjusze, on i Mitch, nie mogli odmówić wykonania polecenia. Jego partner miał przynajmniej długie nogi, przydatne na nierównym terenie. I brodę wysuniętą do przodu niczym antena, która prowadziła go wśród wystających skał. Choć byli w tym samym wieku, Mitch wyglądał starzej. Był chudy, miał chorowity wygląd, ramiona i nogi za długie, jakby wyciągnięte i wsadzone z powrotem w przypadkowy sposób. Kiedy się złościł, wymachiwał nimi jak nadmuchiwana postać reklamowa sprzed salonu samochodowego – bez uśmiechu, oczywiście. Mitch bardzo rzadko się uśmiechał. Bundabaroo, region obejmujący zbocza Wzgórza Gardnera, był terenem wyjątkowo niegościnnym. Góry nie do przebycia, drzewa i skały, które albo kruszyły się pod stopami, albo sterczały tak niefortunnie, że łatwo się było o nie potknąć, albo były tak ostre, że przecinały ciało do kości. Eksperyment Boga, by stworzyć najbardziej ekstremalne warunki, w jakich życie może się utrzymać. Miejsce, gdzie

jedynym ośrodkiem cywilizacji było Wilbrook, choć, jak żartowano, jeśli Wilbrook jawiło się komuś jako przyczółek cywilizacji, to ten ktoś naprawdę był w tarapatach. Mimo że nastał dwudziesty pierwszy wiek, cały rejon można było przemierzać jedynie pieszo. Istniały tylko dwa sposoby dostania się tutaj: piechotą bitym traktem okrążającym Wzgórze Gardnera albo ryzykownie, opuszczając się z helikoptera na linach między splątane konary wysokich drzew i lądując na bardzo nierównym gruncie pośród gęstego poszycia pełnego kolców, ostrych liści i gałęzi. Powodem, dla którego oni wszyscy się tu znaleźli był dziewiętnastoletni Martin Taylor. Minęły cztery dni od kiedy Martin zaginął, a właśnie dziś wezwano z wybrzeża grupę z psami poszukiwawczymi. Zwierzęta miały luksusowo, bo pracowały tylko trzy godziny dziennie ze względu na upał, podczas gdy ludzie harowali przez dwanaście. Z warkotem helikoptera i niecierpliwym szczekaniem psów w tle, Chandler skupiał się na najbliższym źródle hałasu: poszyciu, które miażdżył butami. Pozornie szukał Martina, ale wewnętrznie zależało mu na zdobyciu uznania za ciężką pracę. Martin to kolejny frajer, który chciał przeżyć przygodę na pustkowiu, kompletnie nieprzygotowany na to, co go czekało. Nie wytyczono tu żadnych szlaków, niczego, co stanowiłoby wskazówkę; można było polegać jedynie na własnym wzroku, kompasie i mapach. GPS był senną mrzonką. To teren w niezmienionej postaci od dwóch i pół miliarda lat, kompletnie niezdefiniowany, tylko skały i drzewa, krajobraz zlewający się w jedno, z zatartą granicą między ziemią i niebem, bez cienia wskazówki, którędy można się stamtąd wydostać. Informacje o trasie Martina pochodziły od Eleanor Trebech, właścicielki hotelu Gardner’s Palace, gdzie chłopak spał w noc przed wyruszeniem. Eleanor, z włosami skręconymi w niekończące się loki, przedstawiła wszystko w typowy dla niej beznamiętny sposób. Jej odpowiedzi składały się ze słów i sygnałów dymnych, bo zawsze trzymała cygaretkę w pobliżu ust. Dała im rysopis Martina i informacje o tym, jak się przygotował. Solidne buty i okulary przeciwsłoneczne. Lekka koszulka błyszczała jaskrawozielono, gdy stał w słabo

oświetlonym lobby. Niewielki plecak, którego zawartość nie mogła wystarczyć na dłuższą wyprawę. Zbuntowany młody człowiek, jak go oceniła, który niedawno zerwał z dziewczyną. Jak podejrzewała, to zerwanie musiało być bardzo nieprzyjemne. Bill Ashcroft zadał jej jeszcze jedno pytanie, wypowiedziane niepowtarzalnym szorstkim tonem: „Powiedział ci, kiedy ma zamiar wrócić?”. Eleanor pokręciła głową. Martin nie prosił, żeby zatrzymała dla niego pokój, dlatego nie miała żadnego interesu, żeby pytać. Zakończyła rozmowę i wróciła do przeglądania kolorowego magazynu, który leżał przed nią na blacie recepcji. Z informacji zebranych od jego rodziny i przyjaciół wynikało, że był na wpół doświadczonym wędrowcem, który zaliczył sporo całoweekendowych pieszych wypraw. Jednak tym razem zaniedbał kilka podstawowych zasad: wybrał się sam, nie poinformował odpowiedzialnej osoby o planowanej trasie i potencjalnym terminie powrotu. Zresztą nikt nie uznałby Eleanor Trebech za osobę odpowiedzialną, zwłaszcza jeśli chodziło o jej trzech i pół męża oraz historię wypadków samochodowych spowodowanych po pijanemu. Ale nieprzekazanie przez Martina żadnych informacji o planowanej wyprawie wskazywało na świadomą chęć zatarcia za sobą śladów. Jedyną wskazówkę dotyczącą miejsca, z którego wyruszył, stanowił pordzewiały holden porzucony w połowie zbocza Wzgórza Gardnera, na polanie między drzewami używanej jako parking. Oględziny wykazały, że w baku samochodu były tylko opary paliwa, a zawieszenie trzymało się raczej dzięki modlitwom niż pracy mechanika. Nikt nie miał pojęcia, jakim cudem udało mu się dotrzeć tak daleko po bardzo zdradzieckiej drodze. W samochodzie znaleziono kompas, śledzie do namiotu i kurtkę, niezbędną w nocy, kiedy spadała temperatura. Pod siedzeniem pasażera tkwiła apteczka – w miejscu, gdzie łatwo było o niej zapomnieć. A może celowo jej nie wziął. Na tym etapie nikt nie wyrywał się z opinią – przynajmniej wyrażoną na głos – że Martin może już nie żyć. Wysuwano natomiast przypuszczenia, że na pewno żyje i nie ma świadomości, że trwa akcja

poszukiwawcza. Być może udał się stopem do innego miejsca, nikomu o tym nie mówiąc. Może zapuścił się na tereny starych kopalni. To nie byłoby czymś niezwykłym. W ciągu ostatnich dwóch lat trzy razy byli wzywani do wypadków, kiedy aktywiści ochrony środowiska przechodzili przez tamten obszar i wpadali do jednej z wielu nieosłoniętych jam. Dla dwójki przygoda skończyła się na połamanych kościach i mandacie, ale jedna osoba trafiła niefortunnie i wpadając, skręciła kark. Ciało odnaleziono dopiero po sześciu miesiącach. Tak samo było tutaj, na Wzgórzu Gardnera, pełnym naturalnych zagłębień i szczelin ukrytych pod bujną roślinnością. Jeśli Martin wpadł w taką rozpadlinę, nikt nie usłyszał jego krzyków.

7 Najpierw usłyszał pełne rozgoryczenia wrzaski, które przeistoczyły się w wyrazy oburzenia. Chandler rozmawiał właśnie z Tanyą o uzupełnieniu wiadomości do GP o ostrzeżenie przed zbliżaniem się do podejrzanego, kiedy jakiś mężczyzna, kulejąc, wszedł na posterunek. Utykanie potęgowała przystawiona do pleców lufa śrutówki. Uzbrojonym mężczyzną ze zmierzwioną brodą i szaleństwem w oczach był Ken „Kid” Maloney, pięćdziesięciosześciolatek tu urodzony, i jak często powtarzano, źle wychowany. Mamrotał coś o złapaniu sukinsyna na swojej ziemi, a reszty można było się jedynie domyślać, bo niewiele osób rozumiało jego bełkot. Chandler zerknął na kolegów, a potem kiwnął lekko głową, dając im znak, żeby zachowali spokój. Przypomnienie, żeby powstrzymali się od działania. Jeszcze nie teraz. To drugi raz w tym roku, kiedy Ken przyprowadził kogoś, celując do niego z broni. Za pierwszym razem była to para turystów z plecakami, którzy, jak twierdził, ukradli mu rzeczy z domu. Okazało się, że było to dwoje potrzebujących pomocy, spragnionych ludzi chcących jedynie napić się wody – choć Ken utrzymywał, że to celowa zmyłka z ich strony. Tym razem przywlókł ze sobą jedną ofiarę. Chandler oderwał wzrok od strzelby i spojrzał na roztrzęsionego zakładnika, aby go uspokoić. I serce mu zamarło. Mężczyzna trzymany pod lufą idealnie pasował do rysopisu Heatha. Około metra sześćdziesięciu pięciu centymetrów wzrostu, jak opisał go Gabriel, krępy, o typowej budowie robotnika rolnego, doskonale sprawdzającej się przy dźwiganiu ciężkiego sprzętu. Miał potargane brązowe włosy, jakby unikał grzebienia od miesięcy i tygodniowy

zarost trochę ciemniejszy od koloru włosów. Był spocony jak mysz. Niewielki krzyżyk wisiał na jego szyi pod koszulą w zieloną kratę z oderwaną kieszenią. W spodniach do pół łydki przypominał drwala, który bez trudu mógłby przetrzymywać kogoś w lesie, a potem go zabić. Plamy krwi na ubraniu umacniały to przypuszczenie. – Czy ktoś go w końcu aresztuje? – zapytał Ken, dociskając lufę do pleców mężczyzny. Gestem ręki Chandler nakazał kolegom, żeby się cofnęli. Twarz Kena wyrażała frustrację. Niebezpieczną frustrację. – Zaraz się nim zajmiemy, Ken. Ale najpierw odłóż broń. Miał nadzieję, że jego głos brzmiał dostatecznie władczo, ale nie był tego pewny. – A dlaczego, do cholery, miałbym odkładać broń? – dopytywał Ken. – Ktoś musi go pilnować. – Odłóż ją, Ken – powtórzył Chandler. Nie potrafił przestać myśleć, że gdyby Ken wiedział, kim mógł być ten mężczyzna, nie ośmieliłby się do niego zbliżyć. Ken był szalony, ale nie głupi. – Nie odłożę spluwy, dopóki go nie aresztujecie – powiedział Ken głosem stłumionym przez brodę, jakby włosy kneblowały mu usta. Chandler zbliżył się odrobinę, żeby go lepiej słyszeć. Złe posunięcie. Ken zmienił pozycję i wydawał się jeszcze groźniejszy. Zakładnik coś mamrotał pod nosem. Błagał. Chandler postanowił udobruchać Kena. – W porządku, Ken, co on zrobił? – zapytał. – Lepiej spytaj, na czym go przyłapałem. Sierżant wyciągnął szyję, ale nie odważył się przesunąć reszty ciała, na wypadek gdyby to jeszcze bardziej rozsierdziło Kena. – Usiłował ukraść mi samochód. – Był w twoim gospodarstwie? – zapytał Chandler. Jeśli to był Heath, to z pewnością szukał samochodu, żeby uciec. Albo ścigać swoją ofiarę. – Nie, to było niedaleko Żółwia. Polowałem na te cholerne króliki. Wracałem do wozu, kiedy przyłapałem tego sukinsyna, jak chciał go uruchomić. Własność człowieka to własność człowieka – powiedział Ken. Oczy miał szeroko otwarte, niewinne, niemal jak u królików, na

które rzekomo polował. Chandler wiedział aż za dobrze, że historyjka o polowaniu to wciskanie kitu. Jeśli Ken znajdował się w okolicach Żółwia, było niemal pewne, że kradł jajka ze spółdzielni drobiarskiej. Ale sprawdzenie tego mogło poczekać na odpowiedniejszy moment. W tej chwili ważne było, żeby Ken się wycofał i pozwolił im przejąć więźnia, którego Chandler zamierzał przepytać i potwierdzić swoje przypuszczenia. – Masz absolutną rację, Ken, absolutną rację – zgodził się z nim. – A teraz, jeśli pozwolisz mi go przejąć, aresztuję tego człowieka. – Ja nie próbowałem… – odezwał się złapany mężczyzna, ale zaraz zamilkł, dźgnięty lufą w plecy. – Próbowałeś jak cholera i cię przyłapałem! – wykrzyczał Ken w ucho zakładnika, zanim obrócił się do Chandlera. – Odciski jego rąk… odciski jego palców są na kierownicy. I zanim coś sobie pomyślisz, uprzedzę cię, że nie mam nic wspólnego z krwią na jego ubraniu. Nie wrobisz mnie w to. Już ją miał, kiedy go dorwałem. – Wierzę ci, Ken, a teraz… – Nie tknąłem go palcem. Powiedz mu. – Ken ponownie dźgnął lufą więźnia w plecy. – To nie było… – wydukał zakładnik. – Aha, widzisz. – Ken nie pozwolił mu skończyć. – Widzę – odpowiedział Chandler. Zwrócił się do zakładnika, w którym z coraz większą pewnością widział podobieństwo do opisu Gabriela, opisu seryjnego mordercy. – Wszystko z tobą w porządku? W oczach młodego człowieka widać było urazę. – Nie, nic nie jest w porządku. Czy wyglądam na kogoś, u kogo wszystko jest w porządku? – powiedział, krzywiąc się z bólu. Jednak tym razem nie z powodu lufy, coś innego sprawiało, że cierpiał. Ken znowu dźgnął go lufą w plecy, aż zakładnik jęknął. – Powiedz im, co zrobiłeś, chłopcze. Albo co usiłowałeś zrobić, kiedy ci przeszkodziłem. – Ken, pozwól, że my się tym zajmiemy – powiedział Chandler. – Jeśli go zmuszę do przyznania się, nie będziecie mnie mogli o nic oskarżyć.

– Nie mam zamiaru o nic cię oskarżać, Ken, ale musisz odłożyć broń. I to zaraz! – Chandler zdał sobie sprawę, że kontynuowanie tego nie ma sensu. Im dłużej Ken stał, tym bardziej drżał mu palec na cynglu. – Niczego nie będzie można uznać za dowód, Ken, jeśli wymusisz na nim zeznanie bronią – wtrącił Luka. Chandler spiorunował posterunkowego wzrokiem. Teoretycznie Luka miał rację, ale jego wtrącenie się nie było pomocne. Przecież i tak mieli w rękach seryjnego mordercę, nie potrzebował oddzielnego śledztwa w sprawie o zabójstwo. – Ken! Broń! I to już! – Chandler wyciągnął rękę po strzelbę. Ale chociaż bardzo się starał, nie potrafił zapanować nad jej drżeniem. – To moja broń – odpowiedział Ken. – I dostaniesz ją z powrotem. – Mam prawo ją mieć. – Ale nie masz prawa celować z niej do ludzi. – Nawet do skurwiela, który chciał mi ukraść samochód? – Przyprowadziłeś go do nas. To wystarczy. – Nie przyznał się jeszcze – powiedział Ken. Zakładnik ponownie się skrzywił i zacisnął szczęki. Otaczała go aura człowieka pokonanego. Seryjny morderca złapany zupełnie przypadkowo, a jego starannie ułożone plany wzięły w łeb przez nierozgarniętego – ale niebezpiecznego – tubylca. Widząc, że Ken nie zamierza oddać strzelby, Chandler zwrócił się do zakładnika: – Próbowałeś ukraść jego samochód? Odpowiedzią było skinienie głową. Zeznanie złożone pod groźbą. – Tak, próbowałem ukraść jego samochód. Musiałem. Musiałem uciekać, bo tam był… Wyznanie zostało przerwane kolejnym dźgnięciem lufą strzelby. – Pieprzysz głupoty, chłopcze. Nie masz żadnego wytłumaczenia. Wy gnoje z miasta myślicie, że tutaj wszystko ujdzie wam płazem. – Słyszałeś przyznanie się do winy, Ken. Teraz możesz go puścić – powiedział Chandler. – Ale nie wyraził skruchy.

– Ken! Maloney skrzywił się niezadowolony, ale odsunął lufę od pleców zakładnika i skierował ją w stronę sufitu. Chandler odetchnął głęboko i poczuł, że napięcie, które zapanowało na posterunku zelżało, wyprostowane ramiona zgarbiły się w jednej chwili. Tanya i Luka rzucili się, żeby odizolować Kena od jego ofiary. Chandler podszedł do zakładnika, podczas gdy Tanya usiłowała odebrać Kenowi broń. – Strzelba jest moja. – Na czterdzieści osiem godzin, Ken – odezwał się Chandler. – Żebyś miał czas się uspokoić. Następnym razem, jak zobaczysz intruza, zadzwoń do nas. – Chcę ją z powrotem. Za dwa dni, sierżancie. Ta broń jest mi potrzebna. – Maloney nachmurzył się; bez broni wyglądał na zagubionego, w oczach miał urazę, jakby wyrwano mu z ramion jego jedyne dziecko. – Dwa dni – powtórzył Chandler, ignorując pełne frustracji spojrzenie Tanyi. Znał jej opinię. Uważała, że tylko policjanci powinni mieć dostęp do broni. Mogło chodzić o jej trójkę dzieci, ale tak naprawdę zwyczajnie nie lubiła broni. Mimo tego nie bała się wycelować dla dobra sprawy. Chandler dał jej znak głową, żeby wyprowadziła Kena z posterunku. Chociaż raz Maloney był najmniej niebezpiecznym szaleńcem na posterunku. Ken wyszedł, a Chandler wpatrywał się w podejrzanego, który trzymał głowę nisko opuszczoną; nic w jego spoconych, pucołowatych policzkach nie wskazywało, że mógłby zamordować pięćdziesiąt cztery osoby. Niemniej, kiedy Chandler podszedł bliżej, podejrzany spojrzał na niego, a w zwężonych oczach błysnął cień złośliwości. Mężczyzna głęboko odetchnął i odchrząknął, odsłaniając przy tym zęby. Chandler opuścił dłoń na pistolet i dotknął metalu, gotów w każdej chwili wyciągnąć broń. – Musiałem ukraść samochód. Musiałem – wyszeptał podejrzany. Luka stanął przy ramieniu mężczyzny i czekał na dalsze polecenia. Chandler skierował wzrok na drugą stronę pokoju. Wiadomość została zrozumiana, posterunkowy się wycofał. – Nazywasz się Heath? – zapytał Chandler. Palcami obejmował

broń. Ranny mężczyzna podniósł powoli głowę. Szczęki miał mocno zaciśnięte. Wyglądał na człowieka, który został przyłapany na gorącym uczynku. Ciemnobrązowe oczy wpatrywały się w sierżanta, zanim omiotły spojrzeniem pozostałych policjantów. Chandler był w gotowości, zacisnął mocniej dłonie. Jeśli zatrzymany miał zamiar spróbować ucieczki, to właśnie teraz. Mężczyzna skinął głową. Wyraz jego twarzy świadczył raczej o zdezorientowaniu, nie wyglądał groźnie. – Skąd pan…? – Czy nazywasz się Heath? – powtórzył Chandler. – Tak. Mam na imię Heath. Na nazwisko Barwell – odpowiedział podejrzany, marszcząc czoło. Nie okazywał żadnych oznak bólu. To wszystko było grą. Choć bardzo przekonującą. – Jesteś ze wschodu? – Tak, z Adelajdy. – Co cię tu sprowadza? – Chandler zaczynał od łatwych pytań, by uśpić czujność Heatha. – Praca. – Jaka praca? – Jakakolwiek. Na farmie, zbieranie owoców, harówka. Niech pan wymieni cokolwiek, a ja na pewno już to w życiu robiłem. – Zatem dobrze znasz to miejsce? – Nie. – Heath wolno pokręcił głową. Chandler zwrócił uwagę na podejrzliwość i wahanie w głosie mężczyzny, który zdawał się szukać bezpiecznej ścieżki przez pole minowe. – Barwell, będę musiał cię aresztować… – Musiałem ukraść… wziąć ten samochód – wydukał Heath. – Uciekałem przed… – Samochód nas nie interesuje. – Chandler wszedł mu w słowo, chwycił jego ręce i wygiął na plecy, tak aby zapiąć kajdanki na nadgarstkach. Przedramiona i nadgarstki były poobcierane do krwi, a dłonie w pęcherzach od upału albo ciężkiej pracy. – Chcemy z tobą porozmawiać o kilku morderstwach.

W tej samej chwili skute ręce wyszarpnęły się z uścisku. Heath obrócił się do sierżanta, oczy mu płonęły. Kiedy odsunął się o krok od Chandlera, Tanya i Luka podeszli bliżej. – O tym właśnie chciałem panu powiedzieć – wydyszał Heath. – Chcesz się przyznać? – zapytał Chandler, zwalczając w sobie dziwne uczucie rozczarowania i ekscytacji jednocześnie. Ale jeśli zeznanie oznaczałoby, że nie musiałby włączać w to Mitcha, wtedy… – Co pan rozumie przez to, czy chcę się przyznać? To mnie zaatakowano – powiedział Heath, kiwając głową, jakby wskazywał kierunek. – Tam na górze. W lesie. Tanya i Luka zmusili podejrzanego, żeby usiadł na krześle. Chandler stanął przed nim i zastanawiał się, dokąd Heath zmierzał. Wprowadzał ich w błąd? Kłamał, żeby ocalić własną skórę? Pogrywał? – Nie bardzo rozumiem – powiedział, włączając się do gry. – Chodziło mi o to – zaczął Heath, a w jego głosie słychać było urazę – że ktoś mnie porwał i usiłował zabić. Udało mi się stamtąd uciec, ale wpadłem na tego drania ze strzelbą. – Kto cię zaatakował? – zapytał Chandler. – Za którym razem? – Tam, w lesie. – Powiedział, że ma na imię Gabriel – odparł Heath, oblizując spękane usta. To imię wywołało milion skojarzeń w umyśle Chandlera, ale to Tanya się odezwała, nadal napięta jak struna i gotowa rzucić się na niego. – Jak on wyglądał, ten Gabriel? – Był wysoki… wyższy ode mnie. Może wzrostu sierżanta. – Wskazał brodą Chandlera. – Ale szczuplejszy. Mówił… sam nie wiem… jakby był z tych okolic. Nie, nie był stąd, pomyślał Chandler. Gabriel definitywnie pochodził z Perth, choć, jak Chandler przypuszczał, dla kogoś ze wschodu Australii wszyscy mieszkańcy zachodu mówili w podobny sposób. Upomniał się, żeby nie wpaść w tę samą pułapkę. Nonszalanckie sprowadzanie wszystkiego do stereotypu było równoznaczne z bylejakością pracy policji.

– Coś jeszcze? – zapytał Chandler. Uszczegółowienie rysopisu niewiele by dało. Nic nie gwarantowałoby pewności, że chodzi o Gabriela Johnsona. – A co chce pan wiedzieć? – odpowiedział Heath pytaniem. – Był pańskiego wzrostu, opalony, miał kilkudniowy zarost, ale jego twarz była, no nie wiem, tak jakby za młoda. Jakby miał przyklejony zarost, bo zupełnie do niego nie pasował. Mówił łagodnym głosem. Gładkim jak jedwab. To przesądziło sprawę. Heath opisał Gabriela niemal idealnie. Prawdę mówiąc, może nawet trochę za dobrze go zapamiętał, co wskazywałoby raczej na długą obserwację, a nie szybkie spojrzenie. Zwłaszcza w przypadku człowieka, który jest wystraszony. Chandler popatrzył na kolegów. Tanya wydawała się równie oszołomiona jak on. Luka wpatrywał się w niego, szukając wskazówek, co robić dalej. Ostatni członek zespołu, Nick, tkwił przy biurku w dyżurce, patrzył na wszystko szeroko otwartymi oczami i nieźle się bawił. Heath przerwał ciszę. – I właśnie dlatego próbowałem wziąć samochód. Uciekałem, żeby ratować życie. Musicie mi uwierzyć. – Ta prośba była skierowana do Chandlera. Jednak policjant nic nie odpowiedział, miał mętlik w głowie. – Sierżancie? – rzucił Luka, domagając się odpowiedzi. Chłopak lubił takie wejścia, kiedy ktoś był pod presją, zwłaszcza jeśli był jego szefem. – Zamknijcie go w celi – odezwał się Chandler. To była jedynie taktyka grania na zwłokę, najlepsze, co mógł zrobić, dopóki nie zbierze myśli. Kiedy Luka skinął głową, Heath eksplodował, daremnie usiłując uwolnić się od dwóch policjantów, siłą stawiających go na nogi. – Nie możecie tego robić! – krzyczał, gdy prowadzili go do celi. – Mam swoje prawa. Nie możecie mnie zamykać! – Możemy, jeśli jesteś podejrzany o popełnienie przestępstwa – odparł Chandler. – O co?

– Zacznijmy od kradzieży samochodu. – On usiłował mnie zabić! – W takim razie w celi będziesz bezpieczny – powiedział Chandler, słuchając jak słowa oburzenia cichną w korytarzu.

8 Chandler siedział przy biurku Tanyi i usiłował uporządkować myśli. Miał dwóch mężczyzn, z których każdy twierdził, że został zaatakowany przez tego drugiego. Jeden był w areszcie, drugi przebywał na wolności. Który z nich mówił prawdę? Który jego zdaniem mówił prawdę? Ten, który przyszedł tu dobrowolnie, czy ten, którego przyprowadzono pod bronią? Postanowił zacząć od tego, którego miał pod ręką. – Zadzwonić do komendy głównej? – Entuzjastycznie brzmiący głos Nicka przerwał ciąg myśli Chandlera. – Muszę się zastanowić. – Możemy tu mieć seryjnego mordercę, sierżancie. – Głos Nicka aż pulsował ekscytacją. Luka wszedł do biura z zaplecza, gdzie znajdowały się cele. – Jest pod kluczem? – zapytał Chandler. – Aha – odpowiedział Luka i wyjął puszkę coli z lodówki. Chandler miał wrażenie, jakby temperatura na posterunku wzrosła, co właściwie było niemożliwe przy panującym upale. – Ale mógłbyś trochę utemperować wyobraźnię Nicka, żeby go za bardzo nie poniosła. Chandler się z nim zgodził. Do jego obowiązków należało kontrolowanie emocji pracowników, choć w tej chwili miał problem z własnymi odczuciami. – Nie wiemy z czym mamy do czynienia. To może być zwykła sprzeczka między przyjaciółmi, która wymknęła się spod kontroli. Musimy zebrać trochę faktów, zanim zawiadomimy komendę główną. I wszyscy musimy zachować spokój.

* To była mantra, którą Chandler powtarzał w myślach, stojąc przed pokojem przesłuchań i starając się uspokoić. W pokoju siedział mężczyzna, który zamordował pięćdziesiąt cztery osoby. Albo młodziak, który pokłócił się z przyjacielem i stanowił zagrożenie nie większe od muchy brzęczącej przy lampie na suficie. Przez dwadzieścia minut Heath był trzymany w celi, żeby zmiękł i dopiero potem go tu przyprowadzono. W trakcie tych dwudziestu minut Chandler zadzwonił do Jima, który poinformował go, że nie ma nic do zameldowania, jeśli chodziło o Gabriela, ich świadka i ofiarę, a teraz potencjalnego podejrzanego. Kazał Jimowi dalej prowadzić obserwację i dzwonić, gdyby cokolwiek się zmieniło. Po przesłuchaniu planował sprowadzić Gabriela na posterunek. Chandler wszedł do pokoju przesłuchań. Heath siedział przy stole, skuty kajdankami. Tanya stała w gotowości na tyłach pomieszczenia. Kiedy Chandler usiadł, Heath miał mocno zaciśnięte powieki. Sierżant pozwolił mu na chwilę medytacji, wpatrywał się w niego, jednocześnie zaniepokojony i podekscytowany tym, co miał odkryć. – Jesteś z nami, Barwell? Heath otworzył oczy i skoncentrował wzrok na Chandlerze. Tam, gdzie Jenkins spodziewał się chłodu i wyrachowania, było jedynie znużenie i spojrzenie wskazujące na to, że ten człowiek nie spał od dłuższego czasu albo na to, że jego umysł zmagał się ze straszliwą tajemnicą. – Oczywiście, że jestem – odpowiedział Heath, unosząc skute dłonie. Zmęczony, ale nie na tyle, żeby się odciąć. – Muszę ci zadać kilka pytań – odezwał się Chandler. – Powiedziałem wszystko, co wiem. Powiedziałem, kto mnie przetrzymywał i kto usiłował mnie zabić. Podałem nawet jego rysopis, a mimo to, to ja zostałem aresztowany. – Ukradłeś samochód, Barwell. – I to też wyjaśniłem. Uciekałem przed mordercą. To

usprawiedliwia oskarżenie o próbę kradzieży samochodu, prawda? – Zamilkł na chwilę, bo uświadomił sobie, że właśnie przyznał się do popełnienia przestępstwa. – Nie możecie tego wykorzystać, nie zaczęliście jeszcze przesłuchania ani nie zapoznaliście mnie z moimi prawami. – Pot spływał mu po twarzy, szybko pochłaniany przez brodę, która wydawała się o ton ciemniejsza niż przed dwudziestoma minutami. – O samochodzie już wiem – powiedział Chandler. – Chcę dowiedzieć się reszty. Chcę, żebyś opowiedział mi swoją historię. Jak tu trafiłeś. Zapadło długie milczenie, jakby Heath zastanawiał się, czy może zaufać Chandlerowi. Zresztą to nie miało znaczenia. W tej sytuacji nie miał wyboru. Oparł plecy o krzesło, wsunął palce we włosy, jeszcze bardziej je mierzwiąc, a potem przesunął dłonie w dół twarzy, równie ogorzałej, jak twarz Gabriela. Ale na tym ich podobieństwo fizyczne się kończyło. * Ich historie okazały się niemal identyczne. Podobnie jak Gabriel, Heath był bez pracy, bez centa przy duszy i wędrował w głąb lądu, żeby znaleźć zatrudnienie na jakiejś farmie. – Znałeś nazwę tej farmy? Lokalizację? Numer telefonu? – Co, może miałem zadzwonić z wyprzedzeniem i zarezerwować sobie miejsce? – Heath odwarknął. – No przecież musiałeś mieć jakieś wskazówki, które skłoniły cię do przejechania taki szmat drogi. Heath westchnął, zrezygnowany. – Robiłem to, co zwykle robię: poszedłem na żywioł. Jakiś zbieracz owoców na wybrzeżu powiedział mi, że najlepiej będzie jak ruszę w głąb lądu, bo większość trzyma się blisko wybrzeża, żeby łatwiej się przemieszczać. Jest duża konkurencja. – Heath popatrzył na Chandlera. – Zdawanie się na przypadek chyba nie jest przestępstwem, prawda?

Nie było, ale też osłabiało jego wiarygodność. Chandler potrzebował czegoś więcej. – Mów dalej. – No cóż, stałem na poboczu szosy za Port Hedland, bo chciałem się zabrać na łebka, kiedy Gabriel się zatrzymał. – Jakim samochodem jechał? – Nie wiem. Wrak nie samochód. Kolor też miał gówniany. – Marka? Heath wzruszył ramionami. – Zatrzymał się. I tylko to mnie obchodziło. Poobijany gruchot czy nie, zawsze jest lepszy od wleczenia się na nogach w tym pierdolonym upale. – Numer rejestracyjny? Heath westchnął i zamknął oczy. – Skoro nie pamiętam nawet marki, to skąd przypuszczenie, że akurat zapamiętałem jego numer? Chandler nic nie odpowiedział. Opisy samochodu podane przez obu, Gabriela i Heatha, pokrywały się, były tak samo nieprecyzyjne. – Zawsze jeździsz okazjami? – zapytał Chandler. – Tylko wtedy, gdy nie mam innego wyboru. – Nie miałeś złych przeczuć w związku z kierowcą? – Był wysoki i chudy. Gdyby coś kombinował, na pewno bym sobie z nim poradził. Przedstawił się jako Gabriel i wracał z miasta z zakupami. Zrobił zapasy. – Coś jeszcze? Heath wbił wzrok w ścianę. – Tylko to, że mieszkał w tej okolicy, sam. Wydawał się szczery. To znaczy, nie był zbyt rozmowny, a kiedy już coś powiedział, mówił tak cicho, że ledwie go słyszałem. Pomyślałem, no wiesz sierżancie, że może był gejem. – Ponownie spojrzał na Chandlera. – Nie, żebym miał coś przeciwko nim… Co ludzi kręci, to ich sprawa. To znaczy, nie nienawidzę ich ani nic takiego – powiedział Heath, wyraźnie z trudem dobierając słowa. Chandler nie przerywał mu w nadziei, że zdradzi coś więcej. – Chcę przez to powiedzieć, że się nie bałem. Miałem kontrolę nad

sytuacją. – Heath zamknął oczy i zamyślił się na chwilę. – Wydawało mi się, że mam kontrolę nad sytuacją. Zapytałem czym się zajmuje, z uprzejmości i takie tam, ale marzyłem tylko o tym, żeby się przespać kilka godzin. Nie znałem go, dlatego się nie zdrzemnąłem. – O czym rozmawialiście? – Tak naprawdę o niczym. Powiedziałem mu, że jestem z Adelajdy i że to miejsce jest równie jałowe, jak tereny od Coober Pedy do Alice Springs, ale tam właśnie są pieniądze. Jechaliśmy w głąb lądu. Minęliśmy kilka zjazdów… – Czy miałeś wrażenie, że coś jest z nim nie tak? – Chandler mu przerwał. – Nie, tyle tylko że mijał miejsca, gdzie mógłbym znaleźć pracę. Ale wyjaśnił mi, że wszyscy tam jeżdżą. Miał takie powiedzenie… – mówił Heath, przenosząc spojrzenie na sufit – że zatrzymywanie się przy pierwszym napotkanym zbiorniku wodnym… – Spojrzał na Chandlera. – Zna je pan? Chandler pokręcił głową, bo chciał żeby Heath kontynuował. – Coś takiego, że człowiek tam idzie, ale zwierzęta stratowały dno i zamuliły wodę, która stała się zbyt brudna do picia. Powiedział, że farmy bardziej oddalone są lepsze. Miło było jechać, zamiast piec się na poboczu drogi. Powiedział, że ma wodę na tylnym siedzeniu, jeśli chciałbym się napić. – Heath skrzywił się. – Nie widziałem powodu, żeby z tego nie skorzystać. Chciało mi się pić. Chandler dobrze wiedział, dokąd zmierza ta opowieść. Woda z jakimś świństwem. Podobnie, jak opisywał to Gabriel. – Minęło kilka minut zanim zacząłem odpływać. Było tak, jakbym się wyłączał. W pierwszej chwili pomyślałem, że po prostu się odprężam, że mija zaniepokojenie wywołane jazdą samochodem z obcym człowiekiem i że gorące powietrze wpadające przez okno mnie usypia, ale było coraz gorzej, aż w końcu nie czułem rąk i nóg. I wtedy musiałem stracić przytomność. Przypuszczam, że do wody czegoś dosypano. Chandler pozwalał mu mówić, a sam notował. – Obudziłem się w szopie z narzędziami. – Heath wciągnął powietrze. – Pachniało tam żywicą z porąbanego drewna leżącego

w kącie. Byłem zakuty w jakieś staroświeckie kajdany, które raniły mi nadgarstki. – Pokazał Chandlerowi spuchnięte nadgarstki i pozdzieraną skórę na przedramionach. – Na nogach też. Byłem zakuty w kajdany, jakie ogląda się na starych filmach o Nedzie Kellym. To żelastwo było przymocowane łańcuchami do ściany. Nie chciał, żebym stamtąd wyszedł. – Możesz dokładnie je opisać? Heath pokiwał głową. – Miały kształt litery D… były połączone łańcuchem. Na nogach miałem takie same. Ręce przykuł mi do ściany, ale nogi nie, tyle że łańcuch był zbyt ciężki, żebym mógł się poruszać. Miałem wrażenie, że stopy zostały zatopione w betonie. Wołałem o pomoc, ale z zewnątrz słyszałem tylko skrzeczenie i ćwierkanie ptaków… i odgłosy jakiegoś ruchu zza ściany. Wtedy domyśliłem się, że zostałem przykuty w szopie na narzędzia obok jakiejś chaty. Zaniepokoił mnie widok narzędzi, które tam były. – Wpatrywał się w Chandlera. – Kiedy człowiek jest uwięziony wszystko wydaje się złowieszcze. Krzyczałem, aż rozbolało mnie gardło, ale Gabriel się tym nie przejmował. Wiedział, że w okolicy nie ma nikogo, kto mógłby mi pomóc. Zjawił się w drzwiach po jakimś czasie, ani zły, ani zadowolony… stał tam i tyle. Błagałem go, żeby mnie wypuścił, ale on tym swoim dziwnym, miękkim głosem kazał mi się uspokoić. Przestraszyłem się, że coś mi zrobi, a on wspomniał tylko coś o pięćdziesięciu pięciu. Zapytałem, co do cholery przez to rozumie, ale rzucił, że ma coś do zrobienia i wyszedł. Powiedziałem mu wcześniej, że nie musi mnie zabijać. I wtedy usłyszałem coś, co do tej pory wywołuje u mnie dreszcze: „Tym się nie zamartwiaj. Nie martw się o nic. Oczywiście, że zostaniesz zabity”. Heath wpatrywał się w Chandlera, jakby powaga tamtej groźby powróciła do niego z całą siłą. – Skoro Gabriel tak bardzo chciał cię zabić, jak udało ci się uciec? – Chandler nie owijał w bawełnę. Podejrzany położył skute przedramiona na blacie stołu. W rany na skórze nadgarstków powbijał się wszędobylski pył. – Nie przestawałem szarpać za łańcuch, bo miałem nadzieję, że

kajdany były stare i w końcu pękną. I tak się stało. Odpadł jeden z zamków. Zamarłem na kilka sekund, patrzyłem na kawałek żelastwa leżący na ziemi i nie wierzyłem własnym oczom. Sięgnąłem po siekierę i zamachnąłem się, żeby uwolnić drugą rękę, ale uważałem, żeby jej sobie nie odrąbać. Waliłem w żelazo i nasłuchiwałem, czy on nie idzie. – I nie przyszedł? Heath uśmiechnął się, wyraźnie dumny z siebie. – Ponownie zacząłem krzyczeć, żeby zagłuszyć odgłosy walenia. Im mocniej uderzałem, tym głośniej się darłem. Zdołałem na tyle odgiąć żelastwo, że wyciągnąłem z niego rękę. – Zapatrzył się na opuchniętą dłoń. – To samo miałem zamiar zrobić z kajdanami na nogach, ale znalazłem do nich klucz wiszący na gwoździu. Chciałem użyć siekiery, żeby rozwalić drzwi szopy, ale okazała się strasznie tępa. Dlatego otworzyłem drzwi prowadzące do chaty i zajrzałem do środka. – Heath zamknął oczy i odtwarzał w pamięci tamtą scenę. – Był w środku, odwrócony do mnie tyłem. Wokół siebie miał papiery i mapy, jakby coś planował. Prawdopodobnie szukał miejsca, gdzie mnie pochowa. – Zatem był do ciebie odwrócony plecami? – zapytał Chandler. – Aha. – A ty miałeś siekierę? – Aha. – Dlaczego nie zaatakowałeś? Heath milczał przez chwilę, jakby sam sobie zadawał to pytanie. – Chciałem jedynie wydostać się stamtąd, sierżancie. Po chwili on się odwrócił i gapił na mnie. Wyglądał na równie wystraszonego jak ja. Rzuciłem się do drzwi, wypadłem na zewnątrz i zacząłem uciekać. Kurewsko nie znoszę matki natury. – Ale przecież pracujesz na powietrzu – przypomniał mu Chandler. – Tylko dla pieniędzy. Każdego dnia najchętniej zamieniłbym to na cegły, asfalt i klimatyzację, ale brak mi rozumu i kwalifikacji, żeby drapać się po tyłku za biurkiem. – Zatem uciekłeś, ale on nie odpuszczał? – Chandler sprowadził go ponownie na ziemię.

– Nie. Ma pieprzoną budowę rasowego biegacza średniodystansowego. Udało mi się zostawić go w tyle aż do chwili, kiedy dobiegłem do grobów. – Grobów? – zapytał Chandler, udając niewiedzę. – No tak, grobów. Przynajmniej tak mi się wydawało, że to groby. To natychmiastowe skorygowanie zdania przez Heatha sprawiło, że Chandler stał się podejrzliwy – jakby podejrzany udawał, że nie wie zbyt wiele. – Ile było grobów? – Chyba sześć. Przez te groby i upał miałem wrażenie, że trafiłem do piekła. – Heath uśmiechnął się słabo, ale jego uśmiech szybko zniknął, kiedy zobaczył, że Chandler go nie odwzajemnił. – Pobiegłem w stronę szczytu, bo pomyślałem, że znajdę tam jakąś drogę, ale nic nie znalazłem poza trzymetrowym urwiskiem. Wtedy mnie dopadł i przewrócił na ziemię. – Heath odchrząknął. – Niewiele pamiętam z naszej walki poza tym, że żaden z nas nie zadał drugiemu porządnego ciosu. Turlaliśmy się po ziemi i staraliśmy zająć pozycję dogodną do uderzenia, ale znaleźliśmy się poza krawędzią i spadliśmy. Pamiętam, jak pomyślałem, że umarłem, nie miałem powietrza w płucach, nie mogłem ruszyć ręką ani nogą. A potem chyba zemdlałem i ocknąłem się jakiś czas później. Wpatrywałem się w szczyt. Nie miałem pojęcia, gdzie jestem. – Jak długo byłeś nieprzytomny? – Nie wiem. Słońce nadal stało wysoko, więc pewnie kilka godzin. – W porządku – powiedział Chandler. – A gdzie był Gabriel? – Leżał obok mnie. Cały pokaleczony i w siniakach. Żył czy nie… gówno mnie to obchodziło. Zostawiłem go tam. Zatem żaden z podejrzanych nie próbował zabić tego drugiego. Chandler założył, że gdyby któryś z nich naprawdę był seryjnym mordercą, na pewno skorzystałby z każdej nadarzającej się okazji. Jedno było pewne – któryś z nich kłamał. Heath kontynuował opowieść: – Błądziłem kilka godzin, zanim natrafiłem na polną drogę. Poszedłem nią i dotarłem do farmy. Wyglądało na to, że nikogo nie ma, dlatego postanowiłem pożyczyć samochód. To właśnie tam zastał

mnie ten pojeb ze strzelbą. I teraz jestem tutaj. Siedzimy i rozmawiamy, podczas gdy psychopata grasuje po okolicy. Chandler pochylił się, żeby lepiej widzieć reakcję Heatha. – Ten, jak go nazywasz, psychopata opowiedział dokładnie taką samą historię, tylko w niej to ty go porwałeś i usiłowałeś zabić. Heathowi opadła szczęka, pobladł i zaczął gwałtownie mrugać. – Złapaliście go? – Aha – rzucił Chandler. Heath milczał przez chwilę. – On kłamie. – W porządku. Ale po co? – zapytał Chandler. – Jak to po co? – Po co Gabriel miałby kłamać? Heath przesunął się na krawędź krzesła, którego nogi zaszurały o podłogę. – Powiedziałem już. Bo to psychopata? – Chodziło mi bardziej o konkretny powód. Czy jest ktoś, kto chciałby cię porwać i zabić? Nienawidzi cię wystarczająco, żeby cię wrabiać? Jacyś wrogowie? Długi? Cokolwiek? – Nie trzeba się zesrać, żeby gówno mieć – burknął Heath. Może to pierwsze prawdziwe słowa, jakie wypowiedział, pomyślał Chandler. Sierżant odniósł wrażenie, że mężczyzna był cały czas wewnętrznie napięty jak przerażony kot, wczepiony pazurami w miękkie ubranie. – On jest po prostu psychopatą, sierżancie… proszę pana… czy jakkolwiek trzeba mówić. – Sierżant jest w porządku. Nerwowość krępego mężczyzny stawała się coraz bardziej widoczna, kolana pod stołem chodziły mu w górę i w dół niczym tłoki. – Nie ma już nic, co mógłbym powiedzieć, sierżancie. Chandler skinął głową. Wycisnął z niego tyle, ile się dało. Potrzebował czasu, żeby zaplanować następny ruch. W tej chwili miał słowo jednego obcego człowieka przeciwko słowu drugiego obcego człowieka i własną opinię o tym, który mówił prawdę. O ile którykolwiek z nich mówił prawdę.

– Mogę już iść? – zapytał Heath. – A dokąd? – Chandler odpowiedział pytaniem. – Dokądkolwiek. – Myślę, że najlepiej będzie, jak tu zostaniesz, nie sądzisz? Skoro seryjny morderca na ciebie poluje. Heath otworzył usta, jakby chciał zaprotestować, ale nic nie powiedział. Chandler i Tanya wyszli z pokoju przesłuchań i wrócili do biura. Zastali tam Lukę, chodzącego w tę i z powrotem między biurkami, wymachującego ramionami, jakby chciał związać je w supeł. – No i? – zapytał Luka. – Będziemy musieli go zatrzymać – odpowiedział Chandler. Oczy Luki aż zabłyszczały, ale to Nick się odezwał. – I jak, on to zrobił? – Nie wiem – powiedział Chandler. – Ich zeznania są identyczne. – Nie mogą być identyczne – rzucił Luka. – Ale są. Niemal słowo w słowo. – Tanya włączyła się do rozmowy. – No to o co go teraz oskarżymy? – zapytał Nick. – Jeszcze nie wiem – przyznał Chandler. Obrócił się do Tanyi. – Zamknij go w celi. I bądź ostrożna. Mówił poważnie. Nawiązał z nimi wszystkimi bliskie więzi. Ostatnią rzeczą na jaką miał ochotę było tłumaczenie Simonowi, Errolowi i Katie, że coś się przydarzyło ich mamie. Podobnie jak niepełnosprawnej matce Jima. Nie dalej jak w zeszłym roku pochowali ojca Jima, staruszek przegrał walkę z rozedmą płuc, której nabawił się w kopalni. Mężczyzna, który równie dzielnie walczył na wojnie, jak walczył z chorobą. Mężczyzna, który nalegał, by jego pogrzeb był okazją do celebrowania życia. I dostał to, czego chciał. Świętowanie trwało trzy dni, a niektórzy z żałobników ledwie wyszli z tego żywi. I chociaż o pozostałych dwóch wiedział mniej, dobro Nicka i Luki leżało mu na sercu. Lubił Lukę, mimo jego widocznych wad, i Nicka, bo trudno było nie żywić rodzicielskich uczuć wobec chłopaka, który przejechał cały kraj aż z Melbourne, żeby tu pracować. To właśnie ta ojcowska troska sprawiała, że nie wyrywał się z posyłaniem Nicka w teren, choć wiedział, że niedługo będzie musiał się z tym pogodzić

i wypuścić go w świat. – Umieśćcie go w najdalszej celi. Sprowadzę tu Gabriela i nie chcę, żeby znaleźli się blisko siebie. – Wbił wzrok w Tanyę i Lukę. – I nie róbcie niczego, nie mając wsparcia od siebie nawzajem. Musimy uważać obu mężczyzn za wyjątkowo niebezpiecznych.

9 W mieście panował spokój, nawet większy niż zwykle, jakby seryjny morderca grasował w nim i zabijał mieszkańców jednego po drugim, podczas gdy on zajęty był przesłuchiwaniem Heatha. Chandler miał wrażenie, że upał zbliżył się do punktu wrzenia. Droga do hotelu prowadziła obok domu jego rodziców, zastanawiał się, czy powinien podjechać i porozmawiać z Sarah. Może babcia próbowała zabrać jej telefon. A mała szalała, gdy tak się działo. Nie zatrzymał się, miał znacznie poważniejsze obowiązki niż fochy jedenastolatki. Jim tkwił na poprzedniej pozycji przy hotelu, równie nieruchomy jak wskazówki na miejskim zegarze, pokryte kurzem od kilku lat, jak relikt przeszłości w erze technologii cyfrowych. Kiedy Chandler zaparkował, Jim wysupłał się z radiowozu, czarny i tyczkowaty, jak drzewo nadpalone uderzeniem pioruna. – Nadal tam jest – zameldował Jim, uprzedzając pytanie szefa. – A tak przy okazji, za co go zatrzymujemy? – Do dalszego przesłuchania. Coś mi nie pasuje w jego zeznaniach – odpowiedział Chandler, przechodząc na drugą stronę ulicy. Zatrzymał się tuż przed wejściem do hotelu. – Prawdę mówiąc, Jim, jest dokładnie odwrotnie. To wszystko jest zbyt idealne. Muszę się dowiedzieć dlaczego. Zastali Ollie’ego w recepcji, pochylonego nad gazetą. Zaplanowane na ten dzień wyścigi były pomazane, niektóre wzięte w czarne koło, nazwiska popodkreślane; to był szyfr, którego nikomu nie udało się złamać. Ollie zaskoczony, zmarszczył brwi. – Co tu znowu robicie? Wiecie, że nie lubię dwóch wizyt gliniarzy

jednego dnia. Pierwsza to spotkanie towarzyskie, ale druga oznacza kłopoty. – Potrzebny nam twój gość. Ollie wyglądał na oburzonego. – Ale który gość? Mam mnóstwo gości. – Na dowód przesunął książkę meldunkową w stronę sierżanta. Chandler ją zignorował. – Zaprowadź mnie do jego pokoju, Ollie – powiedział Chandler rozkazującym tonem. Nadal mamrocząc coś pod nosem, Ollie zaprowadził ich do apartamentu prezydenckiego na piętrze. Chandler odsunął Ollie’ego na bok i powiedział szeptem do Jima: – Plan jest taki. Prosimy go, żeby pojechał z nami na posterunek, bo chcemy mu zadać kilka dodatkowych pytań. Jeśli będzie się opierał, skujemy go i zawieziemy siłą. Chandler zapukał. Nie powiedział jednak, kto puka ani w jakiej sprawie. Nie było potrzeby dawać Gabrielowi szansy na ucieczką albo uzbrojenie się. Najbezpieczniej było założyć, że jest mordercą. Nic. Chandler zapukał ponownie, tym razem głośniej w nadziei, że jeśli Gabriel śpi, to go obudzi. Znowu nic. Ollie podszedł do nich i powiedział szeptem: – Wcześniej brał kąpiel. Zużył niemal całą ciepłą wodę. Będę musiał rozwiesić brudną pościel na dworze, żeby słońce załatwiło wszystkie zostawione przez niego robaki. – Masz uniwersalny klucz? – zapytał zniecierpliwiony Chandler. – Tak, jedna chwila! – odpowiedział Ollie głośnym szeptem. Chandler popatrzył na niego. – Pospiesz się. Ollie gmerał przez chwilę kluczem przy zamku, dając Gabrielowi mnóstwo czasu, ku niezadowoleniu Chandlera. Jego but o rozmiarze czterdzieści pięć byłby skuteczniejszy. Kiedy Ollie otworzył drzwi, Chandler odsunął go na bok i wszedł do środka z wyciągniętym pistoletem. Jim nie odstępował go na krok. Pokój był pusty. – Gabriel? – warknął Chandler, przechodząc szybko z pokoju do

łazienki. Obudowana drewnem wanna była pełna wody, ale po Gabrielu ani śladu. – Jest coś? – zapytał głośno przez ramię. – Nic – odpowiedział Jim. Gabriel zniknął. * Szukali go. W pokojach, szafach, pod schodami, w pralni i w lobby. Daremnie. Nie było śladu po podejrzanym, ani, prawdę mówiąc, po jakimkolwiek gościu hotelowym. Kuchnia świeciła pustkami, znaleźli tam jedynie garnki, patelnie i szczurze bobki. Gabriel rozpłynął się w powietrzu. Kiedy skończyli poszukiwania, Chandler pomyślał, że w krótkim czasie pomiędzy odstawieniem Gabriela do hotelu i pojawieniem się Heatha na posterunku, Gabriel mógł stać się ofiarą mordercy. Heath miałby na to bardzo mało czasu, ale mógł przecież przyczaić się w okolicy posterunku, potem ruszyć za nimi do hotelu i zabić Gabriela? Jednak gdyby tak było, to jakim cudem Ken zdołałby złapać Heatha? Czy mógł skorzystać z podwózki i wrócić na jego farmę? Gospodarstwo Kena było oddalone od miasta o dobrych piętnaście kilometrów. Po powrocie do recepcji, Chandler zaczął wypytywać Ollie’ego. – Słyszałeś jakieś podejrzane odgłosy? – Nic, poza kąpielą. – A nie mógł cię minąć niezauważony? – Siedzę tu cały czas. Nie ma takiej możliwości, żebym go nie zauważył. A właściwie to czego ty od niego chcesz? Ollie mógł być pozbawiony skrupułów, ale głupi na pewno nie był. Gliniarze nie wysilaliby się tak, nie mając jakichś podejrzeń. Chandler to zignorował. – Jest świadkiem napaści. – Naprawdę? – powiedział Ollie sceptycznie. Nie kupił tego, ale Chandler się tym nie przejął. Chciał jeszcze raz

obejrzeć pokój Gabriela. Łóżko stało nietknięte, niczego nie brakowało w minibarze, miniaturowe buteleczki szamponu i odżywki nie były używane. Chandler pomyślał, że Gabriel musiał stąd wyjść niemal natychmiast po przyjściu. A skoro ani Ollie, ani Jim go nie zauważyli… Na końcu korytarza znajdowało się wyjście awaryjne. Oględziny ujawniły, że pieczęć na drzwiach została zerwana. Drzwi prowadziły do metalowych schodów wychodzących na tylną uliczkę, Anzac, skąd wiodła droga na wolność. Wysłał Jima, żeby objechał granice miasta, na wypadek gdyby podejrzany chciał czmychnąć okazją. Szanse na to były minimalne, ale w tej chwili nie miał innych pomysłów. * Kiedy Chandler wrócił na posterunek, objaśnił sytuację zespołowi. – Myślisz, że to on jest zabójcą? – zapytała Tanya, nie podnosząc wzroku znad sterty dokumentów, które leżały na biurku. Chandler chciał pozostać obiektywny, ale to nie było łatwe. Sprawy nie wyglądały najlepiej w przypadku Gabriela, ale przypomniał sobie, że facet chciał zwiać z miasta z obawy o własne życie. To strach, któremu trudno się oprzeć. – Musimy go tu sprowadzić, a wtedy się przekonamy – powiedział Chandler. – Jim teraz go szuka. Ja i Luka też zaraz będziemy. Tanya i Nick, wy zostaniecie tutaj. – Bo jestem kobietą? – jęknęła Tanya. – Nie, dlatego, że ci ufam i wiem, że przypilnujesz tego podejrzanego, którego mamy. – Nie uważasz, że już pora zadzwonić do komendy głównej? – zapytała. Cały zespół wpatrywał się w niego. – Nasza trójka na całe miasto to trochę mało – dodał Luka. – On ma rację. – Tanya skinęła głową. Chandler wiedział, że powinien to zrobić. Wiedział też, że telefon do

komendy głównej oznacza przekazanie dowodzenia, właściwie wiedział komu będzie musiał przekazać dowodzenie. Mitchowi. Byli kiedyś najlepszymi przyjaciółmi, razem dorastali niemal w biedzie i wstąpili do policji w tym samym wieku i w równie tragicznych okolicznościach. W 2001 roku niedaleko Newman w katastrofie lotniczej zginęło wielu funkcjonariuszy policji, przez co potrzebowano rekrutów. Dramatyczne wydarzenie stwarzające im szansę. Na początku Chandler nawet nie brał pod uwagę wstąpienia na służbę. Nie miał w planach kariery gliniarza. Jakoś sobie radził, pracując w sklepie spożywczym CJ’s, rozkładając towar na półkach i migając się od pracy przy każdej nadarzającej się okazji. Złożył podanie o przyjęcie tylko ze względu na Mitcha. Mitch natomiast zgłosił się do policji w wyniku nacisków rodziny. Jego wuj był wśród tych, którzy zginęli w katastrofie. Chandler wypełnił formularz aplikacyjny częściowo z powodu poczucia solidarności z Mitchem, częściowo z ciekawości czy go przyjmą. Przysięgę złożyli razem w sierpniu 2001 roku. Stał ramię w ramię z Mitchem, dumny i zdumiony, z błyszczącą odznaką przypiętą do munduru na piersi. Po skończeniu szkoły zostali oddelegowani do Wilbrook, razem, zdecydowanie na samym dole drabiny. Obaj samodzielnie pięli się w górę. Ale nie tam. I nie razem. * Chandler siedział w swoim gabinecie i wpatrywał się w aparat telefoniczny, czekając aż Nick połączy go z komendą główną. Obawiał się tego; znów miał rozmawiać z Mitchem. Zastanawiał się czy dawny przyjaciel przestał już być bladym chudzielcem o nienaturalnie sinych ustach, jakim go zapamiętał. Minęło pełne dziesięć lat od ostatniego spotkania, ale od kuzyna Mitcha, mieszkającego w mieście, Chandler wiedział, że Mitch awansował po wyjeździe do Perth. Nie, żeby to go obchodziło. Do czasu, kiedy przyszedł komunikat, że nowy inspektor

objął posadę w Port Hedland, inspektor Mitchell Andrews. To zmieniało stan rzeczy. Mitch był teraz jego przełożonym. Do tej pory okoliczności i jałowe pustkowie trzymały ich z dala od siebie, ale teraz ich światy miały się ze sobą zderzyć. Zadzwonił telefon. – Mówi inspektor Mitchell Andrews, komenda główna w Port Hedland. Głos był niewzruszony, zdradzał dobre samopoczucie człowieka mającego władzę. Między słowami Chandler niemal słyszał pracę trybików w mózgu Mitcha. Człowiek, który był jego przyjacielem, miał niesamowitą zdolność do dyscyplinowania myśli i do ferowania sądów opartych wyłącznie na rozsądku. Czasami skutkowało to nadmierną racjonalnością i stłumieniem wszelkich uczuć. Ale może przez dziesięć lat trochę złagodniał. Może Chandler powinien zapomnieć o przeszłości i ograniczyć się do zwykłej relacji podwładny–przełożony. Żołądek mu się zacisnął i na to nie miał wpływu. – Sierżancie Jenkins, jesteście tam? Chandler uświadomił sobie, że do tej pory się nie odezwał. – Tak, Mitch, jestem. Po drugiej stronie linii zapanowało krótkie milczenie. Zaraz jednak głos wrócił, ale teraz słychać w nim było oburzenie i nutę groźby. – Inspektor Mitchell Andrews, sierżancie. I tak macie się do mnie zwracać. – To wszystko wyjaśniało. Czas nie stępił zarozumialstwa Mitcha, a raczej je spotęgował. – Słucha mnie cały zespół? – zapytał Mitch. – Nie, jest tylko nas dwóch… – Nie potrafił zmusić się do wypowiedzenia stopnia Mitcha, jego umysł buntował się przeciwko temu egotycznemu żądaniu. – Zbierzcie ich i przełączcie telefon na głośnomówiący. Chcę coś powiedzieć wam wszystkim. Chandler przywołał kolegów machnięciem ręki. Wszystkich poza Nickiem, nie chciał, żeby biurko w dyżurce było nieobsadzone. Poszedł na kompromis i zostawił drzwi szeroko otwarte, żeby Nick wszystko słyszał. Wcisnął guzik.

– Włączyłem tryb głośnomówiący. – Mówi inspektor Mitchell Andrews z komendy głównej w Port Hedland. – Władczy ton huknął z głośnika. – Pomyślałem, że się przedstawię, bo wiem, że z niektórymi z was nigdy się nie zetknąłem. Jestem pewny, że wasz… sierżant poinformował was o sytuacji. Mamy jednego podejrzanego w śledztwie dotyczącym możliwego wielokrotnego morderstwa, który przebywa w waszym areszcie i drugiego, który uciekł. Jak do tej pory sprawa była prowadzona w sposób, który mi się nie podoba, ale wiem, że to nie wasza wina. Choć nie zostało to głośno powiedziane, niewątpliwie Mitch sugerował, że gówniana robota posterunku to wina Chandlera. Inspektor mówił dalej: – Sytuacja wymaga funkcjonariusza, który ma doświadczenie w tego typu sprawach, odpowiednio wyszkolonego… – Potrzebujemy kogoś do pomocy przy zorganizowaniu poszukiwań, potrzebny nam pododdział. – Chandler wszedł mu w słowo, bo chciał zasugerować brak wsparcia ze strony Mitcha. – Tym wszystkim zajmują się już odpowiedni ludzie, sierżancie Jenkins – odpowiedział zimno Mitch. Chandler spojrzał na Tanyę, jedyną osobę z jego zespołu, która pracowała wcześniej z Mitchem. Oczekiwał sarkastycznego uśmieszku, przewrócenia oczami, ale zobaczył coś gorszego: współczucie. – Wyznaczyłem już człowieka, który dysponuje właściwym doświadczeniem i zna teren – powiedział Mitch. – Kogo? – zapytał Chandler. – Mnie. Klamka zapadła. Decyzja została podjęta. Chandler usiłował wziąć głęboki wdech, ale powietrze utknęło mu w gardle. Wróciły do niego paskudne wspomnienia z czasów, gdy on i Mitch razem pracowali.

10 ROK 2002 Rodzina Martina dołączyła do poszukiwań. Chandler miał się trzymać blisko ojca chłopaka. Arthur sprawiał wrażenie, że za chwilę dostanie ataku serca. Był przed sześćdziesiątką, przysadzisty i niski, jakby siedzenie za biurkiem przez całe zawodowe życie zahamowało jego wzrost. Jego przyciężką postać przygniatało brzemię wyczekiwania, hart ducha słabł z każdą sekundą spędzoną w tym miejscu, a nadzieję zgubił na wypalonej słońcem ziemi. Obozowisko wyglądało obiecująco, mimo poczerniałych kamieni paleniska, w którym nie utrzymał się choćby jeden rozżarzony węgielek, dawno temu wywiany przez wiatr. Arthur upierał się, żeby przeszukać to miejsce, mimo błagań Chandlera, który chciał iść dalej i pokonać choćby jeszcze kilometr, zanim zapadnie noc. Starszy pan szwendał się po obozowisku i szukał jakichkolwiek wskazówek, że jego syn tu był, rozgrzebywał patykiem pył, rozgarniał ziemię, próbując odkryć choćby najmniejszy skrawek, najmniejszy ślad. Patrzenie na niego, gdy snuł się w tę i z powrotem po polanie, odsuwał z drogi zeschłe liście i przeganiał zaniepokojone insekty, było przygnębiające. Chandler znalazł trochę wytchnienia w cieniu, Mitch podszedł do niego. Początkowy entuzjazm przyjaciela rozwiał się jak dym i teraz, gdy coraz bardziej dochodziła do głosu jego drażniąca osobowość, zaczął komenderować ochotnikami, jakby to byli jego niewolnicy. Żadnego „dziękuję”, jedynie nakazy, aby mieli oczy szeroko otwarte. Częściej ich rugał niż dodawał otuchy. Przez ostatnie kilka tygodni nawet wygląd Mitcha się zmienił,

policzki zapadły mu się z głodu, dzioby po młodzieńczym trądziku pogłębiły. Mitch wyszeptał do niego: – Wstąpiłem do policji, żeby wykonywać pracę policjanta, a nie psa tropiącego. – To jest policyjna praca – odpowiedział Chandler. – Próbujemy ustalić, co się stało z chłopakiem. Co z twoim poczuciem obowiązku? Chandler był zaskoczony swoją postawą. Jako nastolatek w ogóle nie odczuwał czegoś takiego, a teraz usiłował jakoś to zaakceptować. Służba w policji i zbliżające się narodziny dziecka postarzyły go. Przemieniał się we własnego ojca, solidnego i odpowiedzialnego. Nie było to coś złego, ale on miał dopiero dwadzieścia dwa lata. Mitch uniósł brwi. Argument Chandlera, który miał go zmotywować, nie przekonywał go. – Mam jedynie poczucie, Chandler, że szukamy kogoś, kto nie chce być odnaleziony. Jeśli zaszedł tak daleko, to wiedział dokąd zmierza. I wiedział, że nie wróci. – Czego ty chcesz, Mitch? Morderstw? Narkotyków? Prostytucji? Jeśli tak, to spróbuj w dużym mieście. Mitch pociągnął suchą gałąź drzewa, która z trzaskiem oderwała się od pnia. – Myślę o tym – odpowiedział, łamiąc patyk w rękach. Drzazgi spadały na ziemię. – Mówisz poważnie? – zapytał Chandler, odwracając uwagę od starszego pana gmerającego w pyle. – Tak. – Mitch skinął głową. – Jesteś w policji dopiero od roku. – I co z tego? – Kto cię weźmie? Mitch oblizał dziwnie sine usta. – Rozmawiałem już kimś wyższym stopniem z Perth. Jest na to otwarty. – Perth…? Pieprzone Perth? – Aha, pieprzone Perth. Do niczego nie dojdę, zajmując się tą gównianą zabawą w chowanego.

– Ambitne plany – odpowiedział Chandler bez odrobiny ironii. – Wielkie plany. – Mówisz tak, bo sam utknąłeś na dobre. – W niczym nie utknąłem. – Utknąłeś przy Teri, a teraz tutaj. – Mitch spojrzał na niego z taką pogardą, że Chandler miał ochotę mu przywalić. Chandler pomyślał o swojej dziewczynie, będącej w ósmym miesiącu ciąży. Po stokroć wolałby być teraz z nią, zamiast włóczyć się po lesie. Powiedział Mitchowi to samo co Teri. – Życie idzie naprzód. Musi. Nie ma innego wyboru. Z tymi słowami zostawił Mitcha przy drzewie i wrócił do Arthura. Starszy pan znalazł jakieś plastikowe opakowanie i usiłował zobaczyć, po czym było. Okazało się jednak, że to fałszywy trop, opakowanie było zbyt stare i zniszczone, by wyrzucono je niedawno. Opuścili polanę i weszli w busz, prowadzeni przez ledwo widoczny szlak z kamieni do położonego wyżej siodła między dwoma wzniesieniami, to było jak wyprawa w nieznane. Kiedy tam dotarli roztoczył się przed nimi niesamowity krajobraz, gdzie wierzchołki drzew przesłaniały ziemię, tworząc niedostępny parasol dający schronienie przed palącym słońcem. Chandlera ogarnęło przytłaczające poczucie odizolowania, bo widok był jednocześnie cudowny i budzący grozę. Niewielu ludzi dotarło do tego miejsca, nawet jeśli byli szaleńcami. Chandler zastanawiał się, po co Martin miałby tu przyjść. Były łatwiejsze sposoby odebrania sobie życia. Uświadomił sobie, że przecież minął dopiero tydzień. Nadal była szansa, że Martin żyje. Schodząc ze wzgórza, usłyszał głos Mitcha, który kazał ochotnikom się rozproszyć. Niektórych z nich irytowały wyszczekiwane polecenia, ale Chandler widział wyraźnie, że Mitch nic sobie z tego nie robił. Zastanawiał się, czy Martin dałby radę przetrwać tu przez tydzień. Zastanawiał się, czy Arthur dałby radę? Czy Mitch by wytrzymał? Czy on by wytrzymał?

11 – Racja, to właśnie zrobicie, sierżancie Jenkins. – Wszystkowiedzący, protekcjonalny głos ponownie rozległ się w głośniku. Nie sposób było go zignorować. – Najpierw zadbajcie o to, żeby stanowa drogówka dostała rysopis poszukiwanego. – Gabriela. – Chandler wszedł mu w słowo, bo czuł potrzebę dodania czegoś istotnego. Wolałby, żeby Mitch przestał być takim służbistą. Zachowywał się, jakby nigdy się nie spotkali. – Dostarczcie im dobry opis, uwzględniający fakt, że poszukiwany może w jakiś sposób zmienić wygląd. – Załatwione – powiedział Chandler. – I co najważniejsze, zablokujcie drogi. Główna trasa… – Brakuje mi ludzi, żeby to zrobić. – Poczyniono już odpowiednie kroki, żeby stanowa policja przyjechała wam pomóc. – Odpowiedź była zimna jak lód. – Ale to trochę zajmie, Mitch. – Chandler postanowił jednak grać według nowych zasad. – Inspektorze Andrews… Do tego czasu Gabriel może już być daleko. Blokowanie dróg będzie jak musztarda po… – Musimy spróbować zapobiec ucieczce i posprzątać po was, sierżancie Jenkins. – Mitch przerwał Chandlerowi, a jego ostry ton jasno dawał do zrozumienia, że nie lubi, gdy ktoś podważa jego decyzje. – Po waszym bałaganie. Pozwoliliście głównemu podejrzanemu tak po prostu wyjść z posterunku… Nie, co gorsze, odwieźliście go i ulokowaliście w hotelu. Na koszt podatników. Okazując niewiarygodne współczucie kryminaliście. Chandler wyobraził sobie zadowoloną, dziobatą twarz po drugiej stronie linii telefonicznej i postanowił przypomnieć inspektorowi

Andrewsowi o przemilczanym fakcie. – Gabriel może nie być przestępcą. – Złapmy go najpierw, a potem eksperci o tym zdecydują, dobrze? – Nastąpiło krótkie milczenie. – Jest jeszcze trzecia rzecz, którą musicie zrobić i to zostaje poza protokołem. Przynajmniej do czasu, gdy zgromadzimy więcej dowodów. Nie chcemy, żeby jakakolwiek informacja o śledztwie przedostała się do prasy. – Całkowita blokada? – Całkowita – potwierdził Mitch. – A co mam mówić mieszkańcom miasta? – Nic, sierżancie Jenkins. Informowanie ich stwarza dodatkową okazję dla przecieków. Po pięciu minutach wszystko znalazłoby się na Facebooku i Twitterze. Tak to się dzisiaj dzieje. Natychmiastowy dostęp do najświeższych wiadomości. Może tam, u was, nie zdajecie sobie z tego sprawy. A wzmianka o tym, że zgubiliście głównego podejrzanego nie postawi was w najlepszym świetle, sierżancie. To Chandler rozumiał, ale brak możliwości ostrzeżenia rodziny i przyjaciół przed potencjalnym seryjnym mordercą włóczącym się po mieście, był trudny do zaakceptowania. – Myślę, że powinienem ich ostrzec. – Nalegam, żebyście tego nie robili, sierżancie Jenkins. – Chandler, Mitch, mam na imię Chandler. I wiesz o tym. Nastąpiła krótka pauza. – Jeśli piśniecie o tym choćby słowo, sierżancie Jenkins, to tylko pogorszy sprawę. Może wybuchnąć panika, która ułatwi podejrzanemu ucieczkę. Poza tym konsekwencje niewykonania bezpośredniego rozkazu są bardzo surowe, jak sami wiecie. Zaraz tam u was będę… – Dzieli nas czterysta pięćdziesiąt kilometrów. Więc… – Trzy godziny – odpowiedział Mitch. – Zaraz wyruszę, zatem, sierżancie Jenkins, byłbym wdzięczny za przygotowanie miejsca przed posterunkiem dla mnie i moich ludzi, no i miejcie w pogotowiu coś do przegryzienia. – Inspektor Andrews zawiesił głos i dodał po chwili. – I, sierżancie Jenkins… postarajcie się w tym czasie nie pogorszyć sytuacji.

Rozległo się kliknięcie, a potem głośny ciągły sygnał, jakby Mitch upuścił słuchawkę po ostatnim afroncie, przed którym nie umiał się powstrzymać. W pokoju zapadła cisza, poniekąd dla uczczenia godności Chandlera. A Chandler, szukając sposobu przywrócenia równowagi, zwrócił się do swoich ludzi. Jego słowa nie napawały otuchą, ale były szczere. – Sprawy przybiorą paskudny obrót. Wszyscy skupieni wokół stołu pokiwali głowami, ale to znowu Nick odezwał się jako pierwszy. – Nie wiem, co zaszło między wami dwoma, sierżancie, ale ten facet to kutafon. – Arogancki kutafon. – Tanya szybko do niego dołączyła. Teraz Chandler pokiwał głową. – Tymczasem jednak zatrzymajcie te opinie dla siebie. Zabierajmy się do roboty. Mimo druzgocącego wrażenia, że został upokorzony na oczach podwładnych, Chandler przystąpił do wykonywania poleceń Mitcha. – Tanyu, stoczterdziestkadwójka i autostrada są pod twoją opieką dopóki nie przyjadą stanowi. Luka, pojedziesz do Daly na wypadek, gdyby Gabriel zdecydował się jechać na południe, a nie na północ. Jima wyślę do Stockman, i musimy mieć nadzieję, że to wystarczy. Zachowujcie ostrożność. Nie wiemy, do czego jest zdolny. Nick znowu się odezwał: – Uciekając z miasta, może przemieszczać się tak samo, jak do niego przybył. – Mało prawdopodobne – powiedział Chandler, ale był zadowolony, że młody funkcjonariusz nie bał się włączyć do działania. – Zgodnie z tym, co zeznał, przyjechał rowerem. Sprawdź zgłoszenia kradzieży rowerów, traktorów, wszystkich pojazdów, jakie dzisiaj zniknęły. Luka i Tanya wyszli w chwili, gdy Nick potwierdził, że nie było żadnych zgłoszeń kradzieży pojazdów. Chandler dokładnie tego się spodziewał. W małym mieście, coś tak drastycznego jak kradzież samochodu, a nawet roweru, zostałaby natychmiast zauważona. Po raz kolejny uświadomił sobie, jak poważnie sprawa wygląda. Do tej

pory trochę brakowało im okazji do działania, a teraz mieli w areszcie potencjalnego seryjnego mordercę i drugiego, który uciekł. Życie Chandlera takie właśnie było, nie padał deszcz, tylko było urwanie chmury, wybuchała zaraza, a potem następowała powódź: żona i brak żony; nie miał dzieci, a potem sam musiał opiekować się dwójką. Ale ta powódź groziła, że potopi ich wszystkich, zanim zdążą zaczerpnąć powietrza. * Piętnaście minut później dostał meldunki od Luki, Tanyi i Jima, że zajęli pozycje i że panuje spokój. Wiedział, że próba wydostania się z miasta głównymi drogami byłaby głupotą ze strony Gabriela – jeśli do tej pory nie zniknął na dobre – ale tylko tyle mogli zrobić. Przynajmniej tego oczekiwał Mitch. Nick siedział zgarbiony przy biurku w dyżurce, uosobienie frustracji. – Niedługo cię stąd ruszę – powiedział Chandler, mając nadzieję, że powodem będzie coś więcej niż rutynowy patrol. – Kiedy? Jak często zdarzają się takie sytuacje? – Ujmijmy to tak, Nick. – Chandler chciał go pocieszyć. – Nigdy się nie spodziewałem, że coś takiego może mieć miejsce tutaj, a jednak ma. Więc jeśli doszło do tego w Wilbrook, może się to zdarzyć wszędzie i w tej chwili najbardziej jesteś potrzebny, siedząc przy biurku w samym centrum wydarzeń. Możesz odnosić wrażenie, że nie trzymasz ręki na pulsie, ale nie powinniśmy zostawiać telefonu i posterunku bez policjanta, zwłaszcza że mamy w areszcie podejrzanego i drugiego na wolności, który prawdopodobnie chciałby go zabić. Skoro próbował raz to zrobić, dlaczego nie miałby spróbować po raz drugi. Owszem, nie będziesz na linii frontu, ale jesteś tutaj. A teraz przekaż rysopis Gabriela policji stanowej. Nick skinął głową i wyprostował się na krześle. – I przypomnij im, żeby nic nie mówili prasie. – Chandlerowi nie podobało się to posunięcie i zupełnie go nie aprobował, ale rozkaz to

rozkaz. – To operacja przeprowadzana po cichu, bez Facebooka, Twittera i Snapchata – wyrecytował te nazwy, jakby wiedział, co oznaczają, a tak naprawdę usłyszał o nich jedynie to i owo od córki. Utknął w miejscu i nie pozostawało mu nic innego, jak czekać na wieści, które mógłby przeanalizować i wypatrywać przyjazdu wsparcia. Sumienie go gryzło, że musiał sprawę trzymać w tajemnicy przed mieszkańcami miasta. Niechętnie przyznawał jednak, że Mitch może mieć rację. Ogólna panika nie była im teraz potrzebna. Nie mając pojęcia, kiedy znowu zobaczy się z Sarah i Jasperem, zadzwonił do rodziców. Jak zawsze Jasper odebrał telefon. – Halo? – zaćwierkał, pełen entuzjazmu. Syna Chandlera wszystko ciekawiło, a może to jakiś wewnętrzny głos kazał mu pchać nos w nieswoje sprawy albo rozbierać wszystko na czynniki pierwsze i zostawiać potem bałagan, który inni musieli posprzątać. – To ja, Jasper. – Tata! – Chłopak praktycznie krzyczał do telefonu. – Tak, tata. Co znowu kombinujesz? Wszyscy są w domu? Po prostu sprawdzam, co u nich, zapewnił sam siebie. Nie mógł ich ostrzec, ale chciał mieć pewność, że nic złego się nie działo. – Aha, tak, dziadek i babcia oglądają telewizję, a Sarah jest w swoim pokoju. – Bardzo dobrze. Może poprosisz babcię, żeby ci puściła jakiś film? To zatrzymałoby ich w czterech ścianach, z dala od wszelkich kłopotów. – Ale sam mówiłeś, że niedobrze jest siedzieć w domu przez cały dzień. – Wiem, ale czasami to nic złego. A teraz idź po Sarah, bo tatuś chce z nią porozmawiać. W telefonie rozległo się dudnięcie. Syn rzucił słuchawkę i pobiegł po siostrę. Chandler zerknął na dyżurkę. Nick rozmawiał z dyspozytorem i przekazywał mu rysopis Gabriela. – Noooo? – Głos był irytujący, stanowił zupełne przeciwieństwo jej brata. Sarah marzyła w tej chwili jedynie o powrocie do iPhone’a. Próbował jakoś odzwyczaić ją od telefonu, ale biorąc pod uwagę ilość czasu, jaki musiał poświęcać pracy, okazało się to niemożliwe i to

uzależnienie raczej się nasilało, począwszy od Angry Birds i Candy Crush, po każdą grę, w której strzelało się do zwierząt lub bohaterowie musieli pokonywać jakieś przeszkody. Kiedyś zagrał w jedną z tych gier. Nie łapał jednak, co było w nich tak wciągającego. – Mnie też miło słyszeć twój głos – powiedział Chandler. – Oj, tato, mam rzeczy do zrobienia. – Jak ci poszła dzisiejsza próba pierwszej spowiedzi? To była jedyna rzecz oprócz telefonu, którą naprawdę się ekscytowała. Miała okazję popisać się przed przyjaciółmi. – Okej. Będzie jeszcze próba generalna, ale bez sukienek. Nawet nie będzie tych wszystkich formułek, ale rozmawiałam z Nic i Amy, i one… – Prosiłaś brata, żeby ci pomógł? – Jaspera? Nie! Dlaczego miałby mi pomagać? On nie ma pojęcia… on jest… on wszystko psuje. – W jej głosie słychać było prawdziwe przerażenie. – Zrób to dla mnie i poproś go. Wiem, że chciałby ci pomóc. – Ale w czym mógłby mi pomóc…? – W czymkolwiek. – Chandler wszedł jej w słowo. – Żeby nie czuł się pominięty. Zapadło milczenie, słychać było stłumiony oddech i urażoną dumę. – W porządku, w czymkolwiek – odezwała się w końcu. – Tato? – Tak, kochanie. – Kiedy wrócisz do domu? – Nie jestem pewny. Dziś wieczorem chyba nie. – Dlaczego? – Coś mi wypadło. – Och. W porządku. I tyle. Rozczarowanie z faktu, że ojciec nie wróci wieczorem do domu szybko minęło. Chandler był zły na siebie, że córka tak bardzo przyzwyczaiła się do jego nieobecności, że nawet tego nie kwestionowała. Nic dziwnego, że Teri wniosła sprawę o odebranie mu praw do opieki nad dziećmi. Nie przyznałby tego na głos, ale miała rację, zbyt dużo czasu spędzał w pracy. Teri jednak nie rozumiała, że dowodził niewielkim zespołem odpowiedzialnym za ogromny teren.

To było racjonalne wytłumaczenie. Poza tym miał o jednego człowieka mniej od czasu, kiedy Bill przeszedł na emeryturę w ubiegłym roku. Kolejny argument, który mógł być wzięty pod uwagę w sądzie. Ale to była bitwa na inny czas. Na spokojniejszy dzień. – Tato? – To był Jasper. Jak długo Chandler błądził myślami? Zganił się za to, że nie potrafi poświęcić pełnej uwagi dzieciom w trakcie pięciominutowej rozmowy przez telefon. – Tak, nadal tu jestem, Jasperku. Wyobraził sobie syna po drugiej stronie linii telefonicznej. Dziewięciolatek mający dopiero metr trzydzieści pięć centymetrów, nosił zmierzwione włosy, nietknięte przez szczotkę lub żel. Używał jedynie rozsądnej ilości wody, żeby jako tako przyklepać je na głowie. – Widziałem dzisiaj gokart w garażu. Wyciągniemy go, kiedy wrócisz? Gokart był pomysłem z poprzedniego lata, choć Chandler miał wrażenie, że upłynęły całe wieki. Od końca lata gokart stał na tyłach garażu, czekając na chwilę, gdy ponownie zwróci na siebie uwagę chłopca. Chandler pomyślał, że mógłby doradzić synowi, żeby poprosił dziadka, ale szybko zarzucił ten pomysł. Trzymaj ich za murami, upomniał się w myślach. Im miał mniej zmartwień, tym lepiej. Ale Jasper sam odrzucił taką możliwość. – Dziadek się nie nadaje. Jest za stary. Nie może mnie pchać. Za szybko się męczy. Chandler uśmiechnął się, wiedząc, że dziadek by się rozzłościł, gdyby to usłyszał. – Tak, nie zmuszaj go, żeby za tobą biegał. Już ci to mówiłem. – Tak, tato. Chandler zerknął na biurko w dyżurce. Nick nadal tkwił przy telefonie. – A teraz poproś do telefonu babcię albo dziadka, dobrze? – Dobrze. Cześć, tato. – Cześć, Jasper. W słuchawce słychać było jakieś zamieszanie. Głos jego matki wskazywał, że już wstąpiła na wojenną ścieżkę.

– A więc nie wracasz? – Ile słyszałaś? – Wystarczająco dużo. – Westchnienie pełne złości. – O co chodzi? Co się stało? Jego matka jak zawsze była ostra niczym brzytwa. W jej rozumieniu fakt, że syn nie wraca do domu, mimo obietnic, oznacza, że wydarzyło się coś ważnego, a ona chciała wiedzieć, co. W tonie jej głosu było żądanie, jej zdaniem zasługiwała na prawdę i nie miała zamiaru odpuścić, dopóki nie dowie się, o co chodzi. – Coś – odpowiedział Chandler. – Wszystko, co mogę powiedzieć to prośba, żebyście nie wychodzili z domu. Zapadło krótkie milczenie. – To brzmi poważnie. – Bo może tak być. – Spodziewasz się burzy? – zapytała, uciekając się do przenośni, jakby w obawie, że telefon jest na podsłuchu. – Nie martw się o mnie. – W dniu, w którym matka nie martwi się o dziecko, wkładają ją do grobu. – Mamo – powiedział Chandler, sfrustrowany. – Nie mów tak. – To tylko takie powiedzenie – mówiła cicho. – Po prostu nie narażaj się na niebezpieczeństwo. – Właśnie za to mi płacą. – Stanowczo za mało. Z tym Chandler chętnie się zgodził. Matka mówiła dalej: – W porządku, wracaj do pracy. Ojciec cię pozdrawia. – Rozłączyła się. Zwykle tak kończyła rozmowę przez telefon. Chandler wiedział, że ojciec nie powiedział ani słowa. W rzeczywistości najprawdopodobniej nawet nie wiedział, że rozmawiali, pochłonięty bez reszty czymś innym: telewizją, gazetą, czymkolwiek. Kiedy ojciec był zajęty swoimi sprawami, jego uwagę było równie trudno odwrócić, jak uwagę jego dziewięcioletniego wnuka. Mimo że w telefonie panowała cisza, Chandler nadal słyszał słowa matki: „Po prostu nie narażaj się na niebezpieczeństwo”. Może nie

będzie miał wyboru. W tej chwili istniały dwie możliwości: miał wystraszonego i spanikowanego świadka, który ukrywał się gdzieś w mieście albo przebiegłego i pomysłowego seryjnego mordercę.

12 Chandler aż palił się do poszukiwań. Ale mógł dołączyć do operacji dopiero, kiedy na posterunku wszystko zostanie załatwione. Dlatego teraz, podobnie jak Nick, przebywał w czyśćcu, zajęty pracą przy biurku. Stanowa policja dała znać, że za godzinę jej oddziały zajmą pozycje. Nick posprawdzał media społecznościowe i potwierdził, że w mieście panował spokój, jedynie kilka osób napisało coś o policjantach bardziej widocznych niż zwykle. Nic nadzwyczajnego. Sprawy były pod kontrolą. Podmiecione pod dywan. Udało mu się, choć nie bezpośrednio, ostrzec własną rodzinę, ale reszta mieszkańców nadal była narażona na niebezpieczeństwo. Kiedy czekał na nieuniknioną falę telefonów i żądań, postanowił poddać Nicka testowi. – Co twoim zdaniem się działo, kiedy Gabriel uciekł z hotelu? Nick w sekundę zdjął zestaw słuchawkowy, jakby z niecierpliwością czekał na to pytanie. – No więc, oto, co wiemy albo możemy zakładać: najwyraźniej uciekł wyjściem awaryjnym. Obcy człowiek w obcym mieście, jeśli można tak powiedzieć. Na jego miejscu skierowałbym się gdzieś, gdzie już wcześniej byłem. Albo do czegoś, co znam. – Przyjechał na rowerze – stwierdził Chandler. – Dokładnie. Ale wyjeżdżając z miasta na rowerze, zwróciłby na siebie uwagę. A wiemy, że żaden samochód, żaden większy pojazd nie został skradziony. To musi być coś mniejszego, może quad? Właściciel mógł nie zauważyć kradzieży przez jakiś czas. Zwłaszcza jeśli pojazd był trzymany w stodole.

– W porządku, zróbmy takie założenie – powiedział Chandler, zgadzając się z przypuszczeniami młodego policjanta. – A potem dokąd? Przez całe miasto quadem? I dalej? To dość niebezpieczne po zmroku. – Boczne drogi? – Możliwe. Tych nie damy rady zablokować. – Albo został w mieście – zasugerował Nick. – Niewykluczone – powiedział Chandler. – Ale nie ma tu zbyt wielu miejsc, w których ktoś obcy mógłby się ukryć. I powiedział, że boi się o własne życie. Przerażeni ludzie nie stoją w miejscu. – Zakładając, że jest niewinny, oczywiście – odpowiedział Nick. – Gdybym to ja był uciekającym mordercą, rozejrzałbym się za kimś, kto mógłby mnie wywieźć z miasta. Chandler skinął głową. Był pod wrażeniem, zarówno samej dedukcji młodego funkcjonariusza, jak i pasji z jaką przedstawił swoje domysły. Postanowił dodać do tego swoje trzy grosze. – A może udaje zagubionego turystę. Wcześniej on podwoził innych, a teraz może sam szukać okazji, bo wie, jak zachować się w takiej sytuacji, co robić. Używa swojego uroku, wsiada do samochodu i zmusza ludzi, by wywieźli go z miasta. – Tak właśnie bym postąpił – stwierdził Nick. – Całkiem dobry pomysł, Nick – powiedział Chandler. – Połącz się z Tanyą, Luką i Jimem i przekaż im, żeby zwracali szczególną uwagę na miejscowych wyjeżdżających z miasta, na wypadek gdyby zostali do tego przymuszeni. Każ im sprawdzać samochody, ale niech to robią jakoś subtelnie, niech nie eskalują napięć. – Mógłbym być pańskim ekspertem w tej sprawie, sierżancie – dorzucił Nick, szybko niwecząc dobre wrażenie, które zrobił. – Mam pojęcie o tym, jak działa umysł seryjnego mordercy. Chandler chciał zwrócić mu uwagę, że praca w policji ma niewiele wspólnego z telewizją, ale mu przerwano. Heath próbował zwrócić na siebie uwagę. Chandler zostawił Nicka zajętego teraz rozmową z Jimem i poszedł do aresztu. – Kto tam? – warknął Heath z wnętrza celi.

– Sierżant Jenkins – odpowiedział Chandler i pokręcił głową z obrzydzeniem. Choroba tytułomanii zaczęła się rozprzestrzeniać. – Nie możecie mnie tu trzymać, sierżancie! Nie chcę tkwić w pułapce, kiedy Gabriel szaleje na zewnątrz. – Z tego, co wiemy, on ucieka przed tobą – przypomniał mu Chandler. – Kurwa, przecież wszystko wyjaśniłem – odezwał się Heath i zamilkł na chwilę. – Nie możemy być obaj podejrzani o to samo. – W tej chwili wszystko jest możliwe, Barwell. I jeśli on będąc na wolności, szuka ciebie, to tutaj jesteś bezpieczny. Heath roześmiał się. Był to piskliwy, trochę irytujący śmiech. – Bezpieczny? Po tym, jak uwierzył pan w jego gównianą historyjkę i puścił go wolno? – Jego historia była identyczna z twoją. – Nie mogła być taka sama. Chandler przesunął metalową zaślepkę wizjera, żeby spojrzeć na aresztanta. Heath stał bardzo blisko drzwi, łańcuszek, na którym miał zawieszony krzyżyk wrzynał mu się w spoconą skórę. – Jej zasadniczy trzon, tak. – To znaczy? – Tego nie mogę zdradzić. – Chandler się uśmiechnął. – I co, macie zamiar przetrzymywać mnie tutaj i czekać, żeby zobaczyć, co się wydarzy? Sprawdzić czy on się tu włamie i dokończy to, co zaczął? – Istnieją odpowiednie procedury… – Do dupy z waszymi procedurami. Chcecie się przekonać, czy znajdziecie go ponownie? A jeśli się nie znajdzie, to całe to gówno zwalicie na mnie. Wiem, jak to działa. Co, do kurwy nędzy, stało się z domniemaniem niewinności? – Można powiedzieć, że sam sobie zaszkodziłeś, próbując ukraść samochód. Mamy dość dowodów, by cię postawić w stan oskarżenia. – Tak? A czy kradłbym samochód, gdybym nie bał się o własne życie? Nie jestem przestępcą. – Heath przerwał. Bawił się krzyżykiem, obracając go między palcami. – W porządku. Jedna mała napaść – zaczął po chwili. – Ale byłem pijany i oni byli pijani. Nabijali się

z mojego kumpla. Kiedy Heath mówił, Chandler studiował jego zachowanie. Przekonał się, że Heath nie był człowiekiem, w którym czyta się jak w otwartej księdze. Pocił się jak ktoś winny, ale w tej maleńkiej dusznej celi każdy by się pocił, bo niewielkie okno nie zapewniało odpowiedniego przewiewu. Heath przebywał sam w otoczeniu przesiąkniętym grzechami ludzi, którzy znaleźli się tam przed nim. Barwell nadął policzki i głośno wypuścił powietrze. Biorąc pod uwagę jego agresywne zachowanie i brak cierpliwości, łatwo było go uznać za potencjalnego zabójcę. – No to mu przywaliłem – kontynuował Heath. – Wielka mi rzecz! Nie chciał wnosić oskarżenia, ja nie chciałem wnieść oskarżenia, ale kierownik i tak wezwał gliny. – Heath przerwał. Wpatrywał się w Chandlera, jakby zauważył coś, co mu się nie podobało. Może spojrzenie, które powiedziało mu, że swoją gadką niczego nie osiągnie. – Popełniacie duży błąd – powiedział Heath, z nagłą groźbą w głosie. – Kiedy tylko stąd wyjdę… – Chandler czekał na wybuch złości i słowa wypowiedziane w gniewie. Gdyby mógł je spisać, zanim Mitch tu dotrze, uniknąłby własnego plutonu egzekucyjnego. – Napuszczę na was mojego adwokata albo jakiegokolwiek pieprzonego adwokata. I polityków. Ostrzegano mnie, że na zachodzie jest mnóstwo pojebów, ludzi, którzy mogą cię zadźgać bez żadnego powodu, ot, żeby się czymś zająć, ale trafienie do miasta, w którym jest ich pełno… – Heath aż się gotował. Krople śliny zebrały mu się wokół ust. Złość szybko przeszła w desperację. Oderwał dłonie od zatłuszczonych ścian. – Czy mogę dostać coś do picia? Albo włączcie klimatyzację? Mam swoje prawa. – W tym prawo do zachowania milczenia – odezwał się Chandler, wychodząc. Był rozczarowany. Oczekiwał czegoś po wybuchu Heatha, jakiejś wskazówki, która uzasadniałaby pozostawienie go za kratkami. Ale nic nie uzyskał poza czczą gadaniną. *

Chandler zamknął się w swoim gabinecie, odsłuchał nagrania z przesłuchań i analizował głosy dochodzące z głośników. Głos Gabriela wydawał się pochodzić z zamierzchłej przeszłości, ale jednocześnie sprawił, że Chandler poczuł skurcz żołądka. Pozwolił mu odejść, choć wtedy nie miał podstaw, by uważać to za złą decyzję. Przesłuchał całe nagranie, usiłując wyobrazić sobie mimikę Gabriela, znaleźć miejsca, w których jego zeznanie różniło się od wersji Heatha, zdania, które wydawały się niejasne, słabe punkty, coś co byłoby wskazówką albo ewidentnym ściemnianiem. Słuchając wyjaśnień Gabriela o tym, że skorzystał z rady, by szukać pracy w głębi lądu, instynktownie wierzył jedwabistemu głosowi rozlegającemu się z taśmy. Może było to zasługą monotonii opowieści, która uśpiwszy jego czujność, skłaniała do przyjęcia tej wersji za prawdziwą, a może to, że usłyszał ją jako pierwszą, sprawiło, że podświadomie wydawała mu się prawdziwsza; słyszane wcześniej niż oryginał coverowe wykonanie utworu zagnieździło mu się w głowie jako pierwowzór. Słuchał dalszej części nagrania. Rozczarowanie Gabriela, że Heath nie odjechał. Prawdziwe rozczarowanie. Opis samochodu – identyczny z wersją Heatha – kolor i cechy szczególne. A potem zdanie: „Żaden morderca się nie przestawia”. Chandler zatrzymał nagranie. Żaden morderca się nie przedstawia. Mówił tak, jakby wiedział, co zrobiłby morderca, jak morderca by się zachował. Nacisnął „play”. Gabriel mówił dalej, opowiadał o jeździe w głąb lądu w poszukiwaniu pracy, o tym, jak Heath przekonał go, że zna lepsze miejsca, z większym wynagrodzeniem. O piciu wody, jej dziwnym smaku. Podał bardzo plastyczny opis paraliżu. Opis szopy i łańcucha, którym został przykuty do ściany. Kajdan i ławki. Precyzyjnie przedstawił wygląd pomieszczenia i tego, co się w nim znajdowało. Mówił o groźbie stania się numerem pięćdziesiątym piątym; o próbie uwolnienia się. Pokazywał jaskrawoczerwone ślady na nadgarstkach i dłoniach – na obu rękach – które powstały w wyniku

uwolnienia się z kajdan. Opisał Heatha siedzącego przy zabałaganionym biurku, papiery i mapy oraz krzyż na ścianie. To była szczegółowa relacja. Mówił o ucieczce i polanie z grobami. Upadku z krawędzi urwiska. Przebudzeniu i widoku Heatha leżącego obok. Wzięciu nóg za pas bez sprawdzania, czy jego oprawca nadal żyje, a potem o dotarciu rowerem do miasta. To był dziwny wybór. Gdyby Chandler uciekał, raczej nie pomyślałby o takim środku transportu, ale chcąc zmylić policję wybrałby rower, bo był trudny do wytropienia. Co więcej, ze wzgórza do miasta było dość daleko. Każdy, kogo ścigałby morderca na pewno poszukałby czegoś lepszego. Na przykład spróbowałby ukraść samochód. Zeznania Gabriela na tym się kończyły, ale teraz Chandler analizował to, co Gabriel powiedział później, że nie miał dokąd pójść, był samotny, był człowiekiem bez żadnych więzi. Odchylił się na krześle i starał ogarnąć to wszystko. Co miało sens, a co nie i co wzbudzało jego podejrzenia. Na czele listy znalazły się słowa: „Żaden morderca się nie przedstawia”. Wyjątkowe oświadczenie, rzetelna prawda. Poza tym w opisie szopy i chaty przedstawionym przez Gabriela była niesłychana precyzja, opis krzyża na ścianie. Zbyt dobrze zapamiętane. Niewykluczone, że to więcej niż jest w stanie dostrzec spanikowany człowiek – a może znał to miejsce lepiej. A może strach wyostrzył zmysły Gabriela i próbując uciec, zachował w pamięci detale. Mając odświeżone zeznanie Gabriela, Chandler wrócił do zeznania Heatha. Pierwszą rzeczą, na którą zwrócił uwagę był brak szczegółów dotyczących tego, dokąd zmierzał, jakby przeoczył przygotowanie tej informacji z wyprzedzeniem. Nic innego nie odróżniało ich historii do momentu podania narkotyku. Wspomnienia Heatha były na pewno bardziej mgliste i ta niejasność towarzyszyła też opisowi ucieczki, brakowało w nim detali, których przerażony Heath nie zapamiętał; głos mu drżał, gdy o tym opowiadał, zdradzał roztrzęsienie mimo upływu czasu, jakby ponownie znalazł się w szopie przykuty do ściany, kombinując, jak się uwolnić. Niejasność jego zeznań pasowała do stanu po zamroczeniu narkotykiem, ale Chandler zastanawiał się

czy to podstęp. Celowe maskowanie detali; może Heath bardzo się starał stworzyć pozory niewinności. Brakowało także szczegółów w opisie ucieczki Heatha. Krótko wspomniał o Gabrielu siedzącym przy biurku, o dotarciu do polany z grobami, o ich bójce w lesie i upadku, przebudzeniu się obok Gabriela i biegu. To, co nastąpiło potem przykuło uwagę Chandlera: wściekłość okazana przy oskarżeniu o kradzież samochodu, wściekłość i brak wyrzutów sumienia, upieranie się, że tak właśnie musiał postąpić. W tym ujawnił się charakter Heatha, a jego zachowanie było podobne w celi. Sposób w jaki bawił się krzyżykiem wiszącym na szyi, nasunął Chandlerowi myśl o krzyżu wiszącym w chacie. Każda z tych historii miała niejasne punkty. Chandler musiał je wyeliminować, żeby poznać prawdę.

13 ROK 2002 W świecie potrafiącym określić z maksymalną dokładnością wszystko, począwszy od najmniejszych cząsteczek po supernowe połykające słońca, miejsce przebywania Martina pozostawało nieznane. Skanery termiczne okazały się nieprzydatne, podobnie jak nadajniki radiowe. Obraz widziany z nieba nie przedstawiał niczego poza jałową ziemią, a proste namierzenie jego telefonu komórkowego spełzło na niczym – bateria dawno padła. Pozostały jedynie ludzkie oczy, uszy i stopy, ale okrutne ostępy zdążyły już pobrać od nich swoje myto. Była to pierwsza przerwa tego ranka. Chandler poprosił grupę, by przeczesywała resztę terenu bardzo dokładnie, ale nie w poszukiwaniu wskazówek, lecz by wystraszyć dzikie stworzenia. Teraz Chandler siedział z dwoma policjantami z Mount Magnet, przydzielonymi do niego ze względu na ich doświadczenie w szukaniu zagubionych wędrowców. Zdążył już zauważyć, że gdy szli to nie rozmawiali, oszczędzali energię, ogarniali wzrokiem teren szybko i dokładnie, sprawdzali dany obszar i już po kilku sekundach szli dalej. Rozmowa zeszła na temat szans przeżycia Martina po tygodniu w tej okolicy. Wszyscy się zgodzili, że zależało to od jego ekwipunku i przytomności umysłu. – Z tego, co wiemy, towarzyszy temu spore napięcie – odezwał się Mitch. – Mieszanka emocji, szoku i złości. – Jeśli chciał zniknąć na dobre, to mógł to z łatwością zrobić. – Jared, gliniarz z Mount Magnet o grzmiącym głosie, wszedł mu w słowo. – W tym terenie wystarczy czterdzieści osiem godzin osobie w miarę

sprawnej fizycznie i szanse na jej odnalezienie stają się minimalne. I to nie głód albo pragnienie ją zabije, ale panika. Świadomość, że tkwi po uszy w gównie i nie może nic na to poradzić. Człowiek powoli popada w rozpacz, popełnia błąd, a potem trach, przewraca się, łamie nogę i umiera na dnie jakiejś dziury. Zapadła cisza. Chandler był zadowolony, że nikt z rodziny Martina nie siedział tu z nimi i tego nie słyszał. – Jak często kogoś znajdujecie? – zapytał Mitch. – Może dziesięć procent – powiedział Jared, co wywołało szepty między ochotnikami. – No cóż… – poprawił – …właściwie, możliwe że cztery, pięć procent. Rozległy się jęki, bo ochotnicy zaczęli kwestionować swój udział w poszukiwaniach, skoro szanse powodzenia były znikome. Szerzył się defetyzm. Chandler również poczuł się oszukany. Pomyślał o Teri i ich nienarodzonym dziecku, i o tym, jak bardzo byli nieprzygotowani na to, co miało nadejść. Poznał ją podczas tegorocznej imprezy sylwestrowej w mieście. I nie był tam gościem. Jako młodzi, początkujący i wolnego stanu, Chandler i Mitch zostali wrobieni w nocną służbę, dzięki czemu reszta policjantów mogła wrócić do domów i świętować z rodzinami. Teri przyjechała z wybrzeża w odwiedziny do krewnych, szukając okazji, żeby poszaleć. Chandler i Mitch zostali wezwani przez sąsiadów, zaniepokojonych widokiem nieletnich pijących alkohol na imprezie odbywającej się w domu obok. Nie było to miłe zajęcie, bo wiedzieli, że będą obrzuceni błotem za przerywanie rozkręconej na dobre zabawy albo za wyrzucenie z niej uczestników. Weszli do tego domu, powitani typowymi pomrukami dezaprobaty, wyzwiskami i pierzchającym na widok munduru tłumem nastolatków. Ale Teri nie uciekła. Stanęła naprzeciwko nich, prowokacyjnie ubrana w niebieską sukienkę, która zsunęła się jej z ramion, odsłaniając czerwone ramiączka stanika od bikini. Chandler, dużo od niej wyższy, zażądał rozmowy z właścicielami domu. Teri powiedziała im, żeby spierdalali, bo przez nich popsuła się atmosfera. Ale dopiero, gdy popchnęła Chandlera, uderzając go w klatkę piersiową, zwróciła na

siebie uwagę. Dostrzegł jej przenikliwe brązowe oczy. Były duże i niebezpieczne jak pożar buszu. Widząc, że jest trochę pijana, szykował się do negocjacji, ale Mitch nie był tak wyrozumiały. Minęły dopiero dwa miesiące, a partner Chandlera nosił już mundur jak drugą skórę, pławił się we władzy i błyskał odznaką z gorliwością graniczącą z histerią. Chętnie korzystał z przewagi nad innymi, której nigdy nie miał jako nastolatek. Widząc, że Mitch i Teri mogą zepsuć sylwestra jakąś formą wzajemnej napaści, Chandler był zmuszony wejść między nich. Nawet kiedy już odciągnął Micha do drzwi i przypomniał mu o zachowaniu profesjonalizmu – przez co Mitch jedynie bardziej się rozzłościł – czuł za sobą niewielką postać Teri, która z uporem maniaka szturchała go w plecy. Zostawił Mitcha na ulicy, krążącego wokół radiowozu niczym rozwścieczony byk i wrócił do środka, żeby zająć się zgłoszeniem. W końcu przekonał właściciela domu i Teri, że udzieli im tylko upomnienia i im szybciej się na to zgodzą, tym szybciej wrócą do imprezowania. Upomniał ją, że nie powinna pić, ponieważ jest nieletnia i poradził, by uważała na siebie – na co odpowiedziała, że jeśli ktokolwiek spróbowałby czegokolwiek to walnęłaby go szklanką w twarz. Zaszokowany jej szczerą brutalnością, poradził, żeby jednak nie uciekała się do tak drastycznej reakcji. W odpowiedzi zapytała, czy w takim razie powinna napisać list do natręta i uprzejmie poprosić go, żeby spierdalał. Chandler natychmiast zorientował się, że w jej przypadku nie było właściwych słów i prawdopodobnie nigdy nie będzie. Była żywiołem i pod koniec ich rozmowy w jakiś sposób wymusiła na nim zgodę, że tam wróci w godzinę po skończeniu służby. Chandler zanim wyszedł, kazał jeszcze właścicielowi ściągnąć wszystkich imprezowiczów z ogrodu do domu, żeby ograniczyć hałas. Nakazał, by zwracał baczniejszą uwagę na młodszych gości. Dodał przy tym, że wróci, żeby to sprawdzić. Dyżur skończył się kilka godzin później. Mitch ciągle marudził o dziewczynie z imprezy, która okazała kompletny brak szacunku jemu i jego odznace. Chandler kiwał głową i kazał kumplowi dobrze się wyspać. Wracając samochodem, zjechał z trasy, żeby minąć dom,

w którym była impreza. Trawnik przed budynkiem świecił pustkami, słychać było tylko cykady… Po chwili jednak przed drzwi wyszedł na niepewnych nogach mężczyzna w samych bokserkach, którego najwyraźniej wypłoszyła z domu dudniąca głośna muzyka. Chandler, nadal w mundurze, wszedł do środka. I ponownie ludzie się przed nim rozstąpili. – A gdzie twój psi partner? Chandler obrócił się. Stała przed nim. Teri. Nadal czujna, choć impreza trwała w najlepsze. Mimo drobnej postury radziła sobie z wypitym alkoholem. – Pojechał do domu – odpowiedział Chandler. To najwyraźniej zrobiło wrażenie na Teri, może nawet poczuła ulgę, że Chandler był teraz sam. – To straszny nudziarz. – Jest po prostu poważny. – Poważny ból dupy. Chandler nie zaprotestował. Wiedział już, że lepiej jej się nie sprzeciwiać. – Jesteś na służbie? – zapytała. – Nie, właśnie skończyłem dyżur. – To dobrze – powiedziała Teri, wciskając mu piwo do ręki. – Mimo wszystko, zdejmij odznakę. Reszta nocy minęła im niepostrzeżenie na piciu i gadaniu aż do czwartej lub piątej nad ranem. Chandler szybko poczuł skutki picia piwa. Po tamtej nocy przez pierwsze miesiące, kiedy tylko nie miał służby, jeździł na spotkania z nią do Port Hedland. W lutym Teri skończyła osiemnaście lat. W kwietniu zaszła w ciążę, a od czerwca nie musiał już tłuc się drogą na wybrzeże. Teri przeprowadziła się do Wilbrook i zamieszkała z Chandlerem i jego rodzicami. Czerwiec i lipiec minęły pełne ekscytacji nowym miejscem i nowym życiem, ale we wrześniu, kiedy opadły płatki róż, jej kłótnie z jego apodyktycznymi rodzicami nasiliły się. Teraz, na początku grudnia lodowiec pokrył wszystko. Teri była w ósmym miesiącu ciąży, w środku upalnego lata łatwo się irytowała,

bo utknęła w zapadłej pipidówie, jak zaczęła nazywać to miejsce. Chciał do niej wrócić i jakoś ją wspierać. Ale miał pracę do wykonania. Gdzieś tam na dzikim pustkowiu. Szukając chłopaka, który zaginął.

14 – Stanowy chce z panem rozmawiać! – krzyknął Nick zza biurka w dyżurce. Posterunkowy przełączył rozmowę. – Chandler? – Steve. Tu nie było zbędnych formalności. Steve Yaxley był kapitanem starej szkoły, osiadłym w Newman, ciężko pracującym, ale przystępnym oficerem, chętnym do pomocy, o ile tylko mógł. Jego głos grzmiał na linii. – Słyszałem o sytuacji, którą tam masz. Nasi chłopcy są na miejscu, na autostradzie i dziewięćdziesiątcepiątce. Nikt nie wjedzie ani nie wyjedzie. Mitch działał szybko, pociągał za sznurki, żeby wszystko było na właściwym miejscu bez zbędnego gadania i bez angażowania Chandlera. Prężył mięśnie. – Dzięki, Steve. – Miałem też telefon od inspektora Andrewsa – powiedział Steve. – Ostrzegam, jedzie do ciebie. Sam nie wiem co gorsze, on czy zbiegły morderca. – Mitch przynajmniej musi grać według jakichś zasad. – Chyba tak… – odpowiedział Steve. – Potrzebujesz czegoś ode mnie? – Niczego więcej nie możesz zrobić. Główne trasy do i z miasta są zablokowane. Jeśli masz jakichś nadliczbowych funkcjonariuszy, może obsadź nimi polne drogi, których my nie damy rady pilnować. Znasz teren lepiej od nas.

– Dzięki, Steve – powiedział Chandler, czując się pominięty, jakby był częścią problemu, a nie rozwiązania. Rozłączył się i porozumiał z trójką swoich ludzi. Żadne z nich nie miało niczego podejrzanego do zameldowania, tylko kilku miejscowych zadawało pytania, ale żaden z nich nie miał w samochodzie pasażera, którego wygląd pasowałby do rysopisu Gabriela. Skazany na czekanie, miał przeczucie, że coś się jeszcze wydarzy. Ogarniała go frustracja i bezsilność. Wszystko to teraz kwestia czasu. Nic nie mogą zrobić, dopóki Gabriel ponownie się nie pojawi albo nie znajdą jakiegoś ciała. – Sierżancie? Chandler podniósł wzrok na Nicka, który był najwyraźniej zbyt podekscytowany, żeby zajmować się papierkową robotą. – Aha? – Miał pan już kiedyś w celi seryjnego zabójcę? – Nick… – zaczął Chandler, ale szybko uznał, że mitygowanie rozgorączkowanej wyobraźni posterunkowego nie miało sensu. Przez następne dziesięć minut Chandler słuchał wyników nieformalnych studiów Nicka, wyliczanki niesławnych. Chandler przerwał mu, kiedy Nick nazwał australijskich seryjnych morderców mianem „wielkich”, wyliczając między innymi Worrella i Millera, którzy udusili siedem kobiet w okolicach Adelaidy w latach siedemdziesiątych, Petera Dupasa, który zabił co najmniej trzy osoby w Wiktorii, a jako największego wymienił Ivana Milata. Nawet Chandler o nim słyszał, o człowieku, którego trudno było zapomnieć. Ten psychopata zamordował siedmiu turystów w okolicach lasów stanowych w Belanglo pod koniec lat osiemdziesiątych i na początku dziewięćdziesiątych. – Wie pan co, sierżancie – powiedział Nick, przerywając wyliczankę ponurych zbrodniarzy. – A może ten facet jest naśladowcą, wybiera ofiary spośród młodych podróżujących ludzi, odcina ich od świata i zakopuje potem na wzgórzu. To dało Chandlerowi nowy powód do zmartwień. Może rzeczywiście miał w celi nowego Ivana Milata. A może nowy Milat krążył po mieście.

– Był też niejaki John Wayne Glover, działał pod koniec lat osiemdziesiątych. – Nick mówił dalej. – Zabił sześć starszych kobiet, bo nienawidził swojej teściowej. Ostatecznie powiesił się w więzieniu… Te słowa sprawiły, że Chandler zamarł z przerażenia. Przedsięwzięli oczywiście wszelkie środki ostrożności, zabrali aresztantowi pasek i sznurowadła, ale zostawili łańcuszek wrzynający się w szyję Heatha… Chandler rzucił się do drzwi prowadzących do aresztu, mając nadzieję, że usłyszy jakiś ruch, echo, chrapanie, cokolwiek. Usłyszał znacznie więcej. – Tu wszystko słychać, co tam mówcie – powiedział Heath. Jego głos zdradzał desperację, oddychał z trudem. Chandler odsunął zaślepkę wizjera i zajrzał do celi. Heath nie zwisał z krat w oknie, jak się tego obawiał, ale był mocno zaczerwieniony i ciągle bawił się krzyżykiem, ściskając go, jakby próbował zmusić Boga do pomocy. Aresztant podszedł do wizjera, pochylił się i przytknął głowę do otworu, jakby chciał się przez niego przecisnąć. – Nie jestem mordercą. Chandler cofnął się o krok, zachowując dystans. – Nie jestem potworem – powiedział Heath błagalnie. – Czy ja wyglądam na kogoś takiego? – Ted Bundy wyglądał całkiem normalnie, pracował nawet jako wolontariusz w telefonie zaufania. – Głos Nicka odbił się echem od nagich ścian. – Robert Lee Yates też, a zabił trzynaście prostytutek. Dean Corll był wiceprezesem firmy produkującej cukierki, a zamordował co najmniej… – Nick, łapiemy, o co ci chodzi. – Chandler przerwał koledze. – Denerwujesz naszego gościa. Z szybkością, której Chandler się nie spodziewał, Heath uderzył dłonią w stalowe drzwi i wydał z siebie okrzyk bólu. – Oczywiście, że jestem zdenerwowany – wycedził przez zęby. – Nic nie zrobiłem, a mimo to jestem zamknięty, jakbym był Hannibalem Lecterem. – Musisz być cierpliwy, Barwell. Jeśli jesteś niewinny, tak jak

twierdzisz, będę to wiedział. – Jestem niewinny – powiedział Heath, patrząc na rękę, która była teraz równie czerwona jak jego twarz. – Możesz mi oddać łańcuszek? – zapytał Chandler. – Dlaczego? – Żeby zapobiec jakiemuś wypadkowi – wyjaśnił Chandler. Heath zamarł, zaklął, a potem zdjął z szyi cienki złoty łańcuszek i podał go przez wizjer. Chwilę później wycofał się i usiadł na pryczy. Kiedy Chandler patrzył, jak podejrzany siada zrezygnowany, coś go tknęło. Chociaż nie miał żadnego dowodu, jakiś wewnętrzny głos ostrzegał go, że ma w celi niewłaściwego faceta, a on sam jest niczym więcej jak pionkiem w grze rozgrywanej pomiędzy Heathem, Gabrielem i Mitchem. Poczucie bezsilności nie poprawiło mu humoru.

15 Ostatecznie Wilbrook nie musiało długo czekać na powrót inspektora Andrewsa w rodzinne strony. Dokładnie dwie godziny i dwadzieścia dwie minuty. Mając puste drogi i władzę, by pędzić z dowolną prędkością, inspektor gnał na złamanie karku po szosach przecinających jałowy krajobraz. Chandler patrzył ze swojego gabinetu, jak Mitch wchodzi energicznym krokiem na posterunek w otoczeniu nieodstępującej go świty. Znając Mitcha, prawdopodobnie nalegał, aby reszta została trochę z tyłu, by mógł wejść jako pierwszy, król królów. Miał na sobie szary garnitur, który wyglądałby idealnie w latach trzydziestych dwudziestego wieku na agencie federalnym: szerokie watowane ramiona, zwężające się ku dołowi rękawy i ostro zakończone klapy, spodnie lekko pogniecione z zakładkami przy pasku, leżące na nim idealnie, jakby wyszedł z chłodni, a nie z prażącego słońca. Reszta jego ludzi miała na sobie czarne garnitury i wyglądała jak ponury, poważny kondukt pogrzebowy. Rozglądali się ukradkiem dookoła, jakby przyszli po potencjalnego nieboszczyka. Chandler miał wrażenie, że chodziło o niego. Nikły uśmiech pojawił się na pozbawionej wyrazu twarzy Mitcha, gdy podszedł sprężystym krokiem do Chandlera, kompletnie ignorując Nicka, który chciał się z nim przywitać. Nie było potrzeby bratania się z podwładnymi, pomyślał Chandler. Ku zaskoczeniu Chandlera, Mitch wyciągnął do niego rękę. Chandler ją uścisnął. Ich powitanie było chłodne i jakby zdawkowe, ale to i tak więcej niż się spodziewał. W skupionym wyrazie twarzy dawnego przyjaciela, Chandler dostrzegał więź, kruchą nić łączącą ich

z przeszłością, mieszankę dobrych i złych wspomnień. Odczuwał to jak niezabliźnioną ranę. Zastanawiał się, czy Mitch ma podobne wrażenie. Mimo garnituru, który miał powiększać jego posturę, wyglądało na to, że Mitch nie przytył ani grama w minionych latach. Nadal górował wzrostem nad Chandlerem, miał wysuniętą do przodu brodę i te same sine usta. Czas, który upłynął naznaczył go jednak zmarszczkami wokół oczu i nadał wygląd męża stanu. Prawdopodobnie taki był cel noszenia garnituru, spotęgowanie aury, którą wytworzył wokół siebie, dzięki zajmowanemu stanowisku. W oczach Chandlera jednak ciągle wyglądał i ubierał się jak polityk dorabiający sobie jako policjant; plastikowy, jakby wyjęty z formy odlewniczej z dodatkiem kilku ruchomych części ciała. Najzwyklejszy policjant. Człowiek, który nie miał nic wspólnego z podbieraniem słodyczy w sklepie Penny Hall obok miejskiej estrady, gdy byli dziećmi. – Minęło sporo lat, sierżancie Jenkins – powiedział Mitch, cały czas lustrując ponury komisariat, który wyglądał, jakby wykuto go z jednego kawałka betonu. – To prawda – odpowiedział Chandler, zaskoczony tą konwenansową uwagą. – Ale miasto robi wrażenie, jakby czas się tu zatrzymał – Mitch mówił dalej. – Podobnie, jak jego mieszkańcy. – Skinął głową swojej świcie, wyraźnie drwiąc z Chandlera. Zapowiedź tego, co miało nadejść. – Mamy sprawy do załatwienia – powiedział Chandler, w nadziei, że przejdą od razu do rzeczy. – Tak, musimy posprzątać wasz bałagan, sierżancie. – Jeszcze nie wiemy, o co w tym chodzi… inspektorze. – Skoro musieliście ściągnąć nas tutaj z wybrzeża, żebyśmy się tym zajęli, to znaczy, że macie bałagan. – Mitch ponownie rozejrzał się dookoła. – A gdzie kawa? – Nie ściągaliśmy was, sami przyjechaliście. Poproszę kogoś, żeby zajął się kawą – odpowiedział Chandler, nie kryjąc sarkazmu. – Bardzo dobrze, sierżancie, a skoro już o tym mowa, nie mamy wystarczająco dużo miejsca na parkingu.

– Nie wiedziałem, że przyjedziecie całą dywizją – powiedział Chandler, wskazując na ludzi w czarnych garniturach, powoli rozchodzących się po posterunku. – No i jeśli wszyscy zaparkujecie w jednym miejscu, ludzie mogą zacząć o tym mówić, zapewne również sprowokujecie w mediach społecznościowych gorące komentarze, których się tak obawiacie. – Nie ma powodu do obaw, sierżancie. Samochody są nieoznakowane. Większość i tak zostawiliśmy ulicę dalej – powiedział Mitch, zdejmując kapelusz i kładąc go zdecydowanym ruchem pośrodku stołu, jakby oznaczał własne terytorium. – Poza tym ludzie, którzy minęli blokady drogowe na autostradzie najprawdopodobniej już o tym twittują, więc jeśli nasz podejrzany ma dostęp do internetu, to zorientuje się w sytuacji. I będzie wiedział kto na niego poluje. – To może nie taka zła rzecz – odpowiedział Chandler. – Niewykluczone, że zwiększy szanse na jego poddanie się. – Albo zmusi do ukrycia się – odparował Mitch. – Zakładając, że jeszcze jest w okolicy. – No cóż, żaden z podejrzanych nie miał telefonu komórkowego, kiedy pojawił się na posterunku. Obaj twierdzili, że telefon został im odebrany przez napastnika, więc jest szansa, że Gabriel może jeszcze nie wie nic o obławie. – „Może” nie jest dla mnie wystarczająco dobrą odpowiedzią, sierżancie. Musimy poznać odpowiedzi. Musimy go zlokalizować i aresztować. – Nic innego nie robimy – powiedział Chandler, stając za biurkiem. Nie miał zamiaru ustępować Mitchowi pola. – Większość moich ludzi jest w terenie i go szuka. – Cała trójka, jak mniemam – odpowiedział Mitch, uśmiechając się. – Tak, trójka dobrych funkcjonariuszy. – Tanya, Jim i…? – zapytał Mitch, przekrzywiając głowę. – Luka. Plus nasz nowy posterunkowy Nick, który jest tam – odpowiedział Chandler, patrząc w stronę dyżurki. Nick pomachał do nich. Mitch nie zareagował, zamiast tego wziął się do komenderowania własnymi ludźmi. – Roper, Darren, Flo, zajmiecie to biurko –

powiedział Mitch, wskazując zagracony blat należący do Luki. – Yohan, Suz, Erin, wy zajmiecie tamto – dodał i pokazał palcem puste biurko Jima. – Reszta niech sama poszuka sobie miejsca. Chandler patrzył jak zespół z Port Hedland zakłada bazę na posterunku. Niedokończoną robotę papierkową Luki ułożono w stos w kącie pokoju, a chwilę potem pojawiły się lśniące czarne laptopy, których wtyczki pozatykały wszelkie dostępne porty i gniazda. Wiatraczki przy procesorach zaczęły terkotać, światełka błyskały niczym na wieży kontroli lotów. – Chcesz się zainstalować w pokoju przesłuchań? – zapytał Chandler. Im więcej drzwi miało go dzielić od Mitcha, tym lepiej. – Och, nie, to nie będzie konieczne, sierżancie. Możemy go potrzebować. Zajmę twój gabinet. – W porządku, zrobię trochę miejsca na biurku. – Posprzątaj całe biurko. Nie potrzebujemy niczego poza zeznaniami. – Nie możesz ot tak zjawić się tutaj i… – I co? – Mitch podszedł bliżej, ale choć ściszył głos, ton był jeszcze bardziej upokarzający. – Mogę robić, co chcę… Chandler – mówił, poniechawszy oficjalnych tytułów, choć wcześniej upewnił się, że nie słyszy go nikt z jego ludzi. Chandler poczuł się jak pies besztany przez pana. Spróbował się stawiać. – A ja gdzie niby mam się podziać… Mitch? Mitch cofnął się o krok, niezrażony. – Nie zawracajmy sobie głowy błahymi sprawami, które nie mają żadnego związku ze śledztwem, sierżancie. Jesteśmy tu wszyscy, żeby razem współpracować. – W porządku. Co w takim razie mam robić? – zapytał Chandler, testując tę teorię. Jeśli ten człowiek miał jakiś plan, a znając Mitcha na pewno obmyślił go zawczasu, to była w nim przewidziana rola dla niego i jego zespołu. – Najpierw się zainstalujmy – odpowiedział Mitch, zanim krzyknął: – Suz, wejdź do komputera sierżanta i wyciągnij stamtąd te dwa zeznania!

Suz, na pewno jeszcze przed trzydziestką, ale ubrana jak czterdziestoletnia pracownica banku, odeszła od świeżo zajętego biurka i szybko przeszła obok nich, a potem zniknęła w gabinecie Chandlera – wkrótce Mitcha. Czarny żakiet zwisał na jej szczupłych ramionach, a końce białego kołnierzyka bluzki podskakiwały na klapach przy każdym jej kroku. Jedno było wyraźnie widoczne: w ostatnich latach Mitch nauczył się komenderowania podwładnymi. A to, czy nauczył się słuchać rad innych ludzi, miało się dopiero okazać. W mgnieniu oka małomiasteczkowy posterunek przemienił się w kwaterę główną Mitcha, jego ludzie krzątali się niczym nakręcane bączki, ustawiali drukarki, naklejali numery na aparatach telefonicznych, oznaczali sprzęt nalepkami, niczym rozwścieczona rozwódka znakująca w mieszkaniu rzeczy, które do niej należały. W ich pracy widać było rodzaj furii i Chandler musiał przyznać, że sposób, w jaki samą obecnością i autorytetem Mitch nimi kierował, robił na nim wrażenie, bo był to rodzaj arogancji, na jaką Chandler sam nigdy by się nie zdobył. Natomiast wiedział, że jeśli ktoś chce się wspinać po drabinie, musi być w stanie deptać innym po stopach. – Zebranie w moim gabinecie – oznajmił Mitch. Chandler ugryzł się w język i stłoczył razem z innymi w niewielkim pokoju. Tuzin dodatkowych ciał podniósł panującą tam temperaturę o kilka stopni. Mitch zwrócił się do nich, a jednocześnie wyświetlił ze starego jak świat rzutnika mapę na ścianie. – W porządku, zakładam, że wszyscy zostali pokrótce zapoznani z sytuacją, podsumowując zatem, mamy podejrzanego, prawdopodobnie przebywającego w mieście, skąd zamierza uciec. Jak do tej pory próbowaliśmy jedynie powstrzymać go od ucieczki, ale teraz musimy być bardziej aktywni. – Zaczął wymachiwać laserowym wskaźnikiem. – Roper i Flo, zajmiecie się terenem od Watkins do Fenley, Darren i Neil macie Pomarroo do Creek. Erin, ty i Mick weźmiecie północny odcinek Eagle’s Brook, MacKenzie i Sun, dla was jest ten obszar – powiedział Mitch i pokazał na mapie George Street i Dieskirt, gdzie znajdował się dom Chandlera. – A co z moimi ludźmi? – zapytał Chandler.

Mitch nie odwrócił się od mapy. – Mogą zostać tam, gdzie są i sprawdzać przejeżdżające samochody, jak to robili do tej pory. – A ja? – Będziecie dowodzić, sierżancie – powiedział Mitch. – Razem ze mną. – Z tymi słowami ponownie skierował wskaźnik na mapę. – Do zmroku musimy zlokalizować podejrzanego. Jeśli się to nam nie uda, będziemy zmuszeni spróbować czegoś innego. Wszyscy zrozumieli? Po wydaniu rozkazów, stanął twarzą do zebranych i patrzył na gorliwe skinienia głowami. Po chwili ludzie Mitcha zaczęli wychodzić jeden po drugim, niczym bezmyślne roboty. Chandler miał nadzieję, że nie zostali jeszcze zupełnie wyzuci z emocji, jak to było w przypadku ich szefa. Jenkins został na miejscu. Ciekawiło go, co Mitch rozumiał przez „będziemy zmuszeni spróbować czegoś innego”. Najwyraźniej obmyślił plan również na taką ewentualność. A skoro Chandler miał naprawdę z nim współdowodzić, powinien wiedzieć, co to było. – No więc, co będzie, jeśli nie znajdziemy go do zmroku? – zapytał Chandler. – Wtedy, tak jak powiedziałem, spróbujemy czegoś innego. – Mitch chyba go nie zrozumiał. – Znam cię, Mitch – odpowiedział Chandler. – Masz już plan. Mitch skinął głową. – Zgadza się, sierżancie. Jak przyjdzie pora, to się dowiesz jaki. Ignorowanie Chandlera przez Mitcha było wystarczającym złem, ale teraz sierżant poczuł się dziesięć razy gorzej: to było dodatkowe upokorzenie prosto w oczy. – No to co teraz robimy? – zapytał Chandler. – Co jeszcze chciałbyś wiedzieć? – Chcę poznać, sierżancie, wszystkie możliwe drogi prowadzące do i z miasta. – To możesz zobaczyć na mapie. Dlaczego nie użyjesz swojego laserowego wskaźnika? – Mogę go użyć, ale chcę się dowiedzieć od ciebie, które trasy są najbardziej prawdopodobne. Narysuj je i przynieś mi. Pokaż, którędy

szczur dostaje się do miasta i którędy się wydostaje, przy minimalnej szansie, że zostanie zauważony. – Gabriel nie zna ich, pochodzi z Perth albo z tamtych stron. Ty znasz lepiej te trasy od niego. Mitch nic nie mówił przez kilka sekund. Odetchnął głęboko. – W porządku. Powiem to inaczej. Załóżmy, że on zna te drogi. Załóżmy, że jest szczurem. Wykombinuj, którędy najłatwiej byłoby mu wydostać się z miasta, sierżancie. A kiedy to zrobisz, wróć do mnie. I to tyle. Mitch nie powiedział słowa więcej, popatrzył tylko na drzwi. Chandler zrozumiał aluzję, zadowolony, że może stamtąd wyjść. Posterunek był pusty, mrówki rozbiegły się na wszystkie strony i przystąpiły do polowania. Siedzący w dyżurce Nick wyglądał na zaniepokojonego, ale zapał mu nie minął. – To cały Mitch – rzucił Chandler. – Jest bardzo… poważny – odpowiedział młody posterunkowy, starannie dobierając słowa. – To odznaka nim kieruje – powiedział Chandler. Chciał wierzyć, że dawny, trochę lekkomyślny nastolatek drzemał jeszcze gdzieś w Mitchu. – Ruszył przynajmniej sprawę z miejsca – stwierdził Nick, ale zaraz szybko się zmitygował. – Nie to, żeby pan, sierżancie, nic nie robił. Chodzi o to, że on przywiózł więcej ludzi i… Było oczywiste, że na młodym funkcjonariuszu pokaz władzy zrobił wrażenie. – W porządku, Nick. Rób tylko to, co on ci każe… Jeśli kiedykolwiek się do ciebie odezwie. * Ponieważ jego komputer został wciśnięty w kąt nowego centrum dowodzenia Mitcha, Chandler zalogował się do sprzętu Tanyi i otworzył plan miasta. Szybko odkrył, że liczba króliczych nor, które

mogły osłaniać trasę Gabriela nie miała końca. Tyły Fraser Street i dalej do kanału burzowego; Yoppy’s Lane za boiskiem do piłki nożnej; Rose Avenue; Lincoln Street, a nawet alejka za Cook, jeśli byłby wystarczająco sprytny. Narysował czerwone linie rozchodzące się od hotelu i zaniósł przełożonemu. Mitch siedział rozparty na krześle Chandlera, a uśmiech na jego twarzy potwierdzał zadowolenie, jakie czerpał z patrzenia na byłego partnera, wykonującego jego polecenia. – Sytuacja wygląda następująco – zaczął Chandler. – Jest mnóstwo dróg prowadzących z miasta. Jim jest tutaj. – Wskazał palcem miejsca na mapie, starając się unikać oślepiającego snopu światła z rzutnika. – Tanya jest tu, a Luka tu. Stanowi są na dziewięćdziesiątcepiątce i stotrzydziestceósemce. Hotel, z którego uciekł to Gardner’s Palace, który jest… – Wiem, gdzie to jest. – Racja. Jeśli skorzystał z wyjścia awaryjnego, to najszybsza trasa wydostania się z miasta prowadziłaby Rooster’s, gdzie mógłby się schować za boczną ścianą pralni, zanim przeszedłby na drugą stronę alei. Za nią rozciąga się pustkowie. Nie więcej niż dziesięć, piętnaście minut marszu, żeby zyskać pewność, że nikt cię nie zobaczy. – Wiesz, że w pralni jest zawsze ruch – wtrącił się Mitch. – Bez przerwy wychodzą stamtąd i wieszają rzeczy na sznurach. – Tak – potwierdził Chandler, łapiąc okazję, by udowodnić Mitchowi, że potrzebuje wiedzy kogoś tutejszego, aktualnej wiedzy o mieście. – Ale ta pralnia została zamknięta w zeszłym roku, dlatego nikt nie przeszkodziłby mu w ucieczce. Jeśli zdecydowałby się na tę trasę. Jim sprawdził tę okolicę i nie znalazł nic, co by na to wskazywało. Przyłapanie na braku wiedzy najwyraźniej nie zrobiło na Mitchu żadnego wrażenia. – Brzmi przekonująco, sierżancie, brzmi przekonująco, ale jak sami powiedzieliście, nie było tam śladu podejrzanego. Może i znacie tę pipidówę lepiej ode mnie, ale jak do tej pory nie znaleźliście zbiega, dlatego potrzebne jest świeże spojrzenie. – Potrzebujesz mojej pomocy – powiedział Chandler.

– Potrzebuję waszego wkładu w śledztwo, sierżancie. – Mitch go skorygował. – I potrzebny mi wkład waszego zespołu. Ale waszej pomocy? Jeśli będę potrzebował waszej pomocy, to o nią poproszę – odpowiedział bez cienia uśmiechu, z kamienną twarzą, dziobowatą, nieprzeniknioną i zaciętą. – A wkład, jakiego od was potrzebuję w tej chwili to zadbanie, by to miejsce funkcjonowało bez problemów, a moi ludzie w terenie mieli wszystko, czego potrzebują. Papier, koperty, telefony, połączenie z policją stanową i wszystkimi innymi, z którymi będą chcieli się skontaktować. Jesteście trybikiem, dzięki któremu to wszystko działa, sierżancie. Chandler miał dość. Odwrócił się i ruszył do wyjścia. Mitch zawołał za nim: – To ważna praca, sierżancie! Żaden duży chłopiec niczego nie zdziała bez ciężkiej pracy swojej sekretarki. Chandler obrócił się do niego. – Nie będę biegał po kawę i herbatniki. – Oczywiście, że nie. – Mitch się roześmiał. – Moi ludzie nie potrzebują tego, sami świetnie o siebie zadbają. Ale możesz zatroszczyć się o to, jak postrzegają nas miejscowi. Na pewno pojawią się pytania: co się dzieje, dlaczego policjanci chodzą po ulicach, dlaczego pojawili się obcy ludzie w czarnych garniturach i szwendają się po mieście. Uspokajanie ich to twoja praca, sierżancie – powiedział Mitch. Oficjalny ton działał Chandlerowi na nerwy. Ale jego dawny kolega jeszcze nie skończył. – Zadbajcie o skalę mikro, a ja będę kontrolował makro. Chandler wciągnął głęboko powietrze w płuca. – Nic się nie zmieniłeś, Mitch, prawda? Uśmiech zastygł na ustach inspektora. – Ja mógłbym powiedzieć to samo. Gówno nigdy nie zamieni się w złoto, żeby nie wiem jak długo leżało w ziemi. – Wydawało mi się, że unikniemy bitwy? – powiedział Chandler. Uśmiech Mitcha poszerzył się, było oczywiste, że coś się za nim kryje. Chandler widział przez moment dawnego Mitcha, który zawsze trzymał asa w rękawie, żeby wywinąć się z kłopotów. – Bitwa nawet się jeszcze nie zaczęła, stary przyjacielu.

16 Jak było do przewidzenia, telefony rozdzwoniły się już po piętnastu minutach. Nick wkrótce dwoił się i troił, przełączając rozmówców do Chandlera. Głównie dzwonili mieszkańcy z pytaniami o zamieszanie, jakiego byli świadkami w mieście. Największe od lat. Dzwoniły zaniepokojone matki i opiekuńczy ojcowie, zdenerwowani emeryci i rozchichotane nastolatki, a wszyscy chcieli dowiedzieć się czegoś o czarnych sedanach sunących powoli ulicami. Niektórzy pytali czy to tajne służby, a może zjazd szpiegów. Ludzie mieli dziwaczne pomysły. W chwili, gdy uspokoił jednego mieszkańca, dzwonił następny i pytał, czy powinni odświętnie się ubrać i utworzyć komitet powitalny dla znamienitych gości. Niektórzy chcieli wiedzieć, kim są ci obcy ludzie, by móc jako pierwsi rozpuścić plotkę po mieście. Inni, bo nie chcieli, żeby okazało się, że to premier lub jeden z tych pieprzonych polityków oszustów. Chandler mówił wszystkim to samo, powtarzał słowa, które stały mu ością w gardle: że nic się nie stało, że powinni zostać w domach i jeśli coś naprawdę będzie się działo, osobiście ich o tym powiadomi. Załatwił w ten sposób jakieś dziesięć telefonów, i w końcu ktoś zadał mu pytanie, którego najbardziej się obawiał. Dotyczyło ono blokady dróg i tego, jaki jest powód, że Jim, Tanya i Luka przeszukują samochody. Pytanie pochodziło od rozsierdzonego człowieka, wielebnego Simona Uptona. Nie mógł uwierzyć w to, że policja zdecydowała się zatrzymać duchownego i przeszukać jego samochód, narzekał przy tym stanowczo nadmiernie jak na kogoś zazwyczaj spokojnego. Jakby naprawdę miał coś do ukrycia. Coś, co potwierdziłoby plotki krążące po mieście o jego niezbyt bogobojnej

przeszłości. – Naprawdę przeszukali wielebnemu samochód? – zapytał Chandler. – Nie, ale zatrzymali mnie, kiedy jechałem do domu Georginy Patterson, a ona, jak pan wie, jest bardzo chora. – Wiem, wielebny. Proszę przekazać jej pozdrowienia ode mnie. I jeśli to wszystko, to poproszę, aby wielebny zwolnił linię telefoniczną w razie jakichś nagłych wezwań, dobrze? – Dlaczego przeszukujecie samochody? – dopytywał wielebny. Mówił teraz władczym tonem, zupełnie jak z ambony w niedzielę. Zanim znany z plotkarskiego charakteru duchowny miałby szansę zasiać większą – choć jeszcze nie wzbudzoną – panikę, Chandler zapewnił go, że to jedynie prewencyjna akcja. – Proszę dać spokój, sierżancie Jenkins, nie robilibyście blokady dróg z powodu jakichś działań prewencyjnych. Nie można trzymać mieszkańców miasta w niewiedzy. Chandler milczał przez chwilę. Musiał powiedzieć Uptonowi cokolwiek. – Racja, wielebny. Mamy złodziejaszka sklepowego, który próbuje uciec z miasta. W słuchawce zapadła cisza, jakby duchowny czekał na boskie oświadczenie, czy Chandler powiedział prawdę. Odpowiedź z góry nadeszła dość szybko. Pan nie był przekonany. – Nie ustawia się blokad i nie przeszukuje samochodów z powodu jakiegoś sklepowego złodzieja, sierżancie, dlatego zapytam inaczej: czy osoba, której szukacie jest niebezpieczna? Czy on lub ona to może ktoś, kto uciekł z więzienia? – Nie – powiedział Chandler spokojnie. – To tylko ktoś, kogo chcemy przesłuchać. Ale łatwiej byłoby nam szukać tej osoby, gdyby wszyscy mieszkańcy zostali w domach, bo wtedy nic nie będzie nas rozpraszać i będziemy mogli skupić się na podejrzanym. Upton natychmiast przyczepił się do słowa, które wymsknęło się Chandlerowi. – Podejrzany! Aha, zatem jest uciekinierem albo kimś, kto niedługo trafi do więzienia!

Chandler poczuł, jak umysł przestawia mu się na tryb kryzysowy, jego głos stał się łagodny. Szukał sposobu uspokojenia duchownego. – Wielebny, takim terminem się posługujemy. Podejrzany. Gdybym musiał określić go precyzyjniej, powiedziałbym, że to ktoś, kim się interesujemy i sprawdzamy tylko, czy skorzystał z czyjejś uprzejmości i złapał stopa, czy może sam prowadzi samochód. – Nie jestem człowiekiem, który pomaga kryminalistom, sierżancie. Nie podwiózłbym kogoś takiego. Chandlerowi ulżyło. Subtelna zmiana w tonie głosu i odpowiednia sugestia pomogły mu zmanipulować duchownego. – Wiem, wielebny, ale poleciłem funkcjonariuszom, by sprawdzali każdy pojazd. Na tym etapie nie wiemy nawet, czy podejrzany jest nadal w mieście. Równie dobrze może być daleko stąd, a wtedy to problem policji stanowej. Wolę dmuchać na zimne, dlatego dla pewności przeszukujemy wszystkie samochody. Jestem przekonany, że wielebny nie ma nic przeciwko temu. Przedstawiciel Boga na ziemi został zapędzony w kozi róg. W odpowiedzi wymamrotał niemal niezrozumiale coś, co brzmiało jak propozycja zrobienia wszystkiego, żeby pomóc stróżom prawa. Obiecał zapytać parafian na porannej mszy – wszystkich dziesięciu, jak pomyślał Chandler – czy zauważyli coś niezwykłego. Chandler podziękował mu i rozłączył się. Telefon nie milkł, dzwonili ludzie, którzy utknęli w punktach kontroli i pytali, dlaczego, do jasnej cholery, nie wpuszcza się ich do miasta lub z niego nie wypuszcza. Nawet Nick został wciągnięty przez grupę Mitcha do pomocy, wyminął Chandlera zakłopotany i ruszył do akcji. Chandler był teraz zdany wyłącznie na siebie, zmagał się z narzekaniami poirytowanych mieszkańców miasta, jednocześnie nasłuchując, co Mitch i jego zespół planowali. Jaki miał być ich następny ruch. Nagle drzwi posterunku otworzyły się z hukiem. Weszło dwóch ludzi Mitcha i skierowało prosto do gabinetu Chandlera, gdzie teraz Mitch miał swoją bazę. Chandler przestał słuchać pytań rozlegających się w słuchawce i próbował wyłapać, co działo się w jego gabinecie. Uchwycił kilka

niewyraźnych słów. Po mniej niż minucie dwójka ponownie wyszła z posterunku. Mitch stanął w drzwiach w chwili, gdy Chandler się rozłączył. – Co się dzieje? – zapytał Chandler. – Nic, co by was dotyczyło, sierżancie – odpowiedział Mitch. – Dokąd oni poszli? Telefon Chandlera ponownie się rozdzwonił. – Skupcie się na uspokajaniu mieszkańców – odpowiedział Mitch i zapytał: – Czy pani Juniper już dzwoniła? Pani Juniper była miejscową wścibską plotkarą, byłą żoną Kida Maloneya, która wyszła za niego w chwili buntu i rozwiodła się od razu, gdy wrócił jej zdrowy rozsądek. Jeśli coś się działo, ona pierwsza była na miejscu wydarzeń. Kiedyś. – Nie żyje od czterech lat – powiedział Chandler. To, co powinno być powodem do chwili refleksji lub zażenowania, wywołało u Mitcha tylko wzruszenie ramion i niespieszny powrót do gabinetu. Nick minął Chandlera, wracając za biurko w dyżurce. – Co oni knują, Nick? Młody posterunkowy pokręcił głową i poszedł dalej. Szybkość z jaką uciekł, utwierdziła Chandlera w przekonaniu, że Nick coś wiedział i zatrzymał to dla siebie. Mitch niszczył więzi, które Jenkins zbudował na swoim posterunku. – Nick?! – zawołał za nim. – Nie wiem, sierżancie. Szeptali do siebie i nic nie słyszałem. Mitch pojawił się obok Chandlera. – Chcę przesłuchać Barwella. – Co cię powstrzymuje? – Macie klucz, sierżancie. Chandler wstał z krzesła, był niższy od Mitcha, ale lepiej zbudowany. Nie potrzebował watowanych ramion marynarki, bo swoje miał wystarczająco szerokie. – Pójdę z tobą. Mitch pokręcił głową. – Nie, nie chcę u niego żadnych skojarzeń z poprzednim

przesłuchaniem. To ma być zrobione na świeżo. – Ale ja wiedziałbym, kiedy zmienia zeznania. – Ja też będę wiedział – odrzekł Mitch, dotykając palcem skroni. – Znam jego zeznania na pamięć. – Dodatkowa para uszu nie zaszkodzi. Mitch milczał przez chwilę i tylko wysuwał dolną szczękę, co było odruchem, który miał od dzieciństwa. – W porządku, sierżancie, ale ja prowadzę to przesłuchanie. Trzymajcie język za zębami. – Ty prowadzisz – potwierdził Chandler, gryząc się w język. Wszystko było lepsze od obierania telefonów. Chandler wszedł do aresztu, Mitch był tuż za nim. Odsunął zaślepkę wizjera, którego skrzypnięcie wybrzmiało echem w korytarzu. Twarz Heatha zjawiła się od razu w otworze. Widać było tylko jego usta. Heath rzucał pytania: – Co się tam dzieje? Kim są ci ludzie? – Panie Barwell, proszę cofnąć się o krok od drzwi – polecił Mitch, spokojny i władczy, bez śladu akcentu z dzieciństwa. Chandler nie byłby zdziwiony, gdyby się dowiedział, że Mitch brał lekcje dykcji, mając na uwadze pieniądze i poświęcenie jakie inwestował w ubrania i sposób bycia. – Kim on jest? – zapytał Heath, wskazując na Mitcha. – Moim adwokatem? – To jest inspektor. Przyjechał, żeby cię przesłuchać. A teraz proszę się cofnąć. Kiedy Chandler przygotowywał się do otworzenia drzwi celi, Mitch odchylił marynarkę i położył rękę na pistolecie. Chandler zastanawiał się, czy Mitch użył kiedykolwiek broni i szybko doszedł do wniosku, że prawdopodobnie tak. Sierżant wszedł do celi jako pierwszy i wyjął kajdanki. – Nie ma potrzeby mnie skuwać – powiedział Heath, podnosząc ręce. – Chcę adwokata. – Po co panu adwokat, skoro jest pan niewinny? – zapytał Mitch, marszcząc czoło. – Wszyscy dostają adwokata – odpowiedział Heath.

– Być może – rzucił Mitch, zachowując stoicki spokój. – Ale tylko ci, którzy są winni, nalegają na jego obecność. Ja chcę jedynie wysłuchać pańskiej historii. Żeby dowiedzieć się wszystkiego, co wie obecny tu mój kolega i zrozumieć przez co pan przeszedł. Heath zmarszczył brwi, wpatrywał się w Mitcha, usiłując odgadnąć jego prawdziwe intencje. Po chwili milczenia odwrócił się twarzą do ściany i pozwolił Chandlerowi założyć kajdanki na poranione nadgarstki. Chandler wyczuł, że Heath aż skrzywił się z bólu. Zaprowadził go do pokoju przesłuchań, posadził na krześle i ostrożnie zdjął kajdanki. – Mogę tylko powtórzyć to, co już powiedziałem – wyznał Heath, delikatnie rozmasowując nadgarstki i wpatrując się najpierw w inspektora, a potem w sierżanta, który zajął miejsce obok kolegi. Mitch prowadził przesłuchanie. Jego srebrne spinki przy mankietach połyskiwały w świetle, duże, kanciaste i drogie, efektowne, ale nie efekciarskie, eleganckie bez ostentacji. Mitch zawsze najbardziej lubił srebro, prawdopodobnie dlatego, że kojarzyło mu się z odznaką, którą tak bardzo sobie cenił, a może dlatego, że srebro było symbolem dostojeństwa. Lubił podkreślać swoją pozycję. Heath ponownie zrelacjonował swoje przeżycia, niemal dokładnie trzymając się pierwszej wersji, może tylko wygładzając narrację przy powtórnym opowiadaniu; był bardziej konkretny w części dotyczącej łapania okazji, ale tak samo nieprecyzyjny w sprawie odurzenia narkotykiem i ucieczki. Chandler zwrócił uwagę tylko na jedną różnicę, tym razem Heath wspomniał o imieniu, widniejącym na jednym z dokumentów leżących na biurku w chacie: Seth. Kiedy Mitch zaczął naciskać w tej sprawie, Heath odpowiedział, że dopiero teraz to sobie przypomniał; imię napisane dużymi, czerwonymi literami, jakby było bardzo ważne. Chandler postanowił, że sprawdzi Setha w rejestrze osób zaginionych. – Gdyby udało się panu ukraść samochód, dokąd by pan pojechał? – zapytał Mitch ze wzrokiem wbitym w notatki, jakby zadawał to pytanie dla zabicia czasu. – Dokądkolwiek – odpowiedział Heath. Krople potu pojawiły się na

jego czole pod linią włosów. – W pierwszym zeznaniu stwierdził pan, że kierował się tutaj. Do miasta – powiedział Mitch, podnosząc wzrok i wpatrując się w podejrzanego. – Tak było… chciałem tylko uciec od niego. I nadal chcę, ale złapaliście mnie tu w pułapkę, podczas gdy on… Heath się wzdrygnął. Krople potu oderwały się od jego rozpalonej skóry i spadły na biurko. – Próbę kradzieży samochodu trudno uznać za typowe zachowanie niewinnego człowieka – zauważył Mitch. – Tak, ale to było zachowanie człowieka wystraszonego – odparł Heath. – A co z pana przeszłością? – zapytał Mitch. Chandler wiedział, że Andrews zmienił temat, żeby zbić podejrzanego z tropu, sprawić, by coś wyjawił. – To znaczy? – Rodzina? – Nie mam żadnej. Mitch milczał przez chwilę, pozwalając Heathowi na rozwinięcie tematu. I tak się stało. – Moi rodzice nie żyją. – Przykro mi to słyszeć – powiedział Mitch obojętnym tonem. – Umarli, kiedy byłem nastolatkiem. – Heath pokręcił głową. – Jak? – Rak. Mama piersi, ojciec jelita. Dwa lata po sobie. Chandler pomyślał, że powinni zrobić krótką przerwę ze względu na trudny temat. Ale Mitch parł dalej jak walec. – Nadal myśli pan o nich? Heath zapatrzył się przez moment w blat stołu. – Tak, ale już się z tym pogodziłem. Poza tym przyzwyczaiłem się do myśli, że mogę być bardziej narażony na tę chorobę. W sposobie, w jaki Heath wypowiedział te słowa było znużenie, jak u bardzo chorego człowieka, który spodziewa się, że śmierć czeka na niego tuż za rogiem. Może zagrożenie życia w szopie Gabriela utwierdziło go w tym nastawieniu, a może ten wydany na samego

siebie wyrok śmierci sprawiał, że chciał zabrać ze sobą do grobu tak wielu ludzi, ilu zdoła. – Czy ktoś panu powiedział, że pan umrze? – zapytał Chandler. Heath przeniósł spojrzenie na sierżanta. Mitch wyraźnie się zdenerwował, że prowadzone przez niego przesłuchanie zostało przerwane. – Poza Gabrielem, to nikt. Ale przecież wszyscy kiedyś umrą. – I ponownie jego słowa świadczyły o znużonej akceptacji wyroków losu, jakby już był jedynie prochem. – Bardziej chodzi o to, jak się umrze, prawda, panie Barwell? – zapytał Mitch. To pytanie z wyraźnym podtekstem ponownie zwróciło uwagę Heatha na Mitcha. – Co pan przez to rozumie? – Nieważne. – Mitch machnął ręką, jakby to, co powiedział, było tylko banalną dygresją. – Proszę mówić dalej o rodzinie. – Mam brata i siostrę, oboje są starsi ode mnie. – Imiona? – Mitch zrobił prawdziwe przedstawienie przygotowując się do zapisania tych imion, dając milczące zapewnienie, że ma zamiar sprawdzić te informacje; ostrzeżenie, by Heath nie skłamał. – Ross i Pippa. Philippa. Nie rozmawiamy ze sobą. Pokłóciliśmy się o testament. – Rodzice zostawili panu wszystko? Jako najmłodszemu? – Nie – odpowiedział Heath z wyraźnym rozczarowaniem w głosie. – Wręcz przeciwnie. Dostałem jakieś ochłapy, oni dostali dom do podziału. Ale to już przeszłość. Nie rozmawiamy ze sobą. – Czy obeszłoby ich, że został pan zatrzymany przez policję? – Obeszłaby ich tylko wiadomość, że nie żyję – powiedział z goryczą w głosie. – Gabriel był bliski spełnienia ich życzeń. Mitch skinął głową. – Nie ma pan nic na potwierdzenie pańskiej tożsamości? – Zabrał wszystkie moje rzeczy. Portfel, prawo jazdy, wszystko. – W porządku – rzucił Mitch obojętnym tonem. – Macie niewłaściwego człowieka, sierżancie. Mitch uniósł brwi, wyraźnie zły z powodu tego deprecjonującego

pominięcia jego osoby. – W tej chwili jest pan jedyną osobą, którą mamy, panie Barwell – powiedział Mitch, patrząc ponad stołem z wyraźną frustracją na Chandlera. Po chwili kontynuował: – Wspomniał pan o liczbie pięćdziesiąt pięć. – Powiedział, że jestem pięćdziesiąty piąty. – Czy mówił coś o innych? – Nie. – Nic, zupełnie? – Nie, zupełnie nic. Mitch wciągnął głęboko powietrze. Pocierał kciukiem o opuszek palca wskazującego. Sierżant rozpoznał ten gest. Był jak bawienie się dwoma kablami pod napięciem, żeby wywołać iskrę. Chandler był ciekaw, jak teraz Mitch okazuje złość. – A co z tym Sethem? Czy mógł być jedną z ofiar? – To było tylko imię, które zobaczyłem. – Heath pokręcił głową. – Mogło nie mieć znaczenia. – Ale widział pan groby. – Widziałem coś, co wyglądało jak groby. – Ile ich było? – Nie wiem. – Niech pan zgaduje. – Zniecierpliwienie Mitcha narastało. – Wszystko działo się bardzo szybko. Nie jestem pewny. – Liczba, panie Barwell? Niech mi pan poda jakąś liczbę. Pięć? Dziesięć? Dwanaście? Więcej? – Sześć, siedem, osiem… – wydukał Heath. – Nie jestem pewny. Uciekałem przed mordercą. Po tych słowach Mitch wstał gwałtownie, pochylił się nad stołem, zbliżył twarz do twarzy przesłuchiwanego. Mówił podniesionym głosem: – Potrzebujemy czegoś więcej niż to, panie Barwell. Jak do tej pory przedstawił pan tylko poszlaki. Pana wersję tego, co podobno pan widział i co podobno panu zrobiono. Proszę przedstawić twarde fakty, jakieś konkrety albo posiedzi pan w celi bardzo długo. Ponieważ Andrews znalazł się w zasięgu rąk Heatha, Chandler

wstał i odciągnął inspektora, choć dłonie ześlizgiwały mu się z zimnego jedwabiu marynarki. Gniew Mitcha zmienił cel. Wbił wzrok w Chandlera. – Zabieraj łapy, Chandler! – Nic więcej z niego nie wyciśniesz – powiedział Jenkins po cichu. – A co ty możesz wiedzieć, do cholery? Ilu morderców przesłuchiwałeś? – Żadnego – przyznał. – Ale popatrz na niego, to wrak człowieka… zmęczony, poraniony, zlany potem. Wszystko, co wydobędziemy od niego może być prawdą, kłamstwem albo czymś, co nas uciszy. Daj mu ochłonąć. Mitch nie odrywał od niego wzroku. Milczał. Złość, która płonęła w jego piwnych oczach powoli gasła. Chandler szukał śladów dawnego przyjaciela, ale odniósł wrażenie, że przez ostatnie dziesięć lat nie było w nich współczucia. – Odstawmy go do celi, niech odpocznie godzinę, a potem znowu spróbujemy – powiedział. Mitch odepchnął dłonie Chandlera, uwalniając lśniący materiał marynarki i obrócił się do Heatha z wymuszonym uśmiechem. – Myślę, że na teraz wystarczy, panie Barwell. Sierżant odprowadzi pana do celi. Mitch ruszył energicznym krokiem do drzwi. Gdy do nich dotarł, zerknął ponad ramieniem na Chandlera. Choć nadal był zły, nie należał do ludzi, którym można było zarzucić zaniechanie obowiązków i zostawienie kolegi sam na sam z niebezpiecznym podejrzanym. Jenkins podszedł do Heatha i ponownie go skuł. Podniósł wzrok i zobaczył, że Mitcha już nie było, na jego miejscu stała Tanya.

17 Chandler odprowadził Heatha do celi. Podejrzany był jak pijak po ciężkiej nocy, dał się prowadzić bez żadnego oporu, nie stwarzał problemów. Nie tak Chandler wyobrażał sobie zachowanie niebezpiecznego mordercy. Ale właściwie, jak zachowywał się niebezpieczny morderca? Kiedy wszedł do swojego dawnego gabinetu, zastał Mitcha pstrykającego nerwowo w klawisz myszki i wpatrzonego w jaśniejący monitor. – Zatem… wierzysz w jego opowieść? Czy może Gabriela? Mitch oderwał wzrok od ekranu. Jego głos nie zdradzał żadnych emocji. Z całą pewnością pamiętał, że Chandler postawił się mu w pokoju przesłuchań. – Historia pana Barwella wydaje się wiarygodna i staje się wiarygodniejsza im dłużej nie mamy drugiego podejrzanego. Musimy go znaleźć i dowiedzieć się, kim może być ten Seth. – Po tych słowach wrócił wzrokiem do monitora. Audiencja została zakończona. Panu już dziękujemy. Chandler usiadł przy biurku Tanyi i rzucił się w wir pracy. Zmusił się do pełnego skupienia na robocie. Przystąpił do przeszukiwania bazy danych osób zaginionych, szukał ludzi o nazwisku lub imieniu Seth, w nadziei, że trafi na pasujący wynik. Rezultat poszukiwań pojawił się prawie natychmiast. Zero trafień. Zmienił ustawienia tak, by poszukiwania objęły ostatnie dziesięciolecie. Zamordowanie pięćdziesięciu czterech osób bez przyciągania uwagi musiało trwać jakiś czas, nawet jeśli było to dzieło genialnego umysłu, a Heath z pewnością rozumem nie grzeszył. Albo przynajmniej sprawiał takie

wrażenie. Ponownie wynik okazał się zerowy. Żadnego Setha. Zaczął myśleć, że może przerażony człowiek źle zapamiętał to imię. Albo celowo kłamał, żeby zmylić trop i odwrócić ich uwagę. Sfrustrowany z powodu odstawienia na boczny tor i stania się obiektem szyderstw, a potem ponownego włączenia do działań po to tylko, żeby dotrzeć do ślepego zaułka, odchylił się na krześle. Patrzył przez okno na widoczne w oddali Wzgórze Gardnera, nerwowo tupał piętą w podłogę – narastało w nim zniecierpliwienie. To zniecierpliwienie podsunęło mu pewien pomysł. Jak do tej pory nie potrafili zlokalizować Gabriela, ale to nie oznaczało, że nie udałoby się im znaleźć miejsca, które obaj podejrzani szczegółowo opisali: drewnianej szopy. Niewykluczone, że Gabriel tam wrócił, szukając kryjówki, pewny, że policja nigdy tam nie trafi. – Muszę wyjść, Nick – wyszeptał. Mitch siedział zamknięty w gabinecie, a Yohan i Suze byli zajęci swoimi sprawami. – Popróbuję szczęścia na wzgórzu. Obaj mówili o tej samej szopie, więc to miejsce musi istnieć. – Tak, ale obaj twierdzili, że nie wiedzą, gdzie jest – przypomniał mu Nick. – To musi być gdzieś w okolicach Żółwia. Tam, gdzie Heath został przyłapany na kradzieży samochodu. – Może i jestem tu nowy, sierżancie, ale wydaje mi się, że to duży obszar. – Wiem, ale może uda mi się ją znaleźć. Powinienem przynajmniej spróbować. – A co mam powiedzieć jemu? – zapytał Nick, wykręcając głowę w stronę Mitcha. – Że ruszyłem jakimś tropem. – W porządku… – odpowiedział posterunkowy, ale zupełnie bez przekonania. Chandler wziął kluczyki, kurtkę i znalazł się prawie przy drzwiach wyjściowych, kiedy Mitch wyjrzał z gabinetu. – A wy dokąd się wybieracie, sierżancie? Przez chwilę Chandler zastanawiał się, czy wymyślić jakąś wymówkę.

– Jadę sprawdzić lasy za miejscem, gdzie Heath został złapany. Twarz Mitcha ponownie przybrała kamienny wyraz, rozglądał się, rozważając, czy w tym pomyśle może być jakiś sens i czy powinien dołączyć. – Jadę z tobą. Chandler natychmiast wcielił w życie plan B. – Pamiętasz Żółwia, Mi… inspektorze? – Żółwia Sieferta? Tak, pamiętam, sierżancie. – To dobrze. Ale Żółw nie będzie pamiętał ciebie. Ma krótką pamięć. Strzelił do faceta, który usiłował go przekonać, że John Howard nie jest premierem. A tym facetem był jego własny brat! Jenkins powstrzymał się od napomknięcia, że tylko drasnął brata w ramię i nie postawiono mu żadnych zarzutów. – Jadę z wami, sierżancie – powtórzył Andrews. I na tym stanęło. Chandler znowu miał partnera. * Jechali w milczeniu. Chandler nie ośmielił się przerywać ciszy, bo mógłby powiedzieć coś nierozsądnego w zamkniętej przestrzeni, z której żaden z nich nie mógł uciec. Szczęściem to milczenie nie trwało długo. Dwadzieścia minut później wjechali na frontowy dziedziniec farmy Żółwia. Pierwsze, co zobaczyli to poobijany chevrolet przywiązany do betonowego słupka niczym koń; miał niesprawny hamulec ręczny. Dobrym znakiem było to, że Żółw nie stał na podwórzu z wycelowaną w nich strzelbą. To właśnie stąd wzięło się jego przezwisko: zawsze gotów do obrony, chronione plecy i naładowana strzelba. – Pamiętaj, że on nie jest fanem policji – powiedział Chandler, kiedy wysiedli z wozu. – Wiem – odparł Mitch, odrzucając obawy po dokładnym zlustrowaniu dziedzińca. – Ja będę z nim rozmawiał. Mitch nic nie odpowiedział. Szli ostrożnie zygzakiem między

rozpadającymi się zabudowaniami gospodarczymi i pordzewiałą maszynerią, minęli zapadającą się werandę, która odchylała się od budynku, jakby chciała stamtąd odpaść. To była farma, która wymagała gruntownego remontu. Farma, na której było mnóstwo kryjówek. Pokonali połowę drogi do głównego budynku, gdy zza drzwi z moskitierą wyłonił się sękaty starszy mężczyzna. Strzelbę trzymał lufą ku dołowi, ale na tyle wysoko, że w każdej chwili mógł w nich wycelować. – Co tu robicie? – zapytał Żółw typowym dla siebie gardłowym głosem. Zanim Chandler zdążył powiedzieć choć słowo, Mitch się odezwał: – Jesteśmy z policji, panie Siefert. – Pytałem, co tu robicie? – powiedział Żółw, nie ruszając się z werandy. – Czy możemy podejść bliżej, żeby oszczędzić sobie krzyczenia? – Powiesz mi, jak się nazywasz, chłopcze? – Żółwiu – odpowiedział Chandler, wtrącając się do ich rozmowy. – To ja, Chandler, sierżant Jenkins. Żółw odrzucił głowę do tyłu, widzącym okiem omiatał horyzont, drugie patrzyło przed siebie, ale było ślepe. Stojąc niecałe dziesięć metrów od niego, Chandler spostrzegł, że jego brwi wyglądały jak narysowane grubym czarnym flamastrem i sięgały do połowy czoła, nadając mu wygląd permanentnie zdziwionego. Ponownie to zrobił; odpalił kuchenkę gazową rozkręconą na maksa, która strzeliła chmurą ognia prosto w jego i tak już osmaloną twarz. – A ty czego chcesz, Chandler? Mitch zbliżył się do niego. – Chcemy, żeby zachował pan spokój. – Byłem spokojny, chłopcze. I jestem spokojny. Czego chcecie? – Chcemy trochę się tu rozejrzeć, Żółwiu – odezwał się Chandler. Żółw obrócił głowę tak, żeby zdrowym okiem popatrzeć na Jenkinsa. Efektem ubocznym tego ruchu było to, że teraz celował strzelbą prosto w nich. – Nie zrobiłem niczego złego. Nie udowodnicie mi, że kłusowałem

na rybach. – My… – zaczął Chandler. Zerknął na Mitcha, który zacisnął dłoń na kolbie pistoletu, nieufny wobec coraz bardziej zaniepokojonego starca i jego strzelby. – Nie jesteśmy tu z tego powodu. Musimy jedynie trochę się rozejrzeć. – Jakie są szanse, że on coś o tym wie? – Mitch mruknął cicho niskim głosem do Chandlera. – Prawie żadne – odpowiedział Chandler równie cicho. Nie odrywał wzroku od Żółwia, który nadal w nich celował. – On nie lubi towarzystwa. A kłusownictwo to najpoważniejsze wykroczenie, jakiego się dopuszcza. – Nadal chcę przeszukać to miejsce. – On też nie spuszczał Żółwia z oka. – Miejsce, którego szukamy jest trochę dalej. – Wolałbym jednak się rozejrzeć. – Mówię ci… – Sam powiedziałeś, że stracił pamięć. Nasz podejrzany może teraz tu być, a może był, udając jego syna, tego, który parał się paserstwem samochodowym w Sydney, o ile dobrze pamiętam. Żółw mógł mieć kłopoty z pamięcią, ale pamięć inspektora działała bez zarzutu. Najmłodszy chłopak Sieferta nadal siedział w więzieniu niedaleko Sydney za handel częściami kradzionych samochodów. Chandler ponownie zwrócił się do Żółwia: – Szybko się uwiniemy, Żółwiu. Nie szukamy niczego, co miałoby związek z tobą. Myślimy, że ktoś mógł przechodzić przez twoją ziemię. – Kto? – zapytał Żółw. Zmarszczył twarz, ale jego brwi pozostały nieruchome. – Facet spoza naszego miasta. Żółw obrócił się na pięcie, jakby usłyszał, że pojawił się u niego sam diabeł. Zawodził go mózg, źle widział, więc taka możliwość była dla niego bardzo niepokojąca. – Nadal jest na mojej ziemi? – Nie – zapewnił go Chandler. Zdecydowanie wolałby, aby Żółw nie szykował się do ataku i nie wchodził im w paradę. – Chcemy sprawdzić, czy uda nam się znaleźć jakieś wskazówki, dokąd się

skierował, kiedy stąd odszedł. Starzec milczał i zastanawiał się nad ich żądaniem. – Nie będziemy niczego dotykać – powiedział Chandler, zapewniając sobie tym zwycięstwo. – Tylko nie zepsujcie mi traktorów – ostrzegł Żółw. Nie ma problemu, pomyślał sierżant. Większość i tak była już popsuta, relikty przeszłości, kiedy jeszcze Siefertowie zajmowali się uprawą ziemi, zamiast paserstwem części samochodowych, kłusownictwem w rzece i grożeniem gliniarzom. Mitch wycofał się ostrożnie w kierunku samochodu, podczas gdy Chandler sprawdzał, czy Żółw będzie całkowicie po ich stronie, gdy przystąpią do działań. – Zniszczycie mi tę cholerną farmę. – Jeżeli coś zostanie zniszczone, zawsze możesz domagać się odszkodowania. – Naprawdę? – Bezpośrednio od inspektora Andrewsa. – Chandler wskazał Mitcha. – On tu teraz dowodzi. – Ten kij od szczotki ubrany niczym wykrochmalony pingwin? – Urodził się i wychował tutaj, w Wilbrook. Możesz mu zaufać. – Nie mówi, jakby był stąd. Chandler pokiwał głową w odpowiedzi, zanim dołączył do Mitcha stojącego przy samochodzie. Andrews studiował na tablecie mapę okolicy. – Najpierw sprawdzimy zabudowania gospodarcze – powiedział Jenkins. – A potem dom. Mogę iść… – Nie będziesz mi potrzebny, sierżancie. Chandler umilkł, starając się przetworzyć tę nową informację. – Dlaczego nie będę potrzebny? Nie dasz rady sam przeszukać tego miejsca. – Wiem. Wezwałem swój zespół. – Ale ja znam teren, mogę… – Wziąłem to pod uwagę, sierżancie. Moi ludzie zaraz tu będą. Wiedzą, jak pracuję. Chcę, żebyś wyjaśnił staremu… – Zapomniałeś, że ja też wiem, jak pracujesz.

– Jak kiedyś pracowałem. – O co tak naprawdę ci chodzi, Mitch? Inspektor odłożył tablet na maskę samochodu i spojrzał na Chandlera. – Potrzebni mi ludzie, którym mogę zaufać. – A co takiego zrobiłem, że straciłem twoje zaufanie? – Nic, sierżancie Jenkins. Przede wszystkim nigdy go nie miałeś. Musisz się po prostu pogodzić z faktem, że to ja wydaję rozkazy i wolę swoich ludzi. – Pozwalasz, żeby gówniana sprawa z przeszłości stanęła między nami podczas tego śledztwa. – Jeśli o mnie chodzi, nie mamy żadnej wspólnej przeszłości, sierżancie. – Mitch powoli pokręcił głową. – Moja decyzja wynika wyłącznie z tego, co uważam za konieczne. Znasz tych wieśniaków, to prawda, ale jednocześnie jesteś z nimi zbyt blisko, a jak się jest tak blisko, łatwo coś przeoczyć. Albo patrzeć w drugą stronę. – Więc co mi zarzucasz? Brak profesjonalizmu? Stronniczość? Korupcję? – Niczego ci nie zarzucam, sierżancie. Tak właśnie inspektor… – zrobił pauzę, aby podkreślić to słowo – musi działać. Podejmować niepopularne decyzje. – A gdybym postanowił tu zostać? Mitch ponownie wziął tablet do ręki. – Nie miałbym wyboru, odsunąłbym cię od tej sprawy i zawiesił w wykonywaniu obowiązków. Chandler nie wątpił w powagę jego groźby. – Zresztą, dlaczego narzekasz? – Mitch mówił dalej. – Kiedy będę tu dowodził operacją, ty będziesz odpowiadał za pracę kwatery głównej. Z Suze i Yohanem. Na wypadek, gdyby pojawiły się nowe tropy. Chandler rozumiał, że Mitch pozbywa się go, ale biorąc pod uwagę zamieszanie z Żółwiem, gdyby Gabriel rzeczywiście tu był, miałby mnóstwo czasu na zniknięcie. Poza tym farma Żółwia nie była miejscem, gdzie przywożono i mordowano uprowadzonych ludzi. Stary wariat może i był ślepawy, ale słuch miał bardzo dobry. Żółw na pewno usłyszałby jakiekolwiek wołanie o pomoc z odległości kilku

kilometrów od tego miejsca. I był wystarczająco wścibski, żeby to sprawdzić.

18 ROK 2002 – Patrz pod nogi, Mitch! Chandler krzyknął, choć szanse na to, że przyjaciel go usłyszy były zerowe ze względu na ryk silnika helikoptera. Wycofał się na bezpieczną odległość od zabójczych łopat wirnika, które wzbijały w powietrze tumany pyłu, niemal przesłaniając śmigłowiec. Od pięciu dni szukali Martina, zagłębiali się coraz bardziej w pustkowie i byli już na tyle daleko, że na miejsce musieli dotrzeć drogą powietrzną razem z zapasami, które miały im wystarczyć na kilka kolejnych dni w lesie. Teren był kompletnie zdziczały, nietknięty ludzką stopą, zwodniczy i kuszący, przemawiający do awanturniczej żyłki Chandlera, do jego natury nastolatka, zagubionej jakiś czas temu. Kiedy on i Mitch byli młodsi biwakowali w dzikich ostępach, ale nigdy tak daleko. Potrzeba było bowiem całego dnia jazdy i dwóch zbiorników paliwa do motocykla krosowego, żeby tam dotrzeć, a okolica była nieprzyjazna, pozbawiona wytyczonych szlaków, co oznaczało małą prędkość i prawdziwe ryzyko. Kiedy Mitch biegł przez polanę pełną dziur i wybojów, w bezpiecznej odległości od łopat maszyny, śmigłowiec zaczął powoli się wznosić, wzbijając pył z coraz większego terenu, przez co Chandler, który niedawno z niego wysiadł musiał zasłonić twarz. Dopiero gdy helikopter znalazł się na wysokości czubków drzew, a potem ruszył przed siebie w kierunku miasta, zawirowania powietrza ustały. Byli w drugiej grupie przetransportowanej w ten sposób tego dnia, powiększając siły poszukiwawcze do piętnastu osób. Ich liczba malała

z dnia na dzień, a zdaniem Chandlera i tak było ich stanowczo za mało, by przeczesać tak duży obszar. Zarzucił sobie plecak na ramiona i ruszył do punktu zbiórki, gdzie czekali już inni. Kiedy odzyskali słuch, przytępiony warkotem silnika helikoptera, zaczęli od porannej odprawy prowadzonej przez Billa. Wyznaczono obszar, który mieli przeszukiwać przez kolejne trzy dni. Polecono im, by pod koniec ostatniego dnia znaleźli polanę, na której śmigłowce mogłyby wylądować i ich zabrać. Potem reszta spotkania upłynęła na podnoszeniu morale, choć Chandler wyczuwał, że nawet Bill był sfrustrowany, bo obserwacja z powietrza nic nie dała. Mieli jeszcze jeden powód do frustracji. Jakiś mądrala z kierownictwa wpadł na pomysł zapraszania członków rodziny Martina na odprawy. Była wśród nich Sylvia, matka chłopaka. Nawet w klimatyzowanym pomieszczeniu jej łagodna twarz była czerwona. Sprawiała wrażenie, jakby miała za chwilę zemdleć, podobnie jak to się stało drugiego dnia, kiedy musieli przez radio wezwać śmigłowiec, aby zabrał ją do szpitala. Po tym incydencie Arthur zabronił żonie ponownego wychodzenia w teren. Obecność rodziny zmieniła odprawy w formalne spotkania, każdy uważał na to, co mówi i w jaki sposób, na wypadek gdyby mogło to zostać uznane za wyraz zbyt negatywnego nastawienia. Słowa dobierano tak, aby budziły nadzieję, a nie oddawały prawdziwy stan rzeczy. Każdy kolejny bezowocny dzień poszukiwań podsumowywano jako przeczesanie wyznaczonego obszaru. Towarzyszące grupie poszukiwawczej związane z tym emocje początkowo motywowały wolontariuszy, ale później stały się ciężarem. Chandler czuł, że coraz bardziej odgrywał rolę psychologa, a nie policjanta, bo dobro rodziny Martina leżało mu na sercu tak samo, jak doglądanie postępów grupy poszukiwawczej. Tego dnia, o ile to w ogóle możliwe, sprawy przedstawiały się gorzej niż zwykle. Jakby zajmowanie się zmaltretowanymi psychicznie rodzicami nie było wystarczająco trudne, Arthur przywlókł ze sobą drugiego syna. Dzieciak miał zaledwie dwanaście lat. Przywieziony na obcy teren, by prowadzić poszukiwania razem z resztą grupy, miał szkliste i wielkie jak spodki oczy, niemniej Chandler widział w nich

determinację, żeby pomagać. Był równie uparty jak jego ojciec… i brat. Kiedy grupa szykowała się do wymarszu, Arthur zaproponował poranną modlitwę. Oczy miał zaczerwienione po pełnym emocji wywiadzie, jakiego udzielił telewizji poprzedniego wieczoru. Chandler oglądał to wystąpienie. Zawziętość i ból, jakie Arthur okazał, sprawiły, że lokalne poszukiwania jego starszego syna uznano za wiadomość godną przekazywania w całym kraju, skutkiem czego tego ranka Chandler był nagabywany przez reporterów, zarówno na posterunku, jak i w obozie wyjściowym. Zgodnie z rozkazem komendy głównej mieli zachować dla siebie wszystkie informacje i pozwolić, by wypowiadali się wyłącznie funkcjonariusze z wierchuszki, ale tego akurat nie trzeba było mówić Chandlerowi. Nie ufał sępom, żywiącym się ludzkim nieszczęściem, dlatego w milczeniu przeszedł przez las obiektywów i mikrofonów. Gdyby nie chodziło o oczy całego kraju zwrócone na to miejsce i paraliżujący strach przed zmarnowaniem szansy na zarejestrowanie i puszczenie materiału przed innymi stacjami, żaden z tych ludzi nie przejąłby się rozpaczą rodziny Martina. A kiedy kości zostaną całkowicie pozbawione mięsa i sępy poczują nowy zapach krwi niesiony wiatrem, odlecą bez słowa i będą żerować na kolejnych ofiarach. * Tuż przed dwugodzinną przerwą, robioną aby przeczekać największe upały, jeden z ochotników, nastolatek z Murray River, znalazł skrawek materiału zaczepiony o ciernie, łopoczący niczym flaga w łagodnej bryzie. Chandler szybko poszedł zobaczyć wskazówkę. Niewielka grupa otoczyła już czerwony kawałek materiału, ale nie zbliżała się zbytnio, jakby z obawy, że skrawek zniknie im z oczu. Pierwsze oględziny ujawniły, że tkanina została raczej oderwana od reszty ubrania niż odcięta. Brzegi miała postrzępione, sterczały z nich cienkie nitki, które niczym malutkie paluszki machały do Chandlera. – Co to jest? – zapytał Mitch, który właśnie dołączył do reszty.

– Prawdopodobnie kawałek ubrania. Oddarty – odpowiedział Chandler ze wzrokiem utkwionym w tkaninie. Fakt, że łopotał przy słabym wietrze świadczył, że materiał musiał być cienki. – Podaj mi torebkę. Mitch przetrząsnął plecak w poszukiwaniu torebki na dowody. Chandler zdjął delikatnie z kolców kawałek materiału, włożył go do plastikowej torebki i zamknął ją. Uniósł znalezisko na wysokość oczu, żeby lepiej mu się przyjrzeć. Spojrzenia wszystkich podążyły jego śladem w niemal nabożnym skupieniu. Na materiale był nadrukowany fragment jakiegoś logo. Duże, drukowane białe litery: „N” i coś co wyglądało na większą część „O”. – I co myślisz? – zapytał Chandler. – North Face… albo Mizuno? – zasugerował Mitch. – Skoro zostało to oderwane, to chłopak musiał szybko się przemieszczać. – Gdzie jest reszta? – Pokażcie mi to – powiedział Arthur, podchodząc chwiejnym krokiem; wyprzedzał go wydatny brzuch, jego młodszy syn przyklejony był do jego boku. Chandler podał mu torebkę. Mężczyzna wziął ją w spuchnięte od upału dłonie. – North Face – powiedział Arthur. – Martin kupował dużo rzeczy tej firmy. Miał też ubrania w takim kolorze, ale Sylvia będzie to wiedziała lepiej. – To popularna marka – odezwał się cicho Mitch. – Ale to już coś – powiedział starszy pan szorstko. – Świadczy to o tym, że dotarł aż tutaj. – Chyba, że zostało przywiane… Uniesione brwi Chandlera wystarczyły. Mitch zamilkł. Prawda była jednak taka, że ten skrawek tkaniny powodował tyle samo pytań, co odpowiedzi. Czy Martin dotarł tutaj, czy nie? Materiał został przywiany wiatrem, czy ciernie oderwały go w tym miejscu? Czy na pewno pochodził z ubrania Martina? A może zaatakowało Martina jakieś zwierzę i wtedy powstała dziura w koszulce? Zniknięcie chłopaka było równie tajemnicze, jak okolica, którą przeszukiwali. Najlepsze, co mogli

zrobić w tej chwili, to rozejrzeć się, czy nie ma tu innych fragmentów odzieży. Mitch też się zamyślił, ale co innego zaprzątało mu głowę. – Mam wrażenie, jakbyśmy znajdowali się coraz bliżej wejścia do piekła. – A gdzie chciałbyś teraz być, Mitch? – Na plaży. Popływałbym przed służbą. A może pozwoliłbym, żeby przypływ zabrał mnie ze sobą, po cichu i daleko, jak Harold Holt. Jak Martin. – Nie gadaj przy nikim takich głupot. – Chandler popatrzył ze złością na partnera. Mitch rozejrzał się dookoła. – Nie mogą mnie słyszeć. I spójrzmy na to uczciwie: w promieniu wielu kilometrów nie ma żywej duszy. Włączając w to Martina. To było śmiałe stwierdzenie, ale prawdopodobnie jedyne słuszne. – Myślisz, że zrobił to celowo? – Mitch jeszcze nie skończył. – Co? – Zniknął. – Jakby chciał popełnić samobójstwo w jakiś wyszukany sposób? – zapytał Chandler, kpiąc ze zwariowanej teorii Mitcha. – Moim zdaniem on to upozorował. Uciekł i stał się kimś innym. Zapamiętaj moje słowa. Zjawi się tu za dwadzieścia lat, a jego odciski będą na jakimś narzędziu zbrodni. Chodzi mi o to, że może miał powód upozorowania własnej śmierci i przybrania nowej tożsamości, może zrobił albo planuje coś niezgodnego z prawem. Właśnie czegoś takiego Chandler się spodziewał, była to kompletnie zwariowana teoria. Skrupulatne sprawdzenie przeszłości i wydarzeń bieżących w życiu Martina nic nie wniosło do sprawy, nie miał żadnych widocznych powodów, by zniknąć i zacząć nowe życie. Co prawda zerwał ostatnio z dziewczyną, ale zdaniem Sylvii był to dla niego duży cios. Niemniej teoria Mitcha skłoniła Chandlera do myślenia. Jeśli nastolatek chciał zniknąć – na dobre – to busz był idealnym miejscem, żeby tego dokonać. Gdyby chciał ukrywać się w innym mieście, na pewno zostawiłby po sobie jakieś ślady, gdyby się utopił w morzu, ciało

by wypłynęło, ale tutaj… Grupa poszukiwawcza będzie musiała skapitulować przed matką naturą po jakimś czasie i uznać go za zaginionego, potencjalnie martwego… i wolnego. Mógłby zacząć nowe życie. – On nigdy nie miał zamiaru wrócić – dodał Mitch. – Samochód nie nadawał się do niczego. Brak paliwa, zerwane zawieszenie, nic, poza odrobiną wody w chłodnicy. Choć uznanie teorii Mitcha było bardzo kuszące, Chandler postanowił mu przerwać. Czas wracać do roboty. – Niech inni łamią sobie nad tym głowy, Mitch, nam płacą za szukanie. – Och, to było bezduszne. – Mitch zmarszczył brwi. – Może jeszcze tego nie zauważyłeś, ale to miejsce jest bezduszne. – Nadal mi nie odpowiedziałeś. – Nie mogę odpowiadać na każde twoje głupie pytanie. – Wiesz, że mam rację. – Pozorowanie własnej śmierci to śmiałe przedsięwzięcie – odciął się Chandler. – Ale realne. Dlatego nie będę już dłużej brał udziału w tej grze. Mitch uśmiechnął się pewny swego. Chandler jednak skwapliwie skorzystał z okazji rozwiania jego złudzeń. – Będziesz, jeśli nie chcesz, żeby ten drugi dzieciak podzielił los brata – powiedział, wskazując na młodszego syna Arthura, który oddalał się od grupy. Jego ojciec był zbyt zajęty wyszukiwaniem bezpiecznego przejścia. Chandler pobiegł, żeby przechwycić chłopaka, a Mitch ruszył za nim.

19 W drodze powrotnej na posterunek Chandler zadręczał się faktem, że ponownie odebrano mu jego trop, że jego szansa na sukces została mu ukradziona sprzed nosa. Znowu wrócił do roli chłopca na posyłki. Był na tyle roztargniony, że nie zwracał specjalnej uwagi na drogę, wjeżdżając na parking przez komisariatem. Wysiadł z samochodu i spojrzał w kierunku piekarni, znajdującej się po drugiej stronie ulicy. Nabrał ochoty na jeden ze specjałów Cheesy Chicken, ale spojrzał w kierunku uliczki, która się za nią znajdowała. Przez sekundę mignęła tam czyjaś ręka. To był skrót, którego miejscowe dzieciaki używały, aby dotrzeć do boiska piłki nożnej. Instynkt podpowiadał mu, żeby to sprawdzić, odesłać dzieci do domów i nakazać im, by tam zostały. Podkradł się do rogu, chciał je zaskoczyć. Ale sam doznał szoku. Kilka metrów dalej z czymś w dłoni, co wyglądało na długi kuchenny nóż, stał Gabriel. Chandler sięgnął po broń, ale nie trafił na kaburę. Gabriel cofnął się kilka kroków. Chandler w odpowiedzi podszedł bliżej, w końcu udało mu się wyjąć broń. – Zostań, gdzie jesteś i rzuć nóż na ziemię, Gabrielu. Gabriel cofnął się odrobinę. Nóż zadrżał mu w ręku, jakby chciał go upuścić, ale mięśnie odmówiły mu posłuszeństwa. Twarz miał wykrzywioną bólem. Był w szoku. Sprawiał wrażenie człowieka, który stracił świadomość i odzyskał ją dopiero w tej chwili. – Gabrielu, rzuć nóż na ziemię! – Chandler starał się mówić głośno i wyraźnie, żeby jego słowa brzmiały jednoznacznie. Mężczyzna spojrzał na nóż, a potem na Chandlera.

– Odłóż go, Gabrielu! Johnson potrząsnął ręką, ale ostrze nadal było skierowane w stronę Chandlera. Sierżant trzymał palec na cynglu. Co, do cholery, Gabriel robił tak blisko posterunku? To tak, jakby sam się prosił, żeby go złapać. Albo zastrzelić za grożenie policjantowi. – Gabrielu, nie chciałbym… Nagle jakby odklejony, nóż wypadł z dłoni Johnsona na beton, a on sam uniósł ręce nad głowę. Poddał się. Chandler ostrożnie podszedł do niego. – Stań przy ścianie. Posłuchał polecenia, rozłożył ramiona i oparł dłonie na cegłach. Chandler zachowywał wyjątkową czujność, gdy szybkim ruchem wykręcał ręce Gabriela do tyłu, ignorując jego krzyk bólu. – Proszę… – błagał Johnson. – Dlaczego wymknąłeś się z hotelu? – zapytał Chandler, nie czekając na powrót do komisariatu. – Dokąd poszedłeś? I dlaczego tu wróciłeś? – Nie wiem – odpowiedział Gabriel, niemal krzycząc. – I co robiłeś z tym nożem? – Musiałem się jakoś przed nim bronić. Wciąż mam wrażenie, że on może wyskoczyć zza każdego rogu. Nie czułem się bezpiecznie. Podobnie jak teraz sierżant, sam na ulicy z podejrzanym. – Na ziemię! – rozkazał mu. Ostro wypowiedziane polecenie sprawiło, że po uległości Gabriela nie było śladu. – Nie musisz tego robić, sierżancie – powiedział. – Sam się poddaję. Przepraszam, że uciekłem, ale przerażało mnie siedzenie w tamtym pokoju niczym w pułapce. Jakbym znowu był w szopie. Nie mogłem sobie z tym poradzić, dlatego musiałem wyjść, potrzebowałem otwartej przestrzeni. – Powiedziałem: na ziemię, Johnson. – Chciałem tylko wyjść… Wobec odmowy wykonania polecenia, Chandler nie miał wyboru i wykręcił rękę mężczyźnie, zmuszając go do uklęknięcia. Gabriel stawiał się i usiłował wyrwać ramię, ale kolana ugięły się pod nim i opadł na beton. Serce waliło Jenkinsowi jak młotem, gdy wyciągał

kajdanki. Szamotał się chwilę przy ich otwieraniu, ale w końcu udało mu się nałożyć je na nadgarstki Gabriela. Dopiero teraz trochę się odprężył, schował broń do kabury i pomógł zatrzymanemu wstać. – Nie musisz tego robić… – wysyczał Johnson. Widać było, że bolą go ręce. – Już raz uciekłeś. Gabriel milczał. – Dokąd poszedłeś z hotelu? – zapytał Chandler. – Dobrze, już dobrze – odpowiedział mężczyzna. – Próbowałem ukraść jakiś samochód, ale wszystkie były zamknięte. Nie chciałem zostawać na ulicy na wypadek, gdyby Heathowi też udało się dotrzeć do miasta, dlatego zaszyłem się w jakiejś uliczce. Nie wiem, gdzie… nie wiem, jak długo. A potem usłyszałem, jak jacyś ludzie mówili, że złapali faceta o imieniu Heath. Ulżyło mi. – To dlaczego sam się nie zgłosiłeś? – Zbierałem się na odwagę. Teraz, gdy Gabriel był bezpiecznie skuty, Chandler popchnął go lekko w kierunku posterunku. Jednak zamiast fanfar, za rogiem czekała na niego pusta szara ulica. – A teraz masz już dość odwagi? – Nie chcę, żeby on wyszedł i znowu mordował. Nie darowałbym sobie, gdyby znalazł się na wolności, tylko dlatego że spanikowałem. Chcę być dobrym Samarytaninem. Dlatego nie musisz mnie skuwać. – Muszę – odpowiedział Chandler, sięgając do drzwi posterunku. Postanowił przetestować procedurę „powrót syna marnotrawnego”. – Miałeś rację, mówiąc, że mamy Heatha. Ale on opowiada dokładnie taką samą historię, jak ty. – Jaką historię? – zapytał, usiłując odsunąć się od Chandlera. – Tę samą, którą mi opowiedziałeś. – To chyba dobrze, prawda? – powiedział Gabriel, patrząc na niego z nadzieją w oczach. – Potwierdza to, co usłyszałeś ode mnie, sierżancie. – Nie, Johnson, to dokładnie taka sama historia. Tylko sugeruje, że to ty jesteś zabójcą. To oskarżenie wywołało silniejszy opór podejrzanego. Chandler

mocniej chwycił mężczyznę za nadgarstki. – To kłamstwo. Nie wierzysz mu, prawda? Czy on jest zamknięty?! Nie puściłeś go chyba?! – krzyczał Gabriel, patrząc na drzwi. – Powiedziałem prawdę. Kłamstwo jest grzechem, sierżancie. Tak zostałem wychowany. – Zapewniam cię, że Heath jest pod kluczem. Jesteś bezpieczny. Johnson wpatrywał się w niego. Łzy napłynęły mu do oczu. * Kiedy Chandler wprowadził Gabriela na posterunek, Nickowi opadła szczęka i zerwał się z krzesła, które uderzyło o i tak poobijaną już ścianę. Sierżant pozwolił sobie na nikły uśmiech. Zwycięstwo miało przyjemny smak. Mitch przeszukiwał farmę Żółwia, aby znaleźć jakieś wskazówki dotyczące miejsca pobytu Johnsona, podczas gdy on aresztował podejrzanego. – Gdzie pan go znalazł? – zapytał Nick, sięgając po formularz i nie odrywając wzroku od drugiego potencjalnego seryjnego mordercy aresztowanego tego dnia. – Spadł mi z nieba. Chandler rozejrzał się po posterunku, szukając wzrokiem dwóch popychadeł Mitcha, Billa i Bena czy jakkolwiek się nazywali. Nick wyprzedził jego pytanie. – Inspektor połączył się przez radio i kazał im przyjechać do Żółwia. Powiedział, że pan jedzie na posterunek, żeby ich zmienić. Cieszę się, że pan wrócił. Zaczynałem czuć się samotny. – Gdzie jest Heath? – zapytał Gabriel. Nerwy sprawiły, że cały się trząsł. – W celi. – Nie zamykajcie mnie tam. – Musimy. Przynajmniej tymczasowo – powiedział Chandler. – Nick, cela numer trzy. – A gdzie on jest?

– Na pewno nie w celi numer trzy – odpowiedział Nick. – Och – westchnął Johnson. Chandler wciąż czuł, że Gabriel drży. – Przepraszam za to, co stało się wcześniej, sierżancie. Przygotowywałem się i tak dalej. Strasznie się bałem… – zawiesił głos. – Nie będziesz długo w tej celi – powiedział Chandler. – To dobrze. – Zaniepokojenie malujące się na twarzy podejrzanego trochę złagodniało. – Będę mógł wyjść? – Nie. Musimy ponownie cię przesłuchać. – Dlaczego? – Niepokój powrócił. – Słyszałeś już moją historię, sierżancie. Nie zmieniła się. – Cóż, musisz opowiedzieć ją jeszcze raz. Bardziej szczegółowo. – Nie bardzo rozumiem? – Gabriel zmarszczył czoło. – Wyjaśnimy to sobie później. – W porządku. Masz pewność, sierżancie, że on jest zamknięty? – Tak samo, jak ty będziesz za chwilę – odpowiedział Chandler. Aresztowany zadrżał ze zdenerwowania. – Możemy urządzić to przesłuchanie gdzieś indziej, na przykład w hotelu? – Nie po ostatnim razie – stwierdził sierżant surowo. Nie miał zamiaru nabrać się na to drugi raz. Jeśliby to zrobił, mógłby równie dobrze od razu napisać rezygnację i nie czekać, aż Mitch wykopie go z miasta. – Nie ucieknę. – To bez znaczenia. Tutaj mamy cały sprzęt do nagrywania. I ty tu jesteś – powiedział Chandler. I zaraz dodał: – Odpręż się. Nic ci teraz nie grozi. Johnson się skrzywił. W jednej chwili głębokie zmarszczki postarzyły mu twarz. – Kiedy ktoś zostaje nafaszerowany narkotykiem, był przetrzymywany, ganiany po pustkowiu i usłyszał, że zostanie zamordowany, wtedy wszędzie widzi zagrożenie, sierżancie. Widzi mordercę w każdym ciemnym kącie. – Gabriel zacisnął szczęki i zamknął oczy. Oddychał głęboko przez nos. – Ale jestem gotów stanąć z nim twarzą w twarz, jeśli zajdzie taka potrzeba. – Nie będziesz musiał go oglądać – powiedział policjant, prowadząc

go do aresztu. – Odpowiesz mi tylko na kilka pytań. Kiedy zbliżali się do cel, Chandler krzyknął przez ramię: – Nick, przygotuj pokój przesłuchań! – A co z blokadą dróg, sierżancie? Mam powiadomić inspektora, że go mamy? Chandler zatrzymał się. Powinien natychmiast przerwać poszukiwania, ale w ich kontynuowaniu nie było nic złego. Niebezpieczeństwo zostało usunięte z ulic. Miał obu, Heatha i Gabriela. – Daj mi pół godziny – rzucił. Nick skinął głową z pewnym wahaniem i wrócił do dyżurki. Ziarno nieufności zakiełkowało w Chandlerze. Czy młody posterunkowy go posłucha, czy też od razu zamelduje o tym Mitchowi i reszcie? W jego wieku Chandler wykonywał wszystkie rozkazy przełożonych, ale Nick prawdopodobnie nie był skażony tego rodzaju ślepą lojalnością. Biorąc pod uwagę obecną sytuację, nawet trudno byłoby go za to winić. Kiedy zbliżyli się do celi numer trzy, Gabriel usiłował się wyrwać, szarpał się we wszystkie strony, byle nie wejść do przygotowanego dla niego pomieszczenia. – Czy on tu jest? – wyszeptał tak cicho, że w pierwszej chwili Chandlerowi wydawało się, że to sobie wyobraził. Sierżant nie odpowiedział. Konsekwentnie popychał więźnia w kierunku celi. * – Nie zamykaj mnie, sierżancie – powiedział Gabriel. Był blady jak ściana, mimo opalenizny. Spoglądał przez ramię na policjanta, człowieka, który go aresztował. Jego głos był łagodny jak letnia bryza, ledwie słyszalny, ale jednocześnie przejmujący. Głos, który stał w kontraście z wymizerowaną twarzą o wystraszonym wyrazie. – Kto to? W porównaniu z aksamitnym głosem Gabriela, pełne złości pytanie Heatha odbiło się echem od ścian, sprawiając, że Johnson zamarł, wbił

wzrok w miejsce, skąd dochodził głos, usiłując zlokalizować jego źródło. – To ja, Barwell – odpowiedział Chandler. – A teraz przestań hałasować i odpocznij – dodał, wprowadzając Gabriela do celi numer trzy. Zdjął mu kajdanki. Szybko wycofał się do drzwi i zamknął je. Oto miał ich obu. Pod kluczem. Tu nie mogli nikomu zrobić krzywdy. Odgłos zamykanych drzwi sprawił, że Heath jeszcze bardziej się zaciekawił. – Kogo zamknięto w tej celi, sierżancie? Czy to on? – Uprzednio donośny głos przycichł, jego roszczeniowość zniknęła w jednej chwili. – Czy to on? – Heath powtórzył pytanie. Policjant nie odpowiedział. Miał dwóch aresztantów, którzy najwyraźniej w równym stopniu bali się siebie nawzajem. Ale też żaden z nich nie miał natury zimnego cynicznego seryjnego mordercy. Przynajmniej zgodnie z wyobrażeniem, jakie sobie stworzył na podstawie przeczytanych książek i obejrzanych programów telewizyjnych. * Ta myśl towarzyszyła Chandlerowi, kiedy wracał do biura. Nick czekał tam na niego, przysiadłszy na krawędzi krzesła. – Powiedział coś? – Nie. Jeden z facetów w areszcie jest naprawdę dobrym aktorem. – Albo obaj są – zauważył Nick. – Pokój przesłuchań jest gotowy. – To dobrze. – Wie pan, większość seryjnych morderców to urodzeni kłamcy. Ted Bundy… Chandler był niemal zadowolony, że relacjonowanie przez Nicka kolejnej biografii seryjnego zabójcy zostało przerwane wrzaskami Heatha. – O co chodzi? – zapytał Chandler, odsłaniając wizjer w celi Barwella. Więzień natychmiast znalazł się przy drzwiach.

– Strasznie boli mnie żebro. Chyba jest złamane. – Wcześniej nie skarżyłeś się na nie. – Skarżyłem, dwóm innym policjantom. Nie wezwali lekarza. Rozumiem, sierżancie, że możesz mnie zamknąć bez żadnych dowodów, i pewnie odstawiacie takie gówno od lat, ale trudno mi oddychać. Prosząc, trzymał rękę przyciśniętą do zakrwawionego ubrania na wysokości żeber, ból zniekształcał mu głos. Chandler nie potrafił ocenić, czy to była gra. – Zajmę się tym – powiedział. – Wezwiecie kogoś? – warknął Heath. – Powiedziałem, że to załatwię, Barwell. Chandler zawrócił do wyjścia. Minął celę numer trzy. Mimo krzyków Heatha, nie dochodziły stamtąd żadne dźwięki. Zaciekawiony reakcją nowego aresztanta i ogarnięty dziwnym wrażeniem, że Gabriel jakimś cudem znowu zniknął, otworzył judasz i zajrzał do środka. Ku wielkiej uldze zobaczył, że więzień leży zwinięty w kłębek na łóżku i wpatruje się w ścianę celi numer jeden, jakby spodziewał się, że Heath za moment przebije żelbeton. Żałosne stworzenie, sparaliżowane strachem. Prawdopodobnie on również miał obrażenia ciała, ale na nic się nie uskarżał. Sierżant nie wiedział, co ma zrobić. Jeśli wezwie lekarza, straci cenny czas na przesłuchanie, ale odmawiając im pomocy medycznej narazi policję na pozew ze strony aresztowanych. Pozew, który stanąłby na przeszkodzie potencjalnemu wniesieniu do sądu sprawy o morderstwo. Miał tylko jedno wyjście. – Zadzwoń do doktora Harlana, a potem odwołaj blokadę drogową – powiedział do Nicka, zastanawiając się jednocześnie, czy mógłby powierzyć mu osłanianie lekarza w trakcie badania Heatha, podczas gdy on przesłuchiwałby Gabriela. Szybko uznał jednak, że zostawienie starszego lekarza i policyjnego żółtodzioba z potencjalnym seryjnym mordercą wiązałoby się ze zbyt dużym ryzykiem. Chandler nagrał wiadomość na poczcie głosowej Mitcha. Poinformował go, że mają Gabriela pod kluczem. Mitch oddzwonił do niego niecałe pięć sekund później.

– Nic nie rób z aresztowanym. Słyszysz mnie, sierżancie Jenkins? Do mojego przyjazdu nie spuszczaj z niego oka. W głosie Mitcha słychać było furię, wściekłość, że ktoś okazał się lepszy od niego, ktoś wyprowadził go w pole. Chandler uważał, że jest moralnie bez zarzutu, że jest człowiekiem życzliwym w stosunku do innych, ale kiedy słyszał w głosie Mitcha cierpienie, poczuł przypływ energii. Mitch znajdował się dwadzieścia minut jazdy od posterunku. Doktor Harlan Adams zjawił się po niecałych trzech minutach. Jego dom oddalony był dwieście metrów od komisariatu, mimo to miejscowy lekarz ciężko dyszał. Po przyjściu oparł się o biurko w dyżurce, żeby odsapnąć. – Więc co tu mamy? – zapytał między jednym głębokim oddechem a drugim. – Na pewno nie potrzebujesz kilku minut? Lekarz machnął tylko lekceważąco ręką, dlatego Chandler kontynuował. – Mamy dwóch mężczyzn, przed trzydziestką, obaj są posiniaczeni i pokaleczeni, jeden z nich narzeka na problemy z oddychaniem i sam zdiagnozował to jako złamanie żebra. – Sam zdiagnozował – wymamrotał Harlan i poprawił okulary na nosie, dociskając mostek bliżej nasady. – Samodiagnozowanie to cecha hipochondryków i ludzi niezbyt mądrych, mój przyjacielu. Założę się, że nic mu nie jest. – Możesz sprawdzić? – Po to tu jestem. – Chciałbym jednak cię prosić, żebyś zbytnio się do nich nie zbliżał. Harlan uniósł jedną brew i zapytał: – A to dlaczego? Jenkins wiedział, że powinien ostrzec lekarza, ale wiedział też, że Harlan może zareagować na trzy sposoby: zaintrygowaniem, strachem albo potraktowaniem więźnia niczym celebryty. Osadzeni w areszcie więźniowie, którymi Harlan się zajmował to zazwyczaj pijacy, marne pionki, z jakimiś powierzchownymi ranami do opatrzenia. A choć obrażenia Heatha i Gabriela wydawały się równie

niegroźne, ich przestępstwa na pewno takie nie były. Zanim weszli do aresztu, Chandler wziął lekarza na stronę. – Musisz mi obiecać, że zachowasz to w zupełnej tajemnicy, Harlan. Oczy lekarza wydawały się powiększać za grubymi szkłami. – Mówię poważnie. I mówię to dla twojego dobra, nie wolno ci pisnąć o tym słowa. – Będę milczał jak grób. Chandler mógł mieć tylko nadzieję, że lekarz powiedział prawdę. Harlan Adams miał skłonność do niedyskrecji, zwłaszcza kiedy sobie popił i jego przysięga Hipokratesa była tłumiona pokusą dzielenia się plotkami. Ale był jedynym lekarzem w mieście. Trudno oczekiwać, że jakiś młody lekarz przyjedzie i zamieszka na tym wygwizdowie. Po kilku sekundach wymuszonego milczenia, zaintrygowany Harlan nie potrafił powstrzymać się od pytań. – Więc kto się pobił? Ktoś, kogo znam? Poszukiwacze? Miejscowi? Awantura rodzinna? Tak mało się tu robi w tej sprawie i przemoc domowa jest traktowana niemal jak hobby. Trzymając rękę na drzwiach, sierżant zatrzymał grubego mężczyznę, łapiąc go za wilgotny rękaw koszuli. – Nie, nic z tych rzeczy. Uważaj na siebie. Powaga w głosie Chandlera utemperowała podekscytowanie lekarza. Przynajmniej na jakiś czas. – Więc kogo tu masz? Są niebezpieczni? – Tak – odpowiedział Chandler. – Mogą być. * Ponieważ to Heath uskarżał się na ból, poszedł na pierwszy ogień. Kiedy Harlan go badał, Chandler stał w pobliżu, w każdej chwili gotów do interwencji. Lekarz, choć hałaśliwy i irytujący w zachowaniu, był dobry w swoim fachu. Zaczął od przemycia twarzy Barwella tysiącami gazików i tamponów, wyjaśniał przy tym od razu pacjentowi i policjantowi, że nie ma żadnych poważniejszych obrażeń, parę otarć i przecięta warga, wymagająca jedynie oczyszczenia, bo szycie nie

było potrzebne. Zaraz potem Harlan wdał się pogawędkę. – Jakim cudem pan się tu znalazł? – zapytał, odsuwając od policzka Heatha czarny od brudu gazik. – Harlan… – upomniał go Chandler. – Oni uważają… – zaczął Heath. – Barwell, to dotyczy również ciebie – sierżant wszedł mu w słowo. – Jak będziesz gadał, to lekarz wyjdzie. – Uważaj na siebie, synu – odezwał się doktor z szelmowskim uśmiechem. – Żebyś nie skończył jak Skinny Bishop. Skinny też sądził, że jest niewinny. Ale po jakimś czasie spędzonym tutaj, okazało się, że wbrew wszystkim dowodom, albo ich braku, był winny! – Harlan, zaraz cię stąd wyprowadzę – powiedział policjant, choć był świadomy, że każąc lekarzowi się zamknąć, uwiarygodniał mit o Bishopie i pokazywał, że Barwella mogło spotkać coś podobnego. – Kim jest Skinny? – zapytał Heath. Jego rumiana twarz zdradzała, że wpadł w lekką panikę. Kręcąc głową i śmiejąc się pod nosem, lekarz badał doświadczonymi dłońmi żebra pacjenta, lekko je uciskając. Heath szarpnął się do tyłu, wyciągnął przed siebie ręce, jakby chciał odepchnąć lekarza. Chandler zrobił krok naprzód, żeby go uspokoić, ale Heath zaraz opuścił ramiona, bo lekarz skończył badanie. Dopiero kiedy Harlan się cofnął i zaczął pocierać gładko wygolony podbródek, Chandler zdał sobie sprawę, że serce wali mu jak młotem. – Posiniaczone. Nie wykluczam złamania – stwierdził lekarz. – Bolą jak złamane – rzucił Heath, prostując się z grymasem bólu. – Będziesz musiał go rozkuć – powiedział Harlan. – Dlaczego? – Chandler zerknął na Heatha, intensywnie szukając powodu, dla którego mógłby odmówić tej prośbie. – Muszę sprawdzić jego zdolności ruchowe. Upewnić się, że to nic poważniejszego. – Czy to konieczne? Harlan pochylił się ku sierżantowi. – Chyba że chcesz, żeby przez przypadek przebił sobie płuco, jak będzie się wiercił na pryczy.

Chandler popatrzył na Heatha. – W porządku. Podnieś się i stań twarzą do ściany, Barwell. Nie trzeba było prosić dwa razy. Wstał i wpatrywał się w ścianę, podczas gdy Chandler zdejmował mu kajdanki. Jenkins obrócił go. Na twarzy więźnia widać było krople potu, ból i strach. – A teraz bez żadnych gwałtownych ruchów albo znowu cię skuję, bez względu na to, czy masz złamane żebra, czy nie. Heath skinął głową, Chandler pomógł mu usiąść. Tym razem pozostał na odległość ramienia od podejrzanego. Lekarz wcisnął się między nich, żeby dokonać diagnozy. Harlan chwycił Heatha za przedramiona i uniósł je do góry. – Trzymaj je w tej pozycji, synu. Barwell zrobił, jak mu kazano. Popatrzył najpierw na policjanta, a potem na lekarza. Chandler poczuł narastający niepokój. Miał ograniczone pole manewru, kiedy Harlan odsunął go na bok i poprosił Heatha, żeby skręcił tors w jedną stronę. – I co? – zapytał sierżant, bo chciał jak najszybciej ponownie skuć podejrzanego. Heath otworzył usta. Chandler spodziewał się krzyku bólu. Zamiast tego jednak, Barwell wstał gwałtownie i pchnął lekarza na policjanta. – Nie ruszaj się! – wrzasnął Chandler, cofając się, żeby Harlan na niego nie wpadł. Dłonią chciał sięgnąć do kabury, ale lekarz mający słabą koordynację ruchów, zaplątał się we własne nogi i potrącił sierżanta, po czym obaj upadli na twardą betonową posadzkę. Heath nie czekał. Rzucił się do drzwi w chwili, gdy zjawił się Nick, gotów do pomocy. – Nick, uważaj… Barwell zareagował jako pierwszy. Staranował młodego policjanta, niczym gracz rugby biegnący do bramki. Nie spodziewał się jednak drugiej linii obrony. Pojawił się Mitch i używając siły, którą skrywała jego chuda postać, złapał Heatha, podciął go i posłał na ścianę w korytarzu przed celą. Barwell leżał rozciągnięty na podłodze. Jego krzyk bólu wydawał się tym razem

prawdziwy, ale Mitcha to nie powstrzymało. W jednej chwili wylądował na podejrzanym, przyszpilił go do posadzki, wykręcił mu ramiona do tyłu, wywołując u niego jeszcze głośniejszą i pełną złości deklarację bólu. – Dlaczego Barwell nie jest skuty, do kurwy nędzy! – zagrzmiał Mitch, zwracając się do Chandlera. Sierżant wstał z podłogi, ale nie zamierzał pomagać lekarzowi. – Harlan musiał zbadać… – Postawiłeś sobie za punkt honoru utratę podejrzanych? Przyprowadzasz ich, przesłuchujesz, a potem wypuszczasz, jakby byli przedstawicielami jakiegoś pieprzonego zagrożonego gatunku? – Skarżył się na bóle klatki piersiowej. Był badany… – To boli – wyjęczał Heath, przyszpilony przez Mitcha.Inspektor dociskał mu plecy kolanem do podłogi, ignorując jego skargę. – Skujcie go i do celi z nim, sierżancie. – Błagam, proszę pana… szefie – wydukał Barwell. – Oni są w zmowie z Gabrielem, chcą mnie wrobić. Albo zabić. Dobrze wiem, jakie są te kmioty. Musi mi pan pomóc. * – Dlaczego od razu nie zawiadomiliście mnie, że macie Gabriela? – zapytał Mitch, zanim obrócił się do Nicka, który aż się skulił. – Nick nie ma z tym nic wspólnego. To była moja decyzja – powiedział Chandler. – Wiem, sierżancie. Zastanawiałem się po prostu, czy wasza głupota jest zaraźliwa. Ponownie zamknięty w celi Heath nie przestawał narzekać i snuć teorii spiskowych. – Inspektorze, pański sierżant i Gabriel są w zmowie i chcą zrzucić na mnie winę. – Cisza tam, Barwell! – rzucił Mitch. – Nie dam się załatwić po cichu! – wykrzyczał Heath. Andrews zignorował jego wrzaski i przeszedł szybko do Harlana

siedzącego na drewnianej ławce naprzeciwko aresztu, gdzie dochodził do siebie po ataku. – Nie mógłby pan dać mu czegoś na uspokojenie? – zapytał. Lekarz miał mu właśnie odpowiedzieć, ale Mitch nie dopuścił go do głosu: – Nie, darujmy to sobie. Chcę go ponownie przesłuchać. Ale najpierw porozmawiam z Gabrielem. Odsunąwszy zaślepkę wizjera, inspektor zwrócił się do Johnsona. – Jak się tam czujemy? – mówił uprzejmym tonem, tłumiąc chwilowo złość. Kiedy Mitch nawiązywał wstępny kontakt z podejrzanym, Chandler zauważył, że Gabriel nie ruszył się z pryczy, tylko obrócił twarz w ich stronę. Nadal był w szoku, mimo to jego ciało pozostawało doskonale nieruchome, niczym wąż szykujący się do skoku. Chandler usiłował wyprzeć to porównanie z umysłu. Ta myśl była najpewniej następstwem ataku Heatha; mózg bardzo łatwo oszukać. Mitch zapobiegł ucieczce kolejnego podejrzanego. Czuł wobec niego gorzką wdzięczność i rodzaj zobowiązania, mimo że gardził sobą za to. – Wyprowadźcie go stamtąd, sierżancie – rozkazał Mitch. Jenkins prowadząc więźnia, zwracał baczną uwagę na każdy gwałtowniejszy ruch, uniesienie rąk albo próbę rozbrojenia go. Niepotrzebnie. Gabriel zachowywał się spokojnie, przechodząc do pokoju przesłuchań, zerkał wystraszony w kierunku celi Heatha. Kiedy Gabriel siedział już na krześle, Chandler rozkuł go i zapytał czy nie potrzebuje pomocy lekarza. Mitch natychmiast na to zareagował. – Nie będzie żadnego lekarza, dopóki go nie przesłucham. Gabriel nie zaprotestował, ale na ułamek sekundy w jego oczach pojawiło się coś innego niż strach: chłód albo akceptacja, ból albo żal, że poddał się z własnej woli. To miało być trzecie przesłuchanie tego dnia. – Możecie odejść, sierżancie – powiedział Mitch, gdy Chandler chował kajdanki do pokrowca przy pasku. – Ale ja znam jego historię, tak samo jak Barwella. Inspektor spojrzał na niego z odrobiną sympatii.

– Poproszę kogoś z moich ludzi. Czas na świeże ucho, sierżancie. Chandler ruszył do wyjścia. Postanowił obserwować przesłuchanie z kabiny za weneckim lustrem. Nie było to idealne rozwiązanie, ale lepsze od niewiedzy. Mitch zwrócił się do niego na odchodne: – Na zewnątrz kręci się kilku reporterów. Są jak zombie, kiedy zjawi się jeden, natychmiast pojawiają się inni. Żeby była jasność, sierżancie – powiedział, podnosząc głos. – Tylko ja z nimi rozmawiam, zrozumiano? Przekażcie to swoim ludziom. Dostali moje oświadczenie. Nie mamy im nic do powiedzenia, bo śledztwo jest w toku. Nie chcę, żebyście to spierdolili, przekazując im błędne informacje. Luka i Jim już wrócili. Tanya również. Była teraz w kabinie, przygotowywała sprzęt, by zarejestrował każde słowo; kręciła, naciskała, dostosowywała suwaki i przyciski ze słuchawkami zsuniętymi z jednego ucha niczym DJ w najmniejszym, najobskurniejszym klubie. W tej chwili usłyszała pełen uszczypliwości głos Mitcha rozmawiającego nieformalnie z przydupasami, Sunem i MacKenzie’em, ignorując siedzącego przy stole Gabriela. Jego głos brzmiał wyraźnie, zmienne nasilenie głośności zostało zmierzone, mikrofony stały w gotowości do rejestrowania wszystkiego, począwszy od błahych szczegółów po opis morderstwa. Konfesjonał czekał na spowiedź. Po kilku minutach Mitch odwrócił się do Gabriela i rozpoczął przesłuchanie. Historia Gabriela nie zmieniła się. Mitch próbował drążyć, ale natrafiał na opór przy każdym pytaniu. – Na jakich farmach pan pracował? – Głos dochodzący z głośników wydawał się echem przeszłości. – Na kilku w okolicach Murray River, potem od Carnarvon po Exmouth. Zbierałem pomidory, owoce, cokolwiek, wszystko. Chyba nie ma w tym kraju rzeczy, których bym nie robił, tak sądzę. – Czy ktoś może potwierdzić, że był pan w każdym z tych miejsc? Gabriel wzruszył ramionami. – Może pan spróbować, ale płacono mi gotówką do ręki. – Zamilkł na chwilę. – No cóż, wiem, że to niezgodne z prawem, ale jeśli od tego

zależało czy dostanę pracę, czy nie, zawsze w to wchodziłem. – Brak alibi, to wygodne – powiedział Mitch, niczym psychoterapeuta, a nie policjant prowadzący przesłuchanie. – Taka jest prawda – stwierdził Gabriel. – I nie obchodzi mnie, czy to wygodne. Inspektor przeszedł do pytań o jego rodziców i krewnych. Chandler widział, jak Gabriela ogarnia niepokój. Jakby ktoś dotknął jego czułego punktu. Tak samo jak w samochodzie, gdy jechali do hotelu. Johnson wyjaśnił, że jego rodzice nie żyją. Podobnie jak brat. Wuj i ciotka też. – Śmierć zdaje się pana nie opuszczać – powiedział Mitch. Chandler wyobraził sobie uśmieszek, pojawiający się na ustach siedzącego tyłem do kamery Mitcha. Chwyt poniżej pasa, próba rozbicia lodowej tafli odgradzającej Gabriela od świata. Po krótkiej chwili, Mitch pytał dalej: – Jak oni umarli? Mężczyzna nie odpowiedział. Siedział nieruchomo ze wzrokiem utkwionym w jednym punkcie. Chandlera zaniepokoił wyraz jego oczu. – Zginęli w wypadku samochodowym – powiedział w końcu. Mitch skinął głową, ale nie było w tym śladu współczucia. Dla niego był to kolejny element układanki. – I od tego czasu? – Od tego czasu włóczę się po kraju, inspektorze. Idę, gdzie wiatr mnie poniesie. – Bardzo poetyckie. – Andrews nie krył sarkazmu. – Nie. Po prostu prawdziwe – odparł Gabriel, poirytowany. Mitch odniósł sukces. Złapał podejrzanego na haczyk i ciągnął go przez ciemną, mulistą wodę w kierunku brzegu. Jednak nadal nie mieli pojęcia, kogo złapali.

20 Gabriel znowu siedział prosto. Trzeci raz opowiedział swoją historię. Mitch natychmiast zażądał, żeby ją powtórzył. Chandler miał dość. Nie chciał wysłuchiwać czwarty raz jednego dnia tych samych słów, dlatego wyszedł z kabiny i wrócił do biura. Ludzie Mitcha pracowali bez wytchnienia, ich etyka pracy robiła wrażenie, ale wyróżniali się też wyraźnym brakiem indywidualizmu. Klony dowódcy. Sierżant wolał Jima, Lukę i Nicka krążących przy dyżurce i mających na wszystko oko. Tanya tkwiła w kabinie, gdzie spędzi pewnie co najmniej kolejną godzinę na odsłuchiwaniu nagrań. – Czy to policyjna praca? – zapytał Jim, patrząc na krzątający się zespół Mitcha. Trudno było stwierdzić czy mówił poważnie, czy też wykazywał się swoim czerstwym poczuciem humoru. – Poważna praca policyjna – odpowiedział Luka. – Wciągną nas do niej? – zapytał Jim. – Jeśli będziecie tego chcieli – odpowiedział mu Chandler. – Choć pewnie będziecie musieli ich do tego zmusić. – Zawsze lubiłem wyzwania. – Luka się zaśmiał. Jeśli ktokolwiek zdołałby się wkręcić do zespołu Andrewsa to tylko Luka. Był wśród nich największym oportunistą. – Sierżancie? – Siedzący za nimi Nick, zdjął słuchawki z głowy. – Tak, Nick, ty też możesz spróbować. – Nie, ja nie o tym. Zadzwonił Ken i powiedział, że coś się pali w lesie za farmą Żółwia. – Jak daleko? – Powiedział, cytuję: „Na tyle daleko, że ja tego, kurwa, nie

sprawdzę”. Chandler zastanawiał się, czy było to miejsce, którego szukali. – Pojadę tam – powiedział. – Ja też – odezwał się Nick. – Nie, ty zostajesz tutaj. Młody posterunkowy opadł z powrotem na krzesło. – Luka, Jim, kto chce jechać? – zapytał Jenkins. Jim uniósł brew i zerknął na Lukę. Najwyraźniej nie miał najmniejszej ochoty łazić po Wzgórzu Gardnera w samym środku lata. – Wygląda na to, że ja – powiedział Luka i uśmiechnął się. * Wszyscy byli czymś zajęci, dlatego zniknięcie z posterunku nie było trudne. Z Luką za kierownicą pomknęli przez miasto w kierunku wzgórza. Chandler wychylił się przez okno, ale nie dostrzegł żadnego dymu na zboczu. Miał nadzieję, że to nie była słodka zemsta Kena za wcześniejsze wydarzenia. Nie darowałby tego staremu dziwakowi. Kiedy wypatrywał pożaru, Luka powiedział: – Wiem, że tak nie uważasz, sierżancie, ale moim zdaniem on robi dobrą robotę. – Kto? – Inspektor. Wchodzi do akcji, przejmuje dowodzenie i sprawa załatwiona. – I wkurza mnóstwo ludzi. – Głównie ciebie, sierżancie. Chandler zignorował ten komentarz. – Czasami jesteś za miękki – Luka mówił dalej. – Chcesz, żebym traktował was jak roboty? – Czasami prawo musi być twarde. Ludzie to szanują. Potrzebują tego. Popatrzył na młodego kolegę. – Z jakiego pieprzonego poradnika to podebrałeś? – To prawda. Czasami ludzie muszą zobaczyć, że używamy siły.

Jenkins był rozczarowany, że Mitch wywarł duże wrażenie na kolejnym z jego ludzi, ale w przypadku Luki znał motywy – obu charakteryzował rodzaj drakońskiego braku skrupułów w parciu naprzód. Chandler nie miał wątpliwości, że Luka był dobrym funkcjonariuszem, szybko się uczył, wyrywał do działania, ale wykazywał też pewien rodzaj lekkomyślności, która towarzyszyła jego prywatnemu życiu. Zaliczył już większość wolnych kobiet w mieście. Każdy z zespołu Chandlera miał jakąś grupę, od której czerpał informacje: Tanya w kółku matek; Jim wśród robotników z Black Stump, a Luka miał dwudziestokilkuosobową brygadę kobiet, których liczbę powoli redukował, umawiając się z nimi, a potem je rzucając. Sierżant odnosił wrażenie, że Luka wierzył, iż może chodzić po wodzie. Znajdowali się kilometr od farmy Żółwia, kiedy Chandler wreszcie to dostrzegł – słup dymu wznoszący się do nieba nad buszem. Czuł narastające wyczekiwanie. Starał się je stłumić, tłumaczył sobie, że to może nic nie jest i kazał Luce jechać kolejne dziesięć kilometrów do ukrytego wjazdu na Blefie Blefa – tak żartobliwie nazywano byłego mera miasta, który nie zgodził się, by polna droga nosiła jego imię. Wjeżdżali krętą trasą pod górę, samochód mozolił się na wyboistej drodze z zakrętami o sto osiemdziesiąt stopni na coraz większej wysokości, kiedy cienka smużka dymu pojawiała się i znikała im z oczu. Chandler poprosił Lukę, żeby zatrzymał samochód w pobliżu parkingu. Wysiadł z auta i przygotował się do wspinaczki przez busz, dopasowując sprzęt do opisu miejsca podanego przez obu podejrzanych. Zarzucił na ramiona plecak wypełniony wodą i innym niezbędnym ekwipunkiem. Nie spodziewał się, że zostanie tu na noc, ale nie miał zamiaru ryzykować. – To któremu wierzysz, sierżancie? – zapytał Luka, zakładając własny plecak. – Już to przerabialiśmy, Luka. Najpierw musimy zdobyć dowody, a potem… – A co mówi twój instynkt, sierżancie? – Luka wszedł mu w słowo. – Wszyscy mamy taki instynkt. Ja stawiam na Heatha. Został

przyprowadzony pod bronią, przyłapany na próbie kradzieży samochodu, zaatakował ciebie i lekarza. To wszystko wskazuje na pewną przebiegłość, zdolność planowania i temperament konieczny do zabijania. Chandler mocniej naciągnął szelki plecaka. Usiłował zignorować Lukę, ale młody funkcjonariusz miał kilka mocnych argumentów. Sierżant osobiście przekonał się o zagrożeniu ze strony Heatha, ale mimo to nie potrafił wykluczyć Gabriela. Niepokoiły go zmiany w jego zachowaniu, od zdenerwowania graniczącego z histerią do niezachwianego spokoju. Kiedy się nad tym zastanawiał, Luka wyprzedził go i zapuszczał się w las niczym chart, który złapał trop, niecierpliwy chłopak wysuwający się na prowadzenie. Dziecko Sydney, miasta, w którym dorastał, zanim rodzice artyści przenieśli się na zachód, szukając spokoju, ciszy i inspiracji. Luka często powtarzał, że nie może doczekać się powrotu do tego miasta – albo gdziekolwiek, byle był tam więcej niż jeden nocny klub – i składał podania o pracę w różnych miejscach, chcąc się stąd wyrwać. Chandler stanął na poboczu drogi. Nie potrafił stłumić wspomnień o tym, jak był tutaj ostatni raz z Mitchem. Weszli w las w poszukiwaniu źródła płomieni. W tej dziczy nie było żadnych punktów odniesienia. Smuga dymu była ledwie widoczna ponad drzewami. Szli w blednącym świetle dnia, potykając się o skały, głazy i przewrócone drzewa, ale nie natrafili na żadne świeżo wykopane groby ani na urwiska. Po drodze Luka mówił o innej swojej teorii. Twierdził, że ktoś nadal mógł być w szopie, współsprawca albo inna ofiara. Jeśli morderca uwięził jednego, to mógł też przetrzymywać tam kogoś innego; na później, jak mięso, które miało skruszeć, niczym zapasy na zimę. Choć była to kolejna urojona spekulacja Luki, Chandler przyspieszył kroku, zmierzając w kierunku smugi dymu unoszącej się ponad drzewami. Na tym odludziu panowała głucha cisza; żadnych cykad ani świerszczy, jakby wszystkie zamilkły w oczekiwaniu na jakieś straszliwe odkrycie. Jak milczenie tłumu przed ogłoszeniem wyroku

przez sąd. Dlatego Chandler ucieszył się z trzasku radia przerywającego ciszę. Mina mu zrzedła, gdy na tle szumu usłyszał głos Mitcha, zaniepokojonego ich zniknięciem, celem, i jego potencjalnym znaczeniem. – Chandler, tu Mitchell. – Po formalnościach nie zostało śladu, Mitch był spanikowany. – Nic nie rób, już jedziemy.

21 Chandler natrafił na niewiele więcej niż dymiący kopiec popiołu. Zdeformowane resztki ścian sterczały z ziemi jak zwęglone zapałki, wypalone do samego końca. W odległości około pięćdziesięciu metrów od spalonej chaty wypatrzył niewielki żeliwny zbiornik na wodę, umieszczony na drewnianej podstawie, opleciony chwastami, które pięły się po nim, by być bliżej słońca. Wbrew stanowczemu rozkazowi, aby niczego nie dotykał, nie mógł pozwolić, żeby ogień trawił dalej to, co zostało, by zniszczył wszystkie dowody. – Luka, chodź tutaj! – zawołał, biegnąc w kierunku zbiornika. – Możesz się na to wspiąć? Młody posterunkowy nigdy nie uchylał się przed wyzwaniami. Zrzucił plecak i zwinnie wdrapał się na drewnianą podstawę, zadziwiająco solidną, mimo jej wieku i braku remontu. Kiedy Luka był już na górze, Chandler podał mu zardzewiałe wiadro, stojące u podnóża zbiornika. Po chwili dostał je pełne wody, przelewającej się ponad krawędziami i moczącej mu ubranie. Kiedy wylał jego zawartość na dymiące pogorzelisko, kłęby popiołu i dymu wzbiły się do góry i rozeszły na boki. Chandler rozkasłał się, ale zaraz wrócił do zbiornika po następną porcję wody. Chodził tak w tę i z powrotem, nosząc wiadro za wiadrem i gasił fragment po fragmencie, starając się nie wystawiać na buchający żar, unikał pojawiających się ni stąd ni zowąd jęzorów płomieni. Oślepiony ostrym światłem i zmęczony upałem, powlókł się do zbiornika. – Zostało coś jeszcze? – zapytał, wypluwając popiół sklejający mu usta.

– Połowa. Jeszcze jest mnóstwo wody! – odkrzyknął Luka. Chandler wrócił na pogorzelisko. Odwracając głowę, chlusnął wodą na kolejny dymiący odcinek. Gdy popiół wzbił się w powietrze, odsłonił coś, co wyglądało na pokryte sadzą metalowe resztki. To odkrycie dodało Chandlerowi nowych sił i choć piekły go oczy, po około pół godzinie miał pożar pod kontrolą. Para samozwańczych strażaków poklepała się nawzajem po plecach, gratulując sobie dobrej roboty. Czarna od sadzy ręka Chandlera zostawiła na mokrej od potu koszuli kolegi ciemny ślad. To, co mieli teraz przed sobą, nie wyglądało obiecująco, ale ocalili, co się dało. Chandler stanął na granicy pogorzeliska. Omiatał wzrokiem gorący szlam. Dostrzegł powyginany metal. Zanim jednak mógłby się wszystkiemu przyjrzeć z bliska, musiał odczekać aż pozostałości trochę ostygną. – Podpalenie? – zapytał Luka. – Trudno mieć pewność, ale na to wygląda. Ogień na pewno szalał tu z dziką zajadłością, bo spalił zabudowania do szczętu i choć pobliskie drzewa były osmalone płomieniami, nie rozszerzył się i pozostał w jednym miejscu. Drewniane deski, które tworzyły konstrukcję spaliły się niczym bierwiona. Chandler wiedział, że dopisało im szczęście; pożar nie rozprzestrzenił się po buszu. Wziął do ręki osmaloną gałąź i okrążał ruiny, grzebiąc w resztkach, znajdował kawałki metalu, które oparły się żarowi i płomieniom: złącza w kształcie kąta prostego pochodzące ze stołu lub blatu warsztatowego i piłę, którą temperatura scaliła z siekierą, tworząc narzędzie nikomu do niczego niepotrzebne. Rozkopując gałęzią kolejne miejsce, natrafił na parę kajdan i resztki łańcucha. Wyciągnął je poza pogorzelisko, żeby ostygły. Chodził tu, gdzie mogła stać chata, a zwęglone kawałki drewna i papieru wzbijały się do góry unoszone gorącym cugiem i zawisały w powietrzu; za ciężkie by odlecieć gdzieś dalej i za lekkie, żeby opaść na ziemię. Chandler chwycił kilka z nich, ale rozpadły się w proch. Ponownie gmerał w pogorzelisku, wzbijając w powietrze cząstki sadzy. Coś żółtawego i zapisanego na brzegach uwolniło się z popiołu. Papier. Złapał go przy drugiej próbie, delikatnie, żeby bardziej go nie

uszkodzić. Kolejny ostrożny ruch kijem tu, gdzie ściana nie spaliła się do samej ziemi, znalazł drugi kawałek, większy od pierwszego. Dość szybko wygrzebał trochę dokumentów, w tym coś bardzo ważnego: zaginione prawo jazdy Heatha. Plastik lepiej znosił ogień niż papier. Nazwisko spłonęło, ale ze zdjęcia patrzyła na niego czarno-biała twarz, pozbawiona uśmiechu, niemal ponura, niczym na zdjęciu policyjnym. * Nagle Mitch i jego ludzie wyłonili się z lasu, przypominając marines na tajnej misji, uzbrojeni w torebki na dowody i lateksowe rękawiczki. Na dojazd potrzebowali zaledwie czterdziestu pięciu minut. Mitch był raczej wściekły, niż wdzięczny. Zresztą Chandler nie spodziewał się niczego innego. – Co zrobiliście? – zapytał Chandlera oskarżycielskim tonem. – Zgasiliśmy pożar. Musieliśmy się upewnić, że nie ma tam kolejnej ofiary. – I jest? – warknął Mitch. – Nie, ale mamy trochę papierów… Andrews chwycił sierżanta za ramię i odsunął go na bok. Ten niespodziewany i niepożądany gest był na krótką sekundę przekroczeniem milczącej granicy między nimi. – Powinniście poinformować mnie o telefonie, sierżancie. Czy to się wam podoba, czy nie, jestem waszym przełożonym i odpowiadam za to śledztwo. Każda obsuwa zapaskudzi moje konto, a ja do tego nie dopuszczę. Nie tak pracuję. – Zrobiłem to, co uznałem za konieczne – powiedział Chandler, broniąc swego. – No to będziecie robili to, co ja uznam za konieczne, sierżancie. Zrozumiano? I nawet jeśli miałoby to oznaczać, że będziesz musiał prosić mnie o pozwolenie, aby się odlać, to wystąpisz do mnie o takie pozwolenie. Wszystko przechodzi przeze mnie. Ty podjąłeś decyzję, żeby tu zostać, Chandler. To zależało tylko od ciebie. Zazdrość nie

może mieć wpływu na twoje decyzje. – Nie, Mitch, to ty uważasz, że ci zazdroszczę. Ja wybrałem rodzinę, ty wybrałeś karierę. Te słowa wywołały uśmiech na twarzy inspektora. – Może mam jedno i drugie – odparował. – Nie rozumiem. Mitch nie odpowiedział. Czyżby wstydził się tego, że miał rodzinę? Jego kuzyni nic o tym nie wspominali, kiedy ostatni raz z nimi rozmawiał. Z pewnością nie nosił obrączki, ale to niczego nie dowodziło. Czy to było ważne? Mitch nie jest i nie był częścią jego życia. Nie widzieli się dziesięć lat, mieszkał setki kilometrów stąd. Tylko ta niefortunna seria zdarzeń sprawiła, że znowu się spotkali. – Wracajmy do pracy – powiedział Mitch, wskazując palcem na Chandlera, a potem na otaczające ich drzewa. – Utwórzcie wokół kordon… Głośny huk przerwał rozmowę, sprawiając, że Andrews cofnął się gwałtownie i sięgnął do kabury. Coś czarnego przeleciało w powietrzu i wylądowało obok ludzi Mitcha, pakujących dowody, wygrzebane z popiołu przez Chandlera. Osmalony przedmiot dymił u ich stóp. To był rozerwany pojemnik aerozolowy, któremu udało się uciec z pożaru. – Może będziesz chciał go przesłuchać – powiedział Chandler, idąc w stronę drzew. * Owijał żółtą taśmą pobliską kępę eukaliptusów i patrzył, jak zespół Mitcha wygrzebuje kolejne resztki z popiołu. Luka krzątał się w pobliżu, jakby był jednym z nich. Kiedy popychadła Mitcha przeczesywały pogorzelisko, ich pan snuł się po obrzeżach z iPhone’em przytkniętym do ust i nagrywał swoje przemyślenia i obserwacje, podczas gdy Roper, muskularny facet, którego usta były wykrzywione do dołu w grymasie permanentnego niezadowolenia, rejestrował jego każdy ruch kamerą wideo.

Po oznakowaniu numerkami i etykietami wszystkich zgromadzonych dowodów, Andrews kazał swoim ludziom przeczesywać popioły. Szli tyralierą, szukali bardzo dokładnie. Znaleźli kilka nowych skrawków papieru, w tym fragment mapy pozbawionej konturów sugerujących wzniesienia i wskazującej raczej na jakieś płaskie obszary, a nie wzgórze, na którym się znajdowali. Po zakończeniu przeszukiwania zgliszcz, inspektor nakazał zespołowi skupienie się wyłącznie na dowodach wskazujących przyczynę pożaru. Mieli wypatrywać pojemników z łatwopalną cieczą, nietypowego nagromadzenia przedmiotów, jak stosu gazet lub zsunięcia mebli w jedno miejsce. Szukali zapalniczki, zapałek, jakiegoś urządzenia czasowego. Wygarnęli z popiołów jeszcze więcej metalowych fragmentów, w tym resztę łańcuchów, z których jeden był przecięty. Rodzaj czystego cięcia wskazywał, że zrobiono to jakimś narzędziem, łańcuch nie pękł z powodu gorąca. Następnie przystąpili do zadania, które przedłużyło ich pobyt w lesie do późnej nocy. Szukali śladów ludzi, będących tam wcześniej z własnej woli lub nie: włosów, odcisków palców, włókien, krwi, płynów organicznych. Ogień na pewno zniszczył większość śladów, ale Chandler wiedział, że Mitch nie odpuści. Kazał sierżantowi wrócić do samochodów i przynieść więcej zestawów do przechowywania dowodów. Było to polecenie raczej dla kogoś niższego stopniem, ale Andrews zadawał sobie sporo trudu, żeby trzymać go na dystans. Kiedy Chandler poszedł na parking, Mitch nakazał zwiekszyć tempo. Pewny siebie inspektor, który z taką dumą chodził po posterunku w Wilbrook ulegał stresowi. Rozdzielone przedziałkiem włosy były przylepione do czaszki, a ich mokry wygląd nie słabł nawet w czasie upału. Można było pomyśleć, że wydzielał pot jedynie z czubka głowy, bo twarz miał nienaturalnie suchą, jakby pory skóry zostały pozatykane zgorzknieniem.

22 ROK 2002 Mitch przeczesał ręką proste włosy, sprawiając, że każde pasmo przylegało do głowy. – No dalej, dalej! Nie ma czasu na odpoczynek! – zawołał. – Jeszcze kilometr i kończymy na dzisiaj. Ochotnicy skupili się wokół ogromnej czerwonej skały, która wyglądała obco wśród drzew i była punktem topograficznym na tym pustkowiu. Roślinność wykorzystywała rzucany przez nią cień, by wegetować u jej podnóża. Ochotnicy również skorzystali z tej osłony przed słońcem, opuszczającym się na niebie, jakby przyciągane było przez horyzont. – Jeszcze pięć minut – poprosił jeden z nich. – Będziecie odpoczywać przez cały wieczór – odpowiedział Mitch. – Martin nadal może gdzieś tam być. To był motywacyjny chwyt Mitcha: wabienie Martinem. Ale Chandler wiedział, że jest tylko jeden powód, dla którego przyjaciel chciał odnaleźć chłopaka. Przyznał się do tego ostatnio, drastycznie zmieniając swoją postawę; chciał być policjantem, który odnalazł nastolatka – żywego czy martwego – i zobaczyć własne nazwisko w gazetach. Nie miał zbyt dużej konkurencji. Właściwie tylko Chandlera. Grupa poszukująca Martina została uszczuplona, bo część funkcjonariuszy odesłano parę dni wcześniej do pracy nad makabrycznym zabójstwem kierowcy ciężarówki w Port Hedland. Role Mitcha i Chandlera również się zmieniły – choć nieoficjalnie. Ponieważ szanse na odnalezienie

Martina stały się minimalne, ich głównym zadaniem było teraz dopilnowanie, żeby ochotnicy i rodzina chłopaka nie podzielili jego losu. Razem z nowymi rozkazami dostali też nowe uprawnienia. Mogli w każdej chwili odwołać poszukiwania. Tego ranka – trzynastego dnia poszukiwań, drugiego na tym odcinku – Chandler poruszył ten temat z Mitchem, a ten natychmiast oświadczył, że będą szukać dalej. Udawany entuzjazm był wkurzający. Andrews szukał sławy, wykorzystując nieszczęście innych. Jenkins miał czyste intencje: im szybciej odnaleźliby Martina – lub jego ciało – tym szybciej mógłby wrócić do domu. Poprzedniego wieczoru Chandler znowu pokłócił się z Teri, płakała i wyklinała konieczność kontynuowania tych pieprzonych poszukiwań przez kolejne trzy dni. Było jej przykro z powodu prawdopodobnej śmierci nastolatka, ale chciała mieć Chandlera przy sobie. Żeby skłonić grupę do marszu, Arthur rozpoczął jedną ze swoich modlitw, robił to w dobrej wierze, ale nazbyt emocjonalnie. Po raz kolejny usłyszeli słowa, które już na nich nie działały. Arthur mówił, że osiągną sukces tylko wtedy, gdy będą parli naprzód, ale nikt już nie chciał go słuchać. Kiedy wyruszyli, Chandler wziął Arthura na stronę i przypomniał mu, że to on i Mitch są zawodowcami, i oni odpowiadają za grupę. – Przepraszam, wiem o tym – powiedział Arthur, ocierając z oka łzę lub kroplę potu. – Wiem, że jesteście zawodowcami, ale wasza zimna logika potrzebuje odrobiny serca. – Mamy serce – odparł Chandler. – Zresztą nikt bez serca nie poszedłby z nami. Starszy pan wskazał głową młodszemu synowi, żeby ich wyprzedził. Dopiero po sekundzie uporczywego wpatrywania się w ojca, chłopak ruszył naprzód. Role się odwróciły, bo młody zachowywał się jak opiekun ojca, a nie odwrotnie. Przez jakiś czas szli obok siebie w milczeniu, po czym Arthur zaśmiał się cicho. – Wiesz, jesteśmy bardzo podobni do Martina. – To znaczy? – zapytał Chandler, zaglądając w kępę krzaków, niczego co prawda nie spodziewał się tam znaleźć i niczego nie znalazł.

– Na tym odludziu… powoli się gubimy. Jeszcze godzina, dwie marszu w głąb tych ostępów i też możemy zaginąć. – Skąd ten pomysł? – Chandler zaczął się martwić o stan umysłu Arthura. – Bo to prawda. – Jeśli nie czujesz się dobrze…? – Nic mi nie jest, poza pęcherzami i opalenizną. – Staruszek pokręcił głową. – To zmęczenie przeze mnie przemawia, zmęczenie tym, że niczego nie znaleźliśmy i wszędzie natykamy się na śmierć: martwe rośliny, martwe zwierzęta, martwa ziemia. – Obrócił się twarzą do Chandlera. – Wiem, że wolelibyście, żebym się nie modlił i nie ględził, ale to nie ma nic wspólnego z motywowaniem pozostałych ludzi. Słowa mają motywować mnie. Chandler patrzył, jak Arthur przyspieszył i dołączył do syna. A sam podszedł do Mitcha. – Pora, żeby to wszystko odwołać, Mitch. – Co? Minęły dopiero dwa tygodnie. – Partner popatrzył na niego z niedowierzaniem. – Tak, ale Arthur niedługo się załamie, jego chłopak wygląda jak zombie i coraz więcej ochotników rezygnuje każdego dnia. A ja wykonuję obowiązki psychoterapeuty wspierającego w żałobie, a nie policjanta. – Będziemy szli tak długo, jak długo rodzina będzie tego chciała. – To wbrew rozsądkowi i wiesz o tym. – Chcesz mu to powiedzieć? – zapytał Mitch i nachylił się nad Chandlerem. – Jeśli go znajdziemy, to ta śmierć zmieni się w coś pozytywnego, będzie miała jakieś znaczenie. – Dla ciebie. – Chandler pokręcił głową. – Dla tej rodziny to wszystko już coś znaczy. – Jasne. Ale jeśli teraz się poddamy, to całe przedsięwzięcie straci sens, nie uważasz? Ten marsz w nieznane. I nie wciskaj mi australijskiego chłamu z gazet o aborygeńskim Walkabout, wędrówce inicjacyjnej, transformacji chłopca w mężczyznę. Walkabout coś znaczy i nie jest ucieczką małolata z depresją, który szuka unicestwienia. – To ty tak mówisz, ale przecież go nie znałeś, może to jego

Walkabout, jego przemiana z chłopca w mężczyznę. – Czy to właśnie Teri robi teraz z tobą? Zmienia cię z chłopca w mężczyznę? – Daruj sobie, Mitch. – To jakby machnąć ręką na życie. – Mitch pokręcił głową. – Wręcz przeciwnie, Mitch. – Tego nie możesz być pewny, Chandler, dopóki sam przez to nie przejdziesz.

23 Zmrok szybko zapadał, ale ludzie Mitcha byli na to przygotowani. Ustawili kilka reflektorów wokół miejsca pożaru. Chandler patrzył z boku, jak wyciągają z popiołów coraz więcej fragmentów metalu i dokumentów. Palce mieli czarne od sadzy. Szukali dowodów, które pozwoliłyby definitywnie ustalić przebieg wydarzeń. Mitch przeszedł obok niego, skupiony wyłącznie na pogorzelisku, cały czas nagrywając swoje obserwacje na iPhone’a. – Masz zamiar wprowadzić dyżury? – Co wprowadzić? – warknął Mitch, zły, że mu przerwano. – Wprowadzić dyżury, żeby szukać przez całą noc. Mitch zatrzymał się. – Nie. Moi ludzie poradzą sobie. Możesz jechać do domu. – Naprawdę jesteś aż tak uparty? – Jedź do domu, sierżancie. Odpocznij. To był długi dzień. Mówiąc to, odszedł. Chandler został spławiony. Zastanawiał się, czy mimo wszystko zostać i pomóc w przeszukiwaniu zgliszczy, ale uznał, że wieczór spędzony z dziećmi i ciepłe łóżko, zamiast zimnej nocy na pustkowiu jest lepsze. Niech te dupki się tym zajmują. Nawet jeśli znajdą coś, co pozwoli postawić w stan oskarżenia jednego z podejrzanych, Mitch będzie mógł zarzucić mu tylko porwanie, może ewentualnie próbę morderstwa. I nic więcej. No, chyba że znajdą groby. Ale to było zajęcie na nowy dzień, jak będzie jasno. Kiedy Chandler mijał żółte światło lamp, spostrzegł, że Flo znalazła coś w rumowisku. Kawałek metalu, osmalony, ale nadal kompletny. Była to bez wątpienia postać Jezusa z rozłożonymi ramionami, uwolniona od drewnianego krzyża, do którego zwykle ją mocowano.

Obaj podejrzani wspomnieli w zeznaniach o krzyżu, ale przypomniał sobie, że w domu czeka na niego mała dziewczynka przejęta pierwszą spowiedzią. Nagle zapragnął być przy niej i nie mógł się tego doczekać. * Najpierw zajechał do upiornie pustego posterunku. Tylko Tanya i Nick byli na służbie. Tanya kończyła papierkową robotę, a Nick bębnił rękami po blacie biurka, udając perkusistę. Oboje zameldowali, że w areszcie panuje spokój, a więźniowie pogodzili się już z faktem, że utknęli tu na noc i doszli do wniosku, że nie ma sensu dłużej się uskarżać. Po tym krótkim sprawdzeniu sytuacji, Chandler pojechał do domu i przeżył rozczarowanie, bo dzieci były już w łóżkach. Jego matka też była rozczarowana, ale tym, że nie przyjechał do domu wystarczająco wcześnie. Czekała na niego przy drzwiach. Mimo później pory miała idealną fryzurę: blond włosy z pasmami siwizny opadały jej na ramiona. W każdym calu była dziewczyną z Wilbrook, jej poczucie humoru było równie suche, jak ziemia, na której się wychowała. – Pójdę je zobaczyć – powiedział Chandler. Stanęła mu na drodze, rozkładając ramiona, jak metalowa postać Jezusa uratowana z pożaru. – Nie. Nie będziesz ich budził – odpowiedziała trochę piskliwym, ale zdecydowanym głosem. – Nie obudzę ich. – Są na ciebie złe. Bo nie przyjechałeś do domu. Chandler tym bardziej chciał zobaczyć dzieci. – Zatrzymano mnie i nic nie mogłem na to poradzić. – Przestań, Caroline. – Z salonu rozległ się spokojny głos ojca. – Złoszczą się z innego powodu. Kiedy patrzyło się z przedpokoju w kierunku salonu, można było pomyśleć, że mówił stary beżowy fotel, poplamiony farbą drukarską

na podłokietnikach. Na nich zwykle rozkładano gazetę do czytania. Większość żon byłaby wściekła z powodu tych plam, ale matka patrzyła na nie z zadowoleniem, bo kiedy Peter siedział w tym miejscu, nie robił jej żadnych głupich kawałów. W przeszłości próbowała usuwać te plamy, ale magicznie pojawiały się ponownie, wyraźniejsze, jakby artysta tworzył nowy obraz na cieniu zostawionym po poprzednim. Podpierając się na podłokietnikach, ojciec wstał z fotela. Bliski siedemdziesiątki, nie miał już włosów, a jego twarz przypominała mapę konturową z nosem dominującym nad całością. Można było odnieść wrażenie, że był szorstkim człowiekiem, ale nic bardziej mylnego. Przypominał dziecko, podekscytowany życiem i ciągle go ciekawy, tak samo jak sześćdziesiąt lat wcześniej. – Były złe z powodu tego czegoś związanego z pierwszą spowiedzią… – zaczął ojciec. – Chodzi o mszę – poprawiła go matka. – Msza została odwołana. Inne dzieci winią ciebie, bo ty o tym decydujesz. – Nie, kiedy Mitch tu jest – odpowiedział Chandler. – A jak się miewa młody Mitchell Andrews? – zapytała matka. Rozmowa o Mitchu była ostatnią rzeczą, na jaką Chandler miał ochotę, dlatego wzruszył ramionami i udawał, że nic nie wie. – Jeśli przyjechał do miasta, to znaczy, że dzieje się coś ważnego – zauważyła matka. – Prześpię się u was, jeśli mogę. – Chandler zmienił temat. Choć obaj podejrzani byli pod kluczem i potrzebował tylko dwóch minut na powrót do siebie, chciał zostać na noc pod tym samym bezpiecznym dachem domu rodziców, pod którym były jego dzieci. Na twarzy matki wyraz dociekliwości został zastąpiony przez promienny uśmiech. – Zjesz coś? – Nie, dziękuję. – Przygotuję ci coś – powiedziała, popychając go w stronę kuchni. *

Chandler położył się na starej sofie, która przyjęła go ciepłem szarobiałego obicia. Nie mógł zasnąć, myślał o prowadzonym śledztwie. Miał dwóch podejrzanych, którzy stanowili swoje przeciwieństwa. Wystraszony Gabriel Johnson, którego roztrzęsiony głos wskazywał na zdenerwowanie, posiadał również niepokojąco jedwabisty tembr głosu, który bez wątpienia mógł usypiać czujność autostopowiczów. Lecz jeśli to on był porywaczem i mordercą, dlaczego po ucieczce wrócił i dał się złapać? Bardziej prawdopodobne jest to, że chciał być dobrym Samarytaninem i powstrzymać Heatha przed dalszym zabijaniem. Z kolei Heath był hałaśliwy, zawzięty i gwałtowny, zaprzeczał wszystkiemu poza próbą kradzieży samochodu i za żadne skarby nie chciał przebywać pod jednym dachem z Gabrielem. Jeśli jego zachowanie było grą, to robił to bardzo przekonująco. Takie zdolności aktorskie mogły się sprawdzić podczas przekonywania zdenerwowanego autostopowicza, żeby wsiadł do samochodu. Poza tym Gabriel dwa razy dobrowolnie się poddał, czego Heath nie zrobiłby z własnej woli. Były też fizyczne różnice między nimi: Gabriel był wysoki i szczupły, a Heath niski i krępy. Obaj byli opaleni w sposób, który nieomylnie wskazywał na pracę pod gołym niebem. Obaj osieroceni przez rodziców, nie utrzymywali kontaktu z rodzeństwem – w przypadku Heatha był to świadomy wybór, w przypadku Gabriela śmierć to uniemożliwiała. Chandler nie miał wystarczających przesłanek, by zdecydować, który jest głównym podejrzanym, dlatego musiał traktować ich jednakowo. A skoro obaj byli podejrzani w takim samym stopniu, istniała możliwość, że pracowali razem aż do chwili, gdy stało się coś, co ich poróżniło. Czy dlatego tak bardzo bali się siebie nawzajem? Bo każdy z nich wiedział, do czego ten drugi jest zdolny? Niepokoiła go też sprawa chaty. Znalezione do tej pory dowody wskazywały, że było to miejsce, gdzie dokonywano zabójstw albo przynajmniej przetrzymywano tam skute kajdanami ofiary, ale w jaki sposób doszło do jej spalenia? Przypadek? Promienie słoneczne skupione na stercie papieru? Może kiedy gonili się wzajemnie, któryś z nich kopnął grzejnik gazowy, zmieniając szopę i chatę w piekło. Ale

kto ogrzewałby dom piecykiem przy takim upale? Logiczne jest założenie, że morderca celowo dokonał podpalenia. Niewykluczone, że użył jakiegoś urządzenia czasowego, które mogłoby wywołać pożar, gdyby nie wrócił/wrócili w odpowiednim momencie, by je wyłączyć? A jeśli tak, to kiedy? Heath od chwili, kiedy Gabriel wszedł na posterunek, do momentu, gdy on sam został złapany przez Kena i przyprowadzony na komisariat pod bronią? Albo Gabriel po wymknięciu się z hotelu poszedł na wzgórze, żeby zniszczyć dowody? Ale jak Gabriel miałby się tam dostać? I dlaczego wrócił, dał się złapać i zaprowadzić na posterunek? Mógłby podpalić chatę i uciec. Od myślenia o przedziałach czasowych i motywach mózg mu się gotował, ale nie odpuszczał. Uderzyła go jeszcze jedna myśl. Co jeśli nie pracowali razem, ale był jeszcze ktoś trzeci, kto pomagał przy tych zbrodniach? To otwierało zupełnie nową ścieżkę. Chandler potrzebował czegoś, co ograniczyłoby liczbę scenariuszy. Zawsze lubił pracować, mając ustalone priorytety. To dlatego został w Wilbrook. Nie chciał zbytnio się oddalać od swoich dzieci i od miasteczka. Choć dochodziła godzina trzecia nad ranem Sarah przyszła do kuchni. Wciąż w koszuli nocnej, zajrzała do lodówki, nie zauważyła go. Szybko rosła, była już prawie tak wysoka jak jej mama, miała tak samo wydatne kości policzkowe i wąską twarz. Miał nadzieję, że nie odziedziczyła po matce charakteru. Nawet nie próbowała cicho się zachowywać i kiedy wyjmowała mleko, trzasnęła drzwiami lodówki, a potem pobrzękiwała szklanką na blacie kuchennym. Jak zawsze, przy niemal każdej wykonywanej czynności, była zajęta telefonem. – Chyba nie piszesz do nikogo o tej godzinie? – zapytał. Sarah zachłysnęła się powietrzem. Mleko, które do tej pory znajdowało drogę do szklanki, wybrało wolność. – Choler… – Sarah urwała. – Będziesz się musiała z tego wyspowiadać – powiedział Chandler. Córka wróciła do nalewania mleka. – Naprawdę? To też się liczy? – Spojrzała znów na wyświetlacz i dalej stukała w telefon.

– Zobaczymy. Nie odpowiedziała. – Do kogo piszesz o tej porze? – spytał zaciekawiony i zatroskany jednocześnie. – Do nikogo. Przygotowuję esemesy. – Przygotowujesz? – Na jutro – odpowiedziała Sarah. – Zaczekaj… Wyciągnęła przed siebie ramię z telefonem i zrobiła selfie. Zdjęcie ze szklanką mleka. Chandler nie wiedział po co. Może nie musiał wiedzieć. Może w tych czasach to zabawa. I to chyba w porządku, pomyślał. Jego wizja rozrywki byłaby dla niej tak samo niezrozumiała. Butelka piwa i jakiś sport w telewizji po położeniu dzieci do łóżek, krykiet, golf, piłka nożna, obojętnie. Zdarzało mu się obejrzeć cały mecz i na koniec nie znać wyniku, ale za to miał oczyszczony umysł i trochę większy brzuch. Sarah zrobiła selfie i oglądała jak wyszło. – Jesteś na mnie zła? – zapytał Chandler. Milczenie wskazywało, że była. – Nie – odpowiedziała w końcu, kruczoczarne włosy opadały jej na twarz. – Sarah? – Wyrwał się z objęć sofy i wszedł do kuchni, gdzie córka szybko kończyła dopijać mleko. – Wiem, że jesteś rozczarowana. Pokiwała głową na boki, jakby jej mózg był magiczną kulą z ośmioma wariantami odpowiedzi, a ona właśnie zadała pytanie i czekała na wynik. – Oni uważają, że to twoja wina. Że odwołałeś mszę. – Musieliśmy to zrobić. – Dlaczego? – zapytała. Usłyszał nutę rozgoryczenia w jej głosie. – Jest ryzyko, że mnie tam nie będzie. – Dlaczego? – spytała. – I tylko ciebie by nie było? Zawsze nam powtarzałeś, żeby nie postępować egoistycznie. Chandler uśmiechnął się. Jeśli tak na to spojrzeć, to miała rację. – To faktycznie egoizm, ale nie mam zamiaru tracić czegoś tak ważnego jak twoja pierwsza spowiedź, z powodu prowadzonego śledztwa.

– A co zrobili? – Nie mamy pewności. Nie wyznali jeszcze swoich grzechów. Nie zmusiliśmy ich do tego. Ale zrobimy to – dodał z determinacją w głosie, jakby chciał przekonać córkę, że był do tego zdolny. – I nawet jeśli msza nie odbędzie się w niedzielę, to będzie przeniesiona na inny termin. – W takim razie to część boskiego planu? – Na to pytanie tylko Bóg mógłby ci odpowiedzieć. Uśmiech wrócił na jej twarz. Wziął od niej pustą szklankę i nakazał powrót do sypialni. Już po sekundzie jej kciuki wyrysowywały dziwne wzory na ekranie dotykowym, bo uaktualniała swój status za pomocą minimalnej liczby słów. Widać było, że udało się jej okiełznać cuda wielkiego, złego świata. Bał się, że wpadnie na pomysł, żeby zamieszkać z matką w Port Hedland. Gdyby do tego doszło, nie miał pewności czy zdołałby – a nawet czy by chciał – ją zatrzymywać.

24 Nazajutrz Chandler, jak zawsze w takich sytuacjach, żałował, że nie spał w nocy. Zwlókł się z sofy i wyszedł zanim reszta domowników wstała. Kiedy dotarł na posterunek, zastał Jima w dyżurce. Chłopak wyglądał na zakłopotanego, co było typowe dla niego na tym stanowisku pracy i uderzał jednym palcem w klawiaturę. Chandler skinął mu głową na powitanie, a wtedy Jim wskazał na jego biuro. Mitch siedział w świetle jarzeniówek, głowę miał pochyloną i w ogóle nie zwrócił uwagi na przyjście Chandlera. Zbliżył się do gabinetu. Wątpił w to, że Mitch choćby krótko zapozna go z wydarzeniami, które go ominęły, jednak miał obowiązek o to zapytać. Gdy podszedł bliżej, to co z daleka wyglądało na uważne studiowanie akt przez Mitcha, okazało się cichym mówieniem do iPhone’a. Chandler przesunął się w stronę drzwi w nadziei, że zdoła podsłuchać coś o śledztwie. – To trwa – powiedział Mitch i zamilkł. Chandler zorientował się, że to rozmowa, a nie nagrywanie na dyktafon. – Nie, jeszcze ich nie widziałem, bo i po co? Jestem tu, żeby pracować. Sumienie podpowiedziało Chandlerowi, żeby się odsunął od drzwi, ale z kimkolwiek Mitch rozmawiał, ten ktoś nieźle zmywał mu głowę, a to było za dobre, żeby sobie odpuścić. – Nie… Tak, nie przeszkadza mi, że dzieci były już zrobione. Dziwne stwierdzenie. Mitch musiał pomyśleć to samo, bo podniósł wzrok w chwili, gdy to powiedział i zobaczył Chandlera, przysłuchującego się tej rozmowie. Po raz pierwszy od powrotu do miasteczka, Mitch wyglądał na zdenerwowanego, ręce mu drżały.

Chandler przypomniał sobie nastolatka, którego kiedyś znał, współczującego i empatycznego. Słyszał natarczywy szum w głośniku telefonu, rozmówca był nadal na linii. Chandler czekał, aż Mitch da mu znak, że przeszkadza lub nie, ale nie zrobił ani jednego, ani drugiego, tylko zamarł w bezruchu. Monotonne elektroniczne buczenie w telefonie jeszcze się nasiliło. – Później dokończymy tę rozmowę – Mitch wymamrotał do słuchawki i rozłączył się. Teraz, uwolniony od telefonu, natychmiast odzyskał butę. – Tak? – Dzień dobry – powiedział Chandler. – Czyżby? – rzucił Mitch z niezadowoleniem. Przetarł twarz dłońmi, jakby dla podkreślenia faktu, że nie spał całą noc. – Znaleźliście coś w nocy na pogorzelisku? Jego szyderczy uśmiech wskazywał na sukces. Omiótł szybko wzrokiem zagracone biurko i wskazał torebkę na dowody. – Sam zobacz. Był to kawałek papieru, podobny do tych, jakie Chandler znalazł wśród popiołów, ale wydawał się dużo lepiej zachowany i zawierał ręcznie wypisane słowa wraz z nagłówkiem: „nazwani na Początku”. – Z miejsca przestępstwa – powiedział Mitch, co przecież było oczywiste. – Staramy się ustalić, czy to lista ludzi, których zamordował. – Wszyscy są w wykazie osób zaginionych? Uśmiech zniknął z twarzy Micha w jednej chwili. – Niektórzy. Sprawdzamy to. – Ilu? – Na to jest trochę za wcześnie. – Zatem to może nic nie znaczyć. – Chandler przyzwyczaił się do szukania dziury w całym. – Nie znaleźliśmy jeszcze powiązania, sierżancie. Potencjalne ofiary są z różnych części kraju. – Powinieneś mnie wezwać – stwierdził Jenkins. – Teraz już wiesz, jakie to uczucie. – Odpowiedź była ostra. – Myślałem, że nie będziemy małostkowi. – I nie jesteśmy, ale ty powinieneś więcej czasu spędzać z rodziną.

– A co cię to obchodzi? – zapytał Chandler. Mitch zamknął oczy. – Wygląda na to, że spędzasz tutaj bardzo dużo czasu, niańcząc swoich ludzi. – To dobrzy funkcjonariusze. Mitch się skrzywił. – Może jest jakaś nadzieja dla Luki, ale Tanya jest za stara, Jim za tępy, a Nick… no coś niesamowitego, nie przestaje paplać wszystkiego, co mu ślina na język przyniesie. – Będzie z niego dobry policjant. – Może, jeśli się przymknie i pozwoli mózgowi myśleć. Mówiąc to, Mitch schował telefon do kieszeni i obrócił się do laptopa. – No to co się dzisiaj dzieje? – zapytał Chandler. – Mam zamiar pokazać znalezioną listę obu podejrzanym. Zobaczymy, co to da. Ktoś dokonał celowego podpalenia. Znaleźliśmy turystyczną butlę z gazem z podłączonymi drutami, które prowadziły do akumulatora. Celowe i przemyślane, nieszczególnie sprytne, ale na pewno skuteczne. * Chandler przyglądał się z kabiny nagraniowej, jak Mitch czytał na głos listę każdemu z podejrzanych. Nazwiska, wiek, miejsca urodzenia trójki, która widniała w bazie osób zaginionych. Obaj wysłuchali tego z obojętnością. Spróbował rysopisów, ale ponownie nie było reakcji. Drążył dalej i podawał imiona rodziców i rodzeństwa, ukochanych, chciał uświadomić im, co zrobili. Przekraczał granicę osobistej przestrzeni i pochylał się nad nimi tak nisko, że Chandler obawiał się ataku ze strony przesłuchiwanych, ale za każdym razem, gdy wstawał, żeby wyjść z kabiny i dołączyć do Mitcha w pokoju przesłuchań, Andrews cofał się, jakby chciał rozdrażnić sierżanta a nie podejrzanych. Mimo zastosowanych technik, Mitch nic nie zyskał, obaj podejrzani

twardo trzymali się swoich wersji, dowodząc własnej niewinności. Żaden z nich nie słyszał o tych ludziach i obaj chcieli wyjść na wolność. Po godzinie spędzonej z każdym podejrzanym, inspektor wypadł z pokoju przesłuchań jak burza. Frustracja zniekształcała mu rysy twarzy. – Coś nowego? – zapytał Chandler, gdy Tanya wyłączała aparaturę. Pozostawało jedynie ponownie przejrzeć zebrane dowody, pojechać do chaty albo znaleźć świadka, który potwierdziłby obecność Heatha lub Gabriela na miejscu zaginięcia tych osób. – Myślisz, że ich okradał? – zapytała Tanya, kiedy wyszli z kabiny. – Co masz na myśli? – Chandler obrócił się do niej. – Porywał ich, torturował, wyciągał informacje, a potem okradał im konta? – Nic, co widzieliśmy nie wskazuje na motyw finansowy. To oczywiste, że obaj nie mieli dużej kasy, co widać choćby po ich ubraniach. – Więc jeśli nie pieniądze, to co? Zemsta? Żądza mordu? – Może najzwyklejsza żądza – odpowiedział Chandler. – Zabawa w seks, która wymknęła się spod kontroli? Mitch natychmiast zgasił Chandlera. Krążył po posterunku, jakby rwał się do jakiejś bitki. – Nie ma żadnych przesłanek, że byliby czymś takim zainteresowani. Nie znaleźliśmy urządzeń ani zabawek takiej natury w pogorzelisku. – Nic poza kijem, który masz w tyłku – odpowiedział Chandler. Na posterunku zapadła głucha cisza. Andrews w końcu ją przerwał, obracając się ku pracownikom. – Mamy tu do czynienia z rodzajem partnerstwa – oznajmił. – Albo partnerstwa z przeszłości. Teraz każdy z nich stara się wrobić drugiego. – Brałem to już pod uwagę. – Jenkins wszedł mu w słowo. – Nic ich nie łączy… – A miejsce zbrodni i podobieństwo ich wersji? – zapytał Mitch. – Nie, tam było partnerstwo i doszło do rozłamu. Coś wywołało

niezgodę między nimi i wzajemne oskarżanie się. To wyjaśnia, dlaczego ich opowieści są niemal identyczne. – Nie sądzę. Boją się… – zaczął Chandler, ale Mitch już przeszedł dalej, instruując MacKenzie’ego, jednego ze swoich ludzi. Mężczyzna wyglądał tak młodo, jakby dopiero zaczął się golić, a może szef tak go zdominował, że nastąpił regres w jego rysach i cofnął się do poziomu dziecka. Mitch zlecił mu zorganizowanie konferencji prasowej z sępami krążącymi wokół posterunku. To, co Chandler chciał powiedzieć, chodziło mu po głowie od jakiegoś czasu, a rozmowa z Tanyą wysunęła tę myśl na pierwszy plan. Jeżeli Gabriel i Heath rzeczywiście współpracowali jako rodzaj podwójnej maszyny do zabijania, a potem się poróżnili, to każdy z nich miałby inną wersję tego, jak dostał się do lasu, opowieść wymyśloną niezależnie od tego drugiego. Mitch w tym przypadku się mylił. Dał się zwieść ich słowom, jakby zapomniał o dowodach. Jeden z nich i tylko jeden był prawdziwą ofiarą, a morderca odtwarzał tylko rolę ofiary. Nie było innego wytłumaczenia.

25 Podczas konferencji prasowej inspektor w otoczeniu swojej świty stał na schodach posterunku, garnitur miał świeżo oczyszczony i patrzył z góry na dziennikarzy. Chandlerowi widok Mitcha puszącego się przed komisariatem, który sierżant przyzwyczaił się uważać za swój, wydawał się surrealistyczny. Wiedział, że był tylko trybikiem w machinie. Teraz większy trybik zajął jego miejsce. Kiedy Mitch mówił, błyskały flesze aparatów fotograficznych, a reporterzy przepychali się, by ustawić mikrofony w jak najdogodniejszej pozycji. Każdy chciał mieć jak najlepsze nagranie z cyrku, który rozgrywał się w mieście, co dopełniały plotki krążące w mediach społecznościowych i ustawione blokady dróg. Inspektor odpowiadał na pytania, skupiał się na poszczególnych rozmówcach, niczym urodzony polityk. Cały w uśmiechach, kiwał głową, jego dłonie poruszały się w zdecydowany sposób, jakby potwierdzały sens jego słów. Był dobry w mówieniu, z którego nic nie wynikało. – Jestem pewny, że spotka się to z państwa zrozumieniem, ale na tym etapie nie mogę zdradzić zbyt wielu szczegółów… Bo nie znasz zbyt wielu szczegółów, pomyślał Chandler. – …jest zbyt wcześnie, żeby omawiać pewne aspekty prowadzonego śledztwa. Mogę państwu tylko powiedzieć, że mamy w tej chwili w areszcie dwie osoby, które są przesłuchiwane. Kamery i mikrofony przepychane, wysuwające się i cofające przed Andrewsem, wyglądały niczym wodorosty w czasie przypływu. – Czego dotyczą te przesłuchania? – padło pytanie z tłumu.

Te słowa wywołały uśmiech triumfu na ustach Mitcha. – Kiedy przyjdzie czas, zapewniam państwa, że dowiecie się o wszystkim. Jedno trudne pytanie zostało skwitowane pustosłowiem. Padło następne. – Czy to prawda, że jeden z podejrzanych uciekł i dlatego postawiono blokady na drogach? Czy rzeczywiście mieliście podejrzanego, który się wam wymknął, inspektorze, i nie poinformowaliście mieszkańców miasta o tym fakcie? Mitch prychnął. – Nie było żadnego zagrożenia. Osoba, której wtedy szukaliśmy, nie miała możliwości skontaktowania się z nami, dlatego postanowiono, że blokady drogowe zapewnią nam dotarcie do niej. Nie wiązało się to z żadnym niebezpieczeństwem. Nie chciałbym, żeby prasa rozpowszechniała informacje, które będą budziły strach wśród mieszkańców i podsycały plotki. Mimo że Chandler gardził Mitchem, musiał przyznać, że miał prawdziwy talent w radzeniu sobie z tłumem. Dziękując wszystkim za przybycie, inspektor przypomniał reporterom, że dobrze byłoby, gdyby uszanowali pracę wykonywaną przez policję. Pożegnał się, życząc im wszystkim powodzenia w znalezieniu miejsca do spania. Żartował przy tym z jedną blondynką, reporterką z Port Hedland, że pewnie będzie musiała spędzić noc w redakcyjnej furgonetce. Zyskiwał przyjaciół, pomyślał Chandler, odpowiednich przyjaciół z właściwych miejsc. Ale Mitch jeszcze nie skończył. – Na koniec chciałbym poinformować państwa, że wszelkie następne pytania powinny być kierowane do sierżanta Chandlera Jenkinsa. Który, jak wszyscy na pewno wiecie, jest komendantem miejscowego posterunku. Wskazał na niego i odszedł, zostawiając Chandlera jako wyznaczonego – i niechętnego – łącznika z mediami.

26 ROK 2002 Minęło szesnaście dni i siły policyjne ponownie zostały zredukowane. Z ośmiu funkcjonariuszy zostało zaledwie dwóch wspieranych przez bazę, Chandler i Mitch. Sylvia i Arthur mieli pretensję do nich i do policji za brak wiary w odnalezienie Martina, powtarzali, że płacą podatki, z których pieniądze idą na te mizerne wysiłki. Do tej chwili odległość pokonywana każdego dnia znacznie się zmniejszyła i nie była to wyłącznie wina ukształtowania terenu. Dotknęła ich choroba fałszywych tropów, nadzieja rosła przy każdym kamieniu, który wydawał się przesunięty, przy każdej łacie ziemi, przy jakimkolwiek śladzie cywilizacji, traktowanym jako dowód, że Martin niedawno tamtędy przechodził. Chandler rozumiał żywione przez Sylvię i Arthura pragnienie odnalezienia syna, jednak nie umiał pojąć desperacji, jaka opętała rodzinę i braku logiki u Arthura, inteligentnego mężczyzny, który całe życie spędził za biurkiem, a teraz znalazł się na pustkowiu w środku lata, pochłonięty bezowocnym poszukiwaniem syna. Chociaż Chandler bardzo zżył się ze staruszkiem, próbował zachować emocjonalny dystans. Nie było to łatwe, kiedy drugi syn Arthura wymagał ciągłego nadzoru, bo oddalał się lekkomyślnie przy każdej okazji i wracał tylko wtedy, gdy się go zrugało. Dla dzieciaka to była przygoda, jakiej w szkole nigdy by nie przeżył. Jego entuzjazm powinien być zaraźliwy, ale zdrowy rozsądek nakazywał, żeby chłopiec został w mieście, gdzie był bezpieczny. Jego rodzicom brakowało zdrowego rozsądku. – Potrafi tylko wchodzić w drogę – powiedział Chandler do Mitcha.

– Co proponujesz? Przywiązać go do drzewa i zabrać później? Chandler wzruszył ramionami. – Może. Cholera, zamieniam się w ciebie! – Cieszę się, że masz jeszcze trochę oleju w głowie – powiedział Mitch. – Chociaż może niezupełnie w ciebie. – Niezupełnie. Najchętniej strzeliłbym temu bachorowi w nogę, żebyśmy mogli go zostawiać za nami. – Mitch roześmiał się głośno. Był już na tyle wytrącony z równowagi, że trudno powiedzieć, czy mówił poważnie czy żartował. Chandler uznał, że nie chce tego wiedzieć. * Natrafili na strumień, wijący się między skałami pokrytymi pyłem. Ukazywał się na krótko i znikał pod powierzchnią ziemi. Niewielka grupa zebrała się nad nim i wpatrywała w nurt. To był pierwszy raz od trzech dni, gdy natknęli się na wodę. Kiedy ostatni raz wrócili do miasta, odeszło kolejnych trzech ochotników, ludzi, którzy mieli pracę i swoje życie. Chandler pomyślał, że świat idzie naprzód z Martinem czy bez niego. – Powinniśmy napełnić butelki? – zapytał Arthur. – Byłbym ostrożny z piciem tej wody – powiedział Chandler. – Dlaczego? – spytał chłopiec, dotykając czubkiem zakurzonego adidasa powierzchni strumienia. – Nigdy nie wiadomo, co strumień mógł wypłukać. Może być w nim rtęć ze skał, a to bardzo niezdrowe i może ci zaszkodzić. Chłopak wpatrywał się w niego obojętnym wzrokiem. – Ale może dzięki niemu Martin mógł pójść dalej… – powiedział Arthur. O ile dotarł aż tutaj… nie powiedział tego na głos. Rozglądając się po okolicy, Arthur zrobił zwrot i wznowił marsz, jakby się bał, że jeśli choć na chwilę stanie w miejscu, ktoś przekona go, by przerwać poszukiwania. Kiedy ruszył, reszta poszła jego śladem, smutna grupka wędrowców

podążających za Mojżeszem przez nieprzyjazne pustkowia. Stawiane ciężko kroki miażdżyły ziemię, jakby Arthur chciał ukarać ją za zabranie mu syna, usiłował zadawać ból skałom, by zdradziły swoje sekrety. Suchy, popękany grunt rozpadał się pod podeszwami jego butów, ale tę wojnę stopniowo przegrywał. Rozległ się krzyk. Właściwie wrzask. Chandler poczuł nadzieję i strach. Nadzieję, że poszukiwania się skończą, że znajdą Martina, nawet jeśli miało to być tylko zasuszone ciało. Mógłby wezwać helikoptery, które zabrałyby ich stąd wszystkich w parę godzin. Przedarł się przez zaporę z krzaków i odnalazł źródło krzyku, nastolatka z Murray River, o bezczelnym wyrazie twarzy. Chłopak chciał w przyszłości zostać buszmenem. Kiedy Chandler stwierdził, że praca buszmena to rzadkość, bo wymaga ogromnego doświadczenia, chłopak zbył go machnięciem ręki i powiedział, że nauczył się tropienia w szkole. Codziennie szedł śladem innej osoby i nauczył się zachowywać odległość. I nigdy go na tym nie przyłapano. Chandler nie miał serca wyjaśnić mu, że to, co opisał to raczej umiejętności stalkera, a nie buszmena. Chandler dotarł na miejsce. Chłopak kręcił się w kółko jak szalony, odrywał dłońmi coś białego, co przykleiło mu się do ciała. Od razu wiedział, co się stało. Nastolatek wszedł w ogromną sieć pajęczą i usiłował zerwać ją z siebie, zanim to, co ją uprzędło, zechce się zemścić. – Zdejmijcie to ze mnie! – krzyczał. Skakał i biegał, utrudniając ściągnięcie z niego jedwabistych nici. – Stój spokojnie – powiedział Chandler, odrywając od niego spory fragment lepkiej sieci. – Siedzi na mnie? – Chciałeś w przyszłości zostać buszmenem – dodał Chandler. – Uspokój się. Zapewnił chłopaka, że nic mu nie grozi. Sieć utkał pająk, ze spachaczowatych, wielki, włochaty, ale zupełnie niegroźny, który zmyka przy najmniejszym zagrożeniu. Po jego słowach inni pomogli chłopakowi uwolnić się od pajęczyny, a wśród nich również syn Arthura. Chandler patrzył, jak śmiejąc się, dzieciak macha zawzięcie

dłońmi, żeby strącić z nich lepką substancję. W duchu zrugał sam siebie za chęć znalezienia ciała Martina, by zaspokoić egoistyczne pragnienie powrotu do domu.

27 Jenkins szybko się przekonał, że media głodne są każdej informacji. Chcieli wiedzieć, kim byli zatrzymani, o co się ich podejrzewa, skąd pochodzili i w co wierzyli, cokolwiek i wszystko, co ich dotyczyło. Rzucali się na każdą najbardziej błahą wskazówkę. Kiedy Chandler skończył ostatnią odprawę, Erin i Roper wrócili na posterunek i zameldowali się u Mitcha, Luka kręcił się po dziedzińcu. Kilka minut później inspektor walnął mowę do załogi i nawet nie ukrywał rozczarowania. – Jak do tej pory nie udało się nam znaleźć grobów w okolicy szopy, dlatego to będzie nasz priorytet numer jeden. Bez grobów, bez ciał, nie mamy morderstwa, nie mamy seryjnego zabójcy, tylko dwóch mężczyzn, którzy oskarżają się nawzajem. Jeśli… kiedy… zlokalizujemy groby, będziemy mogli mocniej nacisnąć na jednego z nich, żeby wydał drugiego. Złamią się, jak suche gałęzie. – Zakładając oczywiście, że działali razem – rzucił Chandler. Mitch posłał mu spojrzenie pełne złości, mimo to sierżant kontynuował: – Gdyby rzeczywiście się pokłócili, wymyśliliby różne historie o tym, jak dotarli do lasu. Nie mieliby powodu, żeby opowiadać to samo. – Może to ich plan. Żeby nas zmylić. I jak na razie ten plan się sprawdza – powiedział Mitch. – Nie – stwierdził Chandler. – Skoro ich historie się pokrywają, to oznacza, że morderca gra. A to wskazuje, że tylko jeden… – Obaj przyznali, że widzieli groby. – Mitch natychmiast wszedł mu w słowo. Jenkins zdążył już nabrać wiatru w żagle i nie miał zamiaru ustępować.

– Wyjaśnij mi, dlaczego powiedzieli o grobach, skoro usiłują się z tego wykręcić albo zrzucić winę na tego drugiego. To nie ma sensu. Informacja o grobach pakuje ich głębiej w kłopoty. – Może nie są zbyt mądrzy, sierżancie. – Ale mądrzy na tyle, że przez nich kręcimy się w kółko. – To kółko jest coraz mniejsze – powiedział Mitch. – Niedługo ich dorwiemy. Teraz chcę tylko pozytywnego nastawienia. – Wbijając wzrok w Chandlera, zwrócił się do grupy: – Chcę, żebyście szukali grobów na wzgórzu. Będę koordynował te poszukiwania. – Wskazując na poszczególne pary, kontynuował: – Erin i Roper znowu działacie razem. Yohan i Suze. MacKenzie i Sun. – Omiótł wzrokiem pomieszczenie, tym razem pomijając Chandlera. – Luka, będziesz w duecie z Flo. Jim i Tanya, wy też. – Powinien pan włączyć w to sierżanta. – Tanya weszła mu w słowo. – I przydzielić mu zespół. – Wszyscy mają być gotowi za dziesięć minut. – Mitch usiłował ją zignorować. – On zna teren. – Tanya nie dawała się łatwo zbyć. – Obaj zresztą go znacie. Chce pan znaleźć te groby, prawda? To musi pan go włączyć. Była to bardzo emocjonalna przemowa lojalnej koleżanki. Chandlera rozpierała duma. Inspektor zamilkł i oblizał usta koloru wieczornego nieba. – Macie rację, starsza posterunkowa. Osobiste animozje między mną i sierżantem powinny zostać odsunięte na bok. – Mitch popatrzył na wszystkich. – Rozwiążmy tę zagadkę. Chandler wracał do gry. – Jeśli mamy szukać tych grobów, nie możemy trzymać się tego, co powiedzieli na przesłuchaniu. – A to dlaczego, sierżancie? – zapytał Andrews. – Bo informacje od nich są bardzo niejasne. Może nawet źle zapamiętane. – To wszystko, co mamy – przypomniał inspektor. – Wiem. Dlatego uważam, że jedynym wyjściem jest zabranie na wzgórze jednego, albo obu, żeby nas poprowadził. Oni widzieli to miejsce.

– To jest… – …ryzykowne posunięcie – przerwał mu Chandler. – Wiem. Ale nie mamy innego wyjścia. Spodziewał się natychmiastowego sprzeciwu Mitcha, ale ten zastanawiał się. Pozostali nie mieli nic przeciwko takiemu rozwiązaniu. Wszyscy czekali na decyzję inspektora. Minęła długa chwila, zanim ktokolwiek się odezwał. – No to którego weźmiemy? – zapytał Luka w nietypowy dla siebie powściągliwy sposób. Patrzył przy tam bardziej na Mitcha niż na Chandlera. Pytanie sprawiło, że inspektor odzyskał zdolność mówienia. – Weźmiemy Johnsona – oświadczył. – Barwellowi nie można ufać. Próbował uciec z aresztu. – Johnson też – przypomniał mu Chandler. – Ale Johnson jest spokojny. – Za spokojny. – Powiedziałbym raczej, że jest zmęczony – stwierdził Andrews. – Albo okazuje niewzruszony temperament zabójcy. Mitch poprawił klapy marynarki. – Albo, sierżancie, jest człowiekiem, który pogodził się z faktem, że został złapany. Jeśli tak bardzo martwisz się, że znowu ucieknie, możemy to zrobić za pomocą połączenia wideo. Wykorzystamy nowe kamery montowane na ciele. Jenkins dostał jakiś czas temu wiadomość, że w Port Hedland używali takich kamer. Obraz był ściągany na dysk i dostępny jako dowód. Niemniej plan Mitcha pomijał jeden, ważny szczegół. – Na wzgórzu nie złapiecie żadnego sygnału. Andrews wysunął brodę do przodu. – W takim razie nie mamy innego wyboru. Weźmiemy Johnsona. Nie chcę mieć ich obu jednocześnie na zewnątrz. Zaraz ruszamy. Zostało nam pięć minut. *

Jednak podczas tych pięciu minut pojawił się inny problem. Sąd przysłał dwójkę adwokatów, którzy przybyli z Newman, na chopperach. Oboje byli szanowanymi członkami palestry, zachwyconymi możliwością zaangażowania się w tak intratną sprawę. Jak tylko wkroczyli na posterunek, tak samo ostentacyjnie jak Mitch pierwszego dnia, zażądali widzenia ze swoimi klientami, oraz informacji o tym, jakie zarzuty postawiono ich klientom i w końcu zażądali, aby wypuszczono aresztantów. W odpowiedzi otrzymali tylko krótkie spotkanie ze swoimi klientami w pokoju przesłuchań, co skutkowało przyjęciem przez Chandlera licznych oficjalnych skarg na działania policji. Sierżant rozważał możliwości, właściwie rozważał propozycję Mitcha. Potrzebowali kogoś, kto zaprowadzi ich do grobów, ale nie było takiej opcji, aby któryś z adwokatów na to pozwolił. A bez postawienia jakichkolwiek zarzutów, nie mogli już dłużej przetrzymywać podejrzanych na komisariacie. Andrews chciał coś wymyślić, cokolwiek, co pozwoliłoby trzymać ich nadal w areszcie. Najprawdopodobniej postawi mniejsze zarzuty, takie jak próba kradzieży samochodu i czynna napaść na funkcjonariusza na służbie. Nie będzie z tego powodu szczęśliwy. Z pewnością Chandler by nie był. – Mój klient chciałby pomóc w odnalezieniu tych grobów. Zaskoczony Chandler spojrzał w górę. Jasnowłosa prawniczka, która została przysłana jako obrońca Gabriela, stała przy jego biurku. – Naprawdę chciałby? – Owszem, mimo że mu to odradzałam – podkreśliła. Mitch tylko na to czekał, jakby przygotowywał się do ataku, wyskoczył z biura i zarządził: – Wspaniale! Zatem bierzmy się do roboty! – rzucił, uśmiechając się od ucha do ucha. Nie mając podobnej propozycji ze strony Heatha lub jego adwokata, Jenkins zaproponował, że przyprowadzi Gabriela z celi. Kiedy otworzył drzwi, szczupła postać ani drgnęła na pryczy. Chandlerowi przypomniał się artykuł, w którym przeczytał, że przestępcy najlepiej śpią w nocy tuż po złapaniu, bo mija im niepokój związany

z zachowywaniem ciągłej czujności. Gabriel przebudził się, kiedy sierżant zakładał mu kajdanki. – Potrzebujemy ich? Przecież zgodziłem się wam pomóc. – Miał zmęczony głos. – To standardowa procedura operacyjna – wyjaśnił Chandler. – Ale przecież współpracuję. – Za co jesteśmy bardzo wdzięczni. Gabriel pochylił się, szepcząc, jakby nie chciał, żeby ktokolwiek, a zwłaszcza Heath, go usłyszał. Jego głos stał się jedwabisty, odzyskał mesmeryzujący, mamiący tembr. Chandler wyłapał to wrażenie po raz pierwszy. – Czy ty, sierżancie, czy oni, odkryliście już, że on kłamie? Jenkins przyglądał się mężczyźnie, który powoli zbliżył się do niego, plecy miał zgarbione, jakby postarzał się przez noc spędzoną w celi. Pod każdym względem wyglądał na pokonanego. – Jeszcze nie. – Nadal myślisz, że ja…? – Nie dokończył pytania. – Żadnego z was nie można wykluczyć, nawet teraz. Gabriel wyglądał na zaszokowanego tą odpowiedzią. Jenkins wyprowadził go z celi. Mitch zwrócił się do podejrzanego, obserwowany przez panią adwokat. – Mam nadzieję, że sierżant wyjaśnił panu, czego od pana oczekujemy. – Gabriel skinął głową. – Zatem jest pan w pełni świadomy, że nie musi nam pan pomagać. Liczymy jednak na pańską pomoc. – Nie mam nic do ukrycia – odpowiedział Gabriel cicho. Szedł w stronę drzwi, prowadzony przez Chandlera. – Dokąd go zabieracie? Johnson stanął jak wryty. Podobnie Chandler. Głos Heatha rozległ się z celi. Gabriel obrócił się w stronę głosu. I twarzy. Wąska klapka w drzwiach była otwarta, żeby zapewnić przepływ powietrza. Obaj podejrzani wpatrywali się w siebie. Jenkins nie wypuszczał kajdanek z rąk, ale nie odciągał Gabriela, zaciekawiony, jak sytuacja się rozwinie. Podejrzani nie odrywali od siebie wzroku. Milczeli. Gabriel nie

ruszał się, żyła nabrzmiała mu na spoconej skroni. Zamknięty w celi Heath wykrzywił twarz, mrugał nerwowo. Wyglądał na przestraszonego. Barwell pękł jako pierwszy. – Ten drań kłamie! – krzyknął i w odruchu bezsilności walnął pięściami w stalowe drzwi. – Przyznaj to, bydlaku! Przyznaj się, że zabrałeś mnie do samochodu, zawiozłeś do tamtego miejsca i chciałeś zabić. Oni mogą być za głupi, żeby to wiedzieć, ale ja wiem. Gabriel odwrócił głowę i zamknął oczy, jakby usiłował wziąć się w garść. Wciągnął głęboko powietrze, po chwili spojrzał na sierżanta, później na inspektora. – Ja nie jestem… On jest… – Ponownie głęboko odetchnął. – Czy możemy już iść, proszę? Teraz? Pomogę wam znaleźć te groby, tych ludzi. * To był kolejny upalny dzień w nieprzyjaznym otoczeniu. Chandler zajął miejsce z tyłu i pilnował Gabriela, Mitch prowadził, a obok niego siedział Roper. Po krótkiej walce, adwokat Johnsona została w mieście. Za nimi w bliskiej odległości jechały cztery radiowozy i kilka furgonetek stacji telewizyjnych. Ukształtowanie terenu było wyzwaniem dla większych samochodów, ale wszystkie dotarły do leśnej drogi. Furgonetki były równie mocno poobijane, jak jadący nimi reporterzy. Chandler patrzył na niewielki parking, który zrobiono wycinając kilka drzew i usuwając kamienie. Jak wszystko tutaj nie zmienił się od lat. Zerknął na przednie siedzenie, żeby zaobserwować reakcję Mitcha. Ale nie zobaczył najmniejszej oznaki, że były partner rozpoznał to miejsce. Zatrzymali się, Jenkins zasłonił Gabriela przed reporterami, których samochody stanęły w drugiej części parkingu. Zorganizowano pospiesznie konferencję prasową. Przekrzykując szmery, Mitch wyjaśnił, że zabierali jednego z zatrzymanych w to miejsce, żeby

lepiej zrozumieć ramy czasowe i przebieg zdarzeń. – O jakie zdarzenia chodzi? – zapytał jeden z reporterów. – Mówienie czegokolwiek w tej chwili, byłoby stanowczo przedwczesne – odpowiedział Andrews, wywołując tym pomruk niezadowolenia wśród przedstawicieli mediów. – Jak do tej pory i tak nic pan nie powiedział – oznajmił anonimowy głos. – Czy macie podstawy, żeby postawić komuś jakieś zarzuty? – Dołączył do niego kolejny. – A jeśli tak, to jakie? To uzasadnione pytania, pomyślał Chandler, na które będą musieli wkrótce odpowiedzieć, szczególnie teraz, kiedy zaangażowano prawników. Będą musieli oskarżyć któregoś z mężczyzn – albo obu w wersji Mitcha – i to niedługo. Trzeba to zrobić albo ich wypuścić. Obserwował reakcję Johnsona na zamieszanie, jakie sobą wywołał i od którego był zupełnie odizolowany. Niczego nie zobaczył, mężczyzna zachował kompletny spokój, jakby był tylko tłem, statystą, a nie odtwórcą głównej roli. Podobnie jak Mitch, najwyraźniej potrafił maskować uczucia. Albo otoczył się murem, odcinającym go od tego, czego doświadczył. I przeżył. – Obawiam się, że dalej nie mogą państwo iść – powiedział Andrews, wywołując ponownie głośny pomruk niezadowolenia wśród reporterów. – Wiem, wiem, wszyscy jesteśmy rozczarowani, ale prawdopodobnie popełniono tu przestępstwo i nie chciałbym, żeby cokolwiek naruszyło obecny stan tego miejsca. – Wskazał palcem i mówił dalej: – Roper tutaj, a Wielki Jim zostanie przy was, żebyście nie poszli naszym śladem. Nie chciałbym, żeby ktoś z was się zgubił. Dobrze wiem, co może się wydarzyć. Maska Mitcha opadła na krótką chwilę. Chandler nie widział twarzy, ale drżenie głosu jego dawnego przyjaciela zdradzało wszystko. Mitch pamiętał. * Skuty i pilnie obserwowany Gabriel prowadził ich ku spalonej szopie.

Erin i Yohan szli blisko, na wypadek gdyby spróbował uciekać. Chandler zamykał pochód razem z Flo i Luką. Ta para zaprzyjaźniła się niemal od pierwszej chwili, oboje młodzi i obrzydliwie ładni. Szeptali do siebie, dyskutowali o śledztwie, sądząc, że nikt ich nie słyszy. – To wszystko podstęp – powiedział Luka, schylając się pod niską gałęzią. – Szukanie wiatru w polu. Jakiś dowcip, z którego nie mogą się wycofać. Flo wzruszyła lekko szczupłymi ramionami, czarne włosy zmierzwiły się od upału, ciemna skóra jaśniała w słońcu. Miała jednak inne zdanie. – Jeśli tak jest, co Johnson i Barwelll by z tego mieli? Są fantastami? Luka również wzruszył ramionami. – Może chcieli popełnić zbrodnię doskonałą i może nawet wierzą, że im się udało, w ogóle jej nie popełniając. – Ale po co? – Żeby się czymś zająć? A potem napisać o tym książkę? Dotknęła dłonią jego ramienia. – To chyba jedyny sposób, żeby podpisać umowę na książkę pod tytułem: Siedziałem w więzieniu jako seryjny morderca. Luka położył rękę na jej dłoni, narażając się przy tym na utratę równowagi na skalistym gruncie, ryzykując, że strąci jego dłoń. – Wszystko jest możliwe. Mimo mieszanych uczuć, zazdrości i narastających mdłości, gdy patrzył na rozkwit uczucia tych młodych ludzi, Chandlerowi przyszedł do głowy nowy pomysł. Może nawet dziwniejszy niż ich domysły, ale w równym stopniu do rozważenia. A jeśli obaj podejrzani planowali wytoczenie procesu za nieuzasadnione przetrzymywanie w areszcie? Już teraz byli zamknięci dłużej niż przewidywało prawo bez dostępu do adwokata czy pełnomocnika. Może właśnie na to liczyli. Przeciągali sprawę, mówili półprawdy albo kłamstwa, które do niczego nie prowadziły, by potem pozwać policję. Odejść z hojną sumą zyskaną dzięki ugodzie i/albo z podpisaną umową na książkę, jak sugerował Luka. Chandler postanowił, że kiedy tylko zejdą ze wzgórza, pójdzie do sędziego pokoju i nadrobi kilka niedopatrzeń, którymi Mitch

w ogóle się nie przejmował, bo niczym pies gończy zwęszył krew i zapomniał o całym świecie. Po dotarciu do chaty, Gabrielowi zaproponowano, by się rozejrzał. Na miejscu panował spokój, lekka bryza szarpała policyjną taśmę. Ogień na dobre zgaszono, wszystkie ocalałe dowody zebrano. Po chacie zostało tylko kilka zwęglonych desek, nasuwających pytania, co to za miejsce i co się tu stało: chatka myśliwska, może nawet laboratorium produkujące nielegalnie amfetaminę, choć tego typu przedsięwzięcia rzadko powstawały w tej okolicy i nigdy tak daleko w głębi lądu. Chandler miał nadzieje, że pozna prawdę. Wyglądało na to, że Gabriel też chciałby to wiedzieć. – Co tu się stało? – zapytał, wpatrując się w pogorzelisko. Przeszedł go dreszcz. – Dlaczego to jest spalone? – Ty nam powiedz. – Chandler zwrócił się do niego. Johnson wzruszył ramionami, ale nie przestawał drżeć. – Nie wiem. Wszystko się spaliło? Chandler usiłował wyczytać coś z tej zarośniętej twarzy, ocenić, czy Gabriel cieszył się z tego, że wszystko zostało spalone. Jego obserwację przerwał Mitch, który stanął w miejscu, gdzie kiedyś były frontowe drzwi do chaty. – No to teraz niech pan nam powie, dokąd pan uciekał. Kiedy Gabriel zamknął oczy i przeżywał w myślach od nowa historię swojej ucieczki, Chandler popatrzył na szczyt wzgórza. Jakieś sto metrów wyżej, na zboczu, dostrzegł oświetlony promieniami słońca padającymi pod ostrym kątem nikły cień na ziemi. Podchodząc bliżej, zobaczył dwa rodzaje odcisków butów prowadzące w kierunku grzbietu wzniesienia. Czy zostawili je funkcjonariusze, którzy kręcili się tutaj, szukając dowodów? Albo podejrzani? Czy były pozostałością po pościgu, który stał się udziałem Gabriela i Heatha? Doszedłszy do pierwszych śladów, Chandler pochylił się, żeby lepiej je obejrzeć. Odcisk wyraźnie rysował się w pyle i nie przypominał kształtem śladu standardowych policyjnych butów. Trampki, pomyślał, i miał nadzieję, że takie właśnie nosił Gabriel albo Heath. Oznaczył to miejsce, wbijając długopis w ziemię i ostrożnie ruszył tropem odcisków, zostawiając wszystkich za sobą. Oba typy odcisków

prowadziły w tę stronę, podążały niemal tą samą trasą, oddalone od siebie o krok. Trasę znaczyły połamane gałązki i zgniecione liście, a wśród nich kilka włókien wyrwanych z jakiejś tkaniny przez szorstką korę drzew. Dotarł na szczyt wzgórza. Jego zbocze opadało łagodnie po drugiej stronie. Niewiele było widać pomiędzy drzewami. Potrzebował pomocy, żeby szukać dalej. Zawrócił i poszedł na pogorzelisko, sprawdzić, co się tam działo. Gabriel wyminął go energicznym krokiem. Zaskoczony Chandler prawie się przewrócił. Johnson zerknął na niego i posłał mu coś w rodzaju uśmiechu. Nie był sam. Tuż za nim w głąb buszu podążała jego nieumundurowana eskorta. Minęła godzina. Gabriel kluczył, skręcał, szedł zygzakiem, w jakiś chaotyczny sposób. Było oczywiste, że ich pies gończy nie potrafi odtworzyć trasy, którą wcześniej pokonał. Albo była to przemyślana próba zmylenia tropu. Eskorta nie odstępowała go na krok, słońce sięgnęło zenitu, atmosfera aż lepka od napięcia, była trudna do zniesienia. Chandler usiłował skupić się na zadaniu, ale jego ciało wyło o wodę i cień. Pot przesiąkł przez mundur, skapywał mu z brwi do oczu, utrudniając widzenie. Kiedy przechodził pod nisko wiszącym konarem, spróbował pozbyć się potu, mrugając i przez chwilę w powietrzu rozedrganym od upału niewielka postać Gabriela przybrała kształty Arthura sprzed lat, starszego pana idącego z trudem, daremnie szukającego syna. Zacisnął mocno powieki, żeby pozbyć się ułudy. W tej samej chwili Johnson przystanął i zaczął się rozglądać. – Potrzebujesz przerwy? – zapytał Mitch. Marynarka leżała na nim nieskazitelnie. Biała koszula pozostała świeża i sucha, jak gdyby w ogóle się nie pocił. Wybryk natury, pomyślał Chandler. – Nie – odpowiedział Gabriel ostro, jakby się zezłościł tym rozproszeniem. – Co jest? – zapytał Chandler i podszedł bliżej. – Las wygląda znajomo. Ta skała – odpowiedział i ruszył przed siebie, przyspieszając. – Co z tą skałą?

– Zakrzywienie horyzontu… – Robiąc zwrot, Gabriel potknął się o pieniek drzewa i upadł. – Nic ci nie jest? Skrzywił się i bezskutecznie usiłował wstać. Chandler złapał go i pomógł stanąć. – Nic mi nie jest, ale możecie mi je zdjąć? Na teraz? – poprosił Gabriel, unosząc ramiona skute za plecami. – Na wypadek, gdybym znowu upadł. Trudno się w nich poruszać. – Nie dam się na to nabrać jak inni, Johnson – odpowiedział Mitch. – Nie mam zamiaru uciekać. – Powiedziałem nie. Chandler podszedł do dawnego przyjaciela i zniżył głos: – A jeśli się zrani? – Zadbamy, żeby nic mu się nie stało. Będziemy na niego uważać. Ty będziesz go pilnował – odpowiedział. Sierżant spiorunował go spojrzeniem. Jakby patrzył w twarz wykutą w skale, tak samo niewzruszoną. – Jeśli się przewróci, będzie mógł nas pozwać. A jak to będzie wyglądało w twoich aktach osobowych? – Nie – powiedział Mitch. Gabriel wzruszył ramionami, obrócił się i ruszył. Zwolnił tempo, może w proteście, a może był już zmęczony marszem i mówieniem, przypominaniem sobie ucieczki, drzewami które już mijał, jak mu się wydawało i wyschniętym strumieniem przywołującym obrazy z poprzedniego dnia. Zamknął oczy, bo jak twierdził, to pomagało jego pamięci, i szedł uparcie, potykając się co jakiś czas. Wtedy Chandler, Mitch lub inny policjant, który był najbliżej niego, doskakiwał, by pomóc mu zachować równowagę. Minęło pół godziny takiej wędrówki, zanim Mitch się zirytował. – Zdejmijcie mu je – rozkazał w końcu. Wszyscy przystanęli, również Gabriel. Kiedy Chandler zbliżył się do niego, żeby zdjąć kajdanki, Mitch odzyskał wigor. – Panie Johnson, na razie nie będzie pan skuty, ale muszę zobaczyć jakieś postępy. Gabriel skinął głową.

* Dotrzymał słowa i tempo marszu natychmiast wzrosło, oswobodzony mężczyzna zdawał się płynąć nad ziemią. Zmysły Chandlera wyostrzyły się. W kajdankach Johnson był prawie zupełnie bezradny, ale teraz mieli swobodnie poruszającego się podejrzanego, który mógł dobrze znać te okolice. Mimo przyspieszenia, nadal poruszali się chaotycznie zygzakowatą trasą. Dzień mijał, bezlitosne słońce bardzo źle działało na nerwy i cierpliwość. W chwili, gdy Chandler zaczął myśleć, że to strata czasu i że powinni wrócić po Heatha, Gabriel nagle przystanął. Grupka policjantów skupiła się za nim. – O co chodzi? – zapytał sierżant. – Tutaj upadłem – powiedział Johnson i zadrżał. Widać było, że jest przerażony. Chandler cofnął się, jakby dotyk mógł zerwać czar. – Prawie mnie dorwał. Drżenie powróciło. Jenkins zastanawiał się, co, do cholery, zrobią jeśli podejrzany dozna załamania nerwowego. Gabriel niespodziewanie zerwał się do biegu. Nagłość jego ruchu wszystkich zaskoczyła. Wyprzedził ich o dziesięć metrów, zanim ktokolwiek z eskorty zareagował. – Stój! Sierżant i inspektor krzyknęli jednocześnie, ale to nie powstrzymało Gabriela, który mknął jak zwinna gazela. Chandler prowadził pościg. Roper i drugi człowiek Mitcha nie żałowali nóg i próbowali oskrzydlić uciekiniera. Luka nie zostawał w tyle, choć trudno było powiedzieć, do którego zespołu teraz należał. Mimo powtarzanych nawoływań do zatrzymania się, Johnson zwiększył dystans. Po kilkuset metrach zniknął za ścianą z głazów. Mitch wyciągnął broń i kazał swoim ludziom dobyć paralizatorów, dogonić i obezwładnić więźnia. Chandler gnał co sił w nogach, ciężko dysząc. Gdy obiegał głazy, spodziewał się, że po Gabrielu nie będzie już śladu, tymczasem zobaczył go stojącego na skraju niewielkiej polany. Jej powierzchnię

znaczyły prostokątne łaty luźnej ziemi, o bokach zbyt regularnych, żeby uznać to za dzieło natury. Cmentarz. – Ani kroku, panie Johnson! – krzyknął inspektor. Jego ludzie zajęli pozycje dogodne do użycia paralizatorów, gdyby zaszła taka potrzeba. Ale Gabriel nie ruszał się z miejsca. Stał tyłem do nich, ramiona mu drżały, jakby płakał i nie przestawał wpatrywać się w polanę, nawet wtedy, gdy Mitch zmusił go do uklęknięcia i założył mu ponownie kajdanki. Chandler przyglądał się Gabrielowi. Przerażenie było wymalowane na jego twarzy, po brudnych policzkach spływały strużki łez. I on mógł tu leżeć. Pod ziemią w jednym z sześciu grobów, również w tym znajdującym się najbliżej, który robił wrażenie niedawno wykopanego. Nie więcej niż kilka dni temu, bo ziemia zachowała jeszcze ciemniejszy kolor, a wilgoć nie do końca z niej wyparowała. Spalona słońcem glina okrywała ją cienką powłoką jak skórka na chlebie.

28 Smród unosił się w powietrzu, bo schnąca ziemia nie stanowiła zapory dla nieustępliwej woni rozkładu. Gdy Chandler odwrócił się, by powstrzymać odruch wymiotny, spostrzegł Mitcha, który w pewnej odległości chodził w kółko i mamrotał coś do iPhone’a. Dzwonił po zespół z zakładu medycyny sądowej i relacjonował, co odkryli. Atmosfera zrobiła się gęsta od smrodu, mieszanki napięcia i skwaru, oczekiwań i potu. Sierżant zaryzykował następny wdech. Postanowił, że zostanie do chwili rozkopania mogił. Wciągając gorące powietrze, zapatrzył się na Gabriela stojącego z boku, mężczyzna obgryzał paznokcie, robił wrażenie wystraszonego i zszokowanego. Jenkins ponownie obrócił się w stronę polany. Znów uderzył go smród wydobywający się spod ziemi. Nie był w stanie dłużej wytrzymać. Pobiegł w krzaki i zwrócił śniadanie. I dokonał pierwszego odkrycia. Spod kamieni wystawał kilof. Wokół rączki miał owinięty kawałek koszuli. W zieloną kratę. Chandler rozpoznał wzór. – Tutaj! – krzyknął. Nadbiegł Mitch. Starał się zachować powagę stanowiska, mimo że wyraźnie rozpierała go radość. Chandler wskazał na trzonek kilofa. – Tkanina, taka sama jak koszula Heatha. – Dobrze – powiedział Mitch, a potem głośniej zwrócił się do wszystkich. – To może być przełom, którego potrzebowaliśmy. Oznaczcie teren taśmą, żeby nikt nie przeszkadzał ekipie medycyny sądowej. Kiedy jeden z ludzi Mitcha ruszył, żeby się tym zająć, Chandler wyłączył się na minutę. Heath. Ich zabójca. To wyjaśniałoby stan jego

rąk, kiedy został doprowadzony na posterunek: pęcherze spowodowane rozkopywaniem twardej ziemi. Kawałka tkaniny użył jako osłony. Instynkt Chandlera wprowadził go w błąd. Gabriel naprawdę był niewinny i chciał po prostu uciec z miasta, byle dalej od łap maniaka. Chandler wszystko błędnie zrozumiał. Całkowicie się mylił. * Technicy z zakładu medycyny sądowej opuścili się z helikoptera, jakby zostali zrzuceni nad zakażoną strefą, ubrani w białe kombinezony. Sprzęt mieli w nieoznakowanych walizkach. Chandler nie zazdrościł im konieczności noszenia tego rodzaju ubrań w takim upale. Grupa złożona z ośmiu techników przeszła obok niego szybkim krokiem, nawet się nie witając – zawodowcy w działaniu. Zatrzymali się tylko, by wymienić uściski dłoni z Mitchem. Jenkins podszedł bliżej, żeby zobaczyć ich przy pracy. Klęcząc przy jednym z grobów, usuwali warstwy pokruszonej ziemi za pomocą specjalnych miotełek. Zastanawiał się, w jakim stanie znajdą ciało i na co natkną się najpierw: ubranie czy skórę. – Nie przerywajcie – powiedział do wszystkich. – Mamy dowody łączące jednego z podejrzanych z miejscem popełnienia przestępstwa. Zobaczmy z czym jeszcze możemy go powiązać. Im więcej warstw ziemi usuwano, tym smród stawał się silniejszy. Chandler patrzył, jak ekipa kopiących podaje sobie pudełko z vaporubem, rozsmarowywali go pod nosem, żeby złagodzić odór. W końcu i jemu też ktoś dał pudełeczko z maścią, ale ostra, zaciskająca gardło woń śmierci i tak przebijała się przez mentol. Wkrótce wykopano pierwszy fragment ciała: dłoń, niczym nieosłonięta, o skórze luźnej i szarej, o połamanych i zniszczonych paznokciach, typowych dla człowieka pracującego rękami. Zanik skóry na końcówkach palców stworzył wrażenie, że paznokcie rosły po śmierci. Praca ustała na chwilę, bo wszyscy patrzyli na trupa. Ostrożne kopanie odsłoniło twarz, na szczęście z zamkniętymi

oczami. Sierżant zwrócił uwagę na dobry stan zachowania ciała, co wynikało zapewne z braku wilgoci w powietrzu, ale utrudniało przy pierwszych oględzinach ocenę jak długo zwłoki leżały w ziemi. Biorąc pod uwagę stan rozkładu, założył, że co najmniej kilka tygodni. Mógł jednak od razu stwierdzić, że ofiarą był mężczyzna, trochę po trzydziestce, o krótkich brązowych włosach i złamanym nosie. Na tym etapie nie można było ocenić, czy nos został złamany przed czy po śmierci. – W jaki sposób umarł? – zapytał Mitch, przerywając ciszę. To było łatwe do ustalenia nawet z miejsca, gdzie stał Chandler. Na poszarzałej, cienkiej jak papier skórze widać było ciemniejsze miejsce i postrzępiony sznur wokół szyi. – Uduszony – powiedział, zerkając na Gabriela, żeby się przekonać jak potencjalna ofiara przyjmie tę wiadomość. Z wyrazem szoku na twarzy Johnson wpatrywał się w zwłoki. – Czym? – wtrącił Mitch. – Wygląda na sznur – powiedział technik. – Zróbcie zdjęcie. Pobierzcie próbki włókien i spakujcie je – polecił inspektor. Obrócił się do dowodzącego ekipą techników. – Chcę jak najszybciej poznać tożsamość zmarłego. Sprawdźcie, czy ma przy sobie jakieś dokumenty. Mitch odszedł od nich i zawołał Yohana trzymającego telefon satelitarny. – Mamy jednego! – Mitch krzyczał do telefonu. – Ciało. Mężczyzna, po trzydziestce, jak na razie brak dokumentów. – Uśmiech pojawił się na jego twarzy. Chandler znał tę minę. Wreszcie sprawy zaczęły przybierać obrót, który pasował inspektorowi. Po odkopaniu pierwszego trupa, technicy zajęli się pozostałymi grobami. W każdej łacie ziemi na polanie znajdowano zwłoki kolejnej ofiary i wkrótce okazało się, że było pięć ciał, w stanie znacznie bardziej zaawansowanego rozkładu niż pierwsze. Ustalenie na miejscu płci było niemożliwe. Ale przyczyna śmierci najwyraźniej była taka sama: uduszenie, które wskazywało na bolesny zgon. Chandler bacznie obserwował zachowanie Gabriela stojącego na granicy polany, i obserwującego odkopywanie kolejnych ciał, jednak

nic nie zdradzał mową ciała. Sierżant zastanawiał się, czy Gabriel myślał o tym, jak był bliski posiadania własnego grobu w tej nieprzyjaznej okolicy.

29 Mając zawodowców zaprzęgniętych do pracy, Mitch uznał, że może odesłać większość funkcjonariuszy i zostawić tylko dwóch własnych ludzi, by pilnowali grobów, i kolejnych dwóch na parkingu, żeby mieli oko na reporterów, bez wątpienia desperacko pragnących wiedzieć, w jakim celu pojawił się helikopter. Chandler podszedł do Mitcha. Kiwnął głową w kierunku nadal skutego Gabriela. – Co z nim zrobimy? – Prosił, żeby go zwolnić? Chandler pokręcił głową. Spodziewał się protestu z powodu przetrzymywania i zmuszenia do powrotu w to miejsce, ale Gabriel wyglądał na człowieka, który tylko był głęboko zaszokowany widokiem odkopanych trupów. – Nie, ale na pewno jego adwokat będzie na to naciskała, zwłaszcza teraz, kiedy wiemy, że to Heath. W odpowiedzi Mitch zagryzł dziwnie siną dolną wargę. Jego teoria zakładająca współpracę obu podejrzanych legła w gruzach, ale Chandler widział wyraźnie, że Mitch nie zamierza przyznać się do błędu. Bo właściwie nie miał powodów do triumfowania. Na następne pytanie Chandler był zupełnie nieprzygotowany. – A co ty myślisz? Milczał przez chwilę, jakby spodziewał się podstępu, ale nic na to nie wskazywało. – Myślę, że nie stanie się nic złego, jeśli będziemy go mieli pod ręką pod pretekstem, że musimy dopiąć śledztwo. Jeśli go puścimy, może zniknąć. Nie ma adresu i powodu, żeby się tu kręcić po tym, co go

spotkało. Raz uciekł i trudno było go znaleźć. Jeśli stracimy Gabriela z oczu choćby na jeden dzień, możemy nigdy go nie odszukać. Skinienie głowy ze strony Mitcha oznaczało, że się z nim zgadzał. Chandler dziwnie się czuł, znowu pracując w partnerskim układzie. – Jest szansa, że nam podziękuje za ocalenie – powiedział Mitch. – Niewielka – zauważył Chandler. – Jeśli będzie robił zamieszanie i zagrozi, że nas pozwie, wtedy go wypuść. Ale weź od niego adres, pod którym można będzie się z nim skontaktować. To była odpowiedź, na którą Jenkins czekał. Heath mógł być zabójcą, ale kilka pytań nadal nie dawało mu spokoju. Chandler był gotów wracać z Gabrielem przez las. – Dziękuję panu za pomoc, panie Johnson – powiedział Mitch, zdejmując kajdanki Gabrielowi. – Cieszę się, że mogłem pomóc, dobrze, że to już koniec. Tutaj wszystko do mnie wróciło. – Popatrzył na inspektora, a potem na sierżanta. – Teraz mam tylko nadzieję, że zamkniecie sprawę. Znaleźliście jego koszulę. – Zrobimy, co w naszej mocy, panie Johnson – powiedział Andrews i odszedł szybkim krokiem, by zająć się swoimi sprawami. Chandler widział, że Gabriel odczuł ulgę, zdenerwowanie i strach minęły, był znowu wolny, ponieważ odkryto dowody obciążające Heatha. Jednak póki co, tylko ten kawałek tkaniny łączył Barwella ze sprawą; ważny, ale poszlakowy. Wyruszyli w drogę powrotną w kierunku parkingu. Zostali sami w otoczeniu drzew i krzaków. Gawędzili o niczym, żeby przyjemniej się szło. – To ogromny teren – powiedział Gabriel, gdy weszli na niewielkie wzniesienie. – Naprawdę ogromny – odpowiedział Chandler. – Co zamierzasz teraz zrobić? Czekał na odpowiedź, ale usłyszał tylko kolejne pytanie. – Często przyjeżdżasz tutaj, sierżancie? – Nie czekając na odpowiedź, mówił dalej. – Prawdopodobnie nie. Zbyt łatwo można tu zabłądzić. Ale powiedzmy, że zagubiłbym się tutaj, jak długo, będąc

policjantem, byś mnie szukał? Jenkins znał odpowiedź aż za dobrze, ale milczał. Gabriel się nie zagubił, znalazł właściwą drogę. Jeden ze szczęściarzy. – Aż bym cię znalazł – powiedział w końcu. – Naprawdę? Czy kiedyś ktoś się tu zgubił? – Po wypowiedzeniu tych słów, zatrzymał się tak nagle, że Chandler niemal wpadł na niego. – To miejsce… sam nie wiem, sprawia, że ciarki mnie przechodzą. Jakby to wzgórze było nawiedzane przez duchy. I niewiele brakowało, żebym sam tu straszył, gdybym nie uciekł. Pewnie też masz swoje upiory, sierżancie. – Nie bardzo rozumiem. – Dręczą cię wspomnienia o ludziach, których niesłusznie wsadziłeś do więzienia albo nie zdołałeś im pomóc? Chandler zastanawiał się dokąd, Gabriel zmierza. Czyżby chodziło mu o niesłuszne zatrzymanie w areszcie? Cokolwiek to było, rozmowa stawała się dziwna, jak na kogoś, kto właśnie odzyskał wolność. – Staram się. To wszystko, co mogę robić – powiedział po chwili. – To nie jest odpowiedź na moje pytanie, sierżancie. – Różne rzeczy się zdarzają i próbujemy je naprostować. – A jeśli się to nie udaje…? – Staram się, żeby się udawało. – Bardzo szlachetnie – powiedział Gabriel, sarkazm aż skapywał mu z ust. Chandler postanowił wykorzystać okazję i poznać kilka odpowiedzi. – Jak myślisz, dlaczego Heath cię wybrał? Johnson wzruszył ramionami. – To mógł być ktokolwiek. Każdy, kto łapał okazję przy drodze. – Ale nie był. Padło na ciebie. – To prawda. – Gabriel westchnął. – Wspomniałeś wcześniej o Bogu. Myślisz, że pomógł ci w ucieczce? Dlaczego twoim zdaniem najpierw pozwolił cię porwać? – Wydaje mi się, że ma swój plan związany ze mną. – Jaki? – Nie jestem pewny. Coś, co muszę zrobić. Co muszę kontynuować. Albo coś, co muszę powstrzymać.

– Powstrzymałeś Heatha. Gabriel przystanął, jakby się nad tym zastanawiał. – Jeszcze nie. – Co masz na myśli? Johnson popatrzył do tyłu na niewidoczny już stamtąd cmentarz. – Przypuszczam, że będę musiał zeznawać w sądzie, prawda? Wsadzić go za kratki na dobre. – Nie, jeśli tu zabłądzimy – rzucił Chandler i przyspieszył. * Szybki telefon do Jima i samochód czekał na nich trochę dalej na leśnej drodze, ukryty przed wzrokiem ciekawskich. Chandler odstawił Gabriela na posterunek, informując jego adwokat, że zwolnienie z aresztu wymaga uruchomienia pewnej procedury, a przy zmniejszonej liczbie funkcjonariuszy może to trochę potrwać. Johnson wydawał się trochę nieufny, ale nie protestował. Był pewny swojej niewinności. Mitch wpadł na komisariat jak burza piętnaście minut później, pełen wigoru i gotów skonfrontować Heatha z dowodem jego winy. – Przykujcie pana Barwella do krzesła w pokoju przesłuchań – powiedział, wchodząc do biura. – I sprowadźcie tu jego adwokata. Chandler skinął głową w stronę Tanyi i Jima, żeby to zrobili, a potem zwrócił się do Gabriela. – Wyprowadzę cię stąd, zanim on się tu pojawi. – Nie ma sprawy, mogę stanąć z nim twarzą w twarz – odpowiedział Gabriel. – Ostatecznie w sądzie będę musiał. – To całkiem możliwe. Ale jak sam mówiłeś, on już raz próbował cię zabić, więc po co miałbyś się narażać na kolejny stres? – Wrócę do celi? – Tylko to mamy. – Czy jest jakieś inne rozwiązanie, sierżancie? – zapytała jego adwokat. – Już raz zniknął. Nie chcemy, aby to się powtórzyło – odpowiedział

Chandler, kierując słowa do pani adwokat, ale przyglądając się Gabrielowi. – Nie jestem zachwycona – rzuciła. – Mój klient zostanie tu… Ale tylko do czasu, aż znajdę odpowiednie zakwaterowanie gdzieś indziej. Powodzenia, pomyślał Chandler. Spodziewał się, że Gabriel będzie stawiał opór, ale z ociąganiem skinął głową. Następnie ruszył w kierunku aresztu, posłuszny, jako niewinny człowiek, tak samo jak był posłuszny, gdy ciążyło na nim podejrzenie winy. – Postaramy się załatwić to najszybciej, jak się da! – Sierżant zawołał za nim, ale odniósł wrażenie, że jego więzień się nie spieszył, zmęczony wszystkim przez co przeszedł tego dnia. Nadal o tym myślał, gdy wszedł do kabiny nagraniowej. Tym razem Mitch uparł się, żeby Luka obsługiwał urządzenia, podczas gdy po drugiej stronie szyby inspektor wziął podejrzanego w krzyżowy ogień pytań, machał Heathowi przed oczami torebką, w której znajdował się brakujący fragment jego koszuli. – Gdzie to znaleźliście? – zapytał Heath. Chandler usłyszał poczucie winy w jego głosie. – Przy jednym z grobów, panie Barwell. – W porządku – powiedział Heath. – Gdzieś oderwał się ten kawałek. Może kiedy upadłem. – Chyba mnie pan nie zrozumiał. Był owinięty wokół trzonka kilofa. – Kilofa? Jak się tam znalazł? – Heath wyglądał na zdezorientowanego, wytrąconego z równowagi. – Niech pan mi to powie. – Nie wiem. – Widać było, że wpadł w panikę, być może dlatego, że zorientował się, dokąd ta linia przesłuchania zmierza. Spojrzał na swojego adwokata, mężczyznę około czterdziestki, o wydatnej żuchwie, wbitego w krzesło obok niego. – Ja go tam nie umieściłem. Nigdy nie miałem kilofa. – Ale kilof tłumaczy stan pańskich dłoni, prawda? – powiedział Mitch, zachowując typowy dla siebie spokój. – Co pan przez to rozumie? – spytał, wpatrując się we własne dłonie.

– Pęcherze. Nie mam wątpliwości, że wykopanie grobu to ciężka praca. Heath uniósł dłonie do góry. – To są ślady po próbie ucieczki. Jak próbowałem mu zwiać. – Wskazał na drzwi i cele znajdujące się za nimi. Żeby nie było żadnych wątpliwości, Mitch przystawił oderwany kawałek materiału do większej torby na dowody, zawierającej koszulę Heatha. Oderwana kieszeń pasowała idealnie. – Skąd miałby pańską koszulę, panie Barwell? – Mógł to oderwać, kiedy byłem nieprzytomny. Nie pamiętam, kiedy straciłem tę kieszeń. – Dlaczego miałby to zrobić? – Żeby zrzucić na mnie winę. – Naprawdę, panie Barwell? To mnóstwo zachodu wobec kogoś, kogo i tak miał zamiar zabić, nie uważa pan? – Ponieważ Heath nic nie powiedział, Mitch kontynuował. – A teraz, kiedy piłka jest w grze, może pan być pewny, że zbierzemy więcej dowodów. Ktoś musiał widzieć, jak inni ludzie z listy wsiadali do pańskiego samochodu. – Nie widziałem tej listy, dopóki pan mi jej nie pokazał. – Głos Heatha zaczął pobrzmiewać stanowczością. – Nic nie wiem o tych grobach, ja je tylko widziałem. I nie wiem nic o zabijaniu, poza tym, że ten los miał i mnie spotkać. – Skąd pan wie, że było więcej niż jedno morderstwo? – Mitch naskoczył na niego. Sporo ryzykował, obierając taką taktykę przesłuchania, ale Chandler widział, że Heath został zapędzony w kozi róg. – Mój klient nie… – wtrącił adwokat. Ale Heath mu przerwał: – Gabriel powiedział, że będę pięćdziesiąty piąty. – Jak ich pan zabił? Barwell pokręcił głową. – Nikogo nie zabiłem! – Niech pan da spokój, panie Barwell. – Mój klient mówi, że tego nie zrobił. – Adwokat znów spróbował zainterweniować. – Próbuje pan, inspektorze, wymusić na nim

zeznania… – To ja jestem tu ofiarą! – krzyczał Heath. – Nie wiem, jak oni umarli! A skoro jest pan taki mądry, niech pan zmusi Gabriela, żeby to panu powiedział! W ostatnim zdaniu był rodzaj szyderstwa, które najwyraźniej wytrąciło Mitcha z równowagi. Milczał przez chwilę, chodząc po pokoju, a potem obrócił się do więźnia, położył dłonie na blacie stołu i spiorunował podejrzanego wzrokiem. – Chcemy poznać prawdę, panie Barwell! – Mówię prawdę. – Heath trwał przy swoim. – Nie wrobicie mnie w to. Adwokat w końcu zdołał przerwać swojemu klientowi i stwierdził sucho: – Myślę, że to już koniec na dzisiaj. – Jeszcze tylko jedno pytanie – powiedział Mitch, odsuwając się do stołu. – Co pan czuł, kiedy ich pan dusił? Andrews nie czekał na odpowiedź. Wybiegł z pokoju przesłuchań, zostawiając Flo oficjalne zakończenie przesłuchania. Chandler czekał na zewnątrz. Jego były przyjaciel starał się zachować spokój, ale był podenerwowany upałem i brzemieniem znalezionego dowodu. – Wycisnę to z niego – powiedział gniewnie i poluzował krawat. Spojrzał na Chandlera. – Czy Johnson został już zwolniony z aresztu? – Nie. Jego adwokat prosiła o to, ale nie naciskała zbyt mocno. Wydaje mi się, że ma wrażenie, iż go oczyściliśmy z zarzutów i stara się zachowywać grzecznie. – Dopóki mamy go tutaj, możemy spróbować wyciągnąć coś z niego, co da się użyć przeciwko Barwellowi. Mam wrażenie, że obaj coś ukrywają. Przyjaźń, przeszłość, coś. – W oczach Mitcha widać było zimną furię, przy której Chandler miał się na baczności. Spojrzenie, które sugerowało, że był zdolny do wszystkiego. * Gabriel zgodził się na rozmowę bez swojej adwokat, wychodząc

z założenia, że teraz zwyczajnie pomaga policji. Dopiero kiedy inspektor zapytał go, w jaki sposób ofiary zmarły, zmienił nastawienie. – O co tu chodzi? – zapytał, wpatrując się w weneckie lustro. – Tylko kilka pytań, to wszystko, panie Johnson. – Brzmią bardziej jak oskarżenia. Wydawało mi się, że macie już, kogo trzeba… – Musimy zebrać wszelkie dostępne informacje. – Mitch wszedł mu w słowo. Gabriel zamilkł. – A więc? – zapytał Andrews. – A więc… – Jak oni umarli? – Nie wiem. Niech pan zapyta tego drugiego. Znaleźliście tam przecież jego koszulę, czego więcej chcecie? Gdybym nie uciekł, nadal by tam był, a ja leżałbym w jednym z tych grobów. Wy, z policji, nic byście nie wiedzieli. – Podobnie jak w przypadku Heatha, próba oskarżenia Gabriela, spełzła na niczym. Tyle że Gabriel wykazał przy tym zdecydowany tupet. – Chcecie, żeby podpisał zeznanie? Chcecie go złamać i wypruć mu flaki? On jest mordercą, inspektorze, zimnokrwistym zabójcą. Ktoś z pańskim doświadczeniem powinien od razu się zorientować, że on nie podda się tak łatwo. – Spiorunował policjanta wzrokiem. To była wyrachowana odpowiedź, obliczona na sprawienie przykrości. Zadziałało. Mitch połknął haczyk i posłał Gabrielowi arogancki uśmieszek. – Już to przerabiałem, panie Johnson. – Podobnie jak on. Skoro pan nie potrafi tego dokonać, niech pan sprowadzi kogoś, komu się to uda. Uśmieszek zniknął z twarzy inspektora, oczy mu się zwęziły. Chandler widział, że dawny przyjaciel poczuł się urażony. Gabriel położył rozkute dłonie na stole. – Jeśli ma pan zamiar nadal przetrzymywać mnie tutaj i zadawać podobne pytania, to niech lepiej zadzwoni pan do mojej adwokat.

Trzymacie mnie tu bezpodstawnie i spójrzmy prawdzie w oczy, ja zrobiłem wszystko, żeby wam pomóc i gdybym naprawdę chciał, to myślę, że mógłbym was pozwać za bezprawne uwięzienie, mógłbym pozwać ten posterunek. Jenkins wiedział, że jakakolwiek groźba pod adresem pozycji albo kariery Mitcha spotęgują jego złość. Żyła nabrzmiała mu na skroni, jego usta stały się tak sine, że wydawały się granatowe. Krew w nim wrzała, ale Gabriel jeszcze nie skończył. – Wygląda na to, że policja chce wystawić moją dobrą wolę na ciężką próbę. Ale jeśli nie będę mógł was pozwać, to przynajmniej sprzedam tę historię prasie. – Pochylił się i wbił wzrok w Mitcha. – Z pańskim nazwiskiem w nagłówku, inspektorze. Mitch ponownie spiorunował go wzrokiem, zanim wstał od stołu i wyszedł. Chandler czekał na zewnątrz. – Wierzysz temu pojebowi? – warknął Mitch. – Przez niego wyjdziemy na idiotów. Ty wyjdziesz na idiotę, pomyślał Chandler. Zamiast tego powiedział: – Będziemy musieli wydzwonić adwokatów. – Chcę spróbował jeszcze raz. – Andrews pokręcił głową. – Przemówię mu do rozsądku. – Igrasz z ogniem. Wymamrotał coś w odpowiedzi. W tej samej chwili Nick zawołał z dyżurki: – Zero, zero, jeden, sierżancie! Zero, zero, jeden – telefon z domu. Chandler podszedł szybko do aparatu, chciał powiedzieć matce, że cokolwiek się działo, zajmie się tym później. Kiedy przyłożył słuchawkę do ucha, matka już mówiła i chyba zaczęła jakiś czas temu, nie zważając na to, czy ktoś tego słucha czy nie. – …upiera się, że sam pomaluje dom. – Mamo, zajmę się tym później. – Chandler wszedł jej w słowo. – Nie chcę żeby wchodził na drabinę. – Matka nie dała się tak łatwo zbyć. – Nie mogę teraz wyjść, mamo.

– To coś ważnego nadal się dzieje? – Tak, mamo. Powiedz tacie, że pomaluję dom w tym tygodniu. Cześć. Odłożył słuchawkę. Zaklął cicho, poirytowany faktem, że życie prywatne znowu przeszkadza mu w pracy. A potem zamknął oczy. Znowu to zrobił. Stawiał pracę przed rodziną. Obiecał sobie, że wkrótce to zmieni. Wrócił do kabiny nagraniowej. Luka nadal tam był, ale monitory miał wygaszone, urządzenia do nagrywania wyłączone. – Skończył już przesłuchanie? – zapytał Chandler, zadowolony, że Mitch postanowił nie przeginać. W odpowiedzi Luka patrzył wszędzie, byle nie na niego i udawał, że majstruje przy pokrętłach. – Luka? – Inspektor odbywa prywatną rozmowę z panem Johnsonem. Chandler popatrzył na czarne ekrany monitorów. Rozmowa, której nie chciał rejestrować. Coś, co nie było zgodne z prawem. Wypadł z kabiny nagraniowej i podszedł do drzwi pokoju przesłuchań. Yohan i Roper stali przed nimi, tworząc coś w rodzaju zapory. – Wpuśćcie mnie do środka. – Nie możemy – powiedział Roper, zagryzł zęby i rozstawił nogi, żeby lepiej utrzymywać równowagę. Spodziewał się kłopotów. – Bo co mi zrobicie? – To, co będzie trzeba – powiedział Yohan. Chandler przygotował się na konfrontację. Obok niego pojawił się Jim. – Co się tu dzieje? – zapytał. – Mam zamiar się dowiedzieć. Kiedy wojna została wypowiedziana, a granica wyznaczona, Nick dołączył do grona wojowników. Chandler chciał wejść do środka. Trzech miejscowych policjantów ruszyło do ataku. Ciała zwarły się w ciasnym korytarzu. Rozlegały się krzyki rozgoryczenia, gdy szturchali się i popychali. Sierżant zarobił lekki cios pięścią w głowę, bo korytarz okazał się za wąski, żeby wykonać odpowiedni zamach

przed uderzeniem. W odpowiedzi uniósł rękę, namacał spoconą twarz przeciwnika i odepchnął jego głowę, torując sobie szparę, wcisnął się do pokoju przesłuchań. W środku zobaczył Mitcha siedzącego Gabrielowi na klatce piersiowej i dociskającego kolanami jego ramiona do podłogi. Więzień krzyczał z bólu. – Zejdź z niego, Mitch – rozkazał. Próbował odciągnąć przełożonego, ale palce ześlizgiwały mu się z tkaniny marynarki. – On się na mnie rzucił – odpowiedział Mitch, próbując utrzymać pozycję. – To nieprawda! – krzyknął Gabriel, usiłując się wyswobodzić. Chandler wiedział, że Johnson nie zaatakował Mitcha, intuicja podpowiadała mu, że inspektor chciał się przekonać, czy dzięki brutalniejszej metodzie przesłuchania dowie się czegoś więcej. Albo po prostu mścił się za groźbę wytoczenia mu procesu. – Zdejmij go ze mnie, sierżancie! – wrzasnął Gabriel. Jenkins chwycił Mitcha za kołnierz i postawił na nogi. Obaj mierzyli się wzrokiem, podczas gdy Johnson pomknął jak strzała w drugi koniec pomieszczenia. – Co ty, do cholery, wyprawiasz, Mitch? – Chcę dostać odpowiedzi na kilka pytań – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Urządzając taki cyrk? – Mam efekty dzięki moim metodom. – I co zyskałeś? Z zarumienionej twarzy Mitcha wyczytał, że nic, poza tym, że się spocił. Chandler odepchnął go i potem pomógł Gabrielowi usiąść. – Nic ci nie jest? – Oczywiście, że nic mu nie jest, nawet go nie dotknąłem – powiedział Andrews, chodząc wzdłuż ściany w tę i z powrotem jak tygrys w klatce. – Czy to jedna z tych zabaw w złego i dobrego glinę? – zapytał Gabriel. – Bo jeśli tak jest, to kurewsko łatwo ją przejrzeć. – Nie, to nie jest zabawa w złego i dobrego glinę. – Chandler pokręcił głową. – Naprawdę cię przepraszam za zachowanie

inspektora. – Nie przepraszaj za mnie – warknął Mitch. Johnson wziął kilka głębokich oddechów. Wyglądało na to, że znowu był spokojny. – Sprowadźcie moją adwokat. Mam jej mnóstwo do powiedzenia.

30 Chandler był zaskoczony, że Gabriel nie prosił o wypuszczenie na wolność, tylko o prawnika. Niewiele mógł zrobić, żeby temu zapobiec, biorąc pod uwagę zachowanie Mitcha. Gabriel mógł oskarżyć inspektora o nadużycie siły, mógł też pozwać policję. I spowolnić przez to śledztwo. Po odprowadzeniu Johnsona do celi, Chandler zastał Mitcha w gabinecie. – Wyjaśnisz mi, o co chodziło z tym gównem? – zapytał stanowczym tonem. – Próba pobicia podejrzanego? Grożenie mu? Napaść? – Jestem tu, żeby osiągnąć wynik. – Mitch nie czuł żadnej skruchy. – Czasami trzeba użyć siły. – Nie na moim posterunku. – Nie zapominaj, z kim rozmawiasz, sierżancie. – Dobrze wiem, z kim rozmawiam. Z przyjacielem, z którym jako nastolatek dzielił marzenie o zostaniu mistrzem motokrosowym. Z przyjacielem, który wyciągnął go spod motocykla, gdy wpadł w poślizg i zdarł większość skóry z nogi. Z przyjacielem, który chodził z półmutanką, siostrą Kelly Freeman, po to tylko, żeby on mógł spotykać się z Kelly. – Z przyjacielem, który nosił roztopioną czekoladę w kieszeni i wyglądał jakby się zesrał w spodnie – powiedział Chandler. Mitch milczał. Oczy mu się zwęziły. To nie było wspomnienie, które chciał pamiętać. Historia, która siedziała w nim przez całe życie. – Nie jestem już tamtym chłopakiem, Chandler – odwarknął. – Jestem mężczyzną, który spotyka się z twoją byłą żoną. Z byłą żoną… co jest? Zrozumiał poszczególne słowa, ale całość nie miała sensu, Chandlerowi wydawało się, że coś mu umknęło.

– O czym ty mówisz? – Spotykam się z Teri. – Co masz na myśli? – zapytał Chandler, bo nadal nie rozumiał znaczenia tych słów. – Jak prościej można ci to powiedzieć, Chandler? Teri. I ja. Jesteśmy parą. Teri i Mitch? Parą? – Od kiedy? – Od chwili, gdy mieliśmy wezwanie z Port Hedland do kradzieży samochodu połączonej z czynną napaścią na kierowcę. Dzwoniła niejaka Teri Pagonis. Pojechałem tam sprawdzić, czy to ta sama Teri Pagonis, którą kiedyś znałem. – Uśmiechnął się promiennie. Prawdopodobnie od momentu przyjazdu na posterunek korciło go, żeby powiedzieć o tym Chandlerowi. – Wydawało ci się, że ile tam mieszka kobiet o tym nazwisku? – wypluł Chandler. Mitch wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że nic go to nie obchodzi. – Powiedziała, że już nie jesteście ze sobą. Nadal świetnie wygląda. Spotykamy się od zeszłego sierpnia. Już ponad rok. Zmieniła się na lepsze. Przeprowadziła się do własnego mieszkania. Ma przyzwoitą pracę w administracji, dobre perspektywy na przyszłość. Ale przecież ty to wszystko wiesz. – Drwił z niego, wiedząc, że Chandler nie miał o tym pojęcia; nie mylił się. Mówił dalej: – No więc, postanowiliśmy umówić się na drinka, zaczęliśmy rozmawiać i okazało się, że mamy więcej wspólnego niż mogłoby się wydawać. Oboje lubimy samodzielne mieszkania, ona nie dba o porządek, a ja nie znoszę bałaganu. Dużo rozmawiamy o tym miejscu. – Popatrzył na Chandlera. – Najwięcej o jej tęsknocie za dziećmi. – To ona nas zostawiła. – Pozwól mi dokończyć – powiedział Mitch typowym dla niego szorstkim tonem. – Ona tęskni za dziećmi, nie za tym miejscem. Zresztą podobnie jak ja. – Pochylił się ku Chandlerowi i wyszeptał: – To straszny wygwizdów, szczerze mówiąc. Chandler puścił mimo uszu dyskredytujące określenie jego

rodzinnego miasta. – Zasugerowałem jej, że ma stabilną sytuację i powinna wystąpić o opiekę nad dziećmi. Chandler zacisnął pięści, ale nie odezwał się słowem. – Nie masz przecież wyłącznych praw do dzieci, prawda? – dodał Mitch. – Teri nie jest pewna, czy zasługuje na prawo do nich, ale właściwie, czy ty na nie zasługujesz? Z tego, co widziałem praktycznie twoi rodzice je wychowują. – Co ty możesz o tym wiedzieć? – To miasto ma uszy. – Doprawdy? – Nie zapominaj, że mam tutaj rodzinę, Chandler. – Mitch prychnął. – Powiedzieli mi, że te dzieciaki zawsze są w domu dziadków. – Gówno wiedzą. – Był wściekły. Mitch roześmiał się. A to jeszcze bardziej rozzłościło Chandlera. – Pewnie masz rację, Chandler, ale my – zaakcentował słowo „my” – szukamy sposobu przejęcia opieki nad dziećmi. – Jak długo jesteście razem, od roku, mówiłeś? – To poważna sprawa, Chandler. Poważny związek. Mieszkamy razem. Chcę być ojcem i uważam, że to nawet lepiej, kiedy dzieciaki są już odchowane. Omija się bałagan z początkowego etapu. – Pierdol się… – warknął. – Ty, ojcem? – Możesz mi nie wierzyć, Chandler, ale na szczęście to nie zależy od ciebie. To zależy od sędziego. A znam ich bardzo wielu. Każda komórka w ciele Chandlera domagała się, by przywalić Mitchowi. Mitch swoją bliskością prowokował go do wyprowadzenia ciosu. Zrób to, zasłuż na naganę i prawdopodobnie wydalenie ze służby. Zrób to i wspomóż Teri w jej wysiłkach. Daj sędziemu kolejny powód do orzeczenia na jej korzyść. Zostając tu gdzie stał, Chandler z ogromnym prawdopodobieństwem uderzyłby pięścią albo obiema pięściami tę twarz. Mógł zrobić tylko jedno. Obrócił się na pięcie i wyszedł z posterunku.

31 Dzień był wściekle upalny, ale Chandler prawie tego nie zauważał. Zbył reporterów, czekających przy tylnej bramie i poszedł w kierunku Harper, przemieszczając się na przemian w cieniu markiz i pod palącym słońcem. Kiedy szedł, tylko jedna myśl kołatała mu w głowie. To ona odeszła. Rozumiał, dlaczego to zrobiła. Życie tutaj w Wilbrook rządziło się rutyną, która dla tak niespokojnego ducha jak Teri, musiało być przygnębiające. Pan Peacock siedział przed swoim sklepem z artykułami gospodarstwa domowego i pozwalał klientom buszować wewnątrz. Wstawał i wchodził do środka, żeby ich obsłużyć wtedy, gdy uznał to za stosowne. Ansell Parker odpędzał muchy w swoim sklepie spożywczym niczym Syzyf. Pani Cotterall podlewała kwiaty posadzone w skrzynkach ustawionych na parapecie, choć upominano ją za zbyt duże zużycie wody; złośliwie chlapała na przechodniów idących pod jej oknami. Takie myśli zwykle wystarczały mu do odwrócenia uwagi od innych rzeczy, ale tym razem nie potrafił przestać roztrząsać słów usłyszanych od Mitcha. O groźbie zabrania mu dzieci. Czy sędzia mógł być tak bezduszny, żeby oddzielić go od Sarah i Jaspera po tym wszystkim, co Teri zrobiła? Albo czego nie zrobiła? Jeśli rzeczywiście się zmieniła, jak twierdził Mitch, to taki scenariusz wydawał się prawdopodobny. Że Teri i Mitch uzyskają prawo do opieki nad jego dziećmi. Mitch i Teri. Dwoje ludzi, którzy kiedyś otwarcie się nienawidzili. A teraz byli razem – w związku. Jeśli ona dostanie dzieci, byłby zmuszony znowu jeździć co tydzień na wybrzeże, tym razem, żeby zobaczyć się z dziećmi i tą kochającą się parą. Przeszedł go dreszcz.

Jakiś samochód zatrzymał się obok niego. Zabuczał silniczek opuszczający boczną szybę. Mitch wychylił się z fotela kierowcy. – Chandler, mieliśmy ci o tym powiedzieć, słowo. Teri chciała sama, ale… cóż, co się stało, to się nieodstanie. Chcieliśmy najpierw sprawdzić, jak nam będzie ze sobą. A teraz, kiedy już jesteśmy razem, oboje chcemy, żeby dzieci dorastały w mieście. Żeby przynajmniej poznały miejskie życie, zanim zdecydują, gdzie wolą być. Na pewno się zgodzisz, że to byłoby dla nich dobre. W dzisiejszych czasach nikt nie wytrzyma w izolacji od świata. Chandler zatrzymał się i obrócił w stronę głosu. Mówił z powściągliwością, o jaką nigdy by się nie podejrzewał: – Możesz sobie wziąć Teri, Mitch. Weź ją sobie i zatrzymaj, mnie nic do tego, ale nie oddam ci dzieci. – O tym sąd zdecyduje, Chandler. W przyszłości. Mamy sprawę do rozwiązania. Wsiadaj do samochodu, pojedziemy na posterunek. – Przejdę się – odpowiedział Chandler, nie ufając sobie, jak się zachowa sam na sam z Mitchem. Wrócił przez miasto i zauważył, chyba pierwszy raz, jak bardzo było opustoszałe i pokryte kurzem, niczym widmowa osada ze starych westernów. Asfalt piekł go w podeszwy i wysysał resztki sił. Wilbrook tkwiło w innej epoce, miało ozdobne latarnie, delikatne markizy, wszystko zbudowano raczej dla wygody pieszych niż pojazdów. Może Mitch miał rację, może żyli tu w oderwaniu od reszty świata. Może Sarah i Jasper powinni dostać możliwość samodzielnego podjęcia decyzji, gdzie będą chcieli mieszkać. Może ograniczał ich rozwój, zmuszając do życia tutaj. Ale – jak sam Mitch powiedział – to dotyczyło przyszłości. W tej chwili działo się coś pilniejszego. Sprawy życia i śmierci. * Chandler wrócił, gdy akurat toczyła się rozmowa o tym, co mają zrobić z podejrzanymi. Biorąc pod uwagę nowy dowód, Mitch uznawał Heatha za jedynego winnego. Poprosił o opinie pozostałych.

Nie, żeby chciał je usłyszeć. Jego ludzie kiwali głowami, w pełni się z nim zgadzając. Tylko Tanya miała inne zdanie. Zwróciła uwagę na to, że żaden z podejrzanych nie zmienił swojej wersji wydarzeń, mimo psychologicznego i fizycznego nacisku. – Mamy koszulę i kilof – powiedział Mitch. – I fakt, że Barwell został tu doprowadzony po próbie kradzieży samochodu. Prawdopodobnie chciał stąd uciec. – Gabriel też uciekł – zauważył Chandler. – Ale się poddał – wtrącił Mitch. – Dwa razy. – W pewnym sensie. Mimo to chcesz ponownie zaryzykować… – urwał, bo prawie zwróciłby się do niego po imieniu. Sprowokowany Mitch, mógłby okazać upór. A on chciał zagrać na jego obawie przed popełnieniem katastrofalnego błędu. – …inspektorze? – dokończył zdanie. Andrews zmrużył oczy, usłyszał wahanie w głosie Chandlera. – Mamy obu i możemy oskarżyć obu. – Sierżant mówił dalej. – Fałszywie oskarżając jednego z nich – powiedział Mitch. – Dopóki nie będziemy pewni, który jest niewinny musimy, zarówno ja, jak i ty, jakoś z tym żyć. – Mówiąc to, poczuł mdłości. Nawet myślenie o tym było zaprzeczeniem wszystkiego, co reprezentował, było pozbawianiem wolności niewinnego człowieka, ale nie widział innego wyjścia. – No to na czym stoimy? – zapytała Tanya. – Oskarżymy ich obu. O morderstwo – powiedział Chandler. – Nie da się tego obejść. I tak przekroczyliśmy uprawnienia trzymając ich w areszcie, nawet jeśli hojnie odliczymy czas potrzebny na transfery, na zbieranie dowodów, opiekę medyczną i próby ucieczki. Jeśli posuniemy się krok dalej, zaistnieje niebezpieczeństwo, że to wszystko się zawali albo nasi podejrzani wytoczą nam proces o łamanie ich praw. Zapadło milczenie. Wszystkie oczy były zwrócone na inspektora. Andrews z ociąganiem skinął głową. – Adwokaci sprawią, że wszystko się zagmatwa. – stwierdził, nie ukrywając rozczarowania. – Miałem nadzieję, że uda się nam to wyjaśnić, zanim dojdzie do takiej sytuacji. Ale mamy, co mamy –

kontynuował. – Postawimy zarzuty obu. Zajmijcie się tym. Na tym zebranie się zakończyło. * Podejrzani znowu zajęci byli rozmową z prawnikami, dlatego Chandler po raz kolejny międlił w myślach słowa Mitcha. Telefon do Teri nie przyniósłby nic dobrego, a nie chciał jeszcze raz omawiać tego z dawnym przyjacielem. Wyszedł z posterunku i ruszył odwiedzić techników medycyny sądowej, zajmujących magistrat znajdujący się kilkaset metrów dalej przy tej samej ulicy. Popękany budynek z czerwonej cegły wyglądem przypominał magazyn o ozdobnych oknach. Jego ściany nie widziały takiego zamieszania od czasów, gdy odbywała się tam rekrutacja do wojska pod koniec drugiej wojny światowej i całe miasto dyskutowało z przejęciem, czy powinno posyłać swoich mieszkańców na koniec świata. Skończyło się na niewielkich zamieszkach, podczas których półetatowy mer i półetatowy wydawca „Rolling” Henry Winter posłużył się ceremonialnym łańcuchem niczym lassem, by wyłapać najgorszych wichrzycieli. To jedno posunięcie zostało opisane we wszystkich gazetach i zapewniło mu kolejne dziesięć lat urzędowania. Kiedy Jenkins wszedł do środka, skupił na sobie uwagę wszystkich obecnych. Dopiero gdy pokazał odznakę, wskazano mu szefową, Rebeccę Patel, bardzo formalną i ultraoschłą w zachowaniu. Idealną do tego zawodu. – I co macie? – zapytał. – Co mamy? Musi pan być bardziej precyzyjny, sierżancie. – Doktor Patel nie należała do osób, które marnują czas. – Coś więcej niż ciała, coś, co pozwalałoby je zidentyfikować? Pokręciła głową, jakby był małym chłopcem, który poprosił o podsumowanie sensu życia w pięciu słowach. – Jest za wcześnie na ustalenie takich szczegółów, sierżancie. Jak do tej pory mamy tylko wstępne wyniki. – Wystarczy.

Uniosła brwi. Doktor Patel miała nikłe poczucie humoru, równie bezbarwne jak jej kitel, ale Chandler przyjął, że to cecha osoby wykonującej taki zawód: nienagannie ubrana, skrupulatna w podejściu. – Zidentyfikowaliśmy ofiary jako czterech mężczyzn i dwie kobiety, wszyscy w wieku pomiędzy dwadzieścia a czterdzieści lat, ale ta wstępna ocena wieku może się zmienić, przynajmniej jeśli chodzi o dwoje z nich. Wszyscy byli ubrani, ale bez żadnego dowodu tożsamości. W tej chwili pracujemy nad pozyskaniem odcisków uzębienia na wypadek, gdyby dało nam to natychmiastowe wyniki. Wstępne testy wykazały brak śladów po jakiejkolwiek aktywności seksualnej wobec nich. Co ważne, a jestem pewna, że będzie pan tym zainteresowany, wszystkie ofiary zostały najprawdopodobniej uduszone sznurem. Ślady po nim są widoczne na wszystkich ciałach, nic subtelnego lub unikatowego w sposobie zadania śmierci, po prostu brutalna siła. – To wstępne wyniki? – Chandler uśmiechnął się, szukając w niej choćby odrobiny poczucia humoru. Rebecca tylko skinęła głową. – W tej chwili nie mogę nic więcej powiedzieć. Przygotujemy raport we właściwym czasie. I chciałabym prosić, żeby nie ujawniał pan niczego prasie, co mogłoby zostać później odwołane, kiedy będziemy mieli pełne wyniki. Uniosła ponownie brwi, oczekując na jego kolejne pytania, ale okazało się, że nie miał żadnych.

32 Chandler wrócił na posterunek, kiedy Mitch powiedział już podejrzanym w obecności ich adwokatów, że zostaną oskarżeni o popełnienie sześciu morderstw. Obu zatkało. Obaj zaczęli się upierać, że policja popełnia ogromny błąd. Obaj zostali pouczeni przez swoich adwokatów, żeby milczeli. Prawnicy następnie wyrecytowali inspektorowi listę skarg, ujmując je w możliwie najmocniejsze słowa. Zapewniali o niewinności swoich klientów. Złościli się, że policja wezwała ich tak późno. Ich skargi były idealnie zsynchronizowane, podobnie jak zeznania ich klientów. Mimo postawienia zarzutów podejrzanym, Andrews był zły. – Barwell upierał się przy składaniu zażaleń. Skarżył się na sposób, w jaki był traktowany. – Mitch pokręcił głową i zagryzł wargi. – Mam go w garści, a on, seryjny morderca, człowiek, dzięki któremu moje nazwisko stanie się znane w całej Australii, a może i na świecie, miał czelność poskarżyć się na sposób, w jaki go traktowaliśmy. – A Johnson? – Ani słowa. – Widać było, że Mitch nie jest zadowolony ze zmiany tematu. – Może postanowił odczekać. – Co przez to rozumiesz? – Inspektor zmarszczył czoło. – Mam na myśli twoją napaść na niego. Może Gabriel zachował to jako kartę przetargową na później. Mitch nic nie powiedział, ponownie zagryzał wargi. W drzwiach pojawiła się Flo. – Konferencja prasowa, inspektorze. Mitch uderzył głośno dłońmi w blat biurka, wstał i wybiegł na

konferencję prasową, podczas której ogłosił postawienie zarzutów podejrzanym. Chandler słuchał go w osłupieniu. Typowa dla Andrewsa jasność przekazu i pewność siebie zniknęły. Irytacja na reporterów zasypujących go pytaniami wzięła górę. Stracił panowanie nad sobą i stał się dawnym niezdarnym nastolatkiem, jakby jakaś choroba z dzieciństwa, uśpiona przez lata, nagle zaatakowała go z całą mocą. Upór podejrzanych zrujnował jego plan, żeby wpaść tutaj, zgarnąć winowajców i wrócić na wybrzeże. Do Teri. I dzieci Chandlera. * Podanie do publicznej wiadomości informacji o postawieniu konkretnych zarzutów wywołało szmer nie tylko na posterunku, ale i w całym mieście. Mieszkańcy zaczęli dołączać do mediów wyczekujących przed posterunkiem, żądni widoku ucieleśnionego zła, które zawitało do ich miasta. Morderstwa nie zdarzały się często w Wilbrook. Masowy mord był nie do pomyślenia. Ale uczucie dyskomfortu psychicznego dotknęło nie tylko Mitcha. Mieszkańcy miasta coraz tłumniej zbierali się pod posterunkiem i Chandler został zmuszony do wyjaśnienia sytuacji i uspokojenia paniki. Zapewnił ich, że wszystko jest pod kontrolą, a podejrzani siedzą pod kluczem w areszcie. Sparra Talbot wymogła na nim nawet, by przysiągł, że to prawda. Przygotowano i doręczono dwa oficjalne wezwania. Jedno dotyczyło Gabriela Johnsona, drugie Heatha Barwella. Obaj mieli stanąć przed sędzią pokoju nazajutrz. Chandler spodziewał się, że Mitch będzie mu kazał zostać na komisariacie, żeby jak najdłużej trzymać go z dala od dzieci, co pomogłoby Teri w łatwiejszym uzyskaniu praw do opieki, ale Mitch był bardzo zajęty wypełnianiem formularzy pozwów, dlatego Chandler pojechał do domu. Sarah jak zawsze była przyklejona do telefonu, dlatego Jasper zawlókł go do garażu i zaklinał ojca, żeby wyciągnął stamtąd gokarta.

Stawiając samochodzik na podjeździe, Chandler zauważył, że tylna ośka się poluzowała przez zimę i trzeba było ją poprawić, ale Jasper nie był w nastroju do naprawiania czegoś, co i tak nadawało się już do jazdy. Usadowił się na plastikowym fotelu, który wymontowali ze starej małej terenówki i zmusił ojca, żeby pchał go po podwórzu. Lekceważący stosunek do zasad bezpieczeństwa przypomniał Chandlerowi jego własną młodość, kiedy gnał na motorowerze. Właśnie dlatego Jasper miał całe ciało poobcierane, bo dziadkowie byli zbyt powolni, żeby za nim nadążać i zwykle zjawiali się, kiedy mały zdążył już zrobić sobie krzywdę. Kolana Jaspera wystające spod szortów w kolorze khaki były całe pokaleczone i poobcierane, jakby ktoś przeciągnął go przez krzaki jeżyn. To rodzaj zranień, które każdy sędzia na pewno wziąłby pod uwagę. Ale Chandler był przekonany, że dzieci nie da się upilnować. Łzy były częścią dorastania, a w przypadku Jaspera nigdy nie płynęły długo, jego życie było ciągłym pasmem przygód, fortec, wyczynów kaskaderskich, zabawy w policjantów i złodziei. A teraz morderców. Po spokojnym rodzinnym posiłku, Chandler położył Jaspera do łóżka i przeczytał mu przed snem fantastyczną historyjkę o robotach i statkach kosmicznych z odległej planety, gdzie zamiast wody płynęła oranżada, a wszystko wokół nadawało się do zjedzenia. Była to reminiscencja przedszkolnego wierszyka z jego dzieciństwa, który nie do końca zapamiętał. Zanim przewrócił kartkę, Jasper już spał, zmęczony wieczornymi wyczynami. Sarah leżała zwinięta w kłębek na łóżku, z telefonem oddalonym o centymetry od twarzy. Wszedł do jej pokoju trochę niepewnie, spodziewając się pytań, na które nie chciał odpowiadać. Zaczął jednak od bezpiecznego tematu. – Jak ci minął dzień, kochanie? W odpowiedzi usłyszał jedynie jakieś mamrotanie. Czy był to dobry czy zły znak, tego nie wiedział. – Nic ciekawego? – Jeszcze nie było pierwszej spowiedzi. – Tak, przykro mi z tego powodu. Ale… – Sophie mówi, że popełniono morderstwo i że masz mordercę.

Dwóch. To tyle, jeśli chodziło o delikatność. Odchrząknął. – Trwa śledztwo w tej sprawie. – Tato, nie jestem dzieckiem. Możesz mi powiedzieć. – Nawet gdyby to była prawda i tak nie mógłbym ci powiedzieć. – A to prawda? – Nie ma powodu do obaw. Mamy wszystko pod kontrolą. – To dlaczego ty… oni… wstrzymaliście pierwszą spowiedź. – Żeby wyjaśnić takie sprawy, potrzeba czasu. Niezbyt wiele, mam nadzieję. Może kilka dni. – Och. – Głos Sarah nie zdradzał, czy była smutna czy zadowolona. Chandler postanowił zmienić temat. – Chcesz poćwiczyć ze mną? Pokręciła głową. – Umiem wszystko na pamięć. – Znasz swoją kwestię? – Tak. – I wiesz jakie grzechy wyznasz? Skinęła głową. – A jakie to grzechy? – Nie powiem ci – odpowiedziała, a oczy zrobiły się jej duże z wrażenia. – Jest aż tak źle? – udał szok. – Czy muszę zadzwonić po Jimiego i Tanyę, żeby cię przesłuchali? – Nieeeee. – Zaniosła się śmiechem. – No to dlaczego mi nie powiesz? – Bo to powinno być trzymane w tajemnicy – stwierdziła, zanim spojrzała na niego swoimi wielkimi brązowymi oczami. – Chyba że mi powiesz, z czego ty się spowiadałeś, kiedy robiłeś to pierwszy raz. Chandler poczuł się zupełnie zbity z tropu. Nie pamiętał, jakie grzechy miał wtedy na sumieniu. Prawdopodobnie coś błahego, co wydawało się ważne jedenastolatkowi. Gdyby teraz miał wyznać jeden grzech, wiedział, co by to było. Prosiłby o wybaczenie, że przez minione lata był źródłem zawodu. Zawiódł Teri… Sarah… Jaspera… Martina.

Pocałował córkę w czoło i wyszedł. Kazała mu iść, bo chciała spać. Kiedy wrócił do salonu, zobaczył, że rodzice wciągnęli się w oglądanie w telewizji jakiegoś teleturnieju, w którym błyskały światła, a uczestnicy byli nadmiernie podekscytowani, ale mamie jak widać się to podobało. Wszyscy siedzieli w domu i wszystko było w normie. Dopóki nie rozległo się pukanie do drzwi. – Otworzę – powiedział Chandler, zanim matka zdążyła wygramolić się z sofy. Poczuł zadowolenie, że mógł to zrobić. Za drzwiami stał Mitch oparty o barierkę werandy, ale wyglądał zupełnie inaczej niż wcześniej, garnitur miał przekrzywiony na ramionach, koszulę wymiętą. – Co ty tu robisz, Mitch? – Tak, Mitch. – Trzymał w ręku opróżnioną do połowy butelkę z brązowawym płynem, prawdopodobnie bourbonem. Sądząc po szerokim denku i grubym szkle nie był to tani trunek. – Teraz już nie „inspektor”, co? – Czego chcesz? – Napić się. Zawrzeć rozejm. Mitch mówił głośno. Już był pijany i ledwo to maskował. – Rozejm? – To, co powinien czuć jako powrót do starych czasów, kiedy przesiadywał z Mitchem na tej werandzie, wydało mu się złowieszcze. Psuło wspomnienia. – Źle zaczęliśmy. – Posłuchaj, Mitch. – Chandler westchnął. – Doceniam to, ale jest późno, chciałbym spędzić trochę czasu z dziećmi. A ty, pijany, stojący na werandzie jesteś mi tu potrzebny jak piąte koło u wozu. – Nie jestem pijany – odpowiedział Mitch, podnosząc głos. Chandler przymknął za sobą drzwi. – Posłuchaj, musisz stąd odejść. My… Ja mam przed sobą normalny dzień jutro. Dzieciaki idą do szkoły, Sarah ma za kilka dni pierwszą spowiedź. Muszę się przygotować na sytuację, kiedy była żona będzie chciała ukraść mi dzieci. – Nie był to subtelny cios, ale poprawiał samopoczucie. – Och, daj spokój. To nic osobistego. – Mitch podciągnął ramiona do góry.

– Nic osobistego? – warknął Chandler i zerknął za siebie przez ramię, na wypadek, gdyby matka podsłuchiwała. – Jak… Kiedy… Czy oboje podjęliście decyzję, żeby wciągać w to dzieci… moje dzieci? Mitch pokręcił głową. Jego tors powtórzył ten ruch sekundę później z pijacką niezdarnością. – Wpadła na ten pomysł na długo przedtem, zanim zostaliśmy parą. – Odejdź stąd. Jesteś pijany. – A chcesz wiedzieć dlaczego? – Nie poddawał się łatwo. – Bo tu nie ma nic innego do roboty. Te dzieciaki będą w takim samym położeniu, nie będą miały co robić i staną się takimi prymitywami jak ty. Chandler spiorunował Mitcha wzrokiem. – Możesz mnie nazywać, jak chcesz. Ja przynajmniej nie zabiegam o rozgłos, nie zachowuję się przy reporterach jak dziwka. – Jezu, Chandler, wyjdź ze średniowiecza. Rozgłos towarzyszy wszystkiemu. PR rządzi. Informacje dla prasy, serwisy prasowe. Listy bestsellerów i opłata za każdy centymetr kolumny gazety. Muszę walczyć o budżet, a wtedy rzeczy albo pójdą po mojej myśli, albo wszystko szlag trafi. Wolę jednak to pierwsze rozwiązanie. – Zmrużył oczy i chwycił się barierki, żeby zachować równowagę. – Jesteś zazdrosny? – Zazdrosny? – Tak, o to, że jestem z Teri. Ty cały czas tkwisz w miejscu. Pewnie nie za bardzo masz tu kogo poderwać, ale na pewno znajdzie się jakaś kobieta wystarczająco zdesperowana. Zachichotał, uznając to za świetny dowcip, ale Chandler miał już dość. Odszedł od drzwi i zbliżył się do niego. – Wynoś się stąd, Mitch, zanim… – Zanim co? – zapytał, odpychając się od balustrady. Szybko się przekonał, że bez oparcia, świat mu się trochę kołysze. – Zanim stanie się coś, czego obaj możemy żałować – odpowiedział Chandler. Mitch uznał, że zakończy wizytę i zszedł z werandy na spalony słońcem trawnik. – Żałuję, że w ogóle tu przyjechałem zajmować się tym gównem – powiedział. – Ale zajmę się nim. – Zrobił zwrot i ruszył chwiejnym

krokiem przez podwórze, znikając w ciemności. Kolejny niebezpieczny człowiek wałęsający się po mieście.

33 ROK 2002 Osiemnastego dnia poszukiwania zostały przerwane, co wymusiła na nich prognoza pogody. Temperatura miała przekraczać czterdzieści stopni przez następne kilka tygodni. Przebywanie na zewnątrz przy ograniczonych zapasach wody stało się niebezpieczne. Dlatego Bill i szefostwo z Perth podjęło decyzję. Słysząc to, Sylvia aż zgarbiła plecy, język jej ciała mówił, że straciła resztki nadziei. Arthur z kolei zniósł to dzielnie i nie załamał się. Na pospiesznie zorganizowanej konferencji prasowej powiedział, że ma zamiar kontynuować poszukiwania, że policja mogła zostawiać Martina, ale Bóg i on tak nie postąpią. Tym razem miał własny plan, który chciał zrealizować. Jego słowa zaniepokoiły wszystkich zaangażowanych w sprawę, ale nikt nie mógł mu tego zabronić, nawet policja, rozdarta między służbą publiczną a wolną wolą. Dlatego Bill odciągnął Mitcha i Chandlera na stronę i poprosił ich, żeby zostali, dopilnowali, aby nic złego się nie wydarzyło i spróbowali przekonać Arthura do porzucenia tego zamiaru. Mieli uchronić rodzinę od skoku w przepaść, bo to nie ocali Martina, a doprowadzi tylko do zbiorowego samobójstwa. Ale Arthur nie chciał sam prowadzić poszukiwań. Nagroda w wysokości stu pięćdziesięciu dolarów przekonała kilku ochotników, żeby z nim poszli. Ludzi, którzy byli wysportowani, mieli odpowiednie przygotowanie i jaja, aby kontynuować marsz. Niektórzy szli, szukając przygody, inni robili to dla pieniędzy, ale wszyscy definitywnie mieli nierówno pod sufitem. I tak na Chandlera i Mitcha, dwóch policjantów

żółtodziobów, spadł ciężar opiekowania się w czterdziestopięciostopniowym upale bandą niezrównoważonych najemników i powoli załamującej się rodziny. * Mitch instruował grupę skuloną w cieniu eukaliptusów. Było ich teraz w sumie dziewięcioro, z czego pięciu osobom zapłacono za ten przywilej, albo siedmiu, jeśli doliczyć Chandlera i Mitcha. Siedmiu najemników, starszy pan i dziecko. Mieli odnaleźć zaginionego chłopca. Mitch nakazał, aby wszyscy trzymali się razem i ostrzegał, że jeśli ktokolwiek nie posłucha jego poleceń, wezwie helikopter i wszyscy zostaną zabrani, nawet jeśli trzeba będzie użyć do tego siły. Ta groźba została natychmiast zignorowana przez doświadczonych buszmenów, którzy uważali, że lepiej znają się na rzeczy od nieopierzonych gliniarzy. To była ich ziemia i mieli zamiar zaprowadzić Arthura do syna własnymi sposobami, nieważne jak niejasnymi i odmiennymi od ogólnie przyjętych. Chandler ostrzegł ich prywatnie przed składaniem zbyt optymistycznych obietnic, ale w tym miejscu, daleko w głębi lądu, szybko zrozumiał, że jego autorytet był bliski zeru. Tu niczego bardziej nie szanowano niż zdolności przetrwania, a zasady prawa zwyczajowego były postrzegane jako niechciane utrudnienie. Mieli na sobie mundury, ale żadnej władzy. Zostali ochroniarzami, noszącymi błyszczące odznaki; niańczyli ojca, syna i pozostałych. Grupa od razu rozeszła się po odludziu. Kierowała się raczej instynktem niż planem, a do tej strategii zachęcał Arthur, ich duchowy przywódca. Starszy pan wierzył, że sposobem na odnalezienie jego syna nie był ustalony porządek, którego trzymali się przez minione osiemnaście dni, ale chaos. Tyle że chaos oznaczał zwolnienie tempa i zamiast dziesięciu kilometrów dziennie, ledwo pokonywali połowę tego, wybierając kierunek marszu przypadkowo. Pilnowani przez jednego policjanta, który wcale nie chciał tam być i drugiego, który miał w nosie ich stan emocjonalny, bo zależało mu tylko na własnej sławie. Chandler dawał z siebie wszystko, trzymał się blisko Arthura i jego

syna, ale gubił ich regularnie, bo chłopak szwendał się samopas, wciskał za skały, znikał za szczytami wzniesień, sprawiając, że Chandler gorączkowo ruszał za nim, tylko po to, by zastać go zafascynowanego wielkim i lśniącym czarnym owadem pełzającym po ziemi albo odrywającego korę z drzewa, jakby był na własnym podwórzu. Dzieciak był po prostu impulsywny. Chandler bardziej martwił się o Arthura. Umysł staruszka powoli zaczynał odmawiać posłuszeństwa. Chandlerowi pozostawało jedynie odwracanie jego uwagi od poszukiwań i rozmowa z nim o wszystkim, począwszy od ogromu wszechświata po ostatnie wyniki rozgrywek futbolowych. Robił, co mógł, by nie dopuścić strasznej prawdy do świadomości Arthura, bo ten na pewno by się załamał.

34 Dzień zaczął się od opublikowania raportu ze wstępnych oględzin zwłok. Potwierdzono w nim to, co Chandler już wiedział: wszystkie sześć ofiar zostało uduszonych sznurem. Nie tym samym sznurem, co było niefortunne dla śledztwa. Niewiele więcej dało się powiedzieć, poza tym, że bardzo ostrożne zabezpieczenie kajdan przez Chandlera na niewiele się zdało, bo wszelkie ślady DNA lub odcisków palców zostały zniszczone przez płomienie. Sierżant miał nadzieję, że zyskają przynajmniej dowód na to, który z podejrzanych był nimi skuty. W raporcie znalazła się też informacja, że sprawca to osoba praworęczna. Obaj, Gabriel i Heath byli praworęczni, więc to również nie wniosło niczego nowego. Ślady krwi znalezione na mniej zniszczonych narzędziach pasowały do DNA dwóch ofiar zakopanych na polanie, ale nie było tam nic powiązanego z podejrzanymi. Plastikowe rączki narzędzi stopiły się w pożarze i przybrały do niczego niepodobne kształty. Rekonstrukcje twarzy ofiar, nad którymi technicy obecnie pracowali, żeby pomóc w identyfikacji zwłok również nic nie pomogły. Na podstawie stopnia rozkładu ustalono, że ostatnia ofiara – mężczyzna po trzydziestce, drobnej budowy ciała – nie żył od trzech do czterech tygodni. Miał też ślady złamań na obu nogach, ale ponieważ były zgrubienia okostnej, uznano, że to urazy z dzieciństwa, niespowodowane przez zabójcę. Nie znaleziono też żadnych śladów torturowania lub okaleczania, co Chandler przyjął z ulgą. Może zabójca nie był aż takim sadystą, jak sądził. Niemniej był na tyle obłąkany, że odesłał do Stwórcy co najmniej sześć osób. Ostatnią ofiarę zamordowano niedawno. Najstarsze ciała mogły

leżeć w ziemi, jak szacowano, od dwóch do trzech lat i nie zostało z nich nic poza kośćmi i fragmentami odzieży. Żywiono nadzieję, że to ludzie z listy osób zaginionych, których da się rozpoznać po uzębieniu, ale to wymagało długiej, administracyjnej procedury. W ostatnim zdaniu raportu znalazły się słowa, które nie były nowością dla Chandlera: fragment tkaniny owinięty wokół trzonka kilofa rzeczywiście pasował do koszuli Heatha. Dlaczego Heath miałby wykazać się taką głupotą, żeby zostawić za sobą tak ważny dowód? Oczywiście nie mógł wiedzieć, że groby zostaną odnalezione, ale to aż niewiarygodny zbieg okoliczności. Czy Barwell się spieszył przy grzebaniu trupa, bo kolejna ofiara, Gabriel, już czekała w szopie niczym zwierzę w rzeźni? Ale przecież człowiek, którego zwłoki leżały w grobie, nie żył już od kilku tygodni. Dlaczego zabójca miałby czekać z pochówkiem tyle czasu? W panującym upale trup błyskawicznie zasmrodziłby chatę. No i dlaczego trzymać ciało, by potem grzebać je w pośpiechu? Nie wykryto żadnych śladów ingerencji post mortem, seksualnych ani żadnych innych. Możliwe, że Chandler przecenił inteligencję Heatha, wydawało się jednak, że jest jedno sensowne wytłumaczenie. Jenkins chciał to z kimś skonsultować, dlatego poszukał Mitcha. Jak zawsze inspektor siedział w zaanektowanym gabinecie Chandlera. Okiennice były szczelnie zamknięte, a Mitch udawał, że nie odczuwa skutków kaca, wpatrując się w plan miasta, podczas gdy na ścianie wyświetlany był obraz Wzgórza Gardnera. Nie zawracał sobie głowy powitaniem i od razu przeszedł do rzeczy, mówiąc na tyle głośno, że Mitch aż się skrzywił. – Mam pewną teorię. Andrews zamknął oczy, ale nie odpowiedział. – Dotyczącą kawałka tkaniny, który znaleźliśmy… – Zanim powiesz coś więcej… Jeśli chodzi o zeszłą noc… – Mitch wszedł mu w słowo. Chandler nie chciał o tym rozmawiać. Zresztą nie było o czym. – Tu nie chodzi o wczorajszą noc. Zapanowała cisza. Dopiero po jakimś czasie Mitch odezwał się jako pierwszy.

– W porządku, mów dalej. – Myślę, że Heath jest wrabiany. Przez Gabriela. – Ponieważ Mitch milczał, Chandler kontynuował: – Żeby to wyglądało tak, jakby to Barwell był sprawcą tych zabójstw. Znaleźliśmy kawałek jego koszuli na trzonku kilofa, co wskazywałoby, że przebywał na miejscu przestępstwa. Ale teraz znamy już wyniki wstępnej sekcji zwłok i wiemy, że ostatnia ofiara nie żyje od trzech do czterech tygodni. Mitch pokiwał wolno głową. – No, i…? – No cóż, ziemia wokół ciała była rozkopana znacznie później. Nadal była w niej wilgoć, więc albo ofiara została pochowana kilka tygodni po śmierci – a sam wiesz, że smród w chacie w tym upale byłby nie do wytrzymania, dlatego nie sądzę, aby zabójca trzymał je w pobliżu – albo niedawno wzruszono ziemię specjalnie. W celu pozostawienia dowodu. Chandler spodziewał się, że Mitch choć przez chwilę zastanowi się nad tą teorią, ale od razu usłyszał jego opinię: – Tylko że Johnson został złapany jako pierwszy, prawda? Właściwie to sam oddał się w ręce policji. Dwa razy. – To prawda, ale Barwell zeznał, że nie miał możliwości dostać się tu szybciej. Dlatego właśnie próbował ukraść samochód. – Nie wiemy, czy po kradzieży samochodu, przyjechałby na posterunek, musielibyśmy uwierzyć mu na słowo, a to żaden argument. Dowód, który mamy, sierżancie, wskazuje na Heatha. Jednak zanim zdobędziemy coś bardziej konkretnego, będziemy trzymać ich obu pod kluczem. – Źle to interpretujesz – odpowiedział Chandler. – To nie Heath. – A ty chwytasz się brzytwy, sierżancie. – Ale ich współpraca nie miałaby sensu… – Sierżancie, oskarżamy obu, Barwella i Johnsona. – Mitch przerwał mu, nie podnosząc głosu, niemniej upór pobrzmiewał w każdym wypowiedzianym słowie. *

Jak na ironię, w dniu, w którym miała się odbywać pierwsza spowiedź jego córki, Chandler poszedł do kościoła, gdzie zainstalował się tymczasowo sąd pokoju. Ludzie mający poważniejsze grzechy na sumieniu od jego córki, spowiadali się tam, lecz nie przed księdzem. Rozprawie sądowej przewodniczyła Eleanor White. Eleanor wykonywała obowiązki miejscowego sędziego pokoju od dwudziestu pięciu lat, ale mimo doświadczenia, nie potrafiła teraz ukryć podekscytowania. Nic w jej długim urzędowaniu nie przypominało tej sprawy. To wydarzenie ożywiło miasto po raz pierwszy od lat, ujawniając chorobliwą fascynację śmiercią. Żadna impreza rozrywkowa nie mogłaby liczyć na takie zainteresowanie. Udział sierżanta ograniczył się do roli widza. Mitch rozkazał swoim ludziom przygotowanie podejrzanych do transportu i przewiezienie ich. Wszyscy byli postawieni w stan najwyższego pogotowia. Z nadmierną ostrożnością eskortowano podsądnych z cel do samochodów, do ostatniej sekundy byli w asyście dwóch ludzi Mitcha. Każdego podejrzanego umieszczono na tylnym siedzeniu innego samochodu. Chandler wypatrzył okazję i wskoczył na tylne siedzenie obok Gabriela, wyprzedzając Yohana. Człowiek Mitcha spiorunował go wzrokiem, ale był niższy stopniem i nie miał w tej chwili bezpośredniego poparcia szefa. Inspektor odjechał już w pierwszym samochodzie z Heathem. Barwella trzeba było wepchnąć siłą do auta, kiedy dowiedział się dokąd jadą. Chandler umościł się w samochodzie obok Gabriela. Bacznie go obserwował, ale nie zauważył niczego w jego zachowaniu, co wskazywałoby na większe zaniepokojenie. Podejrzany kręcił się tylko, jakby było mu niewygodnie na śliskim siedzeniu z dermy. Poza tym był apatyczny. Jazda odbyła się bez zbędnych wrażeń, a na miejscu Chandler doprowadził podejrzanego z samochodu do ciasnego lobby; Gabriel nie stwarzał problemów. Na miejscu zebrała się cała plejada gliniarzy i oficjeli, tak że trudno było oddychać, wyczuwało się ogromne napięcie. Wszyscy obserwowali podejrzanych, a oni z kolei patrzyli na siebie z dwóch przeciwległych końców lobby i czekali na wywołanie swoich nazwisk. Sierżant był pewny, że to tylko formalność. Obaj oznajmili, że nie przyznają się do winy i żaden też nie miał zamiaru

skorzystać z możliwości wyjścia za kaucją, żadnego nie było na to stać. Barwell został wezwany jako pierwszy. Chandler towarzyszył mu i jego zmęczonemu adwokatowi. Sala nabożeństw została przygotowana na modłę okropnych szkolnych przedstawień Sarah, rzędy krzeseł zostały ustawione przez woźnych w prostej linii, gotowe do przyjęcia stale rosnącej liczby gliniarzy i reporterów. Mimo to brakowało miejsc, przedstawiciele mediów narzekali, gdy przechodzili tyłem i bokami sali, z notatnikami i długopisami w rękach, gotowi do opisywania wydarzeń. Żeby nadać procesowi należną powagę, przyciągnięto z sąsiedniego pomieszczenia solidne mahoniowe biurko i teraz siedziała przy nim sędzia White. Wyglądała bardzo dostojnie, ale bardzo samotnie, i tylko równo ułożone pakiety z dowodami dotrzymywały jej towarzystwa. Gdy przewodziła rozprawie, całe jej nerwowe podekscytowanie minęło. Kiedy czytała akt oskarżenia Heatha o zabójstwo sześciu osób, była opanowana i skupiona. Barwell jęknął, że to nie on, wystarczająco głośno, by usłyszała go większość obecnych. Reporterzy gorliwie zanotowali nieustępliwość w jego postawie i roztrzęsienie. Kiedy miał odpowiedzieć, czy przyznaje się do winy, stwierdził: „Nie przyznaję się”. Jego głos był stanowczy, choć może trochę nasączony emocjami. Chandler wpatrywał się w mężczyznę, którego uważał za niewinnego i nie zrobił nic, by przerwać ten proces. Pozostawało mu tylko udowodnienie jego niewinności. Po kilku formalnościach, kiedy adwokat zwrócił się z prośbą o zwolnienie za kaucją i usłyszał odmowę, Barwell został zaprowadzony na wytartą ławkę, jedną z tych, które stały pod ścianami. Głęboko oddychał. Gabriel miał być następny. Przykucnął z kolanami pod brodą na grubym kamiennym parapecie i kołysał w przód, i w tył. Promienie słońca wpadające do środka przez witraż zalały go łagodnym niebieskawym światłem. Jego pozorny spokój ulotnił się. Mitch podszedł do Gabriela i położył mu rękę na ramieniu, dając znak, żeby wstał. Johnson nie poruszył się. Chandler podszedł, żeby mu pomóc, ale w jednej chwili Gabriel wyprostował się, głowę trzymał wysoko

uniesioną, wzrok skoncentrował nie na Mitchu, nie na szerokich podwójnych drzwiach prowadzących do tymczasowej sali rozpraw – wpatrywał się w Heatha. Pochód ruszył. Andrews usuwał gapiów z drogi. Postawa Gabriela skojarzyła się Chandlerowi ze skazańcem, stawiającym ostatnie kroki przed spotkaniem z katem, a grobową ciszę zakłócało jedynie szuranie stóp. Jenkins zajął pozycję, gdy podejrzani mijali się w odległości zaledwie dwóch metrów od siebie. Bliżej niż byli kiedykolwiek od chwili, kiedy razem spadli z urwiska. Gabriel uwolnił się w ułamku sekundy. Pochylając ramię, uniknął ręki Mitcha, próbującego go złapać. Kajdanki skuwające mu dłonie spadły na podłogę, podczas gdy on biegł w kierunku Heatha, siedzącego sztywno na ławce. Szybkość Gabriela zaskoczyła wszystkich. Chandler stał oniemiały, jakby oglądał magiczną sztuczkę. Johnson uwolnił się z kajdanek, niczym mistrz prestidigitatorstwa, wprawiający publiczność w chwilowe osłupienie. Gabriel rzucił się na Heatha. Obaj upadli na podłogę. Napastnik usiłował wbić ząbkowane krawędzie kluczy w gardło Barwella. Wrzask Heatha wyrwał Chandlera ze stuporu. Odsunął na bok prawniczkę i rzucił się w stronę jej klienta. Jego szarża zakończyła się sukcesem. Zmusił Gabriela do puszczenia ofiary i poturlał się z nim w niekontrolowany sposób po podłodze, podcinając nogi przypadkowym ludziom, przez co jego chwyt osłabł i młody mężczyzna wyślizgnął mu się z rąk. Kiedy Chandler wstał z posadzki z fałszywego marmuru, Gabriel już biegł co sił w nogach w kierunku drzwi. Roper blokujący wyjście, sięgnął po broń. Johnson wpadł na niego, uderzył w przeponę, zwalił go z nóg i jednym zwinnym ruchem wyrwał mu pistolet, a potem wybiegł z kościoła i przepadł. Chandler dobiegł do drzwi i wyciągnął pistolet. Stanął przed tłumem wystraszonych i ożywionych reporterów, operatorów kamer i mieszkańców miasta, zapełniających schody i parking. Gabriel biegł i wymachiwał skradzionym pistoletem, zmuszając ludzi do rozstąpienia się. Sierżant uniósł broń i wycelował w nogi uciekiniera, pewny, że trafi z takiej odległości. Ale w tym momencie tłum gapiów

go zasłonił. Reporterzy rzucili się w pościg za podejrzanym, operatorzy kamer wrzucali sprzęt na ramiona i usiłowali dogonić swoich kolegów. – Z drogi! – krzyknął Chandler, wpadając na jednego z operatorów, którego kamera zakołysała się gwałtownie w przód i w tył. Kiedy Chandler przedarł się wreszcie przez las gapiów, otworzyła się przed nim wolna przestrzeń. Uniósł broń, gotów strzelić, ale Gabriel znikał właśnie za rogiem posterunku. Jenkins rzucił się w pogoń. Za chwilę dołączyli do niego Tanya i Jim oraz menażeria Mitcha, zaciekli reporterzy i nawet kilku zdeterminowanych mieszkańców miasta. Wysoki i mało władczy krzyk inspektora „Łapać go!” wybił się ponad odgłosy kroków i piski podekscytowania. Jeszcze zanim Chandler dobiegł do rogu, wyminęła go para młodszych, mających lepszą kondycję policjantów, Flo i Sun. Broń trzymali w gotowości. Kiedy pogoń trwała na King Arthur Avenue, miejscowi wyglądali przez okna i drzwi, żeby obserwować powstałe zamieszanie. – Chowajcie się w domach! – krzyknął Chandler. Bolały go nogi. Jego polecenie zostało zignorowane, aż do chwili, gdy padł pierwszy strzał. Wtedy głowy miejscowych zniknęły z okien i drzwi, równie szybko, jak się pojawiły. – Nie strzelać, kurwa! – wrzasnął sierżant, usiłujący się zorientować, kto oddał strzał, ale zaraz otoczyli go reporterzy. Desperacja pomagała Gabrielowi, który zdążył już wysforować się o kilkaset metrów. Flo i Sun dawali z siebie wszystko, żeby go dogonić. Nagle Johnson wbiegł na drogę, prosto pod koła nadjeżdżającego żółtego holdena, który zahamował z piskiem opon. Panna Atherton, nauczycielka z miejscowej podstawówki, wyskoczyła z wozu, gdy zobaczyła pistolet przed własną twarzą. Napastnik wsiadł, zawrócił samochód i pomknął Scott, ścigany wystrzelonym na oślep nie wiadomo przez kogo pociskiem, który chybił celu i z gwizdem zniknął w oddali. Gabriel przepadł bez śladu. Po raz drugi.

Flo i Sun biegli jeszcze za samochodem wzdłuż Logan’s Way, ale na próżno. Za nimi podążali operatorzy, szukający okazji zrobienia ostatnich ujęć, ale nie dane im było filmowanie zatrzymania podejrzanego. Mitch stanął obok Chandlera. Z trudem łapał oddech. – Dlaczego, do kurwy nędzy, uwolniłeś mu ręce?! – wrzasnął Mitch. – To nie ja. Musiał mieć kluczyk. – Niby skąd miał go wziąć? – warknął Mitch. – Założę się, że to wina twoich pierdolonych niekompetentnych ludzi. Nie czekał na jego odpowiedź. Rzucił się do radia i po raz drugi w ciągu dwóch dni postawił cały region w stan gotowości.

35 Już w dziesięć minut po ucieczce Johnsona Mitch zebrał swoich ludzi i wydał instrukcje. Wszystkie pojazdy zostały zmobilizowane, wydał też ostrzeżenie, że Gabriel jest uzbrojony i wyjątkowo niebezpieczny. – A co z Heathem? – zapytał Chandler, kiedy Mitch skończył mówić. – Powinniśmy trzymać go pod kluczem. Reporterzy zdążyli już się zgromadzić i wykrzykiwali do nich pytania. Chcieli wiedzieć, co policja miała zamiar zrobić w sprawie grasującego w mieście mordercy. Jak się uwolnił? Jak zamierzają chronić mieszkańców? Pytania wciąż padały niczym salwy z automatycznego karabinu. Mitch milczał przez chwilę, przewrócił tylko oczami, jakby dopiero teraz przypomniał sobie o drugim podejrzanym. – Musimy się skupić na tym, który uciekł, sierżancie. – Zgadzam się, ale Gabriel jest zdeterminowany go zabić. Z jakiegoś powodu. Wie coś o nim? Coś o czym nie pomyśleliśmy? Yohan im przerwał. Żółtego holdena widziano blisko Lockridge. Jechał szybko. Mitch kazał Yohanowi połączyć się z policjantami, którzy patrolowali ulice. Niemal w tej samej chwili nadszedł meldunek, weryfikujący pierwszą informację, policjanci rozproszyli się, Mitch miał z nimi stały kontakt, wrzeszczał na funkcjonariuszy po drugiej stronie urządzenia, żeby złapali Gabriela, a potem darł się na tych, którzy byli w pobliżu, żeby trzymali pieprzone media z dala od niego. – Mam go w zasięgu wzroku. – Zdeterminowany głos przebił się przez zakłócenia radiowe. To Tanya. – Gdzie jesteś? – Chandler włączył się do rozmowy. Guzik go

obchodziło, co na to Mitch. Tanya była jednym z jego ludzi. – Na Butcher’s. Próbuje ukraść… Sygnał radiowy umilkł. Chandler wyobraził sobie Butcher’s – polną drogę biegnącą na południe, na pustkowie w kierunku kopalni rudy żelaza i niezamieszkanej pustyni. – Nie zbliżaj się – polecił Mitch. – Obserwuj go. Sygnał powrócił. Dyszenie i odgłos gwałtownych ruchów wypełniły ich uszy. Mikrofon ocierał się o tkaninę. Usłyszeli tylko: – Mogę… Połączenie zostało przerwane. – Cholera! – Chandler popatrzył na Mitcha, który przez krótkofalówkę rozkazywał wszystkim dostępnym policjantom jechać na Butcher’s. – Jadę tam – rzucił. Mitch skinął głową, a potem wrzasnął: – Luka, przyprowadź samochód! Minutę później syrena policyjna zmusiła do rozstąpienia się niechętny tłum i zagłuszyła pytania reporterów. Kiedy wsiadali do radiowozu, rozległ się przerywany głos w radiu. To był Steve Kirriboo, górnik i ojciec sześciorga dzieci, który hodował kilka krów przy Butcher’s. – Chand? Sierżancie? – Był zaniepokojony. – Tak, Steve? – Jeden z twoich ludzi, dziewczyna, leży tutaj. Jenkins wstrzymał oddech. Leży… czyżby doszło do konfrontacji? – Chand? – Tak, Steve… ona żyje? – Zdołał jakoś wciągnąć powietrze w płuca. Nie było odpowiedzi, głos Steve’a przepadł w morzu zakłóceń. – Luka, dociśnij pedał – rzucił Chandler. Luka posłuchał. Podrasowany radiowóz mknął ulicami, które były upiornie ciche, bo wszyscy siedzieli w domach i oglądali wiadomości w telewizji albo tkwili w okolicach posterunku lub kościoła. – Lepiej, żeby nic jej nie było. – Ważne, żeby zablokowała jego ucieczkę – powiedział Mitch. Chandler spiorunował go wzrokiem. Asfalt pod kołami zmienił się w polną drogę, zarzuciło tyłem samochodu, który stracił na moment

przyczepność. Kilka kilometrów dalej na Butcher’s znaleźli holdena przed farmą Chuckera Nelsona. Samochód był ustawiony pod kątem w stronę rowu, jakby został zmuszony do zatrzymania się. Tylne światła były włączone, silnik nadal pracował. Kiedy Luka podjechał bliżej, Chandler wyskoczył, zanim pojazd się zatrzymał. Pozostałe wozy jadące za nimi ustawiły się w kolejce. Tuż za pustym holdenem Tanya leżała oparta o płot. Żyła, ku jego ogromnej uldze. Popatrzyła na Chandlera zawstydzona. Cienka strużka krwi płynęła spod linii jej włosów. – Przepraszam – powiedziała. – Nie ma za co, dobrze się czujesz? – Dobrze. Kilka siniaków i ból głowy – odpowiedziała, podpierając się o płot; chciała wstać. – Dlaczego się do niego zbliżyłaś? – zapytał Chandler bardziej natarczywie, niż chciał. – Usiłowałam go zatrzymać – rzuciła ze złością. Skinął głową, jakby chciał ją przeprosić. – Co się stało? – Zaparkował przy bramie i próbował uruchomić czterokołowca Chuckera. Gruchot był bardzo głośny, dlatego pomyślałam, że się zakradnę, ale chyba zobaczył mnie we wstecznym lusterku. Walnął, zanim miałam szansę go zdjąć. Myślałam, że mnie zabije, ale on zapytał tylko o moje imię. Kiedy mu powiedziałem, uderzył mnie kolbą pistoletu i straciłam przytomność. – Twoje imię? Nie powiedział niczego innego? Nic o tym, dokąd zamierzał pojechać? – Nic. – Tanya pokręciła głową. – Żadnej wskazówki? – Nie – powiedziała, zerkając na Chandlera, jakby go prosiła, żeby trzymał Mitcha z daleka od niej. – Prawdę mówiąc, nie był mną zainteresowany. – To nie na ciebie poluje – stwierdził Jenkins. – Możliwe też, że odpuścił, bo ściga go połowa sił policyjnych. – Mitch wszedł mu w słowo. – W którą stronę poszedł? – Zwrócił się do

Tanyi. Pokręciła głową. – Nie widziałam, ale przypuszczam, że w głąb lądu. Gdzieś, gdzie nie dostaniemy się samochodem. – Musimy go gonić. – Mitch zwrócił się do Chandlera. – Nie zostawię Tanyi. – Nic jej nie jest, ma parę siniaków i otarć. Nie możemy marnować czasu. Moi ludzie wezwą karetkę. Chandler popatrzył na swoją starszą posterunkową. Ledwie panowała nad szalejącą w niej furią. – Idź. Nic mi nie będzie – odpowiedziała przez zaciśnięte zęby. Położył jej rękę na ramieniu. – Nie, dopóki… – Idź – powtórzyła. – Nie pozwól zniknąć temu draniowi. Chandler pobiegł do samochodu, w którym Mitch siedział już za kierownicą. Zawrócił na żwirowej drodze, a potem docisnął pedał gazu, zwiększając prędkość. – Jak uważasz, dlaczego nic jej nie zrobił? – zapytał Chandler, głośno myśląc. – Nie wiem – odpowiedział, skupiony za kółkiem Mitch. – Może nie chciał zabijać kobiety albo policjanta? – Wśród ciał, które znaleźliśmy były dwie kobiety. – Może nie jest aż tak obłąkany, jak myśleliśmy. Może w tym wszystkim jest jakiś schemat. – Może. – Sierżant miał nadzieję, że to prawda. Obecność schematu to dobra wiadomość. Schematy z założenia można rozgryźć i udaremnić. Przypadkowym aktom przemocy trudniej było przeciwdziałać, nie sposób ich przewidzieć. Ale żeby powstrzymać Gabriela, najpierw musieli go złapać. * Po dziesięciu minutach jazdy Butcher’s droga przeszła w szlak, po którym trudno było jechać, a po dalszych pięciu minutach i on znikał

zupełnie. Po buszu można było się poruszać tylko czterokołowcem albo motocyklem krosowym. Zdesperowany Mitch kazał im iść za ściganym na piechotę, ale po pół godzinie mozolnego marszu i braku jakiegokolwiek śladu Gabriela, piesze poszukiwania zostały odwołane. Mitch wezwał helikopter i kazał policji stanowej obstawić daleki koniec buszu na wypadek, gdyby ścigany tam się pojawił. Powrotna jazda do miasta była zdominowana pytaniami o ucieczkę, rozmową o konsekwencjach tego, co zrobił Johnson i co jeszcze mógł zrobić. Jedyną dobrą informacją otrzymaną po drodze było potwierdzenie, że Tanya dobrze się czuje, rana na czole to nic poważnego, a badanie nie wykazało wstrząsu mózgu. Nie chciała zostać w szpitalu i uparła się, że wróci do pracy. Chandler był zadowolony. Potrzebował wszystkich dobrych funkcjonariuszy. Miasto zamarło w bezruchu, ulice opustoszały i tylko wokół posterunku kręciło się kilku hałaśliwych mieszkańców oraz zawsze obecne media. Kiedy szli przez grupę gapiów, Chandler miał milion pytań w głowie, pytań na które nie znał odpowiedzi: jakim cudem Gabrielowi udało się uwolnić i jak go znaleźć? Ile osób zabił? Ile osób jeszcze zabije? Szedł z pochyloną głową i milczał. Kiedy weszli do komisariatu, sierżant rozpoczął wewnętrzne dochodzenie. – Jak udało mu się pozbyć kajdanek? Policjanci patrzyli po sobie w poszukiwaniu odpowiedzi. Nikt nie miał pojęcia. Kiedy sięgał do klamki w drzwiach biura, Mitch się odezwał: – Teraz to nie ma znaczenia. Musimy go złapać. – Oczywiście, że ma znaczenie. – Jenkins zmarszczył czoło. – Procedura zawiodła w którymś momencie. A dla ciebie procedura jest najważniejsza. – Najważniejsze to sprowadzić Johnsona z powrotem – odpowiedział Mitch. – Dlatego skończcie to zebranie i bierzcie się do roboty. Inspektor wydał rozkaz swojemu zespołowi i Luce, wszyscy wrócili do biurek. Chandler i jego niewielka grupka rozmawiali dalej. – Nie uszkodził kajdanek – powiedział Jim. – Sprawdziłem je.

Zostały otwarte i nie ma na nich nawet zadrapania. – Zatem miał kluczyk – stwierdził Nick, siedzący przy biurku w dyżurce. – Na to wygląda, ale jak go zdobył? – zapytał Chandler. – Zwinął komuś – zasugerował Jim. Jenkins pokręcił głową. – Ręce miał skute przez cały czas. Zresztą nikt na tyle się do niego nie zbliżył. Tylko… Obrócił się w stronę biura. Nagle zrozumiał. Wczoraj… kiedy Mitch zaatakował Gabriela w pokoju przesłuchań. Johnson musiał zwędzić je w trakcie szarpaniny, ukrył je i czekał na odpowiedni moment, żeby rzucić się na Heatha. Poszedł do Mitcha siedzącego w dusznym pokoju, jego dawnym biurze. – A więc to ty – powiedział Chandler. – Ma twoje klucze. Mitch przeszedł na drugi koniec pokoju, głowę miał opuszczoną, emanował winą. Gdyby tylko Gabriel wyglądał wcześniej na tak winnego jak Mitch, nie doszłoby do tego gówna, pomyślał Chandler. – Musiał mi je ukraść – przyznał cicho, nie chciał wchodzić w szczegóły. – Trzeba to zachować w tajemnicy. – Dlaczego? Andrews potarł coraz bardziej zarośnięty policzek. – Jeśli to wycieknie, zaleje mnie fala pytań. Z góry i z dołu. Teraz najważniejsze jest złapanie Johnsona, zanim będzie miał szansę znowu kogoś zabić. Mitch wyglądał na zdesperowanego. To był pierwszy raz od czasu poszukiwań Martina, kiedy Chandler widział byłego przyjaciela w takim stanie. Gdyby tylko potrafił wyglądać na tak bezbronnego trochę częściej, być może ludzie zaczęliby postrzegać go jako bardziej ludzkiego. Mimo niespodziewanego widoku człowieczeństwa Mitcha, Chandler miał ogromną ochotę przekazać tę informację prasie, rzucić jedno luźne słowo lub dwa, które rozeszłyby się jak wirus i zaraziły wszystkie media opowieścią o nieudolnym inspektorze. A nawet więcej – o niesumiennym inspektorze. Choć było to kuszące, Chandler zrozumiał skrywaną prawdę w tym, co Mitch powiedział: to, jak

Gabriel się uwolnił miało mniejsze znaczenie od konieczności złapania go po raz drugi. Jeśli z powodu rozproszenia uwagi przez zamieszanie wokół klucza, ktoś mógłby zostać zamordowany, Chandler nigdy by sobie tego nie wybaczył. Dlatego podjął decyzję: zachowa tę informację dla siebie, na razie. Będzie to jego karta przetargowa. Chwilę później kolejny wniosek cisnął mu się na usta: – Po tym, jak ci je podwędził, Gabriel miał klucze przez cały dzień. Mógł uciec w każdej chwili, ale zaczekał aż Heath znajdzie się w jego zasięgu. – Więc…? – zapytał Mitch. – Więc myślę, że nie przypadkowo dorwałem go przed posterunkiem. Celowo się tu kręcił, żeby być blisko Heatha. – Więc jednak coś ich łączy. Chandler skinął głową. – Tak, powód, żeby ryzykować wolność dla szansy zabicia Heatha. * Barwell został ponownie wprowadzony do pokoju przesłuchań. Przyszedł z nim jego adwokat. Heath był wściekły. Tym razem Mitch postawił sobie za punkt honoru poproszenie Chandlera, żeby mu towarzyszył. – Nie ma żadnego powiązania – powiedział Heath stanowczym tonem. – Przysięgam. Ja jestem ofiarą. – I jesteś pewny, że nie spotkałeś go wcześniej? – zapytał Chandler. – Na farmie albo w jakiejś pracy? Miesiące, nawet lata temu? – Tak, jestem pewny. – A może zrobiłeś coś osobie, którą on znał… albo kochał? Nie spałeś z jego żoną, eks albo siostrą? – Co? Sugerujecie, że sam to sobie sprowadziłem na głowę? – zapytał Heath zdezorientowany. – Tak – stwierdził Mitch. – Ma pan dość irytujący charakter, panie Barwell.

– Ja jestem irytujący? A co pan powie na ten pierdolony żart, jakim jest policja? Już mówiłem, że jestem ofiarą. Cztery razy, kurwa mać! – Staramy się tylko ustalić, dlaczego tak bardzo mu zależy na zabiciu pana. Nie ukradł pan czegoś, nie uderzył kogoś, nie pobił? – Uderzył? Pobił? – warknął Heath. Był blady z wściekłości. Jego głos wyrażał niedowierzanie. – Sam powiedziałeś, że dopuściłeś się napaści – stwierdził Jenkins. – Tamten facet to był znajomy przyjaciela – wyrzucił z siebie Heath. – Posłuchajcie, wiem tylko, że jestem oskarżony o przestępstwo, oskarżony o zabójstwa, których nie popełniłem. O mało co, a ktoś zamordowałby mnie dwa razy, ta sama osoba, prawdziwy morderca, a mimo to nadal jestem traktowany, jakbym był winny. Chcę stąd wyjść. Chcę wyjść z tego posterunku i znaleźć się daleko od tego pierdolonego miejsca. Znajdźcie go, to może wtedy wrócę, żeby zeznawać. Albo jeszcze lepiej, zrobię to wideołączem, byle dalej od tej pieprzonej pipidówy. Spojrzał na adwokata, szukając u niego pomocy. – Czy jest tu jakieś bezpieczne miejsce, gdzie mój klient mógłby spędzić noc? – zapytał prawnik. – Właśnie w nim przebywa – odpowiedział Chandler. – Myślę, że dla pana, dla pańskiego bezpieczeństwa, będzie lepiej, jeśli zostanie pan tutaj, panie Barwell, bo tu możemy pana chronić – stwierdził Mitch. Heath spiorunował adwokata wzrokiem, a potem przeniósł spojrzenie na Andrewsa. – Prawie mnie pan zabił. – To był wypadek. – Tak, wygląda na to, że dochodzi tu do wielu wypadków. I tak do waszej wiadomości, mam zamiar pozwać was, jak to się skończy. Wszystkich. Bezprawne pozbawienie wolności, narażanie mojego życia, przetrzymywanie w areszcie bez postawienia zarzutów. Zarobię majątek – powiedział, a jego złość przeszła w szyderstwo.

36 Ponieważ zapadał zmierzch, pościg za Gabrielem przez pustkowie został wstrzymany. Mitch rozkazał policjantom patrolującym ulice, by sprawiali wrażenie, jakby wszystko było pod kontrolą. Jedna rzecz nie dawała Chandlerowi spokoju. Rozmowa z Gabrielem, którą odbył pierwszego ranka. Powiedział Mitchowi, że pojedzie do domu i sprawdzi, jak się mają dzieci i jego rodzice. Andrews chciał zaprząc wszystkich do pracy, ale obaj wiedzieli, że nie może mu odmówić, biorąc pod uwagę, w jaki sposób podejrzany się uwolnił. I chociaż nie musiał, czuł potrzebę powiedzenia Mitchowi, powiedzenia komukolwiek o tym, co go gnębiło, tak na wszelki wypadek. – Gabriel wie, gdzie mieszkam. – Skąd to wie? – Mitch zmarszczył czoło. – Rozmawialiśmy, kiedy wiozłem go do hotelu po pierwszym przesłuchaniu i wspomniałem wtedy o rodzinie. – To było głupie. – Nie miałem pojęcia, że on udaje ofiarę. Chciałem tylko, żeby świadek się odprężył. Andrews milczał przez chwilę. – W porządku, co się stało, to się nie odstanie. Rozkażę, żeby radiowóz zajeżdżał tam co pół godziny. – Dzięki. – Chandler skinął głową. – Wróć za kilka godzin, dobra? Wszyscy są potrzebni. – Co masz zamiar zrobić? – zapytał Chandler. – Pójdę na patrol. – Wskazał głową na drzwi. – Poprowadzę łowy. Sprawdzę kilka pustostanów w mieście, na wypadek, gdyby się tam

ukrył. To będzie podróż w przeszłość. – Naprawdę chcesz tam wrócić? Mitch nie odpowiedział. * Jenkins przedarł się przez las mikrofonów bez słowa komentarza. Liczba furgonetek i reporterów rosła niczym bakterie na dobrej pożywce. Kiedy jechał do domu, ciemność zapadała w mieście na dobre, a on wpatrywał się w mrok panujący w domach, ogrodach i na ulicach, i zastanawiał się, czy Gabriel czeka gdzieś przyczajony. Taka perspektywa była przerażająca, bał się tego, co skrywała noc w jego własnym mieście. Jego małe, prowincjonalne miasto zmieniło się w pulsującą tkankę, trwoga przeniknęła do każdej jego komórki. Strach nie opuszczał go nawet, gdy dojechał do domu i zastał dzieciaki szykujące się do spędzenia wieczoru we własnym domu. Babcia była z nimi. W jednej chwili podjął decyzję o zmianie planów. – Dobra, zapakujcie jakieś rzeczy. Dziś będziemy spali u babci i dziadka. – Znowu? Dlaczego? – zapytała Sarah. Była sfrustrowana. – Może się okazać, że będę musiał natychmiast gdzieś pojechać – odpowiedział Chandler. Trudno było powiedzieć, która mocniej piorunowała go wzrokiem. Sarah czy jej babcia. – Idźcie się spakować – polecił dzieciom i podszedł do frontowego okna. Omiótł spojrzeniem ogród, potężną melalelukę, drzewo rzucające długie cienie w świetle lampy stojącej na werandzie, którego pomarańczowobrązowa kora odłaziła płatami… Podobnie było w jego mieście, z którego opadła fasada idealnego spokoju, odsłaniając strach… Chandler potrząsnął głową, próbując oczyścić umysł. Wychylił się, żeby zerknąć na dom sąsiadów, Rizzich. Punkty światła rozjaśniały ich piętrowy dom, huśtawka w ogrodzie kołysała się lekko na wietrze. Nic się nie działo, ale natychmiast wyobraził

sobie Gabriela, który przejął władzę nad domownikami i czaił się na niego. – O co chodzi? – zapytała matka. Chandler niemal uderzył głową o szybę. Upewnił się, że dzieci go nie słyszą. – Będzie najlepiej, jak zostaną u was. – Mogę zostać tu z nimi, na wypadek gdyby cię wezwali. Cieszyły się na ten wieczór z tobą. – Ja również – odpowiedział Chandler. Nic nie sprawiłoby mu większej przyjemności. Wieczór z dwójką własnych dzieci, wtedy świat znowu stałby się normalny. – Jakoś trudno to dostrzec. – Wynagrodzę im to. – Nie możesz ciągle brać, czasem musisz coś z siebie dać. – Wiem. Wrócił do wyglądania przez okno. Gabriel czaił się gdzieś tam w ciemności. Chandler nie wątpił, że miał zamiar wrócić, jak potwór z nocnego koszmaru. Był pomysłowy, inteligentny i poruszał się z nieziemską zręcznością. Chandler przeklinał sam siebie za to, że nie naciskał bardziej na Mitcha, by zrozumiał, że ich cichy, spokojny więzień jest bardziej niebezpieczny od wiecznego marudy. Seryjny morderca nie biadoli. Ani się nie przedstawia, jak zauważył wcześniej Gabriel. Jego matka pomagała dzieciom się spakować, kiedy rozległ się przeraźliwy dzwonek stacjonarnego telefonu, przerywając mu obserwację okolicy. Telefon stacjonarny oznaczał kłopoty. Nie było wiadomo kto dzwoni. Porzucił punkt obserwacyjny przy oknie i podniósł słuchawkę. Instynkt zadziałał. Głos, który usłyszał sprawił, że żołądek podszedł mu do gardła. Kłopoty. Teri. – Czy są tam dzieci? – zapytała trochę histerycznie. – Są – odpowiedział. Postanowił, że nie pozwoli jej z nimi rozmawiać. Powie, że poszły już spać. – Przyjeżdżam po nie – wypaliła.

– Nie, nie przyjeżdżasz – powiedział głośniej niż zamierzał. Jak zawsze Teri potraktowała to jak wyzwanie, dlatego podniosła głos: – Przyjeżdżam i zabieram je do miasta, gdzie będą bezpieczne. Bezpieczne. Wiedziała, co się wydarzyło. Na pewno rozmawiała z Mitchem, który śmiertelnie ją wystraszył, niewykluczone, że z troski, ale bardziej prawdopodobne, że chodziło mu o argument w zbliżającej się walce o opiekę nad dziećmi. Idealna okazja do udowodnienia, że Teri była gotowa i była w stanie opiekować się dziećmi w chwili kryzysu. Przyjęłaby rolę ich obrończyni. Chandler nie był na to przygotowany. – Nie, Teri, to zbyt niebezpieczne. – Wiem. Wiem, co się tam dzieje. – A skąd? – Chandler wbił miecz w szparę w jej zbroi. – Co, skąd? – Skąd wiesz, co się tu dzieje? – Ja… W słuchawce zapadła cisza. Chandler postanowił jeszcze raz machnąć mieczem. – Teri, wiem o tobie i Mitchu – powiedział, a potem ściszył głos, żeby nikt poza nią go nie usłyszał. – I o tym, że chcesz odebrać mi moje dzieci. – To jest… – wydukała Teri, zanim stała się napastliwa. – Właśnie przed takim twoim uporem chcę je uchronić. Chandler pozwolił, aby spłynęło to po nim. – Będę walczył o nadzór nad nimi, Teri. Nie ustąpię o krok. – Śmiało – odpowiedziała. – Mitch zna ludzi. – A oni znają Mitcha – odparował. Z głębi domu matka zawołała, że dzieci są gotowe do drogi. – Muszę już iść – powiedział. – Pozwól, że… Nie dał jej dokończyć i rozłączył się. Nie odłożył słuchawki na widełki, na wypadek, gdyby zdecydowała się zadzwonić jeszcze raz. Pospiesznie wyprowadził z domu dzieci i matkę. Ignorując prośby, kto gdzie ma usiąść, zapakował wszystkich do środka. Kiedy Jasper

wsiadł jako ostatni, popatrzył za samochód. Jakaś postać majaczyła w oddali. Tego był pewny. I wiedział, kto to był. Gabriel. Spojrzał ponownie na swoich bliskich. Miał ochotę ruszyć za Gabrielem w pościg i go odszukać, ale wtedy zostawiłby ich jak na widelcu. Postanowił, że na razie odłoży poszukiwania, wskoczył do samochodu i ruszył, zanim pasażerowie zdążyli pozapinać pasy. Kiedy zerknął we wsteczne lusterko, znikąd pojawiły się światła innego samochodu, znajdującego się około stu metrów za nim. Skręcił w Harper’s. Obcy wóz jechał ze stałą prędkością i nie zmniejszał dystansu. Ogon. Niezbyt subtelny. Nie mógłby go zgubić, gdyby pojechał prosto do domu rodziców, dlatego zamiast pomknąć Tunney’s, skręcił z piskiem opon w Mercado. Matka krzyknęła na niego, żeby zwolnił. Kiedy wjechał za róg, światła zniknęły, ale pojawiły się znowu chwilę potem. I wtedy szybko się przybliżyły. Poczucie zagrożenia wzrosło. Chciał przyspieszyć, ale gdyby to zrobił, prawie na pewno straciłby panowanie nad wozem i rąbnął w coś solidnego. Dlatego postanowił zwolnić, zmusić samochód, żeby go wyminął i zidentyfikować kierowcę. Samochód zrównał się z jego autem w kilka sekund. Chandler zerknął, spodziewając się, że zobaczy Gabriela i planował już następny krok. Ale to nie był Gabriel. Kierowcą okazał się mężczyzna po pięćdziesiątce, miał zaczesane do tyłu brązowe włosy i całą uwagę skupiał na drodze, bo jechał teraz pod prąd. Z siedzenia pasażera wychyliła się osoba, którą Chandler rozpoznał. Jill SanLuiso, reporterka z Kanału Dziewiątego z Pilbara, jej kruczoczarne włosy znaczyły pasma siwizny, charakterystyczne i ładne u dojrzałej kobiety. – Czy może mi pan powiedzieć, jak wygląda sytuacja w tej chwili, sierżancie?! – krzyknęła obok twarzy kierowcy. Nie wierzył własnym oczom. Pojechali za nim do domu, polując na sensację. Ze złości mocniej chwycił kierownicę. – W tej chwili sytuacja przedstawia się następująco, panno SanLuiso! – odkrzyknął szorstkim tonem. – Jedziecie po złej stronie

ulicy, przekraczacie dozwoloną prędkość i nękacie policjanta i jego rodzinę. – Pan wie, co miałam na myśli, sierżancie. Jakie są najnowsze wieści o seryjnym mordercy, który uciekł? Niewiele brakowało, żeby Chandler staranował jej samochód ze złości, ale spojrzał we wsteczne lusterko i zobaczył niepokój na twarzach dzieci. – Bez komentarza – odpowiedział i wbił w nią wzrok. – I proszę, żeby nie pytała pani o nic więcej przy moich dzieciach. – Tylko kilka słów. – Może i mam kilka słów do powiedzenia, ale nie będą się nadawały do wyemitowania. Skręcił ostro w Prince’s i zostawił reporterkę. Jej samochód już za nimi nie pojechał. * Minutę później byli już w bezpiecznym domu rodziców Chandlera. Dopiero teraz się zaczęło przesłuchanie. – Co ona miała na myśli, kiedy pytała o seryjnego mordercę, tato? – zapytał Jasper. – To znaczy, że… – zaczęła Sarah. – To znaczy, że ktoś zrobił coś złego i teraz szuka go policja. – Chandler wszedł jej w słowo. – A ty nie wiesz, gdzie on jest, tato? – Jeszcze nie, ale przyjaciel tatusia trzyma rękę na pulsie. Znajdziemy go i wsadzimy za kratki. – Czy ja mogę ci jakoś pomóc? – zapytał Jasper w pełnej gotowości. Szczerość jego propozycji sprawiła, że Chandler poczuł się nieco mniej zestresowany. – Pomożesz, jeśli pójdziesz do łóżka o czasie i bez marudzenia. – Tak zrobię. – Grzeczny chłopiec – odpowiedział, mierzwiąc mu włosy. Rozejrzał się wokół i zatrzymał wzrok na twarzy swojej matki.

Zmarszczyła brwi. – Wychodzisz? Teraz? – zapytała. W pytaniu wybrzmiało nieudolnie zamaskowane polecenie, żeby nawet o tym nie myślał. – Nie – odpowiedział Chandler. Nie miał zamiaru wychodzić, wiedząc jak mocno się wystraszyli w drodze do domu. – Tatusiu? – Jasper zwrócił się do niego. Sarah zdążyła już przejść do salonu i zająć większość sofy. – Tak, Jasp? – Czy my też zrobiliśmy coś złego i dlatego chcesz mieć nadzór nad nami? – Nie bardzo rozumiem. – Zmarszczył czoło. – Mówiłeś, że będziesz walczył o nadzór nad nami. Słyszałem twoją rozmowę przez telefon. Czy chcą nas wsadzić do więzienia jak tego złego pana? Chandler milczał przez chwilę. Jasper musiał podsłuchać jego rozmowę z Teri i źle ją zrozumiał. Znowu ogarnęło go poczucie winy, że zaniedbywał własne dzieci. Mógł zrobić tylko jedno. Zabrał chłopca do salonu i posadził obok siostry na sofie, żeby im wszystko wyjaśnić. Matka poszła za nim, świadek i sędzia w jednej osobie. – To inny rodzaj nadzoru, oznacza, że mama chce przejąć nad wami opiekę, chce, żebyście z nią zamieszkali. – Oboje? – zapytał Jasper. – Tak, ty i twoja siostra – odpowiedział i spojrzał na Sarah, siedzącą prosto na sofie i wpatrującą się w niego. Niemal codzienny wyraz znudzenia zniknął z jej twarzy w jednej chwili. – A ty? – pytał Jasper. – Będziemy znowu mieszkali wszyscy razem? – Nie, tylko ty, Sarah, mama i wujek… Mitchell. – Miał wrażenie, że te słowa były trucizną na jego języku. – Kiedy to się stało? – zapytała Sarah. – Jeszcze się nie stało. Ale tego właśnie chce wasza mama. – Od kiedy? – Od kilku miesięcy, może od roku, nie jestem pewny – przyznał się Chandler. – Tylko dlatego, że nagle dorosła – dodała jego matka. Zgadzał się z nią w tej sprawie, ale spiorunował ją wzrokiem, żeby milczała.

– Tatusiu? – Tak, Jasp? – Chandler skupił uwagę na synu. – Jeśli tam pojedziemy, to jak będziemy chodzić do szkoły? To mnóstwo i mnóstwo, i mnóstwo kilometrów stąd. Choć poczucie winy sprawiło, że Chandler czuł się pusty w środku, nie potrafił stłumić uśmiechu. – To nie jest jeszcze przesądzone, na razie nie ma o tym mowy, ale chciałem się dowiedzieć, jakie jest wasze zdanie w tej sprawie. Zapytają was… – Nie chcę stąd wyjeżdżać – przerwała mu Sarah. – Ja też nie chcę stąd wyjeżdżać, chyba że ty też pojedziesz, tato – powiedział Jasper, rzucając się na ojca i obejmując go za szyję, jakby nigdy już nie chciał go puścić. Szczery ton ich odpowiedzi sprawił, że Chandler poczuł się trochę lepiej i postanowił rozegrać z dziećmi kilka rundek jengi. Na chwilę zapomniał nawet o widmach Gabriela, Teri i Mitcha. Była już niemal pora pójścia do łóżka, kiedy zadzwonił telefon. Matka odebrała, zanim Chandler zdążył podejść do aparatu. Tym razem to nie była Teri, ale posterunek. Postanowił, że później oddzwoni. – Powiedz im, że biorę prysznic lub coś w tym rodzaju – poprosił, kiedy matka zakryła słuchawkę dłonią. Nie był w nastroju do opuszczania rodziny, nie wtedy, gdy było ciemno, a Gabriel czaił się na wolności. Gdy położył dzieci do łóżek, telefon znowu zadzwonił. Tym razem to Tanya. Chandler dał znać matce, żeby znowu go wytłumaczyła. Nadal był w łazience. Skończył właśnie czytać Jasperowi przed snem, gdy telefon zadzwonił po raz trzeci. Tym razem rozkaz przyszedł z samej góry. Mitch nie miał zamiaru przyjmować do wiadomości wyświechtanych wymówek. – On nie odejdzie od telefonu. – Sposób, w jaki matka zmarszczyła czoło zmienił jej serdeczny i otwarty wyraz twarzy w maskę zmęczenia. – Idź – powiedziała. – Dzieciaki nie zasną, jeśli telefon będzie dzwonił bez przerwy. Skończy się na tym, że on tu przyjedzie

i zaciągnie cię tam tak czy inaczej. – Nie mogę. – Zmusił się do przełknięcia silny. – Dlaczego, synu? – Nawet ojciec oderwał uwagę od telewizora, słysząc niechęć Chandlera do wyjścia z domu. – On wie, gdzie mieszkam. – Kto wie? – zapytała matka. – Ten, którego szukamy. Morderca. – Ale skąd? – dopytywała zszokowana matka. Chandler wziął głęboki oddech i wyjaśnił swój błąd. Oboje milczeli przez sekundę, zanim matka powiedziała: – Nic nie świadczy o tym, że miałby wrócić do miasta, synu. Bo i po co? – Już raz tak zrobił. Uważamy, że to się powtórzy. Po chwili ojciec podniósł się z fotela. Zdjął klucz, który nosił na szyi, poszedł do kuchni i otworzył szafkę umocowaną poziomo nad kredensem. Wyjął stamtąd starą strzelbę, która choć miała mocno podniszczoną drewnianą kolbę, nadal była w świetnym stanie. Chandler był tego pewny. – Będę pilnował domu – zapewnił ojciec i załadował dwie czerwone gilzy do luf. – Tato, nie potrzebujesz strzelby – powiedział, chociaż jej widok sprawił, że poczuł się bezpieczniej. – A umiesz się jeszcze nią posługiwać, Peter? – zaniepokoiła się matka. – Oczywiście, że umiem, Caroline. Może pięści mam już nie takie jak kiedyś i pamięć mi szwankuje, ale nadal potrafię pociągnąć za cholerny cyngiel. Mocniej ścisnął broń. Przygarbiony od kilku lat, objął krótkimi palcami kolbę. Paznokcie miał popękane i zniszczone, jak farba starego forda mustanga, który stał na tyłach garażu. – Chciałbym, żebyś celował, ale nie strzelał – powiedział Chandler. – A jaki byłby wtedy z niej pożytek? – zapytał ojciec. – Wyjmij naboje, tato – dodał, wyciągając ręce w jego stronę. – O co ci chodzi? Gdybym chciał użyć łomu, przyniósłbym łom. – Żadnych naboi – powtórzył. Ojciec wymamrotał coś pod nosem, ale złamał strzelbę i wyjął gilzy. Chandler wziął je i oddał mamie. Był

święcie przekonany, że ona mu ich nie odda. Ostatnie, co mu zostało do zrobienia, to iść i pocałować dzieci na dobranoc. Sarah pozwoliła mu dać buziaka w czoło, ale zaraz wyrzuciła go z pokoju machnięciem ręki, kiedy popatrzył znacząco na jaśniejący wyświetlacz jej telefonu. Jasper już spał. Chciał się wycofać i dać chłopakowi spokój, ale wtedy syn się przebudził. – Dlaczego idziesz, tato? – zapytał zaspanym głosem. – Muszę pomóc mieszkańcom miasta. – To przez tego seryjnego mordercę? – Tak – powiedział, mając nadzieję, że Jasper nie zacznie zadawać trudnych pytań. – Dlaczego on krzywdzi ludzi, tato? – Nie wiem, Jasp. Niektórzy luzie są po prostu źli, ale dziadek i babcia będą czuwali nad waszym bezpieczeństwem, kiedy tatuś będzie go łapał. A teraz pora spać. Jutro znowu przejedziesz się gokartem. Zostawił syna uśmiechniętego na samą myśl o tym. Jego ojciec siedział przy drzwiach frontowych, wyglądając przez okno. – Szanse, że… – Chandler urwał. Nie wiedział jakie były szanse na to, że Gabriel się tu pojawi, dlatego dał sobie spokój. – Zachowaj spokój, tato, dobrze? – Jestem spokojny – odpowiedział ojciec, poprawiając nienabitą strzelbę na kolanach.

37 Kiedy Chandler pojawił się na posterunku, Nick opowiedział mu o wynikach poszukiwań. Wstępne przeczesanie miasta okazało się bezowocne. Przyjrzano się garażom, ogrodom, szopom, domom i sklepom przy głównej ulicy, niektóre zostały nawet dokładnie sprawdzone. To zajęło trochę czasu. Mnóstwo miejsc czekało na swoją kolej. Jak choćby małe sklepy, kiedyś bardzo liczne, teraz opuszczone, równie bezużyteczne, jak pustkowie rozciągające się za nimi. Z najświeższych wiadomości wynikało, że Gabriel nadal jest na odludziu, przyczajony na noc w jakiejś przypadkowej kryjówce. Chandler dołączył do reszty zespołu zebranego w gabinecie. – Dzieci w porządku? – zapytał Mitch z uśmiechem pozbawionym wesołości. Chandler skinął głową. – Znaleźliście już uciekiniera? Andrews przestał się uśmiechać i mówił dalej: – O świcie wyślemy samolot i helikopter. Exmouth wypożyczy nam też swoje maszyny. Miejmy nadzieję, że wypatrzą jakiś ruch albo obozowisko. – Co myślicie o wysłaniu grupy jeszcze tej nocy? Żeby złapać go przez zaskoczenie – powiedział Roper. Miał zabandażowaną głowę po tym, jak Gabriel zwalił go z nóg podczas ucieczki. – Niczego nie będziemy widzieli – odezwał się Chandler. – Ostatnią rzeczą, jakiej nam tu trzeba to wzajemne ostrzelanie się. – No i on jest za cwany, żeby rozpalać ogień. – Mitch włączył się do rozmowy. – Chyba że będzie chciał zniszczyć jakieś dowody, jak ostatnim

razem – dodała Tanya. – Skąd pewność, że on nadal tam jest? – zapytał Chandler. – Może znowu wrócił i przyczaił się w jakiejś stodole na obrzeżach miasta. – Przeszukaliśmy wszystko, co można było – powiedział Mitch. – I nawet gdyby gdzieś się ukrył, to jak szukanie igły w stogu siana. – Ale czy nie powinno być widać, że coś robimy? To byłoby lepsze niż siedzenie i czekanie na jego następny ruch? – zapytał Luka. To było jak łatanie dziury, ocalenie twarzy. Pozytywny obrazek dla opinii publicznej. Powoli obrócił się w stronę inspektora. – Siedzenie na miejscu może być naszym najlepszym posunięciem, Luka – powiedział Jenkins. – Szukał okazji, żeby zaatakować gościa, którego mamy w celi. Może wróci, żeby dokończyć to, co zaczął. – Niezależnie od tego, co postanowimy, prasa powinna dostać aktualne informacje – powiedział Mitch. – Tym razem uważam, że najlepiej będzie, jak zrobi to któryś z miejscowych funkcjonariuszy. – Nawet na niego nie spojrzał, ale Chandler wiedział, że Mitch chce przerzucić odpowiedzialność na nich. – Dlaczego miejscowy? – zapytał. Chciał usłyszeć uzasadnienie tej decyzji. – Żeby pokazać, że miejscowi i stanowi policjanci współpracują, by zapewnić miastu bezpieczeństwo. Gówniane uzasadnienie, pomyślał. – Chcesz zatem, żebym wyszedł i powiedział im, że nic nie mamy, sprawiając, że moja twarz stanie się symbolem niekompetencji całej policji. Mitch pokręcił głową, ale nikły uśmieszek na jego twarzy mówił wszystko. – Nie, sierżancie, chcę, żebyście tam poszli i zrobili to, co do was należy. – Ty tu dowodzisz – rzucił Chandler. – Racja. I dlatego rozkazuję ci poprowadzić konferencję. – I co mam im powiedzieć? Że nie mamy żadnego tropu i żeby zapięli pasy, przykucnęli i czekali na pojawienie się diabła? – Nie w takich słowach. – Inspektor zamilkł na chwilę. – Musicie nauczyć się radzenia sobie z rozczarowaniem i komplikacjami,

sierżancie. – Już się tego nauczyłem – odpowiedział Jenkins. Nie mógł dłużej się powstrzymywać. Nadeszła pora wyciągnięcia asa z rękawa. Jeśli Mitch chciał go wrobić w tę gównianą sytuację, to obaj się upaprają. – Ten bałagan mamy tu tylko dlatego, że Gabriel ukradł ci klucze, kiedy zaatakowałeś go w pokoju przesłuchań. Te słowa nie wstrząsnęły Mitchem. Można było pomyśleć, że się tego spodziewał. Wbrew intencjom Chandlera, to po jego plecach przeszedł zimny dreszcz. Mitch prawdopodobnie planował ujawnienie tej informacji i sierżant wpadł prosto w jego pułapkę. Inspektor cofnął się o krok od stołu i wyprostował plecy. – Nie czas teraz na szukanie winnego, sierżancie. O to na pewno zadba prasa. Musimy zewrzeć szeregi. Stanowić jedność – powiedział, zwracając się do wszystkich siedzących przy stole. – Nie uważasz, że to powinno wyjść od szefa? – zapytał. – Tu chodzi o zachowanie jednolitego frontu. – I choćby w ogień za dowódcą, któremu ufamy. Chandler rozejrzał się wokół stołu. Wysiłek i stres z ostatnich dni sprawiły, że tam, gdzie kiedyś wyraźnie widział lojalność, była biała plama. Nie potrafił powiedzieć, czy Tanya, Jim i Nick na tyle mu ufali, żeby uwierzyć w rzucone przez niego oskarżenie. Luka był już bezpowrotnie stracony. – Zdarzył się nam błąd. Czas się z tego otrząsnąć – powiedział Mitch, lekko zagryzając wargi. – Tylko od ciebie zależy, czy będziesz przewodził temu otrząsaniu się – stwierdził Chandler. Andrews milczał przez chwilę, a potem wziął Jenkinsa na stronę i zniżył głos do szeptu: – Nie chciałem ci o tym przypominać, sierżancie, ale pamiętaj, że to ja napiszę raport. Już raz pozwoliłeś Johnsonowi uciec, więc łatwo będzie uwierzyć, że przydarzyło ci się to po raz drugi. Chandler wziął głęboki oddech. – Kiedy stałeś się takim sukinsynem? – Po wypowiedzeniu tych słów, Chandler uświadomił sobie, że Mitch zawsze był sukinsynem. Egoizm charakteryzował go już, gdy był nastolatkiem. Odznaka

uwolniła szaleńca, który w nim drzemał. Przeformułował swoją wypowiedź: – Kiedy przestałeś liczyć się z innymi, dążąc do osiągnięcia własnych korzyści? Andrews nie zareagował wybuchem wściekłości. Nikły uśmieszek świadczył, że mógł nawet wziąć to za komplement. – Twoja kariera utknęła w ślepej uliczce, Chandler, a już na pewno utknie po tym, kiedy wyciekną szczegóły, jak ty i twój zespół mieliście mordercę i puściliście go dwa razy. Dlatego radziłbym ci wyjść i nakarmić czymś sępy, jeśli ty i oni chcecie zachować pracę po tym wszystkim. Jakby to wyglądało w sądzie, gdyby okazało się, że samotny ojciec Sarah i Jaspera nie ma żadnych dochodów? Chęć przywalenia pięścią w tę zadowoloną, świętoszkowatą gębę była przytłaczająca. Chandler zerknął na resztę swojego zespołu. Nie chciał, żeby tonęli razem z nim. Jim miał starszych rodziców, którym pomagał, Tanya trójkę dzieci. Nick dopiero zaczynał, a Luka… cóż, Luka sobie poradzi. Klon Mitcha przetrwa wszystko, niczym karaluch apokalipsę. Mitch miał rację: utrata pracy przemawiałaby na korzyść Teri. Przełknął gorzką pigułkę i wyszedł frontowymi drzwiami. Oślepiły go flesze aparatów, pytania reporterów usiłowały przebić się przez jego zbroję, zalało go światło reflektorów. Spróbował wziąć się jakoś w karby, uniósł do góry rękę. Pytania ucichły. Zrelacjonował bieżącą sytuację zgromadzonej hordzie. Powtórzył standardowy rysopis Gabriela i prosił, żeby osoby, które go zobaczą, dzwoniły na policję i nie zbliżały się do niego. Zakończył apelem o pozostanie w domach. Kiedy skończył, ponownie zasypano go gradem pytań. Jak niebezpieczny był Johnson? Czy to prawda, że początkowo mieli go pod kluczem i pozwolili mu uciec? Czy mógłby podać nazwiska sześciu ofiar? Czy jest ryzyko, że Gabriel zabije ponownie? Czy drugi podejrzany jest nadal w areszcie? Chandler odpowiedział na nie wszystkie. Od nadmiaru światła kręciło mu się w głowie. Podając oficjalną wersję, wyjaśnił nawet, jak Gabriel się uwolnił: błąd proceduralny, winę ponosił system, a nie konkretna osoba. Mówiąc, przypatrywał się tłumowi. Mimo próśb o rozejście się,

liczba gapiów najwyraźniej urosła. Przyglądał się twarzom, szukając ukrytego wśród nich Gabriela. Powrót do miasta byłby czymś wyjątkowo odważnym albo głupim, ale morderca udowodnił, że jest zarówno śmiały, jak i zdolny takich posunięć. Chandler szukał wzrokiem czapek i bród, prostego kamuflażu, jakim zbieg mógłby się posłużyć. Wypatrywał ogorzałych twarzy i mężczyzn określonego wzrostu. Nikt nie przypominał Gabriela, dlatego sierżant poprosił tylko zgromadzonych, żeby odjechali sprzed posterunku i nie wracali do rana, bo dezorganizowali pracę policji. Wrócił do biura, czując się jak kryminalista. Był teraz częścią zasłony dymnej. Nakłamał prasie. Nie miał czasu na rozpamiętywanie własnej nieuczciwości. Skupił się na złapaniu Gabriela i znalezieniu odpowiedzi na pytanie, które tłukło mu się po głowie. Dlaczego Johnsonowi tak bardzo zależało na zabiciu Heatha, że dobrowolnie dał się aresztować i czekał na niemal idealny moment do ataku? Może chodziło o coś, o co nie zapytał Barwella, bo o tym nie pomyślał. Przeszedł przez biuro w kierunku aresztu. Heath od razu podszedł do drzwi celi. – Bez adwokata z nikim nie rozmawiam. – Posłuchaj, Barwell… Heath. Moim zdaniem ty nie masz z tym nic wspólnego – powiedział. Nastąpiła chwila milczenia, zanim rozległa się odpowiedź. Głos zdradzał złość. – Trochę na to za późno. Ale skoro nie mam z tym nic wspólnego, to mogę już stąd wyjść? – Musimy trzymać cię w bezpiecznym miejscu, dopóki nie znajdziemy Gabriela. Uważam, że on nadal na ciebie poluje. Myślę, że dał się aresztować tylko po to, żeby być bliżej ciebie. – Ale dlaczego? – Aresztant pokręcił głową. – Nawet go nie znam. – Właśnie to próbuję ustalić. – Jeśli mnie stąd wypuścicie, nigdzie nie wyjadę. Albo możecie eskortować mnie przy wyjeździe z miasta. Kuloodpornym samochodem lub czymkolwiek. – Przykro mi, ale tego nie mogę zrobić. Tu jesteś bezpieczny.

– Jak cholera! Poza tą celą miałbym przynajmniej szansę ucieczki. Skoro twierdzisz, że on na mnie poluje, to wykonaliście świetną robotę, dopilnowując, żeby znalazł się na tyle blisko mnie, że prawie mu się udało. A potem pozwoliliście mu uciec. Dlatego wybacz, sierżancie, ale nie ufam waszym umiejętnościom. – Wiem, że jesteś zły, Barwell, ale mamy prawo cię tu trzymać, jeżeli wierzymy, że twoje życie jest w niebezpieczeństwie. – Co to za popierdolony system? – Taki, który być może uratuje ci życie. Przez wizjer w drzwiach Chandler zobaczył zmarszczone czoło podejrzanego. – Może. To pocieszające. Sierżant zauważył, że zadziorność Heatha złagodniała, bo jego próba wyjścia na wolność spaliła na panewce. Uciekł się teraz do podstępnego pytania: – Czy twoim zdaniem Gabriel wybrał cię celowo? Heath westchnął i wzruszył ramionami. – To mógł być każdy, kto łapał wtedy okazję. Znalazłem się w bardzo złym miejscu i o złym czasie. – I nie dawał żadnych sygnałów? Nic w ogóle? – Jakich sygnałów? – Że miał jakiś konkretny plan wobec ciebie? – Nie, mówiłem to już wiele razy, wszystko wydawało się w porządku. Nic poza normalną grzecznościową rozmową o wszystkim i o niczym… – Barwell przerwał i zapatrzył się na boczną ścianę. Znowu zmarszczył czoło. – Wydaje mi się, że naprawdę zaintrygowało go moje imię. Bardziej niż kogokolwiek. Moja mama uwielbiała Wichrowe wzgórza, dlatego dała mi na imię Heathcliff, co wydaje się okrucieństwem… ale sposób, w jaki on je wypowiadał mógł świadczyć, że poruszało w nim czułą strunę. Pamiętam, że zapytałem go, czy zna kogoś o imieniu Heath, ale pokręcił głową. Dlaczego? Kogoś mu przypominam? – Spróbujemy się tego dowiedzieć – powiedział Chandler.

38 ROK 2002 Dni ciągnęły się w nieskończoność, mozolne i upalne poszukiwania dobiegały końca. Oficjalnie nie uznawano Martina za zmarłego, ale jego los był przesądzony. Mijały trzy tygodnie i nieubłaganie zbliżało się Boże Narodzenie. Chandler miał idealny obraz tego, co się działo, widział jak najemnicy – nawet nastolatek z Murray River – inkasują gotówkę każdego ranka i pozorują wysiłek przez resztę dnia. Arthur dał się uwieść ich fantastycznym pomysłom, a potem wykresom i diagramom nakreślonym na dużych kartkach przez jasnowidzów i medium, zapewniających, że wiedzą, gdzie przebywa Martin. I oczywiście mogą mu powiedzieć, jeśli tylko Arthur im za to zapłaci i pomoże nakarmić spirytystyczne talenty istniejącą fizycznie mamoną. Nie dawniej niż tego ranka jeden z najemników, mężczyzna z Darwin, kojarzący się z szamanem, nazywany Blazzem, wysunął najświeższą teorię na temat tego, czego Martin szukał w lesie: miała to być ukryta jaskinia ze złotem, zakopanym tam przez jakiegoś człowieka wyjętego spod prawa na początku dziewiętnastego wieku. Chandler był tak rozdrażniony, że musiał poszukać Mitcha, żeby przemówił im do rozsądku. – Słyszałeś to? – Słyszałem – odpowiedział Mitch. Nie wydawał się tym zirytowany, co jeszcze bardziej zdenerwowało Chandlera. – Nie możemy na to pozwalać. – Jesteśmy tu po to, żeby zapewnić spokój, a nie weryfikować bzdury

głoszone przez tych dziwaków. To nie należy do naszych obowiązków. – Ja już sam nie wiem, co należy do moich obowiązków – przyznał Chandler. – Patrz na wszystko przez place i idź dalej. – Tak właśnie wyobrażasz sobie pracę policjanta? Siedzenie na tyłku i patrzenie, jak rodzina niszczy sama siebie? – Samorodki złota wielkości piłki futbolowej – powiedział Blazz najgłośniej, jak potrafił; bombastycznie i stanowczo. – Nie ma tu żadnej jaskini pełnej złota. – Chandler wszedł mu w słowo, nie mógł się powstrzymać. – Wiatr mi o tym powiedział – oświadczył Blazz z pełnym przekonaniem w głosie. – Wiatr? Gówno prawda. – To, że czegoś nie rozumiesz, posterunkowy, nie oznacza, że tego nie ma – odpowiedział Blazz. Jego kręconymi włosami poruszała bryza, ze skroni spływał mu pot. Chandler podszedł bliżej. – Rozumiem, że nie masz nic przeciwko okradaniu starszego pana z pieniędzy, ale nie wciskaj mu bredni. – To nie są brednie. Wiatr mi o tym powiedział. Wyczuwam takie rzeczy. – Jakoś nie wyczułeś Martina. – Jesteśmy blisko – wyszeptał Blazz. Blisko dołączenia do Martina, jeśli nie przestaniesz wygadywać tych bzdur, pomyślał Chandler. – Skup się na poszukiwaniach. Wystarczy już tego duchowego pieprzenia głupot. Blazz zaczął dyszeć i chrypieć, gadał w jakimś dziwnym języku, który brzmiał, jakby dostał ataku padaczki. Opluwał się i robił wrażenie, jakby miał zwymiotować. Chandler marzył o możliwości zadzwonienia po helikopter, który zabrałby Blazza. Ale ten nagle przestał i oznajmił: – Jesteś teraz przeklęty, posterunkowy. I pamiętaj, te góry są moimi przyjaciółmi, nie twoimi. – Czy to jest groźba? – Policjant zrobił krok do przodu. – To klątwa.

– Czy to oznacza…? Blazz uśmiechnął się. Chandler zrobił kolejny krok i miał szczerą ochotę choćby siłą wydrzeć prawdę z ust Blazza, kiedy ktoś chwycił go za ramię. To był Arthur. – Co robisz, Chandler? To proste pytanie zupełnie zbiło go z tropu. Co robił? – Ci ludzie chcą pomóc – powiedział Arthur. Policjant wpatrywał się w niego. Staruszek najwyraźniej nabrał się na te brednie. Może funkcja, jaką tu pełnił Chandler, zatarła się gdzieś w pyle i pomiędzy drzewami tego pustkowia, ale dobrze pamiętał główny cel swojej pracy: chronić obywateli. – Oni nie próbują pomóc. – Nadeszła pora, żeby Arthur poznał bolesną prawdę. – Są tu tylko dlatego, że chcą twoich pieniędzy. I stąd te wszystkie mamrotania o boskiej interwencji i znakach. Próbują cię oszukać. Powiedział to. Od razu poczuł się lżej, ziemia nie wysysała już z niego energii. W odpowiedzi zobaczył tylko zwykłe skinienie głową. Znowu się zdenerwował. – Wiem. Wierzę w Boga, ale nie jestem głupi. – Więc czemu na to pozwalasz? – Chandler zmarszczył brwi. – Jeśli jakaś para oczu, opłacona czy nie, potrafi znaleźć mojego syna, to oddam jej wszystko. Pieniądze, dom, nawet duszę. To wszystko nie ma dla mnie znaczenia. Nie bardzo wiedział, co na to odpowiedzieć. Mylił się co do starszego pana. Na ochotnika dołączył do poszukiwań, mając nadzieję, że ktoś z tej menażerii znajdzie Martina, jego syna. Chandler pomyślał o Teri i swoim nowo narodzonym dziecku. A gdyby to było ono? Nie chciał o tym myśleć. * Dla Chandlera to był punkt zwrotny. Pragnienie, by zostawić za sobą pustkowia i porzucić poszukiwania wygasło, bardzo się zbliżył do ojca

i syna, doświadczał ich bólu i przeżywał go z nimi. Arthur chudł każdego dnia, jakby oddawał część siebie dzikim ostępom w ofierze, chcąc odzyskać zaginionego syna. Z dnia na dzień jego wysoko sklepiona klatka piersiowa zapadała się, tubalny głos cichł i teraz ledwie było go słychać na tle odgłosów owadów w buszu. Szukał dobrego serca w ludziach, szukał nadziei w innych. Opowiadał o rodzinnym domu, o firmie rachunkowej, którą chciał przekazać Martinowi, ale Martin nie miał uzdolnień ani chęci do tego. Opowiadał o żonie. Bał się, że nigdy nie dojdzie do siebie na tyle, żeby być dobrą matką dla ich drugiego syna, właściwie odpuszczając go sobie, bo zawiodła przy pierworodnym. Dni spędzała zamknięta w hotelu na przeszukiwaniu witryn społecznościowych, skąd ściągała zdjęcia zaginionego syna. Były to słodko-gorzkie poszukiwania, odkrywała skarbnice zdjęć, których nigdy nie widzieli: Martin z kumplami i koleżankami, upity w trupa albo tańczący na przypadkowej domówce. To były obrazki ich syna w trakcie zabawy, szczęśliwego i zadowolonego, wędrującego i wspinającego się w otoczeniu wspaniałych przestrzeni pod gołym niebem. Fotografie z wypraw do buszu uderzały w ich najczulsze struny. Wiele nocy spędzili płacząc, dopóki sen ich nie ukoił, i znów wpadając w spiralę żałoby. Znając sytuację, Chandler robił, co mógł, by odwracać uwagę starszego pana od zaginionego syna. Tego dnia głównym tematem stały się ćwiczenia. Arthur oświadczył, że w życiu tyle się nie nachodził i żałował, że nie zadbał o zachowanie jako takiej kondycji fizycznej, bo szybciej penetrowałby większe połacie terenu. – Nie chodzi o szybkie pokonywanie odległości, ale o dokładne przyglądanie się wszystkiemu – powiedział Chandler. Podążał o krok za cieniem staruszka, który z kolei szedł tuż za młodszym synem. – Wspominałeś, że on uwielbiał spędzać czas na wolnym powietrzu. – Uwielbiał… uwielbia. Nigdy nie potrafiłem tego zrozumieć. Może nie jestem w stanie docenić piękna przyrody. Jak bardzo jest majestatyczna. Jakie to uczcie mieszkać pod gołym niebem. – To nie byłoby zbyt przyjemne – zapewnił go Chandler. – Za sąsiadów miałbyś tylko tysiące węży i miliony pająków. Słysząc to, chłopak odwrócił się, najwyraźniej zaintrygowany.

– Naprawdę? Spooooko – powiedział, przeciągając „o” przez dobre pięć sekund, zanim ojciec kazał mu patrzeć przed siebie, kiedy idzie. Arthur zwierzył się Chandlerowi ze swojego niepokoju, że młodszy syn nie powinien tego robić, nie w jego wieku… właściwie w żadnym wieku. Od urodzenia podziwiał Martina i robił co mógł, żeby zrozumieć, dlaczego brat przyszedł tu sam. I tu został. I nie chciał być odnaleziony. Arthur przyznał, że nie miał w tej sprawie młodszemu synowi nic do powiedzenia. Bo czy mógłby powiedzieć coś, co nie byłoby kłamstwem albo czymś równie bolesnym jak prawda? Chandler wstydził się, że nie może nic dać staruszkowi, nic poza zdławionymi słowami. Gnębiły go wyrzuty sumienia, bo czuł ulgę, że nie dotyczyło to jego własnej rodziny.

39 Po podzieleniu miasta na sektory, Mitch wysłał zespoły na poszukiwanie Johnsona, ale nie dlatego, że spodziewał się go odnaleźć, ale dlatego, że obecność policji na ulicach zwiększyłaby poczucie bezpieczeństwa mieszkańców. Rozkaz brzmiał, żeby zatrzymywać i przeszukiwać samochody z zachowaniem szczególnej ostrożności. „Macie wolną rękę przy aresztowaniu”, jak Andrews to ujął. Ludzie zostali pogrupowani w pary: Luka z Yohanem, Tanya z Jimem. Nick ponownie utknął przy biurku w dyżurce razem z załogą, której obecność była wymagana na posterunku, czyli Roperem, Flo, MacKenzie’em i Sunem. Chandler został bez partnera, wyszedł z posterunku tylnymi drzwiami. Niedawny zimny prysznic uświadomił mu, że powinien szybko zrobić coś dobrego w swoim rewirze. Chciał sprawdzić, co u rodziców. Kiedy szedł przez spalony słońcem, ale schludny ogród, jego telefon zawibrował. SMS od Teri. Napisała, że już jedzie. Zignorowała jego prośbę. Wcisnął klawisz połączenia, zanim w ogóle pomyślał, co robi. Odebrała natychmiast. – Teri, nie możesz tu przyjechać. – Miał świadomość, że go nie posłucha. Nigdy nie słuchała. – Nie masz nade mną władzy. – Nikt nigdy nie miał nad tobą władzy. Po prostu cię proszę… – Już jestem w drodze. – Policja stanowa cię nie przepuści. – No to załatw mi przejazd. – Nie chcę, żeby cię przepuścili. Prawdę mówiąc, kazałem im cię zatrzymać.

– I tak przyjadę. – Porozmawiaj z Mitchem. On powie ci to samo. – Może. – Była uparta. – Zapomniałeś, że znam te okolice. Pojadę bocznymi drogami. Nie możecie obstawić ich wszystkich. – Teri… Zaśmiała się krótko i wyzywająco. – Jedź bezpiecznie. Uważaj na siebie – powiedział zrezygnowany. Ale ona już się rozłączyła. Chandler wszedł do domu, świadomy faktu, że Teri wedrze się do miasta. Wszyscy jeszcze byli na nogach, nawet dzieci. – Z kim się kłóciłeś? – zapytała na wpół przytomna Sarah, wpatrzona w podłogę, obudzona, ale bardzo niezadowolona z tego faktu. Jasper nie był w stanie mówić, bo ziewanie uniemożliwiało mu komunikację ze światem. – Z nikim. To nic ważnego – odpowiedział. – Brzmiało inaczej – wtrącił się jego ojciec, cały czas na pozycji przy frontowym oknie. Strzelbę schował za sobą, żeby dzieci jej nie widziały. Chandler uznał, że nie musi im nic mówić. Przez lata stracił rachubę, ile razy Teri obiecywała przyjechać i nie zjawiała się. Albo co gorsze, zjawiała się ni stąd ni zowąd i stawiała wszystkich na baczność. Pięć lat wcześniej, na piąte urodziny Sarah złożyła jedną z takich niezapowiedzianych wizyt. Dzieciaki bardzo się tym podekscytowały. Miały nadzieję, że wróciła na dobre. Kiedy stwierdził, że powinna go uprzedzić, usłyszał, że ona może robić co chce. „To także moje dzieci”. Ale wtedy nie chciała dzieci. W każdym razie nie na stałe. Dorośli obecni na imprezie urodzinowej potraktowali ją bardzo ozięble, po czym Teri wymówiła się czymś i zostawiła Chandlera z rozhisteryzowanymi dziećmi. Robiło się późno, dzieci wróciły do łóżek. Opatulony kołdrą Jasper zasnął od razu, ale Sarah chciała znowu porozmawiać o zbliżającej się pierwszej spowiedzi. Chandler był zadowolony, bo mógł odwrócić uwagę od prowadzonej sprawy i jednocześnie rozproszyć obawy córki. Kiedy siedział na brzegu jej łóżka, opowiedziała mu

o przypowieściach, które ksiądz kazał im przeczytać: o Ablu i Kainie, kupcach w świątyni, synu marnotrawnym. Typowe lektury przed pierwszą spowiedzią. – Chcę się pozbyć moich grzechów. – Sarah stwierdziła niespodziewanie. – Kochanie, ty nie masz żadnych grzechów. – Mam – odpowiedziała rzeczowym tonem. – Zacznijmy od tego, że podkradam Jasperowi jedzenie w czasie obiadu albo ciastko z tacy, kiedy babcia je upiecze. Czasami jestem zła, że cię tu nie ma i przeklinam. – Naprawdę? Przekrzywiła głowę, jakby rozmawiała z kimś niedorozwiniętym. – Znam przekleństwa, tato. Chandler pokręcił głową. Domyślał się, że umiała przeklinać. – Nie o to mi chodziło. Naprawdę jesteś zła, kiedy mnie tu nie ma? Skinęła głową. – Jestem też zła, że mamy nie ma z nami – powiedziała, ale rozpogodziła się. Pokiwał głową i próbował zadać następne pytanie. Utknęło mu w gardle. Musiał je zadać, ale nie był pewny, czy chce poznać odpowiedź. – Skoro o tym mowa, chciałabyś mieszkać z mamą? – W Port Hedland? – Chyba tak. – Alternatywa, o której do tej pory nie pomyślał, zmroziła go. Mitch i Teri mieszkający w Wilbrook. Musiałby wtedy oglądać ich codziennie w roli rodziców jego dzieci. Zrobiło mu się niedobrze. – I ty też byś tam mieszkał? – zapytała. – Nie, bylibyście beze mnie. – Może jakbym pozbyła się grzechów i pomodliła, mógłbyś z nami… – To, że mama i ja nie jesteśmy już razem nie ma z wami nic wspólnego. – Uśmiechnął się blado. – Poza tym trzeba czegoś więcej niż kilka zdrowasiek, żebyśmy się zeszli. – Będę się o to modliła. – Proszę bardzo – powiedział, całując ją w czoło.

Po sprawdzeniu, czy ojciec nie wsunął gilz do strzelby, Chandler wyszedł. Nawet teraz, późną nocą, uporczywe gorąco biło od asfaltu rozgrzanego do białości w ciągu dnia, przez co przebywanie na dworze było mało przyjemne. Człowiek lepił się od potu. Jechał cichymi ulicami i poza nieoznakowanymi wozami policyjnymi nie spotkał nikogo. Światła wylewały się z okien domów, ale nikt w nich nie stał. Można było pomyśleć, że miasto się wyludniło. W trakcie niespiesznej jazdy myślał o przypowieściach zadanych córce do przeczytania. Przypowieściach o grzechu, za który trzeba zapłacić. O wybaczeniu i surowej sprawiedliwości. O Kainie zabijającym brata. Zastanawiał się, czy Gabriel i Heath mogli być braćmi? Pokręcił głową. To niemożliwe. Nie byli do siebie podobni ani z wyglądu, ani nawet z głosu. Musiało chodzić o coś innego. Kain i Abel… Te imiona coś mu mówiły. Przypomniał sobie, że widział je niedawno, zapisane. W gazecie? W aktach sprawy? Na jakiejś liście? Skręcając w Harvey Street, niemal stracił panowanie nad kierownicą. Widział je na liście… tej znalezionej w szopie. Wysilił pamięć, żeby oczami wyobraźni znowu ją zobaczyć. Przypomniał sobie niektóre z wypisanych imion. Byli tam Adam, Seth, Jared, Sheila. Wszystkie znane mu i dość popularne, ale dałby głowę, że jeszcze wcześniej widział je tak zgrupowane. Może brak snu mieszał mu w głowie, a może coś w tym było. Skręcił w Prince’s. Te imiona go prześladowały. Lista w jego głowie powiększała się: Adam, Seth, Jared, Sheila, Noe. Kain i Abel. Widział to wyraźnie. Widział już wcześniej te imiona. W książce. Tego był pewny. W książce o czerwonej okładce ze złotymi… Nagle wcisnął hamulec, dojeżdżając do skrzyżowania z Harper. Nie było żadnych samochodów, które mogłyby na niego zatrąbić. Przypomniał sobie.

40 Opony zahaczyły o krawężnik, gdy podjechał pod swój dom i wyskoczył z auta. Gabriel wspomniał, że religia była częścią jego wychowania. Powiedział nawet, że tym, co łączy nas wszystkich po narodzinach jest potrzeba posiadania rodziców i szukania otuchy w religii. W obu przypadkach się zawiódł. Ruszył na tyły domu, wszedł przez nigdy niezamykane kuchenne drzwi i poszedł do regału z książkami, stojącego w rogu między kuchnią i salonem. Czerwona okładka powinna wyróżniać się na tle kupowanych w antykwariatach bestsellerów, których nigdy nie przeczytał. Ale jej tam nie było. Spróbował znaleźć ją w pokoju Sarah. Zobaczył książkę na szafce nocnej przy łóżku w otoczeniu mnóstwa akcesoriów do telefonu komórkowego: etui, ochraniaczy wyświetlacza i splątanych kabli od słuchawek. Czerwona okładka. Twarda oprawa. Dla niektórych najważniejsza książka. Nie bardzo wiedząc od czego zacząć, otworzył książkę na stronie pięćdziesiątej piątej. Ta liczba pojawiła się w zeznaniach obu podejrzanych, Gabriela i Heatha. Był tam opis rozstąpienia się Morza Czerwonego. Głodnych wyznawców na pustyni. Manny spadającej z nieba. Czy to oznaczało cokolwiek? Zmusić morze do rozstąpienia się na rozkaz? Czy symbolizowało to pragnienie posiadania nieograniczonej władzy? Zabicie tylu osób mogło wywołać takie urojenie. A co z manną spadającą z nieba? Głodowanie na pustyni? Czy Gabriel zaprowadził tam swoich wyznawców? Usiłował nawrócić ich na religię albo kult, który stworzył? Czy zabił ich, kiedy odmówili?

A może głód na pustyni sprawił, że oszalał? Na ofiarach nie było śladu po kanibalizmie, nawet na najświeższych zwłokach, na których ciało jeszcze nie do końca zgniło. Ale nie można było tego wykluczyć. Nadal jednak wszystko sprowadzało się wyłącznie do domysłów. Nie miał nic, co zbliżyłoby go do prawdy. Zwrócił uwagę na numery rozdziałów umieszczone z boku i zaczął przeglądać strona po stronie w poszukiwaniu rozdziałów oznaczonych jako pięćdziesiąte piąte. Znalazł tylko dwa. Pierwszy był z Księgi Psalmów. Lament z powodu otoczenia przez zdrajców i nieprzyjaciół. Nieprzyjaciele nie zostali wymienieni z imienia, ale to mogło być dowodem na silną paranoję. Ale Gabriel nie wydawał się paranoikiem nawet przez chwilę. Był zbyt wyrachowany. Drugi pochodził z Księgi Izajasza: zaproszenie dla spragnionych. Opowiadał o łasce i potędze Boga, i kończył się przejściem od życia do śmierci. Czy to Gabriel miał na myśli? Przeprowadzał tych ludzi z piekła na ziemi na stronę Boga? To było możliwe, ale może zbyt daleko idące i nadal mało precyzyjne. Rozdział kończył się mocnymi słowami: „znak wieczysty, niezniszczalny!”[1]. Czy to było oświadczenie? Że Gabriel będzie trwał wiecznie. Dzięki złej sławie seryjnego mordercy? Będzie się o nim rozmawiało i analizowało jego dokonania przez kolejne lata? Szansa na życie wieczne. Przeszedł do kuchni i szukając inspiracji, przejrzał leżące na stole notatki dotyczące tej sprawy. Nie znalazł nic, co nadawałoby się do sądu, ale nabrał przekonania, że Biblia była ważna. Jeden z tych rozdziałów zawierał klucz, oba były zbyt złowróżbne, nie przez przypadek. Pomyślał, że może kiedy zagłębi się w szczegóły, wpadnie na trop. Ponownie przeczytał wszystko. Przyczyny śmierci, dane podejrzanych, ich życiorysy, listę rzeczy znalezionych w szopie, listę pobranych materiałów dowodowych, w tym: krwi, włosów, tkanin i innych ważnych śladów. Przejrzał zeznania Johnsona i Barwella, listę imion, notkę ze słowami „nazwani na Początku”. Nadal niczego nie rozumiał, z niczym mu się to nie kojarzyło. Nawet jeśli doszedłby do jakichś wniosków, zapomniałby o wszystkim, bo przed oknem przemknął cień. Gałka przy drzwiach

frontowych obróciła się powoli i zatrzymała po kilku centymetrach, drzwi były zamknięte. Ktoś próbował dostać się do jego domu. Gabriel wrócił. Chandler wymknął się z kuchni i pobiegł do tylnych drzwi. Wyślizgnął się na zewnątrz i cicho zamknął je za sobą. Za rogiem domu usłyszał zbliżającego się intruza. Przykucnął po drugiej stronie ścieżki i przywarł do ceglanej ściany szopy. Było to idealne miejsce do obserwacji i… ataku, gdyby zaszła taka potrzeba. Słyszał szybkie kroki na nierównej ścieżce. Gabriel mógł znaleźć otwarte kuchenne drzwi, ale Chandler nie miał zamiaru pozwolić mu wejść do środka. Planował, że w odpowiedniej chwili wyskoczy i powali go na ziemię. Wysunął pistolet z kabury. Nie chciał go używać, ale musiał założyć, że Gabriel jest uzbrojony. Była to jednak ostateczność. Ciemna postać znalazła się w świetle żarówki na ganku. – Teri? Szok w jego głosie ją wystraszył, skoczyła do przodu, wpadła na moskitierę, odbiła się od niej i niemal wylądowała w jego ramionach. Szybko odzyskała równowagę. Minęły prawie trzy lata, ale jej uroda nadal robiła na nim piorunujące wrażenie. Skóra Greczynki w kolorze karmelu i dwa ciemne pieprzyki na policzkach podkreślały jej atrakcyjność. Twarz miała taką, jaką zapamiętał, świeżą i niepospolitą, jak kwitnące drzewo wiśni wiosną. Prześliczna twarz w pełnym rozkwicie, narażona na nagłe zmiany nastrojów, jak zmiany pór roku. Sądząc po wyrazie jej twarzy, była wczesna wiosna w pochmurny dzień, tyle że pogoda mogła się zmienić diametralnie w każdej chwili. – Co ty robisz w tych pierdolonych krzakach?! – warknęła. Wiek nie utemperował jej języka. – Co ty tu robisz, do kurwy nędzy?! – odkrzyknął. – Niewiele brakowało, żebym cię zastrzelił! Choć miała tylko metr sześćdziesiąt na obcasach, jej donośny głos wypełnił całe podwórze: – Skończyło mi się paliwo w toyocie. Kilka kilometrów przejechałam stopem. Próbowałam się dodzwonić… – urwała.

Chandler domyślił się, że bezskutecznie usiłowała skontaktować się z Mitchem. – Gliniarze zatrzymywali mnie po drodze kilka razy. Czy ja wyglądam na seryjnego mordercę? – powiedziała z nikłym uśmiechem i podeszła do tylnych drzwi. – Chcę zobaczyć dzieci. – Nie ma ich tutaj. Są u moich rodziców. – Co? – zapytała. – Chcesz mi powiedzieć, że po okolicy grasuje seryjny morderca, a ty ich nie pilnujesz? Właśnie przez takie gówna odeszłam od ciebie, Chandler. Usiłujesz ratować obcych, a swoich najbliższych wystawiasz na ryzyko. – Nie muszę tego robić w tej chwili. Dzieci są bezpieczne. – Będą bezpieczne. – Zostaw je w spokoju, Teri. – Nie. Zbyt długo przyglądałam się tylko i nic nie robiłam. Jeśli mi ich nie oddasz, złożę sprawę w sądzie. – Nie są zakładnikami, Teri. A to nie są negocjacje. Nie możesz ich zmusić. – Nie, to nie są negocjacje. Decyzja należy do nich. A to wszystko… – powiedziała, machając ręką w powietrzu – …to rodzaj gówna, od którego chcę je trzymać z daleka. – Taki rodzaj gówna nie zdarza się tu codziennie. – Zostawianie ich z twoimi starymi? – Posłała mu złośliwy uśmieszek. – Nie. – Chandler pokręcił głową. – Sytuacja, kiedy seryjny… podejrzany o morderstwa grasuje po mieście. – Jednak słyszałam, że one bez przerwy są u Petera i tej wariatki, Caroline. Udał, że nie słyszy obraźliwych słów pod adresem swojej matki. – I na nic lepszego nie mogą w tym momencie liczyć, ponieważ gadam tu teraz z tobą. – Jeśli coś im się stanie, to będzie twoja wina, bo pozwoliłeś uciec temu zabójcy. Chandler posłał jej piorunujące spojrzenie. Tę fałszywą informację mogła uzyskać tylko od swojego chłopaka. Nawet teraz Mitch sprzedałby go bez mrugnięcia okiem. – To korzyść z posiadania wtyczki – mówiła, lekko się uśmiechając

i dotykając palcem nosa, który zawsze był trochę za duży w stosunku do jej wyrazistej twarzy. – Za co zapewne jest ci bardzo wdzięczny – powiedział, mijając ją i wchodząc do domu. Chciał jedynie zabrać stamtąd notatki i wyjść. Kiedy pakował notes i zapisane luźne kartki do plecaka, Teri rozglądała się po domu. – Trochę tu brudno. Dwoje rodziców lepiej zadba o dzieci, nie sądzisz? Ja i Mitch. Nic nie odpowiedział. Miał większy kłopot na głowie. Wrzucił plecak do samochodu. Teri podeszła do drzwiczek dla pasażera, ale Chandler ich nie otworzył. – Co robisz? – zapytał. – Jadę z tobą. – To sprawa policji. Możesz się przejść. To niedaleko. Wiedział, że to infantylne, ale ta odpowiedź sprawiła mu radość. – Mówiłeś, zdaje się, że morderca kręci się po okolicy? – powiedziała, cofając się. Wyglądała na samotną i bezbronną. Radość zamieniła się w złość. Znowu go miała. Nie mógł pozwolić, żeby matka jego dzieci szwendała się po ciemnych ulicach, kiedy Gabriel mógł być w pobliżu. Otworzył zamek i pchnięciem uchylił drzwiczki. – Wsiadaj. Ale nic nie mów. Teri niczego mu nie obiecała i wślizgnęła się do środka. Kiedy jechali do domu rodziców, mówiła o tym, że to gówniane miasto w ogóle się nie zmieniło, gestykulowała żywiołowo ze złości i frustracji, że znowu musiała tu przyjechać – to był prymitywny, instynktowny sposób sprawiania, że wydawała się większa. Oczy jej błyszczały, obnażała zęby gotowe do kąsania. Zostawił ją u rodziców, czym naraził się obu stronom. Jak zawsze Teri nie potrafiła cicho mówić, obudziła dzieci, które przybiegły, żeby się przytulić. Chandler słuchał, jak Teri obiecuje im, że będzie je chroniła. Kiedy Jasper zapytał przed czym, odpowiedziała, że przed łaskotkowym potworem i ganiała go po kuchni. Rodzice wpatrywali się w syna, oczekując wyjaśnień. Ojciec nawet nie próbował ukryć strzelby. A Chandler stwierdził tylko, że musi już iść.

1 Biblia Tysiąclecia, Księga Izajasza, Rozdział 55, werset 13.

41 Mimo wielokrotnie ponawianej prośby o rozejście się, reporterzy pozostawali przed komisariatem, cały czas usiłując dostać się do środka niczym na wpół żywe zombie. Mitch wrócił i dyrygował teraz całą orkiestrą, sprawdzał tropy wskazywane telefonicznie przez jego ludzi i mieszkańców miasta. Dysponował większą władzą niż Chandler miał kiedykolwiek. Zmusił nawet Lukę i Nicka do wydajnej pracy. Chandler wszedł do gabinetu. – Mitch? Andrews aż się skrzywił, słysząc taką poufałość, ale powstrzymał się od komentarza. – Muszę z tobą porozmawiać. – Chandler kontynuował. Mitch chwycił jakieś dokumenty ze sterty leżącej na biurku i udawał, że je czyta. – Mam teorię dotyczącą ofiar – powiedział, wcale tym nie zrażony. Andrews przekręcił kartkę, w ogóle tym niezainteresowany. – Imiona ofiar: wszystkie łączą się w jakiś sposób z Biblią. On kieruje się czymś, co jest związane z religią – mówił Chandler. – Wspominał wcześniej coś o tym, że sprawiono mu zawód w dzieciństwie, albo w kontekście jego rodziców, albo religii. Przez chwilę Mitch nadal udawał, że czyta, zanim w końcu pogodził się z obecnością Chandlera; pomachał mu plikiem meldunków przed nosem. – Zapomnij o swoich teoriach, sierżancie, i najpierw przejrzyj to. – Masz od tego ludzi – odpowiedział Chandler. – Do których i ty należysz. – Siedzę co najwyżej na ławce rezerwowych. – Zdusił śmiech. – Na

której ty mnie posadziłeś. A tak przy okazji, może chciałbyś wiedzieć, że Teri przyjechała do miasta. Skończyło się jej paliwo w toyocie i dotarła do mnie stopem. Powiedziała, że próbowała skontaktować się ze swoim chłopakiem. Chandler zostawił Mitcha z nieprzeczytanymi meldunkami, poszedł do aresztu i usiadł przed celą Heatha w nadziei, że uda mu się coś potwierdzić u ofiary. – Barwell? Żadnej reakcji. Wyglądało na to, że nikt nie chce z nim rozmawiać. – Czy Gabriel zrobił na tobie wrażenie religijnego człowieka? Nadal brak odpowiedzi. – Wróć myślami do chwili, kiedy cię złapał. Czy powiedział coś, co byłoby niezwykłe? Zupełnie bez związku. Może się modlił? Odmawiał modlitwę na głos? Przeżegnał się? Wspominał o Bogu lub coś w tym rodzaju? – Co więcej mogę powiedzieć? – Usłyszał zmęczony głos. – To właśnie chciałbym wiedzieć. Nastąpiło długie milczenie. Heath zakasłał sucho. Zachrypnięty głos rozległ się ponownie: – Wspominał coś o Bogu. Ale nie pamiętam dokładnie. – Proszę, Barwell… Heath. To by bardzo pomogło. Przez otwór w drzwiach dało się słyszeć westchnienie pełne frustracji. – Pamiętam, że mówił o ziemi tutaj, że jest tak sucha, bo Bóg o niej zapomniał. Jakby był zły z tego powodu. Ale mówił też, że jest piękna. Bo wygląda tak jak na początku, podobnie jak wszystko, co na niej jest. – Na początku? – Aha. Ta fraza pojawiła się ponownie: na początku. Na początku czego? Na początku jego szału zabijania? Czy było to coś, co czuł, że musi zrobić? Albo podobał mu się tylko początek tego procesu? Chwytanie i poznawanie ofiar. A zabijanie było tylko koniecznością, która nawet nie sprawiała mu przyjemności. – Czy mówił coś jeszcze o początku? Heath znowu westchnął.

– Chodzi o jego dzieciństwo, tak? Biorąc pod uwagę, co robił, powiedziałbym, że nie było dobre, chyba się ze mną zgodzisz, sierżancie? Heath zamilkł. Chandler natrafił na kolejną ślepą uliczkę. – Ale rzeczywiście wspomniał o jakimś miejscu, powiedział, że to był początek. Ożywienie w głosie Heatha sprawiło, że Chandler aż podskoczył. – Jakie miejsce? – zapytał z nową energią. – Nie wiem. – Głos Barwella stał się znowu cichy, chwila olśnienia szybko zniknęła. – Postaraj się – powiedział Chandler. – Staram się – odpowiedział ze złością. Był podenerwowany. Jenkins się wycofał. W areszcie zapadła cisza. Czuł narastające napięcie i zastanawiał się, czy znowu podążał drogą prowadzącą donikąd. – Singleton – powiedział Heath. – Singleton? – Tak. – Głos był drżący, niewyraźny. – Powtórzył to słowo kilka razy w samochodzie. Myślałem wtedy, że wspominał jakieś miejsce, które odwiedził albo mówił o farmie, gdzie czekała dobra praca, ale przyznaję, że było to trochę jakby bez związku. I zawsze wypowiadał to słowo z pasją. To była jedyna rzecz, która go poruszała. – I powiedział, że to był początek? – Tak, przynajmniej tak mi się wydaje. – A mówił może, czym jest to Singleton? – Nie wiem. Miejscem, farmą, osobą… I zanim zapytasz, nie wiem o jaki początek chodzi. Chandler również tego nie wiedział. Ale to już było coś. * Wykorzystując komputer Tanyi, szukał słowa Singleton. Wyniki okazały się liczne i różnorodne: wzorzec projektowy, whiskey, kilku sławnych ludzi o tym nazwisku i sporo linków odsyłających go do

mediów społecznościowych i portali randkowych kojarzących singli. Po usunięciu linków do portali i sławnych ludzi, zostały mu miasto w Nowej Południowej Walii, kilka miast w Anglii i Stanach Zjednoczonych plus ogromna liczba australijskich przedmieść, budynków i instytutów. Choć miasto znajdowało się na drugim końcu kraju, na północ od Sydney i leżało nad rzeką Hunter w Nowej Południowej Walii, postanowił się nim zainteresować, ale to nazwa przedmieścia przylegającego do Perth przyciągnęła jego uwagę. Gabriel pochodził z Perth, a w każdym razie jego akcent na to wskazywał. Na zdjęciu przedmieścia wyglądały na niewielki obszar upstrzony podupadłymi bungalowami, domami i kilkoma sklepami, znajdującymi się na skraju cywilizacji. Taka bardziej zielona wersja Wilbrook. Jedyną znajdującą się tam instytucją, która miała stronę internetową był sierociniec. Kliknął na link do niego. Strona okazała się profesjonalnie wykonana, a zdjęcia siedziby były dalekie od tego, co Chandler sobie wyobrażał. Budynek był niewielki, niemal staroświecki i wyglądał jak żywcem przeniesiony z książek Sarah o Harrym Potterze. Odniósł wrażenie, że wygląd strony i kąt pod którym robiono zdjęcia miały zamaskować niedoskonałości. Kiedy zadzwonił późnym wieczorem do działu IT komendy głównej w Perth, został połączony z dyżurującą policjantką. Poprosił ją o przesłanie informacji dotyczących wychowanków sierocińca z ostatnich trzydziestu lat. Dziesięć minut później do jego skrzynki mejlowej trafił folder, którego komputer nie chciał otworzyć, jakby zawierał tajemnicę, której wyjawienie groziło bolesną śmiercią. Druga próba była skuteczniejsza. Wyszukiwał Gabriela Johnsona wśród nazwisk na listach. Wynik był zerowy. Spróbował z Heathem Barwellem. I znowu pudło. Poszukiwanie Setha dało kilka wyników, ale kompletnie od czapy. Nie mając pomysłu, został z tysiącami akt osobowych wraz ze zdjęciami. Szykowała się na długa noc. Pierwsze pół godziny nie przyniosło żadnych rezultatów, nie znalazł na fotografiach twarzy, która przypominałaby tę wyrytą w jego pamięci, twarz Gabriela. Żadna też nie wydała się podobna do

tego, jak młody Gabriel mógł wyglądać. Po godzinie wpatrywania się w monitor, zaczęły boleć go oczy. Szukał bardziej pobieżne, nie przestawał jednak klikać. I wtedy pomyślał o innym kryterium wyszukiwania. Musiał znaleźć jakiś związek z początkiem, z religią, z czymś, co sprawiło, że Gabriel stał się tym, kim był. Chandler miał przeczucie, że to dobry trop. * Już od godziny sprawdzał inne możliwości, kiedy zdjęcie Gabriela pojawiło się na ekranie. Prawdę mówiąc, tak bardzo zaskoczyło to Chandlera, że przerzucił jeszcze kilka następnych fotografii sierot, zanim do niego wrócił. Zdjęcie definitywnie przedstawiało Gabriela, jego młodszą wersję, z włosami ogolonymi prawie do gołej skóry, co uwydatniało wymizerowanie twarzy. Wyglądał bardziej jak chłopiec ocalały z obozu koncentracyjnego niż wychowanek domu dziecka, ale to na pewno był on. David Gabriel Taylor. Serce waliło Chandlerowi jak młotem, gdy czytał dołączone do fotografii akta. Okazjonalne moczenie łóżka i emocjonalne, graniczące z przemocą wybuchy, ale nic, co wykraczałoby poza charakterystykę wystraszonego chłopca. Niefortunnie dla Chandlera zapisy kończyły się równie nagle, jak nagle się pojawiły. Gabriel został już po sześciu miesiącach umieszczony u rodziny zastępczej. Nazwisko i adres jego nowych rodziców ktoś nabazgrał na marginesie. Diana i Geoffrey Wilsonowie z Glendon, znajdującego się na przedmieściach Perth. Zadzwonił. Ktoś odebrał już po kilku sygnałach. – Czy to pan Geoffrey Wilson? – zapytał. – To ja i nikt inny. Spodziewając się poirytowania człowieka wyrwanego ze snu, był zaskoczony, słysząc miły, niski i lekko zachrypnięty głos. – Mówi sierżant Chandler Jenkins z posterunku policji w Wilbrook. Chciałbym… – Sierżant Jenkins skąd? – przerwał mu Wilson. – Z Wilbrook, na północ od Pilbary.

– A co pan tam robi? – zapytał Wilson, zanim przeformułował pytanie: – To znaczy z jakiego powodu pan do mnie dzwoni? O tej porze? – Mam kilka pytań dotyczących Davida Gabriela… – Znam Gabriela. – Zachrypnięty głos ponownie wszedł mu w słowo, ale nie był już miły. – No właśnie, mam kilka… – Ja… my nie chcemy mieć z nim nic wspólnego, sierżancie. Chandler się zaciekawił. Usłyszał szelest w słuchawce, jakby ktoś miał zamiar ją odłożyć. Natychmiast zaczął mówić: – Proszę, panie Wilson, tylko kilka pytań. Nie chce pan nawet zapytać, dlaczego dzwonię? – Chandler miał nadzieję, że ciekawość weźmie górę i zatrzyma rozmówcę na linii. – Nie – odpowiedział Geoffrey stanowczym tonem. – My… moja żona i ja chcieliśmy nauczyć go odróżniać dobro od zła, ale spotkaliśmy się tylko ze skrajną niewdzięcznością. – Dobro od zła? W sensie religijnym? – Tak, w sensie religijnym, sierżancie. – Głos nadal był spokojny, choć natarczywy. – Jesteście państwo religijni, prawda? – Tak. I jesteśmy z tego dumni – odpowiedział, jakby w pytaniu sierżanta była zawarta jakaś insynuacja. – Próbowaliśmy dobrze go wychować, w prawy sposób, zwłaszcza po tym, co spotkało jego rodzinę. – A co spot…? – Wypadek samochodowy, sierżancie. Straszne przeżycie dla chłopca w wieku, kiedy dzieci są bardzo wrażliwe, ale wierzyliśmy, że otrząśnie się z tego. Chcieliśmy przekonać go, że mimo tego, co Bóg na niego zesłał, Pan jest dobry i go poprowadzi, jeśli będzie żałował za grzechy i będzie posłuszny Jego słowom. Kierunek, w którym zmierzała ta rozmowa sprawił, że włosy zjeżyły się Chandlerowi na karku. – I jak usiłowali państwo tego dokonać? Raptem rozmowny i szczery Wilson zamknął się w sobie. Chandlerowi pozostały domysły: lekcje, obowiązki domowe,

prawienie morałów lub coś gorszego. Coś na tyle niepokojącego, że zmieniło sierotę w mordercę. Zdecydował się postępować bardzo ostrożnie. – A kiedy David… Gabriel odszedł od państwa? – Jak skończył osiemnaście lat. – W głosie zabrzmiała opryskliwość i chęć zakończenia tej rozmowy. – I nie wrócił od tamtej pory. Nie chcemy, żeby wracał. Zmienił nasz dom w gniazdo grzechu, sierżancie, w gniazdo grzechu. Zupełnie jak w Sodomie i Gomorze, ladacznice opanowały nasz dom, paradowały nagusieńkie jak Ewa w raju. Musieliśmy z żoną szorować podłogi i myć meble. W słuchawce ponownie zaszeleściło, a Chandler miał wrażenie, że usłyszał płacz. Zabrzmiał kobiecy głos. Diany. – Zdenerwował pan mojego męża, sierżancie. Chcemy po prostu zapomnieć o tym chłopaku. O tym diable wcielonym! – powiedziała ze złością. I rozłączyła się. Chandler odchylił się na krześle i porządkował w głowie to, czego się dowiedział. Z miejsca, skąd nie prowadził żaden trop, nagle znalazł się na szerokiej alei, którą powinien podążyć. Wiedział na pewno, że do czegoś doszło w tamtym domu. Para zastępczych rodziców usiłowała zaszczepić swoją wiarę wrażliwemu nastolatkowi, co doprowadziło do jakiegoś zdarzenia lub serii wydarzeń, przez które Gabriel zaatakował.

42 Mając pewną teorię i zarys jakichś dowodów, Chandler ponownie zasadził się na Mitcha. I prawie się udało. Ale przeszkodził mu telefon. Jeden z setek telefonów z informacją o poszukiwanym mężczyźnie. Tym razem dzwoniący okazał się kimś wyjątkowym: był to Gabriel we własnej osobie. Siedzący przy biurku w dyżurce Nick gorączkowo wymachiwał rękami, żeby przyciągnąć uwagę Chandlera. Zakrył mikrofon dłonią i wyszeptał: – To on. Na posterunku w jednej chwili zapadła cisza. Wszyscy wiedzieli, kogo miał na myśli młody posterunkowy. Podobnie, jak Mitch, który wypadł z gabinetu jak burza i zażądał, żeby przełączyć telefon bezpośrednio do niego. Policjanci skupili się wokół stołu konferencyjnego, który był w dawnym gabinecie Chandlera. Andrews stanął przy telefonie i spiorunował ich wzrokiem, każdego po kolei. – Wszyscy milczą. To ja będę rozmawiał – powiedział, uderzając się wskazującym palcem w pierś, żeby nikt nie miał wątpliwości. Dioda na aparacie telefonicznym błysnęła. To było to. Mitch przełączył na tryb głośnomówiący i nacisnął guzik. – Panie John… Gabriel od razu wszedł mu w słowo. – Dzwonię, żeby wam powiedzieć, że zmieniłem cel. – Zmienił pan z czego? – Mitch szybko odzyskał rezon. – Zamiast pięćdziesiąt pięć, będzie dziewięćdziesiąt.

Nastąpiła chwila ciszy, czekali na więcej informacji o tym, kogo, co, kiedy albo dlaczego, ale nic więcej nie usłyszeli. Wiadomość była równie niejasna, jak wyraz twarzy osób przy stole. – Panie Johnson. – Inspektor przerwał milczenie. – Muszę pana prosić, żeby zgłosił się pan na posterunek. Nie jest jeszcze za późno. – Już się zgłaszałem, inspektorze. Dwa razy – przypomniał – Teraz mam sprawę do załatwienia. Skoro macie zamiar uniemożliwić mi zabranie Heatha, jest mnóstwo innych osób wartych zachodu. – W jego głosie usłyszeli pewność siebie, jakby wierzył w to, co mówi. – Czy ta pańska gra ma coś wspólnego z Biblią? – zapytał Mitch. Chandler był zdziwiony wahaniem Mitcha. Zamiast oznajmić to jako fakt, wolał zadać pytanie jak speszony uczeń, który boi się, że zostanie wyśmiany. – Z Biblią? To bardzo mglista teoria, inspektorze. Wyłapując, że Mitch traci przewagę w tej rozmowie, Chandler się w nią włączył: – A może ma coś wspólnego z twoimi rodzicami? Albo zastępczymi rodzicami, Dianą i Geoffreyem? Andrews spojrzał na niego wymownie, ale nic nie powiedział. Milczał też morderca po drugiej stronie linii. – Panie Johnson? – zapytał inspektor, nadal nie odrywając wzroku od Chandlera. W głośniku panowała cisza. Gabriel musiał się rozłączyć. Flo przerwała ciszę. – Co miał na myśli, mówiąc, że będzie dziewięćdziesiąt zamiast pięćdziesiąt pięć. To pytanie skierowała do szefa. Andrews poruszał ustami, jakby chciał coś powiedzieć, ale milczał. – Czy to oznacza, że zaszlachtował albo dopiero zaszlachtuje gdzieś mnóstwo ludzi? – zapytała Tanya. – Kolejne trzydzieści pięć osób – doprecyzował Luka. Liczba wypowiedziana na głos wydawała się ogromna. Ponieważ Mitch nie wydał żadnych rozkazów, Chandler kuł żelazo póki gorące. – Nick, mamy jakieś zgłoszenia dotyczące strzelaniny albo zakłócania spokoju?

– Nic takiego – odpowiedział posterunkowy. – W porządku. Może zaczaił się w którejś z odległych farm, blisko miejsca, gdzie ostatnio go widzieliśmy. – Chandler podzielił się swoimi przemyśleniami. – Niewykluczone – odezwała się Tanya. – Ale nigdzie nie ma aż trzydziestu pięciu osób… Wątpię, czy w ogóle trzydzieści pięć osób mieszka blisko siebie w tamtej okolicy. Starsza posterunkowa miała rację. Żeby zamordować trzydzieści pięć osób, Gabriel musiałby jechać w kilka miejsc, i to szybko. – Czy to blef? – Sierżant zapytał wszystkich obecnych. – Niby dlaczego? – rzucił Mitch, odzyskując głos. – Żebyśmy kręcili się w kółko, jak kurczak z odciętą głową. – Zabił sześć osób, sierżancie. I to nie był blef. Dlatego trzeba założyć, że mówi prawdę. W biurze ponownie zapadła cisza. – Jakieś pomysły? – zapytał Jenkins. – Boltonowie i Eastowie mieszkają blisko siebie! – krzyknął Nick z dyżurki. – To jakieś dziesięć osób. – Jak się doda Cartych, to będzie szesnaście. – Tanya włączyła się do rozmowy. – Jeśli liczymy razem z psami. – A co z miejscowymi barami? Ośrodkiem zdrowia? – zasugerowała Flo. – Z ośrodkiem zdrowia? – warknął Mitch. – Anne Tuttle powiedziała mi, że wielebny zastanawia się nad zwołaniem wiernych w kościele na modlitwę o północy – dodała Tanya, pomijając pytanie. – Ilu? – zapytał Chandler. Tanya wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Trzydzieścioro albo czterdzieścioro nie byłoby czymś wyjątkowym, jeśli naprawdę wystraszyli się tego, co się dzieje. – Warto tam zajrzeć? – zapytała Flo. – Trzeba sprawdzić wszystko – odpowiedział Mitch. – Nie możemy nie zareagować na tę groźbę. – Co, jeśli to tylko odwrócenie uwagi, żeby się nas stąd pozbyć, tak aby mógł znowu spróbować zabić Heatha? – zapytał Chandler. Myślał

o tłumie ludzi przed posterunkiem i wyobrażał sobie Gabriela ukrytego wśród nich, czekającego aż komenda się wyludni. – Musimy sprawdzić zagrożenia, sierżancie. – Musimy też chronić naszego aresztanta. – I będziemy go chronić. Gabriel nie ma szans, do cholery, żeby się tu dostać. * Naszkicowano plan. Pierwszy przystanek to sala modlitewna kościoła, potem miejscowe bary, a później farmy Cartych, Eastów i Boltonów. Następnie zaś wyznaczono kolejne farmy z mnóstwem ludzi w niewielkiej odległości od siebie: Toady’ego Cooka, Izzy’ego Cheelie’ego, Starego Ma Reislinga, Minceya Amaranga z rodzinami. Chandler zadzwonił do wielebnego Uptona, obudził go. Dawno już minęła godzina dziewiąta, o której wielebny zwykle kładł się spać. Choć poirytowany, potwierdził, że rzeczywiście był pomysł, żeby zebrać się o północy na modlitwę, ale większość zdecydowała, że będzie bezpieczniej, jeśli zostaną w domach. Nic się nie działo w kościele i nic się tam nie odbędzie bez jego aprobaty. Trzy załogi wysłano do lokalnych barów, a inspektor zadzwonił na farmy. Roxanne Carty odebrała po drugim sygnale, zła, bo oderwał ją od oglądania ulubionego programu w telewizji. Izzy Cheelie warknął do telefonu, że na jego farmie nie ma żadnych nieproszonych gości. W pozostałych miejscach nikt nie odbierał. Można było założyć, że telefony się popsuły, co często się zdarzało, ale cisza była niepokojąca. Mitch wysłał radiowozy, żeby sprawdzić, co się dzieje u ludzi, którzy nie odebrali telefonów. Po drodze funkcjonariusze mieli zajrzeć do kościoła, tak na wszelki wypadek. Chandler wziął na stronę Tanyę i Lukę. – Chcę, żeby wasza dwójka tu została. Na wypadek gdyby przyszedł po Heatha. – Nie chcę – odpowiedział Luka. – Musimy zachować… – zaczął Chandler.

– Posterunkowy, dlaczego jeszcze nie wyjechaliście? – przerwał mu Mitch, wychodząc z gabinetu i trąc kciukiem opuszki palców. Zawsze to robił, gdy był zaniepokojony. – Chcę, żeby Luka tu został – powiedział Chandler. – Jako ochrona. – A ja chcę, żeby był tam – odpowiedział Mitch. – Jako wzmocnienie sił. – A ja chcę być tam – wtrącił Luka, przesuwając się w stronę drzwi. Jenkins wpatrywał się w swojego młodszego kolegę, błagającego wzrokiem, by nie trzymać go na komisariacie jak dziecka, które ma szlaban na wychodzenie z domu. – Idź – powiedział z westchnieniem. Luce nie trzeba było dwa razy powtarzać. Wybiegł, żeby dołączyć do Flo. Chandler obrócił się do Tanyi. – Zostanę – powiedziała i z przekonaniem skinęła głową. – Nie ma powodu do niepokoju, będziesz miała towarzystwo, Tanyu – odezwał się Mitch. – Roper zostaje z tobą – dodał, wskazując wielkiego mężczyznę wyglądającego trochę nieporadnie przy biurku. Chandler czuł się okropnie, zostawiając Tanyę, i po raz kolejny Nicka, samych. Mdliło go na myśl, że prawdopodobnie szukają wiatru w polu, idąc na rękę Gabrielowi i zostawiając posterunek prawie bez ochrony przed atakiem. Wiedział też, że musi wyjść, poprowadzić przeszukania na farmach, żeby ci bardziej nerwowi mieszkańcy miasta trochę się uspokoili. Nikt nie został jeszcze zabity, a jemu rozpaczliwie zależało na tym, żeby ten stan rzeczy nie uległ zmianie.

43 Chandler jechał z Sunem i MacKenzie’em polną, zaniedbaną i zdradziecką po zmroku drogą, prowadzącą do farmy Briana Easta. Kiedy znaleźli się przy bramie, zgasił światła i łagodnie zatrzymał samochód. Jasno było tylko w jednym oknie parterowego budynku, w kuchni albo salonie. Reszta sześciopokojowego domu, w którym wraz z rodzicami mieszkała czwórka dzieci poniżej dwunastego roku życia, pogrążona była w złowróżbnej ciemności. Wysiadł z samochodu i zatarł ręce, żeby złagodzić zdenerwowanie. Dwaj policjanci w czarnych garniturach dołączyli do niego, wyłaniając się z ciemności. Choć ubiorem mieli budzić zaufanie, w tym miejscu, gdzie dominował pył i zapuszczone zabudowania gospodarcze, ich wygląd wydawał się podejrzany. – Trzymajcie się blisko mnie – powiedział Chandler. – Nie wyjmujcie broni. Tu są dzieci. Weszli na teren zagrody, uważając na doły i płoty ukryte w mroku. Chandler prawie by się przewrócił, zanim dotarli do kurnika, gdzie powitało ich nerwowe gdakanie obudzonych kur. – Obejdźcie dom. – Sierżant wyszeptał polecenia kolegom. – Sprawdźcie okna, ale nie przystawiajcie twarzy do szyb, bo możecie wystraszyć dzieciaki. Jeśli zobaczycie coś podejrzanego, spotkamy się w tym miejscu i postanowimy co dalej. W porządku? Wyraz twarzy Suna był jak zawsze pozbawiony emocji, MacKenzie zgodził się w jego imieniu i skinął głową, zanim odeszli. Rozdzielili się przy zbiorniku paliwa i zniknęli mu z oczu. Kiedy Jenkins został sam, podszedł do okna kuchennego i dzięki niewielkiej poświacie z salonu, zorientował się, że pomieszczenie było

puste, jak zawsze zabałaganione, z talerzami w zlewie i okruchami zaśmiecającymi stół. Nie zobaczył niczego niezwykłego. Szedł wzdłuż zrujnowanej drewnianej ściany, aż dotarł do okna salonu. Przez chwilę nie miał odwagi tam zajrzeć, ale zebrał się w sobie i zerknął do środka z nadzieją, że zobaczy odprężoną rodzinę przed telewizorem. I nie rozczarował się. Brian East siedział rozwalony w fotelu i walczył o miejsce dla stóp na szezlongu, zajmowanym przez żonę i dwójkę najstarszych dzieci, skąpanych w niebieskiej poświacie. Odetchnął z ulgą. U Eastów wszystko było w porządku. Ich widok całych i zdrowych, potwierdził tylko, że najprawdopodobniej Gabriel wrobił policję w szukanie wiatru w polu. Jenkins postanowił nie niepokoić rodziny. Nagle Diane East spojrzała na męża, który zerwał się z fotela, przewracając puszkę z piwem na dywan. Musieli coś usłyszeć. Chandler wiedział, co to było. Obrócił się w chwili, gdy Brian robił zamach, żeby uderzyć tajemniczą postać w czerni, majaczącą przy ganku. – Brian, Brian, to ja! – krzyknął. East opuścił pięść i zmrużył oczy w ciemności. – Kto ja? – warknął niewyraźnym głosem. – Sierżant Jenkins – powiedział Chandler, trzymając się w bezpiecznej odległości od byłego pięściarza amatora. Dopiero teraz zauważył, że Sun i MacKenzie celują do gospodarza z pistoletów. – A co ty, kurwa, tu robisz? – zapytał Brian. Choć Chandler czuł, że napiął się jak struna, ogarnęła go ulga. Ze strony Briana Easta było to uprzejme, niemal powściągliwe pytanie. Machnął ręką do ludzi Mitcha, żeby opuścili broń, ale żaden z nich tego nie zrobił. – Schowajcie broń – nalegał sierżant i czekał aż obaj, z ociąganiem, wykonali jego polecenie. W tej chwili Diane, wystawiła głowę przez drzwi, trzymając wokół siebie całą czwórkę potomstwa. – Kto to jest? – zapytała. – Wracajcie do domu – polecił mąż. Jego rodzina ani drgnęła. Brian stanął przodem do Chandlera, uniósł krzaczaste brwi

i milcząco pytał, dlaczego policjant się tu zjawił. – Musieliśmy coś sprawdzić – odpowiedział Chandler. – Sprawdzić co? – Myśleliśmy, że ktoś tu jest. – I? – Brian rozejrzał się w ciemności. – Nic. Możesz wracać do domu i cieszyć się wieczorem. Na twarzy Easta pojawiła się zmarszczka wskazująca, że ta odpowiedź go nie satysfakcjonuje. Zmrużył oczy, jakby podejrzewał, że policja coś kombinuje. – Nie łaźcie mi tutaj i nie grzebcie nigdzie – rzucił. – Bo co byśmy znaleźli? – Sun odezwał się w końcu, niespodziewanie przejęty. – Nic – odburknął Brian. – Nie będziemy nigdzie grzebać – zapewnił go Chandler. Bo i nie było powodu, skoro wiedzieli, że Gabriela tu nie ma. – Brian, chodź do domu! – zawołała Diane. Ale ten zdążył się zaciekawić. – Kim są ci dwaj? – zapytał, wskazując głową Suna i MacKenzie’ego. – Pomagają nam – odpowiedział Jenkins i na tym skończył wyjaśnienia. – No to mają farta, że jeszcze nikt nie skopał im tyłków – powiedział, wycofując się w stronę drzwi. Chandler patrzył, jak mężczyzna wchodzi do domu i dopiero wtedy obrócił się do ludzi Mitcha. – Po co wyciągaliście broń? – Wziął zamach do ciosu – powiedział Sun, niezrażony tonem nagany w głosie Chandlera. – Węszyliście po jego podwórzu ciemną nocą. Macie szczęście, że on nie ma broni. – Skoro tak, to on też miał szczęście – odpowiedział Sun lodowato. * U Minceya poszło im o niebo łatwiej. Mężczyzna stał na ganku

i przywitał się z nimi, zadowolony z tak późnej wizyty policji. Zaprosił ich na piwo, mimo że sam nie tykał alkoholu od kiedy opuściła go pierwsza żona. Odpowiadał na wszystkie pytania. Był w dobrym humorze. Tego wieczoru nie widział nic niezwykłego, poza tym, że jego najmłodszy syn, Wayne, próbował wyjść przez kuchenne okno za namową brata. Nie widział żadnych samochodów, rowerów, prawdę mówiąc, nikogo nie widział aż do przyjazdu Chandlera i jego kompanów. Skończyli wizytę. Jenkins zadzwonił do Nicka po najświeższe informacje dotyczące wyników poszukiwań prowadzonych przez inne zespoły. Wszędzie było to samo, na farmach, w barach, w kościele. Panował spokój. Po Gabrielu nie było śladu. * Cała załoga spotkała się na komisariacie. Andrews szlifował podłogę, chodząc nerwowo w tę i z powrotem. – Chcę, żebyście sprawdzili wszystkie pozostałe farmy, na wypadek, gdyby ktoś był trzymany jako zakładnik albo zgodził się przenocować zbiega. – To potrwa co najmniej do rana – ostrzegł go Chandler. – Wiem. – Jak mamy to zrobić, inspektorze? – zapytał Luka. Chandlera irytowała jego gotowość do podlizywania się. Wystarczyło kilka dni i Mitch kompletnie go przekabacił na swoją stronę. – Jak zawsze – odpowiedział Mitch. – Zacznijcie od początku. Zacznijcie od początku. I znowu to. Kolejne odniesienie do notki z szopy: „nazwani na Początku”. Kiedy Andrews przystąpił do wygłaszania motywującej przemowy i zachęcał do podwojenia wysiłków, Chandler przypomniał sobie, co Gabriel powiedział przez telefon: oświadczył, że będzie dziewięćdziesiąt ofiar. To była szokująca przechwałka, prawdopodobnie obliczona na wywołanie u nich paniki i porzucenie

posterunku, zostawienie Heatha bez obstawy. Jednak sposób, w jaki Gabriel dobierał słowa, sprawił, że Chandler pomyślał, iż morderca miał przygotowany dokładny plan, jak to przeprowadzić. Ale przecież zabicia trzydziestu pięciu osób nie dałoby się precyzyjnie zaplanować, więc może wymieniając liczbę dziewięćdziesiąt, właśnie ją miał na myśli. Zamierza zabić dziewięćdziesiąt; to nie była suma zabójstw tylko liczba. – Gabriel stwierdził, że zabije dziewięćdziesiąt. – Chandler powiedział to na głos, przerywając Mitchowi, który właśnie się rozkręcił. – Wiemy o tym, sierżancie. I chcemy temu zapobiec – rzucił Andrews, bardziej zmęczony niż zły. – Nie. Powiedział, że zabije dziewięćdziesiąt. Jako numer. Heath mówił, że morderca zapowiedział, że będzie pięćdziesiątym piątym. Zinterpretowaliśmy to, jakby Heath miał być pięćdziesiątą piątą ofiarą, a co jeśli był po prostu numerem pięćdziesiąt pięć? – Co masz na myśli? – W Mitchu narastała frustracja. – Skoro zabił pięćdziesiąt pięć osób, to dlaczego znaleźliśmy sześć grobów, a na liście dało się odczytać tylko osiem imion? A może te imiona mają największe znaczenie, może imię Heatha znajdowało się na tej liście? – Jakiej liście? – zapytał Andrews zniecierpliwiony. – Tej z chaty? – Tak. Albo jakiejś innej. – To nie jest zbyt pomocne, sierżancie. Wróćcie, jak już coś będziecie mieli… Chandler mówił dalej, niezrażony: – Wspomniał, że Gabriel powiedział: „Zostali nazwani na początku”. Ale na początku czego? – Już wiem do czego dążycie, sierżancie – warknął Mitch. – Do zakończenia kariery. Zignorował inspektora i popatrzył na resztę. – To może być początek jakiejś książki – zasugerowała Tanya. – Jakiej książki? Popatrzyli na niego zdezorientowani. Niektórzy funkcjonariusze podawali w wątpliwość teorię Chandlera albo jego kondycję

psychiczną. I wtedy go olśniło. – Genesis. Początek Biblii. Lista imion. Obrócił się do Tanyi, która zdążyła już wyciągnąć z szuflady biurka oprawioną na czarno Biblię, sfatygowany egzemplarz, ale ciągle kompletny. Otworzyła ją na początku, na Genesis. Na pierwszych dwóch stronach była lista imion. – Jak brzmi pięćdziesiąte piąte? – zapytał. Liczyła je. Funkcjonariusze skupili się wokół stołu, patrzyli na Chandlera, ignorując polecenia Mitcha. – Jak brzmi? – dopytywał Chandler zniecierpliwiony. – Daj mi… – Tanya kręciła głową, gdy odliczała ostatnie. Spojrzała na swojego szefa. – To Heth albo inaczej Chet. Chandler popatrzył na Mitcha. W chwili, gdy usłyszał to imię, inspektor wszystko zrozumiał. Jego usta ponownie stały się granatowe. Wymienił imiona, będące na liście znalezionej w chacie. – Adam, Set, Ewa. Tanya omiotła wzrokiem stronę w książce. Nieznośne czekanie. – Wszystkie tu są, w różnej formie. – Jared, Sheila, Noe. Znowu skinęła głową. – A numer dziewięćdziesiąty? – zapytał Chandler. – Poczekaj – rzuciła Tanya i liczyła głośno. W końcu znalazła odpowiedź. – To Saraj – powiedziała, akcentując „j”. – Mamy kogoś takiego w mieście?! – zawołał Mitch, zwracając się do Jenkinsa i jego zespołu. Tanya i Luka pokręcili głowami. – Żadnych dzieci o dziwnych imionach? – dodał z nadzieją w głosie. Chandler nic nie powiedział. Wziął Biblię od Tanyi. – Tu jest… – zaczął. Przypomniał sobie to, czego się nauczył na lekcjach religii wiele lat wcześniej. Przerzucił kilka stron i znalazł to. Dreszcz przeszedł mu po plecach, gdy zmuszał się do wypowiedzenia słów: – Sar-aj została przemianowana na Sarę albo Sarah, gdy zaczęła nosić w łonie Izaaka.

44 Chandler bez słowa jak burza wypadł z posterunku, prawie nie słysząc Mitcha wyszczekującego polecenie. Chciał dostać listę wszystkich Saraj, Sar i Sarah w mieście i okolicach. Jenkins przedarł się przez tłum reporterów, wskoczył do radiowozu i ruszył z piskiem opon. Skręcając w Beaumont, zadzwonił na komórkę matki. Nie było powodu do niepokoju, przekonywał sam siebie. Kolejne szukanie wiatru w polu. Ten pomylony bydlak zmuszał ich do kręcenia się w kółko, ale tym razem wziął na muszkę Chandlera. Telefon dzwonił. Wraz z każdym nieodebranym sygnałem wpadał w coraz większą panikę. Wjechał na Prince’s, a przednie koła prawie utknęły w rozgrzanym asfalcie. Gdzie ona, do cholery, była? Telefon został odebrany po dziesiątym sygnale. – Mama? – zapytał, czując ulgę. – Czy u was…? – Spróbuj jeszcze raz – powiedział Gabriel, jego cichy głos zdradzał złośliwą satysfakcję. Chandler niemal wjechał w latarnię i usiłował odzyskać kontrolę nad samochodem. – Gabriel? – Dokładnie. – Co zrobiłeś? – Nic – odpowiedział niewinnym tonem. – Lepiej będzie dla ciebie, jeśli ich nie skrzywdzisz – ostrzegł go Jenkins, dociskając pedał gazu i przyspieszając. Drzewa, samochody, jego życie przemykały mu przed oczami.

– Są bezpieczni. – Niczego nie rób. – Ty też niczego nie rób – powiedział Gabriel. – I nawet nie myśl o informowaniu Mitcha czy innych gliniarzy. – Nie rób im krzywdy – prosił Chandler i pędził już po Mellon’s. Droga przed nim stała się niewyraźna. Potrafił myśleć tylko o domu rodziców i o tym, co się tam mogło dziać. Zamrugał, żeby odpędzić od siebie złe myśli. – Możesz nie zdążyć – powiedział Gabriel. Groźba użycia przemocy sprawiła, że wnętrze samochodu aż wrzało. – Chcę z nimi porozmawiać – rzucił. Dom rodziców nadal znajdował się dość daleko, a ulice były zbyt ciemne i skręcały pod takimi kątami, że nie mógł jechać szybciej. – Będziesz mógł z nimi znowu porozmawiać, jeśli zrobisz to, co ci powiem. – Ani się waż… – zaczął, z trudem panując nad gniewem. Opony zapiszczały, gdy skręcał w Greensand. – Czego chcesz? – Zamiany. – Jako to… zamiany? – Wymiany, sierżancie – powiedział Gabriel. – Heath za twoją córkę. Za Sarah. Chandler potrzebował chwili, by zrozumieć. Sarah za Heatha? Miał wymienić mężczyznę z aresztu na swoją córkę? To było niemożliwe. Gabriel mówił dalej: – Z zasady nie lubię zabijać dzieci, chyba że jest to absolutnie konieczne. Oczywiście prawdą jest, że jako katoliczka urodziła się z grzechem, ale nie mogę tego wykorzystać przeciwko niej, zanim nie dostałaby szansy odkupienia win. Chandler nie potrafił na to odpowiedzieć i milczał. Tak go to oszołomiło, że wjechał na chodnik i skosił tablicę z napisem „Na sprzedaż”, a ta rozleciała się na kawałki. – Nadal tam jesteś, sierżancie? – zapytał Gabriel, pławiąc się w posiadanej władzy. – Ja…

– To przecież prosta decyzja. Prawda? – stwierdził Gabriel. – Ludzie pochowani na wzgórzu nic dla ciebie nie znaczyli, podobnie jak ten krzykacz Heath, człowiek zupełnie dla ciebie obcy. Jesteś rodzinnym facetem, policjantem, a nie psychoterapeutą, prawda? Mimo zdezorientowania Chandler zrozumiał, że musi zatrzymać Gabriela przy telefonie. Potrzebował jeszcze kilku minut. – Pospiesz się, sierżancie. Podejmij decyzję. – Potrzebuję czasu. – Na co? – W cichym szyderczym głosie pojawiło się napięcie. – To łatwy wybór. Twoje dzieci, twoja krew, w zamian za człowieka, którego nie znasz. Człowieka, którego, jestem tego pewien, nawet nie lubisz. W tym przypadku Gabriel miał rację. Mimo stuprocentowej świadomości, że Heath był niewinny, aresztant nie miał w sobie nic, co ocieplałoby jego wizerunek w oczach Chandlera, nic, co wskazywałoby, że jest dobrym człowiekiem, kimś wartym ocalenia. Ale czy Chandler mógł go osądzać? W dalszym ciągu grał na zwłokę. – Potrzebuję czasu. – Żeby zdecydować o czymś tak oczywistym? Nic dziwnego, że nie możesz mnie złapać. – Nie. Potrzebuję czasu, żeby go wyciągnąć. Chandler był już na Howe Street. Jeszcze minuta i Gabriel znajdzie się w jego zasięgu. Odstrzeli mu głowę, jeśli zajdzie taka potrzeba. – Masz godzinę. – Nie, zaczekaj… – A jeśli zobaczę jakąkolwiek policję – Gabriel kontynuował – w tym stanową albo twojego byłego partnera, zabiję od razu ich wszystkich. Widzisz, Chandler, Bóg, policja, a nawet niewinni ludzie, nie są w stanie udaremnić zamiarów Diabła. – Chcę mieć pewność, że nic im nie jest. – Nie ma sprawy. Kiedy tylko dasz mi to, o co proszę. I pamiętaj: masz być sam. Powiem ci, gdzie. Wiem, że znasz dobrze tutejsze lasy. Sierżant znalazł się na Crowe Street i pędził w kierunku lampy na ganku, która była teraz dla niego jak latarnia morska. – Co masz na myśli?

Ale Gabriel już się rozłączył.

45 Tak mocno uderzył w krawężnik, że niewiele brakowało, by wyleciał przez przednią szybę. Kiedy wysiadł z radiowozu i wyciągnął pistolet, słyszał bez przerwy słowa Gabriela. Groźba i komentarze, słowa i frazy przekazywane niczym ich prywatne żarty, które zdaniem Gabriela Chandler powinien zrozumieć. Jakby znał Gabriela albo Gabriel jego. Przenikliwe uwagi, że Chandler nie przejmuje się ofiarami i będzie żył dalej, kiedy sprawa zostanie już zamknięta. Jesteś rodzinnym facetem, policjantem, a nie psychoterapeutą, prawda? Wiedział, że Mitch był kiedyś partnerem Chandlera. Skąd? Podsłuchał na posterunku? A może to było aż tak oczywiste? A może po prostu wiedział? Nie mógł być kimś, kogo wcześniej aresztowali. Chandler znał już datę urodzenia Gabriela z kartoteki z sierocińca. Był za młody, żeby mieli z nim do czynienia, kiedy jeszcze byli partnerami. Możliwe, że Gabriel skłamał podczas przesłuchania w kwestii swojego wieku, podając się za równolatka ofiary, tak aby jego historia lepiej pokrywała się z wersją Heatha. Możliwe, że Mitch jakoś mu zaszkodził w Perth. Ale dlaczego miałby wciągać w to teraz jego rodzinę i odgrywać się na Chandlerze, skoro żywił urazę wyłącznie do Mitcha? Dotarł do frontowego okna i zajrzał do środka. Światło było włączone, ale ojca nie było na warcie. Pokój okazał się pusty, telewizor był wyłączony, nikt nie siedział przy pianinie w rogu. Wszystko wyglądało normalnie. Obudziła się w nim nadzieja, że Gabriela w ogóle tu nie było, a rozmowa telefoniczna i cała reszta to tylko chory wygłup obłąkanego sukinsyna. Chęć zemsty. Ale nadzieja

łatwo zanika i strach owładnął całym jestestwem Chandlera. Otworzył frontowe drzwi i wślizgnął się do środka. Salon był pusty. Jego ciężkie kroki po drewnianej podłodze roznosiły się echem. Rozpaczliwie chciał zobaczyć dzieci, sprawdzić, że żyją, ale zmusił się, by ich nie wołać, bo uprzedziłby tym Gabriela o swojej obecności. Trzymając broń przed sobą, Chandler podkradł się do progu kuchni. Najczarniejsze myśli zapełniały mu wyobraźnię, wizje krwi i agonii, potwornych scen. Nadal nigdzie nie dostrzegał śladów walki, żadnych plam krwi, nie słyszał jęków kogoś śmiertelnie rannego. A może nikogo tu nie było? Czy powinien potraktować to jako dobry znak, czy nie? Głęboko odetchnął i wychylił się zza rogu. Celował w jakiś kształt na środku podłogi, przywiązany do uchwytów szafek i szamoczący się, by odzyskać wolność. To była Teri, zakneblowana, jej stopy ślizgały się po posadzce, nie znajdując oparcia. Była przerażona, a on usiłował wyczytać z wyrazu jej twarzy, czy ostrzegała go przed zagrożeniem. Spojrzała gwałtownie w prawą stronę. Chandler podążył tam wzrokiem. W dalekim kącie kuchni, dwie kolejne postaci leżały na podłodze. Jego rodzice, związani razem. Ojciec krwawił z rany na głowie. Podbiegł do nich. – Nic wam nie jest? – zapytał. Mama skinęła głową. Ojciec jęknął z bólu. Szybko zerkając ponad ramieniem, spytał: – Czy on nadal tu jest? Mama pokręciła głową. Chandler rozwiązał ich. Matka sama wyciągnęła sobie knebel z ust. – Zabrał je – powiedziała, z trudem łapiąc powietrze. Mimo że spodziewał się tego, nie osłabiło to siły ciosu. Nagle stracił czucie w rękach i nogach, jakby cała krew z nich odpłynęła. – Oboje? Dokąd? – Nie wiem – powiedziała matka i zaniosła się płaczem. – Jak dawno temu? – Pół godziny. Zabrał ze sobą mój telefon. Ojciec próbował go powstrzymać…

Chandler wyjął knebel z ust ojca. – Przepraszam, synu – powiedział, zamykając z bólu oczy. – Czy zrobił jakąś krzywdę… – Nie mógł dokończyć tego zdania. – Nie, po prostu zabrał je ze sobą. Ostrzegł nas… ostrzegł ciebie… żeby nic nie mówić policji. Za plecami usłyszał mamrotanie. Wrócił do Teri i rozwiązał ją. Jej twarz stała się lustrzanym odbiciem jego twarzy: wyrażała nieskończony niepokój. Choć spodziewał się wybuchu wściekłości z jej strony, Teri otoczyła go ramionami i mocno się przytuliła. Tak blisko siebie byli po raz pierwszy od lat, zjednoczeni strachem. * Zawiózł ich do domu przyjaciół kilka ulic dalej. Ojciec niechętnie rozstał się ze strzelbą, ale nie mogli wzbudzać podejrzeń. Mamę i Teri musiał przekonać, żeby nie zaczęły biegać po ulicach w poszukiwaniu Sarah i Jaspera. Tym razem, kiedy wpadł na posterunek, reporterzy rozstąpili się przed nim bez słowa. Spodziewał się, że zastanie tam typową krzątaninę, ale komisariat był prawie pusty. Twarz Nicka przykutego do biurka w dyżurce i ignorującego dzwonek telefonu, rozjaśniła się. – Sierżant! Chandler skinął mu głową i przyłożył palec do ust. – Gdzie są wszyscy? Nick kliknął myszką. – U Pete’a Stenzla. Tom DeVrai zadzwonił i poinformował o włączonych światłach w szopie Starego Pete’a i dochodzącym stamtąd krzyku. Myślą, że coś tam ukrywa. – I pewnie tak jest – odpowiedział Chandler. – Ale to nie Gabriel. – Skąd pan wie? – Nick wyglądał na zdezorientowanego. Chandler milczał przez chwilę. Nie było potrzeby wyjawiania prawdy. – Tylko się domyślam. Pete pewnie trzyma tam kradziony

samochód albo nawet dwa. Krzyki to pewnie szlifierka przy pracy. Nick z zapałem pokiwał głową. – Pytał, gdzie zniknąłeś, sierżancie. – Mitch? – Aha. – I co mu powiedziałeś? – Że sprawdzasz, co u rodziny. Chandler klepnął blat biurka, żeby potwierdzić, że była to dobra odpowiedź. – Miał zamiar wysłać radiowóz, żeby zorientować się, co u Sarah i ciebie, szefie. – Nick dopowiedział. – Wszystko u nich w porządku. Nie ma sensu niepokoić dzieci. Śpią. – Miał nadzieję, że powiedział to przekonująco. Zmienił temat. – A kto pilnuje aresztanta? – Oni. – Nick wskazał Ropera i Flo zajętych bębnieniem w klawiatury komputerów. Z tą dwójką powinno się udać, pomyślał Chandler. – Aresztant w porządku? – zapytał, podnosząc głos, tak, żeby słyszeli. – Narzeka jak zawsze – odpowiedział mu Roper, nie odrywając wzroku od klawiatury. – Uważa, że powinna go pilnować większa liczba funkcjonariuszy – dodała Flo, skupiona na monitorze. – Sam siebie nazywa teraz VIP-em – dodał Nick. – Mówi, że musimy go chronić za wszelką cenę. – Dlatego trzeba go przenieść – skwitował Chandler. Flo oderwała wzrok od monitora, na jej twarzy odmalowała się podejrzliwość. – Nic nie wiemy o takim rozkazie, sierżancie – powiedziała. Nawet nie próbowała ukryć braku zaufania do niego. – Twój szef wydał takie polecenie – odpowiedział i utkwił wzrok w nich obojgu. Starał się emanować autorytetem. – Gdzie mamy go przenieść? – zapytał Roper, wstając od biurka. Już sam jego rozmiar robił wrażenie, ale lekkie drżenie wskazywało, że jeszcze nie do końca wydobrzał po ataku Gabriela. Gdyby doszło

między nimi do walki na pięści, Chandler stawiłby mu czoło, przynajmniej miałby szansę pół na pół. – A on nie jest tu bezpieczny, sierżancie? – zapytał Nick. Mówił trochę wyższym głosem niż zwykle. Jeśli ktokolwiek miał się zorientować, że Chandler nie zachowywał się normalnie, to właśnie jego najmłodszy współpracownik. – Wierzymy, że Heath przestał być celem – powiedział Chandler, podchodząc do wiszącej na ścianie szafki, w której były klucze do aresztu. – Ale nie jesteśmy zadowoleni z faktu, że Gabriel wie, gdzie go trzymamy. Może zmienić zdanie w każdej chwili. Imię Heatha nadal jest na jego liście. Flo pokiwała powoli głową. – Muszę zadzwonić do inspektora, żeby to potwierdzić. Chandler milczał przez chwilę, starając się znaleźć jakąś wymówkę, żeby tego nie robiła. Nic nie przyszło mu do głowy. – Śmiało – powiedział. Prócz zaryzykowania, że Mitch będzie poza zasięgiem na farmie Stenzla nie pozostawało mu nic innego. Licząc na to, z niepodważalną pewnością siebie realizował dalszą część planu. Wziął klucze z szafki i ruszył w stronę aresztu. Jak do tej pory miał przewagę. To w końcu nadal był jego posterunek. * Heath chodził nerwowo po celi, a jego pyzata, rumiana twarz wydawała się bardziej spocona niż zwykle i wręcz błyszczała. Starając się utrzymać nerwy na wodzy i przewidzieć pytania, jakie więzień może mu zadać, Chandler otworzył celę. – Dorwaliście go? – zapytał Barwell. Sierżant pokręcił głową. Heath zaklął i rozejrzał się dookoła, chciał znaleźć w celi coś, co mógłby kopnąć. – Ale nie masz się czym przejmować – powiedział Chandler. – Jak mam się nie przejmować? – warknął Barwell, bo już dawno przestał wierzyć w zapewnienia policji. – Nie chcecie mnie wypuścić, dopóki go nie złapiecie, albo do chwili, kiedy on mnie dopadnie.

Jenkins zagryzł wargi. Żeby zrobić, co zamierzał, musiał uspokoić Heatha. – Skupił się na nowym celu – powiedział głosem równie beznamiętnym jak głos Flo. – Tak? – Barwell zatrzymał się gwałtownie, nagle zainteresowany. – Tak. – Czy to prawda? Chandler skinął głową. – Więc. Dzięki. Kurwa. Za to! – powiedział, promieniejąc i posłał sierżantowi uśmiech, na który on nie odpowiedział. Nawet gdyby Chandler nie był pewny swojego planu, ostatnie zdanie Heatha na pewno przeważyłoby szalę. – Niech teraz pocierpi jakiś inny gnojek. Jenkins potrzebował kilku sekund na stłumienie złości. – No to mogę stąd wyjść? – spytał Heath. – Nie. – Jak to nie? – wybuchnął Heath. – Nie chcemy ryzykować, to może być kolejny blef ze strony Gabriela. Możemy cię ukryć w wygodniejszym miejscu. W hotelu. Na koszt policji. – To była jego karta przetargowa: wygoda i jedzenie po dwóch nocach w pustej celi. Więzień zareagował na tę propozycję mieszanymi uczuciami. Oferta Chandlera to nie była jeszcze zupełna wolność, ale… – Wszędzie lepiej niż w tej wstrętnej norze – podjął decyzję. Jenkins wyprowadził Heatha z celi do biura. Roper i Flo wisieli na telefonach. Usiłowali skontaktować się z szefem. – Dodzwoniliście się do niego? – zapytał Chandler. – Nie, ale… – odpowiedziała Flo. – Jadę z tobą, sierżancie. – Roper szedł w ich kierunku, lekko utykając. Sierżant pokręcił głową. – Nie. Tylko ja i wasz szef będziemy wiedzieli, gdzie go przenosimy. – Skinął głową Heathowi, jakby chciał dodatkowo go uspokoić. Marzył tylko, żeby wyjść z posterunku. Z każdą sekundą pobytu tutaj zwiększało się ryzyko, że Flo połączy się z Mitchem. – Dodatkowa ochrona – powiedział Roper.

– Wątpię, żeby Mitch chciał stracić cennego członka zespołu na rzecz niańczenia tego faceta. – Hej! – zaprotestował Heath. – Wiesz, co mam na myśli – rzucił Chandler. – Nie powinieneś przewozić go sam – stwierdził Roper. – Pracujemy w parach. – W normalnych warunkach, zgadzam się z tobą – odpowiedział. – Ale, jak wspomniałem, to musi być zachowane w tajemnicy. O to właśnie w tym chodzi. – Spojrzał na Flo. Na głowie miała zestaw słuchawkowy i klikała w klawisze, nadal próbując połączyć się z szefem. – Ten facet ma rację – odezwał się Heath, wskazując na Ropera. – Nie chcę znaleźć się sam na zewnątrz. Jenkins zastanawiał się, jakie ma możliwości. Sytuacja wymykała się spod kontroli. – W porządku – powiedział, wskazując na Ropera. – Możesz ze mną jechać. Roper zerknął na Flo i ruszył przez pokój w kierunku sierżanta. Chandler podszedł do wyjścia stanowczym krokiem i modlił się w duchu, żeby wcześniejszy atak Gabriela rzeczywiście osłabił wielkiego gliniarza. Odczekał aż Roper go minie, wyjął kajdanki zza pasa i zatrzasnął je na nadgarstku Ropera. W ułamku sekundy, jakiego zbir Mitcha potrzebował na reakcję, Chandler skuł nadgarstek Heatha. Roper i Heath byli teraz nierozłączni. – Co jest, do cholery? – zapytał Barwell. Był równie zdezorientowany, jak Roper, ale szybko im to minęło, kiedy Chandler wyciągnął broń i z zimną krwią uderzył policjanta w skroń i tak już poobijanej głowy. Roper osunął się na ziemię, ciągnąc za sobą skutego więźnia. Jenkins obrócił się do Flo. Przenosiła wzrok z niego na leżącego kolegę i przycisnęła ręce do słuchawek. Czyżby Mitch się zgłosił? Kiedy Chandler się do niej zbliżał, wyciągnęła pistolet. Jednym wymachem ręki wytrącił go jej z dłoni, posyłając na drugi koniec pokoju. Mimo jej atletycznej sylwetki, chwycił ją ramieniem za szyję i pociągnął w kierunku aresztu niczym zbuntowanego więźnia. Już po

kilku sekundach, choć żywiołowo się opierała, wrzucił ją do celi Barwella. Drzwi trzasnęły, kiedy padała na podłogę, przeklinając go w żywy kamień. Po powrocie do biura przekonał się, że Nick wstał zza biurka i przerażony tkwił nad Heathem i nieprzytomnym Roperem. – Sierżancie? Co się dzieje? – zapytał młody posterunkowy, wpatrując się w niego i trzymając ręce po bokach. Jego stłumiony głos zdradzał dezorientację. Żadne szkolenie nie przygotowało go na taką sytuację. – On oszalał, kurwa mać! – zawołał Heath, usiłując się ruszyć, ale nie mógł odczołgać się daleko z nieprzytomnym Roperem przykutym do jego ręki. – Powstrzymaj go! Zastrzel! Zaraził się choróbskiem, które ma ten drugi pojeb! – Sierżancie – prosił Nick. – Proszę odpuścić. Chandler zrobił krok do przodu. – Nick, nie mogę ci tego wyjaśnić. To konieczne. – Zacisnął pięści. Nie chciał krzywdzić młodszego kolegi. Nikomu nie chciał robić krzywdy. – Proszę spróbować – błagał Nick. – Cokolwiek to jest. – Taaa, wyjaśnić jak chuj – dodał Heath, starając się uwolnić rękę z kajdanek. Chandler usiadł na najbliższym krześle i wziął głęboki oddech. Kątem oka zobaczył, że Nick podchodzi bliżej. – Cokolwiek to jest, możemy to naprawić – powiedział Nick, wystraszony tak jak Chandler. – Sprowadzimy inspektora i pozostałych, i znajdziemy tego gościa. To nie twoja wina, sierżancie, że on uciekł. Wszyscy starali się, jak mogli. W tej chwili posterunkowy stał już nad nim. Chandler na to czekał: dłoń delikatnie dotknęła jego ramienia, chcąc dodać mu otuchy. Zerwał się na równe nogi, chwycił tę rękę i wykręcił do tyłu za plecy młodego policjanta, przez co Nick zgiął się, uderzając głową w plastikowy blat stołu i wrzasnął z bólu. – Przepraszam, Nick. Pochylonego, wykorzystując jego ramię niczym ster, poprowadził młodszego kolegę do aresztu i wepchnął do środowej celi. Dwie cele

zajęte, jedna wolna. – Sierżancie… Chandler… nie rób tego – prosił Nick. – Wywalą cię z roboty, jeśli nas nie wypuścisz. Będziesz siedział w więzieniu – zawtórowała mu Flo z odległej celi. Jenkins zignorował ich prośby i groźby. Wrócił do biura. Heath wrzeszczał o pomoc i czołgał się w kierunku drzwi, ciągnąc za sobą nadal nieprzytomnego Ropera. Kiedy Chandler do niego podszedł, przestał się szamotać i przyjął postawę obronną. – Czego chcesz? – zapytał. – Współpracujesz z nim? To pomówienie sprawiło, że zagotował się z gniewu. Był sfrustrowany, bo nie mógł wyjaśnić, że tak naprawdę nie oszalał. Że miał plan. – Nie. Nie współpracuję z nim. – To o co, kurwa, chodzi? Jenkins otworzył kajdanki na nadgarstku Ropera i zatrzasnął na rurze wystającej ze ściany, dzięki czemu Heath został unieruchomiony w biurze. – Chciałeś wyjść z celi, prawda? – Ale nie tak. Chciałem, żebyście mnie wypuścili, a nie żebym stał się zakładnikiem następnego wariata. Chandler chwycił Ropera pod ramiona i nadal nieprzytomnego ciągnął po podłodze, by potem wepchnąć go do ostatniej celi. Wyszedł, słuchając błagań Nicka, by nie robił nic głupiego. Za późno. Kiedy zbliżył się do przerażonego mężczyzny, daremnie szarpiącego kajdanki, coś przyszło mu do głowy. Gabriel wiedział o nim i Mitchu i o ich poszukiwaniach prowadzonych na wzgórzu wiele lat wcześniej. Ale skąd mógł znać takie szczegóły? Kto, do cholery, mógłby mu powiedzieć? Jeden z jego kumpli, który służył wtedy w policji? Jeden z szalonych najemników, których wkurzali? Ktoś z rodziny? Rodzina. Rzeczownik zbiorowy, bezosobowy. Chandler usiłował przypomnieć sobie ich imiona. Nie od razu wróciły, co napełniło go wstydem.

Ale w końcu się pojawiły, przefiltrowane przez wszystko, co w tej chwili zaprzątało mu myśl. Arthur, starszy pan, korpulentny księgowy, zmuszający się do wędrówki przez pustkowia całymi tygodniami. Matka – Sylvia. Dumna, nadziana kobieta, która załamała się psychicznie. I ich najmłodszy syn o długich, potarganych włosach, noszący imię, które przepadło bez wieści w zakamarkach umysłu Chandlera, podobnie jak ich najstarszy syn przepadł w buszu. Chłopak, jak Chandler zawsze o nim myślał. Ich obraz miał wryty w pamięć, mimo że chciał o nich zapomnieć. Wspomnienia z tamtego czasu tylko czekały, by wypełznąć ponownie na powierzchnię. Chandler pewnie nie pamiętał dobrze wszystkich szczegółów, ale nigdy nie zapomni tego.

46 ROK 2002 Z porannego radiowego komunikatu dowiedzieli się, że mają podwoić wysiłki i przekonać rodzinę do przerwania poszukiwań. Minęło dwadzieścia pięć dni i nadal niczym nie mogli się pochwalić. Ich przełożeni byli zdania, że Martin przepadł i najprawdopodobniej nie żył, choć oczywiście pod żadnym pozorem nie wolno im było powiedzieć tego rodzinie. Mitch zgadzał się w pełni z tą decyzją, twarz i dłonie miał ogorzałe od słońca, stopy pełne pęcherzy i posiniaczone kostki u nóg po niezliczonej liczbie potknięć o wystające pieńki drzew i skały. Korzystał z każdej okazji, by po raz enty narzekać, że smaży się na skwarkę, bo musi szukać człowieka, którego nawet nie znał i którego los już go nie obchodził. Jeśli w ogóle kiedykolwiek go obchodził. Po łączności radiowej rozpoczynał się następny poranny rytuał: grupowa modlitwa, w którą Chandler dał się wciągnąć dla dobra starszego pana. Potem była wypłata, zaniedbani najemnicy skupiali się wokół Arthura, ich wyczerpanego bankiera i niemal się ślinili, gdy pojawiała się gotówka. Mitch, który ściągnął na chwilę buty ze stóp pokrytych pokaźnymi bąblami, ponownie nękał Chandlera. – Na znalezienie chłopaka nie ma szans, a ty masz zamiar pozwalać, żeby go tak oskubywali? Sondował jego nastawienie. Chandler wiedział o tym, ale i tak mu odpowiedział: – Nie rozumiesz, Mitch. Oni mają nadzieję. Zawsze będą mieli

nadzieję. – Mają nadzieję… ale żadnej szansy. – Odpowiedź partnera zabrzmiała szorstko. – Nie poddałbyś się, gdyby chodziło o kogoś z twojej rodziny. – Nikt z mojej rodziny nie byłby na tyle głupi, żeby się tu zgubić, nawet jeśli miałby skłonności samobójcze. – To mógł być wypadek – powiedział Chandler, choć sam w to nie wierzył. Mitch uniósł brew. – Sam wiesz, że wypadek nie wchodzi w grę. Nikt nie zaszedłby tak daleko przez przypadek. – Wskazał na niewyraźny ślad ścieżki, którą podążali przez surową krainę. Każdy z grupy poszukiwawczej miał tu własny kawałek Australii. – On może być wszędzie. Niewykluczone, że leży dwa metry od nas, a my nigdy się tego nie dowiemy. A nawet gdyby jakimś cudem jeszcze żył, im dłużej idziemy, niczego nie znajdując, tym większe prawdopodobieństwo, że nigdy na niego nie natrafimy. A może wrócił już do domu i na nas czeka. Chandler się zastanawiał. – Przecież gdyby wrócił, to skontaktowałby się z kimś, nie sądzisz? – A może podoba mu się rozgłos i czerpie z tego jakąś chorą przyjemność. To jego piętnaście minut sławy. Z tego, co wiemy, nie znosił swojej rodziny. Może to jego zemsta i chce im zadać ból, tak jak oni mu go zadawali. – Twoje teorie są równie szalone jak ich – powiedział Chandler, wskazując głową nastolatka z Murray River, który upychał właśnie pieniądze do skarpetki, żeby były bezpieczniejsze. – Najemnicy będą wiedzieli, kiedy się wycofać. Jak tylko studnia wyschnie. Może już czas, żebyś powiedział to samo rodzinie. Przerywając rozmowę, Mitch wyszczekał polecenie, żeby wszyscy ruszali i zostawił partnera, żeby rozważył tę opcję. Chandler wiedział, że Arthur go posłucha, jeśli postawi sprawę jasno i powie, że Martin odszedł z tego świata. Ale czy starszy pan zdobyłby się na to? Czy stłumiłby resztki nadziei? I co będzie, gdy zakończą poszukiwania? Jak rodzina Arthura poskłada ponownie swoje życie w całość?

* Ostatecznie tak się stało przez Lindę Keeler i brak pieniędzy. Dwudziestego siódmego dnia od zniknięcia Martina, Linda znalazła się w centrum uwagi mass mediów, jako młoda żona, która wyszła z domu i ruszyła ku Blue Mountains ubrana w suknię ślubną i adidasy. Mąż porzucił ją dla koleżanki z pracy i dlatego Linda również postanowiła odejść. Poszukiwania ruszyły natychmiast pełną parą, zorganizowane przez jej załamaną rodzinę, do której należała druga co do wielkości firma transportowa w Nowej Południowej Walii. Resztka najemników porzuciła szukanie Martina, by przejść na zieleńsze pastwisko. Bez słowa przeprosin, bez pożegnania, po prostu odeszli. Poza nastolatkiem z Murray River, który niemal zażenowany pożegnał się z Chandlerem. Nie było mu z tego powodu aż tak przykro. W trakcie poszukiwań, nastolatek zamiast nabierać doświadczenia w chodzeniu po buszu, szlifował sprawność oszusta. Pomimo tego, że temperatura przekraczała czterdzieści stopni, a ich ciała i umysły były w kiepskim stanie, wyruszyli ponownie grupą zmniejszoną teraz do czterech osób, tylko: Chandler, Mitch, Arthur i jego syn. Arthur świadomy, że czasu było coraz mniej, przedzierał się przez las w desperacji. Zdarzały się chwile, kiedy Chandler chwytał go po prostu za mokry kołnierzyk koszuli, zżółkłej od plam potu. Drobinki soli pokrywały jego szyję, teraz już bardzo chudą. – Arthurze. – Co? – spytał staruszek, próbując uwolnić się z żenującej sytuacji zatrzymywania go, jakby był dzieckiem. – Nie oddalaj się od grupy. – Po co zawracasz sobie nim głowę? – powiedział stojący blisko Mitch. – Jeśli przydarzy mu się jakiś wypadek, to może wtedy da sobie spokój z tym gównem. Mitch już wcześniej głośno powiedział, co myśli o całej sprawie. W znalezieniu stosu kości nie było nic chwalebnego. Na pewno nie zabrzmiałyby fanfary, a w prasie napisano by tylko, że po prawie

czterech tygodniach poszukiwań, policja – bez wymieniania nazwisk – natrafiła na szczątki nastolatka. W typowy dla siebie sposób, Mitch myślał tylko o sobie. Kiedy chłopak pobiegł za ojcem, Mitch kontynuował: – Musisz im wyjaśnić, że to bez sensu. To marnowanie czasu, wysiłku i pieniędzy. – Sami muszą dojść do takiego wniosku – odpowiedział Chandler. Nie był pewny, czy ma w sobie dość siły, by prosić ich o przerwanie poszukiwań, niezależenie od tego, jak bardzo chciał wrócić do Teri. – A jeśli nigdy nie zrezygnują? Chandler wierzył, że ostatecznie się poddadzą. W którymś momencie. – To pojeby – rzucił Mitch. – W głowach im się popieprzyło. Musimy to zatrzymać. Ty musisz. Jeśli cokolwiek się stanie, to ty będziesz winny. Jeśli cokolwiek się stanie temu drugiemu chłopakowi… – No to im powiedz. – Skoro Mitch tak bardzo chciał położyć temu kres, sam mógł ich o tym poinformować. – Próbowałem – odpowiedział. – Ale ty jesteś z nimi bliżej. Tonem głosu sugerował, że Chandler nawiązując emocjonalną więź z ojcem i synem, zrobił coś niewłaściwego. – Czemu mieliby nas posłuchać? – odezwał się Chandler. Przeformułował zdanie. – Oni nas nie słuchają. – To zmuś ich do tego – warknął Mitch. – Każdy pieprzony krok zrobiony tutaj coraz bardziej działa mi na nerwy. Zwolnił i pozwolił Chandlerowi się wyprzedzić. Chandler zarządził postój. Potrzebowali złapać oddech, napić się wody i zmusić do zjedzenia czegokolwiek. Arthur nie przestawał iść. Chandler zastanawiał się, czy go gonić. Nagle starszy pan się obrócił. Wyglądał na wyczerpanego, ledwie trzymał się na nogach. Chandler przyniósł mu trochę wody. – Dobrze się czujesz? Skinął głową, ale nie powiedział słowa. Pił wodę. Syn usiadł za nim i też się trochę napił. – Myślę, że coś tam widziałem – wychrypiał Arthur, wpatrzony we własne stopy, wskazując ręką w dal.

Wzrok Chandlera podążył za palcem. Niczego nie zobaczył poza drzewami i wysuszoną ziemią. – To jakby kawałek tkaniny. Może wskazywać… – Zwrócił się do syna. – Idź i sprawdź. Chłopak podźwignął się, gotów iść tam, gdzie kazał mu ojciec. – Nie. Zostań tutaj – polecił Chandler. Arthur spojrzał na niego. Był zmęczony i urażony. – To tam było… niesione wiatrem. – Wszyscy jesteśmy teraz niesieni wiatrem – powiedział Mitch głośno i z pogardą. – Okaż trochę szacunku – szepnął mu Chandler. – To ty wykaż się przyzwoitością i powiedz wreszcie prawdę. – Jaką prawdę…? – zaczął Arthur, ale Chandler obrócił się do partnera. – Jaką prawdę? Prawda jest taka, że jesteś egocentrycznym draniem, Mitch, i módl się, żeby taka sytuacja ci się nie przydarzyła. – I nie przydarzy. Nie mam zamiaru utknąć w Wilbrook, tej pipidówie. Zmierzam do Perth, żeby zajmować się prawdziwymi przestępcami, a nie jakimś kutafonem na tyle głupim, że nie potrafi znaleźć drogi powrotnej z wyprawy do buszu. O ile on w ogóle chce być znaleziony. Jak sam powiedziałeś: „jesteśmy policjantami, a nie psychoterapeutami od żałoby”. Chandler spojrzał na Arthura. Starszy pan zwiesił nisko głowę, zbyt zmęczony albo wystraszony, żeby zaprotestować. Zaciskał pięści, wpatrywał się w czerwoną ziemię. Chandler miał ochotę podejść i przywalić Mitchowi w twarz. Ale nie mógł zaprzeczać faktom. To co powiedział Mitch było prawdą; użył właśnie tych słów. Ale to było wcześniej. Chciał się wytłumaczyć Arthurowi, lecz żadne słowa nie przychodziły mu do głowy. Mitch obrócił się i ruszył szybkim krokiem w kierunku obozowiska, sam, wbrew zasadom i zdrowemu rozsądkowi. – Zmywam się stąd i wracam – stwierdził Mitch, nie oglądając się za siebie. – A ty, jeśli chcesz, możesz nadal niańczyć pieprzonych Taylorów.

47 Taylor. Arthur Taylor. To nazwisko trudno byłoby zapomnieć, jeśli uwzględnić okoliczności, ale Chandlerowi uleciało z pamięci razem z innymi szczegółami dotyczącymi ludzi, których tam poznał. Najemnicy o przezwiskach Chaz, Blazz, Bagboy i Yippy, celowo debilnymi. Ale Taylor… z czymś mu się kojarzyło. Nagle Chandler przypomniał sobie dlaczego. Widział je ostatnio. Zatrzymał się przy biurkach, głuchy na biadolenia Heatha. Nawet chór głosów dochodzących z aresztu stał się dla niego tylko szumem w tle, kiedy próbował przeanalizować, co ta informacja oznaczała. Nadal wysilał szare komórki, kiedy ładował kartotekę sierocińca przysłaną z komendy głównej w Perth. I nagle wszystko nabrało sensu. Skąd Gabriel wiedział tak dużo o poszukiwaniach Martina, skąd wiedział tak dużo o przeszłości Mitcha. I dlaczego czuł się na Wzgórzu Gardnera jak w domu. Gabriel już tam był. David Gabriel Wilson wcześniej znany jako David Gabriel Taylor, młodszy brat Martina Taylora. Nowe nazwisko było grobem przeszłości i oczyszczało drogę dla przyszłości. Zalała go fala wspomnień. Dzieciak, Davie, tak zwracał się do niego Arthur. Teraz Chandler już pamiętał. W chwili zaginięcia Martina miał jedenaście, może dwanaście lat. I wrócił po jedenastu latach, jako dwudziestodwu-, dwudziestotrzylatek, choć wyglądał na starszego, skórę miał zniszczoną, ciało pokryte bliznami, poobijane, nie przypominał niewinnego chłopaczka o potarganych włosach, jakim był wtedy. Znając już prawdę, Chandler zastanawiał się, jakim cudem go nie

rozpoznał. Gabriel z pewnością od razu wiedział, kim był Chandler. Niewiele się zmienił przez minione lata. Nadal pracował jako gliniarz w Wilbrook, przytył parę kilo i dorobił się dwójki dzieci. Ale Gabriel – Davie – wyglądał zupełnie inaczej. Po co tu wrócił? Chciał się zemścić? A jeśli tak, to za co się mścił? I dlaczego zabił sześć osób, zanim się ujawnił? Pot skapywał z czoła Chandlera, kropelki rozbryzgiwały się na blacie biurka. Miał wrażenie, że jego ciało znalazło się w szybkowarze. Ciśnienia narastało i w każdej chwili groził mu wybuch. Jego całe życie balansowało na krawędzi eksplozji. Usiłował się skupić. Powód dla którego Gabriel tu wrócił miał swoją wagę, ale też nie był najpilniejszą sprawą, jego dzieci znalazły się w niebezpieczeństwie. Myślał o innych motywach powrotu Gabriela. Czy Gabriel – Davie – uważał, że za szybko zrezygnowali z poszukiwań Martina? Albo że zrobili za mało? Jeśli Gabriel chciał pomścić brata, dlaczego nie zrobił tego wcześniej, w chwili gdy się dowiedział, że Chandler nadal tu mieszkał? Jeśli chciał wymordować rodzinę Chandlera, to dlaczego zaproponował wymianę? Żeby zabić wszystkich? Teraz zależało mu tylko na tym, żeby porozmawiać z Gabrielem. W tej chwili. Porozmawiać z nim i z dziećmi. Przerwał mu krzyk dochodzący z aresztu. Nick błagał sierżanta, żeby się poddał. Żeby poniechał swoich planów. – Wiem, kim on jest! Kim jest Gabriel! – odkrzyknął Chandler w odpowiedzi. – Wiem, skąd zna to miasto i skąd zna mnie. Skąd zna Mitcha. Wie wszystko. Spotkam się z nim. – Ale beze mnie – powiedział Heath, daremnie szarpiąc kajdanki. W jego głosie brzmiała rozpacz. – Wypuść nas stąd, sierżancie! – krzyknęła Flo z innej celi. – Pogarszasz tylko swoje położenie. – Nie sądzę, żeby mogło być gorsze – odpowiedział. – Jeśli chcesz się z nim spotkać, sierżancie, będziesz potrzebował wsparcia! – krzyknął Nick. – Mogę pomóc. W chwili, gdy Nick zgłosił chęć pomocy, w głowie Chandlera zaświtał plan. Plan, którego nie dałby rady sam zrealizować. Potrzebna mu była trzecia osoba. Nicka można było kontrolować.

Przynajmniej miał taką nadzieję. – Strzeliłeś kiedykolwiek do kogoś, Nick? – zapytał. Brak odpowiedzi był wszystkim, czego Chandler w tej chwili potrzebował. * – Sam już nie wiem, kto tu jest najbardziej popierdolony. Heath dał sobie spokój z próbami uwolnienia się i słuchał z narastającym niedowierzaniem, kiedy Chandler wyjaśniał, co zamierzał. – Muszę je odzyskać – powiedział Chandler, próbując zyskać poparcie ze strony zakładnika. Nie udało mu się. – Wymieniając na mnie? Jak pieprzony żeton w kasynie? – To pułapka. Rozpracowałem ją. – Chandler nie wyjawił, że choć domyślił się ogólnego zarysu sytuacji, jego wiedza była mniej niż ogólna. – Potrzebna mi twoja pomoc. Barwell energicznie pokręcił głową. – No to nie będziesz jej miał. – Nick będzie nas osłaniał. Nick stał przy ścianie, skute ręce trzymał przed sobą, bo Chandler uparł się, że tylko w kajdankach wypuści go z celi. Nadal próbował sprawdzić, czy Nick będzie mu pomagał, czy też będzie się opierał. – Tak, to mnie zupełnie uspokoiło – sarkastycznie powiedział Heath. Nagle twarz mu pojaśniała. – Ha! Przecież nie dacie rady wyprowadzić mnie stąd bez przechodzenia obok prasy. A ja powiem im wtedy, co się tu wyrabia, że kompletnie ci odbiło i… Przerwał mu dzwonek telefonu. Wszyscy trzej wpatrywali się w aparat. Jeśli to był Mitch i nikt nie podniesie słuchawki, wzbudzi to podejrzenia. – Nie możesz go zabrać, sierżancie – powiedział Nick. – Jesteś funkcjonariuszem policji, a on obywatelem, którego trzeba chronić. Jenkins mocno zacisnął powieki. Dobrze pamiętał słowa przysięgi, ale przed oczami miał obraz Sarah i Jaspera, który wszystko inne

usuwał na dalszy plan. – Mam jeszcze dwie inne osoby, które muszę chronić, Nick. – A z jakiego powodu są lepsze ode mnie? – zapytał Heath. Z miliona. Z każdego pieprzonego powodu. Chandler ponownie zamknął oczy i zaczerpnął głęboko powietrza, zanim się odezwał. – Czasami trzeba zaryzykować. – Ale nie moim kosztem. – Nie mam wyboru – wyjaśnił. – Zawsze jest jakiś wybór, sierżancie – odezwał się Nick. – Nie tym razem. – Chandler pokręcił głową. Choć aż się rwał do przekazania Heatha i odzyskania dzieci, jeden duży problem pozostawał nierozwiązany: jak wyprowadzić niechętnego do współpracy zakładnika i prawdopodobnie równie niechętnego do współpracy funkcjonariusza z posterunku tak, żeby ich nikt nie widział. W tle telefon nie przestawał dzwonić. Milkł na kilka sekund i znowu brzęczał z nową energią. Chandler wpadł na pewien pomysł. Był to strzał na oślep, ale miał nadzieję, że ciekawości mediów przeważy. Zostawił Nicka i Heatha, wyszedł frontowymi drzwiami i zwrócił się do zgromadzonych przedstawicieli mass mediów. Przekrzykując zadawane lawinowo pytania, szybko poinformował, że Gabriel został znaleziony i otoczony. Starał się zachować spokój, mówił pewnym głosem i „niechcący” wymsknęło mu się, gdzie to było. Wymienił z nazwy opuszczoną farmę Pottera, leżącą na południe od miasta, daleko od Wilbrook, daleko poza zasięgiem telefonii komórkowej. Padło kilka dodatkowych pytań, ale bardzo szybko się skończyły, bo już pakowano sprzęt do furgonetek, sprawdzano kierunek na Google Maps i ustalano trasę, a każda ekipa rozpaczliwie chciała być pierwsza na miejscu zdarzeń. Pierwsza, która pokaże hit tego lata. Chandler patrzył, jak odjeżdżali. Kiedy reporterzy zniknęli, miejscowi powlekli się do domów, żeby sprawdzać sytuację w telewizorach. Nie minęło dużo czasu i parking przed posterunkiem opustoszał. Chandler omiótł wzrokiem otoczenie i szukał demonicznej postaci Gabriela, ale niczego nie zobaczył.

Wrócił na komisariat i popatrzył na Heatha i Nicka. Wyciągnął coś z pudła na ubrania zbierane dla organizacji charytatywnej. – Czas na nas. – Co się stało? – zapytał Nick. – Dałem im lepszą historyjkę – odpowiedział Chandler. Pochylił się nad Heathem skulonym przy ścianie. – Barwell… Heath… Zaraz odepnę cię od rury. Zachowasz spokój? – Chandler wpatrywał się w niego, chcąc zmusić go do współpracy. Nie usłyszał żadnej odpowiedzi. Heath miał zupełnie szklane oczy. Jenkins obrócił kluczyk i zdjął obręcz z rury. – Daj drugą rękę – powiedział. – Nic ci się nie stanie. – Nie musisz tego robić – wyjęczał Heath. – Muszę – stwierdził Chandler. – To jedyny sposób, żeby go powstrzymać. Zostaniesz bohaterem. – Nie chcę być bohaterem. Bohaterowie umierają – powiedział Heath. – Nie tym razem. – Mogę chociaż dostać broń? – Nie będzie ci potrzebna. Ja będę miał broń. I Nick też. Założył kajdanki na drugi nadgarstek Heatha i zamknął je, a potem pomógł wstać ociągającemu się aresztantowi. Wyprowadził go na zewnątrz. Po zrobieniu pierwszego kroku na wolnym powietrzu, Barwell zaczął wzywać pomocy, a jego głos zniknął między betonowymi budynkami. To była rozczarowująca, ale spodziewana reakcja. Chandler doskoczył do niego i wepchnął mu w otwarte usta podkoszulek, który wziął z pudła z ubraniami. Podczas gdy Heath nadal wrzeszczał mimo knebla, Nick był posłuszny. – Gdzie są wszyscy? – zapytał. – Pojechali, żeby zobaczyć aresztowanie Gabriela – odpowiedział Chandler, wpychając Heatha na tylne siedzenie radiowozu. Zanim zrobił to samo z Nickiem, młody posterunkowy wyciągnął przed siebie ręce. – Powiedziałeś, sierżancie, że mnie potrzebujesz. Żeby zrealizować

plan. Więc chyba można je zdjąć. – Jeszcze nie teraz – rzucił Chandler. Nie potrzebował żadnych niespodzianek. Potrzebował czasu.

48 Chandler pojechał w kierunku piaszczystego parkingu, na którym zebrali się wcześniej, idąc wraz z Gabrielem do jego spalonej kryjówki. To był wyznaczony punkt zborny i teraz idealnie odpowiadał jego celom. To miejsce wzbudzało paskudne wspomnienia, podobnie jak u Gabriela. Na początku. Kiedy jechał meandrami polnej drogi, wyjaśnił pasażerom całą sytuację. Opowiedział o tym, że Gabriel porwał Sarah i Jaspera i chciał w zamian za nich dostać Heatha. Zrelacjonował obmyślony plan. Heath przez cały czas, mimo knebla, dawał jasno do zrozumienia, co myśli o swojej roli przynęty, a jego kopniaki wymierzane w tył fotela kierowcy były równie pełne znaczenia, co słowa. Ale rola Barwella ograniczała się tylko do jego obecności w trakcie wymiany. Chandler tak naprawdę potrzebował pomocy Nicka. Miał nadzieję, że młody policjant rozumiał sytuację i wykona swoje zadanie. Jeśli wszystko poszłoby zgodnie z planem, Nick stałby się prawdziwym bohaterem. Jeśli wszystko poszłoby zgodnie z planem. Świadomość braku wsparcia sprawiła, że Chandlerowi niemal zebrało się na wymioty. Nie chciał się zatrzymywać, na wypadek gdyby Gabriel śledził ruch reflektorów, dlatego zanim zobaczył parking, zwolnił, a potem pochylił się i rozkuł Nicka. Przez pełną napięcia sekundę, Chandler czekał na jego reakcję. Jeśli nie będzie współpracował… Ale młody posterunkowy nie wykonał żadnego groźnego ruchu, otworzył drzwiczki, wyskoczył z wolno jadącego radiowozu, błyskawicznie zniknął w ciemności. Chandler nadal jechał powoli, żeby Nick miał czas na zajęcie

pozycji. Był przerażony. Po raz pierwszy pozwolił Nickowi wyjść z komisariatu i uczestniczyć w operacji, w której stawką było jego życie, życie jego dzieci i życie Heatha. Wcisnął hamulec spory kawałek przed wjazdem na parking i omiótł okolicę wzrokiem. Niczego nie zauważył, poza kropelkami wody zbierającymi się na wewnętrznej tafli szyby. Sięgnął do tyłu i wyciągnął podkoszulek z ust Heatha. Aresztant zachłysnął się powietrzem. – Gdzie jesteśmy? – zapytał. – Blisko miejsca, gdzie to wszystko się zaczęło – odpowiedział Chandler. – Jak chcesz zapewnić mi bezpieczeństwo? Wiem, że to twoje dzieci i kurewsko z tego powodu współczuję, ale nie oddam za nie życia. – Ufasz mi? – Jenkinsowi zależało, żeby ten etap przebiegł gładko, bo nad tą częścią planu nie miał kontroli. – Czy ufam? Przecież mnie porwałeś! Ignorując wybuch Heatha, Chandler mówił dalej: – Odbędzie się to tak: zaprowadzę cię tam i poproszę o wymianę, która musi nastąpić jednocześnie. Ty za moje dzieci. Kiedy one i ty znajdziecie się pośrodku, Nick strzeli. Wypowiedziany na głos plan robił wrażenie lekkomyślnego i wyjątkowo ryzykownego, każde słowo było dla niego jak uderzenie obuchem. – A jak dobrze on strzela? – zapytał Barwell, szukając jakiegoś źródła nadziei, co było zrozumiałe. – Odbył szkolenie i symulację. – Symulację? To znaczy, że strzelał do jakichś pieprzonych tekturowych wycinanek? Przynajmniej daj mi broń, sierżancie – błagał Heath. – Ja strzelałem do kangurów. Jestem dobry w strzelaniu z dystansu. Mogę też zakraść się i go załatwić. – Albo zastrzelić mnie – odpowiedział Chandler. – Musimy sobie ufać – rzucił Heath z przekąsem. Jenkins wpatrywał się w Heatha. Choć najwyraźniej nie miał zbyt wielu zalet, mimo wszystko był człowiekiem. I był niewinny. Chandler nie mógł go zmusić, żeby ryzykował własnym życiem.

Wysiadł z radiowozu. – Dokąd idziesz?! – wrzasnął Heath, ale jego krzyk stłumiły kuloodporne szyby. – Na spotkanie. – Chandler wsunął głowę do środka. – Beze mnie? – Bez ciebie. – I zostawiasz mnie tutaj? A jeśli zabije najpierw ciebie i przyjdzie tu po mnie? – Jeśli mnie zabije, Nick go zastrzeli. Chandler odszedł od samochodu i ruszył ścieżką prowadzącą do parkingu. Miał nadzieję, że postępował słusznie. Miał nadzieję, że dał Nickowi dość czasu, żeby zajął pozycję. I że młody da radę strzelić. Żwir usuwał mu się spod nóg przy każdym kroku. Miał wrażenie, że idzie donikąd, jak wtedy gdy prowadził w buszu poszukiwania brata Gabriela.

49 ROK 2002 Kiedy Mitch odszedł, Chandler dołączył do ojca i syna, siedzących pod drzewem z bujną koroną liści. Troski ojca widać było teraz również na twarzy chłopaka; przedwcześnie go postarzały. – Może on ma rację – powiedział Arthur, ciężko oddychając. Popatrzył najpierw na syna, a potem na Chandlera. – Ma, ale tylko wtedy, kiedy ty też tak czujesz – stwierdził Chandler. – Nie mogę oceniać sytuacji na podstawie moich odczuć. Nie wiem, co czuję. Nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek będę coś czuł. Staruszek wpatrywał się w Chandlera i oczekiwał, że to on podejmie decyzję o przerwaniu poszukiwań. I choć Chandler nie wiedział, skąd w jego głowie pojawiły się słowa, zaczął je wypowiadać. A kiedy zaczął, nie mógł skończyć. – Odwołaj poszukiwania, Arthurze. Martin przepadł i nie ma sensu, żeby stracić również ciebie i Davie’ego. Nie chciałby tego – przerwał na chwilę, odetchnął gorącym powietrzem i kontynuował: – Nie wszystko tutaj czy gdziekolwiek musi mieć zakończenie. Zawsze będzie element tajemnicy, ale to zależy od ciebie, od nas, czy zachowamy żyjącego Martina w pamięci. Teraz stał się częścią ziemi, częścią tego lasu. I już zawsze tak będzie. Chandler popatrzył na nich. Po wypowiedzeniu tych słów prawdy odczuł ulgę. To było więcej niż można powiedzieć ojcu i synowi. Arthur opuścił głowę między kolana, ale Davie wpatrywał się w Chandlera, na jego twarzy malował się szok, jakby chciał jakoś pogodzić się z tym, co usłyszał od przedstawiciela władzy. Ze zwinnością dziecka podniósł się

i odszedł od nich. Chandler szukał słów, by go zatrzymać, ale miał pustkę w głowie. Ciszę między nimi zakłócił głos Arthura. – Nie chcę, żeby duch Martina błąkał się tutaj. – Masz żonę i Davie’ego, którymi musisz się opiekować. Zrobiłeś, co mogłeś – powiedział Chandler. Starszy pan płakał, rzeczywistość objawiła mu się w całej szkaradnej postaci. Ale Chandler nie mógł zbyt długo zaprzątać sobie głowy jego nieszczęściem. Należało pomyśleć, co dalej. Po pierwsze, zadzwonić do bazy i wezwać helikopter. Po drugie, wydać oświadczenie dla prasy potwierdzające zakończenie poszukiwań i podziękować wszystkim, którzy w nich uczestniczyli. To były otrzeźwiające i smutne myśli. A co potem? Strona zostanie przewrócona, a zawartość ostatniego rozdziału powoli będzie zapominana. Chandler podniósł wzrok. Po Davie’em nie było śladu. Młodszy brat zniknął, podobnie jak starszy. – Davie! – krzyknął Chandler w kierunku kępy krzaków, gdzie ostatni raz widział chłopaka. Pomógł Arthurowi wstać i szykował się do pościgu. Łzy nie płynęły już z oczu staruszka zastąpione wyrazem przerażenia. Zapominając o wszelkich środkach ostrożności, które stały się dla nich instynktowne, wyruszyli za chłopcem, przedzierali się przez zarośla i krzaki, wołali za nim, ale bezskutecznie. Chandler czuł, jak narasta w nim panika. Mitch miał rację. Powinien był wcześniej to przerwać. Kiedy rodzina zaginionego była bezpieczna. Wszedł między niskie drzewa, jakiś uschnięty konar uderzył go w plecy, jakby karząc za głupotę. Arthur podążał zaraz za nim. Jego krzyki były znacznie głośniejsze od nawoływań Chandlera, kiedy omiatali wzrokiem okolicę w poszukiwaniu jaskrawoniebieskiego puloweru, który odcinałby się na tle czerwonej ziemi. Stopy Chandlera wzbijały niewielkie kłębki kurzu, miażdżyły na spieczonej ziemi kiełkujące rośliny. Włosy zaplątywały się w gałęzie i zatrzymywały, jakby natura nie chciała, żeby coś zobaczył. Czy aby na pewno chłopak nie oddalił się za bardzo? Chyba że zaczął biec. Przebłysk niebieskiego koloru rzucił mu się w oczy, nienaturalny, ale

i tak piękny. – Davie! Chłopak nie odwrócił się, jakby zamarł i wpatrywał się w coś w buszu przed nim. Po tak długim czasie, po pokonaniu tylu kilometrów, kiedy mieli wreszcie zakończyć poszukiwania, znaleźli Martina. W absolutnej otchłani rozpaczy ich misja zakończyła się sukcesem. Pewny tego, jak niczego w życiu, Chandler w zapamiętaniu zapuścił się między krzaki. Miał nadzieję, że zobaczy żywego Martina, co kolidowało zupełnie z tym, czego się spodziewał. Zbliżając się do Davie’ego, zobaczył, że nie było to coś, na co miał nadzieję, ani coś w co wierzył. Już wiedział, co zahipnotyzowało chłopaka. Spomiędzy krzaków wystawało kopyto, należące do niedawno padłego wielbłąda, piętrzącej się góry futra i mięśni, z wnętrznościami wylewającymi się i częściowo zjedzonymi; rozkładająca się, różowawa masa roiła się od czerwi. Smród, który rozchodził się od trupa był naturalny i obrzydliwy, odpychający i przyciągający. Pozostałość po życiu, którego tam już nie było.

50 Chandler przypomniał sobie widok zwierzęcia gnijącego w buszu i chłopca porażonego tym widokiem. Wtedy Davie’ego. Gabriela dzisiaj. Widział go teraz wyraźnie oczami wyobraźni. Zmuszony do stawienia czoła brutalności życia i śmierci w tak młodym wieku. Odkrycie ścierwa wielbłąda stało się potwierdzeniem, że nic nie może przetrwać na tym odludziu i nie znajdą już jego brata. – Zatrzymaj się tam! Głos zagrzmiał z ciemności, a w jego tonie nie było nic łagodnego. Chandler usiłował wypatrzeć postać w towarzystwie dwóch mniejszych kształtów, ale niczego nie dostrzegł. Błysk latarki oślepił Chandlera, ale na szczęście wskazał też cel Nickowi. Usiłował osłonić oczy przez światłem, ale siatkówka zapamiętała jaskrawy promień. – Jesteś sam – powiedział głos, trochę mniej przenikliwy, ale z dającą się słyszeć nutą rozczarowania. – Tak, ale… – Co ale? Nie dotrzymujesz warunków targu, sierżancie. – Chcę najpierw z tobą porozmawiać – powiedział. – Muszę ci coś wyznać. Nastąpiła chwila milczenia, a potem światło latarki zafalowało. – To najwyraźniej macie we krwi – powiedział Gabriel lodowato. – Twoja najstarsza… Sarah – niemal splunął po wypowiedzeniu jej imienia – też ciągle gada o spowiedzi. Usiłowała uspokoić tym brata. Strasznie mnie to złości. Chandler wypuścił powietrze wstrzymywane w płucach. Mnie to

złości. Sugerowałoby to, że dzieci nadal żyją. – Powiedz mi, Chandler. – Gabriel mówił dalej. – Dlaczego ona marzy o dołączeniu do wyznawców religii, która chce przejąć nad nią kontrolę? I dlaczego jej na to pozwalasz? Może oddam jej przysługę, kończąc jej życie, zanim ty je zrujnujesz. Ta groźba była jak cios, zaparło mu dech w piersiach. Żałował, że nie przyprowadził ze sobą Heatha i nie przekazał go Gabrielowi. Z poczuciem winy jakoś by sobie później poradził, poszedłby do spowiedzi razem z córką i oczyścił duszę. – Nie rób tego, proszę – powiedział Chandler. – Chcę wiedzieć, gdzie oni są. – Są bezpieczni. Jak na razie. Jak na razie. Miał ochotę sięgnąć po broń. Gabriel oczywiście natychmiast to zauważył. – Chandler, nie chcesz tego zrobić. Bo wtedy nie będziesz w stanie ocalić dzieci. Bóg zbawia tylko dusze, a nie ciała, do których one należą. – Proszę, ja… – Co? Ty? Wrócisz i dasz mi to, o co prosiłem? Chandler zastanowił się nad tym żądaniem. Jakie znaczenie miało życie Heatha? Przeciwstawione jego dwójce dzieci? Czy na pewno dwójka za jednego to była sprawiedliwa wymiana? Jego oczy przystosowały się do nikłego światła i widział już ciemny zarys sylwetki naprzeciwko siebie, pojedynczy kształt. Chciał go zastrzelić, tu i teraz. I ponownie Gabriel najwyraźniej odczytał jego zamiary. – Sierżancie, twoje dzieci będą w wielkim kłopocie, jeśli nie wrócę. – Gdzie je ukryłeś? – Ach. Tego nie mogę ci powiedzieć. Jeszcze nie. A teraz wyjmuj pistolet, powoli, i połóż go na ziemi. – Wiem, kim jesteś – powiedział Chandler. Gabriel nic nie odpowiedział. – David Taylor. Davie Taylor. Postać uśmiechnęła się, zęby odbiły nikłe światło, to był prawdziwy uśmiech, może pierwszy wyraz emocji, jaki zobaczył na twarzy

Gabriela. – Zabrało ci to trochę czasu, prawda? – W głosie Gabriela dało się słyszeć coś w rodzaju ulgi. – Szczerze mówiąc, myślałem, że rozpoznałeś mnie już wcześniej. Tylko tego się obawiałem… ale kiedy zobaczyłem cię na posterunku i porozmawiałem z tobą, a później jechaliśmy samochodem do hotelu, zorientowałem się, że nie miałeś pojęcia kim jestem. Zapomniałeś o mnie, tak jak zapomniałeś o mojej rodzinie. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Co chcę powiedzieć? Blisko jedenaście lat temu zostawiono nas tutaj i to był koniec. Rozdział został zamknięty i nikt już się nami nie zajmował. Zadanie wykonane. Zadanie zakończone porażką. A potem kolejne zadanie. Kolejna porażka policji zamieciona pod dywan. Po innych, jak po twoim partnerze Mitchellu, spodziewałem się tego. Ale po tobie, Chandler… bardzo zbliżyłeś się z moim ojcem. Wręcz przykleiłeś się do nas, pocieszałeś, prowadziłeś, modliłeś się z nami. I wiodłeś nas donikąd. – Ja… ja starałem się być przyjacielem – tłumaczył Chandler. Nie bardzo wiedział, co innego mógłby powiedzieć. – Skoro byłeś takim przyjacielem, dlaczego nie skontaktowałeś się potem z nami? Nawet nie zadzwoniłeś. Zwykły telefon z pytaniem, jak sobie radzimy. To mogłoby wystarczyć, żeby wszystko powstrzymać. Szukał w myślach wytłumaczenia. Nie znalazł żadnego. Mógł bez trudu zdobyć ich numer, powinien zdobyć ten numer. Nie miał nic na swoje usprawiedliwienie, chociaż próbował. – Moja dziewczyna wtedy… moja żona. Moja była żona… – Ta, na którą natknąłem się u twoich rodziców? – Gabriel wszedł mu w słowo. Chandler zacisnął zęby, bo przypomniał sobie zranionego ojca. – Tak. Była wtedy w dziewiątym miesiącu ciąży. Miała rodzić. Zresztą zaraz po zakończeniu poszukiwań urodziła. Sarah przyszła na świat i inne sprawy stały się ważniejsze. Ułożenie sobie życia stało się ważniejsze. Gabriel prychnął. – Ułożenie sobie życie stało się ważniejsze i dla mojej rodziny. Tyle

że nie byliśmy w stanie tego zrobić. – Jak to nie byliście w stanie? – Ano tak, Chandler. O przepraszam, sierżancie, trzy miesiące po powrocie do domu rodzice zginęli w wypadku samochodowym. – Współczuję ci – mówił poważnie. – Jestem pewny, że teraz rzeczywiście mi współczujesz. – To był wypadek, prawda? – zapytał. – W samochodzie nie stwierdzono żadnej usterki – odpowiedział Gabriel rzeczowym tonem. – Czy byłeś… Cień skinął głową. – Tak. Ale miałem zapięte pasy. Oni nie. Zginęli na miejscu – powiedział, trochę drżącym głosem. – I wtedy Geoffrey i Diana cię wzięli? – Zdradź mi, Chandler, te twoje dzieci… czy karałeś je kiedykolwiek? – Łagodny głos ponownie stał się surowy, światło latarki zadygotało. Emocje brały górę. Chandler nie bardzo wiedział, czy to dobrze czy źle. Czy wolał zimnego, racjonalnego człowieka, który kieruje się zdrowym rozsądkiem, czy wzburzonego Gabriela, który może popełnić błąd? Fatalny błąd? – Oczywiście – odpowiedział Chandler z wahaniem. – Nie, chodzi mi o to czy naprawdę je karałeś. – Dawałem im klapsa, jak zrobiły coś rzeczywiście okropnego, kiedy były młodsze, choć nie zdarzało się to często. – A karałbyś je, nawet gdyby były grzeczne? – Nie. – Weźmy dla przykładu – kontynuował Gabriel. – Czy ukarałbyś Sarah, gdyby nie powiedziała prawidłowo wyuczonego tekstu na pierwszej spowiedzi? Ponieważ rozmowa zeszła znowu na dzieci, Chandler chciał, żeby Gabriel mówił jak najdłużej, zwiększając jego szanse na domyślenie się, gdzie je trzymał. Wiedział jednak, że musi postępować bardzo ostrożnie, biorąc pod uwagę temat i wycelowane w niego widoczne drżenie światła latarki. – Oczywiście, że nie. Nikt nie jest doskonały – stwierdził.

– No właśnie. – Głos znowu trochę jakby złagodniał. Był zadowolony z odpowiedzi. – Nic i nikt nie jest doskonały. Ludzie nie są idealni. Chciałbyś, żeby twoje dziecko było uczone z rózgą w ręku? Bite i poniżane za porażki? – Czy ciebie to właśnie spotkało? – Nastąpiła chwila milczenia, światło latarki ustabilizowało się. Chandler kontynuował. – Bo kiedy ich zapytałem… – Rozmawiałeś z nimi? – Gabriel eksplodował złością. – Próbowałem… – Po co z nimi rozmawiałeś? – Żeby się dowiedzieć, co siedzi w twojej… – powiedział za dużo. – W mojej głowie? – warknął Gabriel. – Myślę jasno. Moje działania są klarowne. Jestem zdrowy na ciele i umyśle. Ale te nadgorliwe sukinsyny… – urwał. Chandler postanowił skorzystać z okazji i przemówić ponownie do dobrej strony Gabriela. – Nie chcieli ze mną rozmawiać. O tobie. – Z poczucia winy – warknął Gabriel. – Usłyszałem od nich wszystko, co chciałem. Stałem oparty o ścianę, chłostali mnie i czytali na głos początek tej książki. – Genesis. Gabriel milczał przez chwilę. – Tak. Genesis. Chłostany słuchałem, że wszyscy jesteśmy grzesznikami. Wszyscy byli grzesznikami, ale to ja byłem karany, jakbym był ich kanałem do zbawienia: nie żałuj rózgi, tłucz dzieciaka. Dali mi to. – Skierował latarkę w górę i oświetlił sobie ucho, odsłaniając długą na dziesięć centymetrów bliznę, zwykle przysłoniętą włosami. Kierując snop światła na ucho, Gabriel pokazał głowę idealnie jako cel. Ale Nick nie strzelił. Miał nie strzelać, dopóki nie doszłoby do wymiany jeńców. Chandler modlił się, żeby tego nie zrobił. – Raz uderzyli mnie tutaj – powiedział, gładząc się po bliźnie. – Przecięli ciało. Krwawienie nie ustawało, więc zabrali mnie do lekarza. Lekarz był z ich parafii. Nie zadawał pytań. Zeszył mi ranę i stwierdził, że Bóg ją uleczy, jeśli będę milczał.

– To, że oni byli źli, nie oznacza, że ty musisz krzywdzić innych. Gabriel prychnął. – Zabrali mi ostatnią więź, jaką miałem z rodzicami. Miłość do Boga. Nauczyli mnie, że jestem złem wcielonym, a zło robi to, co chce. Jeśli jestem Diabłem, jak twierdzili, to muszę kontynuować dzieło Diabła. Anioł Gabriel zesłany z powrotem, by karać tych, którzy zostali nazwani. Jestem prawicą Szatana. – A co z imionami, które pominąłeś? – zapytał Chandler. Światło latarki zatańczyło, gdy Gabriel wzruszył ramionami. – Zajmuję się nimi, kiedy się na nie natykam. Nie ma w tym żadnego porządku, wystarczy, że imiona zostały zapisane. Wyobraź sobie, Chandler, wyobraź sobie recytowanie tych imion raz po raz i bicie, które trwa tak długo, jak długo je wypowiadam. A jeśli się pomyliłem? Bo bicz niechcący trafił na kość? Wtedy musiałem powtarzać listę. Od początku do trzynastego rozdziału. – Dlaczego trzynastego? Bo przynosi pecha? – Nie, bo tam po raz pierwszy wspomina się o Sodomie i Gomorze. To słowa, których nasi kochani Geoff i Diana nie chcieli słyszeć w swoim domu. Jakby zepsucie nie zagościło nigdy w ich ścianach. Zdarza się, że nie pamiętam imion rodziców i brata, nawet jeśli to trwa ułamek sekundy, ale te imiona są wyryte w moim mózgu. – Wszyscy, którymi się zająłeś, byli niewinni. – Skąd możesz to wiedzieć? – spytał Gabriel. – Nikt, kto został wymieniony w tej księdze, nie jest naprawdę niewinny. Są skażeni grzechem powiązania. Choć mówił równym, spokojnym głosem, Chandler wyczuwał, że nerwy zaczynają mu puszczać. Musiał zyskać na czasie, dlatego postanowił nadal go sondować. – Dlaczego zabijałeś ich tutaj? – zapytał. – Na pewno to miejsce kojarzy ci się źle. Podobnie jak mnie. – A ja myślałem, że o wszystkim zapomniałeś. – Nigdy – odpowiedział Chandler ostro, za ostro. Zabrzmiało to, jak przyznanie się do winy. – Kiedy uwolniłem się od tych fanatyków i ich wyobrażenia raju, próbowałem uciec jak najdalej. Miałem już dostęp do pieniędzy

z funduszu powierniczego, który ojciec dla mnie utworzył i podróżowałem przez jakiś czas. Nowa Zelandia, Tajlandia, Malezja. A potem znalazłem się w Australii Zachodniej. Coś we mnie wstąpiło i kazało mi odnaleźć to miejsce. Zobaczyłem, że nic tu się nie zmieniło: krajobraz, zapach, odczucia były takie same. Jakby czas stanął w miejscu. Jakby śmierć mojego ojca, matki i brata nic nie znaczyła w wielkim porządku rzeczy. Jakby zostali zapomnieni. Zacząłem iść. Może chciałem zrobić to samo, co zrobił Martin. Po kilku dniach wędrówki, natknąłem się na szopę i zacząłem uważać ją za dom. Wprowadziłem się do niej i mieszkałem tam. To zadziwiające, czego człowiek dowiaduje się o sobie, samotnie spędzając noce na odludziu. Gabriel zamilkł, żeby złapać oddech. Chandler zastanawiał się, czy nie błagać go ponownie o oszczędzenie dzieci, ale intuicja podpowiadała mu, że nie byłby zachwycony, gdyby mu teraz przerwał. – W tym lesie jest mnóstwo bólu, Chandler, bólu, który zwalił się na mnie. Ludzie nie dawali mi niczego poza bólem, religia przyniosła mi wyłącznie ból, dlatego postępuję właściwie, mszcząc się za te rzeczy tutaj, gdzie wszystko się zaczęło. Składam ofiarę duszy mojego brata, duszom moich rodziców. Oni tu nie umarli, ale tu właśnie się zagubili. Zasługują, aby mieć towarzystwo na tym pustkowiu. – Gabriel zupełnie niespodziewanie zaśmiał się smutno. – Pierwsza ofiara nosiła imię Adam – mówił dalej, zerkając na Chandlera. – Jak na ironię, choć tego nie planowałem. – Kiedy? – zapytał Chandler, znowu do głosu doszedł w nim policjant. – Prawie trzy lata temu. To było czternastego stycznia dwa tysiące dziesiątego roku. Łapał okazję przy drodze, szukał pracy, jak Heath. Tacy są łatwi, to znaczy desperaci. Był gadatliwym chłopakiem, chciał zarobić pieniądze na wakacje. Miał obsesję na swoim punkcie. Adam zrobił to, Adam zrobił tamto, bez przerwy powtarzał swoje imię. A ja słysząc, jak je wypowiada poczułem, że chcę go zabić. Musiałem go zabić. Ale nie miałem pojęcia, jak to zrobić. Pośrodku pustkowia zjechałem na pobocze polnej drogi. Powiedziałem, że muszę się wysikać, wyjąłem sznur z bagażnika, usiadłem z tyłu wozu i udusiłem

go. – Gabriel wpatrywał się w Chandlera. – To było trudne do zrobienia, znacznie trudniejsze niż się spodziewałem, ale czułem, że nabieram sił, jakbym w jakimś stopniu brał odwet. Chandler zastanawiał się, czy Gabriel miał zamiar i jego zabić. Został przecież zwabiony na pustkowie w środku nocy. Wątpił, by jego imię figurowało w Genesis, choć wszystko było możliwe, bo przecież mogło zostać zmienione któreś imię biblijne. Nawet Canaan lub Kanaan mógł okazać się wystarczająco bliski, by Gabriel nabrał przekonania, że Chandler powinien zostać zabity. Zdał sobie sprawę z czegoś jeszcze. W tej chwili nie chciał być w żadnym innym miejscu. Poszedłby do piekła, żeby odzyskać dzieci. Gabriel kontynuował: – Następną dwójkę uprowadziłem w nadziei, że pomogą mi przy poszukiwaniu szczątków Martina, ale trzymanie ich dłużej niż dzień okazało się trudne. Bez przerwy biadolili. – W jego głosie słychać było niedowierzanie. Najwyraźniej zdumiewało go, że ludzie mogą nie lubić, gdy się ich więzi. – Poza tym niełatwo tam o zaopatrzenie i ostatecznie wyszło, że więcej czasu tracę na opiekowanie się nimi niż na poszukiwania. Próbowałem wytłumaczyć im, Ewie i Sethowi, dlaczego ich przetrzymywałem. Nazwali mnie wariatem i jeszcze gorzej, ale ja nie jestem obłąkany. Chandler ugryzł się w język. Widział, że Gabriel był święcie przekonany, iż w jakiś sposób odzyska brata, dzięki mordowaniu ludzi. – Mogę puścić Sarah. W zamian za Heatha. Może twoim zdaniem i wszystkich innych jestem wcielonym złem, ale nie jestem potworem. Naprawdę starałeś się pocieszać mojego ojca, mimo że kazałeś mu w końcu zrezygnować. – Tak było najlepiej dla twojej rodziny. – Jak możesz tak mówić, skoro wszyscy nie żyją? – Nie mogłem tego wtedy wiedzieć… – I nie wiedziałeś. – Nastąpiła chwila ciszy. Pistolet połyskiwał w dłoni Gabriela. Po chwili mówił dalej: – Przyprowadź Heatha, a ja z prawdziwą radością oddam ci dzieci. – Nikt więcej nie musi umierać. Twój ojciec nie… – zaczął.

– Ludzie umierają, Chandler, umierają. – Gabriel wszedł mu w słowo. – Heath, Sarah, Jasper, oni nie zasłużyli na śmierć. Nie zrobili niczego złego. – Podobnie, jak mój brat, mama, ojciec. Ale Bóg uznał za właściwe zabrać ich do siebie. – Jesteś zły i masz do tego prawo, ale nie możesz tego zrobić… Davie. – To właśnie muszę robić. Nie mam wyboru, ale ty masz, Chandler, i to prosty: on lub oni. – Powiedz mi, gdzie są moje dzieci. – Posłuchaj… W ciemności Chandler zobaczył uśmiech Gabriela. Postanowił kuć żelazo póki gorące. – Skoro miałeś nad tym pełną kontrolę, to jak Heathowi udało się uciec? W mroku Chandler dostrzegł, że Gabriel zmarszczył brwi. – Czy to pułapka, żeby zyskać na czasie aż przybędą posiłki? Policjant pokręcił głową, blokując dłonią oślepiające go światło latarki. – Nie ma żadnych posiłków. Myślisz, że ot tak pozwoliliby mi uprowadzić Heatha i przekazać go tobie? Uśmiech Gabriela ponownie stał się widoczny, mimo ciemności. – Szanuję takie sumienne podejście. – No więc, jak uciekł? – Jak mówiliśmy: udało mu się uwolnić z kajdan – odpowiedział Gabriel, tłumiąc śmiech. – Podziwiam go do pewnego stopnia. To wymagało cholernego samozaparcia. Uwolnił się z łańcucha i uciekł. Złapałem go i spadaliśmy z urwiska. Kiedy się ocknąłem, miałem w ręku tylko kawałek jego koszuli. Wiedziałem, że pobiegł w dół zbocza w kierunku drogi, ale wiedziałem też, że pieszo to długi marsz, dlatego wróciłem po samochód. Zamierzałem uciec, opuścić ten stan i gdzieś się ukryć. Na krótką chwilę zapomniałem, jakie zadanie mi powierzono, jakby poddawano mnie próbie. Dlatego postanowiłem go wyprzedzić i dotrzeć do miasta. Może byłem też trochę ciekaw. Czy

Bóg pozwoli mi się z tego wykręcić i zrzucić winę na niewinną osobę. Na pewno Stwórca nie pozwoliłby na karanie niewinnych, prawda? Czułem się jak Bóg: miałem kontrolę nad czyimś życiem, ale inaczej niż kiedy zabijałem. To było intrygujące. Nowe. Gdybym naprawdę był wcielonym złem, a Bóg rzeczywiście ma nieskończoną moc, to nie uszłoby mi to na sucho. Dlatego zostawiłem wszystko losowi. Jeśli Bóg by tak postanowił, pozwoliłby Heathowi uciec przed wymierzeniem przeze mnie sprawiedliwości. W przeciwnym razie stawałem się narzędziem losu. – Los nie potrzebuje narzędzia. Los się przydarza. Jest nieunikniony – odpowiedział Chandler. – Twoim zdaniem. Ja też byłem kiedyś bezwolną zabawką losu, dopóki nie uświadomiłem sobie, że moje ręce i ręce losu są tak samo niepewne za sterem. Dlaczego to on ma mną kierować, kiedy sam potrafię to robić? Już to pomogło mi uniknąć zderzenia czołowego. – Gabriel wpatrywał się w Chandlera. – Martin zawsze wierzył w przeznaczenie. Chandler nic nie powiedział. – I pomyśl tylko, szczęście nigdy nie trwa tak długo, jak smutek, prawda? – Gabriel mówił dalej. – Jest tak, dlatego że spodziewamy się smutku przyczajonego za rogiem? Cóż, sprawdziłem to… – Co sprawdziłeś? – zapytał. Zaczynało mu być niedobrze od tej gównianej filozofii Gabriela, która miała usprawiedliwiać jego działania. Chciał mieć dzieci z powrotem, a kiedy Gabriel wymachiwał pistoletem i przedstawiał swoje uprawomocnienie, Chandler obawiał się, że Nick może się zdenerwować i strzeli, zanim sierżant uzyska informację, na której najbardziej mu zależało. – Cierpienie. Któregoś dnia byłem na szczycie skały, skąd rozciągał się widok na dolinę i szukałem Martina, tyle że się poślizgnąłem. Długo spadałem. Ocknąłem się na dnie doliny, ale paskudnie skręciłem kostkę i nie mogłem stamtąd wyjść. Dlatego leżałem. Niebo i drzewa wokół mnie nie przejmowały się moim cierpieniem. Czy właśnie coś takiego spotkało mojego brata przed wieloma laty. Czy czekał na śmierć, zagubiony i samotny. Pomyślałem, że powinienem czuć wewnętrzny spokój, ale nadal miałem wrażenie niespełnienia,

jakby było coś, co musiałem osiągnąć przed końcem. I tak po mniej więcej godzinie znalazłem solidną gałąź i kulejąc, wspiąłem się po zboczu do chaty. Utknąłem w niej na długi, zimny miesiąc, już po dwóch tygodniach bez niczego do jedzenia, trząsłem się w nocy jak osika i głodowałem za dnia. Zastanawiałem się, czy moim losem będzie śmierć na tym pustkowiu, ale znowu spokój, którego oczekiwałem nie nadchodził. Ustaliłem konkretny dzień, kiedy miałem wybrać: żyć albo umrzeć. Zdołałem dokuśtykać do samochodu i pojechać do Port Hedland. Do szpitala. – Zatem przeżyłeś – powiedział Chandler. – Los cię nie załatwił. Czy nie powinieneś być z tego zadowolony? Nie powinieneś chcieć raczej pomagać ludziom niż ich krzywdzić? – Dlaczego? Nikt mi nie pomógł. Przetestowałem swój los, inni mogą testować swój. – Ale nie dwójka dzieci. – I nie będą musiały. Ty przeprowadzisz ten test za nie. – Ale wtedy to ja zadecyduję o losie Heatha. – Nie – odpowiedział Gabriel. – Ty tylko go przekażesz. Jego los zdecyduje się potem. Chandler powoli pokręcił głową. – Dlaczego wróciłeś po ucieczce z hotelu? – Żeby sprawdzić, czy w końcu mnie rozpoznasz. – Gabriel się uśmiechnął. – A może gdzieś w głębi ducha chciałem dać się złapać. Lubię też dokończyć to, co zacząłem. Ale co ty wiesz o kończeniu tego, co się zaczęło? Jenkins nie odpowiedział. Przytłaczająca cisza otoczyła ich na kilka sekund, zanim Gabriel przerwał ją słowami: – Jestem gotów dać ci jeszcze jedną, ostatnią szansę. Przyprowadź tu Heatha, bo w przeciwnym razie nie pozostawisz mi wyboru. – Żeby podkreślić, że nie żartuje, wycelował z broni w głowę Chandlera. – Zabiłem już jedną Sarah. Miła dziewczyna, trochę flirciara, jak pamiętam. Przekonajmy się, czy los sprzyja dziś Heathowi, czy twojej córce. – Nie rób tego – powiedział Chandler stłumionym głosem. Teraz miał pełny obraz tego, kim był Gabriel i czego doświadczył. Utrata

rodziców, którzy być może dokonali aktu samobójczego, sierociniec, potem mieszkanie u rodziny zastępczej z piekła rodem. Bardzo cierpiał, ale Chandler nie chciał, żeby podobny los spotkał jego dzieci. Musiał przekazać Heatha. Miał się stać narzędziem Diabła. Huknął strzał, którego echo odbijało się od drzew raz po raz. Świecąca przed nim latarka upadła na ziemię. Chandler podbiegł do niej, podniósł i skierował promień na rozciągnięte ciało Gabriela. Żółtawe światło ujawniło rozszerzającą się gwałtownie na klatce piersiowej ciemną plamę. Wąskie usta były rozchylone, ale nie dobyło się z nich żadne słowo, prośba o pomoc, krzyk bólu. Zamilkł na zawsze. – Gdzie one są? – zapytał Chandler, klęcząc obok bezwładnego ciała. – Gdzie są moje dzieci? Chwycił Gabriela za kołnierz i podciągnął do góry. Głowa trupa opadła do tyłu. – Gdzie one są?! – krzyknął na tyle głośno, że obudziłby zmarłego. Ale nie Gabriela. Po jaką cholerę Nick strzelił? Tego nie było w planie. Chandler miał świadomość, że od samego początku wszystko przebiegało poza planem. Powinien był… co powinien był? Wezwać wsparcie? Potrzebował chętnego do współpracy, a Nick był jedyną osobą, której mógł zaufać. Gabriel wycelował do niego z pistoletu, więc Nick podjął decyzję… – Nie żyje? Głos nie należał do Nicka. Ani do Heatha. Kiedy Chandler się obrócił, szczupła postać z wyciągniętą bronią w dłoni zbliżała się do niego sztywnym krokiem. Mitch. – Nie żyje? – Andrews powtórzył pytanie. – Co ty, kurwa, wyprawiasz?! – wrzasnął Chandler. Mitch stał już przy nim i wpatrywał się w ciało Gabriela. Robił wrażenie zadowolonego z siebie. – Potrzebny był mi żywy – powiedział Jenkins. – Celował do ciebie z broni. – Nie miał zamiaru mnie zabijać, chciał Heatha. – Tak, niewinnego człowieka, którego chciałeś przehandlować.

– On ma Sarah i Jaspera. – Wiem, Chandler, ale to nie daje ci prawa do stawiania czyjegoś życia ponad życie kogoś innego. – Nie miałem zamiaru go przehandlować – odpowiedział Chandler, jakby na głos przekonywał sam siebie. – Musiałem zyskać na czasie. Chciałem, żeby mi wyjawił, gdzie one są. – I? – Ty go zastrzeliłeś. Wyraz twarzy Mitcha pozostał niezmieniony. – Masz w ogóle pojęcie, kim on był? – Chandler wskazał na ciało. Andrews wzruszył ramionami i wsunął pistolet do kabury, czuł się bezpieczny, bo morderca już nie był w stanie się podnieść. – To David Taylor. Davie. Mitch skrzywił się. Teraz już wiedział. – Davie? Nie… chłopak, którego brata nie mogliśmy odnaleźć? – Tak. – Nie zrobiłbym tego… Nie poznałem go. A więc to była… Całe to gówno to była zemsta? – Niedokładnie – powiedział Chandler. – Ale nie mam czasu, żeby ci to wyjaśniać. – Masz czas i wyjaśnisz. Na posterunku. I to, dlaczego posłużyłeś się podejrzanym jako przynętą, też wyjaśnisz. Mitch miał zamiar wyegzekwować swoje polecenie, ale Chandler nie był w nastroju do posłuszeństwa. – Muszę się dowiedzieć, gdzie są moje dzieci, Mitch. Powiedział, że będą w tarapatach, jeśli on nie wróci. – Prawdopodobnie kłamał. – Porwał je z domu moich rodziców. Od Teri. Zranił mojego ojca. To nie było kłamstwo – stwierdził Chandler. – Potrzebne będą samoloty. Muszą szukać miejsca, gdzie mógłby je ukryć. – To ja wydaję rozkazy, Chandler. – No to wydaj ten pierdolony rozkaz.

51 Tymczasem w samochodzie Chandlera Heath został rozkuty. Na wieść o śmierci Gabriela, zaczął się wściekać, groził, że pozwie Chandlera, stan i policję. Jenkins próbował go ignorować, kiedy wraz z Mitchem chcieli zorganizować jak najszybciej drogą radiową naziemną grupę poszukiwawczą i samolot rozpoznania, który wystartowałby o świcie. Sierżant odwołał ludzi z blokad drogowych na autostradach i skierował do nowego zadania, a Barwell nie przestawał grzmieć, że pozwie ich wszystkich. Chandler zatkał ucho palcem, żeby usłyszeć odpowiedź policji stanowej i powoli tracił cierpliwość. W tej samej chwili Mitch odłożył mikrofon i zwrócił się do Heatha. – Dlaczego nie wyjedzie pan z miasta, panie Barwell? – Och, teraz chcecie, żebym wyjechał. – Heath roześmiał się, ale nie był w wesołym nastroju. – Niech pan znika i wróci z prawnikiem, wtedy pogadamy – oświadczył inspektor, spokojny i pewny siebie. – Do tego czasu proszę nie przeszkadzać nam w pracy. Mamy dwoje dzieci do znalezienia. – Nie zapomnę tego. – Nie proszę, żeby pan cokolwiek zapominał – odpowiedział Andrews. – Proszę jedynie, żeby się pan odpierdolił. W ciągu godziny udało im się pozyskać dwadzieścia cztery osoby do grupy poszukiwawczej: ludzi Mitcha, w tym nadal rozżalonych Ropera i Flo, Nicka, Tanyę, Jima i Lukę. Podzielono ich na pary i wysłano do buszu w desperackiej misji znalezienia dzieci. Chandler też wyruszył i szybko oddalił się od Nicka, który został wyznaczony na jego partnera. Przedzierał się przez krzaki i wołał

dzieci po imieniu co kilka kroków. Latarką oświetlał grunt, ale w tych okolicach było to bezcelowe, bo długie cienie wydawały się zwałami ziemi, a krzaki co rusz w jego oczach przybierały kształty Sarah i Jaspera. Nie minęło dużo czasu i Jenkins zachrypł. Tłumił w sobie świadomość, że mogły być wszędzie na tym pustkowiu albo w mieście, gdzie mniejsza grupa, wspierana przez kilku mieszkańców, przeczesywała każdy pustostan i norę. Przebijał się przez zarośla w pogoni za echem własnego głosu, którego nie mógł dogonić. Przyspieszył, gnany paniką, łzy płynęły mu po twarzy. Nie chciał, żeby ktokolwiek zobaczył, jak bardzo był wytrącony z równowagi, zapuszczał się między drzewa, coraz głębiej w bezludzie i rozpacz. Nick szedł kilka kroków za nim, jego obrońca. Gabriel miał za mało czasu, żeby zabrać dzieci gdzieś daleko. To dawało nadzieję, której się trzymał. Musiały być gdzieś w pobliżu. Jeśli się postarają i będzie wystarczająco dużo ludzi do pomocy, powinni je znaleźć. Zaczął myśleć o tym, kim był Gabriel i kim był Davie wtedy, w dawnych czasach. Chłopiec, który zmienił się w mordercę, opętanego chęcią zemsty, opętanego nienawiścią z powodu tego, co mu się przydarzyło. To wszystko przypominało mu poszukiwania prowadzone na tym wzgórzu wiele lat wcześniej. Zastanawiał się, czy taki był plan Gabriela, jego ostateczna zemsta: zmuszenie Chandlera do czołgania się po lesie w daremnym trudzie poszukiwania dzieci. Chandler zmienił się w Arthura. Nikt, nawet Diabeł, nie mógłby zdobyć się na większe okrucieństwo. Postawić go jedenaście lat później w odwróconej roli. Ale tym razem nie miał zamiaru się poddać. Nawet gdyby miało mu to zająć resztę życia. * Chandler został w lesie przez całą noc, zagłębiając się między drzewa, zmierzając w kierunku spalonej chaty, ale nie dlatego, że myślał, iż

dzieci tam będą, ale dlatego, że był to kierunek dobry jak każdy. I tylko Nick przypominał mu o sprawdzaniu, czy inni coś znaleźli, przez co wracał jak burza na parking inną trasą, która okazywała się równie bezowocna. Pierwszej nocy niczego nie znaleziono. Poszukiwania skupiły się teraz wyłącznie na Wzgórzu Gardnera. Intensywne przeczesywanie miasta niczego nie przyniosło. Przez następne dwa dni zwiększono skalę poszukiwań, szybko przerastając liczebność grupy szukającej Martina, co wydało się Chandlerowi gorzką ironią, kiedy wszedł w busz w miejscu, gdzie Gabriel został zastrzelony. Nad jego głową, tuż nad koronami drzew latały drony, wysłane o brzasku i kontrolowane zdalnie z parkingu w lesie. Przekazywały obraz bladej zieleni, upstrzonej jaskrawą czerwienią, bez śladu Sarah, bez śladu Jaspera. * Ciało odmówiło Chandlerowi posłuszeństwa po sześćdziesięciu godzinach i zmusiło go do dwugodzinnego, niespokojnego snu, zanim wyruszył ponownie na nocne poszukiwania wbrew radom wszystkich. Ludzie okazywali mu współczucie przy każdej okazji, ale on ich zbywał. W dupie miał współczucie. Nie potrzebował i nie chciał negatywnego nastawienia. Nie potrzebował ani nie chciał niczego, uścisków, słów, prób pocieszania go, jedzenia, powietrza – musiał iść, aż je znajdzie. Jego strach był jednoosobowy. Nawet patrzenie na Mitcha pocieszającego Teri nic dla niego nie znaczyło. Świat mógłby go połknąć, pod warunkiem że odnalazłby dzieci. Mijające dni zaczęły zlewać się w jedno, zdarzały się chwile, gdy nagle zasypiał na moment, popadał w nerwowe drzemki, wywołujące poczucie wstydu, zanim wyruszał w kolejną mozolną trasę. Dni wypełniały długie marsze i fałszywe nadzieje, kiedy coś widzianego z daleka okazywało się zwalonym pniem albo dawno wygasłym

ogniskiem. I przy każdym takim znalezisku zaczynał rozumieć. Po raz pierwszy naprawdę rozumiał przez co przechodził Taylor, uskrzydlającą ekscytację i druzgocące rozczarowanie. Całe jego jestestwo sprowadzało się do marszu, poszukiwań i prób nietracenia nadziei. I wykrzykiwania imion dzieci w nikłej nadziei na usłyszenie czegoś w odpowiedzi. Ochotnicy też wykrzykiwali ich imiona. Chciał im kazać, żeby się zamknęli, by nie dezorientowali jego dzieci. Walnął pięścią w pień drzewa. Zatrzęsło się, ale stało. Ból rozszedł się przez kostki nadgarstka na przedramię, ale nie był w stanie stłumić przerażających myśli.

52 Czwartego dnia poszukiwań Chandler był zły. Bardziej niż ktokolwiek rozpoznawał u ludzi oznaki tracenia nadziei. To były dopiero cztery dni. Mieli jeszcze kolejne dziesięć, zanim dzieci zaczną głodować. Odwodnienie to inna para kaloszy. Poprzedniego dnia obsztorcował Lukę za to, że szedł wpatrzony w telefon. Dzisiaj nie zostawił suchej nitki na jakimś biednym posterunkowym przywleczonym z Newman, który ośmielił się głośno zastanawiać, czy dzieci jeszcze w ogóle żyją. Nick i Mitch musieli odciągnąć go siłą od niego. Żeby odwrócić jego uwagę, poradzili mu, by poszedł w kierunku, jakiego jeszcze nie zbadał i marszem rozładował wściekłość. Myślał o przeszłości. O tym, że zrezygnowali z poszukiwań Martina. A przecież nastolatek mógł wtedy jeszcze żyć i gdyby szli dalej, może w końcu by się na niego natknęli. Ostatecznie jednak matka natura zamaskowała wszelkie ślady, pomogła zapomnieć o grzechach przeszłości. Ale jego dzieci nie były martwe. Chandler to wiedział. Tłumił w sobie takie myśli w najgłębszych zakamarkach umysłu, wypierał je i zwalczał aż przestawały istnieć. Sarah i Jasper żyli. Nie liczyło się nic innego. Żyli. Ale czy byli razem? Czy któremuś z nich udało się uciec i pobiec po pomoc? Bez kompasu albo jako takiej orientacji w terenie to byłoby trudne. Tak samo jak bez wody. Niewidzialna ręka zacisnęła się na żołądku Chandlera. Dlaczego nigdy nie nauczył ich odnajdowania drogi przy kierowaniu się słońcem ani nie podpowiedział, jak przetrwać na odludziu? Ale kto potrzebował takiej wiedzy w ich wieku i w tych czasach? Może gdyby Sarah miała ze sobą telefon, w którym byłaby aplikacja podobna do kompasu,

wytyczyłaby drogę do miasta. Istniała taka możliwość. Ponownie musiał stłumić w sobie ponure myśli i karmić się nadzieją. Nie, jego dzieci nie były wolne. Gdyby miały swobodę poruszania się, na pewno poszłyby w kierunku podnóża Gardnera. Przynajmniej tyle wiedziały. Musiały być gdzieś w zamknięciu. Przerażenie wkrótce powróciło, jego wyobraźnia ruszyła pełną parą. Oboje byli uwięzieni – przykuci łańcuchem – gdzieś tutaj, w jakiejś szopie. Nie chciał wierzyć, że znajdowały się pod gołym niebem, gdzie wcześniej niż z pragnienia umarłyby z zimna. Lista brutalnych morderców, grasujących w tych ostępach była długa. A Mitch zastrzelił tylko jednego z nich. Obejrzał się za siebie. Przeszłość nękała go, tym razem przybierając kształt Mitcha. A tego dnia Andrews wyznaczył sobie rolę jego anioła stróża. Na jego wymizerowanej twarzy malowała się prawdziwa troska. I to był ten sam skurwiel, który zastrzelił Gabriela. Jeśli jego dzieci umarły – na pewno nie, upomniał sam siebie – to będzie jego wina. Ale Chandler nie bardzo wiedział, co by wtedy zrobił.

53 Tydzień minął w mgnieniu oka, niczym jedna z jego niespokojnych drzemek. Poszukiwania kontynuowano wszystkimi siłami, policjanci nie mieli zamiaru zrezygnować z niesienia pomocy swojemu człowiekowi. Wszystkim dowodził Mitch mający do dyspozycji ekspertów z Australii Zachodniej i dalszych zakątków kraju. Łączył się z nimi przez telefon satelitarny; słuchał ich rad, brał pod uwagę sugerowane taktyki. Chandler kontynuował morderczy reżim marszu przez dwadzieścia godzin dziennie z kilkoma krótkimi przerwami na posiłki, ale równie dobrze mógłby nic nie jeść; woda przypomniała mu, że dzieci były spragnione, a kanapka drapiąca go w gardle, że były głodne. Obozowisko przeniesiono w pobliże spalonej szopy, żeby maksymalnie wydłużyć czas pobytu w terenie. Leżąc w śpiworze, Jenkins patrzył na gwiazdy, równie daleki od snu jak one od ziemi i zastanawiał się, czy dzieci patrzą na to samo niebo i ponownie żałował, że nie nauczył ich sposobów nawigacji za pomocą gwiazdozbiorów. Jako dobry ojciec, a nie taki, którego nigdy nie było. Poczucie winy jeszcze bardziej go rozbudziło, ale teraz widział wśród gwiazd buzie swoich dzieci. Wyczołgał się ze śpiwora, nocne powietrze kąsało jego przesiąknięte potem ubranie. Trząsł się. Nie potrafił zapanować nad skurczami mięśni i mimowolnym drganiem ciała. Nie mógł tego kontrolować i wcale nie chciał. Popatrzył na resztę zespołu. Wszyscy spali, odgłosy chrapania zaczęły go irytować. Potrafił zrozumieć ich zmęczenie, ale nie to, że mogli tak twardo spać, kiedy jego dzieci nadal

były gdzieś tam na odludziu. Usiłował przypomnieć sobie, jaki był dzień tygodnia. Daremnie. Wiedział tylko, że był dziewiąty dzień. Minęło dziewięć dni, od kiedy jego świat się zawalił.

54 ROK 2002 Chandler patrzył, jak Arthur osunął się na ziemię; nogi odmówiły mu posłuszeństwa, kiedy wpatrywał się w gnijącego wielbłąda. Zaraz też odciągnął chłopca z tego miejsca. Obraz i smród rozkładających się zwłok głosiły prawdę zwięźlej niż kiedykolwiek udałoby się to Chandlerowi. Nic nie było w stanie przetrwać tam długo. – To koniec – szepnął do Arthura tak cicho, że sam nie miał pewności, czy wypowiedział te słowa. A potem jeszcze dalej odciągnął Davie’ego. – To koniec – powtórzył Arthur, odarty z resztek nadziei. Ogromna ulga, którą Chandler poczuł, wydała mu się powodem do wstydu. Czuł mdłości na myśl, że zmusił ich do poddania się. Spojrzał na chłopaka. On też był zagubiony, wpatrywał się w Chandlera z wyraźną prośbą o jakieś wytłumaczenie. Ale policjant nie miał nic do powiedzenia. Musiał zrozumieć, że to koniec. Czy zrozumiał, że już nigdy nie zobaczy brata, tego Chandler nie wiedział. Biorąc pod uwagę ostateczność słów Arthura, nic nie trzeba było dodawać. Dzień trwał dalej, życie toczyło się jak zawsze, wiatr przemykał między gałęziami niczym cichy zabójca, słońce wędrowało po niebie w takim samym milczeniu. Chandler rozejrzał się po okolicy po raz ostatni. Martin gdzieś tu był, dzielił z nimi tę ciszę, teraz już martwy, z wyjedzonymi oczami i językiem, bo miękkie części znikają jako pierwsze. Kiedy z ciała już nic nie zostanie, zmieni się w kupkę kości, wolno bielejących w promieniach bezlitosnego słońca.

55 Stojąc i dygocząc, zobaczył oczami wyobraźni Sarah i Jaspera – ich ciała rozciągnięte na ziemi, gnijące. Wyciągnął nóż zza pasa i przeciągnął ostrze po przedramieniu, na tyle mocno, żeby wyprzeć z umysłu wszystko poza bólem. Wściekły, palący ból. Wsunął nóż do pochwy, podczas gdy krew skapywała mu z palców pod nogi. Było wcześnie, ale postanowił wyruszyć. Czekanie nie miało sensu. Zachowując się jak najciszej, spakował wszystkie potrzebne rzeczy i szykował się do drogi. – Dokąd idziesz? – Doszedł go czyjś szept. To Mitch. – Nie mogę… Muszę iść. – Obrócił się i zobaczył byłego partnera spoglądającego ku niemu ze śpiwora. Włosy miał w nieładzie. Wyglądał jak nieśmiały nastolatek w trakcie jednego z biwaków, jakie urządzali. – Zgubisz się, jeśli pójdziesz sam. Nie przerywał pakowania. Mitch mógł mieć rację, ale Chandler niewiele sobie z tego robił. – Co ci się stało w rękę? Jenkins zerknął na krew wypływającą z rany. Zarzucił sobie plecak na ramiona. – Nic – odpowiedział, gotowy do drogi. – Idę z tobą – rzucił Mitch, zręcznie wyślizgując się ze śpiwora. Jak wąż, pomyślał Chandler. – Twoje nazwisko nie znajdzie się dzięki temu w gazecie, Mitch – stwierdził. Jego ból doszedł do głosu, usiłował sprawić przykrość tym, którzy chcieli pomóc. Podobnie jak robiła to tamta rodzina wiele lat

wcześniej. – Wiem. Ale ja też chcę je odnaleźć – odpowiedział Andrews. Chandler wpatrywał się w niego. – Idę. – Daj mi dwie minuty. Nie czekał, ale oddalał się powoli. Chciał sprawdzić, czy Mitch pozwoli mu odejść. Czy nadal jest gówno wart. Przed świtem trudno było zorientować się w terenie, ale panująca cisza pozwalała Chandlerowi usłyszeć kroki za plecami, długie, równe stąpnięcia rozlegające się za nim, a potem obok niego. Spojrzał na Mitcha. Mimo wewnętrznej niechęci do byłego partnera, jego obecność dodawała mu otuchy. Kiedy trawestowali lekką pochyłość terenu, a światła latarek sprawiały, że ziemia wydawała się niebieska, Mitch się odezwał. – Przepraszam. – Za co? – Za zastrzelenie Gabriela, Davie’ego, za kogokolwiek się uważał. Za pojawienie się tu i przejęcie kontroli nad sytuacją. Za to, że nie powiedziałem ci o Teri. Za zerwanie kontaktu. Za Teri czekającą na… – mówił głosem pełnym skruchy. – To wszystko nie ma znaczenia, Mitch. – Chandler przerwał mu ten potok przeprosin. – To przeszłość. Szli dalej w milczeniu, aż powoli zaczęło się rozjaśniać między drzewami. I wtedy niezwykły widok przerwał charakterystyczny krajobraz złożony z drzew, skał i pyłu. Zobaczyli kolor zupełnie niepasujący do tego miejsca. Przed nimi w świetle wschodzącego słońca pojawiła się pordzewiała szarość grupy starych chat. Były… mogły być… Chandler przyspieszył, z trudem zachowując spokój. Kiedy znalazł się bliżej, zobaczył, że to chaty robotników leśnych, może nawet wojskowe baraki, które zostały po poligonie, zorganizowanym tu przed laty w ramach przygotowań do wojny, która była prawdziwa albo urojona. W sumie cztery chaty. Wybuch nadziei zacisnął mu żołądek. Widział, że podobna nadzieja ogarnęła Mitcha. – Wezmę dwie z lewej strony – wydukał Chandler, któremu nagle

zupełnie zaschło w ustach. Pobiegł. – W porządku, ale uważaj! – zawołał za nim Mitch. – Stoją tu już jakiś czas. Diabli wiedzą, co w nich jest. Chandler podbiegł do pierwszej chaty, zbudowanej z falistej blachy, teraz pordzewiałej i powykrzywianej od upału. Dotknął drzwi, spodziewając się poparzenia, ale okazały się lodowato zimne. Przesunął zasuwkę i wstrzymał oddech. Drzwi uchyliły się z głośnym skrzypnięciem. Zawiasy były zardzewiałe i suche, dawno nieużywane. Napierając mocniej, otworzył drzwi na oścież i światłem latarki wypełnił niewielkie wnętrze. Zobaczył stertę elektronicznego sprzętu i maszynerii z lat siedemdziesiątych, które prawie zupełnie rozpadły się w proch i sporą hordę owadów, uciekających po podłodze i blacie stołu przed drapieżnikiem, który wtargnął do ich domu. Ani śladu Sarah i Jaspera. Nadzieja opuściła go równie nagle, jak się pojawiła. Ale zostały jeszcze trzy chaty. – Chandler…! – Głos Mitcha brzmiał niepewnie, miał w sobie rodzaj ponaglenia graniczącego z niepokojem. Kiedy Chandler wyszedł na zewnątrz i puścił się biegiem w jego stronę, Mitch stał przed drzwiami chaty, której falista blacha była podobnie pokryta rdzą i odkształcona. Niezamieszkana od lat. Były partner drżał cały i płakał, otwierał usta, ale nie wydobywały się z nich żadne dźwięki. Zobaczył coś, co nie dawało się wyrazić słowami. Snop światła latarki skierowany do wnętrza chaty zmienił kierunek i teraz padał prosto na twarz Chandlera, oślepiając go. Chandler ruszył w kierunku światła.